HOOFDSTUK 49; HET GRAF
Perspectief amine
"Uhum bnti kom laten we ontbijten. Salah had honger hij wachtte alleen tot je aankwam." Inaya nam plaats.
Iedereen at maar ik lette op haar. Ze at niet. Haar ogen waren dik. Ze had net gehuild, ik zag het. Ze leek ziek, zoveel had ze gehuild.
En ik? Ik had haar alleen gelaten de hele avond. Ik wilde haar bijstaan maar ik kon het niet. Hoe zou ik dat doen? Degene die alles heeft veroorzaakt.
Ik werd wakker uit mijn trans toen ik merkte dat ze opstond.
"Excuseer mij ik ga naar de kamer."
"Gaat het bnti?"
"Ja het gaat. Eenbeetje hoofdpijn ik ga even liggen."
Ze liep weg. Ik kuchtte en stond op.
"Eet smakelijk allemaal."
"Uh amine heb je al gegeten?" Het feit dat ze nog durfde te praten. Ik keek naar khalto "ik ga bij ghizlane kijken"
Ze knikte begrijpelijk en ik liep naar boven.
Ik klopte op de deur maar geen reactie. "Ghizlane" ze reageerde niet. Ik klopte nog een keer. Waarom reageert ze niet? Ik deed de deur maar gewoon open. Ik keek maar naar de grond voor de zekerheid
"Ghizlane?" Toen ik merkte dat er niemand in de kamer was waarschijnlijk keek ik op. Ze was er niet? Waar was ze naartoe?
"Ghizlane?" Ik versnelde mijn pas naar de gang. Ze was nergens boven.
Ik liep naar beneden en in de keuken stond een van de dienstmeisjes.
"Meneer ben salah hoe kan ik u helpen."
"Heb je mijn vrouw gezien?"
"Als het goed is stond ze in de tuin."
In de tuin? Ze is toch niet?....ik rende bijna naar de tuin. Mijn hart klopte
Ik begon wat langzamer te lopen toen ik haar in de tuin zag zitten. Ik was opgelucht dat ze er nog was. Hoe ga ik zo leven? Altijd in angst dat haar wat gebeurd? Wie houd ik voor de gek? Hoe kan ik haar hier beschermen?
Hoe dichterbij ik kwam hoe meer ik besefte dat ze aan het huilen was. De ene kant in mij wilde stoppen en haar de ruimte geven en de andere kant wilde haar helpen. Welke zet is de juiste?
Het huilen ging over in hyperventilatie. "Ghizlane?"
Ik rende op haar af. Ze zat op de grond.
"Ghizlane gaat het?"
"Ik kon het niet...ik kon het niet" Ze bleef hetzelfde roepen. Alsof ze mij niet hoorde.
"Ghizlane. Ghizlane je bent veilig er is niks" het stopte niet. Ik zette mijn handen op haar armen. "Ghizlane kijk naar me."
"Amine ik kon niks...ik kon het echt niet." Waar had ze het over?
"Ghizlane kijk me aan. Er is niks aan de hand. Je hebt niks verkeerds gedaan. Kom adem in en adem uit"
We deden hetzelfde een paar keer. Toen ik merkte dat ze iets rustiger werd trok ik haar naar me toe.
"Het is goed"
Na een tijdje stopte het huilen. Haar bij me hebben voelde goed. Ik hoopte dat ik haar hielp zo maar zonder dat ze het doorhad hielp zij me op deze manier.
Ze trok zichzelf uit de knuffel. Het kwam als een herinnering binnen.
Ze veegde haar tranen weg.
"Dankjewel amine. Sorry"
"Je hoeft geen sorry te zeggen." Ik stond op en hielp haar opstaan.
"Zal ik even water voor je gaan halen? Kom zitten op die bank daar. Dan haal ik water voor je. Of wil je thee?" Ik begon al te lopen maar ze trok me terug.
"Amine" Ik keek even kort naar mijn arm waar ze haar hand op had gelegd. Mongool dat ik ben want ze haalde hem daardoor gelijk weg.
"Ja zeg het maar."
"Kan ik je asjeblieft om een gunst vragen."
"Tuurlijk kan je dat." Ze haalde diep adem en stelde haar vraag zonder oogcontact te maken.
"Kan je me ergens naar toe brengen?"
"Naar waar ghizlane?"
"Asjeblieft. Vraag het me niet. Je ziet het daar. Asjeblieft" waar wilde ze heen?
"Op een voorwaarde. Je laat me mee komen. Ik laat je niet alleen achter daar."
Ze leek even te twijfelen maar ik liet duidelijk met mijn blik zien dat dat wel echt de enige manier is.
"Oke isgoed....Kunnen we nu gelijk gaan."
Ik knikte. We liepen richting de voordeur.
Aangekomen bij de auto's kwam een van de jongens op de auto af.
"Ik rij zelf dankjewel."
Ik deed de deur voor ghizlane open en liet haar in stappen. Nadat ik haar deur dicht deed liep ik naar de bestuurderskant. "Als Salah om me vraagt zeg dat ik zo terug ben."
"Isgoed meneer ben salah"
Ik stapte in en keek naast me. Ghizlane zat hier maar haar gedachtes leken ergens anders te zijn.
"Ghizlane?"
"Ghizlane je gordel" ze reageerde niet.
Ik pakte de gordel voor haar.
"Wat doe je?" Pas nu ik dichtbij haar was werd ze wakker.
"Ik zei doe je gordel om maar je hoorde me niet."
"Oh sorry. Ik doe het zelf wel."
"Ghizlane wat is er aan de hand"
"Niks amine. Laten we gewoon gaan."
"Ja waarheen? Hoe weet ik waar ik heen moet rijden?"
Ze gaf me de straat. Dan maar met navigatie. Aangezien ze de plek niet aangeeft zullen we maar verrast worden.
De auto rit was stil. Elke keer als ik naar haar keek was ze aan het huilen. Maar dit keer stilletjes. Ze leek niet eens door te hebben dat ik naast haar zat. Waar was ze met haar hoofd? Wat was er aan de hand? Gaat dit over deze situatie of iets anders?
"Bestemming bereikt"
Een begraafplaats? Ik keek naar haar. Ze keek niet terug. Ze keek naar de begraafplaats en deed haar gordel af.
"Dankjewel amine. Ik ben zo terug." Ik trok haar terug.
"Ik laat je niet alleen weetje nog. Dat was de voorwaarde." Ze keek om naar de begraafplaats en zuchtte
"Maar vanaf hier kan je ook zien. Het zal niet lang duren ik ben zo terug....dus kun je me arm loslaten."
"Nee. De afspraak was dat ik mee ga. Ik weet niet eens waarom je hier bent. Wie je komt bezoeken en waarom je hyperventileerde."
"Amine dat is ook niet iets wat jou zaak is."
"Zoals je weet zijn we getrouwd. Dus eigenlijk zijn dat wel mijn zaken." Dat was een emotionele reactie van me. Ik verwachtte ook zeker een terug, maar niet zo eentje als die ze gaf.
"En zoals jij weet amine is het een nep huwelijk. Dus stop asjeblieft hiermee en laat me uitstappen." Ik liet haar arm los. Ze liep de auto uit. Geen spijt was te zien aan haar na die uitspraak. Ze meende het dus, maar wat dacht ik? Ze heeft gelijk. Het is een nep huwelijk...Voor haar.
"Fk emo" riep ik naar mezelf. Ze is al overgestoken en ik zit nog in de auto zielig te doen. Klaar zie de realiteit onder ogen en bescherm haar tenminste.
Ik stapte uit en liep snel achter haar aan.
Ze wist waarschijnlijk niet dat ik achter haar aan liep. Dit voelde eenbeetje slecht maar wat dacht ze? Dat ik haar alleen zou laten? Dat zou dom zijn.
Ze bleef door lopen. Op een geven moment stopte ze met lopen en zei ze iets. Waarschijnlijk een dua. Ze bleef staren naar een graf.
Ik kon de naam nog niet zien dus ging ik wat dichterbij staan.
Op een geven moment stond ik een paar meter achter haar.
"nada el aymani" nnnada? Mijn hoofd begon te bonken. Ik hoorde die schreeuw weer. Die schreeuw.
*FLASHBACK*
"Amine ajseblieft niet. Asjeblieft. Denk aan salah."
"Jij had zelf aan hem moeten denken voor je dit deed nada. Dus nu." Ik deed het pistool in me zak en legde het potje neer.
"Ik doe het niet. Je gaat het zelf doen."
"A-amine. Wil je dat ik...dat ik zelfmoord pleeg?"
"NADA IK HAD NIKS HIERVAN GEWILD. IK HAD GEHOOPT DAT JE EERLIJK WAS NAAR SALAH. Dat je hem het goede pad op zou brengen niet dit. Niet dit nada."
"Amine ik heb spijt. Asjeblieft ik ben veranderd. Doe dit niet"
Ik veegde me tranen weg.
"Je krijgt een uur. En anders doe ik het."
"Amine stop. Asjeblieft wacht. WAACHTTT ASJEBLIEFT AMINE ASJEBLIEFT IK KAN NIET NU DOOD GAAN ASJEBLIEFT"
Ik knalde de deur dicht en viel bij de deur.
Me telefoon ging over.
"Heb je het gedaan?" Ik huilde
"Ik kon het niet zaid. Ik kon het niet."
"Amine wat heb je gedaan?!"
*EINDE FLASHBACK*
Ik was het niet. Niet ik. Niet ik. IK WAS HET NIET . AAAAAAAA.
Ik hoorde haar stem. Ze stopte niet met schreeuwen.
"STIL. HOU JE MOND. SORRY"
Ik sloeg tegen me oren maar het stopte niet.
Het stopte niet. "IK WILDE DIT NIET"
"Amine stop amine"
De stem begon te verminderen. Ik begon haar geschreeuw niet meer te horen.
Ghizlane? Ghizlane knuffelde me. Ik trok mezelf uit de knuffel. Ik ben voor mijn rust nu ook afhankelijk van haar. Dat mocht niet. Dat was niet goed voor haar.
"Amine gaat het? Wat is er gebeurd met je? Wat heb je niet gedaan?"
Ik keek haar emotieloos aan. Wat deed ze bij haar graf. Wat deed ze hier wat?! KENDEN DEZE ELKAAR OOK?! "AAA HET STOPT NIET." Ik trapte een steen weg " het stopt niet" het zal nooit stoppen. Hoeveel moeten we nog mee geconfronteerd worden?
Ze pakte mijn arm.
"Amine. Wat is er? Kom op je maakt me bang zo. Waar heb je het over?"
"Zoals je zei nep huwelijk. Geen reden voor uitleg. Kom we gaan." Ik trok haar mee maar ze trok zich uit mijn greep.
"Doe niet zo kinderachtig! Hoe je daar net deed was niet normaal dat heeft niks met een nep huwelijk te maken."
Ik ging dichterbij haar staan. "Want hoe jij erbij zat in de tuin was wel normaal? Ghizlane kom op." Ik trok haar weer mee, ze trok zichzelf weer weg. Maar wat dacht ik ook dat ze met me mee zou lopen.
"Ik weet wat. Ik vertel jou wat er met mij was en dan vertel jij mij wat er met jou gebeurde." Ik keek haar in de ogen aan. Dat kon ik niet. Ik kon haar dit niet vertellen. Nada was vast iets voor haar waarom zou ze anders huilen en mij vragen haar naar haar graf te brengen.
"Ghizlane nu is niet het moment." Haar telefoon gong over.
"Je tante"
"Neem op. Luidspreker"
"Salam khalto."
"Bnti salam waar zijn jullie? We gaan zo eten. We wachten op jullie."
"We komen eraan."
Ik hoorde haar vaag met haar praten. Ik staarde naar het graf. Ik had het nooit gezien. Haar ook niet na dat moment. Ze zeiden dat ze het echt had gedaan. Ik geloofde het eerst niet maar Zaid liet me bewijs zien. Ik wilde de details niet weten voor me eigen best wil dus liet ik het er bij. Iets wat ik mezelf nooit meer ga vergeven.
"Amine?"
"Mhm" ze keek me vragend aan.
"Sorry. wat zei tante."
"Je hebt geluk. Als het niet aan haar lag was ik hier gebleven tot je me had verteld wat er met je aan de hand is." We begonnen te lopen naar de auto. Ik wilde de deur voor haar openen maar die trok ze zelf open.
"Dat je het weet. Dit gesprek is nog niet voorbij. Ik kom er op terug wanneer je je beter voelt."
Ik kreeg een kleine glimlach op me gezicht. Ze probeerde gemeen te doen ze3ma maar dat lukte haar niet eens. Ik stapte ook in.
Tijdens de terug rit was het ook stil. Ik probeerde er niet aan te denken om me te concentreren op de weg. Ik zou de controle over mezelf verliezen als ik nu zou beginnen met nadenken.
"Dankjewel nog dat je me bracht."
"Geen probleem"
We parkeerde.
"Als khalto vraagt waar we waren?"
Ze had gelijk.
"We gingen een strand wandeling maken." Ze knikte en glimlachte. Misschien moet ik dat maar echt met haar doen.
We stapte uit en salah kwam geïrriteerd onze kant op lopen.
"De tortelduifjes zijn terug! Dat is nieuw" hij sprak geïrriteerd. Wat had hij nou weer? Dit was de boze blinde salah....Niet in de buurt van ghizlane.
"Ga jij maar alvast naar binnen ghizlane." Ze knikte en liep naar binnen. Toen ik zag dat ze binnen was begon ik maar aangezien hij me maar bleef aanstaren met z'n boze blik.
"Wat is er salah?"
"Waar waren jullie?"
"Wandelen." Ik deed me best oogcontact met hem te houden. Emotieloos, hij mocht me niet door hebben.
"Wandelen he. Sinds wanneer wandelen jullie SAMEN? Zo snel al een echt koppeltje geworden?"
Ik zuchtte. Hij probeerde me boos te maken en nog even en dat lukte.
"Het ging niet goed met ghizlane dus gingen we lopen." Ik merkte dat zijn handen vuisten werden. Hij had ons gevolgd. Ik wist het zeker.
"Waren dat al je vragen meneer? Dan ga ik nu naar binnen ik heb honger." Hij terug me arm terug toen ik net langs hem heen was.
Zijn ogen waren rood. Hij wist het. Hij wist waar ik was. Ik trok mijn arm weg en ging naar binnen. Ik rende naar boven, naar mijn kantoor. Ik deed de deur dicht en het voelde alsof ik toen pas kon adem halen.
Ik sloeg op de tafel. Hoe komt dit verhaal nu opeens weer naar boven?
Er werd geklopt op de deur. "Binnen"
Het was mourad.
"Mourad."
"Salah en Moussa kwamen achter je aan."
"Ik wist het" ik sloeg op de tafel
"Heb je de reden kunnen achterhalen waarom ze achter me aan kwamen?"
"Nee niemand weet het. Ik heb gevraagd beneden. Ze zagen ze naar beneden komen en ze volgde je...waarschijnlijk met de gps want jou auto was al een tijdje weg."
Dus die 2 vertrouwen me niet he...ze bespioneren me. Dan doen we hetzelfde.
"Mourad. Ik ga je om een gunst vragen."
"Tuurlijk. Zeg het maar amine"
"Ik wil dat je ze in de gaten houd. Ik wil begrijpen waarom ze achter me aan zijn gekomen en wat ze nu van plan zijn. Salah leek sowieso boos toen hij zag waar ik was." Hij keek me vragend aan. Toen hij het besefte keek hij in shock.
"El aymani?" Ik knikte.