အပိုင္း(၆၈)
မၾကာမီတြင္ လူတစ္ေယာက္က လူလုပ္ေက်ာက္ေတာင္အတုေနာက္ကြယ္မွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္. မႈန္ဝါးဝါးလေရာင္ျခည္က သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံး၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ က်ဆင္းေနကာ ေတာက္ပလင္းလက္လ်က္ရွိေနသည္။ သူတို႔ထဲမွတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရသည္မွာ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေနပုံရၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၾကည့္ရတာ ေလးေလးနက္နက္ျဖစ္ေနသည့္ပုံေပါက္ေနခဲ့ေလသည္။
"ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႔ကို ျမင္လိုက္တယ္မဟုတ္လား" တုေဟာင္ထံမွ စကားသံထြက္မလာခင္ လိန္ဖန္က အရင္ဦးေအာင္ အသံျပဳလိုက္သည္။
"မင္းက တမင္ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ ငါ့ကို ျမင္ေစခ်င္လိုက္ၿပီးမွ ဘာျဖစ္လို႔ လာေမးေနရတာလဲ...အရာရွိလိန္၊ အိုး မဟုတ္ေသးဘူးပဲ! ငါ မင္းကို ညီေတာ္လို႔မေခၚသင့္ေပဘူးလား" တုေဟာင္ရဲ႕သြင္ျပင္လကၡဏာက ေအးစက္စက္ျဖစ္လို႔ေနၿပီး သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ သိပ္ႏွစ္ၿမိဳ႕ပုံမရသည့္ အရိပ္ေယာင္တစ္ခုကို ျပသလ်က္ရွိေနသည္။
"အရွင့္သား.... ကိစၥႀကီးမားလာေအာင္ လုပ္ဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူးေလ၊ ခင္ဗ်ားလည္း က်ဳပ္ရဲ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိေနၿပီးသင့္တာပဲမို႔လား" လိန္ဖန္က တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ထုတ္ဆိုလိုက္သည္။
"အဲဒါက ဖုံးထားလို႔မလိုအပ္ေတာ့မွလည္း မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်မျပႏိုင္ေသးရတာလဲ"
လိန္ဖန္က တုေဟာင္ရဲ႕မ်က္လုံးထဲကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လိုက္ကာ ေျပာလိုက္တယ္.- "က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အလဲအလွယ္တစ္ခု လုပ္ခ်င္တယ္၊ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အလဲအလွယ္လုပ္ဖို႔ က်ဳပ္ ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကိုေတာင္ ခင္ဗ်ားကို ေပးႏိုင္တယ္"
...............
ေငြလေရာင္ျခည္က တိမ္စိုင္ေတြရဲ႕ ေနာက္ထပ္ အုပ္မိုးျခင္းကို ခံလိုက္ရျပန္ပါၿပီ။ လင္ရွန္းက ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ တိုးတိုးေရ႐ြတ္လိုက္တယ္.- "တိမ္ေတြကလဲ ထူလိုက္တာ၊ မနက္ဖန္ မိုး႐ြာမလားမသိဘူး......."
ေရွာင္လုက ထသန္းလိုက္ၿပီးေတာ့ တီးတိုးေျပာလိုက္တယ္.- "သခင္...အိပ္ေတာ့ေလ၊ မနက္ဖန္ မိုး႐ြာရင္ေတာင္မွ သခင္က နန္းေတာ္ထဲမွာ ရွိေနမွာေလ၊ ဘာလို႔ လိုက္ပူပန္ေနတာလဲ"
"နင္က ဘာသိလို႔လဲ!" လင္ရွန္းက သူမကို မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ကာ ျပန္လွည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ဆက္လက္ၾကည့္ရႈေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ခဏၾကာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ေရွာင္လုက ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ေလတယ္. မၾကာခင္မွာပဲ သူမရဲ႕ေဟာက္သံမ်ားနဲ႔ တစ္ခန္းလုံးျပည့္ ဗေလာင္ဆူသြားေတာ့သည္. ေရွာင္လုက ဝက္ေလးတစ္ေကာင္လိုမ်ိဳး တေခါေခါတဟူးဟူးေဟာက္ေနတာက လင္ရွန္းကို ရႈးေႏွာက္သြားခ်င္ေအာင္လာလာလုပ္ေန ေနပါတယ္။
လင္ရွန္းက ေခါင္းအုံးတစ္လုံးနဲ႔ ေရွာင္လုအား ပစ္ေပါက္လိုက္ေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေရွာင္လုက အဲဒါကို ဆြဲသိမ္းလိုက္ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕သြားေရေတြနဲ႔ သုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ေလသည္။
သနားဖို႔ေကာင္းတဲ့ လင္ရွန္းကေတာ့ အိပ္စရာေခါင္းအုံးေတာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး. ထို႔ေၾကာင့္ သူမက ဆက္မအိပ္ေတာ့ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္. သူမက သူမရဲ႕ဝမ္းဗိုက္ကိုေကြးကာ လက္ႏွစ္ဘက္လုံးေပၚကို သူမမ်က္ႏွာအပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ သူမ ပထမဆုံးအႀကိမ္ လိန္ဖန္နဲ႔ေတြခဲ့တာကို ေတြးေတာေနခဲ့ပါတယ္။ သူမက သူမတို႔အတူတကြသြားလာလႈပ္ရွားေနမႈအားလုံးကို ျပန္လည္ေတြးေတာရင္း အရႈးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး စပ္ၿဖီးၿဖီးၿပဳံးေနလိုက္သည္. သူမက ညတစ္ညလုံးပင္ အရႈးလိုမ်ိဳး ၿပဳံးဖီးဖီး
စပ္ၿဖဲၿဖဲၿပဳံးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးခဲ့ေတာ့သည္. ေရွာင္လုသာ သူမကို ျမင္လိုက္လို႔ကေတာ့ သူမ ထိတ္လန႔္ေၾကာက္႐ြံ႕သြားမွာေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ပင္။
သူမစိတ္ထဲမွာေတာ့ သူမတို႔ရဲ႕သြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့ပုံရိပ္ေတြအားလုံး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မနက္မိုးလင္းသြားခဲ့ပါၿပီ. လင္ရွန္းလည္း တစ္ညလုံး တစ္ေရးမွ မအိပ္လိုက္ရေပ။ အံဩစရာေကာင္းတာက သူမက အလြန္ပင္ ႏိုးၾကားတက္ႂကြေနသလို ခံစားေနရလို႔ပါပဲ။ သူမက လိန္ဖန္ကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ရာ နန္းေတာ္ဂိတ္တံခါးေပါက္ဝကို သြားဖို႔ စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ သူက သူမကို မလာဖို႔ေျပာထားေသာ္လည္း ေမာ္ဒန္ကမာၻက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ကေတာ့ သူ႔စကားကို သူမက ဘာျဖစ္လို႔ တေဝမသိမ္းလိုက္နာေနရမွာလဲေလ။
လင္ရွန္းက အိပ္ရာထဲမွ လူးလဲထလိုက္ၿပီးေတာ့ ေရွာင္လုကို သူမနဲ႔အတူသြားဖို႔ ဆြဲေခၚလိုက္တယ္. သိုေသာ္လည္း ေရွာင္လုကေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ. သူမကိုၾကည့္ရသည္မွာ မတရားသျဖင့္ေသသြားခဲ့တဲ့ သရဲတေစၦတစ္ေကာင္လိုပင္. သူမတို႔လမ္းေပၚေရာက္သြားေတာ့ နန္းတြင္းအေစခံမ်ားစြာက သူမမ်က္ႏွာပုံပန္းေၾကာင့္ ထိတ္လန႔္ေၾကာက္႐ြံ႕လို႔သြားၾကပါတယ္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ တိမ္ထူထပ္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ယံကေန မိုးေလးတဖြားဖြားက စတင္က်လာခဲ့ကာ မနက္ေဝလီေဝလင္းကို အနညငယ္ေလးပင္ ခ်မ္းစိမ့္လို႔သြားေတာ့သည္. ေရွာင္လုက ႏွာေခ်လိုက္ၿပီးေတာ့မွ မ်က္လုံးက်ယ္ကာႏိုးလာေတာ့သည္. သူမက လင္ရွန္းေနာက္ကို အေျပးအလႊားလိုက္သြားၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕ထီးအမိုးေအာက္ကိုဆြဲသြင္းလိုက္ကာ ထပ္တြန႔္တက္လိုက္ေလသည္. - "သခင္..ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ဒီေလာက္အေစာႀကီးထရတာလဲ။ အျပင္မွာ ဘယ္သူမွေတာင္ မရွိေသးဘူး!"
"နင္က ဘာသိလို႔လဲ။" လင္ရွန္းက တီးတိုးေငါက္လိုက္ကာ နန္းေတာ္ဂိတ္တံခါးဝကို ဦးတည္လိုက္ခဲ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ မသိပါဘူး. ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ မသိပါဘူး... သခင္က ေျပာလိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ မသိပါဘူးႀကီးပဲ...." ေရွာင္လုက တီးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္... "တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ သိတယ္! သခင္က ေ႐ႊဓားစလြယ္ပိုင္ရွင္နဲ႔ ေ႐ႊဓားစလြယ္ကို လိုခ်င္ေနတာမို႔လား.၊ သခင္က သူ႔ဓားကိုေရာ သူ႔ခႏၲာကိုယ္ကိုေရာ လိုခ်င္ေနတာပဲ၊ သခင္က အရမ္းအက်င့္ပ်က္ေနတာပဲ!"
လင္ရွန္းမွာ ခလုတ္တိုက္ၿပီးေတာ့ ေခ်ာ္လဲလုနီးပါးေတာင္ျဖစ္သြားတယ္. သူမက ေရွာင္လုကို မေက်မခ်မ္းၾကည့္လိုက္တယ္.-'ဒီပန႔္ေခါင္းစဥ္စာသားက အရမ္းေခါတ္ဆန္ေနတယ္ေနာ္! နင္က ေမာ္ဒန္ကမာၻကလာခဲ့တာ ဟုတ္တယ္မို႔လား'
ေရွာင္လုက မ်က္ႏွာနီျမန္းသြားၿပီးေတာ့- "သခင္၊ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမကို ဒီလိုမ်ိဳးမၾကည့္ပါနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ ရွက္တယ္......"
"........" လင္ရွန္းတစ္ေယာက္ ေသြးတစ္ပြက္ပင္အန္ထြက္လုနီးပါးျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္စကားနာထို႔း စေနာက္ရင္းနဲ႔ ဆက္သြားလိုက္ၾကသည္. ေနာက္ဆုံးတြင္ သူမတို႔ေတြ နန္းေတာ္ဂိတ္တံခါးဝကို ေရာက္ရွိသြားခဲ့ပါတယ္. အခုမွပင္ ေနလုံးႀကီးက စတင္ထြက္လာခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုပင္ ထိုေနရာတြင္ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕က ေရာက္ရွိေနၾကပါတယ္။ အေရးေပၚအေၾကာင္းကိစၥရပ္တစ္ခုနဲ႔ ရွာေဖြဖို႔သြားရတာျဖစ္တာေၾကာင့္ လိန္ဖန္က သူနဲ႔အတူ လူအမ်ားႀကီးကို ေခၚမသြားခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔ လူအမ်ားႀကီးကိုေခၚမသြားရတာက သူတို႔ အျမန္သြားၿပီးေတာ့ အျမန္ျပန္လာဖို႔ စီစဥ္ထားခဲ့လို႔ပင္ျဖစ္သည္။
ေရွာင္လုက မ်က္လုံးရွင္ရွင္နဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ လူအုပ္စုၾကားကို လက္ညိဳးထိုးၫႊန္ျပလိုက္တယ္- "သခင့္၊ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ အရာရွိကိုေတြ႕ၿပီ၊ သူ ဟိုနားမွာေလ!"
"ရႉး... နင့္အသံကို တိုးတိုးေျပာစမ္းပါ!" လင္ရွန္းက ေရွာင္လုကို ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္တုေနာက္နားသို႔ အျမန္ဆြဲေခၚလိုက္သည္။
ေရွာင္လုက အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၿပီးေတာ့- "သခင္၊ သခင္ ဒီေနရာေတာင္ ေရာက္လာၿပီပဲ၊ အရာရွိကို ေတြ႕သြားမွာကို ဘာျဖစ္လို႔ေၾကာက္ေနတာလဲ? ဪ..ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ သိၿပီ! သခင္ ရွက္ေနတာလား!!"
"နင့္ ညီမပဲ ရွက္ေနလိုက္!" လင္ရွန္းက ေရွာင္လုေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ေခါင္းေခါက္လိုက္ေတာ့တယ္။
'မေန႔ကညကဘဲ သူမ မလာေတာ့ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ပဲ ေျပာထားခဲ့တာေလ. သူမေျပာတဲ့စကားကို သူမျပန္႐ုတ္သိမ္းလိုက္တာကို လိန္ဖန္သိသြားရင္ သူမ မ်က္ႏွာပူရမွာပဲမို႔လား။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမက သူျမင္သြားေအာင္လို႔ လုံးဝ ကိုယ္ထင္ျပလိုက္လို႔မရဘူးေလ။'
ေလာေလာဆယ္တြင္ေတာ့ ျမင္းႏွင့္လူအားလုံးက ထြက္ခြာရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္လို႔ေနၾကပါၿပီ။ လိန္ဖန္က သူတို႔ေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ရွိေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ရွည္လ်ားေျဖာင့္တန္းတဲ့ပုံရိပ္က ဒီလိုမိုးေလးတဖြဲဖြဲက်ဆင္းေနသည့္ရာသီဥတုမွာ အလြန္ပင္ေပၚလြင္ထင္ရွားသည့္ပုံေပါက္ေနခဲ့သည္။
'အိုးဟိုး... အရမ္းၾကည့္ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပါလား။ လင္ရွန္းတစ္ေယာက္ သူမပိုၿပီးေတာ့ ငမ္းငမ္းတက္ၾကည့္ေလ ပိုၿပီးေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားရင္ခုန္ေလျဖစ္လို႔ေနသည္။ ႐ိုးသားစြာေျပာရရင္ေတာ့ သူမက လိန္ဖန္ရွိရာကို ေျပးထြက္သြားၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ေမာင္းထဲကို ပစ္ဝင္လိုက္ခ်င္ေနေလသည္။
ထိုအခိုက္တြင္ တုေဟာင္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အံ့ဩစရာေကာင္းတာက သူက သူနဲ႔အတူတစ္ေယာက္မွ်ကို ေခၚလာခဲ့ျခင္းမရွိေပ. ဒါေပမယ့္ သူက ခမ္းနားထည္ဝါတဲ့ဝတ္႐ုံနဲ႔ရွိေနတာက သူ႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္အင္မတန္ပင္ ၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္စြမ္းေတြရွိေနသည့္ပုံေပါက္ေနသည္။ လိန္ဖန္ရဲ႕ေဘးမွ လူတိုင္းက ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၾကကာ အ႐ိုေသျပဳလိုက္ၾကသည္. သို႔ေသာ္လည္း လိန္ဖန္ကေတာ့ ေခါင္းေလးဆတ္လိုက္႐ုံသာ အ႐ိုေသျပဳလိုက္ခဲ့တယ္။ သူက ေၾကာက္႐ြံ႕သည့္ပုံစံကို စိုးစဥ္းမွ် မျပသခဲ့ေပ။
"အိုး.....! အရာရွိလိန္က အရမ္းေယာက်္ားပီသတာပဲေနာ္!" ေရွာင္လုကိုၾကည့္ရသည္မွာ အသည္းခိုက္သြားပုံရသည္။
'ေသခ်ာတာေပါ့.....ေနပါဦး! နင္က ငါ့လူကို လာခ်ိန္ေနတာလား။ နင္ ေတာ့ အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူးထင္တယ္ေနာ္' လင္ရွန္းက ေရွာင္လုကို အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႔တင္ ေသေစႏိုင္သည့္အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရွာင္လုက ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႔စကားကို ျပန္ေျပာင္းေျပာလိုက္ေလတယ္. - "ဒီအေစခံက ဆိုလိုခ်င္တာကေလ..အိမ္ေရွ႕မင္းသားက အရမ္းေယာက္်ားပီသတယ္လို႔ ေျပာတာပါ!"
'နင္က ငါ့လူကို ေယာက်ာ္းသိပ္မပီသဘူးလို႔ ေစာင္းေျပာခ်င္ေနတာလား' လင္ရွန္းရဲ႕မ်က္လုံးမ်ားက နက္ေမွာင္သြားေတာ့သည္။
ေရွာင္လုက သူမေျပာတာ ေနာက္ထပ္မွားသြားျပန္ၿပီဆိုတာကို နားလည္လိုက္ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းလိုက္ေတာ့တယ္.- "ၾကည့္ပါဦး! သူတို႔ေတြ သြားၾကေတာ့မယ္!"
လင္ရွန္းက သူမအာ႐ုံကို နန္းေတာ္ဂိတ္တံခါးဝကို ျပန္ေျပာင္းထားလိုက္ေတာ့သည္။ သူတို႔ေတြက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ လိန္ဖန္က 'ဝူရင္'ေပၚကို လႊားခနဲခုန္တက္လိုက္ေတာ့ 'ဝူရင္'က ဟီခနဲ ျမည္သံေပးလိုက္ခဲ့သည္။ ျမင္းဟီသံေတြ ပဲ့တင္ထပ္ ၿခံရံလ်က္ရွိေနသည့္ နန္းေတာ္မုဒ္ဦးေပါက္ဝက ဂိတ္တံခါးကို ဖြင့္ခ်လိုက္ေတာ့ေလသည္။ "ထြက္ၾကေတာ့!" လိန္ဖန္က အမိန႔္ေပးလိုက္ခဲ့ေတာ့သည္။
က်န္ရွိသည့္ကိုယ္ရံေတာ္ေတြက ေနာက္မွလိုက္ပါလာကာ ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ တုေဟာင္တစ္ဦးတည္းသာ က်န္ေနရစ္ေတာ့သည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ သူတို႔ထြက္ခြာသြားၾကတာကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အေတြးနက္နက္စဥ္းစားေနပုံရသည္။ သူက ဂိတ္တံခါးျပန္မပိတ္ႏိုင္ခင္တြင္ တူညီေသာေနရာတစ္ခုတည္းတြင္သာ ေက်ာက္ခ်ရပ္လ်က္ရွိေနေလသည္။
႐ုတ္တရက္ႀကီးတြင္ မိုးက သည္းႀကီးမဲႀကီး႐ြာခ်လိုက္ေလေတာ့သည္. လင္ရွန္းက အရမ္းေအးလာၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ ဟာတာတာျဖစ္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ အဲဒါက မိုး ႐ုတ္တရက္႐ြာခ်လိုက္လို႔ပဲလား လိန္ဖန္ထြက္သြားတာေၾကာင့္လားဆိုတာကိုေတာ့ သူမလဲ ေသခ်ာ မသိေတာ့ေခ်။ "သြားရေအာင္" သူမက ေရွာင္လုကို ၾကည့္ကာေျပာလိုက္တယ္. ဒါေပမယ့္ အဲဒီအစား ေရွာင္လုက သူမေရွ႕တည့္တည့္ကို ထိတ္လန႔္ေၾကာက္႐ြံ႕စြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို သူမ သတိထားမိသြားတယ္။ လင္ရွန္းက စိတ္ထဲတြင္ ထင့္သြားၿပီးေတာ့ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္။
သူမက အံဩမွင္သက္ကာ ေၾကာင္အလို႔သြားေတာ့သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တုေဟာင္က သူ႔အၾကည့္ေတြကို သူမတို႔ေတြထံကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနလို႔ပါပဲ. သူက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ရွင္းရွင္းလင္းျမင္သြားခဲ့ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းေတြ႕ဆုံမိလို႔ေနေလသည္။
တုေဟာင္ရဲ႕အၾကည့္ေတြက ကေန႔တြင္ အနဲငယ္ေလးကြဲျပားသလိုျဖစ္ေနခဲ့တာကို လင္ရွန္း သတိထားမိတယ္. ထိုအၾကည့္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အရမ္းအရမ္းပင္ သိကာၡရွိပုံေပါက္ၿပီးေတာ့ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ရသည္. ဒီအၾကည့္ပုံစံမ်ိဳးက လူတစ္ဖက္သားကို စိတ္ေသာကက်ေရာက္ေစႏိုင္ေအာင္ပင္ လုပ္ေဆာင္ေနသလိုပင္. အဲဒီအၾကည့္ကေန သူမကို သတိသြားရလိုက္တာကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ပထမဆုံးအႀကိမ္ေတြ႕ဆုံခဲ့တုန္းက သူမက သူ႔ကို ေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ ႀကိဳဆိုခဲ့တာက မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့သလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။
'အြန္း....ငါက မနက္ေစာေစာထလာၿပီးေတာ့ မသြားခင္ေလး ႏႈတ္ဆက္႐ုံပါပဲ၊ ငါ ဘာဥပေဒမွလဲ မခ်ိဳးေဖာက္မိပါဘူး ဟုတ္တယ္မို႔လား။ ရွင္က ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္မကို ဒီလိုမ်ိဳးႀကီး လာၾကည့္ေနရတာလဲ။ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာမွာ ဘာစာလုံးမွ ကပ္မေနပါဘူးေနာ္...အားရား! ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့....ကြၽန္မကို အဲလိုမ်ိဳး မၾကည့္ပါနဲ႔ေတာ့! ရွင္က ကြၽန္မကို ႏွလုံးတုံရင္တုန္ျဖစ္ေအာင္ လာလုပ္ေနတာပဲ!!
"သခင္....အိမ္ေရွ႕မင္းသားဆီမွာ ထီးမရွိဘူးေနာ္" ေရွာင္လုက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
'အိုး..ဟုတ္သားပဲ! သူ ငါတို႔ထီးကို လိုခ်င္ေနတာပဲ ျဖစ္ရမယ္! မိုးေတြ ဒီေလာက္သည္းသည္းမဲမဲ႐ြာေနေသာ္လည္း သူမကို ေရွာင္လုကို တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့- "သြား! ထီးယူၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕စံမင္းသားကို သြားေပးလိုက္!"
'ကြၽန္မ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္... ထီးကို ယူလိုက္ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားလိုက္ပါေတာ့.. ကြၽန္မရဲ႕ ဖန္အသည္းႏွလုံးက ရွင္ကြၽန္မကို စိုက္ၾကည့္ေနတာကို အၾကည့္မခံႏိုင္လို႔ပါ!'
"ဟမ္?" ေရွာင္လုက ငိုခ်င္ေနတဲ့႐ုပ္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့.- "သခင္... ကြၽန္မ သြားရမွာလားဟင္?" သူမရဲ႕အျမင္မွာ တုေဟာင္က အေတာ္ေလး ဆိုးသြမ္းေနတာ အသိသာႀကီးပါပဲ။
လင္ရွန္းက စိတ္ပ်က္သည့္ပုံနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့- " အဲဒီအစား ငါ ပဲ သြားသင့္တယ္လို႔ နင္ေျပာေနတာလား?" ၿပီးေနာက္ သူမေခါင္းကို ျပန္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့.- "ဘာျဖစ္တာလဲ? သူ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခဏေလးစကားေျပာေနတုန္းမွာပဲ တုေဟာင္က ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါၿပီ။ ခပ္ေဝးေဝးက သူ႔ရဲ႕ပုံရိပ္ေသးေသးေလးကိုသာ ျမင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္. အဲဒီပုံရိပ္ေလးက တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႔ ျမင္ကြင္းထဲကေနၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။
ထိုအခ်ိန္အခိုက္တြင္ လင္ရွန္းမွာ ေနာက္ထပ္ထူးထူးဆန္းဆန္းခံစားခ်က္တစ္ခုက ရွိလာခဲ့ပါတယ္။အဲဒါက....တကယ္လို႔ .....သူမကသာ တုေဟာင္ကို ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႕ခြင့္ရေတာ့ရင္... လင္ရွန္းက သူမရဲ႕ထူးထူးဆန္းဆန္းအေတြးႀကီးေၾကာင့္ လန႔္သြားခဲ့ကာ အျမန္ပင္ အသိျပန္ဝင္လိုက္ေတာ့သည္. သူမက ေရွာင္လုကို ေခၚလိုက္ကာ ျပန္သြားေတာ့မလို႔ လုပ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အျခားအသံတစ္ခုက သူမကို ဟန႔္တားလိုက္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။
"ၾကင္ယာေတာ္မင္းသားက အေစာႀကီးႏိုးေနတာပဲကိုး"
To be continued
......