//Lee Felix//
Chan hyung bana baktı ve başı ile beni onayladı. 'O işi bana bırak siz dinlenin yada duş alın gidin.' Changbin ve Jisung'a baktı. 'Kalkın hadi işimiz var sizle.' Minho hyung kafasını eğip Chan hyung baktı. Chan hyung ise gelip Minho hyung'un omuzunu pat patladı. 'Sorun yok ve senin suçun değil. Bazen fazla başına buyruk Byeol.' Sıcak bir gülümseme sundu ve Changbin ile Jisung'u alıp gittiler.
Seungmin hem Hyunjin'i hemde Jeongin'i teselli etmeye çalışıyordu. Minho hyungta yanlarına oturdu. Bense onlara bakmak ile yetindim. Balkona doğru hareket ediyordum ta ki karnıma gelen ağrıya kadar. Art arda gelen ağrılar ile mutfakta yere çöktüm. Yere düşme sesimi duyan ilk kişi Minho hyungtu. Yanıma koşar adım geldi ve bana baktı. 'Felix iyi misin?'
Kafamı salladım "İyiyim." kısık ve sesiz bir şekilde söylemiştim. Zaten Minho hyungta buna inanmadı. Beni yavaşça kaldırmaya çalıştı. Acı çok baskın ve keskin bir şekilde devam ediyordu. Sadece karnımı tutuyordum. Sadece ona yardım edemeden öylece duruyordum. Onun canı yanıyordu.
Bunları hak etmiş miydi? Hayır. O benim yüzümden hayatımı yaşamak zorunda kalmıştı. Ben ayak bastığım ya da hayatına girdiğim herkesi lanetleyen biriyim. Herkes benim sayemde acı çekti. O da çekiyor ve ben yine sadece hissetmek zorunda kalıyorum.
Tekmeler o kadar sertleşmişti ki artık kendimi ses çıkarmamak için tutsam dahi ağzımdan kan gelmişti. Minho hyung bana şaşkın bir o kadar da endişeli halde bakıyordu ve konuşuyordu. Ne dediğini anlamıyordum. O kadar canı yanıyordu ki o acı ile birlikte gözlerimi kapatmak ile yetindim.
//Yang Byeol//
Yüzüme gelen bir kova su ile uyanmış ve ağzıma gelen bir parça suyu da tükürmüştüm. Bana iğrenir gibi bakan Bada ile baş başaydık. Bana küçümseyen bir tavırla gülümsedi ve yanıma eğilip yine saçlarımı tutup konuşmaya başladı. 'Hep eziktin Byeol biliyor muydun? Hepte ezik kalacaksın bunu bil.' Beni geri yere itti ve elindeki bıçak ile saçımın bir kısmını kesti. Yanıma bıçağı sapladı. Son kez ayaklanıp bana bakti. 'Ezik.' Bunu söyleyip hızla odadan çıktı.
Evet belkide eziktim hayatım da o kadarda birşey başaramadığım gibi bunu da başaramadım. Ne acı. Kendime acıyorum şimdi düşününce hiç birşeyi başaramadım hatta intahar etmeye bile kalkıştım. Ama sonuç hâlâ yaşıyorum
Ne beceriksizim. Bir an kendi kendime gülmeye başladım. Sanırım iyice delirmiştim. Kafamı yana çevirdim. Kesilen saçlarım ve bıçağa baktım.
Yanımda duran bıçak burdan kurtulmak için son çaremdi sanırım. Bunu başarmalıydım her ne pahasına olursa olsun.
Sürünerek bıçağı elime alabilecek şekilde hizalandım ve elimdeki ipi kesmeye başladım. Kesebilmiştim. Derin bir nefes aldım. Sonra ayağımdaki ipi kesmiştim. Sonunda kurtulmuştum. Ama içeriden hâlâ sesler geliyordu. İkiside içeride oturuyorlardı.
'Ellerim pislendi inanır mısın?' Bada konuştuktan sonra Jay kahkaha atmıştı. 'Eğlendiysen ne mutlu bize.' Jay de böyle söyledi. 'Biraz daha gözünü korkulatım belki o da ölmek ister. En kötü kendini sakatlar.' Buna da Bada kahkaha atmıştı. 'Tek yaptıkları da bu zaten. Yani pek bir şey değişmez.'
İnsanlar burda saçmalıyor ya da tepeden bakıyorlardı. Ezik dediğiniz veya dışladığınız insanların ne yaşadığını bilemezsiniz. Belki de sizin yaptığınız şeyler daha da kötü yapıyordur onu. Üzüldüğü halde konuşamıyordur. Kimse kimsenin kötü halindeyken yanında kalmazdı. Bu hep böyle. Ağla, kırıl, kendini parçala. Kendine zarar verene kadar kimse bunu fark etmez. Kendine zarar verdiğin zaman insan olarak anılır konuşulursun. Öncesi yok. Neden önemsesinler ki? Sen yoksun. Okula gidersin çıkışta seni görürler. Konuşsan dinlemezler. Fikir belirtsen seni dinlemezler. Sen yoksun. Sen ölüden farklı değilsin. Ölmek istediğin zaman ya da ölünce de 'O mutluydu denen böyle yaptı ki?' olur. Bir gün olan insanlar ertesi gün yok oluyor. Ama bilene fark edene.
Jay bir yere doğru hareket etti. Ve daha sonra buraya doğru adımlamaya başladı. Korku ile odada duran kutuların arkasına geçtim. Umarım bir şey olmadan kurtulurum burdan. Ne kadar ironik değil mi? Ölmek isteyen ben, şimdi yaşamak istiyor. Yüzümde bir gülümseme oluştu. Öylece saklanıp gülümsüyordum. Acıyı dindirmek için gülümsüyordum.
Jay beni göremeyince hiddetli bir şekilde küfür savurdu. Pencereye doğru baktı. Önünde durdu 'Burdan atlamış olamaz.' Ardından benim olduğum kutuya doğru yöneldi kutuyu onun üstüne attım. Tam koşarken saçımdan çekmesi ile minik bir çığlık atmıştım ve benni yere düşürmüştü. Karnına dirseğimi geçirdim. O da derin bir inilti bıraktı. Anında yere düştü. Yerde kıvranırken ikinci kez kaçmaya çalıştım. Bu sefer ise ayağımdan tuttuğu gibi yeri boyladım. O acı ile yine bağırdım. Yere çok sert düşmüştüm. Sanırım çencem kırıldı. Ayağım tuttuğu eli yüzüne yakın olduğundan yüzüne tekme attım. Burnunu kanatım ve en sonunda elinden kaçabildim.
Dışarıdan siren sesleri geliyordu. Dışarı çıktığımda Bada ve Felix konuşuyorlardı. Polisler arkada duruyorlardı. Siren sesleri ve güneş ışığı çok fazla gelmeye başlamıştı. Üstüme doğru koşup sarılan Jeongin ile az da olsa dengen bozulmuştu. 'Seni ne kadar merak ettim haberin var mı?'Jeongin'e baktım. Üzgünüm ağlamak istedim. Yanıma gelen Minho oppaya sıkıca sarıldım. "Özür dilerim." Biraz kısık sesle söylemiştim. Zaten artık ayakta bile duramıyorudum. İyice sendelemeye başladım. Etraftaki sesler git gide kısılıyordu. Sonrasında gözlerim iyice bağlandı. En son Felix'in toprak rengi gözlerine bakıp gülümsediğimi hatırlıyorum. Ve geri kalan herkesin yanıma koştuğunu. Sonrasında gözlerim ağır ağır kendini kapattı.
800 kelime..
Kısa oldu üzgünüm.
En sevdiğiniz yer?
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
Hata varsa özür dilerim.