<<Μιλάς για την ελπίδα και σκαλώνω με τα χείλη σου!>>
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
"Μα..μπαμπά, δεν είναι απαραίτητο" προσπάθησα να του αλλάξω τα μυαλά αλλά με τα νεύρα που έχει αποκτήσει αυτός δεν αλλάζει γνώμη με τίποτα..
"Ρόζα, κόντεψαν να σε κάνουν πολύ χειρότερα! Δεν μπορείς να περπατήσεις καλά ακόμα και ας έχουν περάσει τρείς μέρες που βγήκες από το νοσοκομείο. Αύριο λοιπόν που επιστρέφεις στο σχολείο, θα το κανονίσω κατάλληλα"
Είναι ανένδοτος αυτός ο άνθρωπος. Έχει φάει κόλλημα να έρθει στο σχολείο και να γίνει της τρελής. Βλέπετε..ο Άγγελος του είπε τα πάντα για πως κατέληξα έτσι.
Μέγα λάθος..
Και θα αναρωτιέστε εσείς τώρα πως γνωρίστηκαν αυτοί οι δύο. Θα σας λύσω την απορία.
Που λέτε, όσο εγώ ήμουν στο εκατοστό όνειρο κυριολεκτικά..ο πατέρας μου μπήκε με φόρα μέσα στο νοσοκομείο μετά από το τηλεφώνημα που δέχτηκε από τις νοσοκόμες. Ο Άγγελος, στεκόταν όρθιος και ακουμπούσε στον τοίχο, μέχρι που εμφανίστηκε ένας μπαμπάς μου αναστατωμένος, να ρωτάει τους γιατρούς για μένα.
Ο Άγγελος λοιπόν ως ένα έξυπνο αγόρι, αντίκρισε αυτόν τον άνδρα και από την ταραχή και τις ερωτήσεις που άκουγε να ξεπηδάνε σαν βόμβες από το στόμα του..πήγε να του μιλήσει.
Και έτσι λοιπόν, ο πατέρας μου νιώθει ευγνώμων για το αγόρι μου που με βοήθησε στην ουσία..
Εε και τώρα ο κύριος Νίκος έχει κολλημένη βίδα στον εγκέφαλο. Προσπάθησα να του αλλάξω γνώμη και να τον φέρω στα λογικά του, αλλά δεν τα κατάφερα.
Του είπα επίσης πως έχω τον Άγγελο να με προστατεύσει αλλά ΤΊΠΟΤΑ. Κολλημένη τυρόπιτα.
Γαμώτο, είπα τυρόπιτα και μου τρέχουν τα σάλια.
Εφόσον σκούπισα το σαλάκι που ήταν έτοιμο να στάξει στο πάτωμα, παρατήρησα την Εμμέλεια να κατεβαίνει γρήγορα και στο τέλος να πηδάει το τελευταίο σκαλί και να προσγειώνεται στο πάτωμα.
"Βρε μπαμπά, βρε αδερφούλα..διαβάζω και εσείς φωνάζετε!" φώναξε γλυκά. Ο μπαμπάς μου χαμογέλασε πλατιά, ξεχνώντας όλα του τα νεύρα και άρπαξε την μικρούλα κλείνοντας την στην αγκαλιά του.
"Καρδιά μου, με την αδερφή σου έχουμε μια κουβέντα σχετικά για αυτό που έπαθε" εξήγησε, ενώ η μικρή γύρισε το κεφάλι της αντικρίζοντας τα μάτια μου.
"Ναι αλλά φωνάζετε μπαμπά, θέλω να τελειώσω με αυτές τις βαρετές ασκήσεις των μαθηματικών και η Δανάη μου ζήτησε να κατέβω κάτω για να σας πω να κάνετε λίγη ησυχία"
Θα το φάω αυτό το πλασματάκι.
"Τώρα σε έπιασε η προκοπή να διαβάζεις σκατό;;" είπα αυξάνοντας την χροιά μου και η Εμμέλεια μου έβγαλε γλώσσα γυρίζοντας το κορμί της προς τον μπαμπά μου, διότι ήξερε ότι θα μου την πει επειδή μιλάω έτσι.
"Ρόζα, νομίζω έχουμε πει κάτι για την γλώσσα σου" γρύλισε αφήνοντας το μικρό κάτω και την χτύπησε στο πουπουδάκο της λιγάκι για να πάει πάνω.
"Χαζή!!" είπε φωνάζοντας την κακία της η Εμμέλεια και μόλις πήγα να την κυνηγήσω, με εμπόδισε ένας θυμωμένος μπαμπάς μου.
Η Εμμέλεια χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο. Θα πρέπει να αισθάνεται περήφανη που με κράτησε ο μπαμπάς μου, αλλιώς θα τσίριζε και θα έτρεχε σε όλο το σπίτι.
"Ναι ναι! Σε μένα κάνεις μια χαρά κήρυγμα, σε αυτή όμως που με είπε χαζή, τίποτα" δήλωσα ενοχλημένη και τραβήχτηκα από το κράτημα του.
"Είναι μικρή, δεν θα τα λέω εκατό φορές" απαντήσει άγρια και σταύρωσε τα χέρια του πάνω από το σκληρό του στήθος.
Μμ ναι δεν θα τα λέω εκατό φορές, αλλά εμένα μια χαρά ξέρει να μου την λέει!
Ας μην μιλήσω για την φορά που η Εμμέλεια έσπασε ένα βάζο την ώρα που έπαιζε και ο μπαμπάς κατηγόρησε εμένα. Όταν του εξήγησα όμως πως η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στον μικρό μπόμπιρα, η στάση του άλλαξε μονομιάς. Απλά την μάλωσε λιγουλάκι και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ ΝΑ ΕΊΜΑΙ Η ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΗ!
Όλα τα τραβάνε τα μεγάλα παιδιά!
"Μπαμπά.." πήγα να μιλήσω όμως με ένα του νόημα με έκοψε. Στριφογύρισα τα μάτια μου γοργά και κατσούφιασα κοιτώντας άλλου.
ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΔΙΝΕΙ ΆΣΧΗΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΑΚΌΠΤΟΥΝ!
"Με απασχολεί άλλο θέμα τώρα Ρόζα και όχι αυτό" ανέφερε πεισματικά και σταύρωσα και εγώ τα χέρια μου πάνω από το στήθος.
"Σου είπα ότι δεν χρειάζεται μπαμπά, αρκετά μπλεξίματα έχω..δεν θέλω κι άλλα" εξέφρασα αυτό που με βασάνιζε και έσκυψα το κεφάλι μου. Δεν θέλω να βάλω τα κλάματα αλλά είναι μια καλή λύση για να μην πάει στο σχολείο.
Σίγουρα θα με έχουν όλοι στο μάτι μετά από την επίσκεψη του και θα γίνομαι καθημερινά θέαμα κάτι που δεν το θέλω..
"Έχω τρόπο να τακτοποιήσω το θέμα Ρόζα, απλά δεν χρειάζεται να ανησυχείς αγάπη μου" αποκρίθηκε μαλακά αυτή την φορά. Το χέρι του πέρασε γύρω από τον σβέρκο μου και με έσπρωξε στην αγκαλιά του.
"Δεν έχω τρομάξει έτσι στην ζωή μου μωρό μου..δεν θέλω να ξανά γίνει κάτι τέτοιο. Πρέπει να μπουν στην θέση τους αυτές οι μαλακισμένες που έχεις στο μπάσταρδο σχολείο σου" είπε σοβαρός, ενώ τα νεύρα του ήταν ολοφάνερα από τις βρισιές που βγήκαν άθελά του..
"Το ξέρω μπαμπά" είπα, καθώς άρχισα να χωνεύω το γεγονός πως θα τον δω αύριο να περνάει κάτω από το κατώφλι της πύλης.
•••
"Κοιμάσαι;" ρώτησα χαμηλόφωνα εφόσον είχα στα χείλη μου το ακουστικό για να μην φωνάξω παραπάνω.
"Ρόζα..ξέρεις τι ώρα είναι;" απάντησε με ερώτηση ο Άγγελος, καθώς ακουγόταν αγουροξυπνημένος και ύστερα άκουσα ένα χασμουρητό από την άλλη μεριά.
"Ξέρω, είναι τέσσερις τα ξημερώματα..δεν φταίω εγώ όμως" ψέλλισα κλαψουρίζοντας και χώθηκα κάτω από το πάπλωμα.
"Μμ..έγινε τίποτα;" ρώτησε ξανά με βραχνή φωνή και δάγκωσα ασυναίσθητα τα χειλάκια μου.
Πόσο τρελαίνομαι να ακούω αυτή την μαγευτική χροιά και να με τραντάζει τόσο γαμημένα πολύ!
"Είδα εφιάλτη.." εκφράστηκα κάνοντας λεπτή την φωνούλα μου ώστε να τον πιάσω στο φιλότιμο.
Είμαι σατανική τελικά. Μερικές φορές δεν με αναγνωρίζω ούτε εγώ η ίδια. Αισθάνομαι άσχημα όμως που τον ξύπνησα..
"Τι είδες Ρόζα;" μουρμούρισε, άκουσα να αλλάζει πλευρό και χαμογέλασα αχνά.
"Εμ..είδα ότι με άφησες, και έμεινα μόνη" εξήγησα με ένα κουταβίστικο στυλ και δάκρυσα.
Γίνομαι πολύ δραματική.. αλλά δεν ελέγχω τα όνειρα μου..σόρρυ κι όλας.
"Ξέρεις ότι ήταν ένα απλό όνειρο και ότι δεν θα συμβεί στην πραγματικότητα έτσι;"
ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ!!
ΑΑΑΑΑΑ!! ΤΡΑ ΛΑ ΤΡΑ ΛΑ!
Η καρδιά μου ξεκίνησε να πάλλεται πιο γρήγορα και από roller coaster, ενώ το στομάχι μου εκτόξευσε τις γνωστές πολύχρωμες -σίγουρα- πεταλουδίτσες και ο έρωτας μαζί με τις καρδούλες του, χτύπησαν το καμπανάκι μέσα μου.
"Ξέρεις πόσο σ'αγαπώ.." νιαούρισα καθώς είχα γίνει ντομάτα. Δάγκωσα την άκρη του δαχτύλου μου και περίμενα να τελειώσει το σιγανό του γέλιο.
"Και εγώ σ'αγαπω μικρό μαϊμουδάκι, όμως πρέπει να κοιμηθούμε..αύριο σχολείο" μου υπενθύμισε αλλά κατσούφιασα ξανά. Αν ήταν εδώ σίγουρα θα έκανε πολλά πραγματάκια μόλις αντίκριζε το υφάκι μου.
"Θα μείνεις μαζί μου μέχρι να κοιμηθώ, αλλιώς θα σε θάψω στην αυλή για να παριστάνεις το καρότο" γκρίνιαξα και έβγαλα ένα επιφώνημα ως ένδειξη ότι του έβγαζα γλώσσα.
"Ξέρω ότι μου έβγαλες γλώσσα αυτή την στιγμή και άμα ξανά γίνει θα την ρουφάω μέχρι να με παρακαλάς να κόψω" γούρλωσα τα μάτια μου και ύστερα τα μάγουλα μου τα τύλιξαν μικρές φλογίτσες.
"Θα ήθελα πολύ να ήσουν εδώ.." δήλωσα θλιμμένα, λες και είχα να τον δω αιώνες και έβαλα το κάτω χείλος μου μπροστά.
"Ωω άμα ήμουν εκεί μωρό μου, θα ήταν δύσκολο να κλείσουμε μάτι" χαχάνισε και είμαι σίγουρη ότι έχει πάρει αυτή την πονηρή έκφραση που αποδεικνύει ΠΟΛΛΆ.
"Μμ..ναι κάτι ξέρω" έμπηξα ένα γελάκι και έκλεισα τα μάτια μου κουρνιάζοντας στο μαξιλάρι που είχα αρπάξει και το φύλαξα στην αγκαλιά μου.
"Χαίρομαι που με ξέρεις τόσο καλά"
Γέλασα αρκετά χωρίς βέβαια να ανοίξω τα μάτια μου και βόλεψα το κεφάλι μου στο κρύο μαξιλάρι που κρατούσα.
Ακολούθησαν μερικά λεπτά σιωπής, μέχρι που..η ασφάλεια φώλιασε μέσα μου και ο γλυκός ύπνος ξεκίνησε να με παίρνει στον δικό του κόσμο.
"Καληνύχτα μαΐμουδάκι μου.." ακούστηκε η βαριά του φωνή και μέσα στον ύπνο μου έπιασα κάθε λέξη που είπε. Χαμογελώντας λοιπόν, άκουσα τον ήχο όταν τερματίζεται η κλήση και ήρεμη πλέον, κοιμήθηκα σαν πουλάκι.
[...]
"Δεν με ενδιαφέρει αν δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα για αυτό. Η κόρη μου ήταν τέσσερις μέρες στο νοσοκομείο και θα μπορούσε να ήταν και περισσότερες!"ούρλιαξε ο πατέρας μου στους καθηγητές και ύστερα η διευθύντρια μπήκε με φόρα μέσα.
Εγώ καθόμουν έξω στο παγκάκι, με τα βλέμματα των παιδιών τριγύρω να καραδοκούν. Οι φωνές του πατέρα μου ακούγονταν μέχρι το παραδίπλα σχολείο σίγουρα και δάγκωσα αγχωμένη τα χείλη μου.
"Μα κύριε Παπασταύρου.." είπε ο υποδιευθυντής θέλοντας να μαλακώσει τα πνεύματα αλλά ο πατέρας μου είχε όρεξη για παραπάνω καυγά. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε φουργιόζος έξω στο προαύλιο και γύρισε απότομα το σώμα του, τύνοντας τον δείκτη του προς τον υποδιευθυντή.
"Αν νομίζετε πως υπάρχει πιθανότητα να με κοροϊδέψετε είστε πολύ λάθος όλοι σας!! Ή κάνετε κάτι έγκαιρα, είτε μπορώ να σας πάρω τα πάντα και να φτάσετε σε σημείο να ζητιανεύεται στους δρόμους!" ούρλιαξε και όλοι μείνανε παγωτά.
Γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι οπότε δεν χωράνε οι ηρωισμοί από μεριάς τους. Θέλουν δεν θέλουν πρέπει να κάνουν κάτι οπωσδήποτε αλλιώς τους βλέπω να μάθουν σαν ποίημα το "μια οικονομική βοήθεια σας παρακαλώ"
"Εντάξει κύριε Παπασταύρου, δεν χρειάζεται να το φτάνουμε στα άκρα, θα λάβω τα μέτρα μου αμέσως" απάντησε σοβαρή η διευθύντρια και ειλικρινά αυτή την γυναίκα την έχω μέσα στην καρδιά μου.
"Το καλό που σας θέλω" γρύλισε ο πατέρας μου και μου έκλεισε το μάτι καθώς απομακρυνόταν για να πάει στις δουλειές του, τις οποίες άφησε πίσω.
Η διευθύντρια επέστρεψε με γρήγορα βήματα στο γραφείο της και σε δευτερόλεπτα η φωνή της ακούστηκε από τα μεγάλα ηχεία του σχολείου.
"Παρακαλώ, η Κλειώ Σωτηροπούλου και η Θωμαή Ιωαννίδου, να προσέλθουν στο γραφείο μου αυτή την στιγμή"
Η γαλήνη έφτασε, η χαρά μου που πρόκειται να τις αποβάλουν ήταν ολοφάνερη! Τουλάχιστον δεν θα έχω αυτή την κόκκινη αγελάδα του βάλτου μαζί με το μοσχαράκι της παρέα να μου κάνουν την ζωή κόλαση..
•••
"I WAS MADE FOR LOVING YOU BABYYY!" ούρλιαξα τραγουδώντας και κατέβηκα χοροπηδώντας τα σκαλοπάτια. Χόρευα παράλληλα και το θέαμα μου σίγουρα είναι για γέλια.
"Τι χαρές είναι αυτές κυρία μου;" ρώτησε η Δανάη σηκώνοντας το φρύδι της.
ΩΩ ΝΑΙΙ, ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗΗ!
Και αυτό γιατί ο γλυκός μου μπαμπούλης έκανε το θαύμα του! Η κόκκινη αγελάδα παύλα Κλειώ μαζί με το μοσχάρι της την Θωμαή, αποβλήθηκαν από το σχολείο λόγω βίας και άθλιας συμπεριφοράς!
Ο Άγγελος, έμεινε δίπλα μου αυτούς τους δύο μήνες που πήγαινα σε φυσικοθεραπευτή προκειμένου να καταφέρω να επουλώσω τα τραύματα στα πόδια και να περπατήσω κανονικά, διότι κούτσαινα αρκετά..
"Δεν μπορώ να είμαι χαρούμενη δηλαδή;;" δήλωσα φωνάζοντας ελαφρά και η Δανάη γέλασε δυνατά.
"Εύχομαι να είσαι κάθε μέρα έτσι" απάντησε με ένα τεράστιο χαμόγελο να κοσμεί την φάτσα της.
Τι γλυκιά!
"Ξέρεις τι έκανε ο μπαμπάς με την κηδεμονία;" ρώτησα αλλάζοντας θέμα τελείως και της Δανάης το ύφος μετατράπηκε σε σοβαρό.
"Νομίζω πως η κηδεμονία θα μεταφερθεί αποκλειστικά στον πατέρα σου, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Η μαμά σου μάλιστα θα μπει κρατητήριο" μοιράστηκε τα όσα γνωρίζει μαζί μου και μετατράπηκα σε παγοκολώνα.
Δεν θα πω πως δεν το ευχαριστήθηκα με όλη μου την καρδιά. Εννοείται πως το ευχαριστήθηκα και χρωστάω πολλά στον πατέρα μου για αυτή του την κίνηση.
Που ούτως ή άλλως.. είναι δικηγόρος και ξέρει κάθε κίνηση που πρέπει να πράξει με σκοπό να κερδίσει την κηδεμονία μας.
Τα κλειδιά στην πόρτα ακούστηκαν και ο χαρούμενος πατέρας μου πέρασε το κατώφλι της με ένα χαρτί στο χέρι του.
"Αποστολή εξε τελεστεί!" φώναξε περήφανος και στο τέλος γέλασε με την ευτυχία να στάζει από παντού.
"Πες μου ότι την πήρες!" φώναξε επίσης χαρούμενα η Δανάη. Ο πατέρας μου έγνεψε καταφατικά και μόλις μου πάτησε ένα περιποιημένο χαμόγελο έτρεξα στην αγκαλιά του.
Μπαμπά σ'αγαπω.
[...]
"Ετοιμάσου γαμώτο!" απομάκρυνα το κινητό από το αυτί μου για να μην πάθω καμία κάκωση και το τοποθέτησα ξανά στο αυτί μου για να ακούσω και πάλι μια εκνευρισμένη Αρετή να ουρλιάζει.
"ΑΜΑ ΞΑΝΑ ΠΕΙΣ ΟΧΙ ΘΑ ΕΡΘΩ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΚΟΥΡΕΨΩ ΓΟΥΛΊ ΚΥΡΙΑ ΡΌΖΑ!" ούρλιαξε και έσφιξα τα μάτια μου καθώς το αυτί μου ξεκίνησε να βουήζει.
"Ρε συ, τι ακριβώς θα κάνουμε εκεί πέρα;" ρώτησα μαζεμένα ακουμπώντας τους γοφούς μου στο στρώμα και η πλάτη μου ήρθε σε επαφή με τον τοίχο.
"Για εκατοστή φορά σήμερα..ΘΑ ΠΆΡΟΥΜΕ ΜΠΥΡΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΆΤΣΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΣΚΑΛΕΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΊΟΥ!!"
Μου την σπάει απίστευτα που φωνάζει ή μάλλον ΠΟΥ ΟΥΡΛΙΆΖΕΙ!
Τα κορίτσια είπαν μιας που καλοκαιριάζει και σε λίγο θα έχουμε τις εξετάσεις πάνω από το κεφάλι μας, να πάρουμε μπύρες από το περίπτερο και να κάτσουμε στο προαύλιο του σχολείου το βράδυ.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σκαρφαλώσω τα κάγκελα, τα οποία είναι ψηλά! Το σημαντικό και το φοβιστικό σε όλη την υπόθεση είναι ότι δεν έχω ιδέα πως σκαρφαλώνουν σε κάγκελα!
Εε δεν το κάνω και κάθε μέρα.
"Καταρχάς, να τα πάρουμε ένα ένα τα πράγματα. Δεν ξέρω πως να σκαρφαλώσω και μάλιστα θα είναι βράδυ δεσποινίς μου" γρύλισα βάζοντας ανοιχτή ακρόαση προκειμένου να τοποθετήσω λιποζάν στα ξερά μου χείλη.
"Θα σε βοηθήσουμε εμείς να μπεις και να βγεις από τα κάγκελα και δεύτερον, αν μου πεις ότι φοβάσαι θα γίνουμε από δύο χωριά χωριάτες. Αγάπη μου εφόσον θα έχεις εμάς ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ ΑΝΗΣΥΧΕΊΣ;;;"
Εδώ που τα λέμε έχει ένα δίκιο. Νέες εμπειρίες μωρέ!
"Και τα αγόρια;" ρώτησα καθώς κοκκίνησα. Ναι μωρέ, δεν θέλω καθόλου να είναι και εκείνος μαζί μας..
No no!
"Θα έρθουν αργότερα" απάντησε αμέσως αφήνοντας να ηχήσει το γέλιο της.
"Καλά..καλά εντάξει, με έπεισες"
Ας το δοκιμάσω και αυτό..
"Χαίρομαι που το κατάφερα"
Γελάσαμε και οι δυο με τις μαλακίες μας και τερμάτισα την κλήση με σκοπό να ετοιμαστώ. Οι ζέστες έχουν ξεκινήσει από τώρα, μιας που είναι άνοιξη και σιγά σιγά θα βουτήξουμε και σε θάλασσες!
Όμως, θα πάμε βράδυ εκεί..και το βράδυ έχει ψύχρα. Αρκετή ψύχρα και επειδή δεν θέλω να αρρωστήσω θα βάλω ένα ωραιότατο κολάν και ΦΥΣΙΚΆ, την υπέροχη φούτερ του Άγγελου.
Χαμογέλασα σατανικά και την άρπαξα από την ντουλάπα εφόσον την άνοιξα διάπλατα και άρπαξα επίσης ένα μαύρο κολάν. Εφόσον αφαίρεσα τις πυτζάμες μου και χάζεψα λιγάκι το σώμα μου στον καθρέφτη του δωματίου μου, πέρασα τα ρούχα μέσα στο σώμα μου και χαμογέλασα με το αποτέλεσμα.
Μμ..λες να βαφτώ λιγάκι;
Σκέφτομαι απλά να τοποθετήσω λίγη μάσκαρα και ένα απαλό κραγιονάκι. Άρπαξα τα δύο αυτά πραγματάκια που πρόκειται να βάλω στα μούτρα μου και ξεκίνησα.
Η ώρα είναι είδη εννιά μισή και δέκα πρέπει να είμαι στην πλατεία για να πάμε στο σχολείο μου.
Χτένισα τα μαλλάκια μου ύστερα από το απλό μου «μακιγιάζ» που δημιούργησα και κοίταξα το είδωλο μου για άλλη μια φορά στον καθρέφτη.
Είναι από τις λίγες φορές που αναγνωρίζω την ομορφιά μου και πάτησα ένα τεράστιο χαμόγελο στον εαυτό μου. Εφόσον, βγήκα από το δωματιάκι μου διέσχισα τον διάδρομο τρέχοντας και κατέβηκα τις σκάλες χοροπηδώντας για δεύτερη φορά σήμερα.
Ώρα να ενημερώσω τον πατέρα μου πως θα βγώ. Άνοιξα την συρώμενη πόρτα με δύναμη και αντίκρισα τον πατέρα μου να αναπηδάει πάνω στην καρέκλα και να κλείνει τα μάτια του απότομα.
"Βρε Ρόζα!" τόνισε έντονα αφήνοντας τα χαρτιά πάνω στο ομοιόμορφο ξύλο με δύναμη. Μάζεψα τα δάχτυλα μου και τα άφησα να παίξουν τον αμήχανο παιχνίδι τους.
"Συγνώμη..δεν το ήθελα" παραδέχτηκα και δάγκωσα το κάτω μου χείλος από την ντροπή μου που τον τρόμαξα έτσι. Τον διέκοψα από την δουλειά του και φαινόταν τόσο συγκεντρωμένος που σίγουρα εξαιτίας μου έχασε την σειρά του..
Το βλέμμα του υψώθηκε και μόλις με αντίκρισε ντυμένη έτσι και το πρόσωπο μου να λάμπει -υποτίθεται- ξέχασε όλα του τα νεύρα και μου χαμογέλασε.
"Που θα πάει το κορίτσι μου;" ρώτησε ήρεμος. Χαμογέλασα αμήχανα και δάγκωσα την άκρη του δαχτύλου μου.
"Ήρθα να σε ενημερώσω πως θα βγώ..δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσω, αλλά λογικά να με φέρει ο Άγγελος" δήλωσα και το ύφος του παρέμεινε χαμογελαστό και ζεστό.
"Να πας και να γυρίσεις ότι ώρα θέλεις"
Φυσικά μόλις άκουσε το όνομα Άγγελος, μου επιτρέπει να γυρίσω ότι ώρα γουστάρω. Από τότε τον έχει πλήρη εμπιστοσύνη και φαίνεται πως τον συμπαθεί αρκετά.
"Ευχαριστώ μπαμπά μου" τον φίλησα στο μάγουλο εφόσον πλησίασα το σώμα του και τον χαιρέτησα με μια αγκαλιά.
Ο Σέρλοκ σίγουρα με περιμένει έξω και συγκεκριμένα στο γκαράζ γιατί ο μπαμπάς μου δεν δίστασε να τον ενημερώσει ξανά. Και όπως είπα, οι προβλέψεις μου βγήκαν αληθινές. Ο Σέρλοκ στεκόταν στο γκαράζ, ανοίγοντας το με σκοπό να βγάλει το αμάξι του.
"Καλησπέρα μικρή" είπε χωρίς βέβαια να με αντικρίσει και χαμογέλασα πλατιά.
"Καλησπέρα και σε σένα Βασίλη"
Ο Σέρλοκ, τοποθέτησε το σώμα του στην θέση του οδηγού και έβαλε μπρος την μηχανή. Σταύρωσα τα χέρια μου περιμένοντας να βγάλει το μεγάλο κατάμαυρο τζιπ και να φύγουμε επιτέλους.
Η ώρα είναι δέκα παρά δέκα. Είμαι σίγουρη ότι θα αργήσω και θα πρέπει να βιαστούμε! Το τζιπ σταμάτησε ακριβώς δίπλα μου και με γρήγορο βηματισμο άνοιξα την πόρτα και εισέβαλα μέσα με έναν σάλτο.
"Γρήγορα αν μπορείς σε παρακαλώ γιατί θα αργήσω" δήλωσα ευγενικά, καθώς το χαμόγελο δεν έφυγε από τα χείλη μου. Μόλις άκουσε το κλικ της ζώνης το αμάξι ξεκίνησε χωρίς να απαντήσει σε αυτό που του είπα.
Ύστερα από κάποια λεπτά το πράσινο τοπίο έκανε μπαμ στους οφθαλμούς μου και έμεινα ακίνητη να το χαζεύω. Αν και βράδυ, παραμένει το ίδιο όμορφο.
"Ποια άραγε έχει γενέθλια αύριο;" χαχάνισε ο Βασίλης παύλα Σέρλοκ Χολμς. Εντυπωσιάστηκα με το γεγονός πως γνωρίζει την ημερομηνία για τα γενέθλια μου αλλά αργότερα θυμήθηκα πως ο πατέρας μου ευθύνεται για αυτό.
Κάτι μου ετοιμάζει, δεν εξηγείται αλλιώς.
"Μμ..να σκεφτώ. Μια κλαψιάρα κοπέλα μάλλον έτσι;" ρώτησα και καλά ανίξερη και ο Σέρλοκ χτύπησε το τιμόνι εξαιτίας του γέλιου του.
"Διόρθωση, ένα γλυκύτατο κορίτσι που αυτή την στιγμή πετάει από την χαρά της"
Τον αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο. Τον αντίκρισα συγκινημένη και του χάρισα ένα υπέροχο χαμόγελο.
Η ταχύτητα του αυξήθηκε και σε λίγα λεπτά, μπήκαμε μέσα στην περιοχή. Είναι άπαιχτος..έκανε την διαδρομή από ένα τέταρτο σε δέκα λεπτά και θα είναι ακριβώς και λίγα λεπτά αργότερα στην ώρα μου.
ΕΝΑ ΓΛΕΙΦΙΤΖΟΎΡΙ ΔΏΡΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΕΡΛΟΚ!
Με φράουλα συγκεκριμένα..
Για μένα θα πάρω με λεμόνι! Χιχι!