KARŞIMDAYDI!
Normal bir insan gibiydi, yani yüzü bembeyaz, uzun boylu, gözleri muhteşemdi. Gözlerini tarif edebilecek bir kelime bulamıyordum. Hayranlıkla onu izledim hiç konusmadan. Yüz ifademin şuan nasıl olduğunu karşıdan nasıl göründüğümü bilmiyordum. Bunun bir onemi de yoktu.
Tüm yaşadığım acılar, tüm sinirim, öfkem son bulmuştu. Hic birsey aklıma gelmiyordu. Düşüncelerimi duyabildiğini unuttum. O muhteşem gözleriyle gözlerime baktı.
Tam o an hayatımın en büyük hatasini yapıp, ayakları ters mi diye gözlerimi aşağıya doğru indirdim. Ayakları, herşeyi normaldi. Gülme sesiyle, hem düşüncelerimi duyduğunu hem de kendimi ele verdigimi hatırlayıp, utanarak gözlerimi kapattım.
Ayak sesleriyle gözlerimi açtım.. Bana doğru geliyordu. Bana yaklaşıyor. Her yaklaşımda kalbim deli gibi atıyor. Kalbimin çarpıntı sesleriyle, ayak sesleri birleşti. Bana doğru gelmeye devam etti. Adım sesleri durunca kalbimin de heyecandan durduğunu fark ettim..Tıpkı nefesim gibi. Gözlerimi açtım. Boyu çok uzundu.
"NEFES AL "
Sesini tekrar hayranlıkla dinledim. Duyduğum ses tonu aynıydı belki ama yankılı değildi ve yankı yokken daha da güzeldi.
" NEFES AL "
Tekrar söyleyince kendime geldim ve derin bir nefes aldım.. Nefesimi heyecandan tuttuğum için art arda hızlıca nefes aldım. Acaba ona dokunabilirmiydim ?
O karsimdayken, ilk kelime olarak ona ne diyecektim ? Hiç kendimi bu ana hazirlamamistim. İlk ne diyeceğimi bile bilmiyordum. Ona dokunmak için ellerimi yavaşca yukarıya doğru kaldırmaya karar verdim. Ellerim yukarıya doğru yavaş yavaş yükselirken, beni belimden tutup hızlıca kendine doğru çekti. Ona dokunabiliyorum. Bana dokunabiliyor.
Şuan sarılıyoruz. Kokusu okadar muhteşem bir koku ki, ben bu kokuya aşinayım, Ama nereden ?
"Süsen çiçeği"
Sözlerini duyar duymaz tekrar kokusunu içime çekerek, "Süsen çiçeği" dedim. Kokusu benimle aynıymış ama benden daha da güzel kokuyordu.
Gözyaşlarımın onun üstüne akışıyla ağladığımı fark ettim. Sarilmamizin hiç son bulmasını istemiyordum. Bu anın bitmesini hiç istemiyordum. Boynumdaki islaklikla düşüncelerim duraksadı.
Ağlıyor muydu yoksa öpüyor muydu beni ?
"S-sen" diye kekeledim heyecandan "Ağlıyor musun?" dedim. Cevap gelmedi.
Kafamı kaldırıp gözlerine baktim. O muhteşem gözleri sulanmıştı. Gözyaşlarını silerek dudaklarımı araladım ve ikimizde aynı anda aynı kelimeyi kullandık
"SANA DOKUNABİLİYORUM"
Ona her baktıkça, ona her dokundukça, muhteşem çiçeksi kokusu geliyordu burnuma. Beni yatağa oturttu ve saçlarımı okşadı.. Sonrasında hiç konuşmadan saatlerce birbirimize baktık. Birbimizin her yerini ezberlercesine hayranlıkla birbimizi izledik. O an annemin sözleri geldi aklıma. Alışmaya alışmıştım...
Korkmaya bile alışmıştım... Onun beni korkutmasına, onun gidip gidip geri gelişine, herşeye alışmıştım ve onu görür görmez tüm acılarım hiç yaşanmamışçasına son bulmuştu...
Instagram: İncitanelikalem