Een lange rij aan leerlingen loopt twee aan twee door de donkere gangen van Zweinstein. Ze hebben hun hoofd naar beneden, of kijken juist panisch van links naar rechts, niet wetende wat ze nou werkelijk zoeken.
Ze worden overzien door een grote groep tovenaars en heksen, zowel meerderjarige leerlingen als leden van de Orde van de Feniks. De grote groep baakt een soort route af, van de Grote Zaal helemaal naar de Kamer van Hoge Nood op de zevende verdieping van het kasteel. Daar worden de leerlingen per afdeling naar de Zweinskop gestuurd door de smalle tunnel, de enige bekende route naar Zweinsveld die niet afgesloten is door de dooddoeners.
'Waren wij ook zo klein toen we in de eerste zaten?'
Theo kijkt naar Benno, die direct naast hem staat. Benno knikt naar de eerstejaars Griffoendors die angstig langs hun lopen, de meesten nog in hun nachtgewaad. Tracey, aan de overkant, roept tegen een anders groepje Griffoendors dat ze door moeten lopen en hun mond moeten houden.
'Vast wel. Ik was in ieder geval niet zo bang.'
Benno snuift. 'Nee, wij kregen ook geen les van een stelletje dooddoeners, jij idioot.'
'Discutabel,' mompelt Theo, terugdenkend aan Kate's verhaal over professor Krinkel, die toch werkelijk Voldemort op zijn achterhoofd had zitten.
'Ik hoop dat we op tijd gaan zijn met de evacuatie,' zegt Benno bezorgd, zijn ogen gericht op het raam achter hun. Theo volgt zijn blik.
Buiten daalt er langzaam een glimmende koepel neer over Zweinstein. Het is het schild wat de professoren en andere krachtige magiërs samen hebben gecreërd om Voldemort zo lang mogelijk op afstand te houden.
Katelynn en Draco staan ergens tussen die groep magiërs, waarschijnlijk op het plein beneden hun. Potter, Griffel en Wemel bevinden zich bij de ingang van de Kamer, waar ze de kinderen naar binnen loodsen tot de laatste uit de Kamer zijn verdwenen. Katelynn had hem verteld dat het essentieel was dat de Kamer leeg zou blijven direct na de evacuatie, omdat Potter hem nodig had. Waarom heeft ze nooit gezegd.
Professor Anderling had in onwijs korte tijd het hele kasteel in de Grote Zaal gekregen, inclusief alle 'verdwenen' leerlingen en de leden van de Orde. Daar heeft zij, samen met Katelynn en Potter, een evacuatieschema opgezet. Alle jongere leerlingen moesten weg, net zoals Katelynn had gezegd toen ze nog in de Kamer waren, maar de oudere leerlingen mochten blijven als ze tegen Voldemort wilden vechten.
Theo was onder de indruk geweest van de hoeveelheid meerderjarige, en ook enkele minderjarige, leerlingen bereid waren om te blijven. Hij wist dat Potter en Katelynn een grote groep sympathisanten en volgers hadden verzameld, maar hij heeft nooit door gehad hoe groot die groep werkelijk was.
Katelynn had Potter, Griffel en Wemel naar de Kamer gestuurd met de boodschap daar te blijven tot de laatste leerlingen geëvacueerd zouden zijn. Hij, Tracey en Benno staan gestationeerd op de zesde verdieping, vlakbij de laatste trap die de kinderen op zouden moeten. Zo zijn er meerdere posten gecreëred, waarbij er wordt voorkomen dat de minderjarigen uit de rij proberen te komen en waarbij er wordt gezorgd dat iedereen doorloopt zonder al te veel oponthoudt. Tot zover lijkt het soepel te gaan.
Zwadderich en Ravenklauw zijn al langsgekomen. Griffoendor, die hun trio inmiddels bijna voorbij is, en Huffelpuf zijn de laatsten.
Plotseling voelt hij de magische munt van de SVP in zijn broekzak gloeien, een teken dat er een bericht voor hun klaar staat. Zijn wijde ogen ontmoeten die van Tracey even, en dan graaien ze beiden naar de munt.
Hij komt eraan.
'Fuck.'
'Zeg dat wel,' fluistert Blaise, die zijn eigen munt zo stevig vast heeft dat zijn knokkel verbleken. 'We hebben weinig tijd meer.'
Het bericht moet van Potter zijn gekomen, beseft Theo. Hij is de enige die meteen zou weten dat Voldemort naar Zweinstein zou komen. Hij is ook de enige op wie Voldemort het echt gemunt heeft.
Hoeveel van hun zullen bijkomende schade worden?
'Doorlopen,' snauwt Benno direct als het eerste groepje Huffelpuffs hun pas vertraagd. Ze zijn er bijna, maar hebben ze genoeg tijd?
'Moge dit in Salazar's naam goedkomen,' zegt Tracey, die gang was overgestoken en naar hun toe gelopen, angstig. 'We zijn zo dichtbij.'
'We moeten zeker weten dat dit de laatste groep is, dan kunnen we daarna Potter waarschuwen,' zegt Theo.
'Wat zoeken ze toch in die Kamer?'
'De diadeem van Ravenklauw, maar waarom is voor ons een vraag en voor hun een weet,' antwoordt Blaise direct. Tracey kijkt bezorgd naar de Huffelpufs die langskomen, de laatste afdeling.
Ze wachten in stilte. Theo concentreert zich op de geluiden om hem heen. Hij hoort de pas van de leerlingen, constant maar snel. Hij hoort het zachte gejammer en de vluchtige ademhalingen. Als hij zich goed concentreert hoort hij een zacht geknetter van de magische koepel die hun moet beschermen.
Zijn hand vouwt zich om de ring heen die Katelynn hem niet lang daarvoor heeft geschonken. Het moet hem beschermen had ze gezegd, maar wie beschermt haar? Wie beschermt Tracey, wie hij net pas voor het eerst heeft mogen zoenen. Hij weet niet of hij Katelynn moet bedanken of vervloeken voor die onnodige opmerking in de Kamer, maar het heeft wel effect gehad. Tracey heeft haar gevoelens voor hem geuit en eindelijk, eindelijk heeft hij haar lippen op de zijne mogen voelen.
Hij hoopt alleen dat dat na de oorlog ook zo zal zijn.
Wie beschermt Benno, de charmante italiaan die zo in zijn element lijkt te zijn? Hij weet wat hij doet en dat zal genoeg moeten zijn om deze oorlog te overleven, of toch niet? En wie beschermt Draco, die weigerde om weg te gaan maar die wel een enorme prijs op zijn hoofd heeft staan?
Het enige wat hij weet is dat Katelynn hen heeft verzocht om haar zo snel mogelijk te vinden als de evacuatie voorbij is.
'Het lijkt erop dat we net op tijd gaan zijn,' mompelt Benno, die knikt naar het raam.
Als Theo naar buiten kijkt, ziet hij een zwarte massa mensen de koepel omcirkelen, maar niet dichterbij komen. Het is een leger, zoveel zijn het erg, gevuld met mensen, weerwolven, reuzen en nog meer.
Als hij weer de gang in kijkt, ziet hij dat de laatste groep Huffelpufs hun net voorbij loopt. Ze worden afgesloten door Pansy, Daphne, Daan en Simon, die als een soort wachters achter de groep aanlopen.
'Daphne en ik zullen het kasteel ook verlaten,' zegt Pansy zodra ze hun ziet staan. Het is een zeldzaamheid om angst zo zichtbaar in haar ogen te zien. 'We lopen teveel risico en Daphne wil Astoria niet alleen laten. Blijf in leven, jullie drie. We houden van jullie.'
'Doe voorzichtig,' antwoordt Theo automatisch, terwijl Tracey antwoordt dat zij ook van de twee meiden houden.
'Dit zijn de laatste leerlingen,' roept Daan Thomas naar ze, vlak voordat ze de trap op verdwijnen. 'Zoek een plek om het kasteel te verdedigen.'
En precies op dat moment klinken de eerste dreunen.
Theo leert snel dat een oorlog vies is.
Natuurlijk waren er aanvallen het afgelopen jaar. Er waren verdwijningen, martelingen en moorden. Maar na de overname van het Ministerie door Voldemort verliep het allemaal meer verborgen.
Dit is heel iets anders.
Door de ramen van het kasteel valt de oranje-paarse gloed van een lucht gevuld met vloeken, vuur en andere magische spreuken. Het verlicht de hal alsof de zon net zou opkomen, in plaats van dat het midden in de nacht is.
Het geschreeuw en de klappen van buiten worden overstemd door de dreunen in het kasteel die de muren doen schudden.
Theo, Benno en Tracey waren nauwelijks een paar verdiepingen lager toen het beschermschild om het kasteel heen het begaf en ze overvallen werden door gemaskerde mensen, gekleed in volledig zwart.
'Diffindo' snauwt hij naar een van de dooddoeners die met Benno in gevecht was. De man wordt geraakt in zijn nek, waar direct een diepe snee ontstaat. Theo kijkt toe hoe de man tevergeefs naar zijn nek grijpt, waar het bloed als een fontein uit spuit, en binnen enkele seconden instort. Niemand is snel genoeg om een wond zo diep te kunnen genezen.
Theo is zo afgeleid door zijn eerste moord, dat hij bijna de rode flits niet herkende. Laat duikt hij opzij en de spreuk vliegt net langs hem en slaat kapot op de muur achter ze.
'Thanks,' mompelt Benno, die naast hem is komen staan.
'Geen probleem,' bromt Theo, zijn toverstok nu gericht op de dooddoener die de rode vloek op hem afstuurde.
Tracey sluit zich aan en met zijn drieën vormen ze een driehoek, hun ruggen tegen elkaar. Het zijn nog niet genoeg dooddoeners om hun te overmeesteren, maar toch trekt er lanzgaam een koud en naar gevoel door Theo heen. Ze zouden Katelynn moeten zoeken, maar toch staan ze hier, ingesloten door twee man die hun maar wat graag dood willen hebben.
Zou hij zijn vader herkennen als die voor hem zou staan?
De gedachte brengt een nieuwe rilling over zijn lichaam heen, terwijl hij op hoge snelheid vloeken blijft afvuren op de onbekende man voor ze. Zijn vader zou hem wel herkennen, zonder twijfel. Het enige wat hij kan doen is hopen dat hij dan bij Katelynn is.
Hij weet niet of hij in zijn eentje sterk genoeg zou zijn om het tegen zijn vader op te nemen, zowel mentaal als fysiek.
'We moeten proberen te bewegen!' schreeuwt Tracey naar ze. Met een handvol snelle, vieze spreuken maakt ze de dooddoener aan haar kant af en met zijn drieën focussen ze zich op de laatste.
'Katelynn kan nu overal zijn,' roept Benno over het spreukwerk uit. 'We moeten vooral met zijn drieën bij elkaar blijven.'
'We vinden haar wel, Ben. We vinden haar altijd,' stelt Tracey hem gerust, maar haar stem beeft.
Met zijn vrije hand grijpt Theo de hare even en knijpt er stevig in. Haar ogen ontmoeten voor een miliseconde de zijne, en hij ziet zijn eigen angst weerspiegelt erin. Het kasteel is gigantisch. Hoe gaan ze in deze chaos ooit Katelynn vinden?
Plotseling lijkt alles in slow motion te gaan.
Benno haalt de dooddoener neer en opgelucht kijken ze elkaar aan.
Dan lijkt alles te ontploffen. Net nu ze het ergste gevaar hadden uitgeschakeld, bleken ze nog niet op alles voorbereid. Lichtflitsen verblinden Theo's zicht en vaag voelt hij het schudden van de muren.
Hij wordt van zijn voeten geblazen en vliegt door de lucht, zijn toverstok omklemmend. Met zijn handen probeert hij zijn hoofd te beschermen en met een klap landt hij verderop in de gang. Nog net kan hij zich omdraaien en ziet Tracey en Benno maar enkele meters van hem vandaan liggen.
Hij krijgt geen kans om dichterbij te komen.
De muren begeven het en Theo schreeuwt als hij wordt bedolven onder de vallende brokstukken.
'THEO, NEE!'
Hij hoeft niet te zien om te weten wie dat was, want Katelynn's stem zou hij overal herkennen, maar de brokstukken vallen nog steeds en het klinkt te ver weg. Het laatste wat hij ziet is een enorm wit, fel, licht dat hem lijkt te verblinden.
Dan wordt alles zwart.
.......................................
Hmm, déjà vu anyone?
Tot over twee weken.