Jeon Jungkook
Hayatta vazgeçebileceğimiz çok şey olurdu.
Borcun olurdu değerli eşyalarını satardın. Almak istediğin bir şey olurdu, en kötü kredi çekerdin. Seni kötü etkilediğini düşündüğün bir insanla arana mesafe koyardın. Tek bir şey vardı.
Ne kadar istersen iste ailenden vazgeçemezdin. Hiçbir şeyi silip atamazdın. Hayatında her zaman yerleri olurdu. İyisiyle kötüsüyle her daim hayatımızdaki tek gerçek olan aileden başkası değildi. Kendinden bile vazgeçebilirdin oysa...
Kim olduğun veya olacağından çok olmak istediğin yer, olmak istediğin kişi önemliydi.
Sahi...
Ben ne istiyordum?
Yaşamak ve ölmek arasında ince bir çizgi vardı. O çizgide ne kadar daha kararsızlıkla bekleyebilirdim? Nereye kadar devam edebilirdim? Tek başıma mücadele etmeye alışırken aniden öğrendiğim tüm her şeyin çöküş yaşamama neden olduğu bu ağırlığı kaldıramamak büyük bir sorun muydu?
Öyleydi.
Güçlü olmak zorunda değildim. Çünkü bu zamana kadar güçlü olarak gelmiştim. Şimdiden sonrasını güçlü olarak mı geçirecektim yoksa intikam için çalışarak mı?
Bitmesi lazımdı. Bütün pisliklerin silinip gitmesi lazımdı. Her suçun üstü kapatılmak yerine daha da açılmalıydı. Herkes hak ettiği yeri bulmalıydı.
Herkes adaletle hak ettiği yere gitmeliydi.
Karşımdaki adamın gittiği gibi.
Seul'e baskın yapan çetenin yandaşlarından birini bulmuştum. Evet bir haftadır ne eve uğruyordum ne de kendimi düşünüyordum. Tek düşündüğüm önce vatanımın huzura ermesini sağlamak, ardından aileme düzenlenen komployu en ince ayrıntısına kadar öğrenmekti.
Hazır olmasam dahi.
Elimdeki eldivenleri çıkartıp ilerlediğim yoldaki konteynere atarak ilerlemeye devam ettim. Kenarıda park ettiğim arabama binip hızla aldığım adrese doğru sürmeye başladım.
Bütün bu dalaverenin bitmesi lazımdı. Öyleki emniyet zorunlu yasak başlatmış herkesi eve tıkmıştı. Oysa adamların tek amacı göz korkutmaktan ibaretti.
Hızla ilerlediğim yolda ilerideki polisleri görmemle küfür mırıldanmıştım.
Emniyetten uzak bir şekilde bitirmek istiyordum bu işi. Sağa sapan yola girip oradan uzaklaştığımda derin bir nefes vermiştim.
Müdür ve başkomiser ifadelerinde susma haklarını kullanmışlardı. Avukatları gelene kadarda konuşmazlardı.
Gelsede konuşmayacaktılar.
Geldiğim villanın önünde ani frenle durmuş arabadan inerek hızla kapıya ilerlemiştim.
Bir insanın neyinden korkmalıydık?
Kaybedecek hiçbir şeyi olmamasından mı?
Hayır.
Yaşayacak bir sebep arayandan...
Kapıyı açan hizmetliyi iterek içeri girdiğimde arkamdan bağıran cırtlak sesine karşı yüzümü buruşturmuş kapıdan gördüğüm salona girerek oturmuştum.
"Patronunu çağır."
Yayılarak otururken söylediğim şeye karşı hızla gittiğinde gözlerimi karşımdaki cama sabitlemiştim. Gelen ayak seslerinin ardından duyduğum tok sese kulak verdim.
"Kimsin?"
Karşımdaki koltuğa oturmasını gösterdiğimde bana uyarak oturmuş yüzümü incelemişti.
"Tanıdıksın."
Kim olduğumu anlamaya çalışan ifadesine karşı boş boş bakmış konuşmuştum.
"Arkanızda bıraktığınız dosyalar bilinçli bir şekilde ayarlanmış, çünkü yapılacak baskını tahmin ediyordunuz. Oraya kimlerin baskın yapacağını da biliyordunuz."
Kaşlarını çatarak bana bakmış ardından yüzü dehşete düşmüşçesine bir hal almıştı.
"Sen..."
Ayağa kalkıp odanın içerisinde volta atmaya başladığımda gözleri üzerimdeydi.
"Bilmediğiniz tek şey bendim."
Tedirginlikle yutkunduğunda ona doğru dönmüştüm.
"Kim olduğum."
Hızla ayağa kalkıp üstündeki ceketi düzelttiğinde onu aşağılarcasına baktım.
"Kim olduğun umurumuzda dahi değil."
Kaşlarımı alayla kaldırıp samimiyetten yoksun bir şekilde sırıttın.
"O yüzden mi adamınızı öldürdüğüm haberiyle çetenizin başındaki ite koşa koşa haber verdiniz?"
Karşımdaki adam sinirle bana baktığında onu küçük görürcesine gözlerimi kısıp yüzümü hafifçe buruşturdum.
"Tanımıyorsanız tanıtırım, hiç sorun değil."
Yavaş adımlarla adama yaklaştığımda adamın tüm bedeni gerilmişti. Yine de bozuntuya vermemeye çalışarak dikleşmişti kendince.
" Jeon Jungkook."
Ona doğru biraz daha yaklaşmış sırıtmıştım.
"Tanırsınız beni."
Lacivert takım elbisesinin ceketini düzelten adamı süzmüş ardından geri çekilerek belimden çıkardığım silahı alnına doğru doğrultmuştum.
"Şimdi ya bana yerlerini söyle ya da ben senden başlayarak hepinizi öldüreyim."
Adam dehşete düşmüşçesine bana baktığında tek kaşımı kaldırarak omuz silkmiştim.
"Tamam lanet olası, doğu tarafındaki Seul çıkışlı ağaçlık merkezde. Büyük villanın sahibi."
Alayla gülerek başımı sallamış tetiği çekmiştim.
"İşe yarıyormuşsun."
"Bitti mi? Lütfen indir şunu."
Kaşlarımı yalandan şaşırmış gibi kaldırmış ona bakmıştım.
"Ah üzgünüm."
Rahat bir nefes verdiğinde tekrar sırıttım.
"Ama ben öldürmeyeceğim demedim."
Anında tetiğe basmış gürültüyle sıçrayan kanların arasında yere yığılan adama baktım. Hizmetliler koşarak içeri girerken silahı indirmiş onlara bakmıştım. Ve kapıya doğru ilerlerken konuştum.
"Polisi ararsanız sevinirim. Bizim ekibin jetonları biraz geç düşüyorda."
.