Waar ben ik?
Wat is er gebeurd?
Langzaam open ik mijn ogen en staar naar een hoog, gestructureerd en vooral oud plafond dat ontgetwijfeld betekent dat ik in Zweinstein ben. Er klinkt een zacht gefluister van de wind in de ruimte, maar er zijn geen ramen. Het is donker en achter een gordijn kan ik een koel licht zien wat lijkt op de maneschijn. Het is nacht dan.
Maar deze zaal is niet mijn slaapkamer in de toren van Griffoendor en het is ook niet de ziekenzaal van mevrouw Plijster. Verward en in een poging me te oriënteren draai ik langzaam mijn hoofd opzij. Het bed direct naast me is leeg, maar daar achter lijkt iemand te slapen. Ik kan alleen niet zien wie het is door de duisternis in de ruimte.
Mijn hand vind de ruwe stof van het bedlaken en omklemt het stevig, als een rots in een oceaan om me aan vast te klampen. Flarden van herinneringen doemen op ergens diep uit mijn geheugen — een duel, de Kragges, felle flitsen van magie, de Kamer van Hoge Nood, en toen... duisternis.
De Kamer van Hoge Nood.
Als mijn ogen langzaam beginnen te wennen aan het gebrek aan licht, en mijn geheugen mij niet meer in de steek laat, begint de realisatie te komen. Dit is de ziekenzaal in de Kamer van Hoge Nood, onze eigen geheime schuilplaats binnen de muren van Zweinstein.
Ik draai mijn hoofd de andere kant op en een pijn zo stekend en scherp schiet er door mijn hoofd heen dat ik mijn ogen weer dichtknijp en ik mijn handen tot vuisten bal. In Merlijn's naam, wat is er exact gebeurd?
Hoe scherper mijn gedachten worden, hoe duidelijker ik de pijn en zwakte van mijn lichaam lijk te voelen. Mijn spieren protesteren bij de geringste inspanning, mijn borstkas voelt alsof er een gewicht op ligt en mijn hoofd bonst alsof iemand er een bijl in heeft geslagen. Alles lijkt extra energie te kosten. Ik voel de magie van medische toverdranken en helende spreuken in en over mij, maar diep van binnen voel ik ook littekens. Littekens van een vloek die ik niet kan plaatsen. Hoe kan het dat ik zo heftig geraakt ben door iets onbekends?
Dan zie ik het eenzame en opgekrulde figuur in een stoel naast mijn bed, zijn hoofd rustend op de armleuning en zijn lichaam gevormd als een lenige kat. Het duurt even voordat ik goed door heb wie het nou eigenlijk is. Zijn haar hangt voor zijn ogen en zijn arm is half over zijn gezicht geslagen. Het kan geen comfortabele positie zijn om in te slapen maar dat lijkt hem weinig te schelen.
'Theo?' fluister ik, mijn stem raspend.
Mijn keel voelt droog en schraal, wat betekent dat ik hem een lange tijd niet gebruikt heb. Praten doet pijn, maar Theo lijkt mijn fluistering niet te horen.
'Theo!'
Slaperig kijkt de jongen op. Hij rekt zich uit met een zachte kreun en zijn slaperige ogen dwalen eerst zoekend door de rest van de ziekenzaal, voordat ze bij mij terecht komen. Ik glimlach als hij me enkele seconden bestuderend aankijkt, waarna hij blijkbaar beseft dat ik wakker ben en zijn mond open valt. Met een snelheid die ik nog niet eerder heb gezien schiet Theo op van de stoel en hurkt naast me neer.
'Katelynn, ben je echt weer bij?' fluistert hij ongelovig, zijn ogen mijn gezicht scannende.
'Jij ook hallo Theo,' fluister ik terug. Ik barst in lachen uit als hij zich om me heen klemt en me stevig knuffelt. Met veel moeite til ik een arm op en sla die om de jongen heen, diep van binnen geïrriteerd dat het nog veel energie en pijn kost.
'Theo, love, ik heb heel veel vragen en ik denk jij ook, maar zou je misschien eerst wat water voor me willen halen? Mijn keel staat in brand.'
Theo lacht zachtjes en mompelt meteen een spreuk, waarna er een glas zijn hand in komt vliegen. Na een vlugge aguamenti overhandigt hij het aan mij en met wat hulp om rechtop te zitten lukt het me om het op te drinken.
'Oké,' zeg ik terwijl ik weer tegen het kussen aan leun wat Theo nu rechtop voor me heeft gezet. 'Wat is er gebeurd? En vooral, welke datum is het?'
'Het is inmiddels bijna maart. Je bent drie volle weken out geweest Mergel.'
De blik die Theo me geeft vertelt me dat dat alles behalve een pretje voor hun moet zijn geweest. Ik besluit de vrede te bewaren en mijn mond te houden. Stilletjes gebaar ik hem om door te gaan.
Theo zucht. 'En over wat er is gebeurd, ik weet het zelf ook niet zo goed. Jullie waren Ginny gaan terughalen uit die martelkamer van Vilder. Vervolgens verschijnen wel Tracey, Goldstein, Filister en Ginny met die Viavia maar zonder jou. Niemand weet wat er daarna is gebeurd of hoe je bent terug gekomen.'
Hij gaat naast me op het bed zitten, zijn schoenen uitgetrapt en zijn benen gekruist, en kijkt me met een indringende blik aan. 'Het volgende wat we weten is dat jij strompelend en zwaar gewond de Kamer binnenvalt en bijna direct je bewustzijn verliest. We hebben je zo snel mogelijk naar de ziekenzaal gebracht maar niemand wist waarmee je geraakt was.'
Ik krimp even ineen als flarden van de gebeurtenis door mijn gedachten vliegen. De missie om Ginny te redden. De martelkamer. De Kragges.
'Ik- ik weet nog dat ik Tracey, Ginny en de anderen vooruit had gestuurd met de Viavia en dat ik een afleiding had gecreëerd zodat ze veilig weg konden komen,' zeg ik zachtjes. Ik frons. 'Maar ik weet niet zo goed meer wat er daarna gebeurd is. Ik weet nog een gevecht met de Kragges, een vloek en heel veel pijn. Hoe ik uiteindelijk weer in de Kamer terecht ben gekomen is mij ook een raadsel.'
Theo zucht weer en staart even naar een van de bedden verderop, waar iemand vredig loopt te slapen. 's Nachts daalt er een soort stiltespreuk over elk bed heen, zodat leerlingen elkaar niet wakker houden. Dit zorgt er echt ook voor dat wij onbezorgd met elkaar kunnen praten. Theo's handen friemelen met een deel van het dekbed, iets wat ik ondertussen als een nervositeits trekje van hem heb leren herkennen.
Ik rijk mijn hand uit en leg hem over de zijne heen, wat hem weer doet opkijken. In zijn ogen schitteren tranen, iets wat ik nog niet eerder in zo'n situatie heb gezien. Geschrokken kijk ik Theo aan, terwijl ik wat steviger ik zijn hand knijp.
'We dachten dat we je kwijt waren, Kat. Ik- je leek zo zwak en ziek en zelf mevrouw Plijster wist niet of je weer wakker zou worden en volledig zou genezen.'
'Het spijt me zo, Theo,' fluister ik, terwijl er ook bij mij tranen in mijn ogen springen. 'Het was nooit de bedoeling dat ik zo gewond zou raken.'
Theo lacht zonder vreugde, een traan wegvegend. 'Natuurlijk is het nooit de bedoeling Kate, maar zelfs jij kan het ons niet beloven. Al die keren zoek je het gevaar op en elke keer gaat het goed. Maar hoe vaak nog? Hoe vaak moeten wij ons nog zorgen om je maken? Het wordt ineens heel reëel als jij hier bijna dood in een ziekenhuis bed ligt, weet je?'
Ik zucht somber. 'Ik snap het, Theo. Het spijt me. Ik weet dat ik beter moet opletten en voorzichtiger moet zijn. Ik heb de afkeurende blik van Benno echt wel gezien namelijk.'
Theo strekt zich en draait zodat hij naast me ook tegen het kussen aan kan zitten.
'Is mevrouw Plijster echt gekomen?'
De Zwadderaar knikt. Zijn ogen staan vermoeid. 'We konden niks doen behalve je stabiliseren. Toen hebben we een bericht gestuurd naar Plijster met de vraag of ze je kon helpen. We hebben haar in het geheim naar de Kamer weten te brengen. Je had haar reactie geweldig gevonden toen ze onze schuilplaats zag.'
'Ik kan me wel wat voorstellen,' zeg ik glimlachend.
'Daarna heeft ze je geholpen en ons verteld hoe we je het beste konden verzorgen zodat je de grootste kans had om weer te genezen. En het heeft gewerkt.'
'Ik heb nog een lange weg te gaan, maar wakker worden uit een of ander coma is in ieder geval een goed begin.' Ik knipoog naar Theo, die met zijn ogen rolt maar wel eindelijk weer een twinkeling in zijn ogen heeft. 'Waarom zat jij hier eigenlijk? Het lijkt me sterk dat je vrijwillig op die stoel wilde slapen.'
'Elke nacht heeft er iemand nachtdienst naast je,' antwoordt Theo, knikkend naar de stoel. 'Het was belangrijk dat er altijd iemand bij je zou zijn voor als je gemoedstoestand zou veranderen. Vannacht was het mijn beurt.'
Een warm gevoel verspreidt zich in mij. Deze mensen hebben al die weken voor me gezorgd, over me gewaakt, in de hoop dat ik weer wakker zou worden zonder het met zekerheid te kunnen weten. Ze accepteren mijn roekeloosheid en bekritiseren me tegelijkertijd omdat ik weet dat ze om me geven. Ze staan zonder twijfel achter me in een oorlog die we op het eerste gezicht niet lijken te winnen. Wat zou ik zonder ze moeten?
'Hoe nu verder, Kate?'
Het is een belangrijke vraag en ik staar even bedenkelijk voor me uit. Ik ben nog duidelijk zwak en zal tijd nodig hebben om te herstellen. Maar ik weet ook heel goed dat tijd juist het enige is wat we niet hebben. Ik denk terug aan de tijden voor Zweinstein, toen ik nog niet wist dat ik een heks was, en met een boek op de bank zat. Het was in maart dat Harry, Ron en Hermelien gevangen werden genomen en naar Villa Malfidus werden gebracht. Het was op 2 mei dat de Slag om Zweinstein plaats vond; de dag waarop velen hun leven verloren.
Dat betekent dat wij nog een krappe twee maanden hebben om deze oorlog voorgoed te beëindigen. In die twee maanden moeten we herstellen, voorbereiden en trainen. In die twee maanden moet ik ook Harry, Ron en Hermelien helpen om zo snel mogelijk die laatste gruzielmenten te vernietigen, en het liefst de oorlog eerder nog te stoppen.
In die twee maanden moet ik zoveel mogelijk mensen in leven houden, waaronder mezelf.
'Ik ga ook officieel onderduiken, dat is nu het meest voor de hand liggende.'
Theo laat een halfgesmoorde lach. 'Zou je denken? De Kragges hebben ondertussen ook een soort prijs op je hoofd gezet. Je wordt nu echt overal gezocht, Kate.'
'Goed. Laat ze maar zoeken,' zeg ik grijnzend, terwijl er zich in mijn hoofd een plan vormt. Ik heb wat tijd nodig om weer gezond genoeg te zijn om hem uit te voeren, maar de Kragges zijn nog niet van me af.
De Zwadderaar kijkt me achterdochtig aan. 'Wat heb je nou weer bedacht, Mergel?'
'Nou, het zou zonde zijn als de Wolf ineens van de aardbodem verdwijnt, zonder dat zij ook laat weten wie er nou eigenlijk achter zit, vind je niet? Al die jaren heeft zij lopen hinten naar haar identiteit. Ik denk dat de Kragges het enorm zouden waarderen als ze eindelijk weten wie het al die tijd is geweest.'
Theo is een aantal seconden stil, waarna hij in lachen uitbarst. De klanken galmen door de ziekenzaal heen en doen de ruimte verrassend opwarmen. Glimlachend kijk ik naar de jongen, die zijn hoofd schudt.
'Jij bent verschrikkelijk, Mergel, weet je dat?' zegt hij ongelovig, maar grijnzend. 'Mijn enige voorwaarde is dat je voldoende hersteld moet zijn zodat ze je niet weer te pakken krijgen.'
'Ja mama, komt goed mama.'
'In Salazar's naam, waar ben ik ooit aan begonnen? Ik wist dat ik ver weg van jou moest blijven.'
'Was een stuk saaier geweest, vind ik. Ik zal eerst voldoende aansterken, maar ik ga zeker een brief sturen naar Fred en George voor ideeën.' Ik knipoog naar Theo, maar richt mijn blik dan op de gordijnen die de ziekenzaal afschermen van de algemene schuilruimte. 'Dan nu, ik zie volgens mij achter de gordijnen de zon langzaam opkomen, wat betekent dat het ochtend is. Is het tijd om een paar mensen wakker te maken en te laten weten dat ik wakker ben?'
'Wil je proberen naar buiten te lopen of zal ik ze hier heen brengen?' vraagt Theo, terwijl hij van het bed afspringt. Ik kijk hem vragend aan.
'Mag ik al lopen? Verergert dat niks?'
'Mevrouw Plijster zei dat je op mocht staan als jij je er zelf fit genoeg voor voelde en dat dit geen gevolgen zou hebben voor je herstel. Je zit wel nog een tijd vast aan een heel arsenaal aan drankjes en spreuken ben ik bang.'
Theo rijkt zijn arm naar me uit, al wetende wat ik ga kiezen. Voorzichtig til ik mijn benen op en hang ze over het bed. Met steun van Theo lukt het me om op te staan, al is het trillend op mijn benen.
'Doet het pijn?'
'Nee, het kost vooral energie,' mompel ik. Voorzichtig zetten we wat passen, maar het lijkt te gaan, ook al is het op een slakkentempo. 'Wat zei mevrouw Plijster nog meer?'
'Uhm, dat je tijd nodig gaat hebben en dat er misschien een kleine kans is dat je voor altijd iets van de vloek zou voelen. Ze gaf wel aan dat de genezing een stuk sneller zou gaan zodra je wakker werd, dus ik ben blij dat dat gebeurd is.'
'Ik ook,' murmer ik.
We passeren het gordijn en Theo begeleidt mij de ruimte in richting de hangmatten. Het zijn er tientallen ondertussen en zelfs vanaf beneden kan ik zien dat ze meesten bezet zijn door slapende leerlingen. Ik scan met mijn ogen de hangmatten van Draco, Benno, Ginny en Marcel. Ze zijn er allemaal.
Dan fluit ik hard op mijn vingers en zie ik direct de eerste hangmatten bewegen.
Ik ben terug van weggeweest.
.................................
Ik besefte me tijdens het schrijven van dit hoofdstuk pas dat we al bijna aan het einde van de tijdlijn zijn aangekomen. De Slag om Zweinstein komt steeds dichterbij... maar eerst de onthulling van de Wolf ;).
1 Januari, 00:00. Nieuw hoofdstuk ter inleiding van 2024.