Gözlerimi açtığımda biraz daha iyi hissediyordum, yataktan kalkmak üzereyken camın önüne dikilmiş ağlayan Felix'i gördüm. Hemen yataktan kalkarak yanına geldim.
"Felix ne oldu? Sen okulda değilmiydin, neden ağlıyorsun?"
Felix tek kelime etmeden boynuma sarılıp ağlamaya devam etti, kollarımı sırtına sarıp bende ona sarıldım. Bir süre sonra kendiliğinden ayrıldı gözleri kıpkırmızıydı ne zamandır ağlıyordu kim bilir.
"Felix?"
"Jisung ben bugün Hyunjin'le öpüştüm"
Hyunjin'in adını duyunca aklıma gördüğüm şeyler geldi ama şimdi hiç sırası değildi.
"Ee bunun için mi ağlıyorsun?"
"Ben tekrar yanına gittiğimde, kucağında bir kız oturuyordu öpüşüyorlardı jisung"
Kucak fantazileri vardı piçlerin. Bıkkın bir nefes verip yatağa oturdum, neden şaşırmadım acaba. Ben nasıl söyleyeceğimi düşünürken Felix kendi öğrenmişti. Böylesi daha iyiydi tabi ben ona söylemeye cesaret edemezdim.
"Jisung ilk aşkım beni ilk günden aldattı"
"Aynı şeyleri bende yaşadım Felix benimle yattığının ertesi günü başka biriyle yattı"
"Benden hoşlanıyor gibi davranıyordu"
Derin bir nefes verip kendimi arkamdaki yatağa bıraktım, daha nasıl boktan bir hayat yaşayabilirdik, en azından Felix'in kıyısından dönme şansı vardı, ben herşeyimi kaybetmiştim.
"Ona gününü göstereceğim bana bunu yaptığına pişman olacak"
"Yorma kendini Felix, biz onlara hiç birşey yapamayız"
"Sen öyle san jisung, çabuk kalk yatma"
"Neden?"
"İntikam pilanları yapacağız"
"İstemiyorum Felix, bir daha yüzünü görmeyeyim yeter"
"Yüzünü göreceğin kesin, hmm bir düşüneyim. Buldum!"
"Ne buldun?"
"Bize aşık olacaklar jisung'
"Ben kimsenin aşkını istemiyorum Felix"
"Bize öyle bir aşık olacaklar ki onlar bizim peşimizden koşacaklar"
Bıkkınlıkla gözlerimi kapattım, yaptığı onca şeyden sonra bana aşık olsun diye peşinden koşmayacaktım, fazlasını kendime yediremiyordum artık. Sessiz kalıp unutmaya çalışacaktım yapabileceğim başka hiç birşey yoktu, eğer annemden izin alabilirsem kendi evimde bile yaşamayı düşünmüştüm, evet bunun için kesinlikle uğraşacaktım.
"Felix sen ne yaparsan yap senin yanındayım ama ben Minho'nun bana aşık olması için uğraşmayacağım yaptığı son şeyden sonra nasıl kabullenebilirim onunla birlikte olmayı"
"Haklısın özür dilerim, peki operasyondan seni çıkartıyorum ozaman, offf bende istemiyorum. Zorla aşık olacaksa olmasın daha iyi değil mi jisung"
"Öyle sanırım"
"Ozaman unutacağız"
"Unutacağız" dedim. Her saniyesini tekrar tekrar yaşıyor gibi hissettiğim son geceyi nasıl unutacağımı bilmiyordum.
Bu gecede Felix te kalmıştım saatlerce sohbet edip birbirimizin derdine bir çare bulmaya çalıştık ama yapamadık. Benimkinin çıkar bir yolu yoktu ama belki Felix olurdu bilmiyorum. Sabah uyandığımda yine okula gitmemeyi düşündüm ama kaç gün daha gitmeyecektim yada nereye kaçacaktım, sonuç olarak Felix'le okula doğru ilerliyorduk. Okulun bahçesine girer girmez kalbimin hızlandığını hissetim, sanki bir yerden çıkacak yolumu kesecek gözlerime bakacak gibi hissediyordum.
"Jisung iyi misin? Ben yanındayım korkma sana yaklaşırsa döverim onu"
Felix'in söylediği şeyle buruk bir gülümseme bırakıp koluna sarıldım, ve sonunda sınıfa gelmiştik.
"Jisung nasılsın, Felix hasta olduğunu söylemişti"
"İyiyim çocuklar endişelenmeyin"
"Tamam birşeye ihtiyacın olursa eğer"
"Teşekkür ederim"
Kitaplarımı çıkartıp beklemeye başladığımda bir süre sonra hocanın gelmesiyle derse başladık. Kafamdaki herşeyi atıp dersi dinlemeye başladım bir saat sonrada zil çaldığı için kitaplarımı toplayıp başımı sıranın üzerine bıraktım.
"Jisung?"
"İyiyim Felix sen çık"
"Jisung başını kaldır"
"Ne olu-"
Karşımda gördüğüm kişiyle kalbim birden tekleyince elimi kalbime götürdüm. Elinde süt ve kek vardı şaka mı? Elindekileri önüme bıraktığında hiç düşünmeden elimin tersiyle vurup yere savurdum. Tepkisiz şekilde yüzüme bakıyordu.
"Felix konuşabilir miyiz?"
Hyunjin Felix'e sorduğunda bakışlarımı Felix'e çevirdim Hyunjin'e bakarken gözlerinden ateş çıkıyordu resmen, benden cesaretli olduğunu kabul edebilirdim.
"Seninle konuşacak birşeyim yok benim dışarı çıkın"
Felix'in tepkisiyle Hyunjin birkaç adım gerilerken Minho yanıma yaklaşmaya başladı, hemen ayağa kalkıp sıradan çıktım.
"Uzaklaş!" Diye bağırdım sesim yüksek çıkmıştı. Adımlarını durdurdu, gideceğini düşünürken birden üzerime gelip kollarını bedenine doladığında nefesimi tuttum ellerim boşlukta kalmıştı. Bacaklarımın uyuştuğunu hissediyordum, kolları olmasa düşecektim.
"Olmamalıydı" son duyduğum şey bu olmuştu heryer kararmaya başladığında gözlerimi kapattım.
Felix'in anlatımı...
"Jisung! Jisung! Birşey yapın, jisung gözlerini aç!"
Jisung birden bire Minho'nun kollarına yığıldığında, aklımı kaybedeceğimi hissettim. Sonunda dayanamamıştı bayılmıştı çaresiz bir şekilde bağırıyordum. "Revir, çabuk revire götürelim!"
Minho jisung'u kucağına alıp revire ilerlerken bende hızlı adımlarla onu takip ediyordum, Hyunjin de peşimden geliyordu.
"Çocuklar ne oldu?"
"Bayıldı, birden bayıldı"
"Tamam sakin olun şuraya yatırın"
Jisung'u yatağa bıraktığında doktor ilgilenip serum taktı neyseki birşeyi yoktu. Derslerin stresinden olduğunu söyledi aynen öyle.
"Felix"
"Git başımdan Hyunjin, dolaşma etrafımda"
"dün gördüklerin-"
"Dün ne gördüğümün farkındayım, şu an bunu konuşacak değilim bak arkadaşım ne halde"
"Tamam şimdilik gidiyorum ama mutlaka konuşacağız"
Yüzümü buruşturup cevap vermeden başımı çevirdim, yüzsüzlüğü iş edinmişti bunlar. Benim canım arkadaşım ne hale gelmişti.
"Felix"
Tanrım biri gidiyor diğeri geliyordu delirmeme ramak kala ayağa kalkıp Minho'nun önüne dikildim.
"Ne var?"
"Sen gidebilirsin Jisung'un yanında ben bekleyeceğim"
Sinirle kaşlarımı çattım şu an yapacağım son şey bile değildi jisung'u bu aptalla bırakıp gitmek.
"Şaka mısın sen ya, çocuk senin yüzünden nu halde, hala ne yüzle yanında durmayı istiyorsun?"
"Çok konuşuyorsun Felix, çekil"
"Çekilmeyeceğim, ne banada mı saldıracaksın?"
"Kapat çeneni, yoksa kötü olacak"
"Defol git Minho yoksa doktora herşeyi anlatırım"
"Kaşınıyorsun Felix"
"Gel kaşı, hadi gel"
"Felix! Tanrım zorlama beni"
Bir kaç adım atıp Minho'nun tam önünde durdum, içim okadar doluyduki jisung benim kardeşim sayılırdı ve ona yapılan herşeyin acısını bende hissediyor gibiydim.
Şu an kalbi, bedeni, tüm duyguları ölmüş durumdaydı bunu hissedebiliyordum neden? hepsi karşımda yüzsüzce duran bu adam yüzünden.
"Mutlu musun?"
"Ne?"
"Jisung'u diyorum, bu hale getirdiğin için mutlu musun? İyi bak eserine seni sevdiği için bu durumda, sen onun sevgisini haketmeyi bırak olduğu yerde durmayı bile haketmiyorsun"
Söylediklerimden sonra gözlerini arka tarafımda yatan Jisung'a çevirdi. Önüne geçtim, yüzündeki üzgün ifadeye bile inanasım gelmiyordu.
"Şimdi git, uzak dur ondan yoksa herşey çok daha kötü olacak"
"Onu eve götüreceğim"
"Benim evime gelecek, annesi gelene kadar bende kalacak"
"Onu eve götüreceğim" sesi sert çıktığında yumruklarını sıktığını gördüm siniri gözlerinden belli oluyordu ama ne hakkı vardı sinirlenmeye, ondan korkmuyorum.
"Bende kalacak dedim"
"Felix..." jisung'un sesiyle hemen arkamı döndüm. Jisung sonunda gözlerini açmıştı.
"Jisung iyisin değil mi? Beni okadar çok korkuttun ki"
"İyiyim merak etme"
"Serum bitmiş doktoru çağırayım sonra da eve gideriz"
"Felix ben kendi evime gideceğim"
"Ama..."
"Beni merak etme, bir şey olursa seni arayacağım tamam mı?"
"Jisung, onunla yalnız kalma ne olur ya tekrar..." Kulağına fısıldadığımda bakışları arkamdaki bedeni buldu. Bir süre baktıktan sonra tekrar bana döndüğünde "yapmayacak" diye söyledi. Yine içime sinmiyordu ama daha fazla ısrar edemedim sık sık arardım bir şekilde kontrol ederdim.
Doktor serumu çıkarttıktan sonra birlikte okuldan çıktık, jisung Minho'nun arabasına binip eve doğru yola çıkarken bende okula döndüm...
🥺🥺🥺
Dayan dedin buda geçer dedin yapma içimde yangınlar var...
Susar bir gün sana da kor dilim seni de içimde yaksınlar yar...