Nang makarating kami sa Central investigation Bureau, pinaupo ako nito maituturing na akong suspect, nakaupo ako ngayon sa loob ng investigation room.
Nang makapasok si Caleb ay ibinalibag niya ang folder sa lamesa "Umamin kana...para tapos ang usapan"
"Wala akong kasalanan, wala akong aaminin, aksidente ang lahat"
"Lasing ka 'diba?" Tanong nito.
"H-hin---"
Hindi ko pa man natatapos ang sasabihin ay sinigawan na ako nito "WAG MO AKONG GAWING TANGA"
Lumapit ito sakin, at itunulak ang noo ko gamit ang hintuturo niya "Since I saw you, I knew that you were capable of killing a innocent people"
"Hindi mo ako kilala, wala kang alam hindi mo ako p'wedeng husgahan!" Sumigaw ako at inilabas ang galit ko sakanya
Nilapit nito ang muka niya sakin halos maramdaman ko na ang bawat pag hinga niya, "Prosecutor ako, Calista! Hindi ako tanga katulad mo"
"Kung babayaran nang pamilya mo ang lahat nang pulisya at hukuman, paulit ulit pa rin kitang ibabalik kung saan ka nararapat."
Iniwan ako nito sa loob, nag antay ako nang ilang oras kung sino ang pupunta, kung may mag aalala ba, siguro kapag wala na ako tska lang sila mag aalala sakin eh.
"Miss, Calista. Andito 'yung parents mo" Sigaw nang isa sa mga detective don.
"M-ma s-sorry po."
Dalawang malakas na sampal ang dumampi sa pisngi ko, "Hanggang kailan mo ako papahiyain, Calista"
"Mom, hindi po totoo 'yon, hindi ko po pinatay yung babae, m--"
'Yan nanga ba ang sinasabi ko kaya dapat talaga matagal na kitang pin*tay sa sinapupunan ko palang, wala ka talagang kwenta, hindi kananga nakapasa bar exam, kunsimisyon kapa, daig kapa ni Avery! si avery may anak ikaw wala palamunin kapa, bakit hindi mo gayahin si Avery!
"Avery and I are different, I am not her, she is not me, Ma! hindi ako si Avery!"
"Mrs Harrison, kalma lang ho tayo nasa presinto po tayo, kalma lang"
"Magkano? isa, tatlo, magkano tell me, milyon ba kailangan niyo?" walang patumpik tumpik na saad ni mommy.
"Ma'am, kasi...hindi ako ang may hawak ng kaso, pero.."
"Pakawalan niyo ang babaitang 'to, kuhanin niyo ang pera sakin mamaya"
"Tandaan mo, Calista. Hindi to libre, kaya ayusin mo ang buhay mo hangga't nag titimpi pa ako sa mga gulong ginagawa mo" Saad nito sabay alis sa harapan ko.
"Pwede kanang umalis, Ms harrison" sabi ng detective at tinanggal ang posas ko.
Ganun lang 'yon, tama nga ako pera talaga ang labanan pero anong silbi nang pera kung ang kalaban ko may posisyon at handang gawin ang lahat maparusahan lang ako?
Lumabas ako nang presinto at umupo sa may tabing labas, iniyak ko ang lahat lahat para kapag naiyak ko na at naitapon ang lahat nang sakit, panibagong hamon nanaman.
Yumuko, kasabay nang pag agos ng luha ko ay siya namang pag dampi nang sariwang hangin sa balat ko, "Why? life is so unfair."
Ano bang kailangan kong gawin para masabi sa buong mundo na inosente ako, walang pang isang oras, nasa balita na ako. Nakakatawang isipin, dinungisan ko ang apelyidong iniingatan ng pamilya ko.
Bakit ang sakit sakit nang mundong 'to, gusto ko lang naman nang taong magmamahal sakin, ayoko ng kaaway. Gusto ko maging masaya
"Caliee, are you okay? grabe kinabahan talaga ako nang makita kita sa news." Hinawakan ni Jia ang kamay ko para pakalmahin. Para akong nabalik sa realidad 'dahil sa boses ni Jia
"Oo, ayos lang ako"
Ako muna 'yung andito, huh? alam muna may baby na si Avy.
Naiintindihan ko naman 'yun no, ayos lang talaga ako
"It's okay, cry lang ka lang maiintindihan ko.."
"May trabaho kapa sa club, later 'dapat hindi mo sinasayang 'yung oras mo sakin."
"Hmm, tampo agad eh. Ikaw talaga tara nanga hug kita so you stop crying na!"
Jia immediately hugged me, holding my hair, And trying to comfort me. Among us friends, I feel like I'm always the one with more problems.
"What's your plan naba?" She asked.
"I don't know, alam ko na hindi ako titigilan ni Caleb, but I need to face my problem."
I chose to face my problems rather than run away from them. Jia stayed at the hotel for a while, and she somehow manages to calm the pain I feel every time I think about what happened.
The following days were filled with a whirlwind of emotions and decisions. I knew that in order to move forward, I had to make some changes in my life. With Jia's unwavering support, I began to take the necessary steps towards a brighter future.
During this process, I also focused on self-care and personal growth. I started attending therapy sessions to help me process my emotions and heal from this d*mn experiences. Jia accompanied me to these sessions, providing a comforting presence and reminding me that it's okay to prioritize my mental well-being.
"CALISTA" maingay na ani nito, pakiramdam ko ay ginigising ako nang nanay ko.
"Hmm..." Ito naman natutulog pa 'yung tao eh, gising nang gising.
"Alis nako girl, may work pa ako sa supermarket eh" Sabi ni Jia sabay talukbong nang kumot sa muka ko.
Uhhm, nuba 'to mag papaalam nalang mang gugulo pa
"Bye na ah, call me kapag may nangyaring masama, kain ka sa tamang oras! huh?"
Sigaw nito, kasabay non ang pag sarado nito ng pinto "Nawala tuloy antok ko" wika ko sabay kusot nang mata.
Binuksan ko ang bintana, ang taas ng sinag ng araw, naisipan ko na bumisita sa charity na sinusoportahan ko, ang mga batang may cancer, tuwing sunday binibista ko ang mga bata, ano akala nila sakin demonyo at walang awa, mabait kaya ako...
Ginagawa ko 'to hindi 'dahil gusto ko na sumikat at lumakas ang pangalan ko, ginagawa ko to dahil napa mahal na saakin 'yung mga bata.
Nag taxi lang ako papunta 'don, hindi pa man ako nakakapasok sa loob, sinalubong na ako nang mga bata, nag sisigawan at puno nang kasiyahan ang muka nang mga 'to, may hawak silang papel ito siguro 'yung thankyou letters nila, umakyat kami sa may taas kung saan lagi kaming nag uusap nang mga bata.
"Welcome po ate ganda" sigaw nila sakin, sabay abot nila sakin ng papel.
"Sweet niyo naman, para sakin talaga 'to?"
"Opo" sabay-sabay nilang sabi sakin.
Unti-unti na nawawala ang sakit at pag dudusa ko, para bang naglalaho kapag kausap ko sila.
"Ate ganda, natatandaan mo pa rin po ba si kuya Cael, ate sakto po kasi binisita niya rin po kami"
"Ah...'yung lagi niyong kinukwento sakin, nice makikilala ko na siya"
"Ate ambait niya po mag kasing bait niyo po, kaso si ate Krisel hindi na pumupunta 'dito, nakaka sad nga po eh lagi sila dating mag kasama, ngayon hindi na po" malungkot na saad nito, kaya niyakap ko ito para sabihing okay lang 'yon.
"Kriel?" tama ba ang pag kaka dinig ko, o kaparehas lang, hindi mali. Krisella 'yon.
Hindi pa man nag tatagal ang pag uusap namin nang mga bata ay may nag salita na, na parang pamilyar na boses mula sa likuran ko.
"You're going to follow me even here, Calista?" isang buritong boses.
My eyes widened in disbelief. What? Caleb, how? Why? Is fate playing a cruel joke on me?
"Excuse me, Mr. Prosecutor, I have been donating here for a long time, I have been coming here for a long time, okay?" inis na sabi ko at inirapan siya
"Ate, Caliee kilala mo po si kuya Cael?"
"So you are Cael? kung i-describe ka ng bata sakin parang ang bait bait mo!" Inis na sabi ko sakanya kina-kunot naman niya ito nang noo, paano ba naman Cael ang tawag sakanya nang mga bata.
"Ate bakit mo po inaaway si kuya Cael?" tanong nung isang bata, shit nakalimutan ko may bata sa harap, nadala nanaman ako ng emosyon.
"Ah, hala mali hindi ako nagagalit, at lalong lalo na hindi ako nakikipag away, grabe talaga ang tadhana no, grabe!" Tinaasan ako nito nang kilay kaya pinandilatan ko din siya nang mata, ano siya lang ang maldito dito?
I was shocked when he grabbed my arm and pulled me towards the rooftop, away from the children. Even the other sisters and the children were surprised by his actions.
"Hoy bitawan mo nga ako, ikaw namumuro kana" shit, totoo ba 'to nasigawan ko ba talaga siya? Lord ipakain niyo nalang po ako sa lupa
"Leave, now."
"H-Huh? bakit ikaw lang ba ang pwedeng mag donate dito?"
"Don't be so sarcastic, woman. Umalis kana" Pamimilit nito
"The children might be scared of a person like you, a killer!" He shouted at me as he approached, causing me to take a step back.
"Hindi ako mamatay tao! sino ka para husgahan ako? Ilang beses ko sasabihin? milyong beses ba? hanggang sa mamatay ka ganon?"
"Oo! 'dahil alam nating dalawa na ikaw! ikaw ang pumatay, tangina ewan ko ba bakit ang katulad niyong mayayaman hindi nakokonsensya, alam kong pinlano mo, dahil 'yun kana, ugali muna 'yon"
"Anong gusto mong gawin ko? hindi pa ba sapat na humihingi ako nang tawad, alam ko sa sarili ko na aksidente yon, pero kahit kailan hindi ko pinlano 'yon!" sigaw ko sakanya, pero walang reaksyon ang muka nito, unti unti itong lumalapit sakin
"A-Anong ginagawa mo, umalis ka sa harap ko!" hindi ako nito pinakinggan at patuloy lang sa pag lapit sakin na siyang ikana aatras ko.
"M-ma...mahuhulog ako! p-please" saad ko dito 'dahil kaunti nalang ay mahuhulog na ako mula sa taas ng rooftop
"What does it feel like to be close to death?" he asked as he continued to approach me, still holding onto my arm.
"B-bitawan m-oko please, Caleb"
tumawa ito, at mas lumapit pa "Paniguradong 'yang takot na nararamdaman mo, naramdaman din ng fiance ko nung pinatay mo siya"
"Paniwalaan munaman ako, wala akong preno nung araw---"
I froze as I almost fell, with only his hand gripping onto me. He could have easily let go of my hand to seek revenge, but...
"Ahhhh, tulong! tulun--" hikbi ko, hindi pa rin nito binibitawan ang kamay ko
Tumawa ito "Ngayon humihingi ka nang tulong, I'm sure umiyak 'din si krisella nung sinagasaan mo siya"
"A-ano bang gusto mo, lahat ibi--"
hindi ako natuloy sa pag sasalita nang luwagan nito ang kamay niya kung saan ako nakakapit
Ibalik mo ang buhay ni krisella, kaya mo ba 'yon?" Sabi nito at tinaasan ako nang kilay.
"Hindi ako diyos!"
"CALEB!" Napalingon kaming dalawa nang may sumigaw na babae, si sister beth
"Bitawan munga si Calista, alam ko na masakit 'yang nararamdaman mo hijo, pero hindi mo kailangan pumàtay dahil lang sa galit mo" pag kasabi ni sister beth ay siya namang pag balik niya sakin sa wisyo.
"I'm not done....yet" Tinalikuran ako nito.
Halos hindi na ako makahinga sa kabang nararamdaman, hinawakan ni sister beth ang kamay ko, at niyakap, ramdama na ramdam ko ang galit nito sakin.
"Hija, ayos ka lang ba?" Tumango ako dito, hindi pa rin ako makapag salita 'dahil sa mga nangyari.
"Kung sa tingin mo kasalanan mo, naniniwala akong hindi, pakatatag ka okay?"
"Salamat po, sister beth."
Inalalayan ako nito pababa nang rooftop, sinalubong naman ako nang mga bata, natanaw ko si Caleb sa malayuan kung saan halata sa muka nito ang galit.
"Hindi masama si Caleb, Hija. Mahal na mahal niya si krisella, mag kakilala na sila ni krisella bata pa lang, kaya alam ko na masakit para sakanya na mawala ang taong mahal niya, si Crisella nalang ang meron siya, both parents niya sumakabilang buhay na" sabi nito habang tinititigan ako nang nakangiti
"Paano niyo po nalaman ang buhay ni Caleb? tanong ko" Kasabay non ang paghawak nito sa buhok ko.
"Ako ang nag alaga kay Caleb simula pag ka bata, simula nang màmàtay ang magulang niya ako na ang nag alaga at nag silbing gabay sakanya, sa church lumaki si Caleb Hija, kaya kilalang kilala ko ang bata 'yon..."
Tinignan ko si Caleb mula sa malayo, kasalanan ko ba talaga? dahil sakin nam*tay yung kaisa isang meron siya? dahil lasing ako nung araw na 'yon? paano kung sumuko ako? matatahimik kaya siya?
"Una na po ako, sister beth" paalam ko dito sabay yakap sa mga bata.
"Mag ingat ka, Calista"
Tumango ako dito at nginitian siya, hindi pa man ako nakakalabas nakasalubong ko na agad si Caleb, hindi ako nito pinansin at tuloy tuloy lang ito sa paglalakad.
Nag antay ako kung may dadaang taxi, pero tila wala namang dumadaan, nainip ako kaya binasa ko ang mga message sakin nang mga bata
"Hello, ate Calista miss na miss kana po namin sana po lagi kayong dadalaw kapag may free po kayong oras, mahal ko po kayo" halos maging emosyonal ako sa message sakin nito, nawala ang bigat nang nararamdaman ko.
"You look ugly when you cry," a mocking voice came from behind me.
"H-Huh?"
Ano nanamang trip nitong caleb na 'to, lahat nalang pinapakialaman.
Aalis na sana 'to sa harapan ko pero hinatak ko ang braso niya dahilan para mapatigil ito sa paglalakad, tumingin ito sakin nang walang emosyong makikita, si caleb lang siguro ang taong hindi ko mabasa.
Hinarangan ko ito hindi rin alam sa sarili ko bakit ko siya hinarangan basta napunta nalang ako sa sitwasyon na 'yon.
"Leave me alone, woman" Hindi ko maiwasang mainis sakanya, kaya pinandilatan ko 'to nang mata.
"Gusto ko...na matapos na ang gulong 'to" walang patumpik tumpik na sabi ko dito.
"Anong kailangan kong gawin para mapatawad mo'ko?" dagdag ko pa, punong puno nang determinasyon ang buong kalamnan ko
"Hangga't nabubuhay ako, I will never ever forgive you, tatak mo sa utak mo 'yan" sabi nito sabay tulak nang noo ko gamit ang hintuturo nito.