បឺតជញ្ជក់បបូរមាត់នាងតូចមួយសន្ទុះ នាងក៏រុញមុខគេចេញ
« លោកមកឆ្គួតលប់អី ! កាត់ព្រឹកនឹង » នាងតូចរហ័សជូតមាត់ចេញ ។ មាត់ដែលរាងក្រាស់បានថើបនាងមុននេះ
« មិនបាច់ជូតចេញអីពេកទេ ... ខ្ពើមអីថ្នាក់នេះទេ ! ខ្ញុំក៏មិនចង់ថើបមនុស្សស្រីដូចនាងដែរ »
« ចុះមុននេះលោកថើបធ្វើ ? »
« បានហើយ កុំនិយាយច្រើនឆាប់មកនេះមក ... » ជុងហ្គុក ក៏ទាញដៃនាងតូចទៅអង្គុយលើសាឡុង ។
« លោកចង់ធ្វើអ្វី ? » ជីអ៊ុន ជ្រួញចិញ្ចើមសួរទៅកាន់គេ
« គ្មានអ្វីទេ ! អ្នកណាសងកំហុសអ្វីត្រូវតែសងនឹងមកវិញ ឆាប់យកថ្នាំមកលាបរបួសដែរនាងវាយខ្ញុំកាលពីយប់មិញមក »
« មើលមិនឃើញមិនដឹង លោកចេះនិយាយចេញទៅរួចកំហុសលោកធ្វើដាក់ខ្ញុំវិញរាប់សិនលានដង លោកមិនគិតសងខ្ញុំផង ... » ជីអ៊ុន ក៏អោបដៃមិនព្រមលាបអោយគេ ធ្វើអោយ ជុងហ្គុក តានតឹងកាត់ព្រឹតតែម្ដង
« លី ជីអ៊ុន ... អ្នកណាបម្រើនាងអោយតមាត់ខ្ញុំយ៉ាងនេះហា ! ខ្ញុំប្រើអោយលាបក៏លាបទៅ ចង់នាងមើលមិនឃើញ លូក ស្ទាបមិចក៏ធ្វើទៅ » ជុងហ្គុក ក៏ស្រែកសម្លុតធ្វើអោយនាងតូចចាប់ផ្ដើមខ្លាចគេម្ដងទៀត នាយចាប់ដៃនាងអោយមកស្ទាបកន្លែងពកនោះ ។ ជីអ៊ុន មើលមិនឃើញនាងក៏ញីលាបអោយគេថ្នមៗដែរបបូរមាត់តូចៗរបស់នាងសឹងតែប៉ះបបូរមាត់គេហើយ ។ នាងមើលមិនឃើញនាងមិនអៀនតែខាងប្រុសរឹងខ្លួនដូចគល់ឈរយ៉ាងចឹង
« បានហើយ ! ឆាប់ទៅញាំអាហរពេលព្រឹកជាមួយគ្នាទៅ ... » ជុងហ្គុក ក៏ទាញដៃ ជីអ៊ុន អោយទៅរួមតុអាហារជាមួយគេ ។ ដែលកន្លងមកនាយមិនធ្លាប់ធ្វើបែបនេះជាមួយនាងពីមុនមកទេតាំងពីរៀបការរួច
ញាំអាហារពេលព្រឹករួចទើបនាយប្រញាប់ទៅធ្វើការ ។ ព្រឹកនេះគេនៅអូសក្រឡារយូរពេកពេលវេលាក៏កាន់តែខើច ទោះគេជាប្រធានក្រុមហ៊ុនតែការគោរពតួនាទីនឹងពេលវេលាពិតជាសំខាន់ក្នុងការគ្រប់គ្រងបុគ្គលិកអោយមានស្ដង់ដារ ។ នាយប្រញាប់ភ្លេចមុខភ្លេចក្រោយ ។ យកឯកសារពីតុធ្វើការមកទុកលើពូកព្រោះជាឯកសា រសំខាន់សម្រាប់ទៅជួបអតិថិជនថ្ងៃនេះ ។ តែចៃដន្យអ្វីនាយចូលងូតទឹកស្លៀកពាក់ប្រញាប់ចូលទៅយកកាបូបធ្វើនៅបន្ទប់ធ្វើការគិតថាឯកសារនៅក្នុងកាបូបហើយក៏ប្រញាប់ចេញទៅក្រុមហ៊ុនអោយទាន់ពេលវេលា
វុក... វុក សម្លេង ថេយ៉ុង ធ្វើជាសម្លេងសត្វ ។ ព្រោះ ជីអ៊ុន អោយធ្វើបែបនេះពេលនាយចង់ជួបនាងព្រោះថាបើ ជុងហ្គុក នៅគេនឹងមិនដឹងនោះទេ ។ នាងអាចងាយស្រួលក្នុងការមកជួបគេ
« លោក ... » ជីអ៊ុន ក៏ដើរចេញមកខាងដោយស្នាមញញឹមជាប់ថ្ពាល់ ។ នៅជាមួយ ថេយ៉ុង នាងសប្បាយចិត្តណាស់ផ្លូវចិត្តនាងក៏រឹងម៊ាំជាងពេលមុន ។ ចឹងហើយទើបពេលនេះនាងហ៊ានតមាត់ជាមួយរាងក្រាស់ទាមទារយុត្តិធម៌សម្រាប់ខ្លួនឯង
« បងប្រុស អ្នកនាងមិននៅទេ ? »
« គាត់ចេញទៅធ្វើការបាត់ហើយ ល្ងាចទើបមកគាត់មកវិញ ... »
« ថ្ងៃណាមួយខ្ញុំនឹងជួបគាត់ ប្រាប់ទៅគាត់ថាខ្ញុំជាមនុស្សល្អនោះទេ ... មិនបានគិតអ្វីអាក្រក់លើអ្នកនាងទេ ពួកយើងក៏មិនបាច់មកជួបគ្នាលួចលាក់ មើលតែស្នេហាលួចលាក់ហើយ ... »
« ពួកយើងមិនអាចជាស្នេហា រឹតតែមិនអាចអោយលោក ទៅជួបគាត់ទេ គាត់ពិតជាកាចបើលោកអាណិតខ្ញុំ កុំអីណា ... » ជីអ៊ុន ដឹងច្បាស់ណាស់ព្រោះ ជុងហ្គុក នាំនាងមករស់នៅទីនេះព្រោះមិនចង់អោយនាងរាប់អានអ្នកណា ។ ខ្លាចដឹងរឿងរបស់គេ នាងក៏យល់ថា ជុងហ្គុក ធុញនឹងខ្លួនតែនាងគ្មានគោលបំណងក្បត់នឹងគេម្ដងណាទេ ក៏គ្មានគោលបំណងរត់ចោលគេទៅរកប៉ានាងដែល
« បាទ បាទមិនអីទេ ! កុំធ្វើមុខចឹងមើលថ្ងៃនេះខ្ញុំយកពូជផ្កា ល្អៗ មកអោយណាយើងឆាប់ដាំវាទៅមួយចំនួនដែរអ្នកនាងដាំហើយវារីកលូតលាស់ស្អាតណាស់ » ត្រូវហើយមួយរយះដែល ជុងហ្គុក ទុកនាងចោលពេល ជីអ៊ុន ដេញស្រីកំណាន់គេ ។ នាងនៅក្បែរ ថេយ៉ុង ធ្វើសួនការខាងក្រោយផ្ទះ ចែករំលែកចំណេះដឹងក្នុងការដាំផ្កាទៅវិញទៅមក ។ ពួកគេដាំវាបាន 70% ហើយ បែបនេះហើយទើបនាងចូលចិត្ត ថេយ៉ុង រាប់អានគេដូចមិត្តយ៉ាងចឹង
« ពិតមែនណា យ៉េ ! តិចទៀតខ្ញុំបានស្រង់ក្លិនវាហើយ សង្ឃឹមវារីកលូតលាស់មុនឆ្នាំក្រោយ » ជីអ៊ុន និយាយបែបនេះបានន័យថានាងនៅសល់ពេលតែ ១ ឆ្នាំទៀតទេសម្រាប់នៅទីនេះតាមកិច្ចសន្យាជាមួយ ជុងហ្គុក
« បានន័យថាយ៉ាងមិច » ថេយ៉ុង ក៏ជ្រួញចិញ្ចើមឆ្ងល់ភ្លាមៗនាងនិយាយអ្វីប្លែកៗ
« បានន័យថា ឆ្នាំក្រោយវះកាត់ភ្នែកហើយ មិនដឹងថាជោគជ័យឬអត់ទេ វាជាលើកចុងក្រោយសម្រាប់ឪកាសក្នុងការមើលឃើញខ្ញុំហើយ ...បើសាច់កាចវាពិបាកណាស់ » ជីអ៊ុន និយាយដល់រឿងនេះនាងក៏ដកដង្ហើមធំ
« ចាំខ្ញុំជាអ្នកវះកាត់អោយផ្ទាល់ដៃណា ខ្ញុំធានាដោយជីវិត មិនអោយអ្នកនាងកើតអ្វីឡើងមកទេ » ថេយ៉ុង ក៏ដោះអាវក្រៅអោយនាងតូចព្រោះថាពួកគេដាំដំណាំរួចហើយ ។ មកអង្គុយខាងមុខបឹងក្រោយផ្ទះ មានធ្លាក់ទឹកសន្សើមណានាងតូចពាក់រ៉ូបស្ដើងទៀតខ្លាចនាងឈឺទើបគេដោះអាវក្រោយអោយនាងអង្គុយនិយាយគ្នាលេង ពួកគេក៏និយាយគ្នាបន្ត
« អរគុណលោកហើយ ខ្ញុំទុកចិត្តហើយបើសិនជាលោក ជាអ្នកវះកាត់អោយខ្ញុំ ព្រោះថាលោកពូកែគ្រប់យ៉ាងស្រាប់ហើយ ... » ពួកគេក៏ជជែកគ្នាទាំងសប្បាយក្អាកក្អាយ
នៅ សុីនវ៉ាគ្រុប
« ឯកសារ ...? » ជុងហ្គុក បើកកាបូបធ្វើការរកឯកសារដើម្បីពិនិត្យឯកសារម្ដងទៀតដើម្បីត្រៀមទៅជួបភ្ញៀវពេលល្ងាចនេះក្នុងការណាត់
« អាគុកអើយ ... ចេះភ្លេចទៅកើត យកទុកលើពូកហើយ ... មកដៃទទេរ » ជុងហ្គុក អង្គុយនឹកក៏ឃើញថាខ្លួនឯងភ្លេចនៅលើពូក ។ មិនចង់រំខានអ្នកណាគេក៏បើកឡានចេញទៅទាំងថ្ងៃទៅយកឯកសារអោយទាន់ល្ងាចនេះ
មកដល់ផ្ទះជាយក្រុង
ជុងហ្គុក មកដល់ភ្លាមក៏ប្រញាប់រត់ទៅក្នុងបន្ទប់យកឯកសារ
« នៅទីនេះពិតមែន ! » ជុងហ្គុក ដកដង្ហើមធូរចិត្តបន្តិចគេខ្លាចតែមិននៅទេនេះតើ ។ ក៏ដើរចុះមកខាងក្រោមទាំងរូបរាងសង្ហាររបស់គេសម្លឹងរកមើលនាងតូចតែមិនឃើញ
« ជីអ៊ុន ហា ! នាងទៅណា ... » ជុងហ្គុក ទៅរកក្នុងបន្ទប់នាង ហើយផ្ទះបាយទៀតនៅតែមិនឃើញក៏សម្រេចចិត្តទៅរកបរិវេណខាងក្រៅមកដល់ក៏ឃើញ រូបភាពដែលគេស្មានមិនដល់
ឃើញ ថេយ៉ុង នឹង ជីអ៊ុន កំពុងនិយាយគ្នាមើលទៅសើចសប្បាយណាស់ ។ វាដូចសាំងចាក់ចូលក្នុងខ្លួនរាងក្រាស់អោយឆេះឆាបឆួល នាយខឹងឡើងញ័រដៃនាងហ៊ានពេកហើយ
« លី ជីអ៊ុន ... នាងធ្វើអ្វីហា ? » ជុងហ្គុក ក៏ស្រែកហៅឈ្មោះនាងមួយទំហឹងតាមចិត្តខឹង ។ ធ្វើអោយអ្នកទាំងពីរបែបមុខមករកគេ ជីអ៊ុន លឺសម្លេងគេស្រែកមិញនាងភ័យឡើងញ័រកាលណាតែគេបញ្ចេញសម្លេងនេះនាងពិតជាមិនរស់ទៀតហើយ
« ជុងហ្គុក លោក ... »
« មិនបាច់ញ័រមាត់ទេ ... នាងហ៊ានណាស់ ហ៊ាននាំសាហាយមកដល់ក្នុងផ្ទះខ្ញុំ ... ពេលខ្ញុំមិននៅផ្ទះចឹងហេ ... ឆាប់មកនេះ » រាងក្រាស់ក៏ចាប់ច្របាច់ដៃឡើងក្រហមនាងក្រឆក់នាងរួចលើកលីនាងដាក់លើស្មាររបស់គេ
« លោក ... បងប្រុសនាងមែនទេ ? »
« អ្នកណាប្រាប់លោកថាខ្ញុំបងប្រុសស្រីម្នាក់នេះ ... ខ្ញុំជាប្ដីនាង ហាមមករករវល់ជាមួយប្រពន្ធខ្ញុំទៀត ខ្ញុំគ្រាន់តែប្រាប់ លោកទុកជាមុនបើមិនចង់ឈឺសាច់ ... » ជុងហ្គុក ក៏លើកនាងតូចដាក់លើស្មារដើរចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះគេ ។ ទោះមាងតូចវៃព្យាយាមរុញចេញពីគេតែកម្លាំងដៃនាងមិនអាចឈ្នះគេទេ
ថេយ៉ុង មិនហ៊ានមាត់អ្វីបានត្រឹមឈរធ្មឹងនេះនាងមានប្ដីហើយ ? គេក៏មិនហ៊ានចូលទៅរំខានប្ដីប្រពន្ធគេដែលមានតែចាកចេញទាំងបេះដូងនៅឈឺ
ជុងហ្គុក បីនាងតូចមកខាងក្នុងបន្ទប់របស់នាយ ។ រួចទម្លាក់នាងតូចមួយទំហឹងលើពូករបស់គេ សឹងតែបាក់ឆ្អឹងខ្នងនាងទៅហើយ
« អ្នកណាអោយនាងពាក់អាវវាហា ... » ជុងហ្គុក ខឹងឡើងមុខក្រហម ។ ចាប់ដោះអាវក្រៅមួយនោះក្រវាញទៅម្ខាង
« ឆ្វាប់ៗ ... អួយលោកខ្ញុំខ្លាចហើយ » រាងក្រាស់ ដោះខ្សែក្រវាត់ពីចង្កេះវាត់លើខ្នងនាងតូចតែម្ដង ...
💜🌼🙏 សូមរងចាំអានភាគបន្ត🙏🌼💜
ស្អែកនេះ admin អោយ ២ ភាគ ផុសនៅម៉ោង ១២ ថ្ងៃនឹង យប់ម៉ោង ៨ ជាង ជួយ Vote Comments លើកទឹកចិត្ត Admin ផងស្អែកនេះឈុត 18+ ផង🫨💜