တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ သူခိုးႀကီးည က်
ေရာက္မည့္ေန႔တေန႔ပင္ျဖစ္ေလ၏။
"မဟုတ္ေသးပါဘူး...ကိုႀကီး႐ိုးရယ္"
ေခါင္းတြင္တြင္ခါ၍ ယံုၾကည္ဖို႔ခက္ခဲစြာႏွင့္ ဖိုးကံေကာင္းမွာ
ျငင္းဆန္ေနေလပါ၏။ အဘယ္သို႔မွမျဖစ္နိင္တာႀကီး...
ဟင့္အင္း သူ႔အေနနဲ႔ယံုနိင္ဖို႔ဆိုတာ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတဲ့အေျခ
အေနတစ္ခုမွာက်ေရာက္ေနသလိုပင္...သိူ႔ေပမဲ့ ထိုလူႀကီး
ကို သေဘာက်မိသလိုျဖစ္မိတာေတာ့သူမျငင္းခ်င္ေပ။
"ဘာလို႔မျဖစ္နိင္ဘူးလို႔ေတြးရတာလဲ...ျငင္းဆန္ေနရတဲ့အ
ေၾကာင္းကေကာ...ေသခ်ာစဥ္းစားပါဦး"
"သူကိုမယံုတာထက္ ကိုယ့္ကိုကိုမယံုနိင္ေသးတာ..ကြၽန္
ေတာ္ကဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳး႐ွိတာသိရက္ လက္ခံတယ္
ဆိုေတာ့"
"ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းက ညီအေပၚ တကယ္ခ်စ္တယ္လို႔ ကိုႀကီး
႐ိုးေတာ့ ခံစားမိတယ္...နိင္ငံျခားလူမ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔ လက္ခံဖို႔
ခဲယဥ္းေနတာလား...ဒါဆိုရင္"
"မ..မဟုတ္ဘူး"
အိမ္တြင္အေမနဲ႔အကိုတို႔႐ွိေနေပမဲ့ ကိုႀကီး႐ိုးကို စိတ္ခ်ယံု
ၾကည္တာေၾကာင့္ အခန္းထဲ ဖိုးကံေကာင္းနဲ႔စကားေျပာေန
တာကိုပင္ သာမာန္႐ိုး႐ိုးသားသားပဲဟုထင္တာမို႔ လႊတ္ထား
ျခင္းပင္။
တကယ္ေတာ့ ႐ိုးသားတာထက္ပိုလြန္စြာ လီယြန္က သူခိုးႀကီး
ညက် လာခိုးမည္ဟု သတင္းပါးလိုက္တာျခင္းပင္။ ခက္သည္
က ဖိုးကံေကာင္းေလးက သူရဲ႕အမွန္တရားျဖစ္တဲ့ ဒၶီလိင္ျဖစ္
သူဆိုတာသိေပမဲ့ လက္ခံၿပီးခ်စ္ရံုမ်ွမက ဒီညလာခိုးမည္ဟု
ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ႀကီးေျပာေနေလေတာ့ နားလည္ဖို႔ခဲယဥ္း
မည္ဆိုတာ နားလည္ပါ၏။
သူ႔မွာလည္း လီယြန္ကို သေဘာက်ရင္ခုန္မိေပမဲ့ သူရဲ႕ျဖစ္
တည္မူကိုမုန္းသြားေလမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမူနဲ႔
အကိုႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရန္မီးေၾကာင့္သာ မခ်စ္မႏွစ္သက္ပါဘူး
ဟု အမုန္းစကားေတြမေျပာခ်င္ပါနဲ႔ မ်က္စီစံုမွတ္၍တင္းခဲ့ကာ
ေျပာရျခင္းပင္။
ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့ ဆူးနင့္လို႔ဝင္ေရာက္တဲ့သံမိႈထက္ပို၍
နာက်င္ခံစားရတယ္ဆိုတာ မည္သူမ်ွမသိေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြ
ကသက္ေသေလပင္။အေမနဲ႔ရြာထဲက အသိေတြရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ား
၌ အမျမသက္ကို လီယြန္က ႀကိတ္ပိုးေနတယ္ဟုသတင္းအ
တင္းအဖ်င္းေတြၾကားရတိုင္း ငိုခ်င္ရံုကလြဲၿပီး ဘာမ်ားတတ္
နိင္မည္လဲ။ မသိစိတ္ထဲ ေဒါသလႊမ္းမိတဲ့စိတ္ေလးေတြျဖစ္
တည္လာၿပီး မခံမရပ္နိင္တဲ့အပူမီးေလးေတြ ထႂကြေသာင္း
က်န္းလာတိုင္း ကိုယ့္ျဖစ္တည္မူကို တံတိုင္းသဖြယ္အသံုးခ်
ရင္းနဲ႔သာ စိတ္ေျဖသိမ့္ခဲ့ရတာပင္။
ဟုတ္တယ္...ထိုလူႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။မ်က္ဝန္းညိဳ
ညိဳေတြနဲ႔ အသားျဖဴလြန္း..ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔
ျ္မန္မာစကားမပီကလာပီကလာႏွင့္ ခန္႔ညားတည္ၾကည္လြန္း
တဲ့သူႀကီးက ကိုယ့္ကိုလာပိုးေတာ့ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ႏႈတ္ခမ္း
ေလးေတြေကြးတတ္စျမဲ။
အခုေတာ့...။
"မဟုတ္ဘူးဆို လက္ခံလိုက္ပါလားဖိုးကံေကာင္းရယ္...ဒီည
လာခိုးမယ္လို႔ေကာ ေသခ်ာမွာလိုက္တယ္"
"တကယ္...တကယ္ႀကီးသူက ကြၽန္ေတာ္ကဒၶီလိင္ျဖစ္ေပမဲ့
လက္ခံတယ္လို႔ေျပာတာလား...ကြၽန္ေတာ္ကယံုလို႔ပံုအပ္ၿပီး
ကာမွ ေနာက္မွပစ္သြားရင္ေကာ..ၿမိဳ႕သားေတြကိုေၾကာက္ရ
ပါတယ္ဆိုမွ...နိင္ငံျခားကလူဆိုေတာ့ ေၾကာက္မိတယ္ဗ်"
"ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းက တကယ္ခ်စ္တာပါ...ကိုႀကီး႐ိုးကေကာ
မဟုတ္ပဲနဲ႔လာေျပာပါ့မလား...ၿပီးေတာ့ေမာင္..ေမာင္က ဖိုးကံေကာင္းကို သူပစ္သြားတာနဲ႔ လြယ္လြယ္ၿငိမ္ေနမဲ့သူမ
ဟုတ္ဘူး...ကိုႀကီး႐ိုးကေတာ့ ေမတၱာစစ္နဲ႔ခ်စ္လို႔အရာရာ
လက္သင့္ခံတာပဲလို႔ ယံုမိတယ္"
ေတြေဝေနမိၿပီ..ေလးလံတဲ့ခံစားမူေတြနဲ႔အေတြးေယာက္ယက္ခတ္ေနမိၿပီ...ထိုလူႀကီးက အဲ့ေလာက္ထိေတာင္သူ႔အေပၚ
စိုးမိုးထားေနသည္မွာ စြဲလန္းသြားမိတဲ့ သူ႔အျပစ္ေတြေၾကာင့္
ပါပင္။
"မျဖစ္နိင္ပါဘူး...ကိုႀကီးရယ္"
"သူကိုလည္းခ်စ္ေနတယ္မဟုတ္လား"
မေျဖခ်င္...မေျဖခ်င္ေတာ့တာ...ေခါင္းေလးကိုငုပ္၍သာ
ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ မ်က္ရည္ေတြသာ ရြာသြန္းေနမိေတာ့သည္။
ခ်စ္ရတဲ့သူက လက္တစ္ကမ္းစာမွာကို ဖမ္းဆုပ္ရမည္လား
လက္လႊတ္ရမည္လား....သူသာ႐ူးမိုက္ၿပီး လိုက္သြားလို႔ပစ္
သြားခဲ့ရင္ သူေသရံုပင္႐ွိလိမ့္မည္။
ဟူး....သြားေပဦးေတာ့ လူႀကီးေရ။
"ဟင့္အင္း....မလိုက္နိင္ဘူးလို႔သာေျပာေပးပါ...ေတာင္းပန္
ပါတယ္"
"တကယ္ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီလား...အကိုလီယြန္ေတာ့သနားပါ
တယ္...ဒီမနက္ေတာင္ ဖိုးကံေကာင္းကသူလာခိုးရင္လိုက္ပါ့
မလားမသိဘူးမုန္းေနတာလို႔ေျပာၿပီး မ်က္ႏွာေလးငယ္ေန႐ွာ
တာ...မလိုက္ရင္ေတာ့ သူနိင္ငံကိုျပန္ၿပီး မိန္းကေလးေခ်ာ
ေခ်ာလွလွေလးနဲ႔ပဲ ယူရေတာ့မွာေပါ့လို႔ ေျပာေန႐ွာတယ္၊အဲ့က်ကေလးေတြ တပံုႀကီးေမြးရေတာ့မွာေပါ့တဲ့"
"........."
"သူခိုးႀကီးညျဖစ္တဲ့ ဒီညလာခိုးမယ္တဲ့...ဒါေပမဲ့"
"ဘယ္အခ်ိန္လဲကိုႀကီး႐ိုး၊ ဘာေတြျပင္ထားရမတဲ့လဲ၊အဝတ္
အစားကေကာ ဘယ္ႏွစ္စံုယူလာခဲ့ရမတဲ့လဲ၊မွတ္ပံုတင္မေမ့
ဘူးလို႔ေျပာေပးေနာ္၊ အိပ္ရာကအစ ေခါင္းေပၚရြက္ခဲ့ရင္
ေကာင္းမလား...အိပ္ရင္ေက်ာေအးမွာစိုးလို႔ ပိုက္ဆံစုထား
တာေလးေတြပါယူခဲ့မယ္ေျပာေပးေနာ္"
ဟင္း...အမ်ိဳးမ်ိဳးအခ်ိဳးေတြေျပာင္းနိင္တဲ့ တတ္နိင္တဲ့ေကာင္
ဆိုးေလးပါလားေနာ္။မခ်စ္တာလည္းမဟုတ္ပဲ ေၾကာက္ၿပီးမူ
ေနေသးတယ္...။ စိတ္ထဲအျပစ္တင္မိတဲ့စိတ္ကေလးက
ဘြာေတးဟု ျပန္ေအာက္ေမ့ရမွာပင္...သူေတာင္ေမာင္ပစ္
သြားမွာသိပ္ေၾကာက္ေသးတာ၊ဖိုးကံေကာင္းေလးဆိုရင္ပို၍
ပင္ ဆိုးလိမ့္မည္ဟု နားလည္မိေလ၏။
အဝတ္အစားေတြ ခ်က္ခ်င္းထသိမ္းေနၿပီး လူအလစ္စၿပီး
ေခ်ာင္းေနတဲ့ ဖိုးကံေကာင္းေလးကို ၾကည့္ၿပီးသေဘာက်လို႔
မဆံုးေတာ့...ဟုတ္သားပင္၊ဒီေန႔ သူခိုးႀကီးညဆိုေတာ့
မယ္စလီဖူး သုတ္ၿပီး ေမာင့္ကိုေကြၽးရဦးမွာပင္။
ထိုေနာက္ သခြပ္႐ိုးရဲ႕ေျခလွမ္းေလးေတြက အိမ္မွာေစာင့္ေန
တဲ့ေမာင့္ရင္ခြင္တည့္တည့္ဆီရာကို ဦးတည္လွမ္းလ်က္။
...................
"ဟား...ၾကက္သားဟင္းေလးကေမႊးေနတာပဲ၊ ခိုးလာတဲ့ဟာ
မို႔လို႔လားမသိဘူး...အသားကိုႏူးအိ့ေနတာပဲ ဟီးဟီး"
ေအာင္ႀကီး ဆိုသူက ရြာမွာ လူလည္လို႔ေျပာရေလာက္ေအာင္
လည္ခ်က္ကေတာ့ကမ္းကုန္ပင္။ ဖိုးကံေကာင္းရဲ႕အကိုလတ္
ဖိုး႐ႈပ္နဲ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သလို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး
ရြာကလူေတြကို စေနာက္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့သူေတြျဖစ္၏။
ယခုလည္း ညေနတည္းက ကိုႂကြက္နီရဲ႕ အိမ္ျခံစည္းကို ပုဆိုးအျပဲခံ ေက်ာ္ဝင္ၿပီး ၾကက္တေကာင္ကိုခိုးလာကာ ဟင္း
အိုးအျဖစ္ဖန္တီးၿပီး ေမႊးပ်ံေနတဲ့ ၾကက္သားဟင္းအိုးကို
ေယာင္းမျဖင့္ ေမႊေနာက္ရင္းမွ ခ်ီးမႊန္းေထာပဌာျပဳေနျခင္း
ျဖစ္ေလသည္။
သူခိုးႀကီးည ျဖစ္တာမို႔ အေပ်ာက္အ႐ွေလးေတာ့အနည္းနဲ႔အ
မ်ား႐ွိတာမို႔ ၾကက္ျခံပိုင္႐ွင္ေတြနဲ႔ ဘူးသီးသီးတဲ့ျခံသမားေတြ
ကေတာ့မ်က္စီကိုအၿငိမ္မေနရ...လ်ွမ္းလိုက္တာနဲ႔ ေပ်ာက္ၿပီ
သာမွတ္ေပေတာ့။
ဘယ္သူခိုးမွန္းမသိတာကလည္းခံရခက္ခက္...သူခိုးႀကီးည
ဆိုေတာ့လည္း အခက္သားမို႔..ကိုယ့္ဟာကိုသာလံုျခံဳေရး
ေစာင့္ၾကည့္ရေလသည္။
"ဟင္းအိုးကိုတည္ထားခဲ့ၿပီး ေရသြားခ်ိဳးမယ္၊ေရခ်ိဳးၿပီးျပန္
လာတာနဲ႔ ဟင္းအိုးလည္းအက်က္...ထမင္းနဲ႔စားလိုက္ရင္
႐ွယ္ပဲ"
သူ႔အေတြးနဲ႔သူအံကိုက္ပဲမို႔..က်က္လက္စဟင္းအိုးကို ထင္း
မီးေလ်ွာ့လိုက္ၿပီး မီးဖို၌တည္ထားခဲ့ကာ စိတ္ေအးလက္ေအး
ေရသြားခ်ိဳးေတာ့၏။
သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ တျပံဳးျပံဳးျဖစ္ကာ စိတ္လက္ခ်မ္းသာ
ေရခ်ိဳးလို႔အၿပီးမွာေတာ့ ခိုးလာတဲ့ၾကက္သားနဲ႔ထမင္းနဲ႔စား
ဖို႔မီးဖိူခန္းသို႔ဝင္လာလိုက္ေလ၏။ ခိုးလာတဲ့ပစၥည္းမို႔ ၾကာၾကာ
ထားရင္ခက္မည္ေလ။ ေတာ္ၾကာ ႂကြက္နီက သိသြားရင္
ေျဖ႐ွင္းရမွာကမနည္း။
"ဟင္!!အမေလး...ငါ့...ငါ့ၾကက္သားဟင္းအိုးႀကီးေကာ"
ေရမခ်ိဳးခင္ တည္ထားခဲ့တဲ့ ၾကက္သားအိုးႀကီးကမီးဖိုေပၚ႐ွိမ
ေနေတာ့...ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားရေလၿပီျဖစ္၏။လက္
စလက္နပင္မက်န္ခဲ့။
အမေလးေနာ္...ဘယ္သူေတြကမ်ား...ငါရဲ႕ဟင္းအိုးႀကီးကို
ျပန္ခိုးရတာလဲကြာ...ေတာက္စ္..အီးဟီး။ပါးစပ္နားေရာက္
ကာမွ ပုတ္ခ်ခံလိုက္ရတယ္လို႔။
ယူၾကံဳးမရျဖစ္မိတာမို႔ ေအာင္ႀကီးမွာ ငိုသံေတြပင္ေရာလ်က္
႐ိုက္ႀကီးတငင္ျဖင့္ ေျပာေျပာ၍ငိုမိေပမဲ့ ခိုးလာတဲ့ၾကက္ျဖစ္
တာမို႔ လူသိမွာလည္းစိုးတာေၾကာင့္...။
"အမေလးဗ်ာ!!အရပ္ကတို့ေရ ၾကားလို႔မွေကာင္းျကရဲ့လား
သူမ်ားကအဟြာျပဳခ်င္လို႔ အဟြာလုပ္ထားတာကို..ဘယ္သူ
ကအဟြာလုပ္ခ်င္လို႔ အဟြာျပဳသြားတာလဲေဟ့"
အီးဟီး...အမေလး...ငါ့ၾကက္သားဟင္းအိုးႀကီးကို ခိုးတဲ့သူ
ခိုးစားပို႔နင့္ပါေစဗ်ာ။
..............
"နင္သိလား...ျမသက္ကို နိင္ငံျခားကေကာင္ေလးက ႀကိဳက္
ေနတယ္ဆိုတာေလ"
သူခိုးႀကီးညျဖစ္သလို လကလည္းသာတာမို႔ ဖိုးကံေကာင္း
ေလးတို႔ရဲ႕အိမ္ေ႐ွ႕ကြက္ပ်စ္၌ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္၊လက္
ဖတ္ေလးစားရင္ စကားလက္ဆံုၾကေနၾက၏။မယ္စလီဖူးသုပ္
ေလးကလည္းမပါမျဖစ္ေပါ့။ခါးသက္သက္ေလးေပမဲ့ ပုစြန္
ေျခက္၊ၾကက္သြန္နီ၊ေျမပဲနဲ႔ အညာပဲဆီေမႊးစစ္စစ္ေလးနဲ႔သုပ္
ထားတာမို႔ စားလို႔သိပ္ၿမိန္ပင္။
ခန္႔မွန္းေခ် ဖိုးကံေကာင္းရဲ႕အေမနဲ႔အကိုႏွစ္ေယာက္အျပင္
ျမသက္ႏွင့္ေဆြမ်ိဳးေလးငါးေယာက္နဲ႔ျမသက္သူငယ္ခ်င္းေတြ
လည္းပင္ျဖစ္၏။
"မ..မဟုတ္ပါဘူးဆိုႀကီးေမကလည္း"
"႐ွက္မေနပါနဲ႔ေအ...ညည္းကိုသူၾကည့္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြမွာ
အၾကည့္ေတြကေပ်ာ္ဝင္စီးဆင္းေနပါတယ္ေနာိ"
"ဟုတ္ပါ့ေတာ္...ကထိန္ပြဲမွာေတာ့ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေဂ်ာင္
ထဲတိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔ေနတာငါျမင္တယ္ေနာ္မျငင္းနဲ႔"
"ဟို...အဲ့ဒါက..ဟိုေလ"
"အတင္းႀကီးျငင္းမေနပါနဲ႔...ဟုတ္ေတာ့ေကာဘာျဖစ္လဲ..
သေဘာတူၿပီးသားပါေအ..ညည္းကလည္း သည္းမေနစမ္းပါ
နဲ႔"
ခက္ၿပီ...အကယ္၍သာ အဲ့တုန္းက ဖိုးကံေကာင္းကိုေတြ႔ခ်င္
လို႔သူကို ေခၚခိုင္းဖို႔စကားေျပာတာဆိုတာသိရင္ျဖင့္၊ သူမ
အ႐ွက္ရနိင္သည္ပင္။ဒီအေျခအေနေလးအတိုင္းျဖစ္ရင္ဘယ္
ေလာက္ေကာင္းမလဲ...သူမလည္း သေဘာက်ခ်စ္မိေနသည္
ေလ။
"ခိုးေျပးမယ္ဆို ဒီညကအခြင့္အေရးေကာင္းပဲေနာ္ႀကီးေမ"
"နင္ေနာ္..မေျပာပါနဲ႔ဆိုမွ..ဘာမွန္းလဲမသိဘူး"
"ခ္ခ္...ဟုတ္ရဲ႕သားနဲ႔႐ွက္ေနတာေကာင္မ..ဟြန္႔"
ထိုအခ်ိန္ေလးမွာတင္ ျခံဝိုင္းထဲသို႔ဝင္လာေလသည္က...
"႐ိုးေလးတို႔ပါလား...ေယာက်္ားျဖစ္သူနဲ႔ နိင္ငံျခားေကာင္
ေလးေကာပါလာတာပဲ...လာလာ...လာထိုင္ၾက"
"ဟဲ့ဗလ...နင့္မ်က္ႏွာကဘာျဖစ္ေနတာ..ဧည့္သည့္ေတြေ႐ွ႕
ခ်က္ခ်င္းႀကီး"
"ဘာလို႔လဲ...႐ိုးတို႔အိမ္လည္လာတာမႀကိဳက္လို႔လားဟင္"
"မဟုတ္ပါဘူး...ဒီလိုပဲ သူခိုးမ်ားဝင္လာတာလားလို႔စူးစမ္း
ၾကည့္တာ"
ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕...သူခိုးေတာ့သူခိုးပဲ..ခင္ဗ်ားညီကိုခိုးမဲ့ သူခိုး။
"မဟုတ္ကေတြဗလရယ္...ငါ့ျဖင့္မေတြ႔မိပါဘူး၊ဒီေလာက္လူ
ေတြျပဳးျပဲထိုင္ေနၾကတာ..ဘယ္သူခိုးကဝင္လာမလဲ"
"အေမ မသိဘူးေနာ္"
"ငါမသိတာမဟုတ္ဘူး...နင္သာမသိတာ...ဟင္း...႐ိုးေလး
တို႔ေကာ လငပုပ္ဖမ္းတာေစာင့္ၾကည့္ၾကမလို္႔လား"
"ဟုတ္တယ္အရီးေလး..ေမာင္နဲ႔အကိုလီယြန္က မျမင္ဖူး
မၾကံဳဖူးေသးလို႔ေလ..အဲ့ဒါပ်င္းတာနဲ႔အရီးေလးတို႔ဆီထြက္လာတာ"
"ေကာင္းတာေပါ့...ခုနတင္ နိင္ငံျခားေကာင္ေလးအေၾကာင္း
ေျပာေနေသးတာ"
"ႀကီးေမ!!!"
လီယြန္ ကိုေတြ႔တာနဲ႔႐ွက္ေသြးျဖာေနမိတဲ့ ျမသက္ကအျမန္
ဟန္႔တားရင္းမွ ေခါင္းေလးျပန္ငုပ္ထားလိုက္ေလသည္။လီယြန္နဲ႔မ်က္လံုးခ်င္းေတာင္မဆံုရဲ။
"တျခားမဟုတ္ပါဘူး...ရြာကို ဘယ္နိင္ငံျခားကလူမွမလာဖူး
ေတာ့အဲ့ဒါေျပာေနၾကတာ...စပ္စုတယ္ေတာ့မထင္ပါနဲ႔...
နိင္ငံျခားေကာင္ေလးက ဇာတိမွာဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ"
ေျဖတာကိုမၾကားအား...ဖိုးကံေကာင္းရဲ႕ ခိုးရာလိုက္မယ္ဟု
ျပန္ေျပာတဲ့အေျဖေၾကာင့္ သူမွာကြၽမ္းျပန္ေနေအာင္ေပ်ာ္မိ
ေနတာမို႔ ထမရထိုင္မရျဖစ္ေနမိေလေတာ့သည္။ျခံဝိုင္းထဲ
သင္လာတည္းကလည္း ေကာင္ေလးဘယ္နား႐ွိမလဲဟုသာ
႐ွာေဖြေနတာမို႔ ဗလရဲ႕အျမင္မၾကည္မူကိုသာ တန္း၍ရလိုက္
မိျခင္းပင္။
ေကာင္ေလးရာ...မင္းဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။
"ေဟ်ာင့္လီယြန္!!"
"ဘာလဲကြာ"
"မင္းမေျဖပဲ အေနတာလား"
ထိုမွသာ...အသိစိတ္ဝင္လာစြာျဖင့္။
"ဒီလိုပါ..ကြၽန္ေတာ္က စႏၶယားတီးတဲ့သူတေယာက္ပါ..နား
လည္မလားေတာ့မသိေပမဲ့ သီခ်င္းလည္းဆိုတတ္ပါတယ္..
ဒီလိုလုပ္ပါလား...ဒီညအမွတ္တရအေနနဲ႔သီခ်င္းဆိုျပမယ္
ဆိုရင္ေကာ"
"သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ေမာင္ရင္ရယ္...ငါတို႔ေတာ့ကံေကာင္းၿပီ
ေတာ္ေရ"
ျမသက္နဲ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြမွေတာ့ အခ်င္းခ်င္းတံေတာင္နဲ႔
တို႔ကာျဖင့္ နင့္လူကေတာ္လိုက္တာဟု မ်က္ႏွာေပးနဲ႔မ်က္
စပစ္ေနၾကေလၿပီ။အမိန္႔ကေတာ့ ေယာက်္ားျဖစ္သူ႐ိုးရဲ႕လက္
ဖဝါးႏုႏုကိုဆုပ္ေခ်ရင္း အနားသို႔ ကပ္ကာစကားခပ္တိုးတိုး
ေျပာေနေခ်၏။
ေမာင္ေနာ္ ဟုေလသံေလးထြက္သြားကာ သြားစြယ္ေလးေတြ
ေပၚၿပီး သေဘာက်ရယ္ေနမိတဲ့အမိန္႔ရဲ႕အျပံဳးက သိပ္စြဲ
ေဆာင္မူအျပည့္က အဆံုးထိပင္။
"🎵မင္းအသက္က၁၈ႏွစ္ျပည့္ၿပီဆိုေတာ့ေလ..ရည္းစား
လည္းထားမွာေပါ့...အျပစ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးေလ..တေသြး
တေမြးႀကီးလွေတာ့ စိုးရိမ္တာေပါ့ေလ..စိတ္ခ်ထားဖို႔ေတာ့မ
ျဖစ္နိင္ပါဘူးေလ🎶
🎵ေမာင့္ခ်စ္သူေလးကို အကိုေတြေမာင္ေတြ မ်က္လံုးေဒါင့္
ေထာက္ၾကည့္ေနမွေပါ့ သိတယ္ေလ...အေဖအေမဆူလို႔
ေဂ်ာင္ထဲမွာမငိုပါနဲ႔ေလ...ကိုလူပ်ိဳထရံေပါက္ကလာခိုးမယ္
ခိုးရာလိုက္ေတာ့ေလ...
🎵ေတြေဝကာမေနနဲ႔ေလ ေမာင္ခ်စ္သက္ေရ..တို႔ႏွစ္ဦးနီးဖို႔
အေရး...သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔တိုင္ပင္ကေလ ဒီည၁၂နာရီလာ
ခိုးမယ္ခိုးရာလိုက္ေတာ့ေလ🎶
လီယြန္စတစ္လာ မွာလည္း ကမၻာေက်ာ္စႏၵယားပညာ႐ွင္
ျဖစ္ေပမဲ့ ဖိုးကံေကာင္းေလးကိုခိုးေျပးရဖို႔အေရး ျမန္မာေတာ
သီခ်င္းေလးကိုလည္း ပိုင္ပိုင္နိင္နိင္က်က္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ
သိ႐ွိသြားရၿပီျဖစ္ေလသည္။
အိမ္ထဲမွာ ဖိုးကံေကာင္းေလးကေတာ့ အခ်က္ေပးတဲ့12နာ
ရီဆိုတာေၾကာင့္ အထုတ္ကေလးကို က်စ္က်စ္ပိုက္ရင္း
ျပတင္းဝက လူႀကီးကိုေခ်ာင္းၾကည့္ကာ ရင္ခုန္လို႔ပင္မဆံုးပါ
ေခ်ေတာ့။
✨✨✨✨✨
ေနာက္အပိုင္းမွ လီယြန္နဲ႔ဖိုးကံေကာင္းတို႔ မူစကူဒူးေတာ့မယ္
ေနာ္...
Uni....
တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ကျော်တစ်ရက်နေ့ သူခိုးကြီးည က်
ရောက်မည့်နေ့တနေ့ပင်ဖြစ်လေ၏။
"မဟုတ်သေးပါဘူး...ကိုကြီးရိုးရယ်"
ခေါင်းတွင်တွင်ခါ၍ ယုံကြည်ဖို့ခက်ခဲစွာနှင့် ဖိုးကံကောင်းမှာ
ငြင်းဆန်နေလေပါ၏။ အဘယ်သို့မှမဖြစ်နိင်တာကြီး...
ဟင့်အင်း သူ့အနေနဲ့ယုံနိင်ဖို့ဆိုတာ ဝေခွဲမရဖြစ်နေတဲ့အခြေ
အနေတစ်ခုမှာကျရောက်နေသလိုပင်...သိူ့ပေမဲ့ ထိုလူကြီး
ကို သဘောကျမိသလိုဖြစ်မိတာတော့သူမငြင်းချင်ပေ။
"ဘာလို့မဖြစ်နိင်ဘူးလို့တွေးရတာလဲ...ငြင်းဆန်နေရတဲ့အ
ကြောင်းကကော...သေချာစဉ်းစားပါဦး"
"သူကိုမယုံတာထက် ကိုယ့်ကိုကိုမယုံနိင်သေးတာ..ကျွန်
တော်ကဘယ်လိုအခြေအနေမျိုးရှိတာသိရက် လက်ခံတယ်
ဆိုတော့"
"မောင့်သူငယ်ချင်းက ညီအပေါ် တကယ်ချစ်တယ်လို့ ကိုကြီး
ရိုးတော့ ခံစားမိတယ်...နိင်ငံခြားလူမျိုးဖြစ်နေလို့ လက်ခံဖို့
ခဲယဉ်းနေတာလား...ဒါဆိုရင်"
"မ..မဟုတ္ဘူး"
အိမ်တွင်အမေနဲ့အကိုတို့ရှိနေပေမဲ့ ကိုကြီးရိုးကို စိတ်ချယုံ
ကြည်တာကြောင့် အခန်းထဲ ဖိုးကံကောင်းနဲ့စကားပြောနေ
တာကိုပင် သာမာန်ရိုးရိုးသားသားပဲဟုထင်တာမို့ လွှတ်ထား
ခြင်းပင်။
တကယ်တော့ ရိုးသားတာထက်ပိုလွန်စွာ လီယြန္က သူခိုးကြီး
ညက် လာခိုးမည်ဟု သတင်းပါးလိုက်တာခြင်းပင်။ ခက်သည်
က ဖိုးကံကောင်းလေးက သူရဲ့အမှန်တရားဖြစ်တဲ့ ဒ္ဓီလိင်ဖြစ်
သူဆိုတာသိပေမဲ့ လက်ခံပြီးချစ်ရုံမျှမက ဒီညလာခိုးမည်ဟု
ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့်ကြီးပြောနေလေတော့ နားလည်ဖို့ခဲယဉ်း
မည်ဆိုတာ နားလည်ပါ၏။
သူ့မှာလည်း လီယြန္ကို သဘောကျရင်ခုန်မိပေမဲ့ သူရဲ့ဖြစ်
တည်မူကိုမုန်းသွားလေမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြမူနဲ့
အကိုနှစ်ယောက်ရဲ့ ရန်မီးကြောင့်သာ မချစ်မနှစ်သက်ပါဘူး
ဟု အမုန်းစကားတွေမပြောချင်ပါနဲ့ မျက်စီစုံမှတ်၍တင်းခဲ့ကာ
ပြောရခြင်းပင်။
နှလုံးသားထဲမှာတော့ ဆူးနင့်လို့ဝင်ရောက်တဲ့သံမှိုထက်ပို၍
နာကျင်ခံစားရတယ်ဆိုတာ မည်သူမျှမသိပေမဲ့ မျက်ရည်တွေ
ကသက်သေလေပင်။အမေနဲ့ရွာထဲက အသိတွေရဲ့ပါးစပ်ဖျား
၌ အမျမသက္ကို လီယြန္က ကြိတ်ပိုးနေတယ်ဟုသတင်းအ
တင်းအဖျင်းတွေကြားရတိုင်း ငိုချင်ရုံကလွဲပြီး ဘာများတတ်
နိင်မည်လဲ။ မသိစိတ်ထဲ ဒေါသလွှမ်းမိတဲ့စိတ်လေးတွေဖြစ်
တည်လာပြီး မခံမရပ်နိင်တဲ့အပူမီးလေးတွေ ထကြွသောင်း
ကျန်းလာတိုင်း ကိုယ့်ဖြစ်တည်မူကို တံတိုင်းသဖွယ်အသုံးချ
ရင်းနဲ့သာ စိတ်ဖြေသိမ့်ခဲ့ရတာပင်။
ဟုတ်တယ်...ထိုလူကြီးကို ကျွန်တော်ချစ်တယ်။မျက်ဝန်းညို
ညိုတွေနဲ့ အသားဖြူလွန်း..ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့
ြ်မန်မာစကားမပီကလာပီကလာနှင့် ခန့်ညားတည်ကြည်လွန်း
တဲ့သူကြီးက ကိုယ့်ကိုလာပိုးတော့ ပျော်လွန်းလို့ နှုတ်ခမ်း
လေးတွေကွေးတတ်စမြဲ။
အခုတော့...။
"မဟုတ္ဘူးဆို လက်ခံလိုက်ပါလားဖိုးကံကောင်းရယ်...ဒီည
လာခိုးမယ်လို့ကော သေချာမှာလိုက်တယ်"
"တကယ်...တကယ်ကြီးသူက ကျွန်တော်ကဒ္ဓီလိင်ဖြစ်ပေမဲ့
လက်ခံတယ်လို့ပြောတာလား...ကျွန်တော်ကယုံလို့ပုံအပ်ပြီး
ကာမွ နောက်မှပစ်သွားရင်ကော..မြို့သားတွေကိုကြောက်ရ
ပါတယ္ဆိုမွ...နိင်ငံခြားကလူဆိုတော့ ကြောက်မိတယ်ဗျ"
"မောင့်သူငယ်ချင်းက တကယ္ခ်စ္တာပါ...ကိုကြီးရိုးကကော
မဟုတ်ပဲနဲ့လာပြောပါ့မလား...ပြီးတော့မောင်..မောင်က ဖိုးကံကောင်းကို သူပစ်သွားတာနဲ့ လွယ်လွယ်ငြိမ်နေမဲ့သူမ
ဟုတ္ဘူး...ကိုကြီးရိုးကတော့ မေတ္တာစစ်နဲ့ချစ်လို့အရာရာ
လက်သင့်ခံတာပဲလို့ ယုံမိတယ်"
တွေဝေနေမိပြီ..လေးလံတဲ့ခံစားမူတွေနဲ့အတွေးယောက်ယက်ခတ်နေမိပြီ...ထိုလူကြီးက အဲ့လောက်ထိတောင်သူ့အပေါ်
စိုးမိုးထားနေသည်မှာ စွဲလန်းသွားမိတဲ့ သူ့အပြစ်တွေကြောင့်
ပါပင်။
"မဖြစ်နိင်ပါဘူး...ကိုကြီးရယ်"
"သူကိုလည်းချစ်နေတယ်မဟုတ်လား"
မဖြေချင်...မဖြေချင်တော့တာ...ခေါင်းလေးကိုငုပ်၍သာ
ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် မျက်ရည်တွေသာ ရွာသွန်းနေမိတော့သည်။
ချစ်ရတဲ့သူက လက်တစ်ကမ်းစာမှာကို ဖမ်းဆုပ်ရမည်လား
လက်လွှတ်ရမည်လား....သူသာရူးမိုက်ပြီး လိုက်သွားလို့ပစ်
သွားခဲ့ရင် သူသေရုံပင်ရှိလိမ့်မည်။
ဟူး....သွားပေဦးတော့ လူကြီးရေ။
"ဟင့်အင်း....မလိုက်နိင်ဘူးလို့သာပြောပေးပါ...တောင်းပန်
ပါတယ်"
"တကယ်ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီလား...အကိုလီယွန်တော့သနားပါ
တယ်...ဒီမနက်တောင် ဖိုးကံကောင်းကသူလာခိုးရင်လိုက်ပါ့
မလားမသိဘူးမုန်းနေတာလို့ပြောပြီး မျက်နှာလေးငယ်နေရှာ
တာ...မလိုက်ရင်တော့ သူနိင်ငံကိုပြန်ပြီး မိန်းကလေးချော
ချောလှလှလေးနဲ့ပဲ ယူရတော့မှာပေါ့လို့ ပြောနေရှာတယ်၊အဲ့ကျကလေးတွေ တပုံကြီးမွေးရတော့မှာပေါ့တဲ့"
"........."
"သူခိုးကြီးညဖြစ်တဲ့ ဒီညလာခိုးမယ်တဲ့...ဒါပေမဲ့"
"ဘယ်အချိန်လဲကိုကြီးရိုး၊ ဘာတွေပြင်ထားရမတဲ့လဲ၊အဝတ်
အစားကေကာ ဘယ်နှစ်စုံယူလာခဲ့ရမတဲ့လဲ၊မှတ်ပုံတင်မမေ့
ဘူးလို့ပြောပေးနော်၊ အိပ်ရာကအစ ခေါင်းပေါ်ရွက်ခဲ့ရင်
ကောင်းမလား...အိပ်ရင်ကျောအေးမှာစိုးလို့ ပိုက္ဆံစုထား
တာလေးတွေပါယူခဲ့မယ်ပြောပေးနော်"
ဟင်း...အမျိုးမျိုးအချိုးတွေပြောင်းနိင်တဲ့ တတ်နိင်တဲ့ကောင်
ဆိုးလေးပါလားနော်။မချစ်တာလည်းမဟုတ်ပဲ ကြောက်ပြီးမူ
နေသေးတယ်...။ စိတ်ထဲအပြစ်တင်မိတဲ့စိတ်ကလေးက
ဘွာတေးဟု ပြန်အောက်မေ့ရမှာပင်...သူတောင်မောင်ပစ်
သွားမှာသိပ်ကြောက်သေးတာ၊ဖိုးကံကောင်းလေးဆိုရင်ပို၍
ပင် ဆိုးလိမ့်မည်ဟု နားလည်မိလေ၏။
အဝတ်အစားတွေ ချက်ချင်းထသိမ်းနေပြီး လူအလစ်စပြီး
ချောင်းနေတဲ့ ဖိုးကံကောင်းလေးကို ကြည့်ပြီးသဘောကျလို့
မဆုံးတော့...ဟုတ်သားပင်၊ဒီနေ့ သူခိုးကြီးညဆိုတော့
မယ္စလီဖူး သုတ်ပြီး မောင့်ကိုကျွေးရဦးမှာပင်။
ထိုနောက် သခွပ်ရိုးရဲ့ခြေလှမ်းလေးတွေက အိမ်မှာစောင့်နေ
တဲ့မောင့်ရင်ခွင်တည့်တည့်ဆီရာကို ဦးတည်လှမ်းလျက်။
...................
"ဟား...ကြက်သားဟင်းလေးကမွှေးနေတာပဲ၊ ခိုးလာတဲ့ဟာ
မို့လို့လားမသိဘူး...အသားကိုနူးအိ့နေတာပဲ ဟီးဟီး"
အောင်ကြီး ဆိုသူက ရွာမှာ လူလည်လို့ပြောရလောက်အောင်
လည်ချက်ကတော့ကမ်းကုန်ပင်။ ဖိုးကံကောင်းရဲ့အကိုလတ်
ဖိုးရှုပ်နဲ့ငယ်သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်သလို နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး
ရွာကလူတွေကို စနောက်ပြီး ပျော်ပျော်နေကြတဲ့သူတွေဖြစ်၏။
ယခုလည်း ညနေတည်းက ကိုကြွက်နီရဲ့ အိမ်ခြံစည်းကို ပုဆိုးအျပဲခံ ကျော်ဝင်ပြီး ကြက်တကောင်ကိုခိုးလာကာ ဟင်း
အိုးအဖြစ်ဖန်တီးပြီး မွှေးပျံနေတဲ့ ကြက်သားဟင်းအိုးကို
ယောင်းမဖြင့် မွှေနောက်ရင်းမှ ချီးမွှန်းထောပဌာပြုနေခြင်း
ဖြစ်လေသည်။
သူခိုးကြီးည ဖြစ်တာမို့ အပျောက်အရှလေးတော့အနည်းနဲ့အ
များရှိတာမို့ ကြက်ခြံပိုင်ရှင်တွေနဲ့ ဘူးသီးသီးတဲ့ခြံသမားတွေ
ကတော့မျက်စီကိုအငြိမ်မနေရ...လျှမ်းလိုက်တာနဲ့ ပျောက်ပြီ
သာမှတ်ပေတော့။
ဘယ်သူခိုးမှန်းမသိတာကလည်းခံရခက်ခက်...သူခိုးကြီးည
ဆိုတော့လည်း အခက်သားမို့..ကိုယ့်ဟာကိုသာလုံခြုံရေး
စောင့်ကြည့်ရလေသည်။
"ဟင်းအိုးကိုတည်ထားခဲ့ပြီး ရေသွားချိုးမယ်၊ရေချိုးပြီးပြန်
လာတာနဲ့ ဟင်းအိုးလည်းအကျက်...ထမင်းနဲ့စားလိုက်ရင်
ရှယ်ပဲ"
သူ့အတွေးနဲ့သူအံကိုက်ပဲမို့..ကျက်လက်စဟင်းအိုးကို ထင်း
မီးလျှော့လိုက်ပြီး မီးဖို၌တည်ထားခဲ့ကာ စိတ်အေးလက်အေး
ရေသွားချိုးတော့၏။
သီချင်းတအေးအေးနဲ့ တပြုံးပြုံးဖြစ်ကာ စိတ်လက်ချမ်းသာ
ရေချိုးလို့အပြီးမှာတော့ ခိုးလာတဲ့ကြက်သားနဲ့ထမင်းနဲ့စား
ဖို့မီးဖိူခန်းသို့ဝင်လာလိုက်လေ၏။ ခိုးလာတဲ့ပစ္စည်းမို့ ကြာကြာ
ထားရင်ခက်မည်လေ။ တော်ကြာ ကြွက်နီက သိသွားရင်
ဖြေရှင်းရမှာကမနည်း။
"ဟင်!!အမေလး...ငါ့...ငါ့ကြက်သားဟင်းအိုးကြီးကော"
ရေမချိုးခင် တည်ထားခဲ့တဲ့ ကြက်သားအိုးကြီးကမီးဖိုပေါ်ရှိမ
နေတော့...ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားရလေပြီဖြစ်၏။လက်
စလက်နပင်မကျန်ခဲ့။
အမလေးနော်...ဘယ်သူတွေကများ...ငါရဲ့ဟင်းအိုးကြီးကို
ပြန်ခိုးရတာလဲကွာ...တောက်စ်..အီးဟီး။ပါးစပ်နားရောက်
ကာမွ ပုတ်ချခံလိုက်ရတယ်လို့။
ယူကြုံးမရဖြစ်မိတာမို့ အောင်ကြီးမှာ ငိုသံတွေပင်ရောလျက်
ရိုက်ကြီးတငင်ဖြင့် ပြောပြော၍ငိုမိပေမဲ့ ခိုးလာတဲ့ကြက်ဖြစ်
တာမို့ လူသိမှာလည်းစိုးတာကြောင့်...။
"အမေလးဗ်ာ!!အရပ်ကတို့ရေ ကြားလို့မှကောင်းကြရဲ့လား
သူများကအဟွာပြုချင်လို့ အဟြာလုပ္ထားတာကို..ဘယ္သူ
ကအဟွာလုပ်ချင်လို့ အဟွာပြုသွားတာလဲဟေ့"
အီးဟီး...အမေလး...ငါ့ကြက်သားဟင်းအိုးကြီးကို ခိုးတဲ့သူ
ခိုးစားပို့နင့်ပါစေဗျာ။
..............
"နင်သိလား...မြသက်ကို နိင်ငံခြားကကောင်လေးက ကြိုက်
နေတယ်ဆိုတာလေ"
သူခိုးကြီးညဖြစ်သလို လကလည်းသာတာမို့ ဖိုးကံကောင်း
လေးတို့ရဲ့အိမ်ရှေ့ကွက်ပျစ်၌ ရေနွေးကြမ်းသောက်၊လက်
ဖတ်လေးစားရင် စကားလက်ဆုံကြနေကြ၏။မယ်စလီဖူးသုပ်
လေးကလည်းမပါမဖြစ်ပေါ့။ခါးသက်သက်လေးပေမဲ့ ပုစွန်
ခြေက်၊ကြက်သွန်နီ၊မြေပဲနဲ့ အညာပဲဆီမွှေးစစ်စစ်လေးနဲ့သုပ်
ထားတာမို့ စားလို့သိပ်မြိန်ပင်။
ခန့်မှန်းချေ ဖိုးကံကောင်းရဲ့အမေနဲ့အကိုနှစ်ယောက်အပြင်
မြသက်နှင့်ဆွေမျိုးလေးငါးယောက်နဲ့မြသက်သူငယ်ချင်းတွေ
လည်းပင်ဖြစ်၏။
"မ..မဟုတ်ပါဘူးဆိုကြီးမေကလည်း"
"ရှက်မနေပါနဲ့အေ...ညည်းကိုသူကြည့်နေတဲ့အကြည့်တွေမှာ
အကြည့်တွေကပျော်ဝင်စီးဆင်းနေပါတယ်နောိ"
"ဟုတ်ပါ့တော်...ကထိန်ပွဲမှာတော့ နင်တို့နှစ်ယောက်ဂျောင်
ထဲတိုးတိုးတိုးတိုးနဲ့ ချိန်းတွေ့နေတာငါမြင်တယ်နော်မငြင်းနဲ့"
"ဟို...အဲ့ဒါက..ဟိုလေ"
"အတင်းကြီးငြင်းမနေပါနဲ့...ဟုတ်တော့ကောဘာဖြစ်လဲ..
သဘောတူပြီးသားပါအေ..ညည်းကလည်း သည်းမနေစမ်းပါ
နဲ့"
ခက်ပြီ...အကယ်၍သာ အဲ့တုန်းက ဖိုးကံကောင်းကိုတွေ့ချင်
လို့သူကို ခေါ်ခိုင်းဖို့စကားပြောတာဆိုတာသိရင်ဖြင့်၊ သူမ
အရှက်ရနိင်သည်ပင်။ဒီအခြေအနေလေးအတိုင်းဖြစ်ရင်ဘယ်
လောက်ကောင်းမလဲ...သူမလည်း သဘောကျချစ်မိနေသည်
လေ။
"ခိုးပြေးမယ်ဆို ဒီညကအခွင့်အရေးကောင်းပဲနော်ကြီးမေ"
"နင်နော်..မပြောပါနဲ့ဆိုမှ..ဘာမှန်းလဲမသိဘူး"
"ခ်ခ်...ဟုတ်ရဲ့သားနဲ့ရှက်နေတာကောင်မ..ဟွန့်"
ထိုအချိန်လေးမှာတင် ခြံဝိုင်းထဲသို့ဝင်လာလေသည်က...
"ရိုးလေးတို့ပါလား...ယောကျ်ားဖြစ်သူနဲ့ နိင်ငံခြားကောင်
လေးကောပါလာတာပဲ...လာလာ...လာထိုင်ကြ"
"ဟဲ့ဗလ...နင့်မျက်နှာကဘာဖြစ်နေတာ..ဧည့်သည့်တွေရှေ့
ချက်ချင်းကြီး"
"ဘာလို့လဲ...ရိုးတို့အိမ်လည်လာတာမကြိုက်လို့လားဟင်"
"မဟုတ်ပါဘူး...ဒီလိုပဲ သူခိုးများဝင်လာတာလားလို့စူးစမ်း
ကြည့်တာ"
ဟုတ်တယ်ဗျို့...သူခိုးတော့သူခိုးပဲ..ခင်ဗျားညီကိုခိုးမဲ့ သူခိုး။
"မဟုတ်ကတွေဗလရယ်...ငါ့ဖြင့်မတွေ့မိပါဘူး၊ဒီလောက်လူ
တွေပြုးပြဲထိုင်နေကြတာ..ဘယ်သူခိုးကဝင်လာမလဲ"
"အေမ မသိဘူးနော်"
"ငါမသိတာမဟုတ္ဘူး...နင်သာမသိတာ...ဟင်း...ရိုးလေး
တို့ကော လငပုပ်ဖမ်းတာစောင့်ကြည့်ကြမလို့်လား"
"ဟုတ်တယ်အရီးလေး..မောင်နဲ့အကိုလီယွန်က မမြင်ဖူး
မကြုံဖူးသေးလို့လေ..အဲ့ဒါပျင်းတာနဲ့အရီးလေးတို့ဆီထွက်လာတာ"
"ကောင်းတာပေါ့...ခုနတင် နိင်ငံခြားကောင်လေးအကြောင်း
ပြောနေသေးတာ"
"ကြီးမေ!!!"
လီယွန် ကိုတွေ့တာနဲ့ရှက်သွေးဖြာနေမိတဲ့ မြသက်ကအမြန်
ဟန့်တားရင်းမှ ခေါင်းလေးပြန်ငုပ်ထားလိုက်လေသည်။လီယွန်နဲ့မျက်လုံးချင်းတောင်မဆုံရဲ။
"တခြားမဟုတ်ပါဘူး...ရွာကို ဘယ်နိင်ငံခြားကလူမှမလာဖူး
တော့အဲ့ဒါပြောနေကြတာ...စပ်စုတယ်တော့မထင်ပါနဲ့...
နိင်ငံခြားကောင်လေးက ဇာတိမွာဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ"
ဖြေတာကိုမကြားအား...ဖိုးကံကောင်းရဲ့ ခိုးရာလိုက်မယ်ဟု
ပြန်ပြောတဲ့အဖြေကြောင့် သူမှာကျွမ်းပြန်နေအောင်ပျော်မိ
နေတာမို့ ထမရထိုင်မရဖြစ်နေမိလေတော့သည်။ခြံဝိုင်းထဲ
သင်လာတည်းကလည်း ကောင်လေးဘယ်နားရှိမလဲဟုသာ
ရှာဖွေနေတာမို့ ဗလရဲ့အမြင်မကြည်မူကိုသာ တန်း၍ရလိုက်
မိခြင်းပင်။
ကောင်လေးရာ...မင်းဘယ်ရောက်နေတာလဲ။
"ဟျောင့်လီယွန်!!"
"ဘာလဲကြာ"
"မင်းမဖြေပဲ အေနတာလား"
ထိုမွသာ...အသိစိတ်ဝင်လာစွာဖြင့်။
"ဒီလိုပါ..ကျွန်တော်က စန္ဓယားတီးတဲ့သူတယောက်ပါ..နား
လည်မလားတော့မသိပေမဲ့ သီချင်းလည်းဆိုတတ်ပါတယ်..
ဒီလိုလုပ်ပါလား...ဒီညအမှတ်တရအနေနဲ့သီချင်းဆိုပြမယ်
ဆိုရင်ကော"
"သိပ်ကောင်းတာပေါ့မောင်ရင်ရယ်...ငါတို့တော့ကံကောင်းပြီ
တော်ရေ"
မြသက်နဲ့သူ့သူငယ်ချင်းတွေမှတော့ အချင်းချင်းတံတောင်နဲ့
တို့ကာဖြင့် နင့်လူကတော်လိုက်တာဟု မျက်နှာပေးနဲ့မျက်
စပစ်နေကြလေပြီ။အမိန့်ကတော့ ယောကျ်ားဖြစ်သူရိုးရဲ့လက်
ဖဝါးနုနုကိုဆုပ်ချေရင်း အနားသို့ ကပ္ကာစကားခပ္တိုးတိုး
ပြောနေချေ၏။
မောင်နော် ဟုလေသံလေးထွက်သွားကာ သွားစွယ်လေးတွေ
ပေါ်ပြီး သဘောကျရယ်နေမိတဲ့အမိန့်ရဲ့အပြုံးက သိပ္စြဲ
ဆောင်မူအပြည့်က အဆုံးထိပင်။
"🎵မင်းအသက်က၁၈နှစ်ပြည့်ပြီဆိုတော့လေ..ရည်းစား
လည်းထားမှာပေါ့...အပြစ်တော့မဟုတ်ဘူးလေ..တေသြး
တမွေးကြီးလှတော့ စိုးရိမ်တာပေါ့လေ..စိတ်ချထားဖို့တော့မ
ဖြစ်နိင်ပါဘူးလေ🎶
မောင့်ချစ်သူလေးကို အကိုတွေမောင်တွေ မျက်လုံးဒေါင့်
ထောက်ကြည့်နေမှပေါ့ သိတယ်လေ...အဖေအမေဆူလို့
ဂျောင်ထဲမှာမငိုပါနဲ့လေ...ကိုလူပျိုထရံပေါက်ကလာခိုးမယ်
ခိုးရာလိုက်တော့လေ...🎵
တွေဝေကာမနေနဲ့လေ မောင်ချစ်သက်ရေ..တို့နှစ်ဦးနီးဖို့
အေရး...သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တိုင်ပင်ကလေ ဒီည၁၂နာရီလာ
ခိုးမယ်ခိုးရာလိုက်တော့လေ🎶
လီယြန္စတစ္လာ မှာလည်း ကမ်ဘာကျော်စန္ဒယားပညာရှင်
ဖြစ်ပေမဲ့ ဖိုးကံကောင်းလေးကိုခိုးပြေးရဖို့အရေး မြန်မာတော
သီချင်းလေးကိုလည်း ပိုင်ပိုင်နိင်နိင်ကျက်ဖို့လိုတယ်ဆိုတာ
သိရှိသွားရပြီဖြစ်လေသည်။
အိမ်ထဲမှာ ဖိုးကံကောင်းလေးကတော့ အချက်ပေးတဲ့12နာ
ရီဆိုတာကြောင့် အထုတ္ကေလးကို ကျစ်ကျစ်ပိုက်ရင်း
ပြတင်းဝက လူကြီးကိုချောင်းကြည့်ကာ ရင်ခုန်လို့ပင်မဆုံးပါ
ချေတော့။
✨✨✨✨✨✨
နောက်အပိုင်းမှ လီယွန်နဲ့ဖိုးကံကောင်းတို့ မူစကူဒူးတော့မယ်
နော်...