Gdzie ja byłam? To...ja jestem w akademii!?
-Halo!
-Ada! Jak dobrze, że się obudziłaś, nie wiem gdzie jest Albert.-powiedzial pan Kleks.
-Musze go znaleźć! Mam nadzieję że on go nie dopadł...
-Kto? jesteście w jakimś niebezpieczeństwie?
-To znaczy...ten Golarz...Filip? tak chyba miał na imię...
-Czy on wam coś zrobił?
-On...stworzył Alberta...
-To on go stworzył? musimy jak najszybciej go odnaleźć!
Musiałam poradzić sobie sama, mój wujek musiał opiekować się dziećmi, które wciąż były w akademii.
Dotarłam do świata realnego. Musiałam pobiec do mamy i jej wszystko opowiedzieć.
-Mamo! ktoś porwał Alberta!
-Ada? przecież ten chłopak siedzi w twoim pokoju.
-C-co?
Nie zwracając już uwagi na to co dalej mówi mama popędziłam do pokoju.
-A-Albert?
-Tak...długo cię nie było, wiesz?
-Byłeś u Golarza ?...
-Nie-wiedziałam, że kłamie. Ja to poprostu czułam.
-Albert...spójrz mi w oczy...czy ON ci coś zrobił?
-Ada...pomóż mi proszę...-po tych słowach upadł na podłogę.
-Hej...obudź się.
-Coś się stało?-powiedział to bez emocji, tak samo jak...
-Albert...on znowu przejął nad tobą kontrolę...musisz spędzić kilka dni w łóżku.
-Nic nie muszę.
-Prosze cię...
-Niech ci będzie.
Musiałam porozmawiać z tym Golarzem.
-Gdzie idziesz?-chyba trochę się uspokoił, był jakby...zmartwiony?
-Porozmawiać z twoim...po prostu porozmawiać.
Wyszłam na dwór, stawiałam spokojne, wolne kroki.
Muszę zapukać. Drzwi się otworzyły.
-To ty.-uśmiechnął się szyderczo.-co tu sprowadza taką dziewczynę?
-Przyszłam...porozmawiać.
-Ze mną? O czym?
-O...Albercie...
-O tym głupim robocie? jeśli chcesz to niech będzie, porozmawiamy.
-Nie mów tak o nim. To nie ty jesteś robotem, który jest kontrolowany, jest po prostu zmęczony życiem i nie wiadomo kiedy jego wynalazca go zabije do ch0lery!
-Dobra właź.-machnął ręką a ja weszłam do środka.-siadaj
-Dlaczego...dlaczego robisz mu to wszystko?
-Uważaj bo się popłaczesz. Odpowiadając...po prostu...to nie twój interes.
-Czy ty nie wiesz jaką krzywdę mu tym robisz?-jego mina mówiła sama za siebie.-O mój boże, ty nie masz pojęcia...
-Słuchaj dziewczynko, jeśli nie masz mi czegoś do zaoferowania, do możesz w tej chwili wyjść.
-On jest na skraju wytrzymania...czy ty tego nie rozumiesz. Ty...ty jesteś potworem.
-To jest mój wynalazek i mogę robić z nim co tylko mi się podoba.-prychnął.-jesli myślisz że od tak, po rozmowie z małą dziewczynką przestanę bawić się moim wynalazkiem, to grubo się mylisz.
-Dziekuję. Wypuść mnie.
-Nie będę ukrywał, rozmawiało nie się z tobą...jak to delikatnie ująć?...nieprzyjemnie.
-Wy-cho-dzę
-Spokojnie, złość piękności szkodzi.
-Tobie widać już zaszkodziła.-powiedziałam i wyszłam.
Gdy byłam już w mieszkaniu zajrzałam do Alberta.
-Hej, wszystko w porządku.
-Hej,jak narazie jest dobrze, bynajmniej tak mi się wydaje.
-Pokaż się.-potknęłam się, upadłam na łóżko w którym leżał mój przyjaciel. Upadłam prosto na niego.-przepraszam...-zarumienilam się.
-Nie musisz przepraszać...-widzialam, że on również się zarumienił.
-No to dobrze się czujesz.-nie wiedziałam zabardzo jak zacząć rozmowę po tej niezręcznej ciszy.
-A co do tej dziewczyny...
-Albert możemy porozmawiać później?
-Jasne...
-Musze na chwilę wyjść, i jeszcze raz cię...przepraszam.
-Do zobaczenia- powiedział z uśmiechem.
-Zajrze do ciebie...później.
Musiałsm się uspokoić i poszłam do miejsca obok laboratorium.
Oparłam się o jeden z słupów i rozmyślałam.
Kiedy Albert ze mną rozmawiał, robił to z taką lekkością, a ja natomiast musiałam robić przerwy co dwa słowa, bo zwyczajnie bałam się jego odpowiedzi.
Jemu podobała się jakaś dziewczyna...a ja...nie miałam nikogo oprócz mojego najlepszego przyjaciela, mamy i pana Kleksa. Dzieci z którymi uczyłam się w akademii, mieszkały kilka tysięcy kilometrów ode mnie.
Postanowiłam że wrócę już do domu, chciałam zobaczyć Alberta. Szłam chodnikiem gdy nagle ktoś przycisnął mnie do ściany, to był Vincent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hello💞
Następny rozdział pojawi się jakoś o 14.00🫶
W 8 lub 9 rozdziale ujawnię kto jest dziewczyną do której Albert coś czuję🤫💖