Uykumun en tatlı yerinde duyduğum ses ile irkilerek gözlerimi aralamış ve aynı çadırı paylaştığım gence bakmak üzere arkamı dönerek boş tulumuyla bakışmıştım. Bir kaç saniye sürmüştü ayılmam. O bir kaç saniyenin ardından ise açık bırakılmış olan çadırın içinden fırlayarak karların arasında koşturarak bizden uzaklaşan bedene doğru koşturmaya başlamıştım. Onun hatasını yakaladığım her anda kalbimin, haksız olduğumu yüzüme çarpmaya çalışan beynim yüzünden öfkeyle dolup taştığını hissederken yavaşlamaya başlayan gencin dibine kadar girerek yakalamak için ona uzandığım anda dengemi yitirmiş ve onuda kendimle beraber yere sererek altımda bırakmıştım.
Ben nefes nefes kalmış bir şekilde yerimden doğrulmaya çalışırken ise o beni sertçe yana itmiş ve yalpalaya yalpalaya yerinden kalkmaya çalışarak benden uzaklaşmayı denemişti. Denemişti diyorum çünkü onu ayak bileğinden yakalayarak sertçe çekmiş ve dengesini yitirerek tekrardan yere serilmesine sebebiyet verimiştim.
" Nefes... nefes almama izin ver..."
Serildiği yerden kalkmaya çalışan gencin soluk soluğa mırıldandığı şey üzerine ona dikkat kesildiğimde nefes alamadığını ve yine bir çok defa şahit olduğum o krizlerinden birine girdiğini farketmiştim. O an beynim susmuş ve insafsız haykırışlarına bir son vermişti.
" İyi-"
" Ka-Kaçmıyordum...korktum-korktum sadece ama kaçmıyordum."
" Tamam...sakinleş. Neyden korktuğunu söyle bana. Düzgünce nefes alıp vererek..."
Yorgunca kalçasının üstüne oturan gencin yanına dizlerimin üstünde emekleyerek yanaşmış ve nefes almasını kolaylaştırmak adına göğsüne yapışmış olan ellerini bedeninden uzaklaştırarak usulca kavradığım çenesini kaldırıp gözlerimin içine bakmasına sebebiyet vermiştim. Gözlerime baktığı anda derin bir iç çekmiş, çektiği iç ile iyice ona odaklanmama neden olmuştu.
" A-Annem...annem beni öldürmeye gelmişti. Kan kokan elleriyle boğazımı sıkıyordu. Size-size seslendim ama beni duymadınız."
" Sadece kabustu. Kimse seni benim yanımdayken öldürmeye cesaret edemez."
Ne diyordum ben böyle?
Belki gün gelecek ve karşımdaki genci öldürmek zorunda kalacaktım. Belkide onu ölüme götürüyordum. Doğruyu söylemek gerekirse ben onun ölümüydüm. Yinede ona tutamayacağım sözler vermekten geri kalmıyordum. En kötüsüde neydi biliyor musunuz? Yaşlı gözlerindeki inanç pırıltıları... bana inanıyor, belkide inanmak istiyordu. En kötüsü buydu işte...
" Söz verin."
" Ne?"
" Beni ölüme terketmeyeceğinize, annemin adamlarının eline veya başka birinin acımasızlığı ile baş başa bırakmayacağınıza söz verin."
" Ben senin dostun değilim çocuk. Ben...ben seni ölüme götürüyorum."
Gözlerime dikilen yaşlı gözlerdeki çaresizliği görebiliyordum. Görebiliyor fakat çare olamıyordum. Fakat o çareyi bende arıyordu. O kadar çaresizdi ki yaşamayı seçemiyordu bile. Ölümlerinin arasından ölüm beğeniyordu kendine. En acısız olanını istiyordu en çok canını yakacak olan adamdan.
Titreyen soğuk elleri yüzünü kavradığım ellerime sarılmış ve yalvarırcasına bakmıştı gözlerime.
" Beni siz öldürün." Demişti sessizce. Dökülen göz yaşlarını yakalamak istemiş fakat tutmuştum kendimi. İçim parçalanıyordu. Masum bir çocuğu öldürmek istemiyordum fakat bu işin sonunda olacakları o da bende çok iyi biliyorduk.
" Yaşamak istemeyecek kadar mı korkuyorsun hayattan."
" Yaşamayı hakketmediğim için korkuyorum...Bana bu dünyada yer yok. Herkes beni düşmanı bellemişken benim yaşamayı seçmek gibi bir lüksüm olamaz. O yüzden...o yüzden bana söz verin."
" Bunu neden benden istiyorsun? Ben-ben senin düşmanınım çocuk. Güvenebileceğin bir adam değilim."
" Siz iyi birisiniz komutanım. Siz beni bulana kadar o kadar iğrenç insanlarla karşılaştım ki... siz onların yanında kurtarıcım gibi oldunuz resmen. Tecavüze uğrayıp, işkenceler görerek ölmektense...kalbinde hala sevgi olan bir adam tarafından öldürülmeyi tercih ederim."
" Kalbimde sevgi yok belki...Belki bende kötü bir adamım."
" Değilsiniz. Kendinizle verdiğiniz savaş çok açık. Bana inanıyorsunuz. Bana inandığınız için pişmanlıkla yanıp tutuşuyorsunuz belkide. Fakat...fakat ben size kızgın değilim. Hiçbir zaman da olmadım. Siz arkadaşlarınız, aileniz için size verilen bu görevi yapmak zorundasınız. Benim...benim kimsem yokken geride bıraktıkları için savaşan bir adamın hayatını neden karartayım ki? Bana defalarca kez neden kaçmadığımı soruyorsunuz...çünkü...çünkü gidecek hiçbir yerim yok benim. Bir ailem, dostum, evim...hiçbir şeyim yok. Sadece düşmana sahibim. O yüzden sizin aksinize nasıl yaşayacağımı değil, ancak nasıl öleceğimi seçebilirim. Bu yüzden..."
Yanaklarında asılı kalmış olan ellerimi tutarak kucağına indirdiğinde benimde nefesim kesilmişti. Nefes alamaz olmuştum. Karşımdaki genç...o kadar masum ve saftı ki, sanki yer yüzüne sürülmüş bir melek gibiydi. Ve o melek kendini, dünyanın kötülüğünden korunmak adına bir şeytana emanet ediyordu.
" Bu yüzden lütfen beni siz öldürün. Bedenimde onca adamın elleri gezinirken ölmek istemiyorum. Bir insanın nefret dolu bakışları altında ezilerek can vermek istemiyorum. Ben-"
Ellerimi ellerinden kopardığım anda susan genç ani hareketim ile ağlamaklı bakışlarını benden çekerek yere dikmiş, ona dolanan kollarımı farkettiği anda ise donup kalmıştı.
Evet. Doğru duydunuz...
Ben düşmanına sarılan bir soysuz, vatanına ihanet eden bir hain en önemlisi ise kalbini düşmanına açan bir aptaldım.
Kollarımdaki genç ise kelimesin tam anlamıyla masumdu.
Her şeyiyle, her zerresiyle kucakladığım çocuk masumdu. Bunu bende, kalbimde, alçak beynimde çok iyi biliyorduk.
Jimin benim o zamanlar duyulmasından korktuğum en büyük sırrım gibiydi. Saklanmaya değer hazinemdi. Kimsenin onu bilmemesi, görmemesi gerekiyordu. Benim bile...kalbimin bile onu duymaması, görmemesi gerekiyordu... Bu yüzden o günü şimdilerde anımsadığım zaman çok utandığını hatırlıyorum.
Kollarımı sana doladığım anda bu anı bekliyormuşçasına hıçkırıklarını bir çığlık gibi omuzumda haykırdığını hatırlıyorum. Kendimden utandığımı hatırlıyorum. Sana olan nefretimden utandığımı... senden utandığımı hatırlıyorum sevgilim.
Ne gariptir ki tüm bunları hatırlarken sana ne zaman aşık olduğumu anımsayamıyorum. Sanki hep varmışsın gibi hissediyordum o zamanlar. Sanki benim için yaratılmış bir melek gibiydin. Sana aşık doğmuştum. Bana aşık doğmuştun...ama...ama biliyordumki böyle bir şey mümkün değildi. Zira tanrı senin gibi bir meleği benim yanıma yakıştıracak kadar zalim ve kör olmadı hiçbir zaman. Olmayacakta sevgilim. Tanrı hiçbir zaman beni senin yanına yakıştırmayacak. Fakat ben vazgeçmeyeceğim senden. Sen beni yanına yakıştırmayana kadar ışığına sığınan, ömrünü karanlığın acımasızlığıyla geçirmiş ve karanlığın ta kendisi olmuş bir adam olarak kalacağım yanında. Sana çok aşık bir adam, geçmişi yüzünden hâlâ canı yanan bir eş belkide sana hayranlıkla bakıp güzelliğinde kaybolan bir sevgili olarak kalacağım ve öyle öleceğim.
Olurda bir gün gelir, beni yanında istemezsen utanmadan ayaklarına kapanıp yalvaracağım sana. İstediğin her şeyi yapacağımı söyleyeceğim arsızca. Vakti zamanında her şeyini senden çalmış bir adam olmama rağmen...
Gözlerine bakmaktan korka korka ağlayacağım çünkü gözlerindeki pırıltıların söndüğünü görürsem benden geriye ne seni sevecek bir adam ne de yalvaracak bir utanmaz kalmayacağını biliyorum.Ölü bir beden, ölü bir kalp ve ölü bir aşık kalır benden geriye. O zamanda ruhum tutunur ruhuna. Kısacası bırakamam seni sevgilim. Ne ölüm beni senden aldığında ne de sen beni istemediğinde...bırakamam.
Sende beni bırakma olur mu?
Benim gibi bir utanmazın en büyük utancı gözlerine bakmak olsada sen sev beni.
Aksi takdirde ölürüm ben. Sen beni sevmezsen ölürüm ben sevgilim...