« អួយ ប្រាវ... » នាងតូចដួលបោកខ្លួនទៅនឹងឥដ្ធ ធ្វើនាឡិកាដែលគាំងលែងដើរនោះក៏បែកខ្ចាយ
« លោកអាក្រក់ពេកហើយ ហ្ហឹកៗ ... ហេតុអ្វីលោកមិនព្រមស្ដាប់ខ្ញុំខ្លះ... ? » នាងតូចទ្រាំនឹងគេលែងបានហើយលើកទីមួយហើយនាងស្រែកសម្លុតទៅកាន់គេវិញ
« កុំមកស្រែកសម្លុតខ្ញុំ នាងគ្មានសិទ្ធទេ ... យប់នេះមិនបាច់សុីបាយទេ ! » រាងក្រាស់ គិតថាដាក់ទោសនាងដោយបង្អត់អាហារតែចៃដន្យអ្វីនាយមិនដឹងថានាងតូចបានញាំឆ្អែតពីផ្ទះ ថេយ៉ុង មកទេ ។
នាយក៏ឡើងទៅខាងលើផ្ទះផ្លាសខោអាវ មកស្រស់ស្រូបអាហារពេលយប់ជាមួយកំណាន់ចិត្តគេ ។ រួចហើយគេក៏ប្រញាប់ឡើងទៅមើលការងារដែលគេយកមកពីក្រុមហ៊ុន ដើម្បីធ្វើពេលយប់បន្តរ ។
« ប្រញាប់មកលាងចានមក ... » ស្វៃហ្វា នាងចេញកន្ទុយពិតឈប់សម្ដែងជាមួយ ជីអ៊ុន ធ្វើជាល្អជាមួយនាងលើកហេតុផលនេះហេតុផលនោះមកទៀតហាយប្រើនាងត្រង់ៗតែម្ដង ។
ជីអ៊ុន នាងមិនតបតរក៏ទៅប្រមូលចានលាងទាំងអស់ ។ ស្វៃហ្វា មានចេតនាមិនល្អនាងក៏ឡើងទៅលួងលោមរាងក្រាស់អោយលេងល្បែងលើគ្រែជាមួយនាងដោយមិនបិទទ្វារនោះទេ ។ ចង់អោយ ជីអ៊ុន ដើរកាត់លឺសម្លេងអាម៉ាស់ទាំងនោះ
« អ្ហឹស ... អាសស ... » សម្លេងបណ្ដេញគ្នាធ្វើអោយនាងតូចដើរកាត់លឺពេញត្រចៀកសងខាងរបស់នាង
« នេះ ... ជាសម្លេង ... បង ... ស្វៃហ្វា ?» ជីអ៊ុន បេះដូងចាប់ផ្ដើមលោតផឹបៗ បោះជំហានលែងទៅមុខគាំងនឹងមួយកន្លែង ។ នេះពួកគេកំពុងក្បត់នឹងនាង ហេតុអ្វីបំពាក់ស្នែងអោយនាងយូរយ៉ាងនេះ ។ មួយខែដែលនាងរួមរស់នៅទីនេះជាមួយពួកគេនាងមិនដឹងអ្វីសោះ
« ហ្ហឹកៗ ... ខ្ញុំខំគោរពនាងជាបងស្រី ស្រលាញ់នាងណាស់ នាងបែរជាលួចឆក់ប្ដីរបស់ខ្ញុំ ? ហ្ហឹកៗ ... » ជីអ៊ុន ទន់ជង្គង់យំផ្អែកជញ្ជាំងមុខបន្ទប់របស់ ជុងហ្គុក ។ នាងកាន់តែយំ ម្នាក់ទៀតដែលនៅក្រោមទ្រូងរាងក្រាស់កាន់តែញញឹមញញែមយ៉ាងសមចិត្ត
« ហេតុអ្វី ... បងក្បត់អូន ហ្ហឹកៗ ... អូនទៅធ្វើស្អីខុស » នាងតូចឈឺចាប់ណាស់ ។ ទោះគេវាយធ្វើបាបនាងក៏មិនស្មើរនាងកំពុងឈឺនៅពេលនោះទេ ។ កន្លងមកគេអាក្រក់នាងយ៉ាងណាក៏នាងនៅតែទុកគេជាស្វាមីគោរពអោយតម្លៃតែរឿងនេះនាងទទួលយកមិនបានទេ ។ នាងពិការភ្នែកពិតមែនតែរឿងអស់ សម្លេងអស់នេះនាងអាចដឹងច្បាស់ណាស់
« បងបោកអូនស្ទើរឬអូនភ្លើមិនគ្រប់គ្រាន់ ហ្ហឹកៗ ... »
« ឌឹក ... ឌឹកៗ ឈប់លោត ... ឈប់ឈឺទៅ » ជីអ៊ុន បង្ហូរទឹកភ្នែកខ្លួនឯងដៃគោះទ្រូងខ្លួនឯងផាំងៗ ។ ហេតុអ្វីអារម្មណ៍មួយនេះពិបាកហើយឈឺយ៉ាងនេះ
ទោះបីជាឈឺចាប់យ៉ាងណាក៏នាងព្យាយាមងើបក្រោកឈរទាំងវេទនាចិត្តជាទីបំផុត ត្រឡប់ទៅក្នុងបន្ទប់នាង មិនចង់អោយរាងក្រាស់ឃើញនៅទីនេះ ខ្លាចគេពេបជ្រាយធ្វើអោយចិត្តនាងកាន់តែឈឺមួយកម្រិតទៀត ។ គ្រាន់តែចូលដល់ក្នុងបន្ទប់នាងតូចបិទទ្វារចាក់សោរសន្តូកជើង ... អោបជើងអង្គុយយំពេញមួយយប់ ក្រោយពីដឹងការពិតគ្រប់យ៉ាង ។
នៅពេលព្រឹក
ជីអ៊ុន ទោះបីជាយ៉ាងណា ក៏នាងនៅតែបំពេញតួនាទីជាប្រពន្ធល្អក្រោកមកធ្វើម្ហូបអាហារអោយមនុស្សដែលក្បត់នាងទាំង ២ ។ នាងមិនបាននិយាយអ្វីមួយម៉ាត់ទេ ក្រោយពីញាំអាហារពេលព្រឹករួច ជុងហ្គុក ក៏ចេញទៅធ្វើការបាត់ទៅ ។ ស្វៃហ្វា ឃើញនាងតូចមិនមាត់ក៏ចម្លែកចិត្តដែរដឹងរឿងគ្រប់យ៉ាងហើយហេតុអ្វីមិននិយាយអ្វីសោះ ? នាងក៏ចូលទៅឌឺដង
« ផ្លែក្រូចនេះ ផ្អែម ... តែចាញ់បបូរមាត់របស់ ជុង ... » ស្វៃហ្វា និយាយអោយ ជីអ៊ុន ក្ដៅស្លឹកត្រចៀក ។ អោយនាងខឹងនាងអាលចាកចេញពី ជុងហ្គុក មែនទែន
« ចាប់នៅ ស្រីផ្លែល្វា » ជីអ៊ុន មិននិយាយអ្វីទេ ក៏ដាក់ទៅមួយម៉ាត់ដល់ចុក
« នេះឯងនាងក្មេងឈ្លើយ ... ដឹងរឿងអស់ហើយមេត្តា ជួយចេញអោយឆ្ងាយពី ជុងហ្គុក ទៅ... »
« នាងមានសិទ្ធិអ្វីមកបញ្ជារយើងអោយចេញពីប្ដីយើង នាងពិសពុល រឿងកន្លងនាងជានាងមែនទេ ដែលធ្វើអោយ ជុងហ្គុក វាយធ្វើបាបខ្ញុំ ... » ជីអ៊ុន អង្គុយគិតពេញមួយយប់នាងក៏យល់គ្រប់យ៉ាង ។ កាលពីមុន ស្វៃហ្វា ពិតជាល្អនឹងនាងណាស់ ។ តែគិតមកវិញរឿងនាងដើរសុខៗ រអិលខ្លាញ់ នាងក៏សង្ស័យ ខោអាវអ៊ុតសុខៗក៏ឆេះនៅរឿងបោកនាងអោយទៅស្លាប់ទៀត
« ដឹងហើយពេលនេះមានន័យអ្វី ជឿថា ជុងហ្គុក ជឿនាងឬក៏ខ្ញុំ ? ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំបន់អោយតែនាងស្លាប់នោះទេ ... នាងល្ងង់ » ស្វៃហា ក៏យកដៃទៅចង្អុលក្បាលរបស់ ជីអ៊ុន
« កន្លងមកទុកថាខ្ញុំល្ងង់ គោរពអោយតម្លៃមនុស្សខុស»
« ដឹងហើយ នាងចង់យ៉ាងមិច មនុស្សពិការដូចជានាងធ្វើស្អីយើងបាន ? ត្រៀមខ្លួនចេញពីផ្ទះនេះទៅ »
« នាងទេ គួរចាកចេញពីទីនេះ » ជីអ៊ុន
« ហ្ហាស ហា ... នាងគិតថា ជុងហ្គុក ស្រលាញ់ហើយជឿនាង ព្រមដេញមនុស្សគេស្រលាញ់ចេញពីគេដែរ »
« អោយដឹងផង មួយណាដុំថ្មរមួយណាគ្រាប់ពេជ្រ យ៉ាងណាខ្ញុំជាប្រពន្ធពេញសិទ្ធិនាងត្រឹមតែជាស្រីដែលគេកុំចាយអារម្មណ៍ កុំមកខ្មើតជាមួយខ្ញុំអី សេរីវាមិនដូចគ្នាទេ » នាងតូច ជីអ៊ុន ធ្លាប់តែមិនមាត់តែលើកនេះឆ្អែតដល់កម្រិតហើយ ពេលនេះនាងក៏តបតរទៅខ្លះ អ្នកណាក៏នាងលែងខ្លាចដែរ
« ចឹងឯងទៅស្លាប់ទៅ ... » ស្វៃហ្វា ខឹងណាស់ដែលនាងតូចនិយាយចំចំណុចនាងបែបនេះ ។ ក៏ទាញកាំបិតចិតផ្លែឈើបម្រុងចាក់នាងតូច
« កុំអោយសោះ ... » ស៊ូយ៉ុង ជំនិត ជុងហ្គុក ក៏មកចាប់កាំបិតនោះជាប់ដៃហូរឈាមតក់ៗលើឥដ្ធ ។ នាយដឹងមួយរយះនេះសភាពការមិនស្រួលជូន ជុងហ្គុក ដល់ក្រុមហ៊ុនហើយក៏ឆ្លៀតមកមើលនាងតូច ចំពេលតែម្ដង
« នេះ ... » ស្វៃហ្វា ក៏ចាប់ផ្ដើមភ័យព្រោះខ្លាចបែកការ
« ចេញពីអ្នកនាង ជីអ៊ុន ឥឡូវនេះ បើអ្នកនាងចង់សុខខ្លួន » ស្វៃហ្វា ក៏ប្រញាប់រត់ឡើងទៅបន្ទប់ទាំងភ័យខ្លាច
« ក្លិន ... ក្លិនឆ្អាបឈាមលោកមានរបួសមែនទេ ? » កាលពីមុន ជុងហ្គុក តាមញ៉ែនាងតូច ។ នាងក៏ឧស្សាហ៍ជួប ស៊ូយ៉ុង បែបនេះនាងក៏ស្គាល់គេ
« មិនអីទេ អ្នកនាងរបស់ខ្ញុំ » ស៊ូយ៉ុង
« មកចាំខ្ញុំរុំរបួសអោយណា ... អួយ ... » នាងតូច ក៏ទាញនាយមកលាងរបួស តែនាងមើលមិនឃើញចាក់ថ្នាំទៅខុសកន្លែងចាក់ទៅច្រើនធ្វើអោយរបួស ស៊ូយ៉ុង កាន់តែផ្សារ ឈឺកាន់តែខ្លាំងតែវាក៏សម្លាប់មេរោគ ។ នាងកុំរបួសអោយនាយ
« ខ្ញុំសុំទោសណា នោះព្រោះខ្ញុំមើលមិនឃើញ ... លោកប្រហែលឈឺណាស់ហើយ ហិហិ » នាងតូច ក៏ញញឹមបែបមិនសមក្រែងចិត្តគេ ។ មិនដឹងនាងជួយឬបន្ថែមការឈឺចាប់អោយគេ ។ តែសម្រាប់នាងគេមិនបានឈឺនោះទេរបួសក្រៅខ្លួននោះទេ
« មិនអីទេ .... » ( គួរអោយស្រលាញ់វិញថា ) ពាក្យនៅក្នុងចិត្ត ស៊ូយ៉ុង នាយតែលួចមើល ជីអ៊ុន មកយូរហើយ ស្លូតបូត គោរពមនុស្សជុំវិញខ្លួនមិនប្រកាន់វណ្ណ: អ្នកណាមិនស្រលាញ់ ។ តែនាយមិនធ្វើអ្វីលើសព្រំដែនទេ គេដឹងខ្លួនច្បាស់ណាស់ លួចមើលថែរពីចម្ងាយក៏គេអស់ចិត្ត
នៅផ្សារទំនើបហាង លក់នាឡិកា
« ពណ៍ផ្កាឈូកមានខ្សែដៃនោះស្អាតណាស់ ! យកអោយខ្ញុំមើលបន្តិចបានទេ ? » ថេយ៉ុង ចេញពីមន្ទីរពេទ្យ ក៏ឆ្លៀតពេលមកផ្សារទំនើបទិញនាឡិកាថ្មីអោយនាងតូច ។ ព្រោះកាលពីម្សិលមិញនាយឃើញនាងស្ទាបនាឡិកាមើលម៉ោងតែវាបានចូលទឹកខូចបាត់ហើយ
« ខ្ញុំយកមួយនេះ ... គិតលុយទៅ » ថេយ៉ុង មើលទៅនាឡិកាទាំងញញឹមមើលទៅប្រហែលសមនឹងនាងណាស់
🌼💜🙏 សូមរងចាំអានភាគបន្ត 🙏💜🌼