Draco blijft secondenlang doodstil, terwijl er om hem heen een kabaal losbarst van geschokte reacties en leerlingen met vragen. Zijn gezicht is wederom de definitie van neutraliteit en ik merk direct dat ik zijn gevoelens niet goed kan zien. Wat vindt hij van de onthulling? Had hij het verwacht? Is hij boos? Teleurgesteld?
Dan schudt hij grijnzend zijn hoofd. 'Je wordt mijn dood nog, Mergel.'
Met een verontschuldigende glimlach trek ik mijn blonde Zwadderaar in een stevige knuffel en laat hem niet meer los. Hij begraaft zijn gezicht in mijn nek, net zoals hij deed de dag dat ik wakker was geworden uit het coma.
'Sorry dat ik dit zo lang voor je geheim hebt gehouden,' fluister ik in zijn oor. Hij trekt zich terug uit de knuffel, maar de liefhebbende blik in zijn ogen verdwijnt niet.
'Ik neem het je niet kwalijk, Kate. Ik moet wel zeggen dat ik lichtelijk beledigd ben dat die klootzak daar het eerder wist dan ik,' zegt Draco, terwijl hij knikt naar Benno die met een ondeugende grijns staat toe te kijken.
Ik lach. Draco moet het aan zijn reactie hebben gezien dat Benno al op de hoogte was van wat er verteld zou worden. Ik zou niet verbaasd moeten zijn dat dat hetgene is waar hij zich het meest druk om maakt. Stelletje vervelende Zwadderaars zijn het ook.
'De echte vraag is,' onderbreekt Benno alle geluiden in de Kamer. 'Wat ben je van plan in de Grote Zaal, Kate?'
Ginny en ik kijken elkaar aan met een wetende blik en een gevaarlijke glinstering in onze ogen.
'Dat mag je later terugzien in een Hersenpan, Zabini. Nu we het er toch over hebben, Ginny en ik moeten er vandoor! We zien jullie na het diner weer!'
Ik geef Draco een vlugge kus, vang de rugzak die Ginny naar me gooit en samen lopen we de Kamer van Hoge Nood uit. Direct maak ik ons onzichtbaar en we duiken de dichtstbijzijnde geheime gang in. Daar staan we enkele seconden in stilte, waarna we beiden in lachen uitbarsten.
Het voelt goed om weer eens vreugde te brengen in plaats van angst en verwondingen.
'Malfidus' gezicht was hilarisch,' grijnst Ginny en we beginnen met lopen door de gang. 'Hij kon eerst zijn ogen niet geloven toen je het zei.'
'Ik dacht eerst even dat hij oprecht boos zou worden,' zeg ik hoofdschuddend.
'Ik zei je toch dat hij niet boos zou worden? Die jongen is stiekem een enorme nerd. Hij waardeert het echt wel.'
'Stiekem?' vraag ik knipogend en Ginny lacht.
Na enkele minuten komen we beneden aan, vlak bij de Grote Zaal. Luisterend staan we achter het portret wat deze gang verbergt om te beslissen of bijna alle leerlingen zich al in de Grote Zaal bevinden voor het diner. De geluiden dimmen langzaam, en dat betekent precies waar we op hoopten.
'Wat staat er op de Sluipwegwijzer?' fluister ik naar Ginny.
Ze tovert de kaart tevoorschijn en bestudeert hem in detail. Dan wijst ze naar een kamer op de kaart die ongetwijfeld de Grote Zaal moet voorstellen. 'Alle leraren zijn er ook, Kate. Zelfs Sneep zit er.'
Sneep weet al wie de Wolf is. Ik heb het hem zelf verteld toen hij mij heeft aangesteld tot Hoofdmonitor. Hoofdmonitor. Wie had gedacht dat beide Hoofdmonitoren binnen twee maanden tijd het kasteel zouden ontvluchten? Het is bijna grappig om te bedenken dat Sneep mij en Draco heeft aangesteld zodat we de rest van de leerlingen veilig konden houden, en nu hebben we zelf moeten onderduiken voor onze veiligheid. Toch weet ik dat Sneep nog altijd te vertrouwen is. Hij heeft immers het hele jaar lang zijn mond gehouden over de acties van de Wolf. Waarom zou hij nu nog er iets mee doen?
Ik knik naar Ginny. 'Mooi zo. Dan zetten we het plan in werking. Ik zie je zo weer.'
Ik maak me onzichtbaar en sluip als eerste de geheime gang uit. In stilte glip ik de Grote Zaal binnen, dicht bij de muren blijvend. Voor nu moet ik eerst even onopgemerkt blijven en Ginny de kans geven achter mij aan te komen. Als het goed is drinkt zijn een onzichtbaarheidsdrankje die een extra lange werking heeft. Het is de bedoeling dat zij direct achter mij aan de Grote Zaal in zou komen, maar zeker weten kan ik het nooit, want ja, ze is immers onzichtbaar.
Gelukkig hebben we ook een plan B bedacht, voor als het Ginny niet lukt of voor als het toverdrankje vroegtijdig tot een einde komt. Dan sta ik er alleen voor.
Ik haal een keer diep adem. Dit is het moment. De onthulling waar iedereen zo lang op wachtte.
Ik neem mijn toverstok en richt hem op het magische plafond. Een sereen beeld van flikkerende sterren en een zachte maneschijn tekent de bovenkant van de Grote Zaal. Het plafond is altijd een bron van rust geweest, zelfs als het buiten stormde en regende. Nu wordt het echter mijn eerste moment van afleiding.
'Laquearia procella mutatos' *
Een dunne, haast onzichtbare straal van licht schiet er uit mijn toverstok het plafond in. Met ingehouden adem kijk ik toe hoe de glanzende sterrenhemel langzaam bedekt wordt door donkere wolken, niet veel later gevolgd door felle lichtflitsen. Hermelien vermoordt me als ze erachter komt dat ik met een een of andere antieke spreuk het magische plafond heb gemuteerd, maar dat is een probleem voor later.
Honderden gezichten kijken geschrokken omhoog als een winterse storm van bliksem en donder lijkt te broeien in het plafond van de Grote Zaal. Meteen staan er meerdere leraren op aan de tafel om het plafond weer terug te veranderen naar zijn originele staat. Dat is het teken wat Ginny en ik nodig hadden om de werkelijke prank uit te voeren.
Uit mijn zakken tover ik tientallen kleine kartonnen doosjes, die ik met behulp van wingardium leviosa laag over de grond door de hele Zaal verspreid. Tot mijn vreugde zie ik aan de overkant van de Zaal hetzelfde gebeuren, wat betekent dat Ginny zich inderdaad ook in deze ruimte bevindt.
Nu iedereen zijn blik naar het plafond gericht heeft, kijkt niemand naar wat er onder zijn of haar voeten gebeurt.
Als alle doosjes zich in alle hoeken en gaten en onder alle tafels van de Grote Zaal bevinden, wacht ik stilletjes af tot de leraren het plafond weer tot rust hebben bedaard. Het was een krachtige mutatiespreuk en ik zie professor Sneep met een bedenkelijk gezicht naar het plafond staren, dat momenteel langzaam weer terug veranderd naar zijn gebruikelijk staat. Dan, als de rust ogenschijnlijk is teruggekeerd, hurk ik neer en richt mijn toverstok op het dichtstbijzijnde doosje
'desertus videorus'
Het start met een zachte swoosh die niemand lijkt op te merken en zachtjes beginnen er korreltjes zand uit de doosjes te rollen. Ginny en ik weten echter dat dit pas het begin is van iets veel groters.
Toen ik plannen maakte om de identiteit van de Wolf bekend te maken, heb ik als eerste Fred en George een uil gestuurd met daarin de vraag of ze nog een onbekend product hadden met hetzelfde effect als het verplaatsbare moeras. Enthousiast stuurden ze deze doosjes terug, met een uitleg erbij hoe deze aangepaste versie ervan precies werkte. Speciaal voor mijn laatste prank hebben ze het product zo aangepast dat ik het kan activeren in de Grote Zaal zonder dat mensen het opmerken.
Dan barst de ellende los.
Plotseling zijn het geen korreltjes zand meer, maar een lawine vol. Leerlingen gillen als ze plotseling tot hun bovenbenen in het zand zitten en de vloer van de Grote Zaal volledig verdwijnt onder een dikke laag woestijnzand. Tegen de muren en tussen de tafels in schieten er cactussen omhoog, en in de hoek achter de lerarentafel verschijnt een oase met palmbomen en water.
Fred en George's nieuwste creatie is geen verplaatsbaar moeras, maar een verplaatsbare woestijn.
Bij sommigen, zoals Elise en Tom, is er meteen een blik van hilariteit te zien, aangezien zij weten dat dit de allerlaatste prank van de Wolf gaat zijn. Voor velen lijkt het echter alsof ze zullen verdrinken in zand, en is het vooral paniek wat op hun gezichten verschijnt. Pas als het zand stopt en de leerlingen doorhebben dat ze niet zullen verdwijnen, zie ik de verwarde gezichten langzaam veranderen naar gezichten van schok en herkenning. De Grote Zaal is onherkenbaar veranderd in een woestijn, met overal een dikke laag zand, meerdere soorten en groottes cactussen en grote rotsen verspreid door de ruimte.
Als de rust is teruggekeerd is het ook mijn teken om bekend te maken wie er achter zit. Het gloeiende teken van de Wolf verschijnt zwevend in de Zaal boven alle hoofden. Leerlingen lachen en roepen terwijl ze wijzen naar het teken.
'Ze is er weer!'
'Ik wist het!'
'Die verdome Wolf, nu zitten mijn kleren onder het zand.'
De Kragges, echter, zijn minder blij. Amycus staat woedend op bij de lerarentafel, terwijl Alecto al naar beneden stormt, en bijna meteen struikelt over een hoopje rotsen dat wat verstopt lag in het zand.
'GENOEG!'
Het gelach, geschreeuw en gejoel verstomt direct. De Zaal baadt zich in een stilte, die alleen doorbroken wordt door het zachte geluid van verplaatsend zand. Geschrokken en angstig kijken alle leerlingen naar Alecto Kragge, in het midden van de Grote Zaal. Haar haar en kleding zit vol met zand, maar dat doet haar niet minder angstaanjagend lijken. Alecto's ogen puilen uit en haar gezicht is vuurrood van woede. Met gebalde vuisten gebaart ze naar de rest van de leerlingen.
'De tijd van die zogenaamde Wolf is VOORBIJ! Ik eis dat dit onderkruipsel zich NU bekend maakt! Ik rust niet tot ik weet wie hier achter zit en geloof mij, ook jullie zullen niet rusten.'
Ah. De bedreigingen zijn begonnen.
Dat is een goed teken om deel twee van de Grote Onthulling in werking te zetten.
Ik versterk mijn stem, en beweeg stilletjes door het zand richting de hoofdingang van de Zaal. 'Ja dat zou je wel willen, niet waar Alecto?'
De klanken van mijn stem galmen door de Zaal heen en verschillende leerlingen slaan een kreet, of kijken zoekend om zich heen. Alecto lijkt even te verstijven door het plotselinge antwoord op haar razernij.
Ik hoop dat Ginny zich ook richting de ingang beweegt, want we moeten beiden optijd weg kunnen komen als het nodig is.
'Waar ben je, jij ondier?' sist Alecto, terwijl ook Amycus zich richting zijn zus beweegt, met uitgestoken toverstok. Achter hen staat professor Anderling bezorgt op, maar blijft bij de lerarentafel.
Ik lach hardop, wat ze alleen nog maar meer irriteert. 'Ik ben overal en nergens, Alecto. Ik hoor en zie alles. Ik ben echt en tegelijkertijd een mysterie.' Ik richt me tot de leerlingen, ook al hebben ze nog geen idee naar wie ze moeten kijken. 'Maar ook aan de Wolf komt ooit een einde. Vandaag was mijn afscheid aan jullie. Mijn tijd op Zweinstein is voorbij.'
'Jij laffaard! Je kunt het niet meer aan, dus je duikt er tussenuit,' kakelt Amycus, zijn mond gevormd tot een vieze grijns.
Ik had Theo beloofd dat ik het zonder geweld zou doen, maar ik denk dat ik die belofte even laat schieten.
Amycus schreeuwt als er plotseling een soort klimop uit het zand omhoog schiet en zich razendsnel om hem heen wikkelt. Tot zijn nek komt de dooddoener vast te zitten in de planten, die genadeloos strak om hem heen bewegen. Terwijl Alecto in paniek schiet en haar broer probeert te bevrijden, gaat Anderling bij de lerarentafel weer zitten met een duidelijke grijns op haar gezicht.
Ik stop mijn toverstok weer in mijn zak en vervolg mijn verhaal. 'Het woord laffaard heb ik vaker gehoord uit jouw mond, Amycus. Maar de grootste laffaards van deze school zijn jullie. Jullie, die jonge kinderen martelen en bedreigen.'
Het brandende teken van de Wolf daalt langzaam naar beneden tot het recht voor de neus van Alecto en Amycus hangt. Er hangt een doodse stilte in de zaal, op het gekreun van Amycus na. Niemand lijkt meer te durven ademhalen.
'Er zijn, echter, belangrijkere dingen te bespreken. Zijn jullie niet nieuwsgierig wie zich al die tijd heeft schuil gehouden achter de identiteit van de Wolf? Willen jullie niet weten, na vier jaar, wie jullie al die tijd voor de gek heeft gehouden?'
Een golf van opgewonden gefluister gaat er door de Zaal heen.
Razend draait Alecto zich weer om, afgeleid van haar broer. 'Laat je zien dan jij Wolf.'
Grijnzend negeer ik Alecto. 'Weet je, als jullie alle hints hadden gevolgd door de jaren heen, zouden jullie allang bij mij uit hadden moeten komen.'
'Laat. Je. Zien!' snauwt de Dooddoener, met haar ogen zoekend door de hele zaal.
'Misschien hebben velen van jullie mij al een tijd niet meer gezien,' ga ik ongestoord verder. 'Maar ik ben er nog altijd. En ik zal er ook altijd zijn om voor jullie te vechten, en tegen dit gespuis van dooddoeners dat zich voordoet als professoren.'
De leerlingen lijken gezamelijk naar adem te snakken, en ook Alecto valt even stil. Niemand heeft ze dit jaar nog in hun gezicht een dooddoener durven noemen. De ongeschreven regel is niet meer ongeschreven nu.
Dan maak ik mezelf eindelijk zichtbaar, recht voor de deuren van de Grote Zaal. Met mijn voeten stevig op het zand, mijn handen in mijn zij en met mijn kin in de lucht kijk ik naar de twee dooddoeners, die mij al snel in hun vizier hebben.
En dan zeg ik, wat de hele Grote Zaal al lijkt te beseffen.
'Ik ben de Wolf.'
Mijn ogen boren in die van Alecto en met open mond staart zij terug, als langzaam het besef lijkt te komen dat het antwoord op de vraag inderdaad zo voor de hand lag. Achter haar spluttert Amycus nog steeds, maar die lijkt ze inmiddels vergeten te zijn.
'Jij,' fluistert ze. Haar oog trilt gevaarlijk.
Ik grijns. 'Ik. Heb je me gemist?'
Mijn blik dwaalt door de rest van de Zaal heen en ik neem de gezichten van de leerlingen in me op. Er is een mix tussen geschokt, geïrriteerd en enthousiast als ze een voor een inderdaad beseffen dat alle hints duidelijk mijn kant op wezen. De leden van de SVP die nog in de Zaal zitten zie ik voornamelijk met schuddende schouders, als ze proberen niet hardop te lachen.
Dan trekt Alecto haar toverstok. Ik trek een wenkbrauw omhoog. Is dat werkelijk wat ze nu wil proberen? We hebben dit vaker gedaan en meestal liep het niet goed af voor de Kragges.
Plotseling sluit er een hand om mijn pols heen, en ik kijk even opzij. Er staat niemand. Het kan dan alleen Ginny zijn, nog steeds onzichtbaar en aanwezig, die mij hier waarschuwt. Hoewel het meestal goed is afgelopen voor mij, staat de laatste aanvaring met de Kragges ons allen nog vers in het geheugen.
De onthulling doen en dan snel weer veilig weg. Dat was de afspraak. En ik heb boze vrienden als ik me er niet aan hou.
Ik kijk Alecto weer even in de ogen aan en hou mijn hoofd schuin. 'Het is niet de eerste keer dat je dat geprobeerd hebt, Kragge. Je dacht zeker van mij af te zijn? Het tegenovergestelde is waar, kan ik je vertellen. Ik ben levend, ik ben gezond en ik ben hier. Ik hou je in de gaten, Kragge. De Strijders van Perkamentus zijn overal en wij waken over deze school!'
Dan grijp ik Ginny beet met mijn andere hand en verdwijnsel ons weg uit de Grote Zaal, nog voordat Alecto haar toverstok heeft kunnen bewegen.
De tijden van de Wolf zijn voorbij.
..................................
Het vorige hoofdstuk had eigenlijk een stuk langer moeten zijn, maar ik had er door alle drukte helaas geen tijd meer voor. Bij deze dan een langer hoofdstuk en eigenlijk ook het einde van de 'vrolijkheid', om het zo te zeggen. De Slag om Zweinstein nadert, mijn lieve volgers. Stay tuned!
* De spreuk bestaat uit de Latijnse woorden 'plafond storm verander' voor degene die het zich afvroegen ;)