ទីប្រឹក្សាបេះដូង
∆យប់
ព្រលប់ហួសផុតព្រះចន្ទក៏កាន់តែរះខ្ពស់ត្រដែតទៅហើយ ងាកមកមើលផ្នែកខាងលើនៃសណ្ឋាគារកណ្ដាលទីក្រុងឯណេះវិញ
<ហេតុអីការងារអូនតែងតែសំខាន់ជាងបង>យ៉ុនហ្គីផឹកស្រារអ៊ូងូវៗតូចចិត្តដែលអ្នកជាគូដណ្ដឹងតែតែទុកចោលហើយយកការងារជាសំខាន់ ភាគច្រើនគេខូចចិត្តដោយសាររឿងនេះតែគេផ្ដល់ហេតុផលផ្សេងដល់ជីមីន តាមពិតថ្ងៃនេះវាជាថ្ងៃAnniversaryរបស់ពួកគេគ្រប់យ៉ាងកំពុងដើរទៅរលូនហើយ តែគ្រាន់តែរៀបចាប់ផ្ដើមទូរសព្ទ័SoMeក៏រោទិ៍ឡើងហើយគេក៏ចេញទៅ
<Yoonឈប់ផឹកបានហើយ>jiminគេមកកំដរYoongiតាំងពីSuMeចេញបានមួយសន្ទុះ ដោយរាងក្រាសcallហៅ គេបានឮពាក្យYoongiរអ៊ូរទាំទាំងអស់ គ្រប់ពាក្យ គ្រប់សម្ដី គ្រប់សកម្មភាពjiminតាមមើលនិងឈឺចាប់តាមទៅជាមួយដែរ គេមិនចង់ឃើញមនុស្សខ្លួនស្រឡាញ់ធ្លាក់ក្នុងសភាពបែបនេះទេ កែវភ្នែករលីងរលោង សម្លេងក្រងួរដោយជាតិសុរា
ទីនេះYoongiបានកក់ជាលក្ខណៈVIPព្រោះគិតថានឹងនៅរីករាយជាមួយSuMeដល់ភ្លឺ តែគ្រប់យ៉ាងក៏ក្រលាប់ចាក់បែរជាjiminអ្នកមកកំដរគេទៅវិញ
<មិនអីទេ មិនយូរគាត់ក៏មករកបងហើយ បងឈប់ផឹកទៅណាមិនល្អទេ>jiminទាញដបស្រាចេញមកក្បែរខ្លួនលួងលោមគេឲបានធូរចិត្ត
<Suហា៎ អូនដឹងទេថាបងនឹកអូនថ្នាក់ណា3ឆ្នាំគ្មានអូនបងគឺឈឺ គឺឯកាណាស់ហើយ ហេតុអីតែងតែទុកបងចោលម្ដងហើយម្ដងទៀត អឹក បងមិនល្អ បងដឹងតែបងស្រឡាញ់អូនខ្លាំងណាស់>បងឯការ?សុំទោសដែលអូនមិនអាចផ្ដល់អារម្មណ៍កក់ក្ដៅឲបងកាត់បន្ថយការនឹកគេបានខ្លះ jiminញញឹមចម្អកខ្លួនឯងទឹកភ្នែកក៏ហូរតាម គេមិនដែលដឹងថាកន្លងមកគេមិនអាចឲគាត់មានអារម្មណ៍ថាកក់ក្ដៅបាននោះទេ តែពេលនេះក៏បានឮ ឮពីទំហំក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះគេនោះ
<ឈប់ទុកបងចោលទៅបងអង្វរ បងមិនចង់បានអ្នកណាទេបងចង់ឲអូននៅក្បែរបង តើអាចទេ>គេលើដៃអង្អែលថ្ពាល់ទន់ដែលនៅចំពោះមុខ និយាយអង្វរ និយាយបកស្រាយមិនអាសូរចិត្តអ្នកស្ដាប់សោះ
<ហ្ហឹក!បានណាបែបនេះហើយហ្ហឹកឈប់ផឹកទៅណា>jiminទាញកាយមាំមកឱបនិងលួងលោមគេឲឈប់ផឹកបន្ត គេមិនចង់ស្ដាប់ទៀតទេ
<ឈប់យំបានហើយម្ចាស់បេះដូងអូន>នៅពេលដែលគេសន្លប់jiminក៏ហៅបុគ្គលិកមកជួយគ្រារាងក្រាសទៅCondoហើយទើបរៀបចំជូតខ្លួនឲគេ យប់នេះជីមីនគេមិនគេងទីនេះទេគឺគេងនៅភូមិគ្រឹះ
________
ព្រឹកថ្ងៃថ្មី
ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃសម្រាក រាងតូចរបស់យើងគឺមិនបានទៅណានោះឡើយគឺគេនៅបន្តពិនិត្យពីគម្រោងមួយៗជាមួយនាយជាអគ្គនាយក ស្វែងរកចំណុចដែលមានបញ្ហា
<អូនថាត្រង់នេះមានបញ្ហា>ជីមីនទាញបញ្ជីទាំងពីរមកផ្ទៀងផ្ទាត់មើលក៏ឃើញថាមានភាពខុសគ្នាជាខ្លាំងដោយសៀវភៅមួយយ៉ុនហ្គីជាអ្នកចុះទៅយកវត្ថុធាតុដើមដោយផ្ទាល់ ឯមួយទៀតជាសៀវភៅដែលលោកឆាងផ្នែកមេការជាអ្នកទៅយក
តម្លៃដែលYoongiចុះទៅចរចារដោយផ្ទាល់និងលោកឆាងចុះទៅវាមានតម្លៃឃ្លាតគ្នាជា
ខ្លាំងរហូតរាប់រយលានដុល្លារឯណោះហើយធាតុផ្សំក៏មានគុណភាពអន់ទៀត
<ល្អណាស់យើងអាចរកដង្កូវឃើញហើយ>នាយញញឹមសប្បាយចិត្តវាមិនងាយស្រួលទេដែលរកដង្កូវក្នុងសាច់ឃើញ
<ផ្ទៃក្នុងដោះស្រាយបានហើយនៅតែអ្នកវិនិយោគទេ>យ៉ុនហ្គីនិយាយឡើងទាំងស្មុគស្មាញ តម្លៃភាគហ៊ុនគឺធ្លាក់ខ្លាំងណាស់ហើយវាពិបាកណាស់ក្នុងការទាញពួកគេមកវិញ
<មិនអីទេកុំគិតច្រើនរឿងនេះទុកឲអូនដោះស្រាយ>ជីមីននិយាយលួងលោមគេឃើញថាយ៉ុនហ្គីខំណាស់ណារឿងការងារណានៅនឹកគូដណ្ដឹង យ៉ុនហ្គីងក់ក្បាលជាការយល់ព្រម
<តោះទៅវិញ>
____________
ព្រឹកថ្ងៃថ្មីរាងតូចប្រញាប់រៀបចំខ្លួនដើម្បីមកចរចារជាមួយដៃគូដែលមានគម្រោងចង់ដកទុនតែភ្ញៀវដំបូងគឺមិនព្រមជួបគេសោះទើបគេត្រូវមកអង្វរអ្នកជាប្រពន្ធវិញ
<អ្នកស្រីលូ អ្នកស្រីអាចជួយនិយាយជាមួយស្វាមីអ្នកស្រីកុំឲដកភាគហ៊ុនបានទេ ពួកយើងធានាថាមិនយូរប៉ុន្មានទេពួកយើងនឹងដោះស្រាយវាបាន>ជីមីនដែលដើរអង្វរនិងជួយកាន់អីវ៉ាន់អ្នកស្រីលូនោះទាំងពេញដៃនេះតាំងពីព្រឹកដល់ឥឡូវគេខំនិយាយផងឃ្លានផង
<ខ្ញុំបានប្រាប់ហើយថាលេខាផាកថាខ្ញុំមិនអាចជួយបានទេ>អ្នកដ្រីលូងាកមកយកអីវ៉ាន់ដាក់ឡានហើយនិយាយទាំងមួរម៉ៅ
<ហុឺយ>ជីមីនដកតារាងឈ្មោះមកខ្វែងតូចមានន័យថាគេជួបដំបូងគឺគាត់មិនទទួល
<បន្តទៀត>ជីមីនលើកដៃស៊ូៗនិងបន្តពីម្នាក់ទៅម្នាក់តាមតារាងឈ្មោះ
¶មួយខែក្រោយ
មួយខែហើយការងាររបស់យ៉ុនហ្គីនៅតែធ្លាក់ចុះដោយសារបាតុកម្មពីអតិថិជនផងនិងការដកភាគហ៊ុនពីម្ចាស់ភាគហ៊ុនដទៃទៀតផង
<លោកឡាង កុំទាន់ដកភាគហ៊ុនអី លោកធ្វើការងារជាមួយពួកយើងហើយគួរតែដឹងថាពួកយើងអាចដោះស្រាយបាន>ជីមីនទាញដៃលោកឡាងគេតាមគាត់យូរដែរហើយ មានតែម្នាក់ពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះដែលព្រមនៅបន្ត
<លេខាផាកហា៎លោកក៏ដឹងថាការរកសុីបើប្រឈមខាតហើយមិនគួរប្រឹងមានះនោះទេ>និយាយហើយលោកឡាងក៏ដើរចេញទៅ ជីមីនក៏តាមមើលដល់គាត់ចេញផុត
∆ខនដូរ
គេមិនបានទៅធ្វើការបន្តទេគេមានអារម្មណ៍ថាឈឺពោះខ្លាំងណាស់តាំងពីព្រឹកដល់ឥឡូវវាក៏រសៀលហើយគេមិនទាន់បានអីចូលពោះនៅឡើយគេគឺមានត្រឹមតែទឹកប៉ុណ្ណោះ
<ឈឺណាស់ហុឹកៗ>ជីមីនស្រវ៉ារកទូរសព្ទ័នឹងcallទៅថេយ៉ុង គេមិនអាចcallទៅយ៉ុនហ្គីទេព្រោះពេលនេះព្រោះគេអាចនិងកំពុងមមាញឹក
<អាឡូ!ថេយ៍ហុឹកៗជួយផងយើងចុកពោះណាស់>ជីមីនយំតាមទូរសព្ទ័ចរឹកគេគឺបែបនេះដូចជាកូនក្មេងអញ្ចឹងតែជាមួយអ្នកដែលល្អនិងស្មោះត្រង់ជាមួយខ្លួនទេ ណាមួយបើមិនធ្ងន់ធ្ងរគេមិនប្រាប់អ្នកណាឡើយ បើប្រាប់ម្ដងជាពីរដងហើយមិនយកចិត្តទុកដាក់គេក៏មិនរំខានទៀតដែរ
∆មន្ទីរពេទ្យ
<យ៉ាងម៉េចហើយអ្នកក្លាហាន បានដេកពេទ្យសមចិត្តនៅ>គ្រាន់តែគ្រូពេទ្យប្រាប់លទ្ធផលភ្លាមថេយ៉ុងអង្គុយទេសនាឲគេរហូតដល់ឥឡូវគឺឌឺដងម្ដង
<មិនអាណិតយើងទេបែរជាមកឌឺថែម>ជីមីនសម្លក់មុខមិត្តទាំងក្រឺតខ្នាញ់ មនុស្សឈឺមិនអាណិតទេបែរជាអង្គុយទេសនាផងឌឺដងផងទៅវិញ
<អាណិតអីពេលនិយាយម្ដងៗឯងស្ដាប់ទេ អញ្ចឹងឯងទឹកមាត់យើងវាសាប>និយាយៗថេយ៉ុងស្រាប់តែខឹងឡើងមក ពេលcallមកប្រាប់ថាឲឆាប់ញុាំបាយជីមីនឆ្លើយយ៉ាងស្ដាប់បង្គាប់បាទៗ តែក្រលេកមកមើលសភាពឥឡូវវិញទៅមើល ព្យួរសេរ៉ូមយ៉ាងឡូយ
<សុំទោស>ជីមីនពេបមាត់កាលបើឃើញមិត្តនិយាយបែបនេះ គេក៏មិនចង់ប៉ុន្មានដែរតែការងារក្រុមហ៊ុនវាបន្ទាន់បញ្ហាចូលមកក៏មិនស្រាកទើបមានតែបាយមិនទៀងចឹង
<មិនបាច់ទេ ឯងត្រៀមតែនិយាយជាមួយបងប្រុសឯងទៅ>
<ឯង.ឯងប្រាប់បងប្រុសឬ>គេសួរទាំងញ័រមាត់ភ័យមិនស្ទើរទេចាំបានកាលនោះគេរត់លេងទឹកភ្លៀងមិនស្ដាប់គាត់ហើយក៏ឈឺគេត្រូវយីបូទេសនាផងអីផងហើយនៅឲគេតាមយាមខ្លួនគ្រប់ជំហានទៀតផង
<ឈឺថ្នាក់នេះហើយប្រុងមិនឲប្រាប់បងឯងទៀតឬ>ថេយ៉ុងដើរចូលបន្ទប់ទឹកបាត់ ទុកឲ
ជីមីនអង្គុយភ័យគេមិនដឹងថាបានលេសអីមកប្រាប់បងប្រុសទេ