Çabalamıyorum artık. Uzun zamandır sonra ilk defa bu kadar akışına bırakmış durumdayım. Üzülmüyorum hiç bir şeye, kırmıyor artık beni söylenen sözler, canımı yakmıyor yapılanlar. Sadece bekliyorum. Sonunun ne olacağını merak ederek bekliyorum. Gelmeyecek adamı beklerken bırakmıştım kendimi bu kadar. İşte şimdi o zaman ki gibi. Ne olacak diye düşünmüyorum. Tamamen akışına bıraktım her şeyi. Çabalamıyorum, uğraşmıyorum, yorulmuyorum.. O kadar katı, o kadar duygusuz hissediyorum ki kendimi. Tekrar kazandığım duygularımı tekrar bırakıyorum. Tekrar kaybediyorum içimdeki hisleri. Eski zamanlarıma geri dönüyorum. Rol yaptığım, kendimi kandırdığım ama daha çok mutlu olduğum zamanlara geri dönüyorum. Yenmiştim ben içimdekileri, bastırmayı öğrenmiştim duygularımı. Hiç bir şey üzmüyordu beni. Takmıyordum çünkü, düşünmüyordum. Sonra biri tekrar kazandırdı bana bunları. Sevmek neymiş onu gösterdi. O öğretti bana yazmayı. İçimdekileri ancak bu şekilde atabileceğimi o gösterdi. Gözyaşı olarak değil kelimelerle at sıkıntılarını dedi bana. Tekrar döndüm ben hayata. Unuttum, ağladım, yine sevdim.. Ona acı çektirdim, ben acı çektim. Onun sayesinde mutlu oldum, onun sayesinde hata yaptım, pişman oldum. Çok şey öğretti, çok yol gösterdi bana. Ama kimse onun kadar saf ve temiz değilmiş. Kimse onun gibi sevemezmiş. Tertemiz, karşılık beklemeden.. O çıkarttı kabuğumdan beni. Şimdi onun çıkarttığı kabuğuma o olmadan geri dönüyorum. Kendimi o kocaman yalnızlığıma geri itiyorum. Biri gelip çıkarana dek bırakıyorum kendimi oraya. Ben çıkmak için uğraşmıyorum bu sefer..
Her şeyi oluruna bırakıyorum...