"Sorry, sir. We don't accept animals here," Si Lawrence na may pang-aasar na tono.
Tinaasan lang siya nang kilay ni Layvance before his glance went to me. I nod at him for a second bago tinignan ang mga kasama. At putangina!
Special science in the house people!
Kaya naman pala na alarma ang mga tao rito. Their worst opponent just arrived. But one thing I noticed is parang meron silang designated place.
Lawrence is facing Layvance, Steven and Diego, Patrick and Andrew, Mark and Phoenix, Edward and Jackson, Ricky and Julius, Darwin and Fritz, Erick and Nicko, Marlou and Miko, while the others remained at the back.
"Science," Kalmado kong tawag sa mga kasamahan. Nabaling naman ang tingin nila sa akin. "Eleven," Tawag ko rin sa kabilang section kaya pati sila'y tumingin na rin sakin. Tatanungin ko sana sila kung bakit sila narito, ngunit nakita ko ang kakaibang titig ni Marlou kay Steven. Steven on the other hand gave him nothing but a blank look.
Mukang hindi ko na pala kaylangan mag tanong.
Unlike kanina'y kalmado na sila. Kahit meron paring halatang pikon or galit ay wala namang nagreklamo.
I still asked tho. Pilit ko na lamang hindi pinapansin ang presensya nang iba.
"What are you doing here?" My eyes are on Layvance.
Wala siyang emotiong nakatingin sakin. "Class is starting, let's go."
I sighed. "I'm not a child to be picked up. At kaylangan completo kayo?" Tinignan ko sila isa-isa. "Oh, no, Mattew's not here, isn't he?"
Walang umimik sa kanila but their aura got darker. Kunot na kunot na rin ang kilay nang magkapatid na Birondo.
"How do you know him?" Halos sabay nilang tanong.
Nakatinginan sila. Inirapan ni Lawrence ang kapatid, while Layvance raised a brow at him.
I groaned at them. Binalingan ko na lang nang tingin ang kapatid. "I'm going now. Baka dito pa magsimula ang word war III." Humagikhik siya.
I wiped his tears again. Umayos ako nang tayo't ginulo-gulo ang buhok. Walang pasabi akong lumabas nang kwarto. I can feel their stare but I said nothing. Tahimik rin namang sumabay sa akin ang Special science. I was about 5 steps away from the Section 11's door when I remembered something.
Walang imik akong umatras at bumalik sa classroom nila. Nakita ko ang gulat sa mga mata nila nang makapasok ako. I didn't mind them at dumeritso sa pakay ko.
Hindi naman ako nabigo dahil tila hinihintay niya rin ako na may nakakalukong ngiti. Nang tuluyan na 'kong makalapit sa kanya'y walang pasabi ko siyang binatukan. Hindi ko na tinignan ang reaction niya pero rinig ko parin ang tawa niya.
Lawrence bwesit!
"May naiwan ka ba?" Si Chester.
"No, I almost failed to fulfill my purpose." Walang emosyon kong sagot.
I froze and stopped walking when I realized something. Sabay-sabay rin silang napatigil sa paglalakad. All their attention is on me.
"Why are you here anyway?" Baling ko sakanila.
Nanatili sakin ang tingin nila.
"Sinusundo ka." Si Mike.
I raised my brow at him. "Do I look like a kid who needs to be picked up?"
"No, but it's already late. The class is about to start." Pormal niyang sagot.
"The class can progress without me." I said coldly.
Natahimik naman sila. Hindi parin inaalis ang tingin sakin.
"If only, Khai, if only," Bulong ni Marlou pero narinig ko parin.
Hindi ako umimik. I sighed. "Let's go, we're gonna be late."
Tila hudyat yon sa kanila at biglang luminaw ang kanilang mga muka.
Unang lumapit sakin si Darwin. "Hayst, akala ko magagalit ka." Mahina niyang turan.
Inirapan ko lang siya. Tinawanan niya lang ako't inaknayan.
"Guys, Kain tayo sa labas?" Si Darwin na talagang pumunta pa sa harap.
We don't have class. Wala ang next subject kaya kanya-kanya kami nang aliw.
Kita-kita ko rin ang pagbabago sa classroom na 'to. From those students na parang may kanya-kanyang mundo'y ito, naguusap-usap.
Hindi ko nga alam kung matutuwa ba 'ko dahil sumubra ata. They barely shut up. Even the Teachers were shocked when everyone talk to each other in the middle of class. And for the first time ay merong nakagalitan dahil naguusap sa gitna ng klase.
I know it's bad influence, but I'm glad. I'm glad that they're acting more of a students. Well, most of them.
One student remains the same. Matthew. Kanina pa siya tahimik. Wala rin namang kumakausap sa kanya. It's like his existence is completely absent.
Mukang wala rin naman siyang pake nakatunganga lang rin siya sa labas. Nasa gilid kasi siya nakaupo, malapit sa bintana. Kahit sa klase'y naroon lang ang tingin niya. Even the Teachers doesn't give a damn about his existence. I even saw how the teacher ignored his index card earlier while having a recitation.
Parang daya.
"May bagong bukas na resto sa may elena." Exited na sagot ni Chester.
"Ay puta, yung Byron's ba?" Si Jolyen.
"Oo,"
"Tanga mahal ron. Yung mango float nila tatlo, 500. Tas maliit pa." Si Ricky.
"Sana all mahal," Singit naman ni Mark kaya nakatanggap siya nang batok galing kay Mike na nakaupo sa likod niya.
"Plaza na lang tayo. Marami nang stools roon gantong oras." Si Diego.
Somehow I feel grateful. Nung nakaraan lang nang sabihin niya saking parang mga robot ang mga tao rito but look at him now, talking to them like friends.
"Ikaw, khai?" Napatingin ako kay Darwin nang balingan niya 'ko. I raised my brow at him. "Sasama ka ba? Plaza tayo."
Nanatili sakanya ang tingin ko, sinisiguradong walang mababakas na emotion roon.
Until an idea came in mind. Tignan ko ang lalaking parang walang pake sa mundo. "Mattew," Tawag ko sakanya.
Sabay-sabay namang napatingin sakin ang mga kaklase. Humigpit ang pagkakawak ni Layvance sa kamay ko. But I didn't care.
I waited for Mattew to glance at me. Hindi naman ako nabigo dahil bored niya 'kong tinignan.
"Sasama ka ba?" I asked.
Tumaas ang kilay niya sakin bago sumilay ang nakakalukong ngiti. "You already have 14 friends here, kulang pa ba?"
Inirapan ko siya't hindi pinansin.
Bahala ka kung ayaw mo.
"I'll go if you want me to."
Napatingin ulit ako sakanya nang magsalita siya. Nakatingin na siya sakin nang seryoso ngayon.
Napangiti ako. "Plaza later then." I raised my brow at me confirming it. Ngumit rin siya't tumango. Tinignan ko naman ang mga kaklase. "Sasama kami ni Matthew."
I saw hesitation in their eyes. Nakatingin pa sila. Tinaasan ko sila. They're acting like their not a fan of that idea.
Lakas maka insulto nang mga putangina.
Nakatingin pa naman si Mattew sa kanila. Naiirata naman ako. This fuckers.
"Augh, fuck it." Turan ko kaya napatingin naman sila sakin. "It's cool of you're not fine with it. Mattew and I can roam around the plaza by ourselves." Inirapan ko sila't iniwas ang tingin.
Hindi ko nagustuhan ang inakto nila. Parang harap-harapan nilang pinagsisigawang ayaw nila kay Mattew.
Napatingin naman ako sa katabi nang bahagya niyang hinila ang kamay kong mahigpit ang pagkakahawak niya. Kunot na kunot ang noo niyang nakatingin sakin.
Why? Is he gonna act like those fuckers, too? Subukan niya lang at talagang giginawin siya.
Umigting ang bagang niya bago tinignan si Darwin. "Mattew and khai are with us," Seryoso niyang turan.
Parang mga tuta naman silang napatango. Tinignan ko si Mattew at nakita ko ang pagirap niya bago binalik ang tingin sa bintana.
Sino yung inirapan niya? Ako ba? O si Layvance?
"Ayun, kalamaris!"
Agad naman silang nagtatakbo. Kanina pa nila hinahanap 'yan.
We're at the Plaza right now sitting under a three. Meron kasing sumentong nakapalibot dito at ito ang nagsilbing upuan namin while the others run around.
Layvance, me, then Mattew is sitting here. Pinagigitnaan ako. I'm eating a squid ball, while Layvance is drinking his macha milktea, and Mattew's eating ice cream. Walang umimik samin kaya ako na ang gumawa nang paraan. Baka hindi na umulit si Mattew sabihing boring.
"Are they scared of you?" Tanong ko habang nasa harap ang tingin. Sabay naman silang napatingin sakin, bago nakatinginan rin, hindi alam kung sino ang kinakausap ko.
"I'm talking about the two of you," I added.
Muli silang nakatinginan bago umiwas muli nang tingin.
I realized kasi na sumusunod ang Special science kay Layvance. They do what he says. Habang umiiwas naman sila kay Mattew.
"Not sure,"
"Don't know,"
Tinignan ko sila. Anong klaseng sagot yan.
Tinignan ako ni Layvance, ngunit umiwas rin siya nang tingin. "My Dad owns the school, I'm the SSG President, my brother's the feared gangster in the school, hindi malabong takot nga sila sa akin. But kanina, they talked to me as if I'm one of them, then listened to what I said earlier. I, myself is confused." Pormal niyang sagot.
Tumango-tango lang ako at tumingan kay Matthew. Our eyes met and he looked away. "I don't know. I am one of their enemy." Turan niyang sagot.
I got confused. "What?"
"He used to be in the Section 11." Si Layvance.
Nagulat naman ako't napaayos nang upo. Tinignan ko si Mattew waiting for him to confirm it. My jaw dropped when he slowly nodded.
Whuat?!
Tignan mo nga naman. From the last section to the special real quick.
Kung si Darwin pa, IDOL!
Kaya siguro iniiwasan siya nang mga robot-este special science pala.
Pero naalala ko kanina, noong binanggit ko ang pangalan ni Mattew habang nasa section 11 classroom kami, bakit parang hindi nagustuhan ni Lawrence 'yon? Eh, dati naman palang section eleven ang isang to?
Don't tell me his mad at him because he became a special science na mortal nilang kaaway?
Eh, ayaw din sakanya nang special science dahil dati rin siyang section eleven.
Saan siya lulugar?
Ang komplekado naman pala nang high school life nang isang to.
Wala sa sarili kong tinignan nang masama ni Layvance.
Alam nang isang to na galit rin kay Mattew ang section eleven, hindi man lang ba siya gumawa nang paraan para ipaintindi yon sa special science?
Ay, ewan ko sayo Layvance.
Mukang naramdaman niya rin ang mga titig ko kaya napatingin rin siya sakin ngunit inirapan ko lang siya.
From my peripheral vision I saw how confuse he is. Ugok!
I avoided any interaction with him at si Mattew lang ang kinakausap.
"So, you became a special science student since grade 11?" Tanong ko.
He nodded.
"How did the section eleven reacted?" I asked again.
Ilang segundo siyang hindi nakasagot. "They were mad, of course."
Ramdam ko ang mahinang pagsiko sakin ni Layvance pero hindi ko siya pinansin.
I can feel how sensitive the topic is to Mattew kaya hinayaan ko na lang 'yon. Even tho connected parin sa section eleven ang tanong ko.
"What of a person are they?" Tanong ko muli.
Napatingin siya sakin. "What do you mean?"
"Are they nice? Mean? Rude?" I clarified.
Ilang segondo siyang natahimik, bago umiwas muli nang tingin. "They have different attitude."
"Can you at least tell me some of them?"
Ipinagpilitan ko. Ito kasing katabi ko ay nasa tagiliran ko na ang kamay sinusundot-sundot ako roon. Tinatawag niya pa ako sa mahinang boses pero hindi ko siya pinansin.
Laking pasalamat ko dahil mukang hindi namamalayan ni Mattew ang ginagawa niya kahit nang balingan niya muli ako nang tingin.
Nilapag niya sa baba ang basong pinaglagyan nang ice cream niya. "Well they have different attitude. But the most well know out in them is Lawrence, Steven, and Eugene."
Can't say I didn't expect that.
"Eugene is the quite one. He barely talks. My whole stay with them, halos bilang lang ang mga salita ang narinig ko sakanya. He's not friendly either, maliit lang ang circle niya, he choose to observed people."
"Next is Steven. There's nothing special about him actually. He acts like a normal kid. But because most of them are weirdos he managed to outshine them. He would often get into fights, he's a completely dumb, hindi rin siya palakaibigan because he choose to fight them. He has a severe trust issue, ayaw na ayaw niyang nagtitiwala."
That got me confused. Parang hindi naman. We even became friends on our second day of meeting.
"Si Lawrence naman ay hindi ko malaman. You should asked the person behind you," Sabay kaming napatingin kay Layvance.
But his eyes our just on me. "And now I'm suddenly here?" Sarcastic niyang sagot. "He's an asshole, brat, annoying little shit." Those were his last words bago tumalikod at umalis.
I'm completely aware of that.
Hindi rin kami nagtagal sa Plaza. Kanya-kanya kami nang uwi. Hindi ko kasabay ni Aidan kasi sumabay siya sa mga kaklase niya dahil lang pupunta pa kami nang plaza.
Dali-dali akong pumasok sa bahay pagdating. Umaambot na kasi. We were having dinner nang lumakas ang pagbagsak nang ulan.
"May paparating nga pa lang bagyo ano?" Si Mama.
Napatingin ako sa kanya. "Meron po?" I asked.
She nodded. "Sana namay e-ca-cancel nang skwelahan nyo ang pasok kung ganon."
"Don't worry, hon. Kung ba-bagyo man ay cancel nga ang pasok. But instead they sent the students some homework, so students don't have to go to school." Si Dad.
I glance at Aidan. Nakanguso siya't parang ayaw sa idea na yon. Wow, masipag mag-aral?
Pagkatapos kumain ay umakyat na 'ko sa kwarto. I did my night routine before going to bed. I got tired at the plaza kaya nakatulog ako agad.
I was in the middle of sleeping when i felt someone nudging me. I opened my eyes slowly. Sinamaan ko nang tingin si Aidan nang siya ang bumungad sa akin.
"What?" I asked irritated.
"Your phone keeps on ringing." Sagot niya.
Tinignan ko ang cellphone ko. Tumutunog nga talaga ito. Lumabas rin naman agad sa kwarto ko. Napaayos ako nang upo nang makita ang missed call at message ko.
67missed call from Layvance. And 105 from a random number. 92 message from Layvance and 126 from a random person.
Inuna kong buksan ang random person dahil subra-subra naman na ata siya.
09*********: hey, lumabas ka
Hey!
Layvance here waiting.
His freezing goddamn it!
I swear to God panget ang ulam mo bukas pagmaynangyare sa kanya.
Khai Sylvester!
Marami pa siyang sinend pero hindi ko na nasagot nang tumawag ang numero na yon.
Agad ko iyong sinagot. Sino naman to?
[Fuck! Finally! Lumabas ka! NOW!] Isang familiar na boxes ang galit na galit ang bumungad sakin.
"Hello? Who are you-"
[FUCK IT! mamaya kana magtanong! LAYVANCE IS FREEZING OUTSIDE YOUR HOUSE FOR EIGHT FUCKING HOURS!]
Nanlaki ang mata ko. "what?!"
Agad akong napabangon at sumilip sa bintana nang kwarto ko. Mabigat ang buhos nang ulan, and I can see a car outside our house and a guy sitting outside it. I saw another car not that far from him.
[P-please, help h-him. I-i'm b-begging you... Please,] nagulat ako nang marinig ang paghikbi niya sa kabilang linya.
"U-uh, o-ok,"
I don't know what i said but I panicked at agad lumabas nang bahay. Malakas ang buhos nang ulan but I didn't mind. Nagmamadali kong binuksan ang gate at nilapit ang lalaking nakaupo sa sahig habang his hend between his two crossed arms on his knee.
Masnag-alala ako nang makita kung sino ito. "Layvance?!"
Mukang narinig niya ko kaya umangat ang tingin niya. "S-setheria,"
"Shit! You're burning! You're sick!"
"K-khai, I'm sorry... P-please don't be m-mad at me a-anymore..." His hands went to my cheeks. "I-i'm... Sorry. L-leyvance...is s-sorry na..."
"What?! I'm not mad at you!" Pinatayo ko siya pero nanghihina talaga siya't nahihirapan.
I put his arm on my shoulder while my left arm is on his waist, habang ang isa'y nakahawak sa kamay niyang nakaakbay sakin.
Pinapasok ko siya sa bahay. Balak ko sana siyang dalhin sa sala kaso baka magising si Mommy't makita siya. Kaya dineretso ko siya sa kwarto ko. His dripping wet but I still dropped him on my bed. Bumubulong-bulong parin siya't pinagpipilitang he's sorry na raw.
I wasn't mad at him for pet's sake!
Hinawakan ko ang noo niya. Jusko! Ang taas nang lagnat!
"Layvance, take your shirt off, lalamigin ka." Utos ko pero parang wala siyang narinig.
Niyakap niya ang sarili. "L-lamig..." My eyes widened when tears feel from his eyes."L-lamig... K-khai... P-please, I w-want...Khai... m-my k-khai."
Gosh! His illness! I hurried and turn the aircon off. Bahagya ko ring binuksan ang pinto para lumabas ang malamig na hangin.
Umiiyak parin siya nang makalapit ako. Pilit akong hinahanap. I hesitated at first pero na konsensya naman agad ako. Sapilitan kong hinubad ang basa niyang damit. May pagmamadali sa mga galaw ko.
I impulsively took off my wet shirt too. Tinabihan siya sa kama't niyakap nang mahigpit. Kinumutan ko ang katawan niya leaving only his head. His arms automatically went to my waist at pinagsiksikan ang muka sa leeg ko.
Alam kong ang pangit namin tignan ngayon. Basa ang pangibaba namin, his shirtless and I'm only wearing my bra on top.
But for fuck sake what am I suppose to do?!
After a minute or two ay natahimik si Layvance. He fell asleep, his body's wrapping me. Mainit ang katawan niya. I guess I'm gonna have to change him tomorrow.
Hindi agad ako nakatulog. I keep on thinking and blaming myself.
He has been outside for EIGHT FUCKING HOURS! he must be freezing!
Hindi ko rin mapilan ang sarili kong mag-isip kung sino ang misteryosong numerong yoon. It was a guy for sure. And he was familiar to me! Hindi ko lang alam kung sino.
My thinking stopped nang humigpit ang yakap ni Layvance sa akin.
I'm very thankful he's asleep.
Gosh! My heart is beating so Fast! This is my first time being this close to a guy, skin to skin! And to think that I took the initiative!
And for fucks sake! My heart tripled in beat nang bumaba ang muka niya. Binalak kong umatras but his hug is so tight I couldn't move. I flinched when he drowned his face on my... On my.... Wahhhh!
Fuck it! Can someone get this guy away from my freaking breast?!
******
A: hi mga ka robot. I just wanna inform you that I made a new account on Facebook.
If ever you have some questions about my stories. Or want to have a chat, or give your opinion feel free to chat with me there.
Account: Author Yvzuha
Link: https://www.facebook.com/profile.php?id=100095032054822