အပိုင္း(၆၉)
အသံကိုၾကားရေတာ့ ဘယ္သူလဲဆိုတာ လင္ရွန္း မေျပာႏိုင္ခဲ့ေပ. သူမ ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္သည့္အခါမွာေတာ့ အျဖဴေရာင္ဝတ္႐ုံကို ဝတ္ဆင္ထားရွိၿပီး သူ႔ဆံပင္ေတြကို ဖ်န႔္စင္းခ်ထားလ်က္ရွိေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္. ထိုအမ်ိဳးသားက ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာသည့္စာသင္သားတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ပုံစံေပါက္ေနခဲ့ကာ ထိုအမ်ိဳးသားက သူ႔ကိုျမင္လိုက္ရခ်ိန္တြင္ သူမရဲ႕အံ့ဩတုန္လႈပ္ေနသည့္ အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြကို ေမွးစဥ္းသြားသည့္တိုင္ ခဏၾကာၿပီးသည့္အထိပင္ သူက ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာကို သူမ စဥ္းစားလို႔မရႏိုင္ခဲ့ေခ်။
႐ုတ္တရက္ လင္ရွန္းက ျပန္မွတ္မိသြားၿပီးေတာ့ သူမမ်က္ႏွာက အစိမ္းေရာင္သို႔ ေျပာင္းသြားေတာ့ေလသည္။
'ရွင္..ကြၽန္မကို လာေနာက္ေနတာလား? အဲဒါ တုရီ မဟုတ္လား! စစ္ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာမဝတ္ထားတာနဲ႔ သူက ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ႀကီး ျခားနားသြားတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ သူက ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို လာၿပီးေတာ့ စကားလာေဖာေရာေနရတာလဲ။ သူက ငါ့ကို သူ႔ရဲ႕ အက်ႌလက္ျပတ္လာလုပ္ဖို႔ အစီစဥ္တစ္ခု လုပ္ေနတာမ်ားလား။
လင္ရွန္းက မေန႔ကေလးကမွ
တုရီကို ေတြ႕ခဲ့ရကာ အခုေတာ့ ဒီလူနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ အလြန္ပင္ ရႈတ္ေထြးေပြလီေနသည့္အျမင္ေတြက သူမတြင္ ျဖစ္တည္ေနေတာ့သည္. သူမရဲ႕စိတ္အေျခအေနကလဲ အကန႔္အသတ္ကို ေရာက္ေနေတာ့ သူမက သိပ္မၾကည္မသာပုံေပါက္ေနသည့္မ်က္ႏွာ အမူအရာနဲ႔သာ ေျပာလိုက္ခဲ့သည္.- "ဒီအမႈထမ္းက အရွင့္သား ဒီကိုေရာက္လာတာ မသိလိုက္ဘူးပဲ၊ ကြၽန္ေတာ့္ အျပဳအမူေတြက မယဥ္ေက်းသလို ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ သင့္သလိုသာ အျပစ္ေပးလိုက္ပါခင္ဗ်ာ"
"ၾကင္ယာေတာ္မင္းသား..၊ မင္းက အရမ္းျပင္းထန္လြန္းေနပါၿပီ၊ ငါကျဖတ္သြားျဖတ္လာအေနနဲ႔ပဲ ေရာက္လာတာ၊ မယဥ္ေက်းတဲ့ အမူအရာမ်ိဳးေတြလဲ ျဖစ္မသြားရပါဘူး" တုရီက သူမအေပၚတြင္ အလြန္ပင္ရည္ရည္မြန္မြန္ ျဖစ္ေနေပမယ့္လည္း လင္ရွန္းကေတာ့ သူ႔ဆီကေနၿပီးေတာ့ စိုးရိမ္မႈေတြကို ခံစားေနဆဲပင္။
တုရီက ဆက္ေျပာလိုက္ခဲ့တယ္.- " ငါတို႔ေတြ ကံတရားေၾကာင့္ လာဆုံကတည္းက မင္းကို ငါ့ဧည့္သည္အေနနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ မဖိတ္ေခၚႏိုင္ရအုံးမွာလဲ"
တုရီ ဒီလိုေျပာလိုက္သည့္အခိုက္တြင္ေတာ့ လင္ရွန္းတစ္ေယာက္ " လက္ေဆာင္ေတြေပးေနတဲ့ မသကၤာစရာေျမေခြးေတြကို သတိထားပါ" လို႔ေျပာၾကတာကို ျပန္အမွတ္ရသြားေတာ့ေလတယ္. သူ သူမကို ဖိတ္ၾကားလိုက္တာက တုရီမွာ အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုေတာ့ ရွိကိုရွိရမယ္. ထိုအခ်ိန္တြင္ လင္ရွန္းတစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ေလးပင္ စိတ္ပ်က္သြားေတာ့ေလသည္. 'ငါ့ဆီမွာ ေ႐ႊဓားစလြယ္လဲ မရွိပါဘူး.. ငါ့မွာ အသားေတြအမ်ားႀကီးလဲ မရွိဘူး. ငါ့ဝတ္႐ုံေတြကလဲ သန႔္ရွင္းၿပီးေတာ့ အုတ္နံရံေလးဘက္ပဲရွိတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းမွာလဲ ငါေန ေနရတာပါ. ရွင္တို႔ေတြအားလုံးက ကြၽန္မကို ဒီေလာက္ေတာင္မွ တကူးတကလာၿပီးေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကရတာလဲ။ ရွင္တို႔ စိတ္မကုန္ႏိုင္ေပမယ့္ ကြၽန္မေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္လာၿပီ!'
သူမရဲ႕ သြင္ျပင္အမူအရာေတြက အရမ္းေကာင္းေနသည့္ပုံမေပါက္ဘဲ သူမက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပင္ ျပန္ျငင္းလိုက္ခဲ့သည္.- "အရွင့္သား၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ၾကင္နာစြာဖိတ္ေခၚမႈအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ကိုဝမ္းေျမာက္မိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနကလဲ မပြင့္ေသးဘူးေလ မိုးကလဲ ႐ြာေနတုန္းပဲမဟုတ္လား၊ တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ အလည္လိုက္လာခဲ့ရင္ေတာ့ တစ္ျခားသူေတြကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာကို ကြၽန္ေတာ္စိုးရိမ္မိတယ္ဗ်၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ျခားရက္က်မွ မေတြ႕ႏိုင္ရမွာလဲ?။ အရွင့္သားေရာ ဘယ္လိုထင္သလဲခင္ဗ်"
'သူမက ေတာ္ေတာ္ဉာဏ္ေျပးတာပဲ. တုေဟာင္ သူမကို ႏွစ္ၿခိဳက္ေနတာ မဆန္းပါဘူး။'
တုရီက စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာလိုက္ေပမယ့္ လင္ရွန္းကိုေတာ့ နက္နက္နဲနဲပင္ အၾကည့္စူးစိုက္ေနခဲ့သည္. ခတၱခဏၾကာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္မွ သူက ျပန္လည္တုံ႔ျပန္လိုက္ခဲ့သည္.- "ၾကင္ယာေတာ္မင္းသား စိတ္ထဲမွာဒီလိုဆုံးျဖတ္ၿပီးသားျဖစ္ေနေတာ့လည္း ငါလည္း အတင္းအက်ပ္ မဖိတ္ေတာ့ပါဘူးေလ၊ ကံေကာင္းတာက ငါ ကလဲ ဒီမွာ အၾကာႀကီးေနရဦးမွာပဲ၊ ငါတို႔ေတြ မွာ ေနာက္ထပ္အခြင့္အေရး ရွိလာမွာပဲေလ မင္းေရာ အဲလိုပဲေျပာမွာပါ ဟုတ္တယ္မို႔လား။" တုရီက ျပန္မျငင္းႏိုင္ေအာင္ တစ္ခါတည္းအပိုင္ခ်ီတုတ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေျပာလိုက္ေလတယ္။
လင္ရွန္းတစ္ေယာက္ ေခြၽးေအးေတြက သူမတစ္ကိုယ္လုံးဆီမွ ေတာက္ေတာက္စီးက်လာသလို ခံစားလိုက္ရသည္. 'အေမေရ! ဒီလူရဲ႕ရာထူးက တုေဟာင္ထက္ေတာင္မွ ျမင့္တာ! ဒါေပမယ့္ မတူတာက တုေဟာင္ကမွ သူလိုခ်င္တာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိေသးတယ္. တုရီက သူ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြကို လ်ိဳထားတာ.. တုရီကေတာင္ ပိုၿပီးေတာ့ အႏၲရာယ္ရွိေနပါေရာလား!'
ထိုအခ်ိန္အခိုက္တြင္ေတာ့ လင္ရွန္းတစ္ေယာက္ အႏၲရာယ္ေတြက ေထာင့္တိုင္းေထာင့္တိုင္းကေနၿပီးေတာ့ ပုန္းေအာင္းၿပီးေတာ့ တိုက္ခိုက္ဖို႔ေခ်ာင္းေျမာင္းခံေနသလိုမ်ိဳး ခံစားလိုက္ရသည္. သူမ မွာ အခြင့္ေရးတစ္ခုသာလွ်င္ ရွိပါတယ္..သူမ ေျပးရမွာဘဲ!
........
မိုးက ဆက္တိုက္ဆိုသလို ႐ြာသြန္းေနၿပီးေတာ့ ေဆာင္းဦးေလေတြက တသုန္သုန္တိုက္ခတ္လ်က္ရွိေနသည္။
နန္းၿမိဳ႕ေတာ္ကေန ညမကူးခင္ လိန္ဖန္ထြက္ခြာသြားခဲ့ကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဒုတိယညမွာတင္ အမည္းေရာင္သစ္ေတာအုပ္၏ အစြန္အဖ်ားနားသို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္. ေလထုက စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္လို႔ေနၿပီးေတာ့ ျမဴခိုးျမဴေငြ႕ေတြက သစ္ေတာကို အုပ္ဆိုင္းသြားေအာင္ ဖုံးအုပ္လ်က္ရွိေနသည္. ျမဴေငြ႕ေတြက သိပ္သည္းလ်က္ရွိေနခဲ့ကာ ေအာက္ေျခကိုေတာင္ မျမင္ရေတာ့ေခ်။
တုေဟာင္က သူ႔ရဲ႕လက္႐ုံးျဖစ္သည့္ ကုေဇာင္အား လိန္ဖန္အတြက္ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ ေပးပို႔လိုက္ခဲ့ပါတယ္. ကုေဇာင္က ေတာအုပ္အျပင္ဘက္စြန္းကို တစ္ပတ္ပတ္ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ လိန္ဖန္ကို ျပန္သတင္းပို႔လိုက္ခဲ့သည္. "ေနကထြက္ေနတာေတာင္မွ ေတာထဲမွာ ျမဴေတြဆိုင္းေနတာ ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းေနတယ္..အရာရွိလိန္..၊ ေတာအုပ္က လုံၿခဳံမႈမရႏိုင္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စိုးမိတယ္ခင္ဗ်၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ေရွ႕ဆက္မသြားခင္ မနက္ခင္းလင္းတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္ရင္ေရာ ဘယ္လိုေနမလဲ။"
"အခ်ိန္က အရမ္းက်ပ္လြန္းေနတယ္၊ အရွင္မင္းျမတ္က ၾကာၾကာေစာင့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါက အရင္တုန္းက ဒီေတာထဲကို ေရာက္ဖူးေတာ့ ဒီေျမျပင္အေနအထားကို ငါ အကြၽမ္းတဝင္ရွိတယ္၊ အုပ္စုႏွစ္စု ခြဲခ်လိုက္ေတာ့၊ ငါက ခ်ီဖိန္နဲ႔ လမ္းေၾကာင္းရွင္းရင္း သြားလိုက္မယ္၊ မင္းနဲ႔ ေခ်ာင္ယုက ငါတို႔ေနာက္ကေနၿပီးေတာ့ ေထာက္ပံ့ေပးလိုက္၊ ငါတို႔ေတြ ေနမထြက္ခင္ ေျဖေဆးကို ရေအာင္ရွာမွရမယ္!" လိန္ဖန္က အမိန႔္ေပးလိုက္ကာ သူက 'ဝူရင္'ကို သူ႔ဖိနပ္မွ သံစူးျဖင့္ တို႔လိုက္ခဲ့သည္. 'ဝူရင္'က ဟီသံေပးလိုက္ၿပီးေတာ့ မုန္တိုင္းတစ္လုံးလိုမ်ိဳး အျဖဴေရာင္ျမဴေငြ႕ေတြ မႈန္ဝါးအုပ္ဆိုင္းေနသည့္ ေတာအုပ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္သြားေတာ့သည္။
"ေနာက္က လိုက္ၾက!" ကုေဇာင္က ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္. မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာပင္ ျမင္းေလးေကာင္က ေတာအုပ္ထဲသို႔ တဟုန္ထိုးဝင္ေရာက္သြားေတာ့သည္. တခြၽတ္ခြၽတ္ျမည္ေနသည့္ ေတာအုပ္က မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္၏ပါးစပ္ေပါက္တစ္ခုလိုပင္. ထိုအရာက လူေတြနဲ႔ျမင္းေတြကို ၿမိဳခ်လိုက္ကာ ပဲ့တင္ထပ္သံေတြေတာင္မွ လွ်ပ္တစ္ပ်က္ျခင္းေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္တြင္ အရိပ္ဆယ္ရိပ္ထက္ ပိုမိုေသာ အရိပ္ေတြက အသံတစ္သံမွ မထြက္ေပၚဘဲနဲ႔ ေကာင္းကင္ေပၚမွ က်ဆင္းလာခဲ့သည္. သူတို႔က အမည္းေရာင္ သစ္ေတာအုပ္ အျပင္ဘက္တြင္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ရွိေနၾကသည္။
"အရာရွိ၊ သူတို႔ေတြ အခုေတာထဲကို ဝင္သြားၾကၿပီ။" အမဲေရာင္အရိပ္တစ္ခုက ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ကာ တင္ျပလိုက္သည္။
လူအုပ္စု၏ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူက ေတာအုပ္ထဲကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလတယ္..- "အစီအစဥ္အတိုင္း ဆက္အေကာင္ထည္ေဖာ္ၾကေတာ့"
သူ႔အသံက ေလထဲတြင္ ရစ္ဝဲေနတုန္းတြင္ အရိပ္မ်ားက ဦးတည္ရာေပါင္းစုံသို႔ ဝင္ေရာက္ကာ အစေဖ်ာက္သြားၾကေတာ့သည္. သူတို႔ရဲ႕ကြန္ဖူးစြမ္းရည္က သူတို႔တည္ရွိမႈကို တစ္စြန္းတစ္စမွ်ပင္ ျပသျခင္းမရွိခဲ့ေပ. သူတို႔က ဒီေနရာကို ဘယ္တုန္းကမွ လာေရာက္ခဲ့ဖူးျခင္း မရွိခဲ့သလိုပင္။
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ လိန္ဖန္ႏွင့္ သူ႔အဖြဲ႕သားေတြက ေတာနက္ပိုင္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္သြားခဲ့သည္. ရာသီဥတုအေျခအေနေၾကာင့္ ျမဴေတြက ပိုပိုထူထပ္လာခဲ့သည္. သူတို႔အထဲကို ပိုဝင္ေရာက္သြားေလေလ သူတို႔ရဲ႕ေတြ႕ျမင္ႏိုင္စြမ္းက နည္းပါးေလေလျဖစ္ေနသည္. ျမင္းေတြကလဲ ေရွ သို႔ ဒုန္းစိုင္းေျပးမသြားႏိုင္ေတာ့ေပ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ သူတို႔လဲ ဘာမွမျမင္ႏိုင္လို႔ပါပဲ. သူတို႔က သူတို႔သြားမည့္ ေရွ႕လမ္းေၾကာင္းကို စမ္းတဝါးဝါးျဖင့္သာ မွန္းဆ၍သြားေနၾကရေတာ့သည္။
ေနာက္မွရွိေနသည့္ ကုေဇာင္ႏွင့္ေခ်ာင္ယုက ေနာက္ကေနလိုက္ပါၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ အား ဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ ေလ့လာစူးစမ္းလို႔ေန ေနသည္။
ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ငွက္တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးအသံမွ်ေတာင္ ၾကားရျခင္းမရွိခဲ့ေခ်. အလြန္ထူးထူးဆန္းဆန္းပင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။
"အကို ကု၊ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုခုမွားေနသလိုမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ခံစားေနရတာလဲ မသိဘူး။" ေခ်ာင္ယုက သစ္ေတာ္တစ္ခုပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သူျဖစ္သည္. သူ႔မွာ သဘာဝအေလ်ာက္ပင္ သူ႔အလိုလိုပါးပါးနပ္နပ္ ရွိသူပင္ျဖစ္သည္. "ဒီျမဴခိုးျဖဴျဖဴေတြက ေလထဲမွာ အဆိပ္လဲ မရွိဘဲနဲ႔ ဒီေနရာမွာ ငွက္တစ္ေကာင္တစ္ေလေတာင္မွ မေတြ႕ရဘူး၊ ဒီေနရာက ျပႆနာရွိေနမွာ ကြၽန္ေတာ္ စိုးရိမ္မိတယ္!"
ေခ်ာင္ယုမွ အေျခအေနကို တင္ျပလိုက္သည့္အခိုက္တြင္ေတာ့ ကုေဇာင္ရဲ႕ သတိထားမႈေတြက ပိုအရွိန္ျမင့္လာၿပီးေတာ့ မသက္မသာျဖစ္သြားရကာ.- "မင္း ေျပာတာမွန္တယ္၊ ဒီေတာအုပ္က အေတာ္ေလး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္၊ ဒီေနရာက ေသခ်ာေပါက္ တစ္ခုခုမွားယြင္းေနတာပဲ၊ အရာရွိလိန္ကို သြားၿပီး သတိေပးၾကရေအာင္ေဟ့၊ ျမန္ျမန္လုပ္!" ဒီစကားလုံးေတြကို ထုတ္ေျပာလိုက္သည့္ ခ်က္ခ်င္းတြင္ 'ဝူရင္'ရဲ႕ တညည္းတညဴျမည္ဟီးသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့သည္။
'အိုး... မဟုတ္ဘူး!" ကုေဇာင္က က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ဟစ္လိုက္ေတာ့သည္. သူက ကတိုက္က႐ိုက္ျဖင့္ သူ႔ျမင္းကို က်ာပြတ္နဲ႔႐ိုက္လိုက္ၿပီးေတာ့ အမွီလိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္လဲ ေနာက္က်သြားခဲ့ပါတယ္. လက္နက္ပုန္းေတြ၏ တဝစ္ဝစ္ေလတိုးလိုက္သည့္အသံေတြက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည့္ ေတာအုပ္ထဲတြင္ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္. ေလထုထဲတြင္လည္း ေသျခင္းတရား၏အရိပ္အေငြ႕ေတြက ျပည့္ႏွက္လို႔သြားေတာ့သည္။
အနက္ေရာင္ဝတ္စုံျပည့္ဝတ္ဆင္ထားၾကသည့္ ဒီေယာက္်ားေတြက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေလ့က်င့္ေပးထားျခင္း ခံရသည္မွာ သိသာေနခဲ့တယ္. ထပ္ၿပီးေတာ့လဲ သူတို႔က ေျမေနရာအေနအထားနဲ႔ အလြန္ပင္ တရင္းတႏွီးရွိလို႔ေနၾကပါတယ္. သူတို႔ေတြက ႀကီးမားလွေသာ အပင္ႀကီးအပင္ငယ္ေတြရဲ႕အက်ိဳးေက်းဇူးကို ရယူကာ လိန္ဖန္အား ခ်ဳံခိုတိုက္ခိုက္ခဲ့သည္. သည့္အျပင္တြင္ သူတို႔ရဲ႕အသက္ရႉသံေတြကလဲ ပုံမွန္အတိုင္းမဟုတ္လုနီးပါးပင္ျဖစ္ေနသည္. လိန္ဖန္က ဒီလိုအရာမ်ိဳးက ဘယ္တုန္းကမွ ျမင္ဖူးျခင္းမရွိခဲ့ေပ. သူက သူတို႔ကို လုံးဝကို သတိျပဳမိျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး။
အခုေတာ့ ကုေဇာင္နဲ႔ ေခ်ာင္ယုတို႔ ေရာက္ရွိလာၾကကာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကလဲ သူတို႔ရဲ႕ဓားေတြကို ႐ႊမ္းခနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္ၾကကာ တိုက္ပြဲတြင္ ပူးေပါင္းပါဝင္လိုက္ၾကေတာ့သည္. သို႔ေသာ္လည္း သည္အရာေတြက သူတို႔ထင္ထားသေလာက္ ၾကည့္ေကာင္းသည့္အရာေတြ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး. သူတို႔သုံးေယာက္တည္းနဲ႔ ဒီလူစုကို ခုခံတိုက္ခိုက္ေနရပါတယ္. ရန္သူေတြက ဒီေဒသနဲ႔လည္း အကြၽမ္းတဝင္ရွိေနခဲ့တယ္. ဒီအျပင္ ျမဴခိုးေတြကလဲ သူတို႔ျမင္ႏိုင္႐ုံေလးေလာက္ျဖစ္ေအာင္ကို ထူပိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔ေတြ လမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဒီေနရာဝန္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည့္ ခ်ီဖိန္က ႐ုတ္တရက္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ခဲ့တယ္.- "အရာရွိ၊ ေရွ႕ကို တိုးသြားၾကဗ်ိဳ႕! ေျမျပင္က ပိုျမင့္လာရင္ ျမဴေတြနည္းသြားလိမ့္မယ္!"
သူတို႔ေလးေယာက္သား တိုက္ခိုက္ရင္းျဖင့္ ေရွ႕ကို တိုးၿပီးေတာ့ တိုက္သြားၾကလိုက္ေတာ့သည္. ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုပင္ ကုန္းေျမျပင္က ပိုျမင့္မားလာခဲ့ကာ ျမဴခိုးေတြက တျဖည္းျဖည္းေအာက္ေျခတြင္ တိမ္ဝင္လို႔လာေတာ့သည္. သူတို႔ေတာနက္နက္ထဲကို ပိုတိုးဝင္သြားေလေလ ျမဴခိုးေတြက ေလ်ာ့ပါးလာေတာ့သည္. မၾကာခင္တြင္ သူတို႔ေတြ ေျမႀကီးကိုတစ္ဖန္ ျပန္ျမင္လာရေတာ့သည္. သူတို႔ရန္သူေတြအေနနဲ႔ကေတာ့ သူတို႔ေတြေတာအုပ္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့တာက သူတို႔ကို ရႈံးနိမ့္ေစဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့သည္. ထိုသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ စားပြဲခုံက ေမွာက္ခုံလွန္ခ်လိုက္ျခင္းခံလိုက္ရသလိုပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူတို႔ေတြက ေခ်ာက္ကမ္းပါးနဲ႔ ပိုတိုးကပ္လို႔လာခဲ့သည္. ေတာင္ၾကားထဲတြင္ ျမစ္တစ္စင္းက တည္ရွိေနၿပီးေတာ့ ေရစီးႏႈန္းကလဲ ညအခါတြင္ ေအာ္ျမည္ေနသည့္ သားရဲေကာင္တစ္ေကာင္လို တေဝါေဝါျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းလြန္းစြာစီးဆင္းေနခဲ့သည္. အနက္ေရာင္ဝတ္ဆင္ထားၾကသည့္ အမ်ိဳးသားေတြကလဲ နီးကပ္လာခဲ့ကာ သူတို႔ငါးေယာက္က လိန္ဖန္ကို ဘက္ေပါင္းစုံမွ တိုက္ခိုက္လ်က္ရွိေနၾကသည္. တိုက္ကြက္တစ္ကြက္စီတိုင္းက ေသကြင္းေသကြက္ကို ႀကံ႐ြယ္ေနၾကသည္. တစ္လွမ္းခ်င္း တစ္လွမ္းခ်င္းျဖင့္ သူတို႔က လိန္ဖန္အား ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းသို႔ တြန္းပို႔ကာ တိုက္ခိုက္ေနၾကသည္. သူတို႔ေတြက သူ႔ကိုတမင္ဖိအားခ်င္ေနတာက သိသာလြန္းေနခဲ့သည္။
"ခ်ီဖိန္..၊ ကလိမ္ကက်စ္ေကာင္! မင္း ငါတို႔ကို ဘယ္ေနရာကို ေခၚလာခဲ့တာလဲ။ လိန္ဖန္ကို သြားကူလိုက္စမ္း!" ကုေဇာင္က ခ်ီဖိန္အား က်ိမ္းဝါးေအာ္ဟစ္လိုက္ခဲ့သည္။
ခ်ီဖိန္က ျပန္တုံ႔ျပန္လိုက္ခဲ့ကာ လိန္ဖန္ေရွ႕သို႔ အေလာသုံးဆယ္ေျပးလႊားသြားလိုက္ခဲ့ကာ အနက္ေရာင္ဝတ္လူႏွစ္ေယာက္ကို တားဆီးလိုက္ခဲ့သည္. သူက ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္ခဲ့ကာ က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ဟစ္လိုက္ခဲ့သည္. - "အရာရွိ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို လမ္းမွားႀကီးကို ေခၚလာခဲ့မိသြားၿပီ!"
လိန္ဖန္ကသူ႔စကားကို ျပန္မေျဖလိုက္ခဲ့ဘဲ ေျပာလိုက္တယ္. - "မင္းေနာက္ကို သတိထားစမ္း!" သူက သူ႔ဓားရွည္ကို ေျမႇာက္လိုက္ကာ ခ်ီဖိန္ရဲ႕ေနာက္ကို ဓားျဖင့္တားဆီးေပးလိုက္တယ္. တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူက ႐ုတ္တရက္ ျပင္းထန္ေသာနာက်င္မႈတစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရသည္. လင္းလက္ခြၽန္ျမေနသည့္ ဓားတစ္ေခ်ာင္းက သူ႔ရင္ဘတ္သို႔ ေဖာက္ဝင္လာခဲ့ပါတယ္. လိန္ဖန္ရဲ႕မ်က္ခုံး႐ိုးေတြက ႐ြံ႕တြလို႔သြားခဲ့ကာ သူေမာ့ၾကည့္လိုက္ခဲ့သည္. သူေရွ႕တြင္ ရွိေနတာက ခ်ီဖိန္ပင္ ျဖစ္သည္. သူ႔ရဲ႕႐ိုးေျဖာင့္သည့္ မ်က္ႏွာထားမွသည္ စဥ္းလဲၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သည့္အသြင္သို႔ ကူးေျပာင္းလို႔သြားေတာ့သည္။
"အရာရွိ၊ ခင္ဗ်ားက အၿမဲတမ္းပဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕ေနာက္ေက်ာကိုပဲ စိုးရိမ္ေနသင့္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ေရွ႕ကလည္း အတူတူ အႏၲရာယ္ရွိတယ္" ခ်ီဖိန္က စဥ္းလဲစြာအဆိုျပဳလိုက္ကာ သူ႔ရဲ႕ဓားရွည္ကို ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ခဲ့သည္. လတ္ဆတ္သည့္ ေသြးေတြက လွ်ံထြက္လာခဲ့ကာ ခ်ီဖိန္က သူ႔လက္ဖဝါးျဖင့္ လိန္ဖန္ရဲ႕ရင္ဘတ္ကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေဆာင့္၍ တြန္းထုတ္လိုက္ခဲ့သည္။
လိန္ဖန္က ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားၿပီးေတာ့ ေနာက္သို႔ ေျခလွမ္းေတာ္ေတာ္ဆုတ္လိုက္ရသည္. ဒါေပမယ့္ ေျခလွမ္းခ်စရာ ေျမႀကီးမရွိေတာ့ဘဲ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲသို႔ ျပဳတ္က်သြားခဲ့ေတာ့သည္။
အေမွာင္ထုက လ်င္ျမန္စြာျဖင့္ပင္ လိန္ဖန္အား ဝါးၿမိဳစားေသာက္လိုက္ေတာ့သည္. က်န္ေနသည့္အရာအားလုံးက ေက်ာက္တုံးေပၚက ေသြးကြက္ေတြပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
To be continued❤❤❤
...........
End....