Laurice.
Tila saglit na natulala ang mga kaibigan ko matapos kong linawin sa kanila kung ano talaga ang pinagsamahan namin ni Sebastian noon at kung bakit kami nagkahiwalay. Sebastian agreed to tell them about our past because according to him, my friends deserve to know lalo na't para na rin kaming magkakapatid kung magturingan. Sebastian just stayed beside me the whole time I explained everything to them to support me, sometimes he would even nod his head while I'm speaking.
"Damn, so the two of you were exes all this time?" It was Lucas who asked this time.
"Yes, we were exes." Tugon ko kay Lucas. "And Kyle knew about it too." Pag-amin ko pa dahilan para sabay-sabay silang mapalingon kay Kyle. Napahawak naman siya sa kaniyang dibdib at pinanlakihan niya ako ng mga mata.
"O-oh? Bakit parang kasalanan ko?!" Bigla niyang sambit nang dahil sa talim ng mga tingin na inukol sa kaniya ng mga kaibigan namin dahilan para matawa ako. Napaayos siya ng upo at napatikhim bago magsalita ulit
"Gusto ko lang naman respetuhin ang privacy ni Lori." Dagdag niya pa.
"Yes, it's not his fault guys. Sadyang hindi lang talaga ako kumportableng malaman niyo ang tungkol doon so I pretended like I didn't know Sebastian." Paglilinaw ko pa sa kanila. "I hope you understand."
Napabuntong hininga naman si Veronica samantalang nanatiling nakatingin lang sa'kin si Alli, and for an unknown reason, suspicion was evident in her eyes like she's trying to read me. Kanina ko pa napapansing parang may gusto siyang sabihin pero mukhang hindi niya pa alam kung paano.
"Of course we understand, Lori." Napatayo si Veronica at tumabi sa akin sa bakanteng pwesto sa kabilang side ko. Ipinatong niya ang kaniyang mga kamay sa magkabila kong balikat at hinawakan ang mga iyon ng mahigpit.
"I'm sorry the two of you went through that, hindi niyo deserve 'yon." She sounded so sincere like what they've just found out is no longer a big deal anymore. Tumingin din siya kay Sebastian habang habang tumatango at bakas ang awa sa kaniyang mga mata.
"It's a good thing the both of you are trying to work things out again." Sambit naman ni Lucas at tsaka inabot ang balikat ni Sebastian mula sa kinauupuan niya para tapikin iyon.
"Your relationship didn't deserve to end just because of those people." Dagdag pa niya. Napatango-tango naman si Sebastian sa kaniya at bahagya siyang nginitian sabay tapik sa kamay ni Lucas na nasa balikat niya.
I can't help but feel emotional at the sight. Natutuwa akong naintindihan nila agad ang dahilan kung bakit ko nagawang ilihim sa kanila ang nakaraan namin ni Sebastian. I thought they would get mad at me, I thought they would despise me for keeping things from them, I thought they would hate me for pretending that I didn't know him while they were so hyped pairing him up with me.
Ngayon, hindi ko tuloy mapigilang isipin na what if baka naintindihan din ako kaagad ng mga kaibigan naming dalawa ni Sebastian noon? What if nagpaliwanag muna ako sa kanila bago ko sila iwan nang hindi man lang nagpapaalam? Could've things went differently? Nag-uusap pa rin kaya kami ngayon kung iyon ang ginawa ko?
Tila bigla akong natauhan nang biglang pumalakpak si Alliana sa harapan namin habang umiiling-iling, like she just discovered a crucial information that she wasn't supposed to know.
"Let me guess," She paused for a while habang hindi inaalis ang naniningkit niyang mga mata sa'kin. "He's also the UBER that has been picking you up since Monday.
I choked when Alli emphasized the 'uber' word. She didn't have to do that! Nag-aalangang napatingin tuloy ako kay Sebastian at nang salubungin niya ang paningin ko ay napataas ang kaniyang mga kilay na parang may naalala siya noong gabing iyon dahilan upang mapangiti ako ng hilaw.
"Oh my God, Alli. You have a point!" Napatayo pa si Veronica para lumapit kay Alliana na parang may light bulb na biglang lumitaw sa isip niya.
"Kaya pala ayaw niya talaga sumama sa'tin noong araw na 'yon, 'no?" Nanlalaki ang mga matang sambit niya at napahampas pa sa braso ni Alli sabay lingon sa'kin dahilan para mapaawang ang bibig ko.
"Bitch, that hurts!" Angal naman ni Alli at iwinaksi ang kamay ni Ver na nakapatong pa rin sa braso niya. "I don't only have a point because I am right!" Nampapatito pang sambit ni Alli with matching air quotes pa roon sa sinabi ni Ver na may point siya.
"Damn, this uber lore just deepened bro." Natatawang sambit ni Lucas at napailing-iling nalang sa mga natuklasan nila Alli at Ver.
"Don't tell me you knew about it too?!" Biglang napalingon naman si Lucas at napaturo kay Kyle habang nanlalaki ang mga mata. Kunot-noong napatingin din tuloy sa kaniya si Ver at Alli.
Napatakip naman si Kyle sa kaniyang bibig na hindi makapaniwala sa accusations ng mga kaibigan namin sa kaniya.
"Hoy, hindi ko 'yan alam ah!" Depensa niya sa kaniyang sarili. "Bakit ako na naman?!" Parang iiyak nang sambit niya.
Hindi ko napigilang matawa habang pinapanood sila. I looked up at the ceiling when I felt a tear fall on my cheek. Is this what people usually call as tears of joy? Because I am certain that I am not grieving like I used to whenever I talk about the things that I don't usually talk about back then yet here I am, crying. I don't know, I just feel so genuinely happy right now. The things that have consistently haunted us for a long time seem to be gradually coming to an end, and today feels like the beginning of it.
Bumaba ang paningin ko sa kamay kong nakapatong sa ibabaw ng lap ko nang maramdaman kong may humawak doon. Dahan-dahan akong napalingon kay Sebastian, mas lalong lumawak ang ngiti sa labi ko nang agad kong makita ang pagsalamin ng sayang nararamdaman ko ngayon sa kaniyang mga mata.
Does your heart feel like we'll finally get the ending that we deserve, Sebastian?
My friends wanted to make us a cake as a tribute to everything that we have been through back then and for mommy as well even if they wouldn't be here anymore when she comes home so the men went to a nearby grocery to buy the baking essentials that they will be using. I'm so blessed to have friends like them. Even the reason why they planned a surprised visit for me was because they witnessed how paralyzed I became after I had my code blue yesterday so they wanted to cheer me up.
I knew their minds were still in the process of absorbing everything they knew earlier because my girl friends are chaotic as fuck yet they have been dead ass silent for a while not until Veronica decided to break the silence.
"So," Basag na panimula ni Veronica sa katahimikan ilang minuto matapos umalis ng mga lalaki naming kaibigan, kasama na rin si Sebastian.
"Is he treating you well?" Dagdag niya pa. Matapos niyang sabihin iyon ay napalingon din sa'kin si Alliana na parang naghihintay rin siya ng sagot ko.
Napahinga naman ako ng malalim at napasandal sa couch dahil mukhang matutunaw ako sa nakakaintriga nilang mga tingin. They're both sitting on the settee in front of me like I'm being interrogated for a crime!
"Uhm..." Nahihiya kong panimula habang pinaglalaruan ang mga daliri ko, hindi makatingin ng diretso sa kanilang dalawa.
"Uhm?" Naguguluhang sambit naman ni Alli, napansin ko pa ang pagkibit-balikat niya sa harapan ko kahit na hindi ako diretsong nakatingin sa kanila.
"Lori, boto kami sa kaniya. We like him for you, we really do." Si Ver naman ang nagsasalita ngayon. Magsasalita na sana ako dahil akala ko ay tapos na siya ngunit natigilan ako nang may idadagdag pa pala siya.
"Pero kung hindi ka naman pala niya trinatrato ng maayos, aba-"
Hindi na nakapagpatuloy si Ver sa sinasabi niya nang agad kong iniangat ang ulo kong kanina ay nakayuko lamang, inilagay ko rin ang dalawang kamay ko sa harapan para pigilan siya sa sinasabi niya.
"Wait girls, hindi ba pwedeng nahihiya lang ako? My gosh." Tarantang sambit ko bago pa sila may maisip na kung ano-ano at napaawkward laugh pa dahil sa nerbyos.
Bigla namang natawa ng sarkastiko si Alli. "Well, you should be. Especially when I saw how you transfer from the backseat to the shotgun seat that night!"
Napatakip ako sa bibig ko habang nanlalaki ang mga matang nakatingin kay Alli.
"What the heck? You were still there?!" Gulat na gulat na tanong ko sa kaniya.
"Surprised, bitch?" Nakangisi naman niyang tugon dahilan para mapakurap-kurap ako.
"Wow, you're one sneaky girl!" Gulat na sambit din ni Ver nang marealize kung ano ang pinag-uusapan namin at napatakip din sa kaniyang bibig katulad ko.
Wala akong nagawa kundi ang muling mapayuko sa harapan nila dahil sa pang-aasar nila sa'kin. Ito na nga ba ang kinatatakutan ko. Oo, naintindihan nga nila 'yong dahilan kung bakit hindi ko pinaalam ang tungkol sa'ming dalawa ni Sebastian sa kaniya but I know they wouldn't stop teasing me about this for years!
"Oo na, I won't defend myself anymore." I sighed, defeated as I raised both of my hands.
"I-I'm guilty naman." Nag-aalangang sambit ko pa.
"Sus, look at you." Umiiling-iling na saad ni Alliana as she crossed her legs habang nakakibit-balikat siya. Napangiti nalang ako ng hilaw sa kaniya habang nakatingin silang dalawa sa'kin.
"But I'm glad it's Isaac's cousin though! Akala ko si Cedric e, ay magagalit talaga ako." Sambit ni Alli dahilan para biglang mapahagalpak sa tawa si Ver.
"Ito naman si Alli, papagpahingain mo na 'yong tao." Natatawang saad ni Ver, parang hindi na makahinga ng maayos. Napahawak pa siya sa kaniyang tiyan.
"Bitch, I just couldn't accept that a guy like him would dump our friend like where is the audacity coming from?!" Alli ranted, mas lalo tuloy napahagalpak sa tawa si Ver. Napasapo nalang ako sa noo ko.
Nang magsawa na si Ver sa kakatawa ay napaayos siya ng upo at seryosong napatingin ulit sa'kin.
"So ano nga, is he treating you well?" Tanong niya ulit na parang hindi niya nakalimutang itinanong niya iyon sa'kin in the first place.
Napahinga ako ng malalim at tiningnan silang dalawa.
"Yes, he is treating me well." I answered without thinking twice this time.
I noticed how both Alliana's and Veronica's face softened the moment they heard my answer. Kahit hindi pa man nila sabihin ay alam kong napanatag ang loob nila nang marinig nila ang kasagutan ko. The happiness on their faces were so evident because they witnessed everything I went through looking for love. But little did I know, the love that I was looking for was the one who found me instead.
"Finally, none of us girls are single anymore!" Excited na sigaw ni Alli.
"Uhm, we're not in a relationship ye-"
Napatigil ako sa pagsasalita ko nang may marealize ako sa sinabi ni Alli. Sabay pa kaming nagkatinginan at napaturo sa isa't isa ni Ver na parang pareho kami ng iniisip ngayon. Sabay kaming napatingin kay Alli na siya namang mukhang nahihiya ngayon dahil nadulas lang naman siya sa sinabi niya! Hah, it's your turn!
"You're already in a relationship, Alli?!" Gulat na tanong ko sa kaniya at napatayo pa ako para tumabi sa kanilang dalawa.
Napayuko naman siya, mukhang nahihiya. Kahit na hindi niya kami sagutin ay halata na dahil sa inaasta niya palang ngayon, this is so not Alliana Hepburn! She only becomes like this when she's in a serious relationship. Kapag inaasar namin siya sa mga nakakafling niya ay tinatawanan niya lang naman kami pero ngayon, mukhang natanggal ang angas niya!
"Now we're indeed surprised, bitch!" Singhap naman ni Veronica at inabot pa si Alli para pabirong kurutin ang tagiliran nito.
"So who's the unfortunate guy?" Pabirong sambit ko. Agad namang napaayos ng upo si Alli para harapin kaming dalawa ni Ver at nakuha niya pang hampasin ang braso ko. Aba!
"Hey, ang swerte niya kaya sa'kin! Baka ako na 'to, 'no!" Depensa niya naman sa boyfriend niya.
"Tsaka why are you asking pa ba?" Irap niya pa sa'kin. "It's not like I dated anyone else other than the last man I introduced to y'all."
Napatakip ako sa bibig ko nang marinig ko ang sinabi ni Alli, ganon din si Ver na napahawak pa sa'kin habang ang isang kamay niya ay nakatakip naman sa bibig niya.
"Oh my God, Sebastian's cousin!" Gulat na gulat na reaction ko nang marealize ko kung sino ang tinutukoy niya. Napatingin pa ako kay Ver habang nanlalaki ang mga mata.
"Yep, it's Isaac Alejandre, bitches." Confident namang tugon ni Alli like she finally reclaimed her cool.
"So the two of you worked out, huh?!" Sambit ko ulit at tsaka napahampas pa sa braso ni Alli, hindi pa rin makapaniwala. A bit thrilled because one of my closest friends is dating the cousin of my suitor, it's such a small world!
"Uhuh." Malawak na ang ngising tugon ni Alli ngayon habang tumatango pa.
Magsasalita pa sana ako nang sabay kaming mapalingon ni Alli sa gilid ko nang marinig ko ang dahan-dahang pagpalakpak ni Ver.
"Ang galing!" Panimula niya. "Magpinsan pala ang trip niyong dalawa, ha!" Patuloy niya pa, halatang nang-aasar. Sinundot pa ang tagiliran ko since ako ang pinakamalapit sa kaniya!
Agad naman akong napaurong papalapit kay Alli at tinakpan ang tiyan ko para protektahan iyon sa pangigiliti niya. "H-hoy, hindi pa naman kami ni Sebastian!" Agad na depensa ko.
Natatawang napatingin siya sa'kin na parang hindi siya makapaniwala sa kaniyang narinig. "'Te, papunta pa rin naman 'yon doon!" Aniya at tsaka napatingin kay Alli na nasa likuran ko habang nakangisi.
Napaawang nalang ang bibig ko nang mag-apir pa silang dalawa sa likod ko! Wala akong nagawa kundi ang mapahinga nalang ng malalim dahil doon. Paano ako aangal kung alam ko sa sarili kong totoo naman ang sinasabi niya, 'di ba?
"HAHAHAHAHA, code brown-inspired ba 'yan?" Tawang-tawang sambit ni Kyle nang makita ang cake na gawa nila Ver at Alli matapos nila iyong ilapag sa harapan naming dalawa ni Sebastian.
"S-shut up, our product is unique that's why it looks like that!" Depensa naman ni Alli kahit na maging siya ay mukhang hindi rin sigurado sa mga salitang binitawan niya.
Their intention to make us a tribute cake seems like it ended up to a baking competition! Paano ba naman, the boys and girls teamed up separately and it was the girls' idea but looking at the cake they made, mukhang nag backfire sa kina Ver at Alli ang plano nilang makipagkunpetensya sa boys.
I awkwardly smiled as I examined the mushy chocolate cake with some words in cursive writing that I can barely read because the lettering wasn't thick enough. Dahan-dahan akong napalingon kay Sebastian na nasa tabi ko para makita kung ano ang reaction niya, but he was looking at the cake sincerely, like he was trying to figure out what happened with the poor cake. Nakapatong pa ang kaniyang baba sa magkasiklop niyang mga kamay na nakapatong sa mesa!
"Come on, guys! Please rate our cake already, nang makita natin kung anong pinaglalaban nila Lucas at Kyle." Nanghahamon na saad ni Ver, confident pa rin sa gawa nila kahit na mukhang alanganin ang gawa nila ni Alli.
"Uhm, I'd give it a 5 out of 10." Straightforward na sagot ko at tsaka nag-aalinlangang napatingin kina Ver at Alli.
I was expecting to be greeted by a disappointed look on their faces when I looked at them, but to my surprise, they were smiling so widely instead. Napatingin pa ako kina Lucas para malaman kung nakikita rin ba nila ngayon ang naakikita ko ngunit mas lalo lang yata akong naguluhan nang sa kanila ko matagpuan ang emosyong inaasahan kong kina Ver at Alli ko makikita. Knowing how eager they want to compete with each other, I thought they would tease the girls with the rating that they got from me but why do they look nervous right now instead?
"The world is healing." Alli said, eyes-closed, while her hands were clasped together like she's praying to the heavens above right. Napangiwi ang bibig ko habang nakatingin sa kaniya at inilipat ang tingin kay Ver, mas naguguluhan na ngayon.
"Teka, bakit ba parang mas masaya pa kayo?" Naguguluhang tanong ko kay Ver sabay turo kay Alli.
"Girl, knowing how harsh of a critic you are?" Nakapamewang na tugon ni Ver. "I honestly was hoping you'll give us at least a 3."
Napaawang ang bibig ko nang may bigla akong maalala dahil sa sinabi niya. Naaalala pa pala nila 'yon? Dalawang taon na ang nakalilipas pero hindi pa rin pala sila nakakalimot doon sa ratings na ibinigay ko roon sa pagkaing ibinigay sa'min noong bagong resident sa hospital that time. According to him, it was his first time cooking and since he was just living alone, sa'min niya nalang pinatikim 'yong luto niya. He asked us to rate it so he would know what to improve kung meron mang mali, at lahat nga ay mali. But my friends here didn't want to hurt his feelings so they gave him an 8, while I gave him a 0. It was just an honest review, a constructive criticism. He said he wanted to improve so I had to say that or else he'll never be aware of what's wrong with his cookings, right? He didn't get mad anyway, it seemed to me like he really wanted to learn so I even asked mommy for a copy of her ingredients of that particular dish that he cooked that day so I could give it to him. That kid's residency is not yet finished so there are times that he would give us food kaya minsan ay nakakalibre kami ng lunch, kami rin kasi ang first set of nurses na nakatrabaho niya noon kaya ganoon nalang siya kakomportable sa amin. I could say that he already improved a lot.
Hindi nagtagal ay nalipat na ang kanilang attention kay Sebastian because it's now his turn to give them his thoughts about the cake in front of us. Sabay-sabay kaming napalingon sa kaniya nang marinig naming ang kaniyang pagtikhim.
"Uh," Panimula niya. Kahit wala pa siyang sinasabi ay alam kong hindi niya alam ang sasabihin niya.
I pressed my lips together when a smile tried to escape from my lips. Napaiwas nalang ako ng tingin para hindi na ako tuluyang matawa, it's so rare to see him in situations like this. I know how straightforward he is but since we're with my friends, his trying to be careful with everything he does and say around them. How could my suitor be so adorable?
"This cake is indeed... remarkable." Ani Sebastian. "I've never seen a cake like this anywhere so I'll give it a 10." A sly smile then formed on his lips like he was hoping he didn't say anything that could offend my friends. Naramdaman ko pa ang palihim na pagsagi ng kaniyang paa sa paa ko sa ilalim ng mesa.
Hindi na nila napansin iyon nang biglang magdiwang sila Alliana at Veronica at nakipag-asaran kina Lucas at Kyle para ipagyabang ang nakuha nilang ratings galing kay Sebastian. Hindi ko na tuloy nagawang pigilan pa ang sarili kong mapangiti. Nakahalumbabang napatingin ako kay Sebastian. Itinaas niya ang dalawang kilay niya sa'kin na animo'y nagtatanong siya kung tama ba iyong ginawa niya. Dahan-dahan naman akong napatango sa kaniya at nag thumbs up pa ako gamit ang isa kong kamay bilang kumpirmasyon. Agad namang sumilay ang matamis na ngiti sa kaniyang mga labi na parang napanatag siya sa kaniyang nalaman.
Yes, baby. I can see you trying. Now I can't help myself but fall for you more.
My friends end up buying cake at the nearby bakeshop since Lucas and Kyle's cake ended up being worse than Alliana and Veronica's. Theirs wasn't edible at all since the whole thing was burnt. Sumuko na sila dahil mukhang wala raw talaga silang future sa baking, pagabi na rin at kailangan na rin nilang umuwi sa kani-kanilang tahanan.
Sabay kaming kumaway ni Sebastian sa mga kaibigan kong nasa loob na ng kani-kanilang kotse bago sila tuluyang mawala sa paningin naming dalawa. I immediately felt how Sebastian's hands wrapped around the sides of my waist after that. Nakangiting napatingala naman ako sa kaniya, napakurap-kurap pa ako nang tumama ang kaniyang hininga sa mukha ko nang yumuko siya para tingnan ako pabalik. We remained staring at each other in that position until he decided to ask me something.
"Pasado kaya ako sa mga kaibigan mo?" Tanong ni Sebastian, halata ang pag-aalala sa kaniyang boses. Mas lalo namang lumawak ang ngiti sa labi ko at inabot ko ang kaniyang pisngi habang hindi nagbabago ang posisyon naming dalawa.
"Of course you are, love." I gently responded to him, everything almost sounded like a whisper but I am certain that he heard it all the moment he leaned his face closer to mine to plant a soft kiss on my lips.
Kinabukasan, maaga akong nagising para pumunta sa hospital. Wala akong shift ngayong araw ngunit may kinailangan akong asikasuhin. I just decided to not tell Sebastian about it, ang sinabi ko lang sa kaniya ay babalik din naman ako kaagad pero inabot pa rin ako ng 2PM bago makauwi dahil marami-rami rin akong kinailangang gawin sa hospital. I told him to get ready since I'm going to take him somewhere today though.
"You silly girl, I told you I'll pick you up." Bungad ni Sebastian nang makasalubong ko siya sa harapan ng bahay namin. Mukhang paalis na sana siya dahil nakaayos na siya at hawak-hawak niya na rin ang car keys niya.
"But I'm here now, am I not?" Nang-aasar na tugon ko naman sa kaniya. Wala siyang nagawa kundi ang maoabuntong-hininga nang hindi nagbabago ang blangkong ekspresyon sa kaniyang mukha.
"Mr. CEO, 'wag ka ng magalit." Paglalambing ko naman sa kaniya sabay kapit sa braso niya. "You can keep that key now since it's your turn to be my passenger prince as well."
"My goodness baby, are you sick?" Naguguluhang tanong ni Sebastian sa'kin sabay patong pa ng likod ng kaniyang palad sa noo ko. Natawa nalang ako sa dahil sa ginawa niyang iyon at tsaka pumunta sa harap niya.
"Silly guy. I'm not sick," I paused for a while. "Am I not supposed to be the first one to know if I'm not feeling well since I'm the nurse here?" Natatawa ko pang tanong sa kaniya.
"Aw!" Angal ko naman nang bigla niyang kurutin ang pisngi ko kahit na mahina lang naman iyon.
"Yeah, I know baby. But you're acting really weird right now." Naniningkit niyang tugon sa'kin nang hindi binibitawan ang magkabila kong mga pisngi, giving me the benefit of the doubt.
Agad naman akong napakalas sa pagkakahawak sa braso niya at napahampas roon. "Hey, what are you thinking right now?!" I whined when I noticed how he visibly gave me a suspicious look like he really wanted to make sure that I see it.
Pinagkrus niya ang kaniyang mga braso sa kaniyang dibdib at tsaka tinaasan ako ng kilay. "That you went on a date with someone else that's why you're acting nice to me right now?" The smug look on his face remained but a hint of jealousy was evident in his voice.
Napaawang ang bibig ko at hindi makapaniwalang natawa sa harap niya matapos marinig ang hinaing niya.
"Seriously, Sebastian?" Hindi ko mapigilang matawa habang nakatingin ako sa kaniya. Do you have any idea why I went to my workplace today kahit wala akong shift sa araw na 'to? Kung alam mo lang.
Unti-unting napalitan ng simangot ang tila nagyayabang na mukha niya kanina dahil tanong lang din ang naging tugon ko sa sinabi niya. Napailing-iling nalang ako at inalis ang mga kamay niyang nasa dibdib niya para hawakan ang mga iyon, hindi pa rin mapigilan ang pagsilay ng ngiti sa mga labi ko.
"I just had to run some errands at my workplace, Sebastian." Saad ko sa kaniya. Inilabas ko ang car key mula sa bulsa ng jogger pants ko nang hindi binibitawan ang kamay niyang hawak ng isa kong kamay. "Now, will you please allow me to do things for you before you go, Sebastian?"
Naging tahimik lang ang biyahe hamin papunta sa kolumbaryo kung nasaan sila lolo at lola. Sebastian and I were holding hands as we quietly made our way to the spot where my grandparents' ashes were resting. This is going to be his first time meeting them again after so many years, but they are not here anymore.
Sebastian laid the flowers that we bought in front of the plaque where the names of my grandparents were written. "Good afternoon po, lolo Harold and lola France." Mahinang bati niya sa kanila.
"It's Sebastian, do you still remember me?" Pakilala niya pa, bakas ang lungkot sa boses niya.
Sebastian was already aware of my grandparents' passing since napag-usapan pala nilang dalawa ni mommy ang tungkol doon noong first time niyang pumunta sa bahay nitong nakaraan.
Sandali kaming natahimik hanggang sa napagdesisyunan kong magsalita ulit.
"Lolo, lola, pasensya na kung hindi ko kayo nabisita last week. " Panimula ko. "I was in Los Angeles, birthday ng apo niyong si Luis. He's already 14 years old." Dagdag ko pa.
I always make sure to update them about everything, even if I'm certain that they wouldn't hear anything that I tell them anymore. I just want to include them in everything that happens in our lives even if they're no longer... here.
Napatingin ako kay Sebastian na tahimik lang na nakatayo sa tabi ko. I raised my brows like I'm asking to continue, agad naman siyang napatango at inilagay niya pa ang kaniyang kamay sa gilid ng bewang ko at mahinang pinisil iyon.
"Go ahead, Laurice. I'm just right here." Aniya pa. Bahagya naman akong napangiti sa kaniya at napatango bago ko muling harapin ang puntod nila lolo at lola.
"Alam niyo po ba? I almost got in danger when we went to a beach in Malibu." Sambit ko pa, muling naalala ang mga takot ko noong gabing iyon. I heard that the assaulters are already imprisoned. Knowing that they are not freely roaming around outside anymore helped me recover from the fear that I went through that night.
"But don't worry, I'm ok now." Ani ko. Napahinga ako nang malalim bago ko napag-isipang ipatuloy ang nais kong sabihin.
"It's all thanks to my boyfriend here, h-he saved me." Napalunok ako matapos kong sabihin iyon. Agad ko namang naramdaman ang pagkalas ng pagkakahawak ni Sebastian sa bewang ko.
"What?" Rinig kong tanong niya sa gilid ko, halatang hindi makapaniwala sa narinig niya ngunit hindi ko siya pinansin.
Nanatili akong nakatingin sa litrato nila lolo at lolang nakalagay sa harapan ng plaque nila at napahinga ng malalim nang abutin ko ang kamay ni Sebastian para hawakan iyon nang hindi siya nililingon.
"And I brought him here with me so I could officially introduce him to you." Saad ko pa.
Nangako ako kina lolo at lola noong sa kanila ko unang ipapakilala ang magiging boyfriend ko sa hinaharap, and it's not just any boyfriend. According to them, I should only bring the man that I'll be in a relationship with if only I'm already certain that he's the one, the man that will be the father of my children, the man that I could see myself with in the future until we get old. And I just know that Sebastian, he is the one. He has always been my one.
Now that I think about it, my past flings didn't work not because of my hectic schedule, it was my choice. It didn't work because I always failed to find a glimpse of him in every guys that I dated. It could've worked out if only I was willing enough, but it was his soul that my heart was yearning for all along.
Tuluyan ko nang nilingon si Sebastian at agad na bumungad sa'kin ang nangungusap niyang mga mata.
"Baby, what do you mean?" He was smiling but I can see how tears started forming around the corners of his eyes. Napakurap-kurap pa siya sa harapan ko para pigilan ang pagtulo ng mga iyon.
I reached for his other hand to hold it too. Ngayon ay hawak-hawak ko na ang dalawa niyang mga kamay habang nakatingala ako sa kaniya, hindi magawang alisin ang mga mata ko sa kaniya. God, I can stare at you whole day.
"Sinasagot na kita, Sebastian." Mahinang sambit ko sa kaniya, nararamdaman na rin ngayon ang unti-unting pamumuo ng mga luha sa gilid ng mga mata ko.
"I'm your girlfriend now, so don't look for other girls once your back in the Philippines again, ok?" Wala na akong nagawa nang maramdaman ko na ang pagtulo ng mainit na butil ng luha sa pisngi ko. I'm his girlfriend again, it's so beautiful to think of that even my brain is having a hard time to comprehend it.
Agad na itinaas ni Sebastian ang dalawang kamay ko at dinala iyon papunta sa mga labi niya para halikan ang mga ito. Mas lalo akong naiyak nang makita ko kung paano sunod-sunod na tumulo ang mga luha sa kaniyang mga mata na kanina niya pa pinipigilan.
"Are you crazy? Why would I look for other girls there if my girl is here in New York?" Natatawang tanong niya habang patuloy pa rin ang pagtulo ng luha sa kaniyang mga pisngi. Para tuloy kaming sira dahil umiiyak kami but we're laughing at the same time.
Napahinga ako nang malalim nang abutin niya ang pisngi ko para punasan ang luhang tumutulo roon gamit ang kaniyang hinlalaki.
"When are you coming back?" Mahinang tanong ko sa kaniya. "Is it going to take months before we see each other again?"
Parang nanghina ako nang matahimik siya sa katanungan kong iyon. I knew it. He was not just an ordinary employee, he is the heir and the chief executive officer of the company and he's been physically gone for a month so that means he would have to spend months to compensate for it even if he still virtually worked whilst his stay here in New York.
Dahan-dahan akong napatango sa harap niya. "It's ok, at least we're going to see each other again." A bitter sweet smile then formed on my lips.
My mouth hang open when he suddenly pulled me in his arms for a hug. Agad kong naramdaman ang mabilis na pagtibok ng kaniyang puso nang isandal niya ang gilid ng ulo ko sa kaniyang dibdib.
"I don't want to leave," Mahina niyang bulong sa tenga ko.
"But you have to." Nanghihinang tugon ko naman sa kaniya. I was trying so hard not to stutter when I said those words .Tila mas lalong nadurog ang puso ko nang simulan niyang haplusin ang buhok ko. I felt so tiny and vulnerable in his arms yet it's in this very same arms where I feel the safest.
"I'll miss you, Laurice. I promise, we wouldn't have to go through this again soon."
Hindi nagtagal ay nagpaalam na kami ni Sebastian kina lolo Harold at lola France. Nauna akong umalis sa pwestong iyon para bigyan ng privacy si Sebastian dahil may guso pa raw siyang sabihin sa kanila. He was not kidding when he said he'll be quick dahil paglipas lang ng ilang minute ay natagpuan ko na siyang naglalakad papalapit sa kinatatayuan ko. His hands where placed behind his back as he walk towards me with a smiling face.
"What did you tell them?" Naniningkit ang mga matang tanong ko sa kaniya. Bahagyang inilapit niya naman ang kaniyang mukha sa'kin, his hands were still behind his back.
"I asked you to be here because its's meant to be a secret, woman." Nang-aasar niyang sambit.
Sinamaan ko naman siya ng tingin at napakibit-balikat. "You didn't talk shit about me, did you?" Mataray na tanong ko sa kaniya.
He covered his mouth with one of his hands as his eyes widened. "How did you know?" He playfully responded.
"Kung ganon, quits na tayo." Palaban na tugon ko naman sa kaniya at tumawa pa ako ng sarkastiko bago ko siya tuluyuang talikuran.
Of course, it was a lie. Alam ko rin namang nagbibiro lang siya, I just wanted to get even. Isa pa, I never talked shit about him to them, to anyone. Pero nakwento, oo. Sa tuwing nalalasing ako at nakikita ko kung saan-saan ang mukha ni Sebastian, kinabukasan ay nagrarant ako kina lolo at lola dahil wala akong ibang mapagsabihan tungkol doon. The last time I got drunk, hindi ko lang nakita ang mukha niya, nakausap ko pa! Talagang kinailangan kong mailabas iyon kaya naikwento ko rin ang tungkol doon kina lolo at lola dahil mababaliw yata ako pag hindi ko mailabas ang tungkol doon. The image of him get more vivid everytime I get drunk kaya hindi na ulit ako uminom matapos noon.
"Hey, what do you mean by that?!" Rinig kong angal ni Sebastian mula sa likuran ko. Natawa nalang ako at hindi siya nilingon hanggang sa makarating kami sa gate.
When we reached the parking lot, hinablot mula sa'kin ni Sebastian ang susi ng kotse ko. "I'll drive us home." Simple niyang sambit at pinindot na ang susi para maunlock ang mga pintuan ng kotse ko. Sa halip na umangal ay pumayag nalang ako roon. Medyo inaantok din kasi ako dahil sobrang aga ko pang nagising kanina.
Nang maapasok na ako sa kotse matapos niyang buksan ang pinto ng shotgun seat para sa'kin ay agad na akong nagseatbelt. Umikot na rin siya papunta sa driver's seat matapos noon. I slept the whole time during our trip because Sebastian is such a smooth driver. Nagising nalang ako nang gisingin niya ako dahil nakarating na pala kami sa bahay.
"I placed something in your bag, just check it in your room." Ani Sebastian habang paakyat ako papunta sa second floor.
"Uhm, ok?" Medyo naguguluhan kong tugon pero hindi ko nalang iyon pinansin. That was so random.
I immediately took a shower the moment I reached my room because I felt sticky already. Kaninang umaga pa ako nasa labas. Matapos kong magbihis ay agad na akong humilata sa kama ko dahil muli na naman akong binabalot ng antok. There's really something about afternoons, parang minsan ay mas nakakaantok pa pag hapon kesa sa gabi.
I was about to cover myself with my pastel pink comforter when I suddenly remembered what Sebastian told me earlier. Papikit-pikit na napatingin ako sa desk ko kung saan ko inilagay ang bag ko. Tinatamad man, I still managed to get up and get it out of curiosity.
Napaawang ang bibig ko nang bumungad ang dalawang maliliit na envelope na color sky blue at white. The white one has a small white ribbon on it while the blue one was just plain.
"What are these?" Mahinang tanong ko sa sarili ko habang binubuksan ang sky blue envelope.
Parang nagising ang diwa ko nang Makita ko ang pangalan sa cover page ng letter na nasa loob ng envelope. Agad na binalot ng kaba ang buong katawan ko habang binabasa ang mga letrang nakalagay roon habang unti-unti kong hinihila palabas ng envelope ang letter.
From: Your Childhood Bestfriend, Cassie
Hindi ko mapigilan ang panginginig ng kamay ko habang hindi makapaniwalang binubuksan ko ang letter. Anong ibig-sabihin nito? If this letter was with Sebastian all along, does that mean Cassie made him bring her these since she couldn't hand it to me personally? B-but... why?
I took a deep breath before I decided to fully open the letter. Agad na umanghang ang magkabila kong mga mata nang makia ko ang familiar na penmanship ng best friend ko sa loob ng letter na hindi ko nakita ng ilang taon.
Dear Lori,
Hi! I guess he managed to hand my letters to you if you're reading this right now hahaha! Alam mo ba? Pinilit ko pa si Basteng dalhin 'to kasi ayaw niya talaga kesyo he's there kuno because of business at wala ng iba. But if you're reading this, I'm assuming that the two of you have already reconciled again because there's no way he would hand this to you if you guys didn't. Alam mo naman ang pride ng isang 'yon, pero alam ko namang kaya niyang ibaba 'yon when it comes to you. Yie!
Natawa ako habang binabasa ang unang paragraph ng letter ni Cassie. Everything in this letter screams that she's indeed Cassie, ang weird din kasi parang naririnig ko ang boses niya sa utak ko habang binabasa ko ang letter niya.
I know we haven't talked for a while, nagkakachat lang tayo pag birthday ng isa't isa para mag greet. But I'm here to tell you that we already miss you a lot, Lori. Hindi na tayo nagkakausap katulad noong dati but that's the truth. As I'm writing this letter, Felix and Samuel are here with me. Gusto ka na rin nilang makita ang kaibigan nila, Lori. Honestly, this letter is not enough to put everything we wanted to say so we're hoping to see you so we can spend time together before I get married , o kahit na sa araw ng kasal ko nalang mismo, sobra na iyon sa sapat. And yes, ikakasal na ako, Lori. I finally found the love that we could only see in the movies that we watch together when we were teenagers. Time does fly, doesn't it?
Hindi ko namalayang tumutulo na pala ang mga luha ko habang binabasa ko ang letter ni Cassie. Akala ko nakalimutan na nila ako, akala ko galit sila sa'kin, akala ko ayaw na nila akong makita kahit kalian dahil sa ginawa kong pag-iwan sa kanila noon pero bakit wala akong mahanap na bakas ng mga inakala ko sa sulat na binabasa ko ngayon?
Sunod kong binuksan ang maliit na white envelope at mas lalo lang akong naiyak nang bumungad ang wedding invitation nila Cassie roon. I can't believe that this is actually happening. We were just kids who worries about my crush and her puppy love back then, but now my best friend is getting married. Time really does fly, Cassie.
Together with their families,
CASSIOPEIA ARAGON
&
STEVEN JAVIER
JOYFULLY INVITE YOU TO THEIR WEDDING CEREMONY.