Tükenmişlik nedir? İnsan nasıl tükenir yada nasıl tüketilir? İnsanların çoğu anlamaz ama depresif görünenler her zaman tükenmiş yada ölme meraklısı değildir. En mutlu görünen insan en fazla derdi olandır. Sadece kendilerini öyle görmelerini istemezler. Bazen ebeveynlerin davranışlarını ezberler insan. Onlar da bizim gibiymiş. Yeni anladım bunu. Daha erken öğrenmiş olsaydım belki aşabilirdim bütün bunları. Bazen sonlar da başlangıç olabilir. Benim sonum başka bir insanın başlangıcı olabilir. Tüm bu hayatım boyunca insanlara mutlu yüzümü sundum ama kimse içimde kopan fırtınaları bilmedi.
Sonuç olarak..
Şu anda bu durumda olmamım sebebi bu. Seul şehri ayaklarımın altında. Cidden bu kadar güzel miydi bu şehir? Bana bu kadar kırgınlık yaşattığı halde. En kötü anılarımı yaşattığı halde. Sanırım fazla uzattım bunu. Artık bırakmalıyım kendimi.
Son kez baktım Seul'lün güzelliğine bir daha görmek istemediğim halde. Arkamı döndüm ve kendimi boşluğa bıraktım.
Sanırım intihar etmeyi düşünürken bu kadar korkmamıştım. Tüm anılarım iyisiyle, kötüsüyle gözümün önünden geçmeye başlamıştı. Yere düşmeyi beklerken belimde bir çift el hissettim. Gözlerimi açmak istemedim. Tekrar dönmek istemedim o hayata. Belkide ölmüştüm.
Bunları düşünürken yukarıya hareket ettiğimi fark ettim. Gözlerimi zor bela açmıştım. Tekrar binanın üstüne gelmiştim. Karşımda muhteşem güzelliğe sahip beyaz kanatlı benim yaşlarımda bir çocuk vardı. Bana bakan bir çift kahverengi göz vardı. Bana durgun bakan o kahverengi gözler.
" Bunu neden kendine yapıyorsun?" sesi okyanus kadar derin ve o kadar üzgündü. " Neden intihar etmeye çalışıp kaçıyorsun?" Bu sözleri söylerken en üzücü bakışını attı bana. 'Bana üzülmene gerek yoktu ki. Zaten kimse önemsemedi şimdi biri önemsese ne olacak ki. Hemen düzelecek miyim? Sence intihar etmekten vazgeçecek miyim? İnsanlar yine bana o iğrenir gözlerle bakmayacak mı? SÖYLESENE NE DEĞİŞECEK HA! NE DEĞİŞİCEK!'. Son söylediklerimde biraz sesim yükseltmiş olabilir. O soğuk kahverengi gözler bana artık kızgın bir şekilde bakıyordu. " NE Mİ DEĞİŞECEK? KENDİN! KENDİNİ ÖNEMSİYECEKSİN! BU YARALARIN! HEPSİ O İNSANLARDAN DUYDUĞUN SÖZLER İÇİNDİ DEĞİL Mİ? ". Bir dakika, o yara izlerini nerden biliyor? 'Sen nerden biliyorsun yaralarımı?' Bana yine o üzgün gözlerle baktı ve kolundaki yara izlerini gösterdi. " Gerçekten çok acıttı." Bunlar benim kolumda olan yaralar ile aynıydı. 'Ne yani benim yaralarım.... Bu nasıl ?' Minik adımlarla bana yaklaştı, benim omuzlarımdan tutup çevirdi ve hem kendini hem de beni bir yere oturttu. " Biz melekler ile siz insanları birbirimize bağlıyız. Mesela sen kolunun bir yere vurduğunda acıyorsa benim ki de aynı şekildi acıyor.". Ne yani benim meleğim bir erkek mi? Daha doğrusu benim bir meleğim mi varmış şimdi? 'Dur bi dakika bu bir rüya değil mi? Yada bana şaka yapıyorsunuz?.' Bana anlamaz gözlerle baktı ama sonra aydınlanmış gibi bana döndü " Kendimi tanıtmayı unuttum. Ben Lee Felix." Samimi bir gülümseme ile elini uzattı. Uzattığı eli tutup cevap verdim. " Bende Tae Byeol. Ve hala soruma cevap vermedin.". 'Şu anda elimi tuttuğuna göre sence rüyada mısın?' Doğru söylüyordu eğer ona dokunabiliyorsam nasıl rüyada olabilirdim ki? Bütün bunlar çok karmaşıktı. Belki bu benim için ikinci bir şanstı yada ikinci bir ızdırap.
Gözlerimi kapattım. Sadece biraz Seul'un sesini dinlemek istedim. Bir anda Felix bana sarılmıştı. Gözlerim ve vücudum bütün bunlara öyle yorulmuştu ki uyumak istedim. Gözlerimi açmak istemedim. Bir an olsun her şeyi unutmak istedim. 'Artık yükünü tek başına taşımak zorunda değilsin. Ben senin için burdayım.'. Gözlerimi hafif aralıyıp Felix'se baktım. Bana genişce gülümsüyordu. Hemde en içten gülümsemeyle. Huzur bu muydu? İntahar etmeye çalışırken bir meleğin seni kurtarıp sana sarılması mıydı? Gözlerim artık dayanamadı bu düşüncelere ve kapandı.
Gözlerimi açtığımda evdeydim ve yatağımdaydım. Ne zaman buraya gelmiştim? Bütün bunlar rüya mıydı şimdi? Her huzur dolu anın bir sonu oluyormuş demek ki.
Kalktım ve yatak odasından banyoya doğru yürümeye başladım. Banyoya girip aynaya baktığımda bitkin ve yorgun bir Byeol vardı karşımda hergün olduğu gibi. Sonra yüzümü yıkayıp çıkmıştım. Salona doğru adımlamaya başlamıştım.
Salona geldiğimde muazzam bir pankek kokusu sarmıştı etrafımı. Bi-bir da-kika Felix. Mutfağa geldiğimde pankek yapan Felix görmeyi beklemiyordum. Sanırım benim geldiğimi farketmişti. 'Günaydın.' demişti bana güneş kadar parlak gülümsemesiyle. "Günaydın." diye bir mırıltı çıkmıştı ağzımdan. Son pankeki de tabağa koyup masaya oturdu.
"Sen gitmemişsin." bir anda kaçmıştı ağzımdan. Bana yine o derin ormanlarla bakmıştı.' Gitmemi mi istiyordun?' en kırgın ses tonunda söylemişti bunu. "Hayır. Kötü anlamda demedim. Sadece gerçekten sevindim." o mükemmel kahverengiler bana en sevinçli haliyle bakmıştı. Sonra birşey hatırlamış gibi bana baktı. 'Artık yeni bir sayfa açmaya ne dersin ?' yediğim pankek dilimi boğazıma takılmıştı. 'Çok,çok özür dilerim .' Bana bir andan su uzatıp bir yandan da özür dilemeye devam ediyordu. Sonunda düzelmiştim. "Felix iyiyim artık özür dilemene gerek yok." bana rahatlamış bir şekilde baktı. "Sanırım istemiyorum." 'Neden? Yine kendine zulüm çektirmek için mi? Yoksa yine o insanlar yüzünden acı mı çekmek istiyorsun? Ha! Anlamıyorum seni.' Gözlerim dolmuştu ağlamak istiyordum. 'Özür dilerim. Seni kırmak istemedim. Tamam senin hazır olmanı bekleyeceğim. Ben gitsem iyi olur. Tüm o sözlerim için özür dilerim.' Felix tam kapıya doğru hareket edeceken kolunu tutmuştum. Göz yaşlarım dayanamamış kendilerini bırakmışlardı. " Lütfen gitme." ağzımdan sadece bu kelimeler dökülmüştü. Felix anında bana sarılmıştı. ' Tamam. Buradayım gitmeyeceğim.'
Biraz sakinleşmiştim. Tabi tüm bu zaman boyunca Felix bana sarılmıştı. ' Byeol' kafamı kaldırdığımda bana endişeli gözlerle bakıyordu. Elini gözümün altına koydu. 'Seni üzdüğüm için özür dilerim. Gerçekten anlamıyorum seni. Ama sen hazır olana kadar sabırla bekliyeceğim. Şimdi daha iyimisin?' bana yine o sıcak gülümsemeyi sundu. " Evet...Ve teşekkür ederim. Bu arada ne kadar süredir burdayız ve saat kaç?". '15 veya 20 dakika. 8.50 saat'. " Neden söylemedin? İşe geç kalacağım." Ne kadar gitmek istemesemde. Tüm bu acıları çekme sebebim olsada. İçimde derin yaralar açan ikinci yer olsada. 'Byeol hey! Duyuyor musun? Dalıp gittin.' Evet anlamında başımı sallamıştım. " Ben üstümü giyinip çıkacağım. " demiş ve odama çıkmıştım.
Üstümü giyinmiştim. Göz altlarım şiş durduğu için onları ve çocukluğumdan beri zorbalık gördüğüm çillerimi kapatmaya çalışıyordum. Ağladığın için hâlâ şişlerdi. Sonunda mor izler ve çillerim görünmüyordu. Aşağıya indiğimde Felix'in bana şaşkın ve meraklı toparkları ile bakıyordu. " Ne sormak istiyorsan sorabilirsin Felix." bana çekingen bir şekilde baktı. İlk kez çekindiğini gördüm. 'Şey ben düşündüm ki seni iş yerine bırakabilirim. Tabi sen gelmemi istersen.' bunları söylerken utanmıştı ve yanakları hafif pembeleşmişti. Çok sevimli duruyordu. Ben ne diyorum. Kafamı aşağı yukarı hafifçe sallamıştım. Sonra Felix'sin kolunu tutmuş kapıya doğru sürüklemeye başlamıştım. Felix bir an dengesini kaybetmişti ama geri toparlanıp bana ayak uydurmuştu. "Bu arada teşekkür ederim. Dün ve bugün ki herşey için." Yine o içten gülüş ve bakış içinde teşekkür ederim Angel Boy.
1021 kelime
Yeni fic ile karşınızdayım.
En sevdiğiniz yer?
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
Hata varsa özür dilerim.