Weer even een onderbreking van mij. Het verhaal is bijna afgelopen. Of er een deel twee komt weet ik nog niet, maar het zou best kunnen. Het verhaal heb ik wel in grote lijnen in mijn hoofd, maar als het komt gebeurt dat pas over een jaar. Dan zal ik jullie, trouwe lezers, ook allemaal berichten.
Verder gebruik dit om een nieuw verhaal te promoten. Ik heb besloten om eindelijk een interactie te maken met youtube, en dat heb ik gedaan met de musical Robin Hood als test. Als dit werkt zal ik andere ideeën van mij uitwerken. Ik hoop dat jullie dit verhaal ook leuk gaan vinden, maar ik hoor en zie het wel. Hier de link en veel leesplezier met dit hoofdstuk. Tot het volgende hoofdstuk. http://www.wattpad.com/story/5294605-robin-hood
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik keek voor me uit toen ik de stemmen van Drake's familie hoorden. Toch bleef ik stil liggen. Volgens mij had ik hier al een aantal uur gelegen, maar ik kon mezelf er niet toe zetten om de waarheid onder ogen te zien en weg te gaan.
'Hoe lang is ze al daar?' hoorde ik Drake's moeder zeggen. Het antwoord kon ik niet horen.
'We gaan wel naar binnen', hoorde ik Drake's vader zeggen. Een deur werd geopend, maar ik keek niet naar de deur. Ik bleef voor me kijken zoals ik de hele tijd al had gedan. Ik kon nog steeds niks zien. Het was alsof alles in een waas aan mij voorbij ging.
Ik hoorde iemand naar adem snakken. Ik zag de schaduw van iemands hand, maar het raakte me niet aan. Het was alsof de vrouw zich had bedacht.
'Lieverd, luister', hoorde ik een stem. Deze kon ik niet plaatsen. Waarschijnlijk Drake's zus, Raven. 'Kom op. Je kan hier niet altijd blijven liggen. En dan heb je nog de kinderen. Hoe moet het met David en Danielle?'
Een schok ging door me heen. Het was niet dat ik niet aan de kinderen had gedacht, maar ik dacht nu aan iets anders. David zou straks koning zijn. Ik had Drake beloofd dat ik hem zou bijstaan, maar dag kon niet als ik werd overmand door verdriet.
Ik stond op en ging naast Drake's dode lichaam staan. Ik kon niet meer huilen. Ik moest sterk zijn voor mijn kinderen.
Ik kuste Drake op zijn voorhoofd. Hoe kon het nou dat mijn Drake dood was? Ik kon het nog steeds niet bevatten.
Ik legde het masker terug op Drake's hoofd en toen liep ik naar het raam. Ik keek naar buiten. Mensen waren nog steeds aan het bidden en iedereen was aan het wachten op het nieuws dat ik hun zou vertellen. Het volk zou verdrietig zijn over dit nieuws.
Ik omarmde mezelf. Ik had het koud. Het was alsof ik alleen was. Ik hoorde Drake's familie wel dingen tegen me zeggen, maar het kwam niet door. Het kon me ook niet echt schelen. Ik wilde gewoon dat alles weer normaal was en dat Drake zijn ogen open deed en dat hij zei dat het een grapje was. Ik zou hem omarmen en hem slaan omdat hij een grap met me uithield.
'Ik moet het de kinderen vertellen', fluisterde ik. 'En ik moet zorgen voor de kroning, de begrafenis. Wie er regeert naast David. Het volk. En... en... ik moet het de kinderen vertellen en ze zullen...'
Ik legde een hand voor mijn mond en ik probeerde de tranen buiten te houden. Ik had al genoeg gehuild. Ik kon niet nog meer huilen. Er moest zo veel gedaan worden.
Ik draaide me om en Drake's moeder glimlachte naar me. Ik rechte mijn schouders en met opgeheven hoofd liep ik richting de deur. Van daaruit liep ik richting de trap. Ik moest naar mijn kinderen toe.
'Hare Majesteit, hoe is het met de koning?' vroeg een man. Ik keek hem aan. Lord Rawfurst als ik het me goed herinnerde.
'Mijn man is er niet meer', zei ik en de man maakte een diepe buiging alsof dat zou helpen.
'Het spijt me zo hare Majesteit', zei Rawfurst. 'Mag ik vragen wie u in gedachte heeft om u zoon te helpen regeren?' Ik zag de blik in zijn ogen. Het was de blik van hebzucht naar macht en geld.
'Dat mag u zeker milord', zei ik. 'En ja, ik heb iemand in gedachte. En dat zal ik zijn. Ik laat mijn kinderen niet in de steek en ik laat ze zeker niet aan iemand anders over. David mag regeren wanneer hij oud genoeg is, maar hij is nog geen tien en ik denk dat het beter is als hij bij zijn familie blijft. En het is ook niet zo dat ik niet kan regeren, natuurlijk.'
'Natuurlijk', zei de man, maar ik zag dat hij het er niet mee eens was. Dat kon me nu echt niet schelen.
'Maar als u me wilt excuseren, ik moet mijn kinderen vertellen dat hun vader dood is.' Ik draaide me om en liep ferm de trap op. Ik wist dat de familie van Drake met trots naar me hadden gekeken netzoals Maddie en Argos, die net de hal in kwamen lopen. Het deed me goed dat men me steunde, ik had niet anders gewild.