-Vans and Nike
Vans's pov
“Are you okay, Van's?”Mom asked.
“Yes.”
“What's wrong?”
“Nothing.”
“Naninibago ka?”
“Hindi naman.”
“Is it okay with you that we move here?”Hindi agad ako nakasagot sa tanong ni mom. Is it okay with me? Or Naawa lang ako kay mom? Nasanay na kasi ako manirahan sa Canada simula nung umalis kami dito.
Never mind, I'll try to be happy here in Japan. It's not bad to live here since dito naman ako nanggaling.
Walang nagbago, still the same before we left here and moved. Maganda pa rin.
We are currently driving home. Even though I was born here, I felt no joy or excitement. It's still different when we're with dad.
-
Nike's pov
Maaga akong pumasok para mag drawing lang hanggang sa nagsidatingan na ang mga kaklase ko.
“Hey, Nike! Bakit ang aga aga hindi ka ngumingiti?”One of my male classmate asked. Nagtawanan pa sila ng mga kasama niya.
“Do we need to smile every morning?”Walang gana kong sagot habang patuloy sa paguhit.
“Yes”Sabay nilang sagot kaya ibinalin ko na lang ang tingin sa bintana.
“Hindi ka pumasok nung isang araw,”Yuri said.
“Tapos ngayon nakasimangot ka pa? Problema mo?” Dugtong ni Ezume. “Iniisip mo pa rin ba yung pagkatalo mo?”
“Shut up, Ezume.”Naiirita kong saway sa kaniya. To let you know that they are not my friends. Ang ginagawa lang nila ay magtatanong at maya ay mang-aasar.
“Guhit mo yan?”Lapit sa akin ni Chiaki.
“Why, are you interested?”
“No, mas magaling pa ako sayo”Yabang.
“If you're not interested STAY AWAY FROM ME.”
“Pangit naman”Pabulong bulong pa nila, bulong na lang ipaparinig pa. Idiots.
Ganito ako pagdating sa school, walang gana at hindi pala kaibigan. Para sa akin iba sila sa paningin ko, walang halaga kaya ganito ang trato ko at trato nila sa akin.
“Class” Agaw atensiyon sa amin ng aming guro pero hindi ako nag-abalang tignan siya. “Maupo at makinig”Utos niya na agad naman nagsibalikan ang mga kaklase kong kanina lang ay nakatayo, kahit hindi ako nakatingin alam ko naman batay sa paghila nila ng mga silya.
“Bagong kaklase?”
“Ang cute niya”
“Chix, pre”
“Asan?”
“I love her sky blue hair”
Mga ilan sa narinig kong bulongan nila, dahil sa kuryosidad ay iniangat ko ang aking ulo. Tumingin ako sa harap at may nakatayo doon na babae kasama ng guro namin.
Kahit ako nagulat, inaamin ko cute siya. Sky blue na buhok, katamtaman na height, maputi, mukhang inosente at....
at...
Basta buhay siya, but I don't like her.
“Introduce yourself”
“I'm Vans.”Pagpapakilala niya. Yun na?
“Vans?”Kunot noo ng aming guro.
“Vans nga po”
“Hmmm?”
“I was born here in Japan, but my father is from Canada so we lived there for several years”
”Is that all?”The girl just nodded at our teacher. Vans? Wala ba siyang surname?
“Wala ba siyang apelyido?”
“Oh, hapon din pala”
“Nosebleed”
“Hindi niya binanggit 'yong apelyido niya”Bulongan nila uli, naririnig naman. Tsk.
“Atleast alam natin pangalan niya”
“Cute niya! Lapitan natin mamaya”
Kapag may ganito ka talagang kaklase, eh, 'no? Maya lang papansin na sila sa transferred student.
“Hindi siya nagpakilala ng maayos”Sabi ko.
“Baka naman nahihiya lang, ganon talaga kapag hindi ka sanay sa bago mong kaklase. Ikaw na nga nagsabi, diba? Baguhan”
“Uncle, dito naman siya pinanganak”Sagot ko.
“Pero sa ibang bansa lumaki”
“Iwan ko po hindi nga nabanggit surname niya”Bakit hindi niya sinabi? May tatay naman siya.
“Kaya mo ba mag-ayos diyan?”Tanong ni Uncle Riku.
“Opo naman, hindi naman ako napaano kagabi”
“Akala ko ba ipapanalo mo?”
“Nakalimutan ko ang golden pangontra ko sa kaniya pero....Dahil na rin padalos dalos ako”
Nagpalabas ako ng mabigat na hininga sa aking bibig at pumikit.
“Welcome”Pag-welcome niya sa customer.
-
“Are you really here for work, young girl?”
“Yes.”
“I don't have anything for you to write your name and age but...I have Cyler.”
"Huh?"
“Anong pangalan niya at edad?”
“Her name is Vans Hayakawa, 17 years old, born here in Japan but settled in Canada.”
“Thankyou Cyler”
“Cool.”
“I know you struggled to find this place, but I'm sorry. I don't accept minors”
“It's okay.”
Habang nagmamaneho ako ng aking kotse, gusto ko lang kasi subukan kung maayos na nga ba talaga ang gulong nito. Nadaanan ko ang baguhang kaklase namin. May bitbit siyang bag, saan kaya ang punta nito?
“Hey”Tawag ko sa kaniya kaya napalingon siya sa gawi ko.
“Huh?”
“Saan punta mo?”
“Pauwi na.”Malamig niyang sagot.
“Parang hindi mo ako kilala kung makasagot ka, ah? Kaklase mo'ko”Turo ko pa sa aking sarili.
“Who are you?”Nakakunot noo niyang tanong.
Hyst.
“Nike Kyan”
“Oh. I'm sorry.”
“Sumabay ka na sa akin, hatid na kita”Mabait kasi ako.
“No, thanks.”Malamig niyang tugon at pinasadahan nang tingin ang kotse ko. Hindi lang ako ang maninigas sa malamig mong pananalita kundi pati na rin kotse ko matutunaw sa 'yong mga tingin.
“Para naman masubukan mong sumakay sa racing car” Kindat ko. Wala siyang nagawa at napapayag ko din siya na sumabay sa akin. “Dapat talaga umayaw ka”
“W-what do you mean?”Bigla kong pinaharurot at kahit red light ay nilampasan ko lang.
“H-hey! Wah! N-no! I don't wanna die! Mom!" Sunod sunod na sigaw niya. “Stop it!”
“Nagsasaya pa ako eh, yowww!”
“Mommmmm!”
“Helpppp meeeee!!”
“Huhu”
Ilang minuto din siyang hindi tumigil sa paghiyaw, kaya natawa ako sa mukha nito nang huminto na kami.
“Hello? We're here? Bakit ka pa sumisigaw?”Tumigil siya kakasigaw at tumingin sa paligid, humagalpak na lang ako ng tawa dahil sa mukha niya. Sobrang putla, natakot talaga siya ano.
“W-we're here?”
“Yes, bahay niyo yan”Turo ko.
“Paano mo nalaman?”
“I saw you yesterday, diyan ka dumeritso after class so probably yan bahay niyo”I smiled.
“G-ganon?”Wala pa siyang balak bumaba hindi pa rin kasi nawawala ang takot sa mukha niya.
“Saan ka pala galing?”
“I am looking for a job”
“I have a part-time job sa shop ng Uncle ko. Pwede kita ipasok...Kung gusto mo lang?”
“R-really?”
“Yes”
“How much is the hourly wage?”
“Malalaman natin kapag nakarating na tayo don”I remarked.
Imbis na bumaba siya ay nagmaneho na uli ako tungo sa shop ni Uncle Riku. Pagdating namin ay walang tao doon.
“Tayka lang”Iniwan ko siya para puntahan si Uncle sa silid niya.
Habang tumitingin si Vans sa palibot niya ay may nagsalita sa kaniyang likuran.
“Ikaw ba si Vans?”Boses sa kaniyang likuran.
*Gasp*
“Pasensiya,”
“O-okay lang po”Humarap ito sa nagsalita saka yumuko para magbigay galang, agad din naman siyang tumayo ng matuwid.
“Vans, right?”
“How did you know my name?”Takang tanong ng dalaga.
“Si Nike ay kaklase mo na pamangkin ko"Sagot naman ng tiyuhin ng binata.
"Ikaw po pala 'yon”Yumuko uli ang dalaga.
“Saan si Nike?”
“Pumasok po siya diyan”Turo ng dalaga sa silid na pinasokan ng binata, bigla namang lumabas si Nike.
“Uncle Riku! Andiyan ka lang pala”Lumapit ako sa kanilang dalawa ni Uncle.
“Anong sadya ng kaklase mo?”Tanong ng tiyuhin ko.
“She also need a part-time job” Tugon ko. “Nagtatanong rin kung magkano sahod bawat oras”
“Salary is 50 pesos per hour dahil estudyante kayo ay 5 hours lang kayo dito, ibig sabihin...”
“Ibig sabihin po?”
“Ang maiipon mo kada araw ay 250, ang tanong...”
“Okay lang ba talaga sayo na magpart-time job dito?”Sabay namin na tanong sa kaniya.
“Wala na akong mahanapan pa kaya ayos lang po sa akin” Ngiti niya at yumuko. “Thankyou!”
“At 'wag ka magtataka kung 5 hours lang si Nike dito pero ang sahod niya ay 400, mahigit isang taon na siya sa akin” Paglilinaw ni Uncle sa kaniya. Oo nga naman baka magreklamo. “Gano'n rin ang mangyayari sa sahod mo kapag umabot ka na ng isang taon sa akin”Iniwan na kami kaagad ni Uncle at pumasok sa kaniyang silid.
“Okay lang ba sayo?”Paninigurado ko.
“Yes! Thankyou uli”
“No probs”Kindat ko.
“Can I ask?”
“You're already asking”
“Hehe. Anong gagawin?”Napakamot siya sa ulo niya, inakbayan ko naman siya na parang kumpare.
“Nakikita mo ang mga yan?”Turo ko sa mga gamit na nakasabit at nakapatong.
“Yes?”
“Ginagamit ang mga yan kapag nag-aayos ng kotse, hindi lang kotse kahit anong sasakyan”
“Ah?”
“Dito pumupunta ang mga customer kapag may bibilhin sila para sa sirang sasakyan nila,”Habang nagpapaliwanag ay nilibot namin ang shop ni Uncle Riku.
“Hindi ito kalakihan pero maraming gamit, diba?”
“Yes”
“Nabasa mo 'yong pangalan sa labas?”
“I didn't see it”
“RIKU'S TOOL SHOP!”
“Naririnig ko ang aking pangalan, Nike! Baka sinisiraan mo na ako sa binibining kasama mo?”
“Sinasabi ko lang po kung gaano ka kagwapo”Bumalin ako kay Vans na mahinang tumatawa kaya natawa na rin ako.
“I can't stop myself from laughing”
“So....kaya mo ba ang trabahong ito?”I asked.
“Yes, of course!”Masigla niyang sagot. Ngayon ko lang siya nakita na masigla, ngumingiti, at tumatawa.
“Dahil babae ka ay dito ka lang sa shop at ako naman ang magde-deliver tuwing gabi”
“I can do that, too”
“That's my job”Taas kilay ko sa kaniya.
Hindi na siya sumagot pero humingi siya ng pabor kung pwede siya sumama kapag nagdeliver na daw ako.
Wala naman ako nagawa, mapilit siya eh kaya pumayag ako. I also asked her last name at mabuti sumagot siya.
Vans Hayakawa, 17 years old.
Pagkatapos no'n ay hindi na kami nagtagal sa shop ni Uncle Riku, mamaya pa daw kasi ang simula niya kaya ayon hinatid ko siya sa kanila uli.
Pero binagalan ko na ang pagmamaneho.