"ေမာင္...ထေတာ့ေနာ္...ေမာင္လယ္ထဲသြားမယ္ဆို"
ထိုအခါမွာ သူ႔ကိုတင္းက်ပ္စြာ ရင္ခြင္ထဲေထြးဖက္ထားတဲ့
လက္ေတြက လႈပ္႐ွားလာၿပီး ပိုတိုး၍ပင္ဖက္တြယ္လာကာ
ေမာင့္ရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးက ႐ိုးရဲ႕မ်က္ႏွာႏုႏုေပၚ က်ေရာက္လာ
သည့္မို႔ ႐ိုးမွာ မ႐ွိ႐ွိတဲ့အားနဲ႔ျပန္တြန္းရင္း သတိေပးရျပန္ေလ
၏။
ေမာင့္ရဲ႕လက္ေတြမွာလည္း သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ ေျပးလႊားလႈပ္
႐ွားကစားေနျပန္ေလသည္။ကိုယ့္ရဲ႕ေယာက်္ားျဖစ္သူဆိုေတာ့
လည္း အျပစ္လည္းတင္လို႔မရ..႐ိုးကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေမာင္
ၿငီးေငြ႔သြားမွာ စိတ္ပူေနတဲ့သူမဟုတ္လား။
"ေမာင္"
"ဘာလဲကြာ"
"6နာရီထိုးေနၿပီ"
"ဟင္!ဟုတ္လား"
႐ိုးရဲ႕စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ေမာင့္ရဲ႕မ်က္လံုးမဖြင့္ပဲ အိပ္ခ်င္မူး
တူးနဲ႔ျပန္ေျဖေနတဲ့ ေမာင့္အသံေလးက ခါတိုင္းၾကားေနက်
ျပတ္သားတိ႐ွတဲ့အမိန္႔ဆန္ဆန္ မာေက်ာခက္ထန္တဲ့အသံအ
ေနအထားမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ခပ္ခြၽဲခြၽဲအသံေလးေႏွာကာ လြတ္လပ္
မူေတြပါဝင္ေနတာမို႔ ႐ိုးမွာေမာင့္ကိုၾကည့္ၿပီးခ်စ္မဝေလေတာ့။
"ေအာက္အီးအီးအြတ္"
"အဲ့ၾကက္က ဘယ္ကၾကက္လဲ...ညတိုင္းတစ္နာရီျခားတစ္ခါ
အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတတ္ၿပီးေအာ္တယ္...ေမာင္လန္႔လန္႔ႏိုးရတာ
နဲ႔အခုအိပ္ေရးမဝခ်င္ေတာ့ဘူး"
အမိန္႔က ညသန္းေခါင္ယံကေန မနက္အခ်ိန္ထိ ဓနိေခါင္မိုး
ေပၚ လာလာတြန္တတ္တဲ့ ေဘးအိမ္က ကိုႀကီးၾကက္ေပါရဲ႕
ၾကက္ထီးႀကီးကို မေက်နပ္စြာ ေျပာရင္း အိပ္ရာကထလိုက္
ေလ၏။
အိပ္ရာထခါနီး ႐ိုးကို အနမ္းနဲ႔ေညႇာင့္သြားဖို႔လည္းမေမ့ေခ်။
"အဲ့ဒါ ေဘးအိမ္က ကိုႀကီးၾကက္ေတာရဲ႕ ၾကက္ေလေမာင္"
"သူ႔အိမ္သူသြားမေအာ္ပဲ...ဘာလို႔ဒီအိမ္က်မွလာလာပါးစပ္
ယားေနတာလဲ...ေအာ္တာကလည္းေမာင္တို႔ေခါင္းရင္းမွာ
လာေအာ္သလားမွတ္ရတယ္..အသံကျပဲလန္ေနတာပဲ"
"တိရစၦာန္ဆိုေတာ့ သူ႔ဓာတ္က်တဲ့ေနရာမွာ တြန္တာနဲ႔တူ
တယ္"
႐ိုးက ဒီတိုင္းစကား႐ိုး႐ိုးေလးျဖင့္ ေမာင္ထသြားလို႔ က်န္ခဲ့တဲ့
ေစာင္ကိုျပန္ေခါက္ရင္း ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ေမာင့္ဆီက မ်က္ဝန္း
ေတြက ေထာင့္မက်ိဳး။ ထိုအခါမွ ႐ိုးကိုယ္လံုးေလး က်ံဳ႕ဝင္
သြားေလ၏။
"ခင္ဗ်ားက ကိုယ့္ေယာက်္ားဘက္က်မပါပဲ...ဒီၾကက္ဘက္က
ပါေနရေအာင္...ခင္ဗ်ားနဲ႔အဲ့ၾကက္နဲ႔ကဘာလဲ"
အမေလး! ဒါက ဘယ္လိုႀကီးလဲ...ေမာင္က သိသိသာသာ
ႀကီးကို သဝန္တိုေနပါ၏။ ေမာင္ရဲ႕မ်က္ႏွာေပးကိုက မေက်
နပ္ခ်င္တဲ့႐ုပ္မ်ိဳး။ ႐ိုး မ်က္ဝန္းေလးေတြကို မွိတ္ထားရင္းေန
ရင္ေတာင္ ေမာင့္ရဲ႕ အခ်ိဳးအက် ယခုပံုစံေလးက ေမ့လို႔ပင္
ရမွာမဟုတ္...။
ဒါေတာ့မွန္တယ္...႐ိုး ဝန္ခံ၍ပင္မရနိင္ေလာက္ေအာင္ေမာင့္
ရဲ႕ ေမာင့္ရဲ႕ေခ်ာေမာခန္႔ညားမူမွာ ေမ်ာပါသြားရ၏။ေမာင္က
သဝန္တိုရင္းမွ သူ႔ဘက္မွာ မေနေပးတဲ့ ႐ိုးကိုအျပစ္တင္ေန
တာေလးကို ႐ိုးသိပ္ခ်စ္မိျပန္သည္။
ဆိုပါစို႔...ေမာင္ဘာလုပ္လုပ္ ေမာင့္အမွန္ဟုေျပာရင္ ႐ိုးကိုပါ
အမွန္တရားဟု လက္ကိုင္ထားေစခ်င္တာမ်ိဳး။
"ကိုႀကီးၾကက္ေတာကေလ...ကိုယ့္ၾကက္ကိုေလ်ွာက္လႊတ္
ထားေတာ့ အခုေတာ့ေမာင္အိပ္ေရးပ်က္ရၿပီ..အမွန္ဆိုေမာင္
ရယ္...ေျပာျပမယ္...သူ႔ၾကက္သူေလွာင္ထားသင့္တာေပါ့..
အခုလိုလုပ္ေတာ့ေကာ ေကာင္းသလား"
"ဟုတ္တယ္...ကိုကိုေျပာတာမွန္တယ္"
"မရပါဘူး...ကိုကို ခဏေနရင္ သြားေျပာထားလိုက္မယ္..
ကိုကို႔ရဲ႕ေယာက်္ား မင္းအမိန္႔စည္း အိပ္ေရးမပ်က္ေအာင္၊
အျမင္မကပ္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔လို႔"
အိုေက...ဒီေလာက္ဆိုရေလာက္ၿပီ..အခုမွပဲလန္းလန္းဆန္း
ဆန္းျဖစ္သြားတယ္...အခုခ်ိန္မွာ ေမာင့္မ်က္ႏွာႀကီးကလည္း
မိႈရသြားသလို ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ေထာက္ခံေနပံုေထာက္ရင္
ရတတ္ေတာ့ေအးသြားရၿပီ...ဒါေပမဲ့ေပါ့ေပါ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေတာ့
မေနသင့္ေပ...ေမာင္က စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ရင္သူမ်ားနဲ႔မ
တူ...အရမ္းစကားနာထိုးတာမ်ိဳး။
ေမာင္
ေမာင္
ကိုကို႔ရဲ႕ တကယ့္ကေလးေကာင္ေလး။
"ေကာက္ညႇင္းထုပ္...ပူပူေလး"
"ေနပါဦး"
အိမ္ေ႐ွ႕က မုန္႔သည္ျဖတ္သြားသည့္ႏွင့္ ႐ိုး ေစ်းသည္ကိုတား
လိုက္ရင္းမွ ပိုက္ဆံကို ႏိႈက္ယူလိုက္ၿပီး အျမန္ေျပးထြက္လာ
ရေလသည္။
"ပဲနဲ႔ဌက္ေပ်ာသီး ပါတာေလးေရြးေပးေနာ္..ပူေကာပူေသးရဲ႕
လား"
"စိတ္ခ်ပါေအ့...အခုမွ မီးဖိုေပၚကခ်လာတာ..ပူပူေလးနဲ႔
ေကာင္းမွေကာင္း"
ေကာက္ညႇင္းထုပ္ေတြကို ႀကီးႀကီးေလးနဲ႔ေကာင္းမယ္ထင္
တာေလးေရြးဝယ္လာၿပီးေနာက္ အရီးေလးတို႔လင္မယားအ
တြက္ခြဲဖယ္လိုက္ၿပီးေနာက္...ေမာင္နဲ႔ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းစား
ဖို႔အတြက္ ပန္းကန္ထဲထည့္ကာ ေမာင္ဆီတဲ့ေနရာဆီလာရ
၏။
ဘာလို႔ဆို ေမာင္ကအခန္းထဲတြင္ မ႐ွိေတာ့ေလေတာ့။
"ေဟ်ာင့္!မင္းအခုထိအိပ္ရာမထေသးဘူးလား..သူမ်ားအိမ္
လာရင္း ေစာက္ပ်င္းလာလုပ္ေနတယ္"
"အမိန္႔!ငါ့အေျခအေနလည္းၾကည့္ပါဦးကြာ..ကိုက္ခဲေနတာ
ကြ...ငါအခုထိ ဟိုေခြးေကာင္ေလးကိုလည္းအခဲမေက်ေသး
တာမဟုတ္ဘူး"
"ျပစမ္း!"
"အာ့...ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါကြာ"
"လီယြန္...မင္းလက္ကေယာင္ေနၿပီ..ေတာ္ၾကာ မင္းလက္
ကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ရဖို႔အလားအလာ႐ွိတယ္"
"ထြီ!မဦးမခြၽတ္ကြာ...ငါ့လက္သာတခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့အ
ေသပဲခံေတာ့မယ္...ေတာက္စ္!"
လီယြန္ရဲ႕ အခဲမေက်တဲ့ေဒါသေတြနဲ႔ႏိုးထလာတာကိုၾကည့္
ၿပီး အမိန္႔ သေဘာက်စြာရယ္မိေလသည္။ ေျပာမယ္သာေျပာ
တာ လီယြန္ရဲ႕လက္က တကယ္ႀကီးေယာင္ေနတာ...နီရဲၿပီး
မက္မြန္သီးႀကီးလို သြားကိုက္ရာအနီးအနားမွာ ျပည့္ျပည့္
ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး...ဒီေကာင္အေတာ္နာေနမယ္ဆိုတာသိ
ေပမဲ့ ရြာကိုလိုက္လာၿပီးဒုကၡလာ႐ွာကာ ညီးညဴေနတဲ့မ်က္
ခြက္ႀကီးကို ေတြ႔ျပန္ေတာ့လည္း အမိန္႔မွာ အူတတ္လို႔မဆံုး။
"ေတာ္ေတာ္စိတ္ဒုကၡေပးတဲ့ ေစာက္ေခြးေကာင္ေလး"
"ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းကို အားနာလိုက္တာ..အဲ့ေကာင္ေလးက
႐ိုးရဲ႕ ႏွစ္ဝမ္းကြဲညီေလးပါ...သူကအေနေအးၿပီးသိပ္စကား
မေျပာတတ္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး...အခုက်"
"အခုက်...အကို႔လက္ကိုကိုက္လိုက္တာျပတ္ထြက္မတတ္ပဲ
အေနေအးလို႔သာပဲ...စပ္စလူးသာခါရင္ ညကတည္းကငါ့ရဲ႕
လက္ သူ႔ပါးစပ္မွာခ်ီသြားေလာက္တယ္"
႐ိုးမွာ လည္းတကယ္ပင္မ်က္ႏွာပူရေလာက္ေအာင္အားတံု႔
အားနာ...ေမာင့္ေဘးနားထိုင္ကာ ေခါင္းငုပ္ထားရက္ႏွင့္အ
မွန္ေတြေျပာေနတာဆိုေတာ့လည္း ၿငိမ္ေနရံုမွအပါးမတတ္
နိင္။
"႐ိုး ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ဘာလို႔ေတာင္းပန္ေနတာ...ဘာျဖစ္ေနတာခင္ဗ်ား!"
ေမာင္က သူ႔ဘက္ငဲ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဆူေငါက္လိုက္ေလေတာ့
႐ိုးမွာ ထပ္ဆူမွာစိုးတာေၾကာင့္ ေမာင့္ပါးစပ္ထဲ ေကာက္ညႇင္း
ေပါင္းတဖဲ့ကို ဖဲ့ၿပီးခြံေကြၽးလိုက္ေလ၏။
"ဘာေတြလာခြံေနတာ..ဘယ္သူကစားမယ္ေျပာလို႔လဲ"
"စားၾကည့္ပါေမာင္ရဲ႕...စားလို႔ေကာင္းတယ္"
"သနားလို႔.. ဟြန္႔!!"
မ်က္ေစာင္းထိုးေပမဲ့ ႐ိုးခြံလိုက္တာကိုေတာ့ ေမာင္ကအထြန္႔မ
တတ္ပဲစားလိုက္ၿပီးမွ...
"စားလို႔ေကာင္းသားပဲ...ထပ္ခြံဦး"
"ေမာင္စားခ်င္ ေကြၽးမွာေပါ့.. ေနာက္က် ကိုယ္တိုင္လုပ္
ေကြၽးမယ္"
"ခင္ဗ်ားက မုန္႔လုပ္တတ္တယ္ေပါ့..မထင္ထားဘူး"
"ဟင္!ဘာလို႔လဲ"
"ခင္ဗ်ားက ငိုဖို႔ပဲသိတယ္မွတ္တာ"
"ေမာင့္ကိုခ်စ္ဖို႔လည္း သိတယ္"
"တကယ္လား"
"အြန္း!"
သြားၿပီ...ငါ့လက္ကအနာကေန ဘယ္လိုျဖစ္လို႔သူတို႔ရဲ႕ခ်စ္
ကြၽမ္းဝင္တဲ့စကားေတြက သူတို႔ပါးစပ္ထဲေရာက္သြားရတာလဲ
အမိန္႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကလည္း ခ်စ္ရည္ရႊမ္းလဲ့ေနတာမ်ား
အရည္ေတာက္ေတာက္က်ေနတဲ့ ဟာႀကီးလိုပဲ...လက္က
လည္းအၿငိမ္ေနတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္..ဒီေကာင္ လူလစ္ရင္
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လက္ကမ်ဥ္းလဲ ေခါင္းထဲသိပ္ေတြးစ
ရာမလို။
ပဲရစ္မွာရည္းစားေတြေပြလီ႐ႈပ္ေနတည္းက အမိန္႔ရဲ႕ေစာက္
က်င့္ကိုကအဲ့တိုင္းပဲ။
"အာလားလား...နာလိုက္တာ"
"နာရင္ေသလိုက္ကြာ...ဒါမွမေက်နပ္ရင္မင္းေခြးေကာင္ေလး
ကိုသြား႐ွာၿပီးစာရင္း႐ွင္းလိုက္...မင္းဘာလုပ္ခ်င္လဲေျပာ"
"ေအး...စာရင္းကပယ္ပယ္နယ္နယ္ကို႐ွင္းမွာ...လီယြန္စ
တယ္လာ ဆိုတာဘာေကာင္လဲကို သိေစရမယ္"
.............
"ႂကြက္နီေရ....လာလာလာ...ႂကြက္နီေရ"
ထိုအသံကေတာ့ ေဘးအိမ္က ကိုၾကက္ေတာရဲ႕ သူ႔ၾကက္ေတြ
ကိုအစာေကြၽးခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ကိုၾကက္ေတာက ၾကက္
ေမြးတာဝါသနာပါသူပီပီ ၾကက္ေတြကိုေမြးေပမဲ့ အဲ့ထဲမွာ
ႂကြက္နီ လို႔ေခၚတဲ့ၾကက္ထီးႀကီးကို အခ်စ္ဆံုးပင္။
ႂကြက္နီကလည္း ၾကက္ေတာကို သိမွသိ...ၾကက္ေတာအစာ
ေကြၽးမွစားသလို...ၾကက္ေတာအတြက္လည္းသိပ္အားကိုးရ
ေလသည္။
အေၾကာင္းကား တစ္လတခါ ရြာထိပ္မွာ လုပ္တဲ့ၾကက္ဝိုင္းမွာ
ႂကြက္နီက ဗိုလ္စြဲၿပီး အနိင္ရေအာင္ခြပ္ေပးထားလို႔ပင္။ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ပိုင္႐ွင္ရဲ႕အိမ္မွာ ခ်ီးပါတာကနည္းနည္း
ေဘးအိမ္က အရီးေလးတို႔အိမ္ေခါင္မိုးမွာ သြားသြားတြန္ၿပီး
ခ်ီးပါတတ္လို႔ပင္။
ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကလည္း ဆူၿဖိဳးထြားႀကိဳင္းကာ အေမာက္မွရဲ
ေတာက္ေနၿပီး ေျခသည္းေတြကလည္းထက္မွထက္....တ
ကယ့္ကို ၾကက္ေကာင္း။
ဒါမို႔ ၾကက္ေတာရဲ႕အသည္းစြဲ၊ ၾကက္ေတာမွာလည္း သူ႔နာ
မည္အရင္း႐ွိေပမဲ့ ၾကက္ေတြကိုသိပ္ခ်စ္ကာ တပူးပူးတတြဲ
တြဲေနျခင္းေၾကာင့္ ၾကက္ေတာဟု ရြာကလူေတြကေခၚၾကျခင္း
ျဖစ္၏။
"႐ွင္လည္း တေန႔တေန႔ ဒီၾကက္ေတြနဲ႔ပဲအခ်ိန္ကုန္ေနတယ္
ဘာမွေတာ့ျဖစ္ထြန္းေအာင္မလုပ္နိင္ဘူး"
ဟု ဇနီးျဖစ္သူ ေအးမာ ရဲ႕ျမည္တြန္႔ေတာက္တီးသံနဲ႔အတူ
ဗန္းကို ဂ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ၿပီး ခါးေထာက္ရန္ေတြ႔ေနတဲ့ ေအးမာ
ကို ၾကက္ေတြကိုအစာေကြၽးေနရင္းမွ ေမာ့ၾကည့္ကာ။
"ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ ေအးမာရယ္...မနက္ေစာေစာစီးစီး"
"ေျပာေအာင္႐ွင္ပဲလုပ္ေနတာ...အိမ္ကစည္ပိုင္းကိုေရျဖည့္
ပါလို႔ ကြၽန္မမေန႔ညေနတည္းက မွာထားတာ...႐ွင္ပဲ မနက္
အေစာႀကီး...မင္းမႏိုးခင္ ျဖည့္ေပးခဲ့ပါမယ္တဲ့..အခုေတာ့
႐ွင့္ၾကက္ပဲ ႐ွင္လုပ္ေန...ဒီေလာက္ျဖင့္ ႐ွင္ၾကက္ေတြပဲ႐ွင္
ယူလိုက္ပါလား"
"ဟ့...ငါလိုလူကိုမင္းရတာကံေကာင္းတယ္ေနာ္..မင္းတစ္
ရြာလံုးအႏွံပတ္ၿပီး ႐ွာၾကည့္...ထမင္းသာသိုးသြားမယ္နား
လည္လား...ငါ အိမ္ဦးနတ္ကြ"
"ဘာအိမ္ဦးနတ္လဲ...႐ွင့္ကိုသာျပန္အမ္းလို႔ရရင္ေလ..ေဘး
အိမ္က သခြပ္႐ိုးရဲ႕ေယာက်္ားနဲ႔ အဆတစ္ရာေပးၿပီးျပန္လဲ
ခ်င္ေသး..."
"မင္းတို႔မိန္းမေတြက အဲ့ဒါပဲ...႐ုပ္ေခ်ာမွ လူရာသြင္းခ်င္ၾက
တယ္...ဒီမွာ႐ုပ္ဆိုးရင္....သိပ္ေခ်ာတယ္ဆိုတာမၾကားဖူး
ဘူးလား"
"မၾကားဖူးဘူး...ဒီမွာ က်ဳပ္ျပန္လာတဲ့အထိ ေရမျဖည့္ထား
ရင္႐ွင္ ၾကက္ေကာ႐ွင္ေကာဟင္းအိုးထဲ ထည့္ခ်င္ပစ္မယ္..
ဘာေအာက္ေမ့ေနလဲ"
"ေအးပါကြာ...ႂကြႂကြ"
"ႂကြမယ္ႂကြမယ္!"
ေတာက္စ္...ဘယ္လိုမိန္းမလဲမသိဘူး...႐ုပ္ေခ်ာတာေတြတာ
နဲ႔ဟင္းးး..ဟိုေဘးအိမ္ကေကာင္ကလည္းကြာ...ဘာလို႔မ်ား
ငါတို႔ရြာကလူနဲ႔ခိုးရာလိုက္ေျပးရတာလဲ...အခုေတာ့ငါပဲအ
ေျပာခံရတယ္။
မိန္းမ...မိန္းမ...တယ္ခက္သကိုး။
"ကိုႀကီးၾကက္ေတာ!"
"ေဟ...ညီေလးသခြပ္႐ိုးပါလား..လာေလကြာ"
ေမာင္မင္းႀကီးသား...သူ႔ေယာက်္ားကိုေမတၱာပို႔ေနတာမသိ
ေလာက္ပါဘူးေနာ္။တန္းခနဲ႔ဆို ေ႐ွ႕ေရာက္လာတာပဲ။
"ဟိုေလ...ေျပာစရာ႐ွိလို႔"
"ေအးေျပာေလ...ငါ့ညီလည္းအခုမွပဲ ရြာကိုျပန္လာေတာ့
တယ္...ငါ့ညီရဲ႕ေယာက်္ားကို ဟိုေန႔ကဒီဘက္ျခမ္းကေနေတြ႔
လိုက္ေသးတယ္...ေတာ္ေတာ္ေခ်ာၿပီးခန္႔တာ...ၾကည့္လို႔
လည္းေကာင္းတယ္...ငါ့ညီတို႔မ်ား ကံေကာင္းခ်က္"
ၾကက္ေတာမွာလည္း ရြာစပီကာ ေအးမာရဲ႕ညဘက္ေတြမွာ
သခြပ္႐ိုးရဲ႕ေယာက်္ားက ဘယ္ေလာက္ေခ်ာၿပီးခန္႔ညားတာဟု
အတင္းတုတ္ေနတည္းက နားၿငီးေနတာျဖစ္ေလသည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကိုႀကီးၾကက္ေတာရယ္..ေနာက္ေန႔က်
ေမာင္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးဦးမယ္...အခု လာရင္းကိစၥကေလ"
"ေျပာေလငါ့ညီရ...ဘာကူညီရမလဲ"
"ကိုႀကီးၾကက္ေတာရဲ႕ ဒီၾကက္ကိုညဘက္ေတြအိပ္ရင္ေလွာင္
ထားလို႔ရလားဟင္"
"ဘာလို႔လဲကြ"
"႐ိုးရဲ႕ေယာက်္ားက သိပ္အိပ္ေရးႏုတာ...ၾကက္တြန္သံက
အနီးကပ္ႀကီးေအာ္ေတာ့ သူခဏခဏလန္႔ႏိုးေနတာမို႔လို႔
ကိုႀကီးၾကက္ေတာရယ္"
ေအးေကာင္းတယ္...ၿမိဳ႕သား အခုေတာ့ဘာတတ္နိင္လဲ..
ဟားဟား...ေကာင္းတယ္ငါ့သားႀကီးဆက္သာတြန္။
"သခြပ္႐ိုးငါ့ညီရာ...ၾကက္ပဲ လူမွမဟုတ္တာ..သြားခ်င္လာ
ခ်င္မွာေပါ့...ဘယ္တားလို႔ရမလဲ...ေလွာင္ထားရင္ငရဲေတာင္
ႀကီးေသး...ဒါသဘာဝပဲေလ"
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္...ဒါေပမဲ့"
"ကဲပါ ငါ့ညီရာ...ေနာက္က်အက်င့္ရသြားမွာပါ"
႐ိုး ဆက္ၿပီးေျပာလည္းထူးမွာမဟုတ္၊တကယ္ေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕
ေဒါသကိုသိလို႔ လာေျပာရျခင္းပင္။ေမာင္က ေဒါသထြက္ရင္
တဇြတ္ထိုးဘာျဖစ္ျဖစ္လုပ္တတ္တာမို႔ ႐ိုး နိင္မွာမဟုတ္။
႐ိုး မွာႏႈတ္ဆက္၍သာ ျပန္လာလိုက္ၿပီး သက္ျပင္းသာခ်လိုက္
ပါေလသည္။
...........
"ျဖစ္သင့္လားဗ်ာ.....အေမျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္သားတစ္ေယာက္
လံုးကို ထားခဲ့ရတယ္လို႔"
"ဟုတ္သားပဲ...အဲ့ေနရာမွာ ညီေလးတစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ဘယ္
လိုလုပ္မလဲ"
"အေမလုပ္ပံုက မဟုတ္ေသးပါဘူး"
သားအႀကီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆူပူေနမူေၾကာင့္ ေဒၚမိခိုင္မွာသူ႔
သားေတြကိုအျမင္ကပ္ကပ္ျဖင့္မ်က္ေစာင္းေတြလွိမ့္ထိုးရင္း
မွအပမတတ္နိင္။
"ဟဲ့..ငါသရဲေၾကာက္တာနင္တို႔ေတြလည္းအသိဆံုး၊ငါလည္း
ဇြတ္ေျပးမိတာေပါ့ေတာ္...မေအကိုျပန္ေျပာမေနနဲ႔..ငရဲအိုး
ဂ်ိဳးကပ္ေနမယ္"
"အေမသရဲေၾကာက္တာလည္း လြန္ကိုလြန္တယ္...အခု
ေတာ့ရပ္သိ့ရြာသိျဖစ္ကုန္ၿပီ...ညကလည္းျပသနာေတြတတ္
လို...ထင္ေက်ာ္ကေတာင္ညီေလးကိုအိမ္လိုက္ပို႔ရတယ္"
ဟု ဖိုး႐ႈပ္က သူ႔အကိုဗလနဲ႔အတူေလသံတူ..အျမင္တူ။
"ငါကနင့္အေဖနဲ႔ညားတာေတာင္ လမ္းသြားရင္းသရဲကို
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ နင့္အေဖအိမ္ထဲေျပးတတ္ၿပီးဝင္ပုန္းလို႔
ညားရတာဟဲ့သိၿပီလား...မသိဘူးေအ...ငါေတာ့သရဲေၾကာက္
တာေဖ်ာက္မရဘူး"
"သရဲသာေၾကာက္တာ တစ္ခါမွလည္းမျမင္ဖူးပဲနဲ႔ အေမျမင္ဖူး
လို႔လား"
"ဖိုး႐ႈပ္!နင္တို႔ေတြမေအပဲေျပာမေနနဲ႔...ကံေကာင္းကိုကည
ကေျပးပါဆို က်န္ေနခဲ့တာလည္းထည့္ေျပာမွာေပါ့ေအ.. မေအကေျပးပါဆို မတ္တပ္ႀကီးက်န္ခဲ့ရတယ္လို႔"
"ညီေလး မင္းကေကာ ဘာလို႔မေျပးတာလဲ"
"ညီေလးဖိုးကံေကာင္း!"
"ဟင္!"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ေနမေကာင္းဘူးလား"
"ဘာ...ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြသြားစီးလိုက္
ဦးမယ္...ဒီတိုင္းပံုထားရင္ပုပ္မွာစိုးလို႔"
အေမနဲ႔အကိုတို႔ေျပာတဲ့စကားေတြက နားထဲမၾကားတစ္ခ်က္
ၾကားတစ္ခ်က္...သူ႔အသိအာရံုထဲ ညကသူကိုက္လိုက္လိုက္
တဲ့သူ ဘယ္လိုမ်ားေနေသးလဲဟုသာ အာရံုေရာက္ေနပါ၏။
ဒီမနက္မွျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ေနလို႔မေကာင္း...
သူကိုယ္တိုင္ကလည္း သူမ်ားအသားကိုထိခိုက္နစ္နာေအာင္
လုပ္တတ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္
ညစ္ညဴးရေပ၏။
"ဟိတ္!"
"ဟင္...ခင္ဗ်ား...ခင္ဗ်ား!"
"ဟုတ္တယ္ငါပဲ...ဒီမွာေတြ႔လား..ဒဏ္ရာ"
"ေတြ႔သားပဲ...အဲ့ဒါဘာျဖစ္လဲ"
ဘုေဘာက္ျပန္မေျပာခ်င္ေပမဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ေလသံနဲ႔မ်က္ခြက္
ႀကီးကိုျမင္တာနဲ႔ စကားေကာင္းျပန္ေျပာခ်င္တာေတြေပ်ာက္
ရတဲ့အထိ လူကိုေအာ္ေငါက္ေနမွေတာ့ ဘယ္သူကစိတ္ၾကည္
ၾကည္နဲ႔ျပန္ေျပာနိင္မလဲ။
အေမနဲ႔အကိုတို႔ ေနာက္ဘက္ကို ဝင္လာၾကမလားဟုလည္း
လွည့္ၾကည့္ရေသး...သူ႔မွာလည္း အေမတို႔မသိပဲဘာမွမလုပ္
ရဲတဲ့ဘဝ...အေဖဆံုးၿပီးတည္းက အေမနဲ႔အကိုတို႔က သူ႔အ
ေပၚပိုၿပီးစည္းကမ္းေတြတင္းက်ပ္ လာတာအမွန္။ေျပာရရင္
အကိုႏွစ္ေယာက္ကို သူအရမ္းေၾကာက္ခ်စ္႐ိုေသေလ၏။
အဲ့ထဲမွာမွ အကိုဗလကိုပင္။
"ေတြ႔တယ္ဟုတ္လား...မင္းျမင္ရင္ တာဝန္ယူရမယ္ဆိုတာ
မသိဘူးလား"
"ဘာကိုတာဝန္ယူရမွာလဲ...ခင္ဗ်ားဘာသာေျပးဝင္လာၿပီးမွ
အခုမွ က်ဳပ္အမွားလို႔မေျပာေနနဲ႔"
"ဒါေပမဲ့ ဒါကမင္းလုပ္လိုက္လို႔ရလာတာေလ...ညကငါတစ္
ညလံုးအိပ္မရေအာင္ကိုက္ေနတာသိလား"
"အံုဖြ...အံုဖြရၿပီလား..."
လက္ကိုအတင္းဆြဲၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔တဖူးဖူးေလနဲ႔လာမႈတ္
ေနတာေတြ႔ေတာ့ လီယြန္ေတာ္ေတာ္အျမင္ကပ္လာမိ၏။
မသိရင္ ဝတ္ေက်တန္းေက်ပံုစံမ်ိဳး....ေတြ႔မယ္မင္း။လီယြန္
စတယ္လာ လို႔ေခၚတဲ့ငါက ကမၻာပတ္လာတဲ့ေကာင္...မင္း
လိုေတာၾကံဳအံုၾကားေလာက္ကေတာ့ အဟက္။
"ေအး...ငါကလည္း ငါ့ဆီကတစ္ခုခုထိခိုက္ရင္...အဲ့လူဆီက
တစ္ခုခုျပန္ယူတတ္တယ္ဆိုတာ မွတ္ထား၊မင္းရဲ႕အေႂကြးကို
အေက်သာ ဝေအာင္ဆပ္ေပေတာ့"
နားမလည္နိင္တဲ့စကားအသြားအလာေတြေၾကာင့္ ဖိုးကံ
ေကာင္းမွာ မ်က္လံုးေလးေတြျပဴးလ်က္ ကိုယ္ေလးတြန္႔သြား
ခိုက္....။
"ခင္ဗ်ား!အြန္႔...ႁပြတ္"
"ႁပြတ္...အင့္...အြန္႔"
"ဘာလုပ္တာလဲ...ဟမ္!႐ူးေနၿပီလား"
"ဟုတ္တယ္...ငါ႐ူးသြားတာ မင္းဘာျဖစ္ခ်င္လဲ...ဟမ္!"
"ခင္ဗ်ားျပန္ေတာ့....က်ဳပ္အကိုေတြဝင္လာရင္ခင္ဗ်ားေသ
လိမ့္မယ္...ျပန္...ဟင့္"
ဖိုးကံေကာင္း ဘာကိုငိုလို႔ငိုမိမွန္းမသိ...အတင္းဇြတ္အနမ္းခံ
ရလို႔လား...အကိုႀကီးတို႔ျမင္ရင္ သူအသတ္ခံရမွာစိုးလို႔လားမ
သိ...ေသခ်ာတာက ဒီမ်က္ဝန္းညိဳညိဳလူႀကီးဆီမွာ ဘာမ
ေျပာညာမေျပာအနမ္းခံရတာကိုပဲ မုန္းတာ။
"လႊတ္...ခင္ဗ်ား...သြားေတာ့"
"မင္းအကိုေတြလာရင္ အတူသတ္ခံရတာေပါ့...မင္းမေမ့နဲ႔
ငါ့ဆီမွာမင္းရဲ႕တင္ေနတဲ့အေႂကြးကို...ငါရယူခ်င္သလိုယူမွာ
ဆိုတာပဲ...မင္းအကိုေတြကိုလည္း ေၾကာက္ေနမယ္မထင္နဲ႔
ငါညက်ထပ္လာရင္လာခဲ့မွာ...ႁပြတ္"
ၾကည့္စမ္းပါဦး...လူကိုအားရေအာင္နမ္းၿပီးျပန္ထြက္သြား
လိုက္တာမ်ား....မ်က္ရည္ေတြကို အေမတို႔ျမင္မွာစိုးလို႔အ
ျမန္သုတ္လိုက္ၿပီး ဟန္မပ်က္ေနရ၏။ အေမတို႔ ဝင္မလာလို႔
ေတာ္ေသးသည္ေျပာရမည္။ ဖိုးကံေကာင္းေလးမွာ မအူမ
လည္ေလးက်န္ခဲ့ေပမဲ့ လီယြန္ရဲ႕မ်က္ႏွာကအျပံဳးႀကီးက
ေတာ့ ခနဲ႔တဲ့တဲ့အျပံဳးမ်ိဳးျဖင့္သာ။
✨✨✨✨✨✨
ေနာက္တပိုင္းဆက္upေပးမယ္ေနာ္
Uni....
"မောင်...ထတော့နော်...မောင်လယ်ထဲသွားမယ်ဆို"
ထိုအခါမွာ သူ့ကိုတင်းကျပ်စွာ ရင်ခွင်ထဲထွေးဖက်ထားတဲ့
လက်တွေက လှုပ်ရှားလာပြီး ပိုတိုး၍ပင်ဖက်တွယ်လာကာ
မောင့်ရဲ့မျက်နှာကြီးက ရိုးရဲ့မျက်နှာနုနုပေါ် ကျရောက်လာ
သည့်မို့ ရိုးမှာ မရှိရှိတဲ့အားနဲ့ပြန်တွန်းရင်း သတိပေးရပြန်လေ
၏။
မောင့်ရဲ့လက်တွေမှာလည်း သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် ပြေးလွှားလှုပ်
ရှားကစားနေပြန်လေသည်။ကိုယ့်ရဲ့ယောကျ်ားဖြစ်သူဆိုတော့
လည်း အပြစ်လည်းတင်လို့မရ..ရိုးကိုယ်တိုင်တောင် မောင်
ငြီးငွေ့သွားမှာ စိတ်ပူနေတဲ့သူမဟုတ်လား။
"မောင်"
"ဘာလဲကြာ"
"6နာရီထိုးနေပြီ"
"ဟင်!ဟုတ္လား"
ရိုးရဲ့စကားဆုံးသည်နှင့် မောင့်ရဲ့မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ အိပ်ချင်မူး
တူးနဲ့ပြန်ဖြေနေတဲ့ မောင့်အသံလေးက ခါတိုင်းကြားနေကျ
ပြတ်သားတိရှတဲ့အမိန့်ဆန်ဆန် မာကျောခက်ထန်တဲ့အသံအ
နေအထားမျိုးမဟုတ်ပဲ ခပ်ချွဲချွဲအသံလေးနှောကာ လွတ်လပ်
မူတွေပါဝင်နေတာမို့ ရိုးမှာမောင့်ကိုကြည့်ပြီးချစ်မဝလေတော့။
"အောက်အီးအီးအွတ်"
"အဲ့ကြက်က ဘယ်ကကြက်လဲ...ညတိုင်းတစ်နာရီခြားတစ်ခါ
အိမ်ခေါင်မိုးပေါ်တတ်ပြီးအော်တယ်...မောင်လန့်လန့်နိုးရတာ
နဲ့အခုအိပ်ရေးမဝချင်တော့ဘူး"
အမိန့်က ညသန်းခေါင်ယံကနေ မနက်အချိန်ထိ ဓနိခေါင်မိုး
ပေါ် လာလာတွန်တတ်တဲ့ ဘေးအိမ်က ကိုကြီးကြက်ပေါရဲ့
ကြက်ထီးကြီးကို မေက်နပ္စြာ ပြောရင်း အိပ်ရာကထလိုက်
လေ၏။
အိပ်ရာထခါနီး ရိုးကို အနမ်းနဲ့ညှောင့်သွားဖို့လည်းမမေ့ချေ။
"အဲ့ဒါ ဘေးအိမ်က ကိုကြီးကြက်တောရဲ့ ကြက်လေမောင်"
"သူ့အိမ်သူသွားမအော်ပဲ...ဘာလို့ဒီအိမ်ကျမှလာလာပါးစပ်
ယားနေတာလဲ...အော်တာကလည်းမောင်တို့ခေါင်းရင်းမှာ
လာအော်သလားမှတ်ရတယ်..အသံကပြဲလန်နေတာပဲ"
"တိရစၦာန်ဆိုတော့ သူ့ဓာတ်ကျတဲ့နေရာမှာ တွန်တာနဲ့တူ
တယ်"
ရိုးက ဒီတိုင်းစကားရိုးရိုးလေးဖြင့် မောင်ထသွားလို့ ကျန်ခဲ့တဲ့
စောင်ကိုပြန်ခေါက်ရင်း ပြောလိုက်ပေမဲ့ မောင့်ဆီက မျက်ဝန်း
တွေက ထောင့်မကျိုး။ ထိုအခါမွ ရိုးကိုယ်လုံးလေး ကျုံ့ဝင်
သွားလေ၏။
"ခင်ဗျားက ကိုယ့်ယောကျ်ားဘက်ကျမပါပဲ...ဒီကြက်ဘက်က
ပါနေရအောင်...ခင်ဗျားနဲ့အဲ့ကြက်နဲ့ကဘာလဲ"
အမေလး! ဒါက ဘယ်လိုကြီးလဲ...မောင်က သိသိသာသာ
ကြီးကို သဝန်တိုနေပါ၏။ မောင်ရဲ့မျက်နှာပေးကိုက မေက်
နပ်ချင်တဲ့ရုပ်မျိုး။ ရိုး မျက်ဝန်းလေးတွေကို မှိတ်ထားရင်းနေ
ရင်တောင် မောင့်ရဲ့ အချိုးအကျ ယခုပုံစံလေးက မေ့လို့ပင်
ရမှာမဟုတ်...။
ဒါတော့မှန်တယ်...ရိုး ဝန်ခံ၍ပင်မရနိင်လောက်အောင်မောင့်
ရဲ့ မောင့်ရဲ့ချောမောခန့်ညားမူမှာ မျောပါသွားရ၏။မောင်က
သဝန်တိုရင်းမှ သူ့ဘက်မှာ မေနေပးတဲ့ ရိုးကိုအပြစ်တင်နေ
တာလေးကို ရိုးသိပ်ချစ်မိပြန်သည်။
ဆိုပါစို့...မောင်ဘာလုပ်လုပ် မောင့်အမှန်ဟုပြောရင် ရိုးကိုပါ
အမွန္တရားဟု လက်ကိုင်ထားစေချင်တာမျိုး။
"ကိုကြီးကြက်တောကလေ...ကိုယ့်ကြက်ကိုလျှောက်လွှတ်
ထားတော့ အခုတော့မောင်အိပ်ရေးပျက်ရပြီ..အမှန်ဆိုမောင်
ရယ်...ပြောပြမယ်...သူ့ကြက်သူလှောင်ထားသင့်တာပေါ့..
အခုလိုလုပ်တော့ကော ကောင်းသလား"
"ဟုတ်တယ်...ကိုကိုပြောတာမှန်တယ်"
"မရပါဘူး...ကိုကို ခဏနေရင် သွားပြောထားလိုက်မယ်..
ကိုကို့ရဲ့ယောကျ်ား မင်းအမိန့်စည်း အိပ်ရေးမပျက်အောင်၊
အမြင်မကပ်အောင် မလုပ်ပါနဲ့လို့"
အိုကေ...ဒီလောက်ဆိုရလောက်ပြီ..အခုမှပဲလန်းလန်းဆန်း
ဆန်းဖြစ်သွားတယ်...အခုချိန်မှာ မောင့်မျက်နှာကြီးကလည်း
မှိုရသွားသလို ခေါင်းတညိမ့်ညိမ့်နဲ့ထောက်ခံနေပုံထောက်ရင်
ရတတ်တော့အေးသွားရပြီ...ဒါပေမဲ့ပေါ့ပေါ့လျော့လျော့တော့
မနေသင့်ပေ...မောင်က စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်ရင်သူများနဲ့မ
တူ...အရမ်းစကားနာထိုးတာမျိုး။
မောင်
မောင်
ကိုကို့ရဲ့ တကယ့်ကလေးကောင်လေး။
"ကောက်ညှင်းထုပ်...ပူပူလေး"
"နေပါဦး"
အိမ်ရှေ့က မုန့်သည်ဖြတ်သွားသည့်နှင့် ရိုး ဈေးသည်ကိုတား
လိုက်ရင်းမှ ပိုက္ဆံကို နှိုက်ယူလိုက်ပြီး အမြန်ပြေးထွက်လာ
ရလေသည်။
"ပဲနဲ့ဌက်ပျောသီး ပါတာလေးရွေးပေးနော်..ပူကောပူသေးရဲ့
လား"
"စိတ်ချပါအေ့...အခုမွ မီးဖိုပေါ်ကချလာတာ..ပူပူလေးနဲ့
ကောင်းမှကောင်း"
ကောက်ညှင်းထုပ်တွေကို ကြီးကြီးလေးနဲ့ကောင်းမယ်ထင်
တာလေးရွေးဝယ်လာပြီးနောက် အရီးလေးတို့လင်မယားအ
တွက်ခွဲဖယ်လိုက်ပြီးနောက်...မောင်နဲ့မောင့်သူငယ်ချင်းစား
ဖို့အတွက် ပန်းကန်ထဲထည့်ကာ မောင်ဆီတဲ့နေရာဆီလာရ
၏။
ဘာလို့ဆို မောင်ကအခန်းထဲတွင် မရှိတော့လေတော့။
"ဟျောင့်!မင်းအခုထိအိပ်ရာမထသေးဘူးလား..သူများအိမ်
လာရင်း စောက်ပျင်းလာလုပ်နေတယ်"
"အမိန့်!ငါ့အခြေအနေလည်းကြည့်ပါဦးကွာ..ကိုက်ခဲနေတာ
ကြ...ငါအခုထိ ဟိုခွေးကောင်လေးကိုလည်းအခဲမကျေသေး
တာမဟုတ္ဘူး"
"ပြစမ်း!"
"အာ့...ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါကွာ"
"လီယွန်...မင်းလက်ကယောင်နေပြီ..တော်ကြာ မင်းလက်
ကို ဖြတ်ပစ်လိုက်ရဖို့အလားအလာရှိတယ်"
"ထြီ!မဦးမချွတ်ကွာ...ငါ့လက်သာတခုခုဖြစ်လို့ကတော့အ
သေပဲခံတော့မယ်...တောက်စ်!"
လီယွန်ရဲ့ အခဲမကျေတဲ့ဒေါသတွေနဲ့နိုးထလာတာကိုကြည့်
ပြီး အမိန့် သဘောကျစွာရယ်မိလေသည်။ ပြောမယ်သာပြော
တာ လီယွန်ရဲ့လက်က တကယ်ကြီးယောင်နေတာ...နီရဲပြီး
မက်မွန်သီးကြီးလို သွားကိုက်ရာအနီးအနားမှာ ပြည့်ပြည့်
ဖောင်းဖောင်းကြီး...ဒီကောင်အတော်နာနေမယ်ဆိုတာသိ
ပေမဲ့ ရွာကိုလိုက်လာပြီးဒုက္ခလာရှာကာ ညီးညူနေတဲ့မျက်
ခွက်ကြီးကို တွေ့ပြန်တော့လည်း အမိန့်မှာ အူတတ်လို့မဆုံး။
"တော်တော်စိတ်ဒုက္ခပေးတဲ့ စောက်ခွေးကောင်လေး"
"မောင့်သူငယ်ချင်းကို အားနာလိုက္တာ..အဲ့ကောင်လေးက
ရိုးရဲ့ နှစ်ဝမ်းကွဲညီလေးပါ...သူကအနေအေးပြီးသိပ်စကား
မပြောတတ်တဲ့သူမဟုတ်ဘူး...အခုက်"
"အခုက်...အကို့လက်ကိုကိုက်လိုက်တာပြတ်ထွက်မတတ်ပဲ
အနေအေးလို့သာပဲ...စပ်စလူးသာခါရင် ညကတည်းကငါ့ရဲ့
လက် သူ့ပါးစပ်မှာချီသွားလောက်တယ်"
ရိုးမှာ လည်းတကယ်ပင်မျက်နှာပူရလောက်အောင်အားတုံ့
အားနာ...မောင့်ဘေးနားထိုင်ကာ ခေါင်းငုပ်ထားရက်နှင့်အ
မှန်တွေပြောနေတာဆိုတော့လည်း ငြိမ်နေရုံမှအပါးမတတ်
နိင်။
"ရိုး တောင်းပန်ပါတယ်"
"ဘာလို့တောင်းပန်နေတာ...ဘာဖြစ်နေတာခင်ဗျား!"
မောင်က သူ့ဘက်ငဲ့ကြည့်လိုက်ပြီး ဆူငေါက်လိုက်လေတော့
ရိုးမှာ ထပ်ဆူမှာစိုးတာကြောင့် မောင့်ပါးစပ်ထဲ ကောက်ညှင်း
ပေါင်းတဖဲ့ကို ဖဲ့ပြီးခွံကျွေးလိုက်လေ၏။
"ဘာတွေလာခွံနေတာ..ဘယ်သူကစားမယ်ပြောလို့လဲ"
"စားကြည့်ပါမောင်ရဲ့...စားလို့ကောင်းတယ်"
"သနားလို့.. ဟွန့်!!"
မျက်စောင်းထိုးပေမဲ့ ရိုးခွံလိုက်တာကိုတော့ မောင်ကအထွန့်မ
တတ်ပဲစားလိုက်ပြီးမှ...
"စားလို့ကောင်းသားပဲ...ထပ္ခြံဦး"
"မောင်စားချင် ကျွေးမှာပေါ့.. နောက်ကျ ကိုယ်တိုင်လုပ်
ကျွေးမယ်"
"ခင်ဗျားက မုန့်လုပ်တတ်တယ်ပေါ့..မထင်ထားဘူး"
"ဟင်!ဘာလို့လဲ"
"ခင်ဗျားက ငိုဖို့ပဲသိတယ်မှတ်တာ"
"မောင့်ကိုချစ်ဖို့လည်း သိတယ်"
"တကယ္လား"
"အွန်း!"
သွားပြီ...ငါ့လက္ကအနာကေန ဘယ်လိုဖြစ်လို့သူတို့ရဲ့ချစ်
ကျွမ်းဝင်တဲ့စကားတွေက သူတို့ပါးစပ်ထဲရောက်သွားရတာလဲ
အမိန့်ရဲ့မျက်လုံးတွေကလည်း ချစ်ရည်ရွှမ်းလဲ့နေတာများ
အရည်တောက်တောက်ကျနေတဲ့ ဟာကြီးလိုပဲ...လက္က
လည်းအငြိမ်နေတာမျိုးလည်းမဟုတ်..ဒီကောင် လူလစ်ရင်
ဘယ်လောက်တောင် လက်ကမျဉ်းလဲ ခေါင်းထဲသိပ်တွေးစ
ရာမလို။
ပဲရစ်မှာရည်းစားတွေပွေလီရှုပ်နေတည်းက အမိန့်ရဲ့စောက်
ကျင့်ကိုကအဲ့တိုင်းပဲ။
"အာလားလား...နာလိုက္တာ"
"နာရင်သေလိုက်ကွာ...ဒါမှမကျေနပ်ရင်မင်းခွေးကောင်လေး
ကိုသွားရှာပြီးစာရင်းရှင်းလိုက်...မင်းဘာလုပ်ချင်လဲပြော"
"အေး...စာရင်းကပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုရှင်းမှာ...လီယြန္စ
တယ္လာ ဆိုတာဘာကောင်လဲကို သိစေရမယ်"
.............
"ကြွက်နီရေ....လာလာလာ...ကြွက်နီရေ"
ထိုအသံကေတာ့ ဘေးအိမ်က ကိုကြက်တောရဲ့ သူ့ကြက်တွေ
ကိုအစာကျွေးချိန်ပဲ ဖြစ်လေသည်။ ကိုကြက်တောက ကြက်
မွေးတာဝါသနာပါသူပီပီ ကြက်တွေကိုမွေးပေမဲ့ အဲ့ထဲမွာ
ကြွက်နီ လို့ခေါ်တဲ့ကြက်ထီးကြီးကို အချစ်ဆုံးပင်။
ကြွက်နီကလည်း ကြက်တောကို သိမွသိ...ကြက်တောအစာ
ကျွေးမှစားသလို...ကြက်တောအတွက်လည်းသိပ်အားကိုးရ
လေသည်။
အကြောင်းကား တစ္လတခါ ရွာထိပ်မှာ လုပ်တဲ့ကြက်ဝိုင်းမှာ
ကြွက်နီက ဗိုလ်စွဲပြီး အနိင်ရအောင်ခွပ်ပေးထားလို့ပင်။နောက်တစ်ခုကတော့ ပိုင်ရှင်ရဲ့အိမ်မှာ ချီးပါတာကနည်းနည်း
ဘေးအိမ်က အရီးလေးတို့အိမ်ခေါင်မိုးမှာ သွားသွားတွန်ပြီး
ချီးပါတတ်လို့ပင်။
ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကလည်း ဆူဖြိုးထွားကြိုင်းကာ အမောက်မှရဲ
တောက်နေပြီး ခြေသည်းတွေကလည်းထက်မှထက်....တ
ကယ့်ကို ကြက်ကောင်း။
ဒါမို့ ကြက်တောရဲ့အသည်းစွဲ၊ ကြက်တောမှာလည်း သူ့နာ
မည်အရင်းရှိပေမဲ့ ကြက်တွေကိုသိပ်ချစ်ကာ တပူးပူးတတြဲ
တွဲနေခြင်းကြောင့် ကြက်တောဟု ရွာကလူတွေကခေါ်ကြခြင်း
ဖြစ်၏။
"ရှင်လည်း တနေ့တနေ့ ဒီကြက်တွေနဲ့ပဲအချိန်ကုန်နေတယ်
ဘာမှတော့ဖြစ်ထွန်းအောင်မလုပ်နိင်ဘူး"
ဟု ဇနီးဖြစ်သူ အေးမာ ရဲ့မြည်တွန့်တောက်တီးသံနဲ့အတူ
ဗန်းကို ဂျိုင်းကြားညှပ်ပြီး ခါးထောက်ရန်တွေ့နေတဲ့ အေးမာ
ကို ကြက်တွေကိုအစာကျွေးနေရင်းမှ မော့ကြည့်ကာ။
"ဘာဖြစ်ပြန်တာလဲ အေးမာရယ်...မနက်စောစောစီးစီး"
"ပြောအောင်ရှင်ပဲလုပ်နေတာ...အိမ်ကစည်ပိုင်းကိုရေဖြည့်
ပါလို့ ကျွန်မမနေ့ညနေတည်းက မွာထားတာ...ရှင်ပဲ မနက်
အစောကြီး...မင်းမနိုးခင် ဖြည့်ပေးခဲ့ပါမယ်တဲ့..အခုတော့
ရှင့်ကြက်ပဲ ရှင်လုပ်နေ...ဒီလောက်ဖြင့် ရှင်ကြက်တွေပဲရှင်
ယူလိုက်ပါလား"
"ဟ့...ငါလိုလူကိုမင်းရတာကံကောင်းတယ်နော်..မင်းတစ်
ရွာလုံးအနှံပတ်ပြီး ရှာကြည့်...ထမင်းသာသိုးသွားမယ်နား
လည်လား...ငါ အိမ်ဦးနတ်ကွ"
"ဘာအိမ်ဦးနတ်လဲ...ရှင့်ကိုသာပြန်အမ်းလို့ရရင်လေ..ဘေး
အိမ္က သခွပ်ရိုးရဲ့ယောကျ်ားနဲ့ အဆတစ်ရာပေးပြီးပြန်လဲ
ချင်သေး..."
"မင်းတို့မိန်းမတွေက အဲ့ဒါပဲ...ရုပ်ချောမှ လူရာသွင်းချင်ကြ
တယ်...ဒီမှာရုပ်ဆိုးရင်....သိပ်ချောတယ်ဆိုတာမကြားဖူး
ဘူးလား"
"မကြားဖူးဘူး...ဒီမွာ ကျုပ်ပြန်လာတဲ့အထိ ရေမဖြည့်ထား
ရင်ရှင် ကြက်ကောရှင်ကောဟင်းအိုးထဲ ထည့်ချင်ပစ်မယ်..
ဘာအောက်မေ့နေလဲ"
"အေးပါကွာ...ကြွကြွ"
"ကြွမယ်ကြွမယ်!"
တောက်စ်...ဘယ်လိုမိန်းမလဲမသိဘူး...ရုပ်ချောတာတွေတာ
နဲ့ဟင်းးး..ဟိုဘေးအိမ်ကကောင်ကလည်းကွာ...ဘာလို့များ
ငါတို့ရွာကလူနဲ့ခိုးရာလိုက်ပြေးရတာလဲ...အခုတော့ငါပဲအ
ပြောခံရတယ်။
မိန်းမ...မိန်းမ...တယ္ခက္သကိုး။
"ကိုကြီးကြက်တော!"
"ဟေ...ညီလေးသခွပ်ရိုးပါလား..လာလေကွာ"
မောင်မင်းကြီးသား...သူ့ယောကျ်ားကိုမေတ္တာပို့နေတာမသိ
လောက်ပါဘူးနော်။တန်းခနဲ့ဆို ရှေ့ရောက်လာတာပဲ။
"ဟိုလေ...ပြောစရာရှိလို့"
"အေးပြောလေ...ငါ့ညီလည်းအခုမှပဲ ရွာကိုပြန်လာတော့
တယ်...ငါ့ညီရဲ့ယောကျ်ားကို ဟိုနေ့ကဒီဘက်ခြမ်းကနေတွေ့
လိုက်သေးတယ်...တော်တော်ချောပြီးခန့်တာ...ကြည့်လို့
လည်းကောင်းတယ်...ငါ့ညီတို့များ ကံကောင်းချက်"
ကြက်တောမှာလည်း ရွာစပီကာ အေးမာရဲ့ညဘက်တွေမှာ
သခွပ်ရိုးရဲ့ယောကျ်ားက ဘယ်လောက်ချောပြီးခန့်ညားတာဟု
အတင်းတုတ်နေတည်းက နားငြီးနေတာဖြစ်လေသည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကိုကြီးကြက်တောရယ်..နောက်နေ့ကျ
မောင်နဲ့မိတ်ဆက်ပေးဦးမယ်...အခု လာရင်းကိစ္စကလေ"
"ပြောလေငါ့ညီရ...ဘာကူညီရမလဲ"
"ကိုကြီးကြက်တောရဲ့ ဒီကြက်ကိုညဘက်တွေအိပ်ရင်လှောင်
ထားလို့ရလားဟင်"
"ဘာလို့လဲကွ"
"ရိုးရဲ့ယောကျ်ားက သိပ်အိပ်ရေးနုတာ...ကြက်တွန်သံက
အနီးကပ်ကြီးအော်တော့ သူခဏခဏလန့်နိုးနေတာမို့လို့
ကိုကြီးကြက်တောရယ်"
အေးကောင်းတယ်...မြို့သား အခုတော့ဘာတတ်နိင်လဲ..
ဟားဟား...ကောင်းတယ်ငါ့သားကြီးဆက်သာတွန်။
"သခွပ်ရိုးငါ့ညီရာ...ကြက်ပဲ လူမွမဟုတ္တာ..သွားချင်လာ
ချင်မှာပေါ့...ဘယ်တားလို့ရမလဲ...လှောင်ထားရင်ငရဲတောင်
ကြီးသေး...ဒါသဘာဝပဲလေ"
"ဟုတ်တော့ဟုတ်ပါတယ်...ဒါပေမဲ့"
"ကဲပါ ငါ့ညီရာ...နောက်ကျအကျင့်ရသွားမှာပါ"
ရိုး ဆက်ပြီးပြောလည်းထူးမှာမဟုတ်၊တကယ်တော့ မောင့်ရဲ့
ဒေါသကိုသိလို့ လာပြောရခြင်းပင်။မောင်က ဒေါသထွက်ရင်
တဇွတ်ထိုးဘာဖြစ်ဖြစ်လုပ်တတ်တာမို့ ရိုး နိင်မှာမဟုတ်။
ရိုး မှာနှုတ်ဆက်၍သာ ပြန်လာလိုက်ပြီး သက်ပြင်းသာချလိုက်
ပါလေသည်။
...........
"ဖြစ်သင့်လားဗျာ.....အမေဖြစ်ပြီး ကိုယ့်သားတစ်ယောက်
လုံးကို ထားခဲ့ရတယ်လို့"
"ဟုတ္သားပဲ...အဲ့နေရာမှာ ညီလေးတစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်ဘယ်
လိုလုပ္မလဲ"
"အမေလုပ်ပုံက မဟုတ်သေးပါဘူး"
သားအကြီးနှစ်ယောက်ရဲ့ ဆူပူနေမူကြောင့် ဒေါ်မိခိုင်မှာသူ့
သားတွေကိုအမြင်ကပ်ကပ်ဖြင့်မျက်စောင်းတွေလှိမ့်ထိုးရင်း
မှအပမတတ်နိင်။
"ဟဲ့..ငါသရဲကြောက်တာနင်တို့တွေလည်းအသိဆုံး၊ငါလည်း
ဇွတ်ပြေးမိတာပေါ့တော်...မအေကိုပြန်ပြောမနေနဲ့..ငရဲအိုး
ဂျိုးကပ်နေမယ်"
"အမေသရဲကြောက်တာလည်း လွန်ကိုလွန်တယ်...အခု
တော့ရပ်သိ့ရွာသိဖြစ်ကုန်ပြီ...ညကလည်းပြသနာတွေတတ်
လို...ထင်ကျော်ကတောင်ညီလေးကိုအိမ်လိုက်ပို့ရတယ်"
ဟု ဖိုးရှုပ်က သူ့အကိုဗလနဲ့အတူလေသံတူ..အမြင်တူ။
"ငါကနင့်အဖေနဲ့ညားတာတောင် လမ်းသွားရင်းသရဲကို
ကြောက်ကြောက်နဲ့ နင့်အဖေအိမ်ထဲပြေးတတ်ပြီးဝင်ပုန်းလို့
ညားရတာဟဲ့သိပြီလား...မသိဘူးအေ...ငါတော့သရဲကြောက်
တာဖျောက်မရဘူး"
"သရဲသာကြောက်တာ တစ်ခါမှလည်းမမြင်ဖူးပဲနဲ့ အမေမြင်ဖူး
လို့လား"
"ဖိုးရှုပ်!နင်တို့တွေမအေပဲပြောမနေနဲ့...ကံကောင်းကိုကည
ကပြေးပါဆို ကျန်နေခဲ့တာလည်းထည့်ပြောမှာပေါ့အေ.. မအေကပြေးပါဆို မတ်တပ်ကြီးကျန်ခဲ့ရတယ်လို့"
"ညီလေး မင်းကကော ဘာလို့မပြေးတာလဲ"
"ညီလေးဖိုးကံကောင်း!"
"ဟင်!"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ...နေမကောင်းဘူးလား"
"ဘာ...ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး...ချဉ်ပေါင်ရွက်တွေသွားစီးလိုက်
ဦးမယ်...ဒီတိုင်းပုံထားရင်ပုပ်မှာစိုးလို့"
အမေနဲ့အကိုတို့ပြောတဲ့စကားတွေက နားထဲမကြားတစ်ချက်
ကြားတစ်ချက်...သူ့အသိအာရုံထဲ ညကသူကိုက်လိုက်လိုက်
တဲ့သူ ဘယ်လိုများနေသေးလဲဟုသာ အာရုံရောက်နေပါ၏။
ဒီမနက်မှပြန်စဉ်းစားမိတော့ စိတ်ထဲတွင်နေလို့မကောင်း...
သူကိုယ်တိုင်ကလည်း သူများအသားကိုထိခိုက်နစ်နာအောင်
လုပ်တတ်တာမျိုးမဟုတ်ဘူးဆိုတော့ တော်တော်လေးစိတ်
ညစ်ညူးရပေ၏။
"ဟိတ်!"
"ဟင်...ခင်ဗျား...ခင်ဗျား!"
"ဟုတ်တယ်ငါပဲ...ဒီမှာတွေ့လား..ဒဏ်ရာ"
"တွေ့သားပဲ...အဲ့ဒါဘာဖြစ်လဲ"
ဘုဘောက်ပြန်မပြောချင်ပေမဲ့ ခင်ဗျားရဲ့လေသံနဲ့မျက်ခွက်
ကြီးကိုမြင်တာနဲ့ စကားကောင်းပြန်ပြောချင်တာတွေပျောက်
ရတဲ့အထိ လူကိုအော်ငေါက်နေမှတော့ ဘယ်သူကစိတ်ကြည်
ကြည်နဲ့ပြန်ပြောနိင်မလဲ။
အမေနဲ့အကိုတို့ နောက်ဘက်ကို ဝင်လာကြမလားဟုလည်း
လှည့်ကြည့်ရသေး...သူ့မှာလည်း အမေတို့မသိပဲဘာမှမလုပ်
ရဲတဲ့ဘဝ...အဖေဆုံးပြီးတည်းက အမေနဲ့အကိုတို့က သူ့အ
ပေါ်ပိုပြီးစည်းကမ်းတွေတင်းကျပ် လာတာအမှန်။ပြောရရင်
အကိုနှစ်ယောက်ကို သူအရမ်းကြောက်ချစ်ရိုသေလေ၏။
အဲ့ထဲမွာမွ အကိုဗလကိုပင်။
"တွေ့တယ်ဟုတ်လား...မင်းမြင်ရင် တာဝန်ယူရမယ်ဆိုတာ
မသိဘူးလား"
"ဘာကိုတာဝန်ယူရမှာလဲ...ခင်ဗျားဘာသာပြေးဝင်လာပြီးမှ
အခုမွ ကျုပ်အမှားလို့မပြောနေနဲ့"
"ဒါပေမဲ့ ဒါကမင်းလုပ်လိုက်လို့ရလာတာလေ...ညကငါတစ်
ညလုံးအိပ်မရအောင်ကိုက်နေတာသိလား"
"အုံဖွ...အုံဖွရပြီလား..."
လက်ကိုအတင်းဆွဲပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့တဖူးဖူးလေနဲ့လာမှုတ်
နေတာတွေ့တော့ လီယွန်တော်တော်အမြင်ကပ်လာမိ၏။
မသိရင် ဝတ်ကျေတန်းကျေပုံစံမျိုး....တွေ့မယ်မင်း။လီယွန်
စတယ္လာ လို့ခေါ်တဲ့ငါက ကမ်ဘာပတ်လာတဲ့ကောင်...မင်း
လိုတောကြုံအုံကြားလောက်ကတော့ အဟက်။
"အေး...ငါကလည်း ငါ့ဆီကတစ်ခုခုထိခိုက်ရင်...အဲ့လူဆီက
တစ်ခုခုပြန်ယူတတ်တယ်ဆိုတာ မှတ်ထား၊မင်းရဲ့အကြွေးကို
အေက်သာ ဝအောင်ဆပ်ပေတော့"
နားမလည်နိင်တဲ့စကားအသွားအလာတွေကြောင့် ဖိုးကံ
ကောင်းမှာ မျက်လုံးလေးတွေပြူးလျက် ကိုယ်လေးတွန့်သွား
ခိုက်....။
"ခင်ဗျား!အွန့်...ပြွတ်"
"ပြွတ်...အင့်...အွန့်"
"ဘာလုပ္တာလဲ...ဟမ်!ရူးနေပြီလား"
"ဟုတ်တယ်...ငါရူးသွားတာ မင်းဘာဖြစ်ချင်လဲ...ဟမ်!"
"ခင်ဗျားပြန်တော့....ကျုပ်အကိုတွေဝင်လာရင်ခင်ဗျားသေ
လိမ့်မယ်...ပြန်...ဟင့်"
ဖိုးကံကောင်း ဘာကိုငိုလို့ငိုမိမှန်းမသိ...အတင်းဇွတ်အနမ်းခံ
ရလို့လား...အကိုကြီးတို့မြင်ရင် သူအသတ်ခံရမှာစိုးလို့လားမ
သိ...သေချာတာက ဒီမျက်ဝန်းညိုညိုလူကြီးဆီမှာ ဘာမ
ပြောညာမပြောအနမ်းခံရတာကိုပဲ မုန်းတာ။
"လွှတ်...ခင်ဗျား...သွားတော့"
"မင်းအကိုတွေလာရင် အတူသတ်ခံရတာပေါ့...မင်းမမေ့နဲ့
ငါ့ဆီမှာမင်းရဲ့တင်နေတဲ့အကြွေးကို...ငါရယူချင်သလိုယူမှာ
ဆိုတာပဲ...မင်းအကိုတွေကိုလည်း ကြောက်နေမယ်မထင်နဲ့
ငါညကျထပ်လာရင်လာခဲ့မှာ...ပြွတ်"
ကြည့်စမ်းပါဦး...လူကိုအားရအောင်နမ်းပြီးပြန်ထွက်သွား
လိုက္တာမ်ား....မျက်ရည်တွေကို အမေတို့မြင်မှာစိုးလို့အ
မြန်သုတ်လိုက်ပြီး ဟန်မပျက်နေရ၏။ အမေတို့ ဝင်မလာလို့
တော်သေးသည်ပြောရမည်။ ဖိုးကံကောင်းလေးမှာ မအူမ
လည်လေးကျန်ခဲ့ပေမဲ့ လီယွန်ရဲ့မျက်နှာကအပြုံးကြီးက
တော့ ခနဲ့တဲ့တဲ့အပြုံးမျိုးဖြင့်သာ။
✨✨✨✨✨✨
နောက်တပိုင်းဆက်upပေးမယ်နော်