១ ខែកន្លងផុតទៅ
ថេយ៉ុង ក៏ត្រឡប់មកវិញដើម្បីវះកាត់ភ្នែកអោយ ជីអ៊ុន ។ មួយរយ:នេះលោក លី ផ្ដល់ពេលវេលាអោយ ជីអ៊ុន កំដរកូនស្រីនិយាយគ្នា នាំនាងទៅកន្លែងនាងចង់ទៅ ... ។ លោក ចន នឹង ជុងហ្គុក ក៏ដូចគ្នាមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយគ្នាជាប៉ាកូនស្អិតរមួតខុសពីមុនដាច់
នៅមន្ទីរពេទ្យ
« ពេលកូនមើលឃើញប៉ា ប៉ាសន្យារថានាំកូនទៅលេងសួនកម្សាន្តណា » ទោះបីជាពេលនេះនាងកំពុងពពោះរក៏នាងនៅតែចង់ទៅលេងសួនកម្សាន្តដែលនាងចង់ទៅកាលពីក្មេងតែពេលនោះនាងមើលមិនឃើញ
« ប៉ាសន្យាណា » លោក លី
« បងជឿថា យើងអាចមើលឃើញណា » ថេយ៉ុង ក៏និយាយលើកទឹកចិត្តដល់ ជីអ៊ុន មុននាងចូលវះកាត់ ។ ជីអ៊ុន ដៃក្ដាប់ជាប់ជាមួយសារ៉ូមបុកពោះមុននឹងចូលវះកាត់
« នេះគេមិនមកទេ ! » ជីអ៊ុន នាងខកចិត្តនឹង ជុងហ្គុក ណាស់ ។ មួយរយ:នេះបន្តិចក៏នាយមិនខ្វល់មិនអើតពើរនឹងនាងដែល ... សូម្បីថ្ងៃនេះជាថ្ងៃនាងវះកាត់ដ៏ធំក្នុងឆាកជីវិតមិនស្លាប់ឬរស់ក៏គេមិនមកលើកទឹកចិត្តនាងដែល
« ដល់ពេលហើយ តោះ ... » ខាងមន្ទីរពេទ្យក៏រុញ ជីអ៊ុន ចូលបន្ទប់វះកាត់ដោយចាក់ថ្នាំសន្លប់អោយនាងតូច
« បងជឿថា អូននឹងឆ្លងផុត » តាមពិត ជុងហ្គុក ដែលនៅលើរទេះរុញដើរមិនរួចគឺមិនបានទៅណាឆ្ងាយពីនាងឡើយនាយតែងតែនៅក្បែរនាងតូច ។ ទទូចសុំប៉ាគេមើលនាង មិនមែនម្ដងឡើយសឹងពេញមួយខែដែលនាយសុំប៉ាមកមើលនាងនឹងកូនពីចម្ងាយ ។
នៅបន្ទប់វះកាត់
« មិនកើតទេលោកគ្រូ ពេទ្យ ! អ្នកជំងឺរបួសធ្ងន់ធ្ងរ របួសរ៊ាំរ៉ៃទៀត បានខូចកែវភ្នែកបាត់ទៅហើយអោយ » គ្រប់គ្នានៅបន្ទប់វះកាត់ពិតជាអស់សង្ឃឹមសូម្បីតែ ថេយ៉ុង
« ទាល់តែមានអ្នកលះបង់កែវភ្នែកទើបយើងអាចជួយអ្នកជំងឺ ... » ថេយ៉ុង និយាយមកទាំងអស់សង្ឃឹមនាយមិនអាចជួយនាងតូចបានទេ
« តើមានអ្នកណាហ៊ានលះបង់ទៅ បើសិនលះបង់អ្នកនោះនឹងមើលមិនឃើញអស់ពេញមួយជីវិត » អ្នកគ្រូពេទ្យ ដែលចូលវះកាត់
ថេយ៉ុង ក៏ដើរចេញពីបន្ទប់វះកាត់ទាំងអស់សង្ឃឹម
« ជី យ៉ាងមិចហើយ ? » ជុងហ្គុក ក៏រុញរទេះរុញចូលទៅសួរ ថេយ៉ុង
« កូនអ៊ំយ៉ាងមិចហើយ » លោក លី
« របួស ជីអ៊ុន ធ្ងន់ធ្ងរណាស់ពិតជាមិនអាចស្រោចស្រង់បានទេ » ថេយ៉ុង និយាយទាំងអោនមុខចុះ
« ពុទ្ធោ អូន ... » ទឹកភ្នែករបស់ ជុងហ្គុក ក៏ស្រក់ចុះម៉ាត់ៗ
« កូនប៉ា » លោក លី ក៏ទន់ជង្គង់ដួលភ្លាមៗ កូនចៅគាត់ក៏មកទ្រ
« តែមានវិធី លុះត្រាមានអ្នកលះបង់កែវភ្នែកអោយទៅនាង » ថេយ៉ុង
« ខ្ញុំព្រម » ជុងហ្គុក និយាយដោយមិនស្ទាក់ស្ទើរនោះទេ
« តែលោកត្រូវមើលមិនឃើញពេញមួយជីវិតណា »
« មិនអីទេ ! នាងមើលមិនឃើញព្រោះតែខ្ញុំ ខ្ញុំត្រូវតែសង យកកែវភ្នែកខ្ញុំទៅណា » ជុងហ្គុក
« ឯង ... » លោក លី
« លោកប៉ា ខ្ញុំសុំហៅលោកជាលើកចុងក្រោយណា កុំប្រាប់ ជីអ៊ុន អីថាខ្ញុំវះកាត់ប្ដូរកែវភ្នែកអោយនាង អោយនាងស្អប់ខ្ញុំបែបនេះសមហើយខ្ញុំអាក្រក់ខ្លាំងណាស់ លោកប៉ាមើលថែរប្រពន្ធកូនខ្ញុំផងណា » ជុងហ្គុក និយាយរៀបរាប់រហូតដល់អ្នកទីនោះស្រក់ទឹកភ្នែកតាម ។ សូម្បីតែ ថេយ៉ុង ក៏រំភើបចិត្តតាមគេដែល
« ប៉ាអរគុណឯងហើយណា ស៊ីនវ៉ាគ្រុប ជារបស់កូនឯងណា ឯងជាកូនប្រុសរបស់ប៉ា .... » លោក លី ក៏កែវភ្នែករលីងរលោង មិនមែនគាត់អាត្មានិយមដើម្បីតែកូនស្រីអោយអ្នកផ្សេងមកទទួលជំនួសនោះទេ តែជាការសម្រេចចិត្តរបស់ ជុងហ្គុក គ្មានអ្នកណាប្រកែកបាន
« ឆាប់ឡើងទៅ កុំអោយយឺតពេល » ជុងហ្គុក ក៏សម្រេចចិត្តច្បាស់ហើយ ។ ថេយ៉ុង ក៏រុញរទេះ ជុងហ្គុក ចូលទៅខាងក្នុង ។ ទឹកភ្នែកនាយក៏ស្រក់ចុះរំភើបចិត្តនឹងក្ដីស្រលាញ់ ជុងហ្គុក លះបង់អោយនាងតូច
នៅក្នុងបន្ទប់វះកាត់
គេដាក់ ជុងហ្គុក នឹង ជីអ៊ុន នៅក្បែរគ្នាមុននឹងវះកាត់ប្ដូរកែវភ្នែកគ្នា ។
« អូនសម្លាញ់ ! បងស្រលាញ់អូនណាស់ ត្រូវមើលឃើញពិភពលោកនេះដោយពណ៌សុីជម្ពូរកុំគិតពីមនុស្សអតីតដែលជាពណ៌ខ្មៅស្រមោលអតីតកាលដូចជាបង ត្រូវរស់នៅជាមួយកូនដោយសប្បាយរីករាយណា ទីបំផុតអូនអាចមើលហើយ ... ទឹតៗ ... » ជុងហ្គុក កាន់ដៃនាងតូចនិយាយពាក្យក្នុងចិត្តទៅកាន់ សម្លេងបេះដូងក៏លោតឡើងលើម៉ាសុីនពេទ្យ ។ មិនយូរថ្នាំក៏ជ្រាបចូលក្នុងគេបណ្ដាលអោយសន្លប់
ខាងក្រុមមន្ទីរពេទ្យដែលវះកាត់អោយ ជុងហ្គុក នឹង ជីអ៊ុន សុទ្ធតែរំជួលចិត្តយំអាណិត ជុងហ្គុក គ្រប់គ្នា ។
ការវះកាត់មួយនេះក៏ទទួលបានជោគជ័យ តាមការស្នើរសុំរបស់ ជុងហ្គុក នាយសុំអោយនៅឆ្ងាយពីនាងតូចមិនអោយអ្នកណានិយាយអីចង់អោយនាងស្អប់គេមិនចង់អោយនាងមកលំបាកជាមួយគេទៀតឡើយ
នៅបន្ទប់អ្នកជំងឺ
« លោកប៉ា ... » ជីអ៊ុន រំភើបណាស់ ។ ព្រោះតាំងពីដឹងខ្លួនពីកាេសន្លប់ក្រោយពីវះកាត់នាងអាចមើលឃើញពណ៌ក្រហមស្រទាប់នៃសំបកភ្នែកនាងដែលជាពណ៌មានមិនធ្លាប់បានឃើញពីមុនក្រៅពីពណ៌ខ្មៅ ។
« ប៉ាស្រាយវាចេញថ្នមៗហើយណា » លោក លី រំភើបចិត្តណាស់ អ្នកនៅទីនោះសែនសប្បាយចិត្ត
« លោកប៉ា ... » ជីអ៊ុន ក៏ហូរទឹកភ្នែកពេលលោក លី ស្រាយក្រណាត់រុំភ្នែកចេញ
« យ៉ាងមិចកូនអាចមើលឃើញទេ » លោក លី
« កូនអាចមើលឃើញ លោកប៉ា មើលឃើញគ្រប់គ្នាហើយ ...ហ្ហឹក ៗ .... » ជីអ៊ុន នាងរំភើនឡើងយំពេលអាចបើកភ្នែកមកមើលឃើញគ្រប់យ៉ាងបែបនេះ
« ទីបំផុត មនុស្សល្អរបស់ម៉ែដោះ ... »
« ម៉ែដោះខ្ញុំអាចមើលឃើញហើយ ហ្ហឹកៗ គ្រប់កន្លែងពិតជាស្អាតណាស់ បងថេយ៍ អស្ចារ្យណាស់ បងពិតជាពូកែពិតមែន » នាងចុះពីលើគ្រែរត់ពេលមន្ទីរពេទ្យមើលទៅកាន់ជុំវិញយ៉ាងសប្បាយរីករាយ ។ លោក លី គាត់សប្បាយចិត្តណាស់
« អ្នកដែលអូនគួរអរគុណមិនមែនបងទេ ... » ថេយ៉ុង និយាយខ្សឹបៗមិនចង់ក្បត់នឹងបញ្ជាររបស់ ជុងហ្គុក ឡើយ
« បងថាមិច ? » ជីអ៊ុន
« គ្មានអ្វីទេ អូនថាចង់លេងសួនកម្សាន្តជាមួយប៉ាមិនចឹង » ថេយ៉ុង ក៏និយាយបន្លំនាងតូច
« ពិតមែនហើយ លោកប៉ាតោះ » ជីអ៊ុន ក៏រត់ទៅអោបលោកប៉ារបស់នាង
« Aww កូនស្រួលខ្លួនហើយមែនទេ ? បានចង់ទៅ » លោក លីមអង្អែលសក់កូនថ្នមៗ
« ជាហើយលោកប៉ា តោះ » លោក លី មិនអាចប្រកែកបានទៀត ក៏ជូននាងទៅលេងសួនកម្សាន្ត ។
ពេញមួយថ្ងៃ ជីអ៊ុន នាងសប្បាយចិត្តណាស់មកលេងកន្លែងនាងស្រមៃពីក្មេង ។ មើលឃើញគ្រប់យ៉ាងញាំរបស់ដែលនាងប្រាថ្នាំ ពិភពលោកនាងពិតជាពណ៌សុីជម្ពូរខ្លាំងណាស់ ។
ក្រឡេកមកនៅអ្នកមន្ទីរពេទ្យ
« លោកយ៉ាងមិចហើយ » ថេយ៉ុង ក៏ចូលមកសួរសុទទុក្ខ ជុងហ្គុក
« គឺងងឺតឈឹងតែម្ដង » ជុងហ្គុក ក៏និយាយលេងសើចព្រោះអីនាយបានត្រៀមចិត្តរួចមកហើយ
« ឯងនេះនៅកំប្លែងបានទៀតណា » ជីមីន របស់គេក៏បានមកលេងគេដែល
« ចុះមានអីត្រូវកើតទុក្ខ បើគ្រប់យ៉ាងយើងដឹងមុនហើយ ពេលនេះជើងក៏ពិការភ្នែកក៏មើលឃើញសមនឹងយើងហើយ » ជុងហ្គុក និយាយបែបនេះគ្រប់គ្នានៅទីនោះអាណិតខ្លាំងណាស់
« ប៉ាធ្វើជាភ្នែកអោយកូនណា » លោក ចន
« គ្រប់គ្នា អាចសម្រេចបំណងខ្ញុំបានទេ ខ្ញុំចង់ទៅនៅផ្ទះជាយក្រុង ជាមួយអនុស្សាវរីយ៍ជាមួយមនុស្សស្រីដែលខ្ញុំស្រលាញ់បំផុតក្នុងមួយជីវិត » ជុងហ្គុក ក៏ស្នើរសុំប៉ារបស់គេ
« តែ ... » លោក ចន មិនចង់អោយគេទៅគ្មានអ្នកណាមើលថែរនោះទេ
« ខ្ញុំនៅជាមួយ ស៊ូយ៉ុន គេច្បាស់មើលថែរខ្ញុំបាន »
« ពិតមែនហើយ ចៅហ្វាយ » ស៊ូយ៉ុន នាយអាណិត ជុងហ្គុក ខ្លោចចិត្តតែម្ដង
« ក៏បានណា » លោក ចន ក៏អនុញ្ញាត
« ខ្ញុំសុំចាញ់ក្ដីស្រលាញ់លោកហើយ » ថេយ៉ុង
« ខ្ញុំសុំណាមើលថែរប្រពន្ធកូនខ្ញុំផងណា » ជុងហ្គុក ក៏សុំទៅកាន់ ថេយ៉ុង
២ - ៣ អាទិត្យកន្លងផុតទៅ
ជីអ៊ុន នាងរស់នៅដោយសប្បាយចិត្ត ។ ជីវិតជាកូនសេដ្ធីកាតខ្មៅនាងចង់បានអ្វីគឺបាននឹង ក្រោយពីមើលឃើញនាងក៏ហ៊ានចំណាយលុយតុបតែងខ្លួនទិញរបស់ថ្លៃៗប្រើជីវិតឡើងមានន័យតែម្ដង ។ នាងមិនបានខ្វល់ពីរឿងស្នេហាបន្តិចណាឡើយ ជាពិសេសពេលនេះកំពុងពេញស្អប់ ជុងហ្គុក ទៀតផង
ក្រឡេកមកជីវិត ជុងហ្គុក វិញនាយតែងតែមកមើលផ្កានាងតូចស្រូបក្លិនផ្កាទាំងនោះទោះបីនាយមើលមិនឃើញ ។ នាយរស់នៅផ្ទះជាយក្រុងជាមួយអនុស្សាវរីយ៍ជាមួយ ជីអ៊ុន ពីមុន
ពេលយប់នៅក្នុងបន្ទប់
« ប្រាវ ... អួយ » ជុងហ្គុក មើលមិនឃើញចង់ចូលបន្ទប់ទឹកតែក៏ធ្វើអោយធ្លាក់បែកកែវមុតជើង ។ នាយពិបាកក្នុងការរស់នៅដោយមើលមិនឃើញក៏សង្ងំយំតែម្ដង នាយរឹងម៊ាំចំពោះមុខមនុស្សគ្រប់គ្នាតែមកលួចយំក្រោយខ្នង
« ជី ... ហ្ហឹកៗ តើពីមុនអូនលំបាកបែបនេះមែនទេ ? ហ្ហឹកៗ ពេលបងទុកអូនចោលទាំងដែលអូនមើលមិនឃើញ ស្ដាប់តែសម្លេងសត្វយំតើអូនលំបាកយ៉ាងណាទៅ ហ្ហឹកៗ ... បងសុំទោស... » នាយពោលពាក្យសុំទោសសឹងតែ ១ លានដងតែនាងតូចមិនស្ដាប់លឺនោះទេ ។ គ្រប់យ៉ាងដែលនាយសាងពីនេះក៏ធ្លាក់មកលើខ្លួនឯងទាំងអស់
ចប់