🎵🎵တို႔မ်ားေတာရြာမွာကြယ္...အခ်ိန္ညေနေစာင္းက
ေလးမယ္....အေပါင္းအသင္းနဲ႔ေရခပ္လာတယ္...ထံုးစံပါ
ရြာမွာကြယ္...🎵
ဟိုေ႐ွ႕က ခင္ပ်ိဳရယ္...႐ုပ္အဆင္းကေခ်ာလွတယ္..ေတာအ
ရပ္မွာမေနနဲ႔ကြယ္...ၿမိဳ႕ကိုသာေမာင္ေခၚမယ္🎵
သမီးရည္းစား စကားလာမေျပာနဲ႔ ေတာသူမ်ားဘာထင္တယ္
႐ိုးသားစြာ လူဝတၱရားကိုအမ်ားႀကီးသိတတ္တယ္🎵
🎵သေဘာစိတ္ေကာင္းနဲ႔ ေမာင္ေတာင္းပန္မယ္..ခင္ပ်ိဳရယ္
ဘယ္ရြာမွာ ေနတာကိုသိခ်င္လွပါတယ္🎶
🎶မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ဆိုင္းလို႔ရယ္ ညိဳျပာရီေမွာင္ျခယ္ ေတာတန္း
ေလး နံေဘးကစြယ္ အဲ့ဒီရြာပဲကြယ္🎶
"ေဂ်ာက္"
"အ႐ွင္ ဘာလို႔ပိတ္လိုက္တာလဲ...နားေထာင္လို႔ေကာင္းသား
နဲ႔...အ႐ွင္ႀကိဳက္လို႔ဖြင့္ထားတာမဟုတ္ဘူးလား"
သမီးေလးရဲ႕ အခန္းထဲ၌ အက်ီေလးေတြေခါက္သိမ္းကာ ႐ွင္း
လင္းေနရင္း အေညာင္းေျပအညာေျပ ပါးစပ္အလုပ္ေပးဖို႔
FM ဖြင့္ထားမိတုန္း တိုက္ဆိုင္စြာ ေတာရြာသီခ်င္းေလး
လာေနျပန္ေတာ့ စိတ္ထဲ၌ FMကလူေတြကိုေတာင္ ေက်းဇူး
သိပ္တင္သြားမိေလတယ္။
မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲ၌ တည္႐ွိပါေသာ မိုင္းဟင္ရြာေလးကို လြမ္း
ရင္း အလုပ္လုပ္လိုက္ သီခ်င္းေလးညည္းလိုက္ျဖင့္ တေယာက္တည္း တကမၻာတည္ေနလိုက္တာ အခန္းထဲကို
ေမေမဝင္လာမွပဲ ကဗ်ာကယာ ထပိတ္လိုက္ရ၏။
႐ိုးမွာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚတဲ့ထိျပန္ရယ္ျပေနတုန္းမွာ အေနာက္
ကေန သမီးေလးကိုပိုက္လ်က္ မေ႐ွးမေႏွာင္းလိုက္ဝင္လာ
တဲ့ အမိန္႔စည္း။
အသက္သာ ဆယ္ေက်ာ္သက္18ႏွစ္စြန္းစြန္းေလးေပမဲ့
သူ႔သမီးကိုေတာ့ ခ်စ္႐ွာ၏။ အပိုစကားမေျပာတတ္၊ မေခ်ာ့
တတ္တဲ့အမိန္႔ကေတာ့ သမီးေလးကိုပိုက္ထားရင္ သူ႔သမီးကို
ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး ငါးမိနစ္ေလာက္ထိ မမွိန္မသုန္ ဘာစကား
မွမေျပာပဲ စိုက္ၾကည့္၍သာ သမီးေလးကိုခ်စ္ေၾကာင္းျပ၏။
ဆုလဲ့ေလးက အမိန္႔နဲ႔တူလို႔လားမသိ ယခုအရြယ္ေလးတည္း
က ေခ်ာသည့္႐ုပ္ရည္ေလးကအသြင္ေဆာင္၏။ ေမေမႀကီး
စိမ္းေျပာသလို ညီမေလး႐ွင္မႈန္းနံသာက အမိန္႔ကိုအျပင္မွာ
မျမင္ဖူးေသးတာေတာင္ ဓာတ္ပံုေလးျမင္ၿပီးသိပ္ကိုစြဲလမ္းခဲ့
တာဆိုတာ အဟုတ္ပင္။
သူစြဲလမ္းရတဲ့ ေသြးသားကိုဝမ္းထဲထည့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္မ်ား
ေပ်ာ္ေနလိုက္ေလမလဲ...ဟူး...ယခုေတာ့။
ထံုးစံအတိုင္း လူကိုမၾကည့္ၾကည့္ကာ မ်က္ေစာင္းပါထိုး၍
သမီးေလးကို ေမေမ့ဆီအပ္လိုက္ရင္း အခန္းထဲ သူနဲ႔ေမေမနဲ႔
ပဲ႐ွိသည္ဟုထင္လားမသိ လူကိုတစ္စက္မွပင္အေရးမလုပ္ပဲ
လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းကို ခံလိုက္ရေလသည္။
"ဘယ္သြားမလို႔လဲ အမိန္႔"
"ရန္ကင္း"
"အ႐ွင္ေကာ အမိန္႔ကိုဘာမွာဦးမလဲ"
ဟု ေမေမက အ႐ွင့္ဘက္လွည့္၍ ေမးလိုက္ေပမဲ့ ႐ိုးေခါင္းကို
သာတြင္တြင္ခါရင္း ျငင္းပယ္လိုက္ပါ၏။
"ဟင့္အင္း"
"လိုခ်င္တာ႐ွိရင္ေျပာေနာ္အ႐ွင္...ေမေမ့ကိုမေျပာခ်င္ရင္အမိန္႔ကိုေျပာေပါ့...ကိုယ့္ေယာက်္ားပဲကြယ္...ဘာ႐ွက္စရာ႐ွိလို႔"
"ဟုတ္ကဲ့...ေမေမ"
"သြားေတာ့မယ္"
"ခဏေလးသား....အျပန္က်ရင္ ဘြားႀကိဳက္တဲ့ ေျမာင္းျမမုန္႔
ဟင္းခါးေလးဝယ္ခဲ့ပါဦး...မေန႔ကပဲ စားခ်င္တယ္ေျပာေနတာ
ရန္ကင္းဘက္မွာ ေရာင္းတယ္"
အမိန္႔ေခါင္းညိမ့္ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္ရန္အျပဳ ႏို႔တိုက္ဖို႔လုပ္
ေနတဲ့ ႐ိုးကို ေခါင္းေစာင္း၍ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ သိခ်င္ေဇာ
ျဖင့္ ျပန္ငဲ့ၾကည့္ေနေလ၏။
ေမေမက အေ႐ွ႕က ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ကာထားတာေၾကာင့္ ေသခ်ာ
မျမင္ရ...ဘာလို႔မ်ား ကေလးႏို႔တိုက္တာ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္
လုပ္ေနျပန္တာလဲ။
"ဟဲ့သား...သြားမယ္ဆို"
"ေျသာ္...အင္းသြားမယ္...အက်ီသြားလဲဦးမယ္"
"ေအးေအး...ဂ႐ုစိုက္သြားဦး"
ဟူးးး...အမိန္႔ထြက္သြားမွသာ ေယာကၡမနဲ႔သူႏွစ္ေယာက္လံုး
သက္ျပင္းခ်နိင္ေလ၏။ အမိန္႔က တကယ့္မလြယ္ေၾကာ..ဒီ
ပံုစံအတိုင္းဆို အျမန္ဆံုးသိမွာပါပင္။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့...အဲ့ကေလးက လူလည္ေလး"
"အ႐ွင္ျဖင့္ ရင္ကိုတုန္ေကာပဲ"
"ဟုတ္ပါ့ကြယ္...ဆုလဲ့ေလးအိပ္ရင္ အ႐ွင္နားေတာ့ေလ"
"ေမေမလည္း အနားယူေတာ့ေလ...ေနပူေတာ့ ေခြၽးသိပ့္ေန
မွာေပါ့"
"ေမႀကီးရဲ႕ပန္းပင္ေလးေတြေရေလာင္းၿပီးမွ နားေတာ့မယ္"
"ျခံထဲက ပန္းပင္ေတြလားေမေမ"
"မဟုတ္ပါဘူးအ႐ွင္ရယ္....လသာေဆာင္မွာ သီးသန္႔စိုက္
ထားတဲ့ ပန္းပင္ေတြပါ...႐ွားပါးအပင္ေလးေတြမို႔ ေမႀကီးက
သိပ္ႀကိဳက္တာ...ေမေမတို႔ကခရီးတခုထြက္တိုင္း ေမႀကီးအ
တြက္႐ွားပါးအပင္ေလးေတြတကူးတက ႐ွာဝယ္ေပးတယ္ေလ
ေမႀကီးကလည္း သိပ္ကိုေပ်ာ္ေနေကာပဲ"
"အ႐ွင္ ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ၊ သိပ္လွေနမွာပဲ"
"ဒါေပါ့....အ႐ွင္ၾကည့္ခ်င္ လိုက္ခဲ့ေလ"
"ဟီး...ဟုတ္ေမေမ"
ေယာက်္ားေလးျဖစ္ေပမဲ့ ပန္းႀကိဳက္ရလားေမးရင္ လူရယ္လို႔
ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘာဘာညာညာခြဲျခားထားလို႔မွမရတာ ႀကိဳက္
ရလား...မႀကိဳက္ရေကာင္းလားေျပာေနစရာပင္မလို...တ
ကယ္တမ္း ႐ိုးအတြက္ လွပတယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ဆို
အကုန္ႀကိဳက္တယ္...သေဘာက်သည္ေလ။
ထိုေၾကာင့္ အမိန္႔ရဲ႕ေမေမ ေခၚရာေနာက္သို႔ ျပံဳးရႊင္ပ်ကာ
ခပ္သြက္သြက္ေလး လိုက္သြားေလ၏။
................
"အမိန္႔....အျပင္သြားမလို႔လား"
"အင္း"
"ဟိုေလ...ခုနၾကားလိုက္မိတာ ရန္ကင္းဘက္ဆိုလား၊ဒါဆို
တိမ္လႊာေကာ လမ္းၾကံဳလိုက္လို႔ရမလား၊ ရန္ကင္းစင္တာမွာ
ဝယ္စရာေလးေတြ႐ွိလို႔"
"ေနပါဦး"
စိတ္မ႐ွည္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔မဟုတ္ေပမဲ့ အတင္းကာေရာ
ဇြတ္ေျပာေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ အမိန္႔ရဲ႕ အက်င့္က သြားစ
ရာ႐ွိရင္လြတ္လပ္ပဲသြားခ်င္၏။ ေျပာရရင္ လူပိုမေခၚခ်င္၊
လိုက္ပါဟုလည္း မေျပာတတ္တဲ့သူမ်ိဳး။
တစ္ေယာက္တည္းသြားလာတတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သီး
သန္႔ေနရင္ေနတာမ်ိဴးပင္။
"မတိမ္လႊာကို ခိုးနားေထာင္တတ္တဲ့အက်င့္႐ွိမွန္းမသိခဲ့ဘူး"
"ဘယ္လို"
တိမ္လႊာမွာ အံ့ျသလြန္းလို႔ မ်က္ဝန္းေတြပင္ျပဴးက်ယ္သြားရ
၏။ အမိန္႔က စေနာက္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္၊ သူ႔ကိုစူးစူးစိုက္
စိုက္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး အမည္နာမတပ္ပီးကိုေျပာေနတာ။
"တိမ္လႊာကို အဲ့လိုအက်င့္မ်ိဳးလို႔ထင္လိုက္တာလား၊ ခုနအ
ခန္းေ႐ွ႕ကျဖတ္ရင္း မေတာ္တဆၾကားမိလိုက္တာပါ..တမင္
နားေထာင္ရင္ေကာ အမိန္႔ကနားေထာင္ခံမွာမို႔လား"
"ဘယ္နားေထာင္ခံမလဲ...မယံုရင္ေနာက္တခါစမ္းၾကည့္မ
လား"
"ဟင္!"
"အမိန္႔ရယ္....ကိုယ့္အိမ္ကမိသားစုကို ဘယ္လိုေတြေျပာေန
တာလဲ...သမီးတိမ္လႊာကို ဘယ္လိုေတြဆက္ဆံေနတာလဲ...
အခုလမ္းၾကံဳေနတာ ေခၚသြားရင္ဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔"
ဟု အမိန္႔ရဲ႕ ႀကီးေဒၚျဖစ္သူ ျမတ္ပန္းရံုက အေနာက္ကေန
အစအဆံုးျမင္ေတြ႔လိုက္တာမို႔ ဝင္ေျပာလိုက္ေလ၏။
"က်စ္!ဟူးး"
"ေခၚသြားလိုက္ပါ...အပန္းႀကီးတာမွမဟုတ္တာ"
"လိုက္ခဲ့...က်ဳပ္ေျခလွမ္းနဲ႔အမွီေလ်ွာက္ေနာ္..က်ဳပ္ကစိတ္
သိပ္႐ွည္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး"
"အင္းပါ...အမိန္႔ရဲ႕...ေက်းဇူးပါေနာ္"
ႀကီးေဒၚျဖစ္သူ ျမတ္ပန္းရံုနဲ႔ စကားၾကာၾကာရပ္မေျပာခ်င္တာ
ေၾကာင့္ တိမ္လႊာျမင့္မိုရ္ကို ေခၚထုတ္သြားလိုက္၏။ အမိန္႔နဲ႔
ေဒၚျမတ္ပန္းရံုနဲ႔က တူနဲ႔ႀကီးေဒၚ ေတာ္စပ္ေပမဲ့ အမိန္႔က
ပဲရစ္မွာသာႀကီးျပင္းခဲ့သလို ဘယ္သူကိုမွကပ္ခြၽဲၿပီးႀကီးျပင္း
တတ္တဲ့ ကေလးမဟုတ္ေလေတာ့ တစ္ႏွစ္ေနလို႔တစ္ခါေတြ႔
ၾကရင္ေတာင္ ဖာသိဖာသာပဲေနၾကေလ၏။
အမိန္႔ကိ္ုယ္တိုင္ကလည္း ရင္းႏွီးစြာ မေနခ်င္ခဲ့။
"ေမေမ....ရရဲလား အ႐ွင္ကူမေပးမယ္"
"ရတယ္...ရတယ္အ႐ွင္...အဲ့ဟာေတြကိုပဲ႐ွင္းလိုက္ေနာ္"
ေယာကၡမနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သား ပန္းပင္ေတြကိုေရေလာင္းလိုက္
ပန္းအေၾကာင္းေတြေျပာလိုက္၊ ယခုလည္း ညစ္ေထးေနတဲ့
ပန္းအိုးအခ်ိဳ႕ကို ေရနဲ႔ေဆးေၾကာရင္း ႏွစ္ေယာက္သားစကား
တေျပာေျပာႏွင့္ အတိုင္အေဖာက္ကိုညီလို႔။
အဓိကကေတာ့ အမိန္႔အေၾကာင္းကမပါမျဖစ္၊ အမိန္႔ကေလ
ငယ္ငယ္ကဘယ္လို၊ အခုဘယ္လို၊ သူ႔အက်င့္ကဘယ္လိုစသ
ျဖင့္ေပါ့။ ႐ိုးမွာလည္း နားမေထာင္ခ်င္႐ွာဘူးဆိုေတာ့ ေမေမ
ေျပာသမ်ွ မ်က္ဝန္းေလးေတြက အေရာင္လဲ့လို႔ပါပဲ။
အခ်ိန္ေတြကုန္လို႔ ကုန္မွန္းပင္မသိၾက။
ႏွစ္ေယာက္သား႐ႈပ္ထားသမ်ွကို ျပန္႐ွင္းလင္းရင္း ေဆးထား
တဲ့ေရပံုးထဲက ေရေတြက ႐ိုးရဲ႕မ်က္လံုးထဲ အရင္ဆံုးဝင္လာ
ေလ၏။
႐ႈပ္ပါတယ္......သြန္ခ်ပစ္လိုက္တာပဲေကာင္းတယ္။
"ေမေမ...ဒီေရေတြသြန္လိုက္မယ္ေနာ္"
"ေအးေအးအ႐ွင္...သြန္ပစ္လိုက္ေတာ့"
ေဒၚျမတ္ပန္းေတာ္ဝင္မွာလည္း ႐ိုးကို ေနာက္လွည့္မၾကည့္
အား ပန္းအိုးေလးေတြကိုေနရာတက်ျပင္ရင္း အသံျပဳလိုက္
ေလသည္။
"ဗြမ္း!"
"အမေလး!! စိုကုန္ပါၿပီ...အမိန္႔ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ"
ေအာက္က အသံၾကားမွ ႐ိုး လသာေဆာင္ကေန တိုက္
ေအာက္ကငုပ္ၾကည့္လိုက္ေလေတာ့ ဘုရားဘုရား တကယ့္ကို
က်ားျမွီးေျပးဆြဲလိုက္ေလၿပီ။ ႐ိုး႐ိုးေတာင္အျမႇီးဆြဲျခင္းမဟုတ္
တကယ့္ ကိုးေတာင္က်ားႀကီးကိုမွေလ။
႐ိုးမွာ ေရပံုးေလးကိုင္ရက္သားႏွင့္ ေျခမကိုင္မီလက္မကိုင္မီ
ႏွင့္ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ႐ွိတဲ့ေသြးေတြေအးခဲသြားၿပီလားပင္ထင္
ရေလာက္ေအာင္ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြား၏။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ သတ္ေသပစ္ခ်င္ေတာ့၏။ အဲ့ေလာက္
ေတာင္ တံုးအရလား။
"ဟဲ့...ဘာျဖစ္တာလဲ...ဟမ္!အမိန္႔"
ေအာ္သံေတြၾကားေတာ့မွ ေယာကၡမျဖစ္သူက အေျပးအလႊား
ေျပးလာၿပီး သူေကာငုပ္ၾကည့္ကာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္
အံ့ျသတႀကီးေျပာလိုက္ေလ၏။
"႐ွင္မႈန္းနံ႔သာ...နင္ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ"
ဟု မမေလးတိမ္လႊာက အသံကိုမိုင္ကုန္ဖြင့္၍ ေအာ္ေလ
ေတာ့သည္။ အမိန္႔ကေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးေရစိုရႊဲလ်က္သား
ႏွင့္ သူ႔ကိုစိတ္ပ်က္ေသာမ်က္ဝန္းေတြျဖင့္သာ ေမာ့ၾကည့္ေန
တဲ့အမိန္႔ကို ေတြ႔ရေလေတာ့ ေလဟာနယ္တစ္ခုကိုေရာက္
သြားသလို ရင္ကိုထိတ္သြားရေလ၏။
အေျပးတစ္ပိုင္းေလး ေအာက္ထပ္သို႔ ေျပးဆင္းကာ အမိန္႔ရဲ႕
လက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္ေပမဲ့....။
"မကိုင္နဲ႔...ဖယ္"
"နင္ဟာေလ အျမဲအဲ့လိုပဲ အမိန္႔ကိုမုန္းေနသလားေတာင္
ထင္ရတယ္"
ဟု ေဒၚျမတ္ပန္းရံုက ဆူပါေလေတာ့၏။ ႐ိုးမွာ မည္သူေတြ
ေျပာသမ်ွကို မၾကားအား။ ထြက္ခြာသြားတဲ့ ေရစိုရႊဲေနတဲ့ေက်ာ
ျပင္ႀကီးကိုသာ မ်က္ရည္ေတြက်လ်က္ ေငးၾကည့္ေနမိေလ
သည္။
"မမရယ္...အ႐ွင္က သူ႔ေယာက်္ားကိုမုန္းပါ့မလား"
"ေဒၚေလးေတာ္ဝင္က သူ႔အေၾကာင္းမွမသိတာ၊ သူေရာက္
လာၿပီးတည္းက အမိန္႔က တခုမဟုတ္တစ္ခု အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္
ေနတာ"
"အ႐ွင္ တမင္လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး"
"တမင္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး...နင္ကိုက တံုးအလြန္းတာ"
"ဟုတ္တယ္...အ႐ွင္က တံုးတယ္...ႏံုတယ္...အဲ့ဒါကမမ
ေလးတိမ္လႊာကို ဘာမ်ားထိခိုက္ေနမိလို႔လဲ"
"နင္!"
"ေတာ္ၿပီ....ဘာမွျဖစ္မေနၾကနဲ႔ေတာ့....အ႐ွင္...အမိန္႔ရဲ႕
ေနာက္ကိုလိုက္သြားၿပီး အက်ီကူလဲေပးလိုက္၊ တိမ္လႊာ...
အခန္းထဲသြားေတာ့...တျခားသူေတြေကာ ကိုယ္ေနရာကိုယ္
သြားၾကေတာ့ေအ...ဆူညံ့ေနတာပဲ...ငါလည္းအသက္ႀကီးမွ
မျမင္ခ်င္တာေတြျမင္ေနရတယ္...အမေလး"
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနၾကတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုက
သခင္မႀကီးထြက္လာၿပီး ဆူေငါက္ေတာ့မွ မီးၿငိမ္းလိုက္သလို
အသီးသီးထြက္ခြာသြားၾက၏။ ဒါေတာင္ မမေလးတိမ္လႊာက
သူအားတြန္းတိုက္ကာ မ်က္ေစာင္းထိုးသြားေလသည္။
႐ိုးမွာေတာ့ အခန္းထဲကိုသာ ေျခသုတ္ကာေျပးရေလသည္။
အမိန္႔စိတ္ဆိုးေျပဖို႔ကိုသာ ယခုခ်ိန္ေခါင္းထဲ႐ွိေနပါေတာ့၏။
"အ႐ွင္ လဲေပးမယ္..ေပး"
"မထိနဲ႔"
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ အားကိုးတႀကီး ကဗ်ာကယာသူ႔အက်ီစ
ေလးဆြဲ ၿပီးေမးမိတာကို လက္ကိုျပန္ပုတ္ထုတ္ျခင္းခံရေတာ့
႐ိုးမွာ ရင္ထဲပင္ေအာင့္သြားရေလ၏။
"အ႐ွင္အေပၚ အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔လား"
"မင္းဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ...ငါမင္းအနားလာရင္တြန္းထုတ္
တယ္...ငါဘာသာေနရင္ျမဴစြယ္ေနျပန္တယ္..ေျပာေလ!"
"ဟို..အရင္အက်ီလဲလိုက္ပါလား...အေအးပတ္ေနမွာစိုးလို႔
ၿပီးမွ အ႐ွင္ကိုစိတ္ႀကိဳက္ဆူခ်င္ဆူပါ"
"မင္းနဲ႔မဆိုင္ဘူး...ဖယ္"
အမိန္႔အေနနဲ႔ ဘာမ်ွဆက္ၿပီးစကားေျပာခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ့၊
ကိုယ့္အနားကပ္လာတိုင္း ဝက္သတ္သလိုငိုယိုေနတဲ့သူကို
ဘာအတြက္ေၾကာင့္မ်ားစိတ္ထဲေရာက္ေရာက္ေနမွန္းမသိေခ်။
မရနိင္တဲ့အရာကိုမွ ပိုၿပီးလိုခ်င္မိတဲ့စိတ္မ်ားေၾကာင့္လားမသိ
ေပမဲ့ ကိုယ့္အေပၚသူကျငင္းေလ ပိုၿပီးခံျပင္းေဒါသထြက္ရ
ေလ၏။
လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့သူေတြဆိုေပမဲ့ ကိုယ့္ဘက္ကခါးခါးသီး
သီးစေတြ႔တည္းက ကြာ႐ွင္းခြင့္ေတာင္းထားၿပီးမွ ယခုမွအ
တင္းစိတ္ထဲ႐ွိရာလုပ္ပစ္မိရင္လည္း အဲ့တေယာက္ေအာ္တာ
နဲ႔တင္ တအိမ္လံုးက မုဒိန္းသမားလို႔ထင္မွာအေသအခ်ာပင္။
ေတာက္! ငါကဘာေတြမ်ားလိုအပ္ေနလို႔လဲ...။
စိတ္ထဲ အေတြးေပါင္းစံုေရာသမေမႊရင္း အဝတ္အစားအျမန္
လဲလိုက္ေလ၏။ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔မျဖစ္ေပ...မဟုတ္ရင္
ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ပဲအသိဆံုး။
..............
"အမိန္႔နဲ႔အျပင္မွာ အဆင္ေျပရဲ႕လား"
ေဒၚျမတ္ပန္းရံုရဲ႕ အေမးကို တိမ္လႊာက စိတ္ေလးရင္ေလးတဲ့
မ်က္ႏွာျဖင့္ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်ရင္း ဖတ္ေနတဲ့မဂၢဇင္းစာ
အုပ္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ကာ။
"အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူးေမေမရယ္...အမိန္႔က အိုလံပစ္ကမၻာ
ခ်န္ပီယံအေျပးသမားလားေတာင္ထင္ရသလားပဲ..သူ႔ေျခလွမ္းနဲ႔အမွီလိုက္ေနရတာနဲ႔ သမီးမွာ အ႐ူးမႀကီးလိုပဲ ေခြၽးသံတ
ခြၽဲခြၽဲနဲ႔ အေရးထဲ ဖိနပ္ကျပတ္ေသး"
"ဟင္...အဲ့ေလာက္ေတာင္ပဲလား"
"အဲ့ထက္ကိုဆိုးတာ...အမိန္႔ကိုအကူအညီေတာင္းေတာ့
လည္း နားထဲဂြမ္းစို႔ထားသလားမွတ္ရတယ္ သမီးမွာအရမ္း
ကို႐ုပ္ပ်က္လိုက္တာ"
"ဒါဆိုလည္း အမိန္႔ကို ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မထားနဲ႔ေတာ့ေပါ့..အ
မိန္႔ရဲ႕ အက်င့္၊ျပဳမူေနထိုင္ပံုနဲ႔ ၾကာရင္လြယ္မယ္မထင္ဘူး"
"ဟင့္အင္း...သမီးအမိန္႔ကို ဘယ္ေလာက္စြဲလမ္းလည္းဆို
တာေမေမသိသားနဲ႔ အမိန္႔ကဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ သမီးခ်စ္ရင္
ၿပီးတာပဲဥစၥာ"
ေဒၚျမတ္ပန္းရံုမွာေတာ့ တိမ္လႊာကိုၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းပဲခ်
နိင္၏။ ကိုယ္လည္းနီးစပ္ခ်င္လို႔ အၾကံဥာဏ္ေတြေပးခဲ့ေပမဲ့
အမိန္႔ကိုက ဘူးသီးမွဘူးသီးျဖစ္ေနေတာ့တာ၊ ေအးေလ အ
ခ်ိန္က စကားေျပာလာပါလိမ့္မယ္။
.....................
"မမေလးအ႐ွင္"
"ေျသာ္...ေထြးေထြး..မအိပ္ေသးဘူးလား"
"အဲ့စကားက မမေလးအ႐ွင္ကိုေမးရမွာ အခုထိမအိပ္ပဲဘာ
လုပ္ေနတာလဲ"
"ဒီလိုပါပဲ..ဒါနဲ႔လက္ထဲကဘာစာအုပ္လဲ"
အမွန္ေတာ့ အမိန္႔႐ွိတဲ့အခန္းထဲမဝင္ရဲလို႔ သမီးေလးရဲ႕အ
ခန္းထဲတေန႔လံုးလာေအာင္းေနေပမဲ့ ယခုည ကိုးနာရီထိုးေခ်
ၿပီ..အမိန္႔ရဲ႕မ်က္ႏွာကို မည္သိုမ်ွ မၾကည့္ရဲတာမို႔ ဘယ္လို
လုပ္ရမလဲ ဟုအျပင္မွာ အၾကံဥာဏ္လာထုတ္ေနျခင္းသာ။
သို႔ေသာ္....
လူသိမွာစိုးတာေၾကာင့္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလို႔သာ လိမ္မိျခင္းပင္။
"ဝတၱဴစာအုပ္ေတြေလမမေလးအ႐ွင္...လမင္းမို႔မို႔နဲ႔ လြန္ထားထားရဲ႕ စာအုပ္ေတြအသစ္ထြက္လို႔ စာအုပ္ဆိုင္က
ဌားထားတာေလ....မမြန္ကသူအရင္ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔အခု
မွျပန္ယူလာရတာ ရက္လြန္သြားလို႔ မနက္ျဖန္ စာအုပ္ဆိုင္ကို
ရက္လြန္ေၾကးေတာင္ေပးရဦးမယ္...မမေလးအ႐ွင္ေကာဖတ္
မလား"
"အခုေတာ့မဖတ္ေသးဘူး...ေနာက္က်ဖတ္တာေပါ့၊ ဝတၱဳစာ
အုပ္ေတြဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးမယဥ္ေနနဲ႔ေနာ္...မနက္က်မထနိင္ပဲ
ေနလိမ့္မယ္"
"အင္းပါမမေလးရဲ႕ ဒါဆို ေထြးေထြး သြားအိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္
ဘိုင္ဘိုင္...ဆီးယူ"
ႏူးညံ့တဲ့အျပံဳးေလးနဲ႔ျပံဳးျပကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး ေထြးေထြး
ကို ၾကည့္ကာ ထိုေနရာမွထိုင္ေနမိေနဆဲ။ အခုဆို အမိန္႔အိပ္
ၿပီလားမသိ။
အို...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တံုးတိုက္တိုက္၊က်ားကိုက္ကိုက္။
အခန္းထဲ အသာအယာတံခါးကိုဖြင့္ကာ သူခိုးငတတ္ျပားလို
ေျခသံလံုလံုနဲ႔ အိပ္ရာေပၚတတ္ကာ ေစာင္ေလးျခံဳရင္း ေခြခနဲ႔
ၿငိမ္ေနလိုက္ေလသည္။
ဟူးး ေတာ္ေသးတာေပါ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔၊ဘုရားသိၾကားကယ္
လို႔။
"အင္းးးး...ဟင္းးးး"
နားထဲမွ ညည္းသံေၾကာင့္ ႐ိုး ဖ်တ္ခနဲ႔မ်က္လံုးအစံုဖြင့္သြား
ရၿပီး ေဘးဘီဝဲရာၾကည့္မိေတာ့ ျငီးေနတဲ့တရားခံက။
"အမိန္႔...ဘာ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ေကြးေကြးေလးနဲ႔ညည္းေနတဲ့ အမိန္႔ကိုလႈပ္ႏိုးကာေမးမိေတာ့
စကားျပန္ျပန္မရပဲ ၿငီးပဲၿငီးေနတာေၾကာင့္ စိတ္ကမိုင္ကုန္ကို
ပူသြားရ၏။
"အမေလး...ကိုယ္ေတြအရမ္းပူေနတာပဲ...အမိန္႔...အမိန္႔
အ႐ွင့္ကိုၾကည့္ပါဦး...ေျပာေနတာၾကားလား...ေမာင္"
ဒီလိုအျဖစ္ေလးနဲ႔တင္ မ်က္ရည္ေတြပင္က်မိေလတဲ့အထိ
စိတ္ထိန္းမရေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာအလ်င္အျမန္ဆင္းကာ
အေျပးတပိုင္းျဖင့္ အကူအညီေတာင္းရန္ ေမေမရဲ႕အခန္းကို
ဦးတည္ၿပီးသာေျပးေလေတာ့သည္။
"ဒုန္း!ဒုန္း! ေမေမ..ေမေမ တံခါးဖြင့္ပါဦး..ဟင့္"
"အ႐ွင္...ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
အခန္းထဲမွ အမိန္႔ရဲ႕အေဖနဲ႔အေမက သိခ်င္စိတ္ေဇာႀကီးတဲ့
မ်က္ဝန္းေတြျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္၏။
"ေမာင္...ေမာင္ ကိုယ္ေတြအရမ္းပူေနတယ္...လုပ္ပါဦးေမ
ေမရယ္...အ႐ွင္ေခၚတာလည္း ျပန္မထူးဘူး..ဟင့္"
"ကိုေကာင္းျမတ္...ဆရာဝန္အျမန္ေခၚ...အျမန္..ဒုကၡပါပဲ"
"ေမႀကီး...ေမႀကီးေရ..အမိန္႔ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔တဲ့"
တဆက္တည္း အမိန္ရဲ႕ေမေမက ဘြားရဲ႕အခန္းကိုဖြင့္ၿပီး
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဘြားကိုလႈပ္ႏိူးကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ
လိုက္ေလသည္။
"အမေလး...ငါ့ေျမးေလး...ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ၊ဆရာဝန္
ေခၚၿပီးၿပီလား...ငါ့ကိုတြဲထူေပးၾက..ငါသြားၾကည့္မွရမယ္"
"ေျဖးေျဖးထ..ေမေမ"
သခင္မႀကီးမွာ ပ်ာသိပ်ာယာႏွင့္ အေလာတႀကီးအမူအရာျဖင့္
အိပ္ရာမွအတင္းထကာ စိတ္ပူေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြျဖင့္ ကုန္း
ရံုးထေလေတာ့၏။
"ဘယ္မွာလဲ...ငါ့ေျမးေလး..ဘြားေျမးေလး..ဘြား႐ွိတယ္
ေနာ္"
ယခုဆိုရင္ အခန္းထဲ လူစံုတတ္စံုႏွင့္ တအိမ္လံုးလည္းႏိုးကုန္
ၾကေလၿပီ။ ႐ိုးမွာ လည္းမ်က္ရည္လည္ရြဲျဖင့္ လက္ဖဝါးအခ်င္း
ခ်င္းပြတ္တိုက္ဆုပ္နယ္ကာ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းပင္မသိ
ေတာ့။
သခင္မႀကီးကေတာ့ အမိန္႔ကိုဖက္ထားရင္း ဆရာဝန္မလာမ
ခ်င္း ေဒါသျဖင့္က်ိတ္ဆူလိုက္ အမိန္႔ကို ကေလးတစ္ေယာက္
လိုေခ်ာ့ျမဴလိုက္ႏွင့္ပင္။
မမေလးတိမ္လႊာကေတာ့ အထူးတလွယ္ေျပာေနဖို႔ပင္မလို၊
အမိန္႔ေနမေကာင္းျဖစ္ရတာ ႐ိုးေၾကာင့္လို႔ေတြးေနမွာေပါ့။
"ဘြား..အ႐ွင္ေလ"
"သူ႔ကို အခန္းထဲက ခဏထြက္သြားခိုင္းလိုက္"
"အ႐ွင္ ဘာလုပ္မိလို႔လဲဟင္"
"နင္အျပစ္နင္မသိလို႔လား...နင့္ေၾကာင့္အမိန္႔အဖ်ားေတြႀကီး
ေနတာမျမင္ဘူးလား...အမိန္႔ကေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ အရမ္း
စိုးရိမ္ရတာ နင္မွမသိတာ"
"ဟင္!"
"အျပင္ခဏထြက္လိုက္အ႐ွင္...အမိန္႔သက္သာမွျပန္ဝင္လာ
ခဲ့...ေမေမလာေခၚမယ္"
ဒီလိုဆိုေတာ့ ႐ိုးအေနနဲ႔ဘာတတ္နိင္မွာလဲ...ဘြားရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ
မွာအဖ်ားေတြႀကီးလို႔ ၿငီးျငဴေနတဲ့အမိန္႔ကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ေငးၾကည့္ရင္း တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ျဖင့္သာ အခန္းထဲမွထြက္
ကာ ေဂ်ာင္ေလးထဲထိုင္ငိုမိေလေတာ့သည္။
ေဒၚေလးႏြယ္ကေတာ့ ႐ိုးကိုႏွစ္သိမ့္ေပးရင္း မငိုေအာင္ေခ်ာ့
ေပမဲ့ ႐ိုးရဲ႕မ်က္ရည္ေတြက တားက်ိဳးမတတ္ပါပင္။ေဒၚေလး
ႏြယ္ေျပာျပတာေတာ့ အမိန္႔ကေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ေတာ္
ေတာ္နဲ႔အဖ်ားမက်ပဲ အဖ်ားႀကီးလို႔ အရမ္းစိုးရိမ္ရတဲ့အက်င့္
တဲ့ေလ။ေဆးရံုတင္ရၿပီး ငယ္ငယ္တည္းက ေနမေကာင္းတာ
နဲ႔တတ္လို႔ သတိထားၿပီး ေနမေကာင္းမျဖစ္ေအာင္ျပဳစုခဲ့ရ
တာတဲ့ေလ။
႐ိုးရဲ႕အမွားပါ...ကိ္ုယ္ကိုကိုယ္ထု႐ိုက္ပစ္ခ်င္သည့္အထိ ဝမ္း
နည္းလို႔ပင္မဆံုး။အခုေတာ့ အမိန္႔အနားကိုေတာင္ သခင္မ
ႀကီးက အကပ္မခံခိုင္းေတာ့။
"မမေလးအ႐ွင္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ေမာင္ေကာသက္သာရဲ႕လား"
"သခင္မႀကီးက မမေလးအ႐ွင္ကိုေခၚခိုင္းေနတယ္..ျမန္ျမန္
လာခဲ့တဲ့"
အို...ဘယ္ရမလဲ ႐ိုး ေျပးလိုက္တာမွ ေလအလ်င္လိုပါပဲ။
"အျမန္ဝင္ခဲ့႐ွင္မႈန္းနံ႔သာ"
"ေမာင္က ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အမိန္႔က အ႐ွင္နာမည္ပဲ ေခၚေနေတာ့တယ္၊ ဘယ္သူအနား
ကပ္ကပ္အကပ္မခံဘူး...အ႐ွင္ျပဳစုေပးပါဦး"
"ဟုတ္...ဟုတ္ေမေမ"
႐ိုး ဝမ္းသာလံုးဆို႔ကာ ကုတင္ေပၚအေျပးေလးတတ္ရင္း
အမိန္႔အနားသြားထိုင္ေလေတာ့ အမိန္႔က ခပ္ေမွးေမွးေလး
မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ရင္း ႐ိုးရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ ကေလးတစ္ေယာက္လို
ဝင္လာေလ၏။
႐ိုးမွာလည္း မ်က္ရည္မ်ားကိုဘယ္ညာသုတ္ရင္း အမိန္႔ကို
ျပန္ဖက္ထားကာ အမိန္႔ရဲ႕ေခါင္းေလးကိုပြတ္သပ္ေပးလိုက္မိ
ပါ၏။
"အမိန္႔ကိုေသခ်ာၾကည့္ၿပီးေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးအ႐ွင္...တစ္ခုခု
ျဖစ္ရင္ ေမေမ့ဆီလာေျပာ...ဆရာသန္ကေဆးထိုးထားၿပီးၿပီ
မို႔ မၾကာခင္သက္သာလာမွာပါ...လာေမႀကီး သြားရေအာင္"
ဘြားက ဘာမ်ွပင္မေျပာပဲ ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာနဲ႔ပင္ ေခါင္း
ညိမ့္ကာ အခန္းထဲကထြက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ က်န္လူမ်ားပါ
ထြက္သြားၾကေလ၏။
ထိုအခါမွ....
"အိပ္ေတာ့ေလ...အ႐ွင္ေစာင့္ေနေပးမယ္"
"အိပ္မေပ်ာ္ဘူး"
တိုးငယ္ႏြမ္းလ်ၿပီး အားမ႐ွိတဲ့ေလသံေလးၾကားရျပန္ေတာ့
ေၾကကြဲရျပန္၏။ ႐ိုးကိုလည္း ဖက္ထားလိုက္တာမွတင္းတင္း
ၾကပ္ၾကပ္။
"အိပ္ေပ်ာ္မွရမွာေပါ့...အ႐ွင္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ"
"ႏို႔ကိုင္ၿပီး အိပ္ခ်င္တယ္"
"ဟို...အဲ့ဒါက"
"ေနေတာ့....မအိပ္ေတာ့ဘူး"
"ဖြဖြေလးပဲအေပၚယံကိုင္ရမယ္...မညႇစ္ရဘူးေနာ္..သေဘာ
တူလား"
စကားပင္မဆံုး သူ႔ကိုအိပ္ရာေပၚတြန္းလွဲခ်လိုက္ၿပီး အေပၚက
အုပ္မိုးကာ အမိန္႔ရဲ႕လက္အစံုက ႐ိုးရဲ႕အက်ီရင္ဘတ္ေပၚသို႔
ခပ္ဖြဖြက်ေရာက္လာေလ၏။
"မညႇစ္...မညႇစ္ရဘူးေနာ္"
"သိတယ္"
ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ အားေလ်ာ့တဲ့မ်က္ႏွာေလးျဖစ္ေနေပမဲ့
အမိန္႔ကေခ်ာေမာေနဆဲ၊ သူနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တေယာက္
မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ရင္းဝင္လွဲကာ ႐ိုးရဲ႕ ရင္ဘတ္အေပၚ
အပိုင္ယူထားတဲ့ အမိန္႔ရဲ႕လက္အစံုေၾကာင့္ ႐ိုး ႐ွက္သည္းပို
ေနမိပါေလ၏။
တျဖည္းျဖည္း မွိတ္က်သြားတဲ့မ်က္ဝန္းေတြေၾကာင္ ႐ိုးသက္
ျပင္းခ်မိေလသည္။
႐ိုးေတာ့ အမိန္႔ကိုခ်စ္မိေနမိေနပါၿပီ။
သေဘာက်ျခင္းမွာပဲရပ္တန္႔ခ်င္မိတယ္၊ ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္မ်ား
လာၿပီး ေငးၾကည့္ရံုနဲ႔မလံုေလာက္ရင္ ဘယ္ဘုရားကယ္ခိုင္း
ရမလဲအခ်စ္ရယ္။
...................
မနက္မိုးလင္းတဲ့အခ်ိန္တစ္ခုကေရာက္လာပါ၏၊ အလင္း
ေရာင္ကိုျမင္ရျခင္းမွာ အလန္႔တၾကား အိပ္ရာေပၚမွကုန္းထ
ရင္းေဘးဘက္ၾကည့္ေတာ့ အမိန္႔မ႐ွိေတာ့၊ တဆက္တည္း
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုျပန္ငံု႔ၾကည္ေတာ့ ပံုမပ်က္...အမိန္႔က ကတိ
တည္သားပဲ။
"မမေလးအ႐ွင္...ဖုန္းလာေနတယ္"
အခန္းေ႐ွ႕မွ အသံေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ အခန္း
တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းကိုင္ထားသည့္ ေထြးေထြး။
"ဘယ္သူတဲ့လဲ...ေထြးေထြး"
"မသိဘူးမမေလး"
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ဘယ္ဖုန္းမွမလာစဖူး၊ အခုေတာ့သူ႔နာမည္တပ္
ၿပီးလာလို႔အထူးအဆန္းျဖစ္မိ၏။ ေမာင္ကေကာ ဘယ္ေတြ
သြားျပန္တာ ေနမေကာင္းပဲနဲ႔။
"ဟယ္လို"
"ဟုတ္...ဟယ္လို"
"ဂါထာေလးတစ္ခုေပးခ်င္လို႔"
ဒီအသံပိုင္႐ွင္က အမိန္႔ပင္...ဘာလို႔မ်ားဖုန္းနဲ႔တကူးတက။
ၿပီးေတာ့ဘာတဲ့ ဂါထာ။
"ဘာဂါထာလဲဟင္"
"အဲ့ဂါထာက အရမ္းစြမ္းတာ နားေထာင္လိုက္ရရင္သိပ္ကို
အဖိုးတန္တာ"
"ဘယ္လိုဂါထာမ်ိဳးလဲ"
"တနလၤာနာမ္နဲ႔စၿပီးစေနနာမ္နဲ႔ဆံုးတာ"
"ဘာလဲဟင္"
"အရမ္းသိခ်င္ေနၿပီေပါ့"
"အြန္း"
"ခ်စ္တယ္"
✨✨✨✨✨✨
ေနာက္တပိုင္းထပ္upမယ္ေနာ္....
တနလ္ာနာမ္က ခေခြး၊ စေနက တ ပါေနာ္။
ေနမေကာင္းလို႔အခုမွေရးျဖစ္တာပါ၊ ဒါေတာင္သံုးရက္ခြဲေရး
ရတယ္...အခုလည္းအဖ်ားမက်ေသးဘူး၊ upေပးခ်င္လြန္း
လို႔ရယ္သာ။
Uni.....
တို့များတောရွာမှာကွယ်...အချိန်ညနေစောင်းက
လေးမယ်....အပေါင်းအသင်းနဲ့ရေခပ်လာတယ်...ထုံးစံပါ
ရွာမှာကွယ်...
ဟိုရှေ့က ခင်ပျိုရယ်...ရုပ်အဆင်းကချောလှတယ်..တောအ
ရပ်မှာမနေနဲ့ကွယ်...မြို့ကိုသာမောင်ခေါ်မယ်
သမီးရည်းစား စကားလာမပြောနဲ့ တောသူများဘာထင်တယ်
ရိုးသားစွာ လူဝတ္တရားကိုအများကြီးသိတတ်တယ်
သဘောစိတ်ကောင်းနဲ့ မောင်တောင်းပန်မယ်..ခင်ပျိုရယ်
ဘယ်ရွာမှာ နေတာကိုသိချင်လှပါတယ်
မှိုင်းညို့ညို့ဆိုင်းလို့ရယ် ညိုပြာရီမှောင်ခြယ် တောတန်း
လေး နံဘေးကစွယ် အဲ့ဒီရွာပဲကွယ်
"ဂျောက်"
"အရှင် ဘာလို့ပိတ်လိုက်တာလဲ...နားထောင်လို့ကောင်းသား
နဲ့...အရှင်ကြိုက်လို့ဖွင့်ထားတာမဟုတ်ဘူးလား"
သမီးလေးရဲ့ အခန်းထဲ၌ အကျီလေးတွေခေါက်သိမ်းကာ ရှင်း
လင်းနေရင်း အညောင်းပြေအညာပြေ ပါးစပ်အလုပ်ပေးဖို့
FM ဖွင့်ထားမိတုန်း တိုက်ဆိုင်စွာ တောရွာသီချင်းလေး
လာနေပြန်တော့ စိတ်ထဲ၌ FMကလူတွေကိုတောင် ကျေးဇူး
သိပ်တင်သွားမိလေတယ်။
မန္တလေးမြို့ထဲ၌ တည်ရှိပါသော မိုင်းဟင်ရွာလေးကို လွမ်း
ရင်း အလုပ်လုပ်လိုက် သီချင်းလေးညည်းလိုက်ဖြင့် တယောက်တည်း တကမ်ဘာတည်နေလိုက်တာ အခန်းထဲကို
မေမေဝင်လာမှပဲ ကဗ်ာကယာ ထပိတ်လိုက်ရ၏။
ရိုးမှာ ပါးချိုင့်လေးပေါ်တဲ့ထိပြန်ရယ်ပြနေတုန်းမှာ အနောက်
ကေန သမီးလေးကိုပိုက်လျက် မရှေးမနှောင်းလိုက်ဝင်လာ
တဲ့ အမိန့်စည်း။
အသက္သာ ဆယ်ကျော်သက်18နှစ်စွန်းစွန်းလေးပေမဲ့
သူ့သမီးကိုတော့ ချစ်ရှာ၏။ အပိုစကားမပြောတတ်၊ မေခ်ာ့
တတ်တဲ့အမိန့်ကတော့ သမီးလေးကိုပိုက်ထားရင် သူ့သမီးကို
ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး ငါးမိနစ်လောက်ထိ မမှိန်မသုန် ဘာစကား
မှမပြောပဲ စိုက်ကြည့်၍သာ သမီးလေးကိုချစ်ကြောင်းပြ၏။
ဆုလဲ့လေးက အမိန့်နဲ့တူလို့လားမသိ ယခုအရွယ်လေးတည်း
က ချောသည့်ရုပ်ရည်လေးကအသွင်ဆောင်၏။ မေမေကြီး
စိမ်းပြောသလို ညီမလေးရှင်မှုန်းနံသာက အမိန့်ကိုအပြင်မှာ
မမြင်ဖူးသေးတာတောင် ဓာတ်ပုံလေးမြင်ပြီးသိပ်ကိုစွဲလမ်းခဲ့
တာဆိုတာ အဟုတ်ပင်။
သူစွဲလမ်းရတဲ့ သွေးသားကိုဝမ်းထဲထည့်ပြီး ဘယ်လောက်များ
ပျော်နေလိုက်လေမလဲ...ဟူး...ယခုတော့။
ထုံးစံအတိုင်း လူကိုမကြည့်ကြည့်ကာ မျက်စောင်းပါထိုး၍
သမီးလေးကို မေမေ့ဆီအပ်လိုက်ရင်း အခန်းထဲ သူနဲ့မေမေနဲ့
ပဲရှိသည်ဟုထင်လားမသိ လူကိုတစ်စက်မှပင်အရေးမလုပ်ပဲ
လျစ်လျူရှုခြင်းကို ခံလိုက်ရလေသည်။
"ဘယ်သွားမလို့လဲ အမိန့်"
"ရန်ကင်း"
"အရှင်ကော အမိန့်ကိုဘာမှာဦးမလဲ"
ဟု မေမေက အရှင့်ဘက်လှည့်၍ မေးလိုက်ပေမဲ့ ရိုးခေါင်းကို
သာတွင်တွင်ခါရင်း ငြင်းပယ်လိုက်ပါ၏။
"ဟင့်အင်း"
"လိုချင်တာရှိရင်ပြောနော်အရှင်...မေမေ့ကိုမပြောချင်ရင်အမိန့်ကိုပြောပေါ့...ကိုယ့်ယောကျ်ားပဲကွယ်...ဘာရှက်စရာရှိလို့"
"ဟုတ်ကဲ့...မေမေ"
"သွားတော့မယ်"
"ခဏေလးသား....အပြန်ကျရင် ဘွားကြိုက်တဲ့ မြောင်းမြမုန့်
ဟင်းခါးလေးဝယ်ခဲ့ပါဦး...မနေ့ကပဲ စားချင်တယ်ပြောနေတာ
ရန်ကင်းဘက်မှာ ရောင်းတယ်"
အမိန့်ခေါင်းညိမ့်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်ရန်အပြု နို့တိုက်ဖို့လုပ်
နေတဲ့ ရိုးကို ခေါင်းစောင်း၍ မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ သိချင်ဇော
ဖြင့် ပြန်ငဲ့ကြည့်နေလေ၏။
မေမေက အရှေ့က ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ကာထားတာကြောင့် သေချာ
မမြင်ရ...ဘာလို့များ ကလေးနို့တိုက်တာ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်
လုပ်နေပြန်တာလဲ။
"ဟဲ့သား...သြားမယ္ဆို"
"သြော်...အင်းသွားမယ်...အကျီသွားလဲဦးမယ်"
"အေးအေး...ဂရုစိုက်သွားဦး"
ဟူးးး...အမိန့်ထွက်သွားမှသာ ယောက္ခမနဲ့သူနှစ်ယောက်လုံး
သက်ပြင်းချနိင်လေ၏။ အမိန့်က တကယ့်မလွယ်ကြော..ဒီ
ပုံစံအတိုင်းဆို အမြန်ဆုံးသိမှာပါပင်။
"တော်သေးတာပေါ့...အဲ့ကေလးက လူလည်လေး"
"အရှင်ဖြင့် ရင်ကိုတုန်ကောပဲ"
"ဟုတ်ပါ့ကွယ်...ဆုလဲ့လေးအိပ်ရင် အရှင်နားတော့လေ"
"မေမေလည်း အနားယူတော့လေ...နေပူတော့ ချွေးသိပ့်နေ
မှာပေါ့"
"မေကြီးရဲ့ပန်းပင်လေးတွေရေလောင်းပြီးမှ နားတော့မယ်"
"ခြံထဲက ပန်းပင်တွေလားမေမေ"
"မဟုတ်ပါဘူးအရှင်ရယ်....လသာဆောင်မှာ သီးသန့်စိုက်
ထားတဲ့ ပန်းပင်တွေပါ...ရှားပါးအပင်လေးတွေမို့ မေကြီးက
သိပ်ကြိုက်တာ...မေမေတို့ကခရီးတခုထွက်တိုင်း မေကြီးအ
တွက်ရှားပါးအပင်လေးတွေတကူးတက ရှာဝယ်ပေးတယ်လေ
မေကြီးကလည်း သိပ်ကိုပျော်နေကောပဲ"
"အရှင် ကြည့်ချင်လိုက်တာ၊ သိပ်လှနေမှာပဲ"
"ဒါပေါ့....အရှင်ကြည့်ချင် လိုက်ခဲ့လေ"
"ဟီး...ဟုတ်မေမေ"
ယောကျ်ားလေးဖြစ်ပေမဲ့ ပန်းကြိုက်ရလားမေးရင် လူရယ်လို့
ဖြစ်လာမှတော့ ဘာဘာညာညာခွဲခြားထားလို့မှမရတာ ကြိုက်
ရလား...မကြိုက်ရကောင်းလားပြောနေစရာပင်မလို...တ
ကယ်တမ်း ရိုးအတွက် လှပတယ် ချစ်စရာကောင်းတယ်ဆို
အကုန်ကြိုက်တယ်...သဘောကျသည်လေ။
ထိုကြောင့် အမိန့်ရဲ့မေမေ ခေါ်ရာနောက်သို့ ပြုံးရွှင်ပျကာ
ခပ်သွက်သွက်လေး လိုက်သွားလေ၏။
................
"အမိန့်....အပြင်သွားမလို့လား"
"အင်း"
"ဟိုလေ...ခုနကြားလိုက်မိတာ ရန်ကင်းဘက်ဆိုလား၊ဒါဆို
တိမ်လွှာကော လမ်းကြုံလိုက်လို့ရမလား၊ ရန်ကင်းစင်တာမှာ
ဝယ်စရာလေးတွေရှိလို့"
"နေပါဦး"
စိတ်မရှည်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့မဟုတ်ပေမဲ့ အတင်းကာရော
ဇွတ်ပြောနေတာကတစ်ကြောင်း၊ အမိန့်ရဲ့ အကျင့်က သြားစ
ရာရှိရင်လွတ်လပ်ပဲသွားချင်၏။ ပြောရရင် လူပိုမခေါ်ချင်၊
လိုက်ပါဟုလည်း မပြောတတ်တဲ့သူမျိုး။
တစ်ယောက်တည်းသွားလာတတ်ပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သီး
သန့်နေရင်နေတာမျိူးပင်။
"မတိမ်လွှာကို ခိုးနားထောင်တတ်တဲ့အကျင့်ရှိမှန်းမသိခဲ့ဘူး"
"ဘယ္လို"
တိမ်လွှာမှာ အံ့သြလွန်းလို့ မျက်ဝန်းတွေပင်ပြူးကျယ်သွားရ
၏။ အမိန့်က စနောက်နေတာမျိုးမဟုတ်၊ သူ့ကိုစူးစူးစိုက်
စိုက်ကြီးကိုကြည့်ပြီး အမည်နာမတပ်ပီးကိုပြောနေတာ။
"တိမ်လွှာကို အဲ့လိုအကျင့်မျိုးလို့ထင်လိုက်တာလား၊ ခုနအ
ခန်းရှေ့ကဖြတ်ရင်း မတော်တဆကြားမိလိုက်တာပါ..တမင်
နားထောင်ရင်ကော အမိန့်ကနားထောင်ခံမှာမို့လား"
"ဘယ်နားထောင်ခံမလဲ...မယုံရင်နောက်တခါစမ်းကြည့်မ
လား"
"ဟင်!"
"အမိန့်ရယ်....ကိုယ့်အိမ်ကမိသားစုကို ဘယ်လိုတွေပြောနေ
တာလဲ...သမီးတိမ်လွှာကို ဘယ်လိုတွေဆက်ဆံနေတာလဲ...
အခုလမ်းကြုံနေတာ ခေါ်သွားရင်ဘာဖြစ်မှာမို့လို့"
ဟု အမိန့်ရဲ့ ကြီးဒေါ်ဖြစ်သူ မြတ်ပန်းရုံက အေနာက္ကေန
အစအဆုံးမြင်တွေ့လိုက်တာမို့ ဝင်ပြောလိုက်လေ၏။
"ကျစ်!ဟူးး"
"ခေါ်သွားလိုက်ပါ...အပန်းကြီးတာမှမဟုတ်တာ"
"လိုက်ခဲ့...ကျုပ်ခြေလှမ်းနဲ့အမှီလျှောက်နော်..ကျုပ်ကစိတ်
သိပ်ရှည်တဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး"
"အင်းပါ...အမိန့်ရဲ့...ကျေးဇူးပါနော်"
ကြီးဒေါ်ဖြစ်သူ မြတ်ပန်းရုံနဲ့ စကားကြာကြာရပ်မပြောချင်တာ
ကြောင့် တိမ်လွှာမြင့်မိုရ်ကို ခေါ်ထုတ်သွားလိုက်၏။ အမိန့်နဲ့
ဒေါ်မြတ်ပန်းရုံနဲ့က တူနဲ့ကြီးဒေါ် တော်စပ်ပေမဲ့ အမိန့်က
ပဲရစ်မှာသာကြီးပြင်းခဲ့သလို ဘယ်သူကိုမှကပ်ချွဲပြီးကြီးပြင်း
တတ်တဲ့ ကလေးမဟုတ်လေတော့ တစ်နှစ်နေလို့တစ်ခါတွေ့
ကြရင်တောင် ဖာသိဖာသာပဲနေကြလေ၏။
အမိန့်ကိ်ုယ်တိုင်ကလည်း ရင်းနှီးစွာ မနေချင်ခဲ့။
"မေမေ....ရရဲလား အရှင်ကူမပေးမယ်"
"ရတယ်...ရတယ်အရှင်...အဲ့ဟာတွေကိုပဲရှင်းလိုက်နော်"
ယောက္ခမနဲ့နှစ်ယောက်သား ပန်းပင်တွေကိုရေလောင်းလိုက်
ပန်းအကြောင်းတွေပြောလိုက်၊ ယခုလည်း ညစ်ထေးနေတဲ့
ပန်းအိုးအချို့ကို ရေနဲ့ဆေးကြောရင်း နှစ်ယောက်သားစကား
တပြောပြောနှင့် အတိုင်အဖောက်ကိုညီလို့။
အဓိကကေတာ့ အမိန့်အကြောင်းကမပါမဖြစ်၊ အမိန့်ကလေ
ငယ္ငယ္ကဘယ္လို၊ အခုဘယ္လို၊ သူ့အကျင့်ကဘယ်လိုစသ
ဖြင့်ပေါ့။ ရိုးမှာလည်း နားမထောင်ချင်ရှာဘူးဆိုတော့ မေမေ
ပြောသမျှ မျက်ဝန်းလေးတွေက အရောင်လဲ့လို့ပါပဲ။
အချိန်တွေကုန်လို့ ကုန်မှန်းပင်မသိကြ။
နှစ်ယောက်သားရှုပ်ထားသမျှကို ပြန်ရှင်းလင်းရင်း ဆေးထား
တဲ့ရေပုံးထဲက ရေတွေက ရိုးရဲ့မျက်လုံးထဲ အရင်ဆုံးဝင်လာ
လေ၏။
ရှုပ်ပါတယ်......သွန်ချပစ်လိုက်တာပဲကောင်းတယ်။
"မေမေ...ဒီရေတွေသွန်လိုက်မယ်နော်"
"အေးအေးအရှင်...သွန်ပစ်လိုက်တော့"
ဒေါ်မြတ်ပန်းတော်ဝင်မှာလည်း ရိုးကို နောက်လှည့်မကြည့်
အား ပန်းအိုးလေးတွေကိုနေရာတကျပြင်ရင်း အသံပြုလိုက်
လေသည်။
"ဗွမ်း!"
"အမေလး!! စိုကုန်ပါပြီ...အမိန့် ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ"
အောက်က အသံကြားမှ ရိုး လသာဆောင်ကနေ တိုက်
အောက်ကငုပ်ကြည့်လိုက်လေတော့ ဘုရားဘုရား တကယ့်ကို
ကျားမြှီးပြေးဆွဲလိုက်လေပြီ။ ရိုးရိုးတောင်အမြှီးဆွဲခြင်းမဟုတ်
တကယ့် ကိုးတောင်ကျားကြီးကိုမှလေ။
ရိုးမှာ ရေပုံးလေးကိုင်ရက်သားနှင့် ခြေမကိုင်မီလက်မကိုင်မီ
နှင့် တစ်ကိုယ်လုံးမှာရှိတဲ့သွေးတွေအေးခဲသွားပြီလားပင်ထင်
ရလောက်အောင် ခေါင်းနပန်းကြီးသွား၏။
ကိုယ့်ကိုကိုယ်သာ သတ်သေပစ်ချင်တော့၏။ အဲ့လောက်
တောင် တုံးအရလား။
"ဟဲ့...ဘာဖြစ်တာလဲ...ဟမ်!အမိန့်"
အော်သံတွေကြားတော့မှ ယောက္ခမဖြစ်သူက အပြေးအလွှား
ပြေးလာပြီး သူကောငုပ်ကြည့်ကာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့်
အံ့သြတကြီးပြောလိုက်လေ၏။
"ရှင်မှုန်းနံ့သာ...နင်ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ"
ဟု မမလေးတိမ်လွှာက အသံကိုမိုင်ကုန်ဖွင့်၍ အော်လေ
တော့သည်။ အမိန့်ကတော့ တစ်ကိုယ်လုံးရေစိုရွှဲလျက်သား
နှင့် သူ့ကိုစိတ်ပျက်သောမျက်ဝန်းတွေဖြင့်သာ မော့ကြည့်နေ
တဲ့အမိန့်ကို တွေ့ရလေတော့ လေဟာနယ်တစ်ခုကိုရောက်
သြားသလို ရင်ကိုထိတ်သွားရလေ၏။
အပြေးတစ်ပိုင်းလေး အောက်ထပ်သို့ ပြေးဆင်းကာ အမိန့်ရဲ့
လက္ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပေမဲ့....။
"မကိုင်နဲ့...ဖယ်"
"နင်ဟာလေ အျမဲအဲ့လိုပဲ အမိန့်ကိုမုန်းနေသလားတောင်
ထင်ရတယ်"
ဟု ဒေါ်မြတ်ပန်းရုံက ဆူပါလေတော့၏။ ရိုးမှာ မည်သူတွေ
ပြောသမျှကို မကြားအား။ ထြက္ခြာသြားတဲ့ ရေစိုရွှဲနေတဲ့ကျော
ပြင်ကြီးကိုသာ မျက်ရည်တွေကျလျက် ငေးကြည့်နေမိလေ
သည်။
"မမရယ်...အရှင်က သူ့ယောကျ်ားကိုမုန်းပါ့မလား"
"ဒေါ်လေးတော်ဝင်က သူ့အကြောင်းမှမသိတာ၊ သူရောက်
လာပြီးတည်းက အမိန့်က တခုမဟုတ္တစ္ခု အမျိုးမျိုးဖြစ်
နေတာ"
"အရှင် တမင်လုပ်တာမဟုတ်ပါဘူး"
"တမင်လုပ်တာမဟုတ်ဘူး...နင်ကိုက တုံးအလွန်းတာ"
"ဟုတ်တယ်...အရှင်က တုံးတယ်...နုံတယ်...အဲ့ဒါကမမ
လေးတိမ်လွှာကို ဘာများထိခိုက်နေမိလို့လဲ"
"နင်!"
"တော်ပြီ....ဘာမှဖြစ်မနေကြနဲ့တော့....အရှင်...အမိန့်ရဲ့
နောက်ကိုလိုက်သွားပြီး အကျီကူလဲပေးလိုက်၊ တိမ်လွှာ...
အခန်းထဲသွားတော့...တခြားသူတွေကော ကိုယ်နေရာကိုယ်
သွားကြတော့အေ...ဆူညံ့နေတာပဲ...ငါလည်းအသက်ကြီးမှ
မမြင်ချင်တာတွေမြင်နေရတယ်...အမေလး"
တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောနေကြတဲ့ အခြေအနေတစ်ခုက
သခင်မကြီးထွက်လာပြီး ဆူငေါက်တော့မှ မီးငြိမ်းလိုက်သလို
အသီးသီးထွက်ခွာသွားကြ၏။ ဒါတောင် မမလေးတိမ်လွှာက
သူအားတွန်းတိုက်ကာ မျက်စောင်းထိုးသွားလေသည်။
ရိုးမှာတော့ အခန်းထဲကိုသာ ခြေသုတ်ကာပြေးရလေသည်။
အမိန့်စိတ်ဆိုးပြေဖို့ကိုသာ ယခုချိန်ခေါင်းထဲရှိနေပါတော့၏။
"အရှင် လဲပေးမယ်..ပေး"
"မထိနဲ့"
မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ အားကိုးတကြီး ကဗျာကယာသူ့အကျီစ
လေးဆွဲ ပြီးမေးမိတာကို လက်ကိုပြန်ပုတ်ထုတ်ခြင်းခံရတော့
ရိုးမှာ ရင်ထဲပင်အောင့်သွားရလေ၏။
"အရှင်အပေါ် အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့လား"
"မင်းဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ...ငါမင်းအနားလာရင်တွန်းထုတ်
တယ်...ငါဘာသာနေရင်မြူစွယ်နေပြန်တယ်..ပြောလေ!"
"ဟို..အရင်အကျီလဲလိုက်ပါလား...အအေးပတ်နေမှာစိုးလို့
ပြီးမှ အရှင်ကိုစိတ်ကြိုက်ဆူချင်ဆူပါ"
"မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူး...ဖယ်"
အမိန့်အနေနဲ့ ဘာမျှဆက်ပြီးစကားပြောချင်စိတ်မရှိတော့၊
ကိုယ့်အနားကပ်လာတိုင်း ဝက်သတ်သလိုငိုယိုနေတဲ့သူကို
ဘာအတွက်ကြောင့်များစိတ်ထဲရောက်ရောက်နေမှန်းမသိချေ။
မရနိင်တဲ့အရာကိုမှ ပိုပြီးလိုချင်မိတဲ့စိတ်များကြောင့်လားမသိ
ပေမဲ့ ကိုယ့်အပေါ်သူကငြင်းလေ ပိုပြီးခံပြင်းဒေါသထွက်ရ
လေ၏။
လက်မှတ်ထိုးထားတဲ့သူတွေဆိုပေမဲ့ ကိုယ့်ဘက်ကခါးခါးသီး
သီးစတွေ့တည်းက ကွာရှင်းခွင့်တောင်းထားပြီးမှ ယခုမွအ
တင်းစိတ်ထဲရှိရာလုပ်ပစ်မိရင်လည်း အဲ့တယောက်အော်တာ
နဲ့တင် တအိမ်လုံးက မုဒိန်းသမားလို့ထင်မှာအသေအချာပင်။
တောက်! ငါကဘာတွေများလိုအပ်နေလို့လဲ...။
စိတ်ထဲ အတွေးပေါင်းစုံရောသမမွှေရင်း အဝတ်အစားအမြန်
လဲလိုက်လေ၏။ နေမကောင်းဖြစ်လို့မဖြစ်ပေ...မဟုတ်ရင်
ကိုယ့်အကြောင်းကိုယ်ပဲအသိဆုံး။
..............
"အမိန့်နဲ့အပြင်မှာ အဆင်ပြေရဲ့လား"
ဒေါ်မြတ်ပန်းရုံရဲ့ အေမးကို တိမ်လွှာက စိတ်လေးရင်လေးတဲ့
မျက်နှာဖြင့်ကြည့်ကာ သက်ပြင်းချရင်း ဖတ်နေတဲ့မဂ္ဂဇင်းစာ
အုပ္ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ကာ။
"အဆင်မပြေခဲ့ပါဘူးမေမေရယ်...အမိန့်က အိုလံပစ်ကမ်ဘာ
ချန်ပီယံအပြေးသမားလားတောင်ထင်ရသလားပဲ..သူ့ခြေလှမ်းနဲ့အမှီလိုက်နေရတာနဲ့ သမီးမွာ အရူးမကြီးလိုပဲ ချွေးသံတ
ချွဲချွဲနဲ့ အေရးထဲ ဖိနပ်ကပြတ်သေး"
"ဟင်...အဲ့လောက်တောင်ပဲလား"
"အဲ့ထက္ကိုဆိုးတာ...အမိန့်ကိုအကူအညီတောင်းတော့
လည်း နားထဲဂွမ်းစို့ထားသလားမှတ်ရတယ် သမီးမှာအရမ်း
ကိုရုပ်ပျက်လိုက်တာ"
"ဒါဆိုလည်း အမိန့်ကို မျှော်လင့်ချက်မထားနဲ့တော့ပေါ့..အ
မိန့်ရဲ့ အကျင့်၊ပြုမူနေထိုင်ပုံနဲ့ ကြာရင်လွယ်မယ်မထင်ဘူး"
"ဟင့်အင်း...သမီးအမိန့်ကို ဘယ်လောက်စွဲလမ်းလည်းဆို
တာမေမေသိသားနဲ့ အမိန့်ကဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် သမီးချစ်ရင်
ပြီးတာပဲဥစ္စာ"
ဒေါ်မြတ်ပန်းရုံမှာတော့ တိမ်လွှာကိုကြည့်ရင်း သက်ပြင်းပဲချ
နိင်၏။ ကိုယ်လည်းနီးစပ်ချင်လို့ အကြံဉာဏ်တွေပေးခဲ့ပေမဲ့
အမိန့်ကိုက ဘူးသီးမှဘူးသီးဖြစ်နေတော့တာ၊ အေးလေ အ
ချိန်က စကားပြောလာပါလိမ့်မယ်။
.....................
"မမလေးအရှင်"
"သြော်...ထွေးထွေး..မအိပ်သေးဘူးလား"
"အဲ့စကားက မမလေးအရှင်ကိုမေးရမှာ အခုထိမအိပ်ပဲဘာ
လုပ်နေတာလဲ"
"ဒီလိုပါပဲ..ဒါနဲ့လက်ထဲကဘာစာအုပ်လဲ"
အမှန်တော့ အမိန့်ရှိတဲ့အခန်းထဲမဝင်ရဲလို့ သမီးလေးရဲ့အ
ခန်းထဲတနေ့လုံးလာအောင်းနေပေမဲ့ ယခုည ကိုးနာရီထိုးချေ
ပြီ..အမိန့်ရဲ့မျက်နှာကို မည်သိုမျှ မကြည့်ရဲတာမို့ ဘယ္လို
လုပ်ရမလဲ ဟုအပြင်မှာ အကြံဉာဏ်လာထုတ်နေခြင်းသာ။
သို့သော်....
လူသိမှာစိုးတာကြောင့် အိပ်မပျော်ဘူးလို့သာ လိမ်မိခြင်းပင်။
"ဝတ္တူစာအုပ်တွေလေမမလေးအရှင်...လမင်းမို့မို့နဲ့ လွန်ထားထားရဲ့ စာအုပ်တွေအသစ်ထွက်လို့ စာအုပ်ဆိုင်က
ဌားထားတာလေ....မမွန်ကသူအရင်ဖတ်ချင်တယ်ဆိုလို့အခု
မှပြန်ယူလာရတာ ရက်လွန်သွားလို့ မနက်ဖြန် စာအုပ်ဆိုင်ကို
ရက်လွန်ကြေးတောင်ပေးရဦးမယ်...မမလေးအရှင်ကောဖတ်
မလား"
"အခုတော့မဖတ်သေးဘူး...နောက်ကျဖတ်တာပေါ့၊ ဝတ္တုစာ
အုပ်တွေဖတ်ပြီး စိတ်ကူးမယဉ်နေနဲ့နော်...မနက်ကျမထနိင်ပဲ
နေလိမ့်မယ်"
"အင်းပါမမလေးရဲ့ ဒါဆို ထွေးထွေး သွားအိပ်တော့မယ်နော်
ဘိုင်ဘိုင်...ဆီးယူ"
နူးညံ့တဲ့အပြုံးလေးနဲ့ပြုံးပြကာ နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး ထွေးထွေး
ကို ကြည့်ကာ ထိုနေရာမှထိုင်နေမိနေဆဲ။ အခုဆို အမိန့်အိပ်
ပြီလားမသိ။
အို...ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တုံးတိုက်တိုက်၊ကျားကိုက်ကိုက်။
အခန်းထဲ အသာအယာတံခါးကိုဖွင့်ကာ သူခိုးငတတ်ပြားလို
ခြေသံလုံလုံနဲ့ အိပ်ရာပေါ်တတ်ကာ စောင်လေးခြုံရင်း ခွေခနဲ့
ငြိမ်နေလိုက်လေသည်။
ဟူးး တော်သေးတာပေါ့ အိပ်ပျော်နေလို့၊ဘုရားသိကြားကယ်
လို့။
"အင်းးးး...ဟင်းးးး"
နားထဲမွ ညည်းသံကြောင့် ရိုး ဖျတ်ခနဲ့မျက်လုံးအစုံဖွင့်သွား
ရပြီး ဘေးဘီဝဲရာကြည့်မိတော့ ငြီးနေတဲ့တရားခံက။
"အမိန့်...ဘာ..ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ကွေးကွေးလေးနဲ့ညည်းနေတဲ့ အမိန့်ကိုလှုပ်နိုးကာမေးမိတော့
စကားပြန်ပြန်မရပဲ ငြီးပဲငြီးနေတာကြောင့် စိတ်ကမိုင်ကုန်ကို
ပူသြားရ၏။
"အမေလး...ကိုယ်တွေအရမ်းပူနေတာပဲ...အမိန့်...အမိန့်
အရှင့်ကိုကြည့်ပါဦး...ပြောနေတာကြားလား...မောင်"
ဒီလိုအဖြစ်လေးနဲ့တင် မျက်ရည်တွေပင်ကျမိလေတဲ့အထိ
စိတ်ထိန်းမရတော့ ကုတင်ပေါ်မှာအလျင်အမြန်ဆင်းကာ
အပြေးတပိုင်းဖြင့် အကူအညီတောင်းရန် မေမေရဲ့အခန်းကို
ဦးတည်ပြီးသာပြေးလေတော့သည်။
"ဒုန်း!ဒုန်း! မေမေ..မေမေ တံခါးဖွင့်ပါဦး..ဟင့်"
"အရှင်...ဘာဖြစ်လို့လဲ"
အခန်းထဲမှ အမိန့်ရဲ့အဖေနဲ့အမေက သိချင်စိတ်ဇောကြီးတဲ့
မျက်ဝန်းတွေဖြင့် စိုက်ကြည့်ကာ မေးလိုက်၏။
"မောင်...မောင် ကိုယ်တွေအရမ်းပူနေတယ်...လုပ်ပါဦးမေ
မေရယ်...အရှင်ခေါ်တာလည်း ပြန်မထူးဘူး..ဟင့်"
"ကိုကောင်းမြတ်...ဆရာဝန်အမြန်ခေါ်...အမြန်..ဒုက္ခပါပဲ"
"မေကြီး...မေကြီးရေ..အမိန့်နေမကောင်းဖြစ်နေလို့တဲ့"
တဆက်တည်း အမိန်ရဲ့မေမေက ဘွားရဲ့အခန်းကိုဖွင့်ပြီး
အိပ်ပျော်နေတဲ့ ဘွားကိုလှုပ်နိူးကာ အကျိုးအကြောင်းပြောပြ
လိုက်လေသည်။
"အမေလး...ငါ့မြေးလေး...ဘာလုပ်နေကြတာလဲ၊ဆရာဝန်
ခေါ်ပြီးပြီလား...ငါ့ကိုတွဲထူပေးကြ..ငါသွားကြည့်မှရမယ်"
"ဖြေးဖြေးထ..မေမေ"
သခင်မကြီးမှာ ပျာသိပျာယာနှင့် အလောတကြီးအမူအရာဖြင့်
အိပ်ရာမှအတင်းထကာ စိတ်ပူနေတဲ့မျက်ဝန်းတွေဖြင့် ကုန်း
ရုံးထလေတော့၏။
"ဘယ်မှာလဲ...ငါ့မြေးလေး..ဘွားမြေးလေး..ဘွားရှိတယ်
နော်"
ယခုဆိုရင် အခန်းထဲ လူစုံတတ်စုံနှင့် တအိမ်လုံးလည်းနိုးကုန်
ကြလေပြီ။ ရိုးမှာ လည်းမျက်ရည်လည်ရွဲဖြင့် လက်ဖဝါးအချင်း
ချင်းပွတ်တိုက်ဆုပ်နယ်ကာ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းပင်မသိ
တော့။
သခင်မကြီးကတော့ အမိန့်ကိုဖက်ထားရင်း ဆရာဝန္မလာမ
ချင်း ဒေါသဖြင့်ကျိတ်ဆူလိုက် အမိန့်ကို ကလေးတစ်ယောက်
လိုချော့မြူလိုက်နှင့်ပင်။
မမလေးတိမ်လွှာကတော့ အထူးတလှယ်ပြောနေဖို့ပင်မလို၊
အမိန့်နေမကောင်းဖြစ်ရတာ ရိုးကြောင့်လို့တွေးနေမှာပေါ့။
"ဘြား..အရှင်လေ"
"သူ့ကို အခန်းထဲက ခဏထွက်သွားခိုင်းလိုက်"
"အရှင် ဘာလုပ်မိလို့လဲဟင်"
"နင်အပြစ်နင်မသိလို့လား...နင့်ကြောင့်အမိန့်အဖျားတွေကြီး
နေတာမမြင်ဘူးလား...အမိန့်ကနေမကောင်းဖြစ်ရင် အရမ်း
စိုးရိမ်ရတာ နင်မှမသိတာ"
"ဟင်!"
"အပြင်ခဏထွက်လိုက်အရှင်...အမိန့်သက်သာမှပြန်ဝင်လာ
ခဲ့...မေမေလာခေါ်မယ်"
ဒီလိုဆိုတော့ ရိုးအနေနဲ့ဘာတတ်နိင်မှာလဲ...ဘွားရဲ့ရင်ခွင်ထဲ
မှာအဖျားတွေကြီးလို့ ငြီးငြူနေတဲ့အမိန့်ကို မျက်ရည်တွေနဲ့
ငေးကြည့်ရင်း တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်ဖြင့်သာ အခန်းထဲမှထွက်
ကာ ဂျောင်လေးထဲထိုင်ငိုမိလေတော့သည်။
ဒေါ်လေးနွယ်ကတော့ ရိုးကိုနှစ်သိမ့်ပေးရင်း မငိုအောင်ချော့
ပေမဲ့ ရိုးရဲ့မျက်ရည်တွေက တားကျိုးမတတ်ပါပင်။ဒေါ်လေး
နွယ်ပြောပြတာတော့ အမိန့်ကနေမကောင်းဖြစ်ရင် တော်
တော်နဲ့အဖျားမကျပဲ အဖျားကြီးလို့ အရမ်းစိုးရိမ်ရတဲ့အကျင့်
တဲ့လေ။ဆေးရုံတင်ရပြီး ငယ်ငယ်တည်းက နေမကောင်းတာ
နဲ့တတ်လို့ သတိထားပြီး နေမကောင်းမဖြစ်အောင်ပြုစုခဲ့ရ
တာတဲ့လေ။
ရိုးရဲ့အမှားပါ...ကိ်ုယ်ကိုကိုယ်ထုရိုက်ပစ်ချင်သည့်အထိ ဝမ်း
နည်းလို့ပင်မဆုံး။အခုတော့ အမိန့်အနားကိုတောင် သခင်မ
ကြီးက အကပ်မခံခိုင်းတော့။
"မမလေးအရှင်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ...မောင်ကောသက်သာရဲ့လား"
"သခင်မကြီးက မမလေးအရှင်ကိုခေါ်ခိုင်းနေတယ်..မြန်မြန်
လာခဲ့တဲ့"
အို...ဘယ်ရမလဲ ရိုး ပြေးလိုက်တာမှ လေအလျင်လိုပါပဲ။
"အမြန်ဝင်ခဲ့ရှင်မှုန်းနံ့သာ"
"မောင်က ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"အမိန့်က အရှင်နာမည်ပဲ ခေါ်နေတော့တယ်၊ ဘယ္သူအနား
ကပ်ကပ်အကပ်မခံဘူး...အရှင်ပြုစုပေးပါဦး"
"ဟုတ်...ဟုတ်မေမေ"
ရိုး ဝမ်းသာလုံးဆို့ကာ ကုတင်ပေါ်အပြေးလေးတတ်ရင်း
အမိန့်အနားသွားထိုင်လေတော့ အမိန့်က ခပ်မှေးမှေးလေး
မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရင်း ရိုးရဲ့ရင်ခွင်ထဲ ကလေးတစ်ယောက်လို
ဝင်လာလေ၏။
ရိုးမှာလည်း မျက်ရည်များကိုဘယ်ညာသုတ်ရင်း အမိန့်ကို
ပြန်ဖက်ထားကာ အမိန့်ရဲ့ခေါင်းလေးကိုပွတ်သပ်ပေးလိုက်မိ
ပါ၏။
"အမိန့်ကိုသေချာကြည့်ပြီးစောင့်ရှောက်ပေးအရှင်...တစ္ခုခု
ဖြစ်ရင် မေမေ့ဆီလာပြော...ဆရာသန်ကဆေးထိုးထားပြီးပြီ
မို့ မကြာခင်သက်သာလာမှာပါ...လာမေကြီး သွားရအောင်"
ဘြားက ဘာမျှပင်မပြောပဲ ခပ်တည်တည်မျက်နှာနဲ့ပင် ခေါင်း
ညိမ့်ကာ အခန်းထဲကထွက်သွားချိန်မှာတော့ က်န္လူမ်ားပါ
ထွက်သွားကြလေ၏။
ထိုအခါမွ....
"အိပ်တော့လေ...အရှင်စောင့်နေပေးမယ်"
"အိပ္မေပ်ာ္ဘူး"
တိုးငယ်နွမ်းလျပြီး အားမရှိတဲ့လေသံလေးကြားရပြန်တော့
ကြေကွဲရပြန်၏။ ရိုးကိုလည်း ဖက်ထားလိုက်တာမှတင်းတင်း
ကြပ်ကြပ်။
"အိပ်ပျော်မှရမှာပေါ့...အရှင် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ"
"နို့ကိုင်ပြီး အိပ်ချင်တယ်"
"ဟို...အဲ့ဒါက"
"နေတော့....မအိပ်တော့ဘူး"
"ဖွဖွလေးပဲအပေါ်ယံကိုင်ရမယ်...မညှစ်ရဘူးနော်..သေဘာ
တူလား"
စကားပင်မဆုံး သူ့ကိုအိပ်ရာပေါ်တွန်းလှဲချလိုက်ပြီး အပေါ်က
အုပ္မိုးကာ အမိန့်ရဲ့လက်အစုံက ရိုးရဲ့အကျီရင်ဘတ်ပေါ်သို့
ခပ်ဖွဖွကျရောက်လာလေ၏။
"မညှစ်...မညှစ်ရဘူးနော်"
"သိတယ်"
နေမကောင်းဖြစ်နေတဲ့ အားလျော့တဲ့မျက်နှာလေးဖြစ်နေပေမဲ့
အမိန့်ကချောမောနေဆဲ၊ သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်တယောက်
မျက်နှာတယောက်ကြည့်ရင်းဝင်လှဲကာ ရိုးရဲ့ ရင်ဘတ်အပေါ်
အပိုင်ယူထားတဲ့ အမိန့်ရဲ့လက်အစုံကြောင့် ရိုး ရှက်သည်းပို
နေမိပါလေ၏။
တဖြည်းဖြည်း မှိတ်ကျသွားတဲ့မျက်ဝန်းတွေကြောင် ရိုးသက်
ပြင်းချမိလေသည်။
ရိုးတော့ အမိန့်ကိုချစ်မိနေမိနေပါပြီ။
သဘောကျခြင်းမှာပဲရပ်တန့်ချင်မိတယ်၊ ပိုင်ဆိုင်လိုစိတ်များ
လာပြီး ငေးကြည့်ရုံနဲ့မလုံလောက်ရင် ဘယ်ဘုရားကယ်ခိုင်း
ရမလဲအချစ်ရယ်။
...................
မနက်မိုးလင်းတဲ့အချိန်တစ်ခုကရောက်လာပါ၏၊ အလင်း
ရောင်ကိုမြင်ရခြင်းမှာ အလန့်တကြား အိပ်ရာပေါ်မှကုန်းထ
ရင်းဘေးဘက်ကြည့်တော့ အမိန့်မရှိတော့၊ တဆက်တည်း
ကိုယ့်ရင်ဘတ်ကိုပြန်ငုံ့ကြည်တော့ ပုံမပျက်...အမိန့်က ကတိ
တည်သားပဲ။
"မမလေးအရှင်...ဖုန်းလာနေတယ်"
အခန်းရှေ့မှ အသံကြောင့် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ အခန်း
တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ ဖုန်းကိုင်ထားသည့် ထွေးထွေး။
"ဘယ္သူတဲ့လဲ...ထွေးထွေး"
"မသိဘူးမမေလး"
ကြံကြံဖန်ဖန် ဘယ်ဖုန်းမှမလာစဖူး၊ အခုတော့သူ့နာမည်တပ်
ပြီးလာလို့အထူးအဆန်းဖြစ်မိ၏။ မောင်ကကော ဘယ်တွေ
သွားပြန်တာ နေမကောင်းပဲနဲ့။
"ဟယ္လို"
"ဟုတ်...ဟယ္လို"
"ဂါထာလေးတစ်ခုပေးချင်လို့"
ဒီအသံပိုင်ရှင်က အမိန့်ပင်...ဘာလို့များဖုန်းနဲ့တကူးတက။
ပြီးတော့ဘာတဲ့ ဂါထာ။
"ဘာဂါထာလဲဟင်"
"အဲ့ဂါထာက အရမ်းစွမ်းတာ နားထောင်လိုက်ရရင်သိပ်ကို
အဖိုးတန္တာ"
"ဘယ်လိုဂါထာမျိုးလဲ"
"တနင်္လာနာမ်နဲ့စပြီေစနနာမ္်နဲ႔ဆံုးတာ"
"ဘာလဲဟင်"
"အရမ်းသိချင်နေပြီပေါ့"
"အွန်း"
"ချစ်တယ်"
✨✨✨✨✨✨
နောက်တပိုင်းထပ်upမယ်နော်....
တနလ်ာနာမ်က ခေခြး ေစနက တပါေနာ္
နေမကောင်းလို့အခုမှရေးဖြစ်တာပါ၊ ဒါတောင်သုံးရက်ခွဲရေး
ရတယ်...အခုလည်းအဖျားမကျသေးဘူး၊ upပေးချင်လွန်း
လို့ရယ်သာ။