*საავადმყოფოში*
-როგორ არიან ექიმო? -ეკითხება ალექსი.
-კარგად არიან დამწვრობები არ აქვთ ყველაფერი კარგად დასრულდა მაგრამ ყიფიანმა მძიმედ გადაიტანა ჯანმრთელობის ცნობაში სასუნთქი მილების პრობლემა ჰქონდა მითითებული მის მიხედვით ვუმკურნალეთ მაგრამ წამლები უნდა მიიღოს სხვა ყველაფერი რიგზეა მათ სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრება!
-მადლობა ღმერთს! -ამოიოხრა ამიკომ.
-ოთხივე ერთ პალატაში არიან გონს უკვე მოვიდნენ შეგიძლიათ ინახულოთ! -ბიჭებიც შიგნით შევიდნენ.
*ბიჭები სანამ ოთახში შევიდოდნენ*
-ახლა შემოლაგდებიან და ჭკუის დარიგებას დაგვიწყებენ! -ამოიხვნეშა თიკამ.
-ხოდა ყველა ვართ გაბრაზებულები ტელეფონში რომ გვიყვიროდნენ გეგონება ჩვენი ბრალი იყო! -თქვა ანანომ.
-ხოდა ზუსტადაც გაბრაზებულები ვართ! -თქვა ლილემ და ხელები გადააჯვარედინა.
-აი მოდიან! -დაიჩურჩულა ელენემ.
ბიჭები სათითაოდ ოთახში შემოვიდნენ და კარებთან აეყუდნენ არც გოგონები იღებდნენ ხმას.
-როგორხართ ხალხო! -ამოიღო ამიკომ
ხმა.
-კარგად ვართ! -ვუპასუხე ცივად ბიჭებმა კი ერთმანეთს გადახედეს.
-ექიმმა ყველაფერი კარგადააო! -ახლა ალექსმა ამოიღო ხმა.
-ვიცით ჩვენც გვითხრა! -თქვა ანანომ და კომფორტულად მოკალათდა საწოლზე.
-რაგჭირთ თქვენ? -გადაგვხედა თორნიკემ.
-არაფერი რაუნდა გვჭირდეს! -წარბი აწია ელენემ და ჩვენ გამოგვხედა.
-იტყვით რახდება? -მოთმინების ფიალა ევსებათ უკვე.
-გაბრაზებულები ვართ და თუ შეიძლება ოთახი დატოვეთ! -თქვა ლილემ.
-უკაცრავად? გაბრაზებულები რატო ხართ? -იკითხა აკაკიმ.
-ხო მგონი ჩვენ უფრო უნდა ვიყოთ გაბრაზებულები!
-თქვენ რატომ უნდა იყოთ გაბრაზებულები ვითომ? -ჰკითხა ლილემ ამიკოს.
-რაგინდოდათ იმ ტყეში ქალაქში მაღაზიები არიყო?
-ვაიმე იქ გვინდოდა წასვლა და რავიცოდით ჩვენ ასე თუ მოხდებოდა! -გაბრაზდა ლილე.
-ხო თქვენ რაიცით უსაფრთხოებაზე როდის ზრუნავდით! -ხელები მაღლა აწია ამიკომ.
-ამიკო! ენა გააჩუმე საქონელო! -დავუყვირე -მე რომ ეგრე ბიჭმა მომმართოს მოგეწონება?!
-ამ შემთხვევაში ღირსი ხარ!
-ამიკო დაგვიწყნარდი შვილო! -თვალები გადაატრიალა ანანომ.
-რა ხეებივით დგახართ ან დასხედით ან გადით! -თქვა ელენემ.
ამ დროს შემოვიდა ექთანი და კოლოფებით წამლები შემოიტანა და გოგონებს დაალევინა.
ალექსის ტელეფონმა დარეკა.
-გისმენ ლიზი!
-კი მასთან ერთად ვარ! აქ ტელეფონები არაქვთ და მაგიტომ ვერ გიპასუხა. დაგალაპარაკებ, ანანო ლიზი გირეკავს.
-ხო ლიზი! კარგად ვარ საყვარელო! დედას არუთხრა კარგი? რომ მოვალ მეთვითონ ვეტყვი არინერვიულოს! -ტელეფონი გათიშა და პატრონს დაუბრუნა.
-დანიელი სად არის? -იკითხა თიკამ.
-არვიცით ან რაში გაინტერესებს? -კითხა ამიკომ
-უბრალო გვაინტერესებს ამიკო რაგჭირს შენ ვაა!
-მისი ბრალი იყო ყველაფერი ელენეს ცუდად გახდობა ანანოს სახლთანაც ისიყო!
-მან გითხრათ? -ჰკითხა თორნიკემ.
-ხო!
—————————————————
*2 კვირის შემდეგ*
შუადღეა სახლში ვსაქმიანობდი დარიჩინის როლები გავაკეთე რომელიც უგემრიელესი გამოვიდა ამ დროს ტელეფონზე მესიჯი მომივიდა
*-არ გინდა სადმე გავისეირნოთ?
-კარგი გამოვალ! სად გამოვიდე?
-მოგაკითხავ!
-კარგი გელოდები!*
ტელეფონი მაგიდაზე დავაბრუნე და სწრაფად კიბეები ავირბინე. კარადა გამოვაღე რათა ტანსაცმელები ამერჩია რახან დღეეს უმშვენიერესი ამინდია კაბას ჩავიცმევ და კარადიდან კაბა გამოვიტანე თეთრი ლურჯი დეტალებით.
ფეხზე თეთრი კედები ჩავიცვი, თმა მაღლა ავიწიე ოქროსფერი საყურეებიც გავიკეთე ცოტა მაკიაჟიც გარედან თეთრი ნაქსოვი მოსაცმელი ჩავიცვი და ოთახიდან გამოვედი.
თორნიკე გარეთ მიცდიდა მანქანაში ჩავსხედით და წავედით.
-აბაა საით?
-არვიცი სადმე გავისეირნოთ! შენ სად გინდა წასვლა?
-როგორც შენ იტყვი თუ გინდა პარკში გავისეირნოთ!
პარკში ჟრიამული იყო ყველგან ბავშვები და ახალგაზრდები არიან ერთობიან იცინიან მღერიან ცეკვავენ აი ეს არის ბედნიერი საქართველო.
მოგეხსენებათ გაზაფხული დაიწყო ამიტომ მოხუცი ბებო-ბაბუები პარკში სხედან და ყვავილებს ყიდიან ამაზე სასიამოვნოს ვერაფერს ნახავთ ჩვენს თბილ ქალაქში.
თორნიკე შუახნის ქალბატონთან მივიდა.
- ეს ვარდები რა ღირს?
-ამ გოგონასთვის გინდა? -გაიცინა ბებომ თორნიკემ კი მე გამომხედა.
-დიახ, მისთვის მინდა! -გაუღიმა თვითონაც
-აი გჩუქნი ბებო ერთად სულ ბედნიერები იყავით! -თვალები ცრემლებით გაევსო ფეხზე წამოდგა და ვარდების გადმოლაგება დაიწყო.
-არა რას ბრძაბენთ უფასოდ ვერ გამოგართმევთ!
-მე გჩუქნი შვილო აი გამომართვი და აჩუქე ამ ლამაზ გოგონას!
-არა გთხოვთ ვერ გამოგართმევთ! -მეც ჩავერთე საუბარში.
-შვილო მომისმინე, მე რომ თქვენს ასაკში ვიყავი მეც ერთი ყმაწვილი მიყვარდა მაგრამ ისე მოხდა რომ ის სხვაზე დაქორწინდა მე მას შემდეგ მარტო ვარ, აქ ყვავილებს ვყიდი როცა წყვილებს ვხედავ თვალები ცრემლებით მევსება ყველას ბედნიერება მიხარია, თქვენ კი ისეთი ლამაზები ხართ ნამდვილად იმსახურებთ ასეთ პატარა საჩუქარს! -ცრემლები წამოუვიდა, გული ამიჩუყდა ბებოსთან მივედი და მოვეხვიე მანაც ხელები მომხვია და გულში ჩამიკრა.
-მხოლოდ ეს ყვავილები დაგრჩათ?
-ხო შვილი აი ეს 7 ვარდი დამრჩა და უნდა წავიდე ახლების მოსატანად!
-მაშინ ერთ ვარდს ჩვენ ავიღებთ და დანარჩენის გაყიდვაში დაგეხმარებით!
ბებო დაგვთანხმდა თორნიკემ ვარდები ხელში დაიჭირა ორივე გავეშურეთ პარკის ცენტრისკენ ყველას ვეკითხებოდით ვარდებზე და მალევე გავყიდეთ ფული ბებოს მივუტანეთ მან კი მადლობა გადაგვიხადა.
-ბებო! ყვავილებისთვის შორს მიდიხართ?
-არა შვილი აქვე არის დავკრეფ და ისევ აქ მოვდივარ!
-თუ შეიძლება ჩვენც რომ დაგეხმაროთ?
-კი შვილო მე უფრო გამიხარდება!
მინდორზე გავედით არაჩვეულებრივ ბუნებაში, ხეები, ყვავილები იქვე მდინარე ხის ქვეშ მოწყობილი სკამები და ჰამაკი.
ჰამაკის დანახვისას ჩვენი პირველი კოცნა გამახსენდა და უჩვეულოდ გამეღიმა. ისეთი ბედნიერებით ავივსე გამაჟრჟოლა.
-გცივა?
-არაა, უბრალოდ რაღაც გამახსენდა!
-პირველი კოცნა ხომ ასეა?
-საიდან მიხვდი? -გაკვირვებულმა შევხედე
-მე ყველაფერი ვიცი! - ორივეს გაგვეღიმა, დავიხარე მოსაცმელი ცვრიან ბალახზე დავაფინე და ზედ მოვთავსდი.
პაწაწუნა გვირილების კრეფა დავიწყე, თორნიკეც გვერდით მომიჯდა კრეფდა და თან აწყობდა.
-გვირგვინის გაკეთება იცი? - ყურებამდე გამეღიმა, თავი დამიქნია და თვითონაც გამიღიმა. წამებში დაამზადა ულამაზესი გვირგვინი.
-ულამაზესია მადლობა! -გავუღიმე და სწრაფად თავზე გავიკეთე.
-მიყვარხარ! - მითხრა ღიმილით და ლოყაზე მაკოცა, ისევ ყურებამდე გამეღიმა და გვირგვინს დავხედე.
ბებოს უამრავი ყვავილი დავაკრეფინეთ, შემდეგ იქვე სკამებზე ჩამოვსხედით, მისი ახალგაზრდობის ისტორიები მოგვიყვა, ბევრი ვისაუბრეთ შემდეგ ყვავილები ადგილზე მივატანინეთ და დავემშვიდობეთ.
-არ გინდა სადმე საჭმელად წავიდეთ?
-არა, არ მშია წამოდი სახლში წავიდეთ ჩემ მომზადებულ ტკბილეულს გაგასინჯებ!
-ვაუუ რა პატივია!
სახლში წავედით იქ ანანო და ამიკოც დაგვხვდნენ ბევრი ვისაუბრეთ როლებიც გასინჯეს და სახლისკენ გაეშურნენ. დილით უნივერსიტეტში უნდა წავიდე მალე გამოცდები იწყება ამიტომ ადრე წავედი დასაძინებლად. გვიანობამდე ვმესიჯობდით მე და თორნიკე შემდეგ ჩამეძინა.
დილით მოვემზადე საუზმე მივირთვი და უნიში წავედი.
ლექციები დიდხანს გაგრძელდა შესვენებებზე ბიბლიოთეკაში ვისვენებ, სანამ ანანო მოვა საპირფარეშოში გავალ. კარი შევაღე სიჩუმე იყო კაბინაში როცა შევედი ოთახის კარი გაიღო და ვიღაც შემოვიდა. ხელები დავიბანე და უცებ გამოვბრუნდი.
ვიღაც სახეზე მეცა და პირზე ხელი ამაფარა გავშეშდი. მისი სახე, მისი თვალები, მთლიანად შიშმა მომიცვა, გამაჟრჟოლა და სხეული გამეყინა შიშისგან ვერ ვმოძრაობდი.
-ისევ გიპოვე პატარავ! -ჩაიცინა ეშმაკურად. აკანკალებული ხელი ხელზე დავადე და სახიდან მისი ხელი მოვიშორე.
-ახლა მაინც რატომ გამოჩნდი? -ხმა ამიკანკალდა.
-ოო გრძელი ამბავიაა მაშინ ძალიან ვინერვიულე შენზეე და ყველას საკადრისი პასუხი გავეცი იმისთვის რაც გაგიკეთეს, ბოდიშის მოხდა მინდოდა ეს ჩემგამო დაგემართა.
-შენი ბოდიში არ მჭირდება უბრალოდ თავი დამანებე... გთხოვ...
-ოო მაგას ვერ შეგპირდები! -ჩაიცინა და თმაზე ხელი მომისვა.
-გთხოვ თავი დამანებე გთხოოვ...
-ნუ გეშინია პატარავ არაფერს დაგიშავებ ყოველ შემთხვევაში ჯერ არა! -მისი სატანური სიცილი, დამამცირებელი ხარხარი.
-რაგინდა ჩემგან შენ გამო ისედაც ბევრი გადავიტანე შემეშვი უბრალოდ დამივიწყე!
-ძნელია შენი ასე ადვილად დავიწყება! მოკლედ გეტყვი რისთვისაც მოვედი, შენი შეყვარებული ,,თოკო,, -ცინიკურად წარმოთქვა მისი სახელი -ამ დროის განმავლობაში გატყუებდა ცუნცულ!
-რას გულისხმობ?
-აი ამას! - ტელეფონი გახსნა და ფოტო მაჩვენა სადაც თორნიკე ვიღაც გოგოს კოცნიდა თავის მანქანაში -ხომ ხედავ საყვარელო ყველას არუნდა ენდო! -ისევ ხარხარი.
-არაა ტყუილიაა ესეც შენი მოწყობილია გინდა დამაჯერო და ერთამენთს დაგვაშორო! -ცრემლები გადმომცვივდა.
-აბა ესეც ტყუილია? - ისევ მანახა სხვა ფოტო - ესეც?
-არმჯერა შენი ერთი სიტყვისაც არმჯერა! -დავუყვირე - გაეთრიე არ დამენახო საზიზღარო! -ჩავიკეცე და იატაკზე დავჯექი
-კარგი რა რა განერვიულებს! -დაიხარა და ლოყაზე ხელი მომისვა.
-არ შემეხოო არ შემეხო! -ვუყვირე და ხელზე დავარტყი.
-შეე პატარა... -ხელი ასწია, სახეზე ხელი ავიფარე და შიშისგან უკან გავხტი. ხელი ჰაერში გააჩერა იატაკზე დაარტყა ფეხზე წამოხტა და ჩემს წინ მუხლებზე დაენარცხა.
-თიკა ხომ იცი ხელს არ დაგარტამდი, თიკა გთხოვ მაპატიე! -ხელები ლოყაზე დამადო.
-არშემეხო ხელი გასწიე! -ვტიროდი და ძლივს ვსუნთქავდი.
-საყვარელო გთხოვ არმინდოდა უბრალოდ...
-გადი გთხოვ გადი! -ხელი ვკარი იატაკზე დაეცა ფეხზე წამოვარდა და კარებში გავარდა.
ვტიროდი ფეხზე წამოვდექი სახე დავიბანე მოვწესრიგდი, ბიბლიოთეკაში დავბრუნდი ნივთები ავიღე და სახლში გავიქეცი. კარებში სწრაფად შევვარდი. კართან ალექსი დამხვდა.
-რაგჭირს სახეზე ფერი არ გადევს, ტიროდი?
-აა არა უბრალოდ გამოცდები იწყება და ცოტა ვნერვიულობ! -სწრაფად ვუთხარი ქურთუკი ჩამოვკიდე და კიბეებისკენ წავედი.
შემაჩერა და თვალებში ჩამხედა.
-თიკა? რამის თქმას არაპირებ?
-არა, მართლა გამოცდებზე ვნერვიულობ!
-რაღაცას მალავ!
-გეუბნები არაფერს არ ვმალავ!
-ანანოს ვკითხავ იცოდე!
-არაფერი იცის ანანომ დღეს არც მინახავს! გეუბნები მხოლოდ გამოცდების გამო ვნერვიულობ!
-არმჯერა, მომიყევი რახდება!
-ა..რაფერი!
-თიკა ვერ მომატყუებ საკმარისად კარგად გიცნობ ასე ანერვიულებული არასდროს ყოფილხარ!
-გთხოვ... -ხმა გამიტყდა კიბის საფეხურზე დავჯექი -უბრალოდ დავიღალე! -ცრემლები გადმომცვივდა.
-არგინდა მომიყვე? გთხოვ მითხარი მე ხომ შენი ძმა ვარ! მითხარი და ერთად მოვაგვაროთ! -ტირილს ვუმატე -თორნიკეს ეხება ხომ ასეა? -გვერდით მომიჯდა და მხარზე თავი დავადე.
თავი დავუქნიე და ცრემლები მოვიწმინდე.
-რაგააკეთა?
-გთხოვ...ჩვენ ურთოერთობაც არ გვაქვს უბრალოდ ვმეგობრობთ!
-ნუ მატყუებ ყველაფერს ვხვდები ბრმა არ ვარ!
-არვიცი სიმართლეა თუ არა...
-თქვი!
-ოღონდ... დამპირდი რომ არ ჩაერევი ეს ჩვენი საქმე არაა!
-თიკა... თქვი!
-დღეს ფოტოები მაჩვენეს... როგორ ერთობოდა სხვა გოგონებთან ერთად ერთს კოცნიდა კიდეც! -ხმა ჩამეხლიჩა სიტყვა ბოლომდე ვერ დავასრულე. ალექსს ყველა კუნთი ერთიანად დაეჭიმა მუშტები შეკრა და ღრმად ამოისუნთქა.
-კარგი გთხოვ ნუ ტირი! -ჩემს წინ ჩაიმუხლა და ცრემლები მომწმინდა. - მე გაგაფრთხილე ადვილად არავის ენდოთქო მითუმეტეს ბიჭებს, მაგრამ რასვიზამთ მაგაზე აღარ იდარდო კარგი? წამოდი ოთახში ავიდეთ გამოიძინე და მერე კიდევ ვისაუბროთ! -ხელი ჩამკიდა კიბეები ავიარეთ ტანსაცმელი გამოვიცვალე და საწოლში ჩავწექი, ალექსიც გვერდით მომიწვა, დიდხანს მეფერებოდა თმებზე ბოლოს ჩამეძინა.
*ალექსანდრეს pov:*
ფრთხილად წამოვდექი საწოლიდან თიკას რომ არ გაღვიძებოდა ოთახი დავტოვე და სამზარეულოში ჩავედი. ტელეფონი ავიღე და დავრეკე.
-სადხარ? უნდა შეგხვდე! მისამართს მოგწერ!
მანქანის გასაღები ავიღე კარი ჩავკეტე. მოვტრიალდი და ამიკოს მანქანა შემოვიდა ეზოში.
-როგორხარ ძმა? -გადმოხტა მანქანიდან -სად მიდიხარ?
-საქმე მაქვს შენ დარჩი!
-რა საქმე?
-არაფერი ისეთი!
-ალექს? რამე მოხდა?
-ამიკო საქმე მაქვსმეთქი!
-მეც მოვდივარ!
-არა შენ არ მოდიხარ!
-გული მიგრძნობს რომ კარგ საქმეზე არ მიდიხარ!
ორივე თავიანთ მანქანებში ჩასხდნენ და დანიშნულების ადგილზე მივიდნენ.
-თორნიკეს აქ რაუნდა?
-მე დავიბარე!
თორნიკე ფეხზე წამოდგა ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევად მაგრამ ალექსმა გვერდი აუარა და გზა გააგრძელა უკან არც მოუხედავს. დასხდნენ სკამებზე, ახლომახლო არავინ იყო სიჩუმე სუფევდა.
-არაფრის თქმას არ აპირებ? -ძარღვები დაეჭიმა ალექსს და თორნიკეს შეხედა.
-მე? აქ შენ დამიბარე საქმე მაქვსო!
-თიკას დღეს შეხვდი?
-არა დღეს არ მინახავს!
-თუ იცი სად არის?
-კი სახლშია!
-რა მდგომარეობაშია თუ იცი?
-რასგულისხმობ?
-მე შენ გაგაფრთხილე... -ფეხზე წამოდგა ალექსი -გაგაფრთხილე რომ თუ თიკას გულს ატკენდი... -ყბა დაეჭიმა - საკადრის პასუხს გაგცემდი!
-ვერ გავიგე რახდება? მე ვატკინე თიკას გული?
-მოგკლავ! - თქვა ყბა დაჭიმული და თირნიკესკენ დასარტყამად გაიწია.
-ოო ძმაო რასაკეთებ ნერვები მოთოკე! -მკლავებში ეცა ამიკო და შეაკავა.
-შენგან ამას არ იმსახურებდა, იმდენი რამ გადაიტანა და გადახდა თავს მაგრამ ასეთი ნაწყენი და გულმოკლული პირველად ვნახე! შეენ... შენ არ გაქვს უფლება მას გული ატკინო გესმისს? გაიგეე? ამას არიმსახურებდა!!
-ვერვხვდები რახდება!
-მაშინ ხო კარგად ხვდებოდი რახდებოდა როცა სხვა გოგოებს ეზასავებოდი და ლოგინში იწვენდი! -დაუყვირა და სკამს ფეხი დაარტყა.
-თორნიკე სერიოზულად? -გაკვირვებულმა ჰკითხა ამიკომ.
-ხო ხო სერიოზულად თიკას ფოტოები აჩვენეს სადაც ეს არაკაცი სხვებთან ერთად გულაობდა და ამ დროს ჩემი და მის მესიჯს ელოდებოდა მთელი გულით! -თორნიკე გაშეშდა ხმა ჩაუსწყდა. ამიკომ შეხედა ღრმად ამოისუნთქა და თავი გააქნია.
-ის გენდო... ჩემთვისაც კი არაფერი უთქვამს როცა ვკითხე არ მეუბნებოდა სიმართლეს, მითხრა ჩვენ უბრალოდ მეგობრები ვართ და გთხოვ არ ჩაერიოო!
-გთხოვთ... ეგ სიმართლე არ... -არ დაამთავრებინა წინადადება.
-მე რომ ავდგე და შენს დას იგივე გავუკეთო... როგორ მოიქცევი? -მაისურში წვდა -გამეცი პასუხი როგორ მოიქცევი?
-არარის სიმართლე გთხოვთ დამიჯერეთ!
-რა სიმართლეზე მელაპარაკები ადამიანო! შიგ ხო არ გაქვს!
-თიკას ნახვა მინდა!
-არა! -დაიყვირა ბოლო ხმაზე - არც გაბედო! ამიერიდან შენ თიკას ცხოვრებაში აღარ არსებობ! მას არ გაეკარო თორემ ჩემ თავზე არ ვაგებ პასუხს!
-არა ასე ვერ მოიქცევი! ვერ ამიკრძალავ მის ნახვას! მან სიმართლე უნდა იცოდეს!
-ვერ აგიკრძალავ? -დაუყვირა -გაბედე და მასთან მიდი! სიმართლე ესაა რაც ახლა ხდება ეს!
-არა ალექსანდრე არასწორად იქცევი მომისმინე!
-ერთადერთი ვინც არასწორად მოიქცა ეს შენ ხარ! დაივიწყე თიკა და მის სიახლოვესაც არ გამოჩნდე! -მიაძახა მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა.
-თორნიკე შენგან ამას არ ველოდი!
-ამიკო შენ მაინც მომისმინე!
-ბრავო ძმაო ბრავოო მე თიკაც და ყველა გენდეთ და შენ რა გააკეთე! გირჩევ მის ცხოვრებაში აღარასდროს გამოჩნდე მშვიდობით!
-ამიკო... გთხოვ...
—————————
აბაა როგორ მოგწონთ? მთელი 4 თვე დამაგვიანდა მაგრამ რაც მთავარია დავბრუნდი
დაავოუთეთ⭐️