CHAPTER 32.
HARRY'S POV
Όραση. Ακοή. Αφή. Γεύση. Όσφρηση. Οι συνηθισμένες και αποδεκτές πέντε αισθήσεις. Τις βιώνεις όλες κάθε μέρα της ζωής σου. Εγώ έμαθα πολύ γρήγορα ότι δεν είναι μόνο αυτές όμως. Υπήρχε κι άλλη αίσθηση, η αίσθηση του να νιώθεις. Και δεν είχε καμία σχέση με την αίσθηση της αφής, η αίσθηση ενός υφάσματος ή μιας λείας επιφάνειας. Δεν είχε καμία σχέση με αυτού του τύπου την αίσθηση, αλλά αντί αυτού ήταν κάτι μέσα σου. Οι πέντε αισθήσεις συμπεριλαμβάνουν το βίωμα πολλών πραγμάτων, αλλά όχι τον πόνο. Δεν συμπεριλαμβάνουν την αγάπη, ούτε τον φόβο. Και αυτή η έκτη αίσθηση, η αίσθηση του να νιώθεις ήταν η χειρότερη απ' όλες επειδή ήταν η μόνη που υπήρχε στους εφιάλτες μου.
Δεν θυμάμαι την αφή όταν ξυπνάω. Δεν θυμάμαι να βλέπω τίποτα συμπεριλαμβανομένου του φόβου. Δεν θυμάμαι φριχτούς ήχους, απαίσιες γεύσεις. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι νιώθω. Τι ένιωσα δεν ήμουν σίγουρος, αλλά ήταν κάτι απαίσιο. Ίσως ήταν ο πόνος του να με μαστιγώνουν μέχρι το δέρμα στην πλάτη μου να γεμίσει με ματωμένες, βαθιές πληγές. Ίσως να ήταν το φρικαλέο βάσανο του να νιώθω κάθε νεύρο, κάθε μυ και κόκκαλο στο σώμα μου να πλημμυρίζει με σπασμούς. Ή ίσως να ήταν ο βαθύτερος πόνος της απώλειας αγαπημένων που έκανε τους εφιάλτες μου τόσο τρομακτικούς.
Αυτός που είχα απόψε ήταν ο χειρότερος απ' όλους μέχρι τώρα. Το σώμα μου τινάχτηκε τόσο ξαφνικά που πόνεσε καθώς μια βροντερή κραυγή βγήκε απ' τα βάθη του λαιμού μου. Το μόνο που ακούστηκε ήταν αυτή η βραχνιασμένη φωνή τρέλας που ηχούσε στους σκοτεινούς διαδρόμους κατά τη διάρκεια της νύχτας. Το στέρνο μου ανεβοκατέβαινε και το σώμα μου ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα, ζεσταινόμουν και ήμουν γεμάτος αδρεναλίνη απ' τον ύπνο. Για μια στιγμή είχα παραλύσει απ' τον φόβο και τα μάτια μου ήταν γουρλωμένα καθώς έψαχναν φως. Δεν μπορούσα να δω και όσο για το που βρισκόμουν, δεν είχα ιδέα. Αλλά ύστερα θυμήθηκα. Wickendale. Ναι, εκεί βρισκόμουν. Στο κελί μου. Ήταν μόνο ένας εφιάλτης. Οι φρίκες δεν ήταν αληθινές. Ή ίσως ήταν, αλλά δεν ήταν παρούσες τώρα. Τώρα ήμουν καλά. «Γαμώτο» είπα με μια ανάσα.
Και μαζί με το κύμα – όχι, με το γαμημένο τσουνάμι – ανακούφισης, οι αισθήσεις επέστρεψαν. Μπορούσα να διακρίνω τα τούβλα από τον κοντινότερο τοίχο και με το ζόρι μπορούσα να δω τα λευκά μου σεντόνια. Μπορούσα να διακρίνω την στολή μου πεταμένη στο πάτωμα, την έβγαλα, μένοντας με το μποξεράκι κατά τη διάρκεια της ζεστής νύχτας και λόγω της θέρμανσης του κτιρίου. Από κάτω μου ένιωθα τα ελατήρια από το στρώμα και τον ιδρώτα στο κούτελο μου. Μπορούσα να γευτώ την βρώμικη αναπνοή μου και άκουγα λαχανιασμένη μου ανάσα. Μύριζα την μούχλα του βρόμικου αυτού μέρους. Και το καλύτερο απ' όλα, δεν ένιωθα πόνο. Ήταν η πρώτη φορά που ήμουν χαρούμενος που βρισκόμουν ξαπλωμένος σ' αυτό το κελί, παρά πουθενά αλλού.
Θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχα την Rose δίπλα μου να καλμάρει αόριστους φόβους μου και να με επαναφέρει εντελώς στην πραγματικότητα. Αλλά ήταν ένα διάδρομο μακριά. Αναρωτιόμουν τι έκανε τώρα. Είχε κι εκείνη εφιάλτες; Ξυπνούσε ευχόμενη να ήμουν δίπλα της; Ή ήταν αρκετά τυχερή ώστε να βρίσκει ύπνο; Δεν υπήρχε τρόπος να το μάθω, οπότε έκανα ότι καλύτερο μπορούσα για να μείνω ξύπνιος.
ROSE'S POV
Η λέξη που συχνά χρησιμοποιούσα για να χαρακτηρίσω την τωρινή κατάσταση εμένα και του Harry ήταν αυτή: ανιδεότητα (a/n: lol δεν μου έρχεται η λέξη τώρα, ελπίζω να καταλάβατε). Μιας και στην ουσία δεν ξέραμε τι μας γινόταν, όχι μόνο σε σχέση με την αγάπη αλλά και με την διαφυγή.
Στα πιο προσωπικά "στρώματα" της πραγματικότητας όπου η παρουσία απαιτούνταν, η αγάπη ήταν αυτό που χρειαζόταν φροντίδα. Ποτέ δεν είχα καθηλωθεί μαγεμένη απ' αυτό το μαγικό ξόρκι και στον Harry είχε συμβεί όλη κι όλη μια φορά. Αλλά αν σκεφτούμε ότι αυτή τη φορά ήταν κάτω από διαφορετικές συνθήκες, είμασταν και οι δύο καινούριοι σε αυτό το συναίσθημα. Και παρά τα όσα λένε όλοι, η αγάπη μέχρι τώρα ήταν πανέμορφα εύκολη.
Η αγάπη θα έπρεπε να με είχε χαλαρώσει, καθώς οι περισσότεροι την αποδεχόταν και τη χρησιμοποιούσαν για να εμπνεύσουν ευτυχία. Αλλά υπήρχε άλλο πέπλο πραγματικότητας.
Και εδώ βρισκόταν η σιγουριά ότι η απόδραση ήταν ζωτική. Έπρεπε να ξεφύγουμε απ' αυτή την κόλαση και έπρεπε να το κάνουμε όσο πιο γρήγορα ήταν δυνατόν. Αλλά όπως και με την αγάπη, δεν είμασταν ακριβώς ειδικοί. Κανείς από εμάς δεν είχε δραπετεύσει από ένα ψυχιατρείο πριν. Και η χαρούμενη αύρα που μας περιτριγύριζε δεν έκανε και πολλά για να αποκρύψει το βάρος από αυτό που έπρεπε να κάνουμε. Αντιθέτως, το έκανε βαρύτερο. Το μόνο που είχαμε ήταν αόριστες ιδέες, σκέψεις που με το ζόρι ήταν σκέψεις για το πώς θα φύγουμε από 'δω. Πρώτα θα χρειαζόμασταν ένα χάρτη (a/n: σε αυτό θα σας βοηθήσει η Dora η εξερευνήτρια! By the way, ποτέ δεν το συμπάθησα αυτό το μαλακισμένο), ή ίσως μια απλή ζωγραφιά του Wickendale για να βρούμε μια πιθανή έξοδο.
Αλλά αυτό ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ για αρχή. Αυτό και το να μιλήσουμε με άλλους ασθενείς για να μας βοηθήσουν. Μπορούσαν να μας παρέχουν ιδέες, να μας καλύψουν, να μας βοηθήσουν να αποκτήσουμε οτιδήποτε μπορεί να χρειαστούμε. Δεν ήμουν κυνική όπως ο Harry σε αυτό το θέμα οπότε εγώ κάνω την περισσότερη κουβέντα. Επιπλέον, ήδη ήξερα τους περισσότερους εδώ. Φαινόταν να με συμπαθούν, οπότε ας ελπίσουμε ότι δεν θα ήταν δύσκολο.
Νομίζω ότι ένα από τα κυριότερα προβλήματα μας, το οποίο συνέβαινε αυτή τη στιγμή ήταν ότι δεν νιώθαμε την ανάγκη να πιεστούμε για να δράσουμε. Τον έβλεπα και με έβλεπε και οι έννοιες μας εξατμίζονταν καθώς καθόμασταν στις πλαστικές καρέκλες. Γελούσαμε και μιλούσαμε, αλλά όχι για την απόδραση. Και αυτό που με ενοχλούσε ήταν το γεγονός ότι δεν θα κρατούσε. Όταν έκανα ένα βήμα πίσω, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να φύγουμε πριν κάτι τα κατέστρεφε όλα. Σίγουρα δεν υπήρχαν απειλές θανάτου ή λοβοτομές για να μας εμπνεύσουν τον φόβο, αλλά αυτό μπορούσε εύκολα να αλλάξει. Και ήταν καλύτερα να φύγουμε πριν αλλάξει.
Αλλά μέχρι τότε μπορούσα να χαμογελάω στη θέαση του Harry να μπαίνει μέσα στο τεράστιο δωμάτιο, το οποίο ήταν γεμάτο με τραπέζια και καρέκλες και τα σώματα των τρελών. Η ματιά του συνάντησε τη δική μου και χαμογέλασε. Περίμενα καθώς περπατούσε προς εμέ, δίνοντας μου ένα γρήγορο, πεταχτό φιλί στον κρόταφο πριν καθίσει κάτω. «Γεια» είπα χαμογελώντας.
«Χει» απάντησε, ύστερα με φίλησε γρήγορα στο στόμα. Και πριν προλάβω να το ανταποδώσω, κόλλησε τα χείλη του στο μέτωπο μου, ύστερα στη μύτη μου, έπειτα στο μάγουλο μου, φιλώντας με παντού στο πρόσωπο. Χαζογέλασα και ο Harry χαμογέλασε πλατιά, απλώνοντας το χέρι του στο πίσω μέρος της καρέκλας μου. Τα μαλλιά του ήταν στο συνηθισμένο, χαριτωμένο στυλ, τα χείλη του τόσο σαρκώδη και κερασί όσο ποτέ. Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Ίσως ήταν οι ασυνήθιστοι μαύροι κύκλοι κάτω απ' τα μάτια του. «Πως κοιμήθηκες;» ρώτησα.
«Καλά» μου είπε, παρόλο που τα μάτια του κοιτούσαν αλλού και το χαμόγελο του ξεθώριασε ελαφρώς, σαν να μην μου έλεγε την αλήθεια. «Εσύ;» ρώτησε. Δεν ήθελα να τον πιέσω και ήταν αναπόφευκτο το να μην κοιμόμαστε μερικές νύχτες, οπότε δεν ρώτησα αλλά μόνο απάντησα. «Καλά, υποθέτω. Είναι κάπως δύσκολο να αποκοιμηθώ όμως. Εύχομαι να ήσουν δίπλα μου».
«Πίστεψε με» απάντησε. «Κι εγώ το ίδιο». Έβγαζε ένα τσιγάρο από την τσέπη του πριν καν τελειώσει την πρότασή του και εγώ ακόμα ήμουν έκπληκτη με τον τρόπο που φαινόταν ανάμεσα στα χείλη του. Έγειρε το κεφάλι του στον ώμο μου, εξέπνευσε τον καπνό μπροστά μας και έκλεισε τα μάτια του. «Το μισώ τόσο γαμημένα πολύ εδώ» είπε και ξεφύσηξε. Παρά την ανεμελιά στην κίνηση του, ακόμη ελευθέρωσε τις πεταλούδες στο στομάχι μου. Ποτέ δεν θα το φανταζόσουν ότι κάτω από την σκληρή επιφάνεια και τα χλευαστικά και σαρκαστικά σχόλια του θα του άρεσαν οι αγκαλίτσες. «Κι εγώ το ίδιο» συμφώνησα. Εκτός από το γεγονός ότι έβλεπα τον Harry κάθε μέρα, δεν μπορούσα να σκεφτώ χειρότερο μέρος να βρίσκομαι. Αυτό το κτίριο ήταν θλιβερό κι αξιοθρήνητο.
Τότε ο Harry έκανε σιγανά την ερώτηση που αναρωτιόμουν για πολύ καιρό. «Οπότε τι θα κάνουμε γι' αυτό;»
«Πραγματικά δεν έχω ιδέα» είπα απεγνωσμένα. «Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με το να μιλήσουμε με τους ασθενείς υποθέτω».
«Στα αλήθεια πιστεύεις ότι αυτό θα βοηθήσει;» ρώτησε, όχι κυνικά, αλλά από περιέργεια.
Ανασήκωσα τους ώμους μου. «Είναι καλύτερο από αυτό που κάνουμε τώρα. Πρέπει να κάνουμε κάτι και αυτό μπορεί να μας δώσει μερικούς συμμάχους. Θα μπορούσαν να μας καλύψουν ή να αποσπάσουν την προσοχή των φυλάκων, δεν ξέρω. Σε μερικούς αξίζει να μιλήσουμε».
Ο Harry ανακάθισε, αφαιρώντας το κεφάλι του απ' το άνετο και ζεστό μέρος του ώμου μου, βγάζοντας το τσιγάρο απ' το στόμα του. «Υποθέτω» ανασήκωσε τους ώμους του. «Αλλά εσύ θα κάνεις όλη την κουβέντα». Τα μάτια του εξέτασαν το δωμάτιο, κοιτώντας τις επιλογές του.
«Αυτήν» είπε τελικά, δείχνοντας μια αδύναμη γυναίκα που καθόταν μόνη της. «Την Jane».
«Τι μ' αυτήν;» ρώτησα.
«Ας μιλήσουμε σε αυτήν πρώτα. Ξεκίνησα να της μιλάω μερικές εβδομάδες πριν όταν ψήναμε εκείνα τα μπισκότα και δεν είναι τόσο κακή. Είναι πολύ γαμημένα περίεργη και ήσυχη, αλλά όχι τόσο κακή».
«Εντάξει» έγνεψα. Γιατί όχι;
Πριν προλάβουμε να σηκωθούμε όμως, οι διπλές πόρτες άνοιξαν. Μια φρικτή γυναίκα με μια αλάνθαστη γρατσουνιά κατά μήκος των χαρακτηριστικών της μπήκε και εγώ αμέσως έβρασα απ' την οργή. Η κυρία Hellman (a/n: καλώς τηνα την πέρδικα..).
Φυσικά ο Harry την μισούσε περισσότερο απ' όσο τίποτε άλλο και εγώ μισούσα τον James περισσότερο απ' όσο τίποτε άλλο. Αλλά όπως ο Harry με τον James, η κυρία Hellman κι εγώ μοιραζόμασταν ένα μοναδικό μίσος, ένα που κρυβόταν βαθιά μέσα μας όπως ένα τέρας που ανυπομονούσε να απελευθερωθεί απ' το κλουβί του. Ο Harry κι εγώ φαινόταν λες και αισθανόμασταν μίσος προς εκείνους που προκάλεσαν πόνο περισσότερο σε κάποιον αγαπημένο μας, παρά στους εαυτούς μας. Οπότε φυσικά ο Harry κοίταξε με οργή τη γυναίκα που περπατούσε πάνω στο τσιμεντένιο δάπεδο, αλλά μπορούσα να διαβεβαιώσω ότι η οργή μου ήταν μεγαλύτερη. Και δεν ήμουν άνθρωπος που μισούσε τους πάντες όπως ήταν ο Harry, οπότε δεν κούνησα τις σφιγμένες γροθιές μου για να συγκρατηθώ απ' το να της επιτεθώ όπως θα έκανε εκείνος για τον άνδρα που στεκόταν στο βάθος, αλλά έκανα τα πάντα για να μην της βγάλω το ξανθό μαλλί τρίχα-τρίχα.
Βρισκόταν εδώ για να δει τον γιο της, αυτό ήταν ξεκάθαρο καθώς άρχισε να περπατά προς την κατεύθυνση του. Αλλά αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να περάσει δίπλα από τον Harry κι εμένα, πράγμα που κανείς μας δεν ήθελε. «Harry, έρχεται προς το μέρος μας» ψιθύρισα, χωρίς λόγο αλλά μόνο για να τον προειδοποιήσω, αφού το χέρι του ήταν ακόμη ακουμπισμένο στο πίσω μέρος της καρέκλας μου.
«Ας έρθει» απάντησε και τράβηξε ακόμα πιο κοντά του. Μια πράξη ανυπακοής. Η ματιά της ήταν πάνω μας, πάνω μου συγκεκριμένα, καθώς πέρασε από δίπλα, ένα μικρό αυτάρεσκο χαμόγελο στο στόμα της. Η στάση της ήταν σχεδόν τέλεια και τα χέρια της ήταν τοποθετημένα πίσω στην πλάτη της, το πιγούνι ελαφρώς προς τα πάνω για να δώσει την αύρα της κυριαρχίας.
Ο Harry εισέπνευσε το δηλητήριο του τσιγάρου και ύστερα εξέπνευσε αργά, κρατώντας την ματιά του με την δική της καθώς ο αποτρόπαιος άσπρος καπνός ακολούθησε την κατεύθυνση της. Τα μάτια της έπεσαν πάνω στο χέρι του μου ήταν τυλιγμένο γύρω μου και έκανε έναν "χμμ" λες και το ρομάντζο σε ένα μέρος σαν αυτό ήταν τόσο κωμικό. Και έπειτα κοίταξε αλλού καθώς συνέχισε να προχωράει προς το γεμάτο επιδέσμους και γάζες, μελανιασμένο, και με το ζόρι αναγνωρισμένο γιο της.
Αλλά πριν τα μάτια της απομακρυνθούν από εμάς υπήρχε μια μικρή ματιά, τόσο μικρή που δεν ήξερα αν είχα δει καλά. Κρυβόταν στη σκληρότητα των χαρακτηριστικών της, κάτι κάτω απ' αυτά τα γκρίζα/γαλανά μάτια που σε διαπερνούσαν. Η μόνη λέξη που μπορούσα να χρησιμοποιήσω γι' αυτή ήταν η ήττα. Ίσως να είδα λάθος, αλλά ίσως, ίσως να ήμουν σωστή.
Το σχέδιο της κατά τη διάρκεια της θεραπείας του ηλεκτροσόκ να μας χωρίσει, να μας σταματήσει απ' το να δημιουργήσουμε μπελάδες, ήταν ανεπιτυχής. Επειδή εδώ είμασταν μαζί με τις αναμνήσεις μας και όλα τα παραλειπόμενα. Και είχαμε ο ένας τον άλλον και είχαμε και αγάπη, την οποία πιθανόν να μην είχε ποτέ της. Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να μας χωρίσει, αλλά είχε αποτύχει. Ίσως αυτό να ήταν που την ανησυχούσε.
«Το είδες αυτό;» ρώτησε ο Harry, ένα ίχνος χιούμορ και λίγη έξαψη στον τόνο της φωνής του. «Είναι τόσο τσαντισμένη».
Κοίταξα τα γυαλιστερά μάτια του Harry, έγνεψα και γέλασα. Παρά τη ζημιά που είχε προκληθεί και στους δυο μας, δεν μπορούσα να μην νιώθω αήττητη αυτή τη στιγμή. Δεν ξέρω τι περίμενε, αλλά σίγουρα δεν περίμενε να μας δει μαζί και κατά κάποιο τρόπο ευτυχισμένους μια εβδομάδα μετά. Είχε ξεμείνει από τιμωρίες και δεν υπήρχε κανένας λόγος για να μας τιμωρήσει. Οπότε τι άλλη επιλογή είχε εκτός απ' το να μας αφήσει ήσυχους για μια φορά;
«Λέει ότι εσύ της έκανες αυτή τη γρατσουνιά;» ρώτησε ο Harry.
«Ναι» έγνεψα. «Δεν ήμουν εγώ όμως». Ύστερα κοιτώντας την αυτάρεσκη έκφραση στο πρόσωπο της πρόσθεσα «Αλλά εύχομαι να το είχα κάνει εγώ».
Και τότε γελάσαμε και ήλπιζα ότι θα μπορούσε να το ακούσει.
HARRY'S POV
Τα πρώτα πέντε λεπτά η Jane απλά καθόταν χωρίς να πει λέξη. Η μόνη απάντηση που λάβαμε ήταν οι τρομαγμένες ματιές της. Η Rose προσπάθησε λέγοντας πράγματα όπως «γεια» και «πως είσαι;» και «το όνομα σου είναι Jane, σωστά;» σε κανένα από αυτά δεν απάντησε η Jane. Και εγώ ήμουν τόσο σιωπηλός όσο αυτή.
Αλλά αφού πέρασαν πέντε λεπτά με ασήμαντες ερωτήσεις η Rose δεν είχε τι άλλο να πει. Εννοώ, στα αλήθεια προσπάθησε, την προσέγγισε όσο πιο λεπτεπίλεπτα και γλυκά μπορούσε αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Με κοίταξε με απόγνωση παρόλο που πιθανόν να ήξερε τόσο καλά όσο εγώ ότι δεν θα ήμουν και μεγάλη βοήθεια. «Harry» ψιθύρισε υπερβολικά σιγανά για να μην την ακούσει η Jane, κάνοντας μου νεύμα με τα μάτια της ότι ήταν η σειρά μου να προσπαθήσω. Δεν έχω να χάσω και τίποτα.
«Jane;» ρώτησα. Με κοίταξε καθώς καθόταν καμπουριασμένη, και τα μαλλιά της ήταν φριζαρισμένα, αλλά δεν είπε τίποτα. «Jane, με θυμάσαι; Σου μίλησα μερικές εβδομάδες πριν όταν ψήναμε μπισκότα;»
Αναλογίστηκε τα λόγια μου για ένα λεπτό αλλά μετά έγνεψε αργά, το οποίο ήταν πολύ περισσότερο απ' ότι περιμέναμε. Κοίταξα την Rose για βοήθεια αλλά εκείνη απλά κοιτούσε την Jane. Τι στο διάολο υποτίθεται ότι πρέπει να πω τώρα; «Θυμάσαι το όνομά μου;»
Έγνεψε ξανά, το κεφάλι της έκανε μερικές ασταθής κινήσεις. Ήμουν έτοιμος να πω κάτι άλλο, αλλά ύστερα μίλησε ψιθυριστά. «Harry».
Η Rose γύρισε προς το μέρος μου έκπληκτη και έγνεψε ενθαρρυντικά για να συνεχίσω. «Σωστά» χαμογέλασα. «Το λοιπόν . . . εμ . . . πως έγιναν τα μπισκότα σου;» ήταν μια πολύ γαμημένα ηλίθια ερώτηση, αλλά απλή έτσι ώστε να μπορούσε να απαντήσει.
«Καλά» είπε. Να πάρει, αυτό το κορίτσι ήταν ήσυχο. Έπρεπε να της τα βγάζω με το τσιγκέλι.
«Είχαν ωραία γεύση; Κανείς δεν μου έδωσε τα δικά μου, οπότε δεν τα έφαγα καν». Αυτή ίσως και να ήταν η πιο ηλίθια συζήτηση που είχα κάνει ποτέ και για κάποιο λόγο ένιωθα ότι έπρεπε να της μιλάω σαν να ήταν επτά χρονών. Αλλά σκέφτηκα, καν' την να συνεχίσει να μιλάει. Η Rose θα διακόψει όπου να 'ναι, αλλά έπρεπε να την κάνω να συνεχίσει να μιλάει.
«Ωραία» απάντησε ξανά. «Ήταν γλυκά».
«Αυτό είναι καλό» έγνεψα. Δεν είχα ιδέα τι στον πούτσο να πω. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να πω εκτός από τις ερωτήσεις που είχε ήδη κάνει η Rose. Οπότε έκανα μια κίνηση που ήταν κάπως ριψοκίνδυνη και είτε θα έκανε την Jane να μιλήσει ή θα την έκανε να σκάσει.
«Εμ . . .» ξεκίνησα, μαζεύοντας όλες τις λέξεις για να σχηματίσω την ερώτηση. «Θυμάσαι για πιο πράγμα μιλήσαμε εκείνη τη μέρα;»
Εκείνη την μέρα η Rose με πείραζε, ήταν τόσο σέξι ακόμη και σ' αυτήν την απαίσια μπλε στολή, η μέρα που γάμησα στο ξύλο τον James και η μέρα που τιμωρήθηκα με τέτοιο τρόπο όπου ούτε να το σκέφτομαι δεν μπορώ. Επειδή τότε ήταν που είχα αποκαλέσει την Jane με το όνομα της και με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια. Είχε απαιτήσει να της πω ποιος μου είχε πει το όνομά της με έναν παράξενο φόβο. Ακόμη δεν ήξερα γιατί και τον φόβο που είχε όταν μιλούσε για αυτό το θέμα με είχε κάνει περίεργο.
Η Jane έμοιαζε λίγο μπερδεμένη από τα λόγια μου, οπότε συνέχισα. «Ήξερα το όνομα σου και το είχα ακούσει τριγύρω. Το ήξερα πριν μου το πεις». Τα μάτια της γούρλωσαν περισσότερο αλλά κρατούσε ακόμα τη ματιά μου. «Με είχες ρωτήσει πως το ήξερα και φαινόσουν ανήσυχη».
«Ναι» απάντησε γνέφοντας. «Φοβόμουν ότι σου το είχε πει αυτός. Επειδή το έκανε, έτσι δεν είναι;»
«Ποιος;» ρώτησα. Δεν απάντησε, μόνο κοίταξε το δωμάτιο νευρικά. Το μικροκαμωμένο σώμα της τέντωσε. «Ποιος Jane;»
Πάλι δεν πήρα απάντηση και στριμώχτηκε στον εαυτό της απ' τον φόβο. Αφού κουνούσε το κεφάλι της πέρα δώθε με τα μάτια της γουρλωμένα, κοίταξε την αγκαλιά της σιωπηλά. Ήταν προφανές ότι δεν θα απαντούσε άλλες ερωτήσεις.
Κοίταξα την Rose για να δω την αντίδραση της, για την καθοδήγηση της, αλλά δεν ήταν συγκεντρωμένη στην συζήτηση. Ήταν γυρισμένη στην καρέκλα και κοιτούσε μπροστά στο κυλικείο. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα γιατί δεν είχε μιλήσει τόση ώρα.
Είχα δει πολύ "κακό" να μπαίνει εδώ μέσα, πολλοί κακοί άνδρες και γυναίκες. Αλλά εκεί που δεν το περιμέναμε, ένας άνδρας μπήκε μέσα, ακόμα χειρότερος από την κυρία Hellman και την κωμωδία από εκπαιδευμένες μαϊμούδες ντυμένες με στολές μπάτσων. Όχι, αυτός ο άνδρας ήταν ντυμένος με στολή ασθενή. Ήταν τεράστιος και εύσωμος με ένα αδιαμφισβήτητο τατουάζ φιδιού κοντά στο αριστερό του μάτι. Ήταν μια μακρινή ανάμνηση, τόσο χαμηλά στη λίστα όπου ήταν αόρατος. Ήμουν πραγματικά σοκαρισμένος να τον βλέπω μπροστά μας αυτή τη στιγμή. Επειδή τον είχα ρίξει σε κώμα. Εκείνη τη νύχτα που είχε κοπεί το ρεύμα τον είχα δει να χουφτώνει το μικροκαμωμένο σώμα της Rose με τα βρωμόχερα του. Θυμάμαι την αίσθηση του να σκάω το κεφάλι του στον τοίχο, αλλά προφανώς δεν το είχα κάνει αρκετά δυνατά.
Και τώρα επέστρεψε, ξύπνησε απ' το κώμα. Αυτή τη φορά όμως η Rose δεν ήταν υπάλληλος που μπορούσε να πάει σπίτι ή να καλέσει για βοήθεια αν την αντίκρυζε. Αυτή τη φορά ήταν ασθενής. Και παρόλο που ήμουν μαζί της πολλές ώρες, υπήρχαν ώρες που δεν ήμουν εκεί, υπήρχαν ώρες που δεν θα μπορούσα να την προστατέψω.
Οπότε, τώρα ο Norman, ο τεράστιος, φαλακρός άνδρας που είχε προσπαθήσει να βιάσει το μόνο άτομο που νοιαζόμουν, επέστρεψε. Πρόσθεσε τον στην λίστα εμένα και της Rose με τις ατελείωτες ανησυχίες στο Wickendale.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Guess who's back, back again. Esmy's back. Tell a friend !
Hiiiiiiiiiiiiiiiiii. Ελπίζω να είστε καλά! Είπα να ανεβάσω μιας και είναι τα γενέθλια του Leeyum! Χρόνια πολλά στον daddy direction, να γίνει χιλιόχρονος και να έχει ό,τι επιθυμεί γιατί το αξίζει πραγματικά. Έχω feels ρε είναι 22.. :/
All the motherfuckin' love,
- Esmy xx