ទីប្រឹក្សាបេះដូង
បើជាជីមីនតើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបណាទើបរួចពីមនុស្សមានគំនិតបំពាន មកដល់កន្លែងក៏ត្រូវមនុស្សខ្លួនទុកចិត្តស្រឡាញ់បែរជាបំពានទៅវិញ
<ហឹកៗៗ>កម្លាំងកាន់តែខ្សត់រាងតូចបានត្រឹមនៅស្ងៀមឲអ្នកខាងលើបំពានតាមចិត្ត ដោយឃើញរាងតូចលែងរើតទៀតYoongiក៏ងើបមុខចេញសម្លឹងទៅវង់ភក្រ្តដែលពោរពេញដោយសន្សើមនេត្រា
<ហេតុអី?>សំណួរគ្មានក្បាលគ្មានកន្ទុយតែអាចកាត់ន័យបានថាគេចង់សួរថា ហេតុអីបានជាយំ? ហេតុអីបានជាមិនព្រមក្រែងJiminស្រឡាញ់គេមិនអញ្ចឹង? ហេតុអីមើលទៅគេដូចជាគេកំពុងបង្ខំទៅវិញ? ហេតុអីមើលទៅស្អប់ខ្ពើមគេខ្លាំងម្ល៉េះ?
<ហឹកៗព្រោះអូនជាផ្កាយហឹកៗ>សម្លេងយំកាន់តែខ្លាំងរាងតូចយំដល់ដង្ហក់ទៅហើយ គេជាផ្កាយ ជាផ្កាយដែលកំដរព្រះចន្ទមិនមែនជាកូនទន្សាយដែលជាគូជាប់ជាមួយព្រះចន្ទទេ គ្រាន់ឮពាក្យនេះYoongiជាប់គាំងអស់ពាក្យនិយាយក៏ពិតគេគឺមានកូនទន្សាយហើយ
<គេងទៅ>Yoongiទម្លាក់ខ្លួនមកម្ខាងទាញបង្វែរJiminដែលយំដង្ហក់មកឱបនិងអង្អែលខ្នងតិចៗនិងថើបសក់គេបន្តិចជាការលួងលោម Jiminក៏ប្រឹងបិទភ្នែកគេងទាំងនៅដង្ហក់តិចៗ
<ហេតុអីអូននៅជាមួយវាបាន>គេគេងមិនលក់ទេព្រះមិនស្ងប់ចិត្តមិនដឹងថាជីមីននៅជាមួយJeYienបានយ៉ាងម៉េច តើពួកគេស្គាល់គ្នាយូរហើយឬព្រោះមនុស្សដូចជាJeYienមិនងាយយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយអ្នកណាទេ
<អត់ទេពួកយើងទើបតែស្គាល់គ្នានោះទេ>Jiminក៏ប្រាប់ទៅតាមធម្មតាណាមួយគេមិនដែលលាក់ជាមួយYoongiស្រាប់ទៅហើយ បើប្រាប់ហើយវាមិនធ្វើឲYoongiខាតប្រយោជន៍
<អូនស្គាល់វាដោយរបៀបណា>តើJiminទៅណាទើបជួបជាមួយJeYienបែបនេះ ឬក៏ពួកគេស្គាល់គ្នាយូរហើយតែលាក់ជាមួយខ្លួន😐
<ជួបចៃដន្យ>Jiminជ្រើសកុហកព្រោះបើប្រាប់តាមត្រង់ខ្លាចថាYoongiអាចមានបញ្ហាជាមួយដៃគូសហការនាំក្រុមហ៊ុនខាតបង់
<ជួបចៃដន្យហេតុអីឲវាបីអូនមក>បើចៃដន្យមែនហេតុអីក៏ឲវាបីប៉ះពាល់រាងកាយខ្លួនបែបនេះ តើអូនជាមនុស្សចិត្តងាយបែបនេះពីពេលណា
*បងថាអូនចិត្តងាយឬ*
<អូនឈឺជើង>Jiminតបមួយៗតាមសំណួរគេ និយាយត្រង់អារម្មណ៍គេនៅមិនទាន់បាត់ភ័យទេពេលនោះបើភ្ញាក់មកត្រូវលោកSanនោះបំពានគេប្រាកដជាខាំអណ្ដាតឲស្លាប់មិនខាន
<អូនកុហកបងមែនទេ>ឮហើយJiminក៏បែរមុខមកមើលអ្នកដែលសួរខ្លួនបែបនេះ តើYoongiថាខ្លួនកុហករឿងអី រឿងលោកsanតើមែនទេ
<អូនកុហកថាមិនធ្លាប់ស្គាល់ជាមួយអាJeYienតើមែនទេ>ឮហើយJiminក៏សើចឡើងគាត់មិនធ្លាប់ជឿគេម្ដងណាទេ
<អត់ទេ គេងទៅអូនងងុយហើយ>គេហត់ចង់គេង ហត់ដែលបកស្រាយហើយមិនជឿ ហត់ដែលរាល់ពេលដែលYoongiព្រងើយពីសុខទុក្ខគេ
(មិនយូរទេ មិនយូរទៀតទេ)???
ព្រឹកនេះផ្ទៃមេឃស្រឡះល្អខុសប្លែកតែសភាពមនុស្សពីរនាក់តែនៅបន្ទប់ជាមួយគ្នាហាក់អួលអាប់គ្មានអ្នកណាហើបមាត់រកគ្នាសោះ ឯទឹកមុខមិនជាល្អនោះទេ
<បងញុាំអីសិនទៅ>Jiminដកដង្ហើមធំបន្តិចទើបងើបលើកម្ហូបមករៀបឲរាងក្រាស់ដែលអង្គុយលើសាឡុងមិនមាត់មិនក តែងតែពីក្រោកមកម្ល៉េះ ទៀតហើយខ្ញុំនៅតែត្រូវជាអ្នកនិយាយរកគាត់មុនដដែល
<បងមានណាត់ខាងក្រៅ>ថាហើយក៏ទាញអាវក្រៅខ្លួនចេញទៅទុកឲរាងតូចឈរគាំងម្នាក់ឯង បើមិនញុាំហេតុអីមិនប្រាប់កុំឲគេធ្វើច្រើនថ្នាក់នេះ ខ្លាចជ្រុះមាសឬបានជាមិនប្រាប់គេ នេះបើគេមិនហៅគឺយ៉ុនហ្គីគិតមិននិយាយរកគេតែម្ដងឬ
<ហុឹម!គួរសុាំហើយ>រាងតូចដកដង្ហើមធំបន្តិចទើបយកម្ហូបទាំងនោះទៅកម្ដៅទុកគេគ្មានអារម្មណ៍នឹងញុាំទេ វាឆ្អែតតែម្ដង
<ទៀតហើយYoon>រាងតូចហួសចិត្តជាខ្លាំងនេះភ្លេចឯកសារទៀតហើយ រាងតូចទាញកាបូបឯកសារមកតាមខ្លួននិងរត់ចេញទៅក្រៅក្រែងទាន់តែហួសបាត់រាងក្រាស់មិនដឹងចេញដល់ណាហើយទេ រាងតូចក៏បើកទូរស័ព្ទមើលGPSដែលបានភ្ជាប់និងហៅតាក់សុីជិះតាម
<នេះលុយអរគុណពូ>រាងតូចហុចលុយឲអ្នកបើកតាក់សុីហើយក៏បើកទ្វារចេញទៅគ្រាន់ងាកមកបានឃើញទិដ្ឋភាពដែលឲគេរំភើបជាខ្លាំង
ក្រោយពីឃើញថារាងក្រាសភ្លេចឯកសារjiminក៏ប្រញាប់ជិះមកតាម តែក៏បានឃើញថាYoongiកំពុងតែផ្អែមល្ហែមជាមួយSuMeទើបនៅស្ងៀមទ្រឹងបន្តិច
(ជារឿងធម្មតាទេពួកគាត់ជាគូដណ្ដឹងនិងគ្នា)រាងតូចស្ទាបទ្រូងប្រឹងគិតបន្លប់ខ្លួនឯង គេឈឺចង់យំហើយហេតុអីមកឃើញបែបនេះទ្រូងគេឈឺដូចគេចាក់ទៅហើយ
<ហៃយ៉ាពួកបងផ្អែមល្មមៗបានហើយអាណិតអ្នកក្បែរៗផង>រាងតូចប្រឹងញញឹមដើរចូលទៅនិងហុចឯកសារឲរាងក្រាស់ គេអាចមានសិទ្ធិអីទៅបង្ហាញអារម្មណ៍ពេលនេះទៅ គេត្រឹមមនុស្សកំដរត្រឹមទីព្រឹក្សាប៉ុណ្ណោះ
<ភ្លេចនៅក្រុមហ៊ុនហើយអគ្គនាយក>រាងតូចហុចកាបូបឯកសារឲទៅYoongiទាំងហៅនាមពេញរបៀបលេងសើច គេអាចលេងសើចបានគ្រប់ស្ថានការគ្មានអ្នកណាអាចដឹងថាគេឈឺឬយំទេដូចពេលនេះអញ្ចឹង ហើយដែលនិយាយថាភ្លេចឯកសារនៅក្រុមហ៊ុនគ្រាន់តែមិនចង់ឲយ៉ុនហ្គីនិងស៊ូមីឈ្លោះគ្នាប៉ុណ្ណោះ
<អរគុណហើយលេខាតូច>ទទួលហើយYoongiក៏បើកចេញទៅដោយនាំយកSouMeទៅជួបដៃគូពិភាក្សា
<តើអូនអាចធ្វើតាមសន្យាដល់ពេលណាទៅយ៉ុនបើត្រង់នេះវាស្ពឹកអស់ហើយ>ជីមីនឈរសម្រក់ទឹកភ្នែកដោយស្ងៀមស្ងាត់ រាល់ពេលរាងក្រាស់នៅជាមួយស៊ូមីគេឈឺស្ទើរស្លាប់ទៅហើយ ហេតុអីម្នាក់នោះមិនអាចជាគេ ហេតុអីបានជាគេត្រឹមមនុស្សក្រោយខ្នង
រថយន្តបោះពួយយ៉ាងលឿនលើដងវិថីដែលមានចរាចរណ៍ត្រៀមត្រា ក្នុងឡានមានភាពរីករាយដែលបង្កើតដោយគូស្នេហ៍មួយគូ
<ហាសហាបងចាំទេពេលនោះបងត្រូវគ្រូពិន័យឲឈរជើងមួយ>កាលនោះយ៉ុនហ្គីមិនបានធ្វើលំហាត់ទើបគ្រូពិន័យឲឈរជើងមួយពេញមួយថ្ងៃ
<ឈប់រំលឹកទៅ ពេលនោះអូនមិនជួយបងហើយនៅសើចបងទៀត>យ៉ុនហ្គីមុខមាំខឹងណាស់មិនជួយគេហើយពេលនេះបែរជាលើកមកបង្អាប់គេទៀត
<វាកំប្លែងពេក>ស៊ូមីនៅតែសើចនាំឲរាងក្រាសអត់ខ្នាញ់មិនបាន
<ឥឡូវបងសួរថាអូនឈប់ឬមិនឈប់>រាងក្រាស់ធ្វើមុខមាំសម្លឹងមកគូដណ្ដឹងទាំងមិនរេ
<អត់ អត់ចង់>ថាហើយនៅលានអណ្ដាតឌឺគេទៀត
<បាននេះណែ>ថាហើយយ៉ុនហ្គីក៏ទាញរាងកាយស៊ូមីមកជិតនិងថើបក្រញិចមិនខ្មាសអ្នកបើកឡាន
<ហាសហាបានហើយៗអូនចាញ់ហើយ>បន្ទាប់ពីប្រលែងគ្នាដល់ហត់ស៊ូមីក៏លើកទង់សមើលទៅមុខគេក្រហមអស់ហើយថើបនោះថើប
ហាងអាហារ
<សួស្តីលោកមីន>លោកលីមដែលជាដៃគូសហការរាប់ឆ្នាំ
<បាទសួស្ដីលោកលីម>រាងក្រាសចាប់ដៃគួរសមនិងនិយាយពីគម្រោងការថ្មីដោយមានSouMeអង្គុយជិតប្រឹងស្ដាប់ទាំងមិនសូវយល់ការ
<អាហារចាស>បុគ្គលិកចូលមកដោយថាសអាហារជាច្រើនមុខសម្រាប់តុគេ ការបរិភោគអាហារពេលព្រឹកក៏បញ្ចប់យ៉ាងរលូន
<អរគុណលោកលីមហើយដែលនៅតែបន្តដំណើរជាមួយក្រុមហ៊ុនយើងច្រើនឆ្នាំមកនេះ>មកដល់ចំណតឡានពួកគេក៏លាគ្នាទៅបន្តការងាររៀងខ្លួន ចំណែកយ៉ុនហ្គីក៏ជូនស៊ូមីទៅផលិតកម្មរួចទើបចូលក្រុមហ៊ុនវិញ
<បងទិញមកផ្ញើ>យ៉ុនហ្គីហុចថង់នំមួយឲរាងតូចគេចាំថាជីមីនចូលចិត្តនំនេះណាស់ ជីមីនងើបមុខសម្លឹងមើលម្ចាស់នំដោយមិននិយាយអី
<អរគុណ>អរគុណ?នេះម៉េចក៏គំរោះគំរើយបែបនេះ សូម្បីពាក្យបងមួយមាត់ក៏គ្មានផង ខឹងចិត្តរាងក្រាសក៏ដើរចូលបន្ទប់ដោយមិននិយាយអីបន្តិចសោះ
<ហុឹម!>ជីមីនដកដង្ហើមធំ គេមានតែបណ្ដោយតាមយ៉ិនហ្គីនលះហើយមិនអាចតាមស្អិតទៀតទេមិនចឹងការស្រឡាញ់នេះកាន់តែកើនមិនខាន
......
តុក តុក
<លោកអគ្គនាយកនេះជាឯកសារ>ជីមីនដាក់ឯកសារចុះនិងឈរតាមនាមជាលេខាក្នុងម៉ោងការងារថ្ងៃនេះគេម៉ត់ចត់ជាងរាល់ដងទៅទៀត សូម្បីស្នាមញញឹមក៏គ្មានផង
<អូនកើតអីមីន>អត់មិនសួរមិនបានទោះមិនទាន់យាយគ្នាច្រើនតែតាំងពីព្រឹករហូតនេះថ្ងៃត្រង់ទៅហើយជីមីនមិនទាន់និយាយរកឬយកអាហារមកញុាំជាមួយគេដូចរាល់ដងទេ
<បាទគ្មានទេ>រាងតូចនៅតែនិយាយមុឺងម៉ាត់ដដែលអារម្មណ៍គេមួយនេះនិយាយទៅក៏នាយមិនយល់ដែរ ចឹងកុំយាយនាំឈ្លោះគ្នាដែរមិន ចឹងនិយាយហើយក៏ដដែលគ្មានអីអាចកែប្រែទេ
<កុំឲបងខឹងទាន់>ដូចដឹងហើយថាយ៉ុនហ្គីមិនចេះទ្រណាទេគេសួរមិនគួរមាត់រឹងទេមិនចឹងអ្នកពិបាកគឺខ្លួនឯងនោះទេ
<បាទអត់ពិតមែន>ថាហើយនិយាយទៅក៏បងមិនអាចកែបានដែរកុំយាយអីល្អជាង ណាមួយគេមានសិទ្ធិអីយាយឆ្កួតមែន
<ល្អ>យ៉ុនហ្គីសង្រ្កឺតធ្មេញទាញឯកសារមកសញ្ញេទាំងញាប់ដៃមិននិយាយចឹងកុំបាច់និយាយរហូត រួចរាល់ជីមីនក៏ឱនយកចេញទៅដោយមិននិយាយអីដដែល ម្នាក់អន់ចិត្តម្នាក់មិនចេះទ្រ ខ្ទេចមិនខាន
<អាឡូ!អូហ៍វ៉ុនមានការអី>ចេញមកខាងក្រៅមិនទាន់ទាំងផុតទ្វារផងគាប់ជួនក៏ឮសម្លេងទូរសព្ទ័ក៏រោទ៍ឡើងរាងតូចលើកនិយាយទាំងញញឹម
{មីនអូនទំនេរទេគឺពួកយើងមានជប់លៀងមិត្តរួមថ្នាក់កាលរៀនវិទ្យាល័យណាអូនមកបានទេ }អុិនវ៉ុននិយាយទាំងញញឹមគេរំភើបណាស់ព្រោះនេះជាឱកាសមួយដែលគេអាចនៅជាមួយជីមីនដោយគ្មានយ៉ុនហ្គីជាមេរំខាន
<ទំនេរតើ នៅឯណា>ឮហើយក៏ចាប់អារម្មណ៍ភ្លាមពួកគេខានយាយជាមួយមិត្តរួមថ្នាក់យូរហើយមិនដឹងពេលនេះសុខទុក្ខម៉េចទេម្នាក់ៗ មិត្តរួមជំនាន់ទាំងអស់គេជួបជិតស្និទ្ធមានតែថេយ៉ុងមួយគត់
{នៅសណ្ឋាគារJY បើមីនមកចាំបងទៅទទួល}បានទៅទទួលទៀតសំណាងលើសំណាងហើយ គេក៏បានមានពេលជាមួយជីមីនបន្ថែមទៀត
< បាទចឹងក៏បាន>ថាហើយក៏បិទនិយាយទាំងញញឹមមិនដឹងថារាល់ការសន្ទាត្រូវបានលបស្ដាប់ដោយមនុស្សម្នាក់
<និយាយជាមួយអាម្នាក់នោះញញឹមបិទមាត់មិនជិត ដល់ជាមួយបងតែមុខមិនចង់មើលផង>អារម្មណ៍ខឹងអន់ចិត្ដក៏ជ្រៀតចូលមករាល់ដងមិនចឹងទេជីមីនមិនដែលធ្វើចឹងដាក់គេទេតើដោយសារអាម្នាក់នោះមែនទេ វាជាអ្នកឲជីមីនប្រែប្រួលប្រាកដណាស់ បែបនេះមិនអាចឲវានៅជិតជីមីនច្រើនពេកទេ
យប់
ពេលព្រលប់សន្សឹមកាយមកដល់ ពពកជាច្រើនអណ្តែតលើផ្ទៃលំហរចាំងជាមួយពន្លឺពណ៌ទឹកក្រូចលាយលឿងជាចំណាំងផ្លាតបង្អួតខ្លួនជាមួយភាពឡូយឆាយ រហូតទាល់តែរលត់បាត់អស់រស្មីដែលចែងចាំងមុននេះឲសល់ត្រឹមដួងខែមួយចំណិតដែលមានដួងតារាជាគ្នា។
<អូនចង់ទៅណា>ឃើញរាងតូចស្លៀកពាក់ស្អាតបាតនៅបាត់ទឹកអប់ឡើងក្រអូបឈ្ងុយឈ្ងុបបែបនេះរាងក្រាសក៏ក្ដៅចិត្តឡើង ប្រឹងបាញ់ខ្លាចអាម្នាក់នោះហិតមិនដឹងឬ ហើយមើលស្លៀកពាក់ ហុឺយគេចាប់មិនឲចេញល្អអត់
<អូនមានផាតធីជាមួយមិត្តរួមថ្នាក់បងមានអីឬ>រាល់ដងគេទៅណាយ៉ុនហ្គីដូចមិនចាប់អារម្មណ៍ថ្នាក់នេះទេហើយថ្ងៃនេះខ្មោចខាងណាចូលបានមុខអាក្រក់មើលម្ល៉េះ បើក្រសែភ្នែកសឹងចាប់គេសុីទៅហើយ
<ទាល់មានការបានបងសួរបាន?>យ៉ុនហ្គីលើកចិញ្ចើមសួរ តែសំណួរគេមួយនេះឲជីមីនហួសចិត្តជាខ្លាំងគ្រាន់សួរចឹងខុសដែរឬ ទៅញុាំឃ្មុំពីណាទេលោកអើយ
<គ្មានទេ អូនទៅហើយ>រាងតូចទាញកាបូបស្ពាយក្រោយរបស់ខ្លួនមកដើរចេញទៅយ៉ាងរីករាយ តែក៏ត្រូវស្ដុបដោយស្វ័យប្រវត្តិពេលឮប្រយោគយ៉ុនហ្គី
<បងទៅដែរ>កុំសង្ឃឹមថាគេឲអាមុខស្លេកនោះមានឱកាសឲសោះ គេនឹងងតាមជ្រែករវាងវានិងជីមីនឲបាន ចាំមើលអ្នកណាខ្លាំងជាង
<តែជាមិត្តអូនទេណា>យ៉ុនហ្គីមិនស្គាល់ពួកគេផងតើអាចចុះសម្រុងបានទេមិត្តគេជាប្រភេទលេងច្រើនដូចជាគេចឹង ចំណែកយ៉ុនហ្គីវិញស្ងៀមស្ងាត់គ្រាន់គិតក៏ពិបាកដែរ
<ចុះយ៉ាងម៉េចមិនចង់ឲបងស្គាល់?>កាន់តែវែងឆ្ងាយហើយតើគាត់កើតអីបានយាយរកតែឈ្លោះបែបនេះ
<តែអូនបានឲវ៉ុនមកយកហើយ>នឹកដល់រឿងពីថ្ងៃនិងការតាំងចិត្តរបស់ខ្លួនហើយជីមីនក៏ជ្រើសយកអុិនវ៉ុនឲជូនទៅវិញ មនុស្សកំពុងចង់កាត់ចិត្តបែរជាមកល្អជាមួយវិញអត់អាណិតចិត្តសោះ
<តាមចិត្ត>យ៉ុនហ្គីក៏ដើរចូលបន្ទប់ទឹកបាត់ងូតទឹកដូរខោអាវ ឯជីមីនក៏ចុះទៅខាងក្រោមព្រោះឲអុិនវ៉ុនចាំយូរដែរហើយ
<សុំទោសផងដែលឲវ៉ុនចាំយូរ>ជីមីនដើរមកជិតឡានមុននឹងសុំទោសទៅអ្នកដែលបើកទ្វាឡានឲខ្លួន
<មិនអីទេបងទើបតែមកដល់ដែរ>កុហកមិនសមសោះគេឃើញអុិនវ៉ុនមកយូរដែរហើយតែគេរវល់រៀបខ្លួនព្រោះអុិនវ៉ុនមកមុនម៉ោងខ្លាំងពេក
<មីនមានភ្លេចអីឬអត់>គេសួរក្រែងបើភ្លេចគេឡើងទៅយកឲក៏បានកុំឲជីមីនពិបាកទៅមក គេបារម្ភក្រែងជីមីនហត់
<អត់ទេយកមកអស់ហើយ>គេឆែកមើលកាបបូបបញ្ជាក់ទើបងាកមកនិយាយប្រាប់អុិនវ៉ុនវិញ
<ដាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ឲល្អផង>គេទាញខ្សែក្រវ៉ាត់ដាក់ឲជីមីនព្រោះមិញចូលមកជីមីនមិនទាន់បានដាក់ទេ ឯជីមីនក៏រឹងខ្លួនតែម្ដងកាលបើត្រូវអុិនវ៉ុនបែបនេះ
<អរគុណវ៉ុនហើយ>ថាហើយឡានក៏បោះពួយទៅមុខក្រោមការគ្រប់គ្រងពីនាយសង្ហាអុិនវ៉ុន រាងតូចសម្លឹងមើលទេសភាពនាពេលរាត្រីទាំងចិត្តនឹករំពៃដល់មនុស្សម្នាក់
រថយន្តបោះជំហានទៅមុខឥតឈប់ឆ្លងកាត់រាប់រយអគារក៏ដូចជាផ្ទះនានា អំពូលភ្លើងរាត្រីក៏ចាប់ជះមកបង្អួតសម្រស់ទីក្រុងដ៏ល្អឯកមួយនេះ
ងុឺត!
ទម្រាំដល់ជីមីនក៏គេងលក់ទៅហើយ អុិនវ៉ុនឃើញបែបនេះចិត្តចង់បីជីមីនចូលទៅក្នុងដែរតែមិនហ៊ានព្រោះដូចដឹងចឹងជីមីនជាមនុស្សកំណាញ់ខ្លួនណាស់
<ហុឹម!ដល់ហើយហ៎ ហេតុអីវ៉ុនមិនដាស់មីន>ប្រហែលជាកន្លះម៉ោងក្រោយជីមីនក៏ភ្ញាក់ឡើងគេសម្លឹងមើលម៉ោងក៏ទាយដឹងថាគេមកដល់យូរហើយតែហេតុអីអុិនវ៉ុនមិនដាស់គេ
<បងឃើញមីនគេងស្រួលទើបមិនរំខាន>នាយអាចសម្លឹងជីមីនច្បាស់គឺពេលកំពុងគេងនេះឯងមុខគេឡើងដូចកូនក្មេងមិនដឹងអីអញ្ចឹង
<ហិកៗពិបាកវ៉ុនហើយ ចឹងតោះចូលទៅក្នុងចឹង>គ្រប់គ្នាប្រហែលជាចាំហើយ ការរៀបចំមិនធំដុំអ្វីទេតែក៏អាចថាមានគ្រប់សព្វសម្រាប់លេងនិងញុាំ
<ពួកបងអាចសុំចូលរួមផងបានទេ>សម្លេងរបស់តារាល្បីកាង ស៊ូមីបន្លឺឡើងនាំឲគ្រប់គ្នាងាកមកដោយឯកឯង នេះគេមិនឲជូនមកតែយ៉ុនហ្គីបែរជាមកតាមក្រោយហើយនៅនាំគាត់មកទៀតឬ
<បាទ.បាទរីករាយខ្លាំងណាស់>ថេយ៉ុងនិយាយទាំងមិនត្រូវរំភើបដែលបានជួបអាយដលបែបនេះ ខុសតែរាងតូចជីមីដែលបែរជាទម្លាក់ទឹកមុខជាខ្លាំង
ពួកគេក៏វែកកន្លែងឲយ៉ុនហ្គីនិងស៊ូមីចូលតុពួកគេអង្គុយមានតែប៉ុន្មាននាក់ប៉ុណ្ណោះ
<ជីមីនទៅយកអាហារជាមួយយើងអត់>ថេយ៉ុងបបួលទៅឯអុិនវ៉ុនឮចឹងក៏ងើបតាមមិនឲឃ្លាត ខុសតែនាយសង្ហាយ៉ុនហ្គីដែលបានត្រឹមតាមមើលទាំងក្ដៅងំ
ជីមីនឈរចាប់អាហារជាច្រើនមុខតាមចំណូលចិត្តអ្នកក្នុងតុខ្លួនតាមដែលអាចចាំ
<ខ្ញុំយកTteokbokkiតែកុំដាក់ល្ងរអី>ជីមីនប្រាប់ទៅអ្នកចម្អិនអាហារដែលជាអ្នកដួសម្ហូបមួយនេះ គេចាំថាស៊ូមីចាញ់ល្ងរទើបកម្មង់ជាចានអត់ល្ងវិញ
ទីប្រឹក្សាបេះដូង
កម្ម៉ង់ហើយពួកគេក៏ដើរទៅកន្លែងអង្គុយនាំគ្នាជជែកពីនេះពីនោះ
<ឯងជួយលើកទៅតុចុងក្រោយនោះឲខ្ញុំបន្តិច>បុគ្គលិកម្នាក់ប្រញាប់រត់ចេញទៅគេឈឺពោះណាស់ទើបឲអ្នកផ្សេងលើកទៅតុចុងគេតែមិនបញ្ជាក់ថាតុលេខប៉ុន្មាបនោះទេ ណាមួយតុក្រោយមាន2តុជួរក្បែរគ្នា
<អាហាររបស់អ្នកទាំងអស់គ្នាបាទ>បុគ្គលិកលើកមកដាក់លើតុ គ្មាននរណាចាប់អារម្មណ៍ថាមានល្ងរអត់ទេព្រោះការរៀបចំគឺយកព៌ណចម្រុះបាញ់ភ្លើងភ្លឹបភ្លែត ស៊ូមីខ្លួនឯងក៏មិនចាប់ភ្លឹកដូចគ្នាថាម្ហូបនេះគឺមានល្ងរ
_______
∆មន្ទីរពេទ្យ
ក្រលេកមកមើលផ្នែកម្ខាងទៀតរាងតូចស៊ាវ ចាន់ឯណោះវិញគឺកំពុងអង្គុយពិបាកចិត្តដោយសារគេមិនស្រួលខ្លួនទើបយីបូមិនព្រមឲគេទៅ
<យីអូនទៅតែមួយភ្លែតទេណា ណាៗ>ចាន់ចាប់ដៃរាងក្រាសទាំងទោលយកតិចៗ សុំរាងក្រាសនឹងក៏មិនមើលទេថាខ្លួនឯងសឹងងើបពីគ្រែមិនរួចទៅហើយ គេចង់ទៅដែរព្រោះអុិនវ៉ុនជាអ្នកអញ្ជើញដោយផ្ទាល់ គេនិងអុិនវ៉ុនស្គាល់គ្នានៅពេលដែលអុិនវ៉ុនទៅរៀនតនៅLហើយជាសាលាជាមួយគេគ្រាន់តែឆ្នាំខុសគ្នា
<មិនទេ គេងទៅបងជូតខ្លួនឲ>យីបូដាក់ចាន់ឲគេងទើបដើរទៅបន្ទប់ទឹកយកកូនចានដែកនិងកូនកន្សែងមកជូតខ្លួនឲគូដណ្ដឹង
<លើកក្រោយបើឈឺល្មមៗត្រូវប្រាប់បងមិនមែនទាល់ដល់សន្លប់បានបងដឹងទេ>នេះចាន់ក្ដៅដល់សន្លប់ណាគេភ័យសឹងធ្វើអីមិនត្រូវទៅហើយ
<យីហា៎!>Yiboមិនខ្វល់គេគិតតែពីជូតខ្លួនឲចាន់បន្ទាប់មកក៏ឲគេលេបថ្នាំហើយគេងតែម្ដង
∆កម្មវិធី
មនុស្សអ៊ូអរជាខ្លាំងសម្លេងជជែកក៏ឮឥតឈប់ដោយសារតែភាពនឹករលឹកដែលបែកគ្នាជាច្រើនឆ្នាំអ្នកខ្លះក៏ជួបគ្នាម្ដងម្កាល ឯខ្លះក៏អត់សោះ
<អួយ!>អាហារបញ្ចប់មិនបានប៉ុន្មានផងស៊ូមីក៏ចាប់ផ្ដើមរមាស់ដោយសារល្ងរគេខំអេះឡើងក្រហមហើយ
<យ៉ុនហឹកៗជួយអូនផង>យ៉ុនហ្គីដែលកំពុងសម្លឹងមលលជីមីននោះក៏ងាកមកមើលឃើញថាគូដណ្ដឹងគេឡើងក្រហមពេញខ្លួនទៅហើយទើបប្រញាប់សួរឡើង
<អូនកើតអី>យ៉ុនហ្គីបារម្ភជាខ្លាំងអ្នកក្បែរក៏ដូចគ្នា ស៊ូមីងាកទៅក៏ឃើញថាចានមានល្ងរព្រោះភ្លើងបាញ់មកច្បាស់ៗហើយមុននេះជាភ្លើងបែបញាក់ៗ
ប្រាវ!ចានTteokbokkiធ្លាក់បែកជាបំណែកៗដោយសារកំហឹងរបស់ស៊ូមីមានចំពោះប្អូនធម៌
<ផាច់!ឯងចង់សម្លាប់បងហី>គេទះនិងស្រែកសួរជីមីនដោយកំហឹងដឹងហើយថាគេមិនអាចញុាំល្ងរបានហេតុអីនៅយកមកឲគេញុាំទៀត
<មិនមែនទេអូន~>គេងាកមកមើលចានក៏ឃើញថាមានល្ងរ ហេតុអីបានជាចឹងក្រែងគេបានយកចានអត់ល្ងរហើយតើ
<ឯងឲបងខកបំណងណាស់ ក៏ដឹងថាបងថ្លៃឯងអាឡែកហ្សុីហើយឯងនៅយកឲគេញុាំទៀត>ឯង?មិនទាន់ដឹងច្បាស់ផងហៅគេឯងៗពេញមាត់បាត់ហើយ
<បងនាំអូនទៅពេទ្យ>យ៉ុនហ្គីបីស៊ូមីចេញទៅដោយបុកស្មាជីមីនទាំងអចេតនាតែក៏អាចឲជីមីនដួលគឺលើអំបែងចានអម្បាញ់មិញនេះឯង
<ហឹកៗខ្ញុំមិនបានធ្វើមែន>ឈឺដៃមិនប៉ុន្មាទេតែគេឈឺចិត្តច្រើនជាង មិនទាន់ដឹងច្បាស់ផងកាត់សេចក្ដីថាគេខុសទៅហើយនៅមានទៀតមិនស្ដាប់គេបកស្រាយអ្វីបន្តិចសោះ
<ឈប់ថតៗឆាប់ចេញទៅ>អុិនវ៉ុនដែលទើបមកពីបន្ទប់ទឹកក៏ជ្រៀតហ្វូងមនុស្សមកមើលតែក័ឃើញអ្នកដែលគេចោមរោមជាមនុស្សខ្លួនស្រឡាញ់ទើបស្រែកសម្លុតឲពួកនោះចេញទៅ
<ជីមីនឯងកើតអី>ថេយ៉ុងដែលទើបមកពីនិយាយទូរសព្ទ័ជាមួយប៉ាម៉ាក់ដែលមានជុងហ្គុកចេញទៅកំដរនោះក៏ប្រញាប់រត់មកមើលឃើញមិត្តខ្លួនដេលអង្គុយយំទាំងដៃឈាមរហាម
<ហុឹកៗ!ថេយ៍យើងអត់បានធ្វើទេ>ជីមីនយំសសឹកប្រាប់អ្នកជាមិត្ត ខ្លាចគេមិនជឿខ្លួនដែរ
<មិនអីទេៗ យើងជឿឯងៗជានិច្ច>ថេយ៉ុងទាញជីមីនឱបលួងលោមបន្តិចទើបនាំទៅលាងរបួសដោយអុិនវ៉ុនជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តសម្អាតរបួសឲ
______
∆មន្ទីពេទ្យ
<អ្នកជំងឺអស់អីហើយ>លោកគ្រូពេទ្យពិនិត្យនិងដាកសារ៉ូមរួចរាល់ទើបប្រាប់ទៅអ្នកមើលថែ
<បាទអរគុណលោកគ្រូពេទ្យ>ស៊ូមីញញឹមស្រាលដាក់គ្រូពេទ្យទើបងាកមកគូដណ្ដឹងដែរឈរក្បែរដៃ
<មុននេះអូនទះជីមីនតើលើសពេកទេ>គេខឹងពេកទើបមិនបានគិតទះជីមីនមួយចាស់ដៃដែរ គេខ្លាចថាយ៉ុនហ្គីអាចនិងខឹងព្រោះគេបានទះប្អូនខ្លួនបែបនេះ
<មិនអីទេគេអ្នកខុសអូនធ្វើបែបនេះក៏មិនខុសណាមួយគេជាប្អូនមែនតែមិនមែនសាច់ឈាមបងទេមិនមែនក្នុងគ្រួសារអូនបានជាគ្រួសារបង>ជីមីនជាប្អូនធម៌គ្មានជាប់សាច់ឈាមទេហើយណាមួយគេក៏ខឹងដូចគ្នាដែលជីមីនមកធ្វើបែបនេះដាក់ស៊ូមី
<សម្ដីផ្អែមណាស់បងនេះ>គេយកដៃចិចច្រមុះគូដណ្ដឹងមាត់នេះសម្ដីផ្អែមណាស់មិនប្លែកទេដែលមានអ្នកលង់ច្រើនថ្នាក់នេះ
<ជាមួយតែអូនទេ>ឮហើយពួកគេក៏សើចខុសតែអ្នកដែលឈរមុខបន្ទប់ស្ដាប់ទាំងទឹកភ្នែក សូម្បីតែចាត់ទុកគេជាសមាជិកគ្រួសារក៏មិនមែនផងតើគេជាអីឲប្រាកដទៅ ថេយ៉ុងដែលមកជាមួយចង់ទម្លុះចូលភ្លាមៗតែជីមីនទាញដៃ
<ហេតុអីឯងទាញយើងមកទីនេះ>ថេយ៉ុងខឹងជាខ្លាំងបើមិនទាញមកប៉ុណ្ណេះគេបានថាឲប្រុសនោះស្ពឹកមុខបាត់ទៅហើយមនុស្សស្អីចរឹកអន់បែបនឹងហ៊ានមកនិយាយបែបនឹងដាក់មិត្តគេ
<គាត់យាយត្រូវហើយ>មិនបដិសេធទេគ្រាប់ពាក្យយ៉ុនហ្គីយាយជាការពិត ខុសតែថាគេមិនបានចង់ធ្វើបាបស៊ូមីទេ
<ហុឺយឯងតែបែបនេះ>ហត់ចិត្តជាមួយជីមីនណាស់គេមិនចេះប្រឈមមុខជាមួយបញ្ហាអីបន្តិចសោះ ចូលចិត្តគិតតែល្អៗ
<ហើយឯងនៅចង់ចូលមើលពួកគាត់ទៀតអត់>បើថានៅមើលគេសុំសរសើរចិត្តជីមីនហើយបើជាគេណាកុំសង្ឃឹមវៃងាប់ក៏មិនមកជួបទៀតដែរ
<អត់ទេយើងចង់សម្រាក>គេហត់ចិត្ត ឈឺចិត្តគ្មានកម្លាំងធ្វើអីទេ ចង់ទៅបន្ទប់គេងវិញគ្រប់យ៉ាងចាំព្រឹកគេដោះស្រាយតាមក្រោយ
<បានចាំយើងជូនទៅ>ថេយ៉ុងស្ម័គ្រចិត្តជូនទៅព្រោះអុិនវ៉ុនកំពុងឆែកមើលកាំមេរាមើលព្រោះគេក៏ឃើញថាជីមីនកម្ម៉ង់ចានគ្មានល្ងរមួយគឺសម្រាប់ស៊ូមីច្បាស់ណាស់ តែហេតុអីមិនឃើញទៅវិញ
<ល្អ ឯងនៅគេងជាមួយយើងបានទេ>គេគ្រាន់តែអត់ផ្សុកចង់មានអ្នកកំដរបើរវល់ក៏មិនថា គេអាចនៅតែឯងបានវាទម្លាប់ទៅហើយ
<ប្រាកដជាបានហើយហើយ>ទោះជីមីនមិនបបួលគេក៏ចង់សុំនៅគេងជាមួយស្រាប់ហើយ គេមើលដឹងអារម្មណ៍ជីមីននៅពេលនេះ មនុស្សយើងគោរពស្រឡាញ់ទុកយើងត្រឹមជាអ្នកដទៃវាឈឺណាស់
___________
Happy new year all reader 🎉🥰😍