"ၿဖိဳးအိမ္"
"လာပီကိုဘုန္း"
အေပၚထပ္မွာစာလုပ္ေနတုန္း ကိုဘုန္းရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္ေအာက္ကိုဆင္းသြားလိုက္သည္ ကိုဘုန္းနဲ႕အတူ ဧည့္ခန္းမွာမိန္းခေလးတေယာက္ကိုပါတြဲေတြလိုက္သည္။
"ဒီကိုလာေလ"
"ဟုတ္"
လြတ္ေနတဲ့ကိုဘုန္းေဘးနားကိုဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"ဒါက ငါဟိုေန႕ကေျပာတဲ့ ငါ့ဧည့္သည္ဆိုတာ"
"ဟုတ္"
"သူ႕နာမည္က မဝတ္ရည္တဲ့
ပီးေတာ့သူက က်ေနာ့ညီေလး ၿဖိဳးအိမ္ငယ္တဲ့ မ"
"ခ်စ္စရာေလးဘဲေနာ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ၿဖိဳးအိမ္ မင္းအခန္းကပစၥည္းေတြကိုေနရာ ေ႐ြ႕လိုက္ သူမင္းအခန္းမွာေနလိမ့္မယ္
မင္းကငါတူတူလာေနလိုက္"
"ဟုတ္"
ၿဖိဳးအိမ္က အေပၚကိုျပန္တက္သြားတာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔လဲအလုပ္ကိစၥကိုသာဆက္ၿပီးေျပာျဖစ္ၾကသည္။
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
"ေမာင္ မပီးေသးဘူးလား"
"လာပီကိုကို"
ခဏၾကာေတာ့ အိတ္ႀကီးအိတ္ငယ္ေတြကိုဆြဲကာ အနားကိုေရာက္လာသည္။
"ဘာေတြလဲ ေမာင္"
"ေၾသာ္ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ေဒၚေလးတို႔အတြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြပါ"
"ေမာင္ ဘယ္ခ်ိန္ကသြားဝယ္လိုက္တာလဲ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးမလိုပါဘူး"
"အာ ကိုကိုကလဲ ကိုကို႔ကိုပိုင္ခ်င္ေတာ့
ဆိုင္တဲ့သူကိုဖားထားမွ ရမွာေပါ့"
"ေမာင္ကေတာ့ ေျပာေတာ့မယ္"
"ဟုတိတယ္ေလ ေမာင္ ကိုကို႔ကိုေျပာပီးပီဘဲ ဒီေန႕ ကိုကို႔ေဒၚေလးဆီက ေမာင္ကိုကို႔ကို ေတာင္းမွာလို႔"
"ေမာင္"
"ဘာလဲ ကိုကိုက ေမာင္ေနာက္ေနတယ္လို႔ထင္တာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရယ္"
"အင္ ဒါဆို ေမာင္တို႔သြားၾကမယ္ေလ"
"ဟုတ္ပီ သြားၾကမယ္"
ၤ
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
"ငၿဖိဳး မင္းကုတင္ေပၚအိပ္လိုက္ ငါေအာက္မွာဘဲအိပ္လိုက္မယ္"
"မဟုတ္တာ ကိုဘုန္းအေပၚမွာဘဲအိပ္လိုက္ပါ"
"ငါကရတယ္ မင္းအိပ္လိုက္"
"ဒါဆိုလဲ ႏွစ္ေယာက္တုူတူအိပ္ၾကမယ္ေလ ကုတင္ကအက်ယ္ႀကီးကို ပီးေတာ့
က်ေနာ္လဲအိပ္တာမၾကမ္းပါဘူး"
"ရတယ္ မင္းဘဲအိပ္လိုက္"
ေခါင္းအုံးနဲ႕ ေစာင္ပါးတထည္ကိုယူပီး
ေအာက္မွာအိပ္ဖို႔ျပင္ေနေသာ ကိုဘုန္းေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနရသည္။
"အိပ္ေတာ့ေလ"
"ကိုဘုန္းက တကယ္ေအာက္မွာအိပ္မလို႔လား"
"အင္း"
"ဘာလို႔လဲ က်ေနာ္နဲ႕အိပ္ရတာ သေဘာမက်လိဳ႕လား"
"အိုဟို ဒီေကာင္ကေတာ့ စကားကို
ေသခ်ာေျပာစမ္း တေယာက္ေယာက္မ်ားၾကားသြာရင္ မင္းနဲ႕ငါ့ကိုအထင္လြဲကုန္အုံးမယ္"
"ဒါဆို ကိုဘုန္းအေပၚမွာ တက္အိပ္ေလ"
"ငါ ဒီမွာအဆင္ေျပတယ္လို႔ အိပ္ေတာ့ ငါအိပ္ပီ"
စကားစကိုျဖတ္ပီး ၿဖိဳးအိမ္ငယ္ကို ေက်ာေပးကာ လွဲခ်လိဳက္သည္။
အတန္ၾကာသည္အထိဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲတိတ္ဆိတ္သြားတာေၾကာင့္ ၿဖိဳးအိမ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းက်ေနာ္သိလိုက္သည္။
"ကိုဘုန္း အိပ္ပီလား"
"ဟမ္ မင္းမအိပ္ေသးဘူးလား"
ေမးတာကတျခား ေျပာလာတာကတျခားေၾကာင့္ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုသာအျပစ္တင္မိသည္။
"ကိုဘုန္း အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ"
"ဘာလို႔လဲ"
"ကိုဘုန္းခ်စ္ဖူးလား"
"မင္းအခ်စ္ကိုခံစားတတ္ေနပီလား"
ၿဖိဳးအိမ္က မ်က္ႏွာက်က္ကိုၾကည့္ေနရာကေန က်ေနာ့ဘက္လွည့္လာသည္။
"က်ေနာ္မသိဘူး"
"အင္"
က်ေနာ္သက္ျပင္းရွည္တခ်က္ခ်ကာ ၿဖိဳးအိမ္ရဲ႕အေမးကိုေျဖလိုက္သည္။
"မင္းသူနဲ႕ေတြ႕ရင္ေပ်ာ္လား"
"ေပ်ာ္တယ္ သူနဲ႕အတူရွိေနရတာကိုေပ်ာ္တယ္"
"သူ႕ကိုတျခားသူနဲ႕တြဲျမင္ရရင္ေကာ"
"မႀကိဳက္ဘူး သူ႕အနားမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ဘဲရွိခ်င္တာ"
"သူဝမ္းနည္းေနရင္ေကာ"
"က်ေနာ္လဲဝမ္းနည္းတယ္ "
"မင္းခ်စ္တတ္ေနပီဘဲ"
"ဟင္"
"ဟုတ္တယ္ မင္းခ်စ္တတ္ေနပီ"
"အခ်စ္ဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳးလား ကိုဘုန္း"
"အင္"
"....."
"မင္းငါ့ကိုရင္ဖြင့္ခ်င္လား ငါနားေထာင္ေပးမယ္"
ငၿဖိဳးက ေခါင္းေလးၿငိမ့္ကာ သူ႕ေခါင္းအုံးဆြဲပီး က်ေနာ့ေဘးမွာလွဲခ်လိဳက္သည္။
"သူက က်ေနာ့အေပၚအရမ္းေကာင္းတာ
တခါတေလ သူစိတ္အလိုမက်တဲ့အခ်ိန္ကလြဲလို႔ေပါ့"
"အဟင္း"
က်ေနာ္တခ်က္ၿပဳံးမိပါသည္။
"သူ က်ေနာ့အေပၚ ဘယ္နာက်င္မူကိုမဆိုေပးလဲက်ေနာ္ခံနိုင္တယ္
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္မဟုတ္ဘဲ တျခားတေယာက္ကိုၿပဳံးျပတာ အေရးေပးတာ ဂ႐ုစိုက္တာေတြကို က်ေနာ္မႀကိဳက္ဘူး
အဲ့အၿပဳံးေတြကို က်ေနာ္တေယာက္တည္းပိုင္ခ်င္တာ အဟက္ က်ေနာ္ အတၱႀကီးသြားတယ္မလား"
"မင္းမမွားပါဘူး "
"က်ေနာ္ သူ႕ကိုခ်စ္ေနမိတာလားဆိုတာ မသိဘူး "
"ဒါဆို မင္းဖြင့္ေျပာဖို႔ မႀကိဳးစားၾကည့္တာလဲ"
"မျဖစ္နိုင္လို႔ေပါ့ က်ေနာ္တို႔ဘဝ ေနနဲ႕လလိုဘဲ ဘယ္ေတာ့မွေပါင္းစပ္ခြင့္ရမွာမဟုတ္ဘူး"
"ေပါင္းစပ္ျခင္းတဲ့စိတ္ရွိရင္ေတာ့ ရပါတယ္"
"အင္"
"အိပ္ေတာ့ ေနာက္က်ေနပီ"
"က်ေနာ္ကိုဘုန္းေဘးမွာအိပ္လို႔ရမလား"
ရတယ္ မင္းသေဘာေလ"
က်ေနာ္တို႔ၾကားက ေလထုကတိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္ ။
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
"ကိုဘုန္း နိုးပီလား"
"အင္း"
"ဟန္ နိုးေနတာၾကာပီလား "
"မၾကာေသးပါဘူး မ မနက္စာစားရေအာင္ေလ"
သူမက ကိုဘုန္းလက္ကိုခ်ိတ္လ်က္ ရယ္ေမာစြာ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းသြားသည္။
"က်ေနာ္ကအပိုလူ လိုပါဘဲလား အဟက္"
ေျခာက္ကပ္စြာရယ္လိုက္ပီး
ေအာက္ထပ္ကို လိုက္ဆင္းလိုက္သည္။
"ဟင္းေတြက အစုံပါဘဲလား အငယ္ေလးခ်က္ထားတာလား"
"ဗ်ာ"
သူမသုံးတဲ့ နာမ္စားေၾကာင့္ ကိုဘုန္းေကာက်ေနာ္ပါ ေၾကာင္အစြာ သူမကို
ၾကည့္ေနမိေတာ့ သူမက ေျဖရွင္းခ်က္ကိုလ်င္ျမန္စြာေပးေတာ့သည္။
"ေၾသာ္ မ က ၿဖိဳးအိမ္ငယ္လို႔မေခၚခ်င္လို႔ေလ အဲ့တာကသူစိမ္းဆန္တယ္မလား ဒါေၾကာင့္ပါ မ ေခၚလို႔ရတယ္မလား"
"ဟုတ္ ရပါတယ္"
"အငယ္ေလးက ေတာ္လိုက္တာ"
"အဲ့လိုလဲမဟုတ္ပါဘူး ဟီး"
"ဒါဆို မ ျမည္းၾကည့္လိုက္အုံးမယ္ ဟန္
ေရာ့ထည့္စားေလ"
ကိုဘုန္းပန္းကန္ထဲကို ငါးထည့္ေပးတာ ျမင္ေတာ့က်ေနာ့လ်င္ျမန္စြာ ျပန္ယူလိုက္သည္ ။ေသခ်ာေပါက္ ကိုဘုန္းေကာ ဟိုအမကပါ က်ေနာ့ကိုေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။
"ဟို ကိုဘုန္းက ငါးနဲ႕မတည့္လို႔ပါ"
"ဟင္ ဟန္ မ ေတာင္းပန္ပါတယ္ မ တမင္လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး"
"ရပါတယ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"အင္ ဒါဆို ဒီအ႐ြက္ေၾကာ္ေလးစားေနာ္"
"ဟုတ္ မ"
ထမင္းစားပြဲဝိုင္းမွာေတာင္ က်ေနာ္က
ကိုယ္ေပ်ာက္ေနသေယာင္။
"ငၿဖိဳးထည့္စားေလ "
ကိုဘုန္းက က်ေနာ့ပန္းကန္ထဲကို ၾကက္သားဟင္းထည့္ေပးလာသည္။
"မင္းႀကိဳက္တယ္မလား မ်ားမ်ားစားေနာ္"
"ဟုတ္"
သုံးေယာက္လုံးထမင္းကိုသာ ဆက္စားရင္း ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္ေတာ့ေပ။
အဟြတ္ ဟြတ္!!
"ဟန္ ရလား"
"ကိုဘုန္းရလား"
က်ေနာ္နဲ႕ ဟိုအမက တူညီစြာေဘးကေသာက္ေရခြက္ကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။
"အင္းရတယ္ ခဏေနာ္"
ကိုဘုန္းက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကမ္းတဲ့ေရခြက္ကို မယူအားဘဲ သန႔္စင္ခန္းဘက္ကိုေျပးသြားသည္။
"ဟန္ ရရဲ႕လားမသိဘူး မ သြားၾကည့္လိုက္အုံးမယ္ ငယ္ေလး"
"ဟုတ္ မ"
သူမက က်ေနာ့ကိုႏူတ္ဆက္ပီး ကိုဘုန္းေနာက္ကိုလိုက္သြားသည္။
စားပြဲေပၚက ဟင္းခြက္အခ်ိဳ႕နဲ႕ က်ေနာ္က
အသုံးမဝင္စြာက်န္ေနခဲ့သည္။
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
"ဟန္ နင္ရရဲ႕လား ငါေပးတဲ့ေဆးေတြ မေသာက္ဘူးလား"
ဝတ္ရည္နဲ႕ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ေပါင္းလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြသာ
က်ေနာ့ေရာဂါအေၾကာင္းကို ေျပာျပပီး
သူမကိုအကူညီေတာင္းထားရျခင္းပင္။
"အင္"
ဘာ!
"အရမ္းမေအာ္ပါနဲ႕ ကေလးၾကားသြားအုံးမယ္"
"နင္ ငါေျပာတာကို နားမေထာင္ရင္ ငါ သူ႕ကိုအကုန္လုံးေျပာလိုက္မွာ"
"အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႕ ငါ နားေထာင္ပါ့မယ္
ပီးေတာ့ အခုငါတို႔ဟန္ေဆာင္စရာမလိုေတာ့ဘူးထင္တယ္"
"ဘာလို႔လဲ"
"ကေလးက မေန႕ညက ငါ့ကိုေျပာတယ္
သူခ်စ္ရမယ့္သူကိုေတြ႕ေနပီတဲ့"
"....."
"ငါေဆးေတြေသာက္လဲ ဘာထူးေတာ့မွာလဲ ငါ အရာအားလုံးကိုလြတ္ခ်လိဳ႕ရပီ"
"ဟန္ နင္ကေတာ့ဟာ"
"ငါတို႔သြားရေအာင္ အရမ္းၾကာေနရင္ ကေလးတမ်ိဳ းထင္ေနအုံးမယ္"
"အင္း"
စကားလက္စျဖတ္ပီး မီးဖိုေဆာင္ကိုသာျပန္သြားလိုက္သည္။
"မင္း စားပီးသြားပီလား"
"ဟုတ္"
"ဒါဆိုလဲ သြားျပင္ဆင္ေတာ့ေလ ေက်ာင္းသြားရမယ္မလား ငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"ဟူတ္"
ထမင္းကိုဆက္မစားဘဲေတြေဝစြာထိုင္ေနတဲ့ ဟန္ ကိုၾကည့္ပီး အားမရျဖစ္မိသည္
သူခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ ဟိုကေလးကိုထုတ္ေျပာသင့္သည္မဟုတ္လား အခုလိုေတမိလုပ္ေနေတာ့ ပင္ပန္းသည္ကသူပင္
မျဖစ္ပါသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ကိုယ္ပါမွျဖစ္ေတာ့မည္။
#ေပါက္စ
"ဖြိုးအိမ်"
"လာပီကိုဘုန်း"
အပေါ်ထပ်မှာစာလုပ်နေတုန်း ကိုဘုန်းရဲ့ခေါ်သံကြောင့်အောက်ကိုဆင်းသွားလိုက်သည် ကိုဘုန်းနဲ့အတူ ဧည့်ခန်းမှာမိန်းခလေးတယောက်ကိုပါတွဲတွေလိုက်သည်။
"ဒီကိုလာလေ"
"ဟုတ်"
လွတ်နေတဲ့ကိုဘုန်းဘေးနားကိုဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"ဒါက ငါဟိုနေ့ကပြောတဲ့ ငါ့ဧည့်သည်ဆိုတာ"
"ဟုတ်"
"သူ့နာမည်က မဝတ်ရည်တဲ့
ပီးတော့သူက ကျနော့ညီလေး ဖြိုးအိမ်ငယ်တဲ့ မ"
"ချစ်စရာလေးဘဲနော်"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ဖြိုးအိမ် မင်းအခန်းကပစ္စည်းတွေကိုနေရာ ရွေ့လိုက် သူမင်းအခန်းမှာနေလိမ့်မယ်
မင်းကငါတူတူလာနေလိုက်"
"ဟုတ်"
ဖြိုးအိမ်က အပေါ်ကိုပြန်တက်သွားတာကြောင့် ကျနော်တို့လဲအလုပ်ကိစ္စကိုသာဆက်ပြီးပြောဖြစ်ကြသည်။
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
"မောင် မပီးသေးဘူးလား"
"လာပီကိုကို"
ခဏကြာတော့ အိတ်ကြီးအိတ်ငယ်တွေကိုဆွဲကာ အနားကိုရောက်လာသည်။
"ဘာတွေလဲ မောင်"
"သြော် ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်လေးတို့အတွက် လက်ဆောင်ပစ္စည်းတွေပါ"
"မောင် ဘယ်ချိန်ကသွားဝယ်လိုက်တာလဲ ဒီလောက်အများကြီးမလိုပါဘူး"
"အာ ကိုကိုကလဲ ကိုကို့ကိုပိုင်ချင်တော့
ဆိုင်တဲ့သူကိုဖားထားမှ ရမှာပေါ့"
"မောင်ကတော့ ပြောတော့မယ်"
"ဟုတိတယ်လေ မောင် ကိုကို့ကိုပြောပီးပီဘဲ ဒီနေ့ ကိုကို့ဒေါ်လေးဆီက မောင်ကိုကို့ကို တောင်းမှာလို့"
"မောင်"
"ဘာလဲ ကိုကိုက မောင်နောက်နေတယ်လို့ထင်တာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး မောင်ရယ်"
"အင် ဒါဆို မောင်တို့သွားကြမယ်လေ"
"ဟုတ်ပီ သွားကြမယ်"
ၤ
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
"ငဖြိုး မင်းကုတင်ပေါ်အိပ်လိုက် ငါအောက်မှာဘဲအိပ်လိုက်မယ်"
"မဟုတ်တာ ကိုဘုန်းအပေါ်မှာဘဲအိပ်လိုက်ပါ"
"ငါကရတယ် မင်းအိပ်လိုက်"
"ဒါဆိုလဲ နှစ်ယောက်တုူတူအိပ်ကြမယ်လေ ကုတင်ကအကျယ်ကြီးကို ပီးတော့
ကျနော်လဲအိပ်တာမကြမ်းပါဘူး"
"ရတယ် မင်းဘဲအိပ်လိုက်"
ခေါင်းအုံးနဲ့ စောင်ပါးတထည်ကိုယူပီး
အောက်မှာအိပ်ဖို့ပြင်နေသော ကိုဘုန်းကြောင့် ကုတင်ပေါ်မှာငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေရသည်။
"အိပ်တော့လေ"
"ကိုဘုန်းက တကယ်အောက်မှာအိပ်မလို့လား"
"အင်း"
"ဘာလို့လဲ ကျနော်နဲ့အိပ်ရတာ သဘောမကျလို့လား"
"အိုဟို ဒီကောင်ကတော့ စကားကို
သေချာပြောစမ်း တယောက်ယောက်များကြားသွာရင် မင်းနဲ့ငါ့ကိုအထင်လွဲကုန်အုံးမယ်"
"ဒါဆို ကိုဘုန်းအပေါ်မှာ တက်အိပ်လေ"
"ငါ ဒီမှာအဆင်ပြေတယ်လို့ အိပ်တော့ ငါအိပ်ပီ"
စကားစကိုဖြတ်ပီး ဖြိုးအိမ်ငယ်ကို ကျောပေးကာ လှဲချလိုက်သည်။
အတန်ကြာသည်အထိဘာမှမပြောတော့ဘဲတိတ်ဆိတ်သွားတာကြောင့် ဖြိုးအိမ် အိပ်ပျော်သွားမှန်းကျနော်သိလိုက်သည်။
"ကိုဘုန်း အိပ်ပီလား"
"ဟမ် မင်းမအိပ်သေးဘူးလား"
မေးတာကတခြား ပြောလာတာကတခြားကြောင့် ကိုယ့်ပါးစပ်ကိုသာအပြစ်တင်မိသည်။
"ကိုဘုန်း အချစ်ဆိုတဲ့အရာကဘယ်လိုမျိုးလဲ"
"ဘာလို့လဲ"
"ကိုဘုန်းချစ်ဖူးလား"
"မင်းအချစ်ကိုခံစားတတ်နေပီလား"
ဖြိုးအိမ်က မျက်နှာကျက်ကိုကြည့်နေရာကနေ ကျနော့ဘက်လှည့်လာသည်။
"ကျနော်မသိဘူး"
"အင်"
ကျနော်သက်ပြင်းရှည်တချက်ချကာ ဖြိုးအိမ်ရဲ့အမေးကိုဖြေလိုက်သည်။
"မင်းသူနဲ့တွေ့ရင်ပျော်လား"
"ပျော်တယ် သူနဲ့အတူရှိနေရတာကိုပျော်တယ်"
"သူ့ကိုတခြားသူနဲ့တွဲမြင်ရရင်ကော"
"မကြိုက်ဘူး သူ့အနားမှာ ကျနော်တစ်ယောက်ဘဲရှိချင်တာ"
"သူဝမ်းနည်းနေရင်ကော"
"ကျနော်လဲဝမ်းနည်းတယ် "
"မင်းချစ်တတ်နေပီဘဲ"
"ဟင်"
"ဟုတ်တယ် မင်းချစ်တတ်နေပီ"
"အချစ်ဆိုတာ ဒီလိုမျိုးလား ကိုဘုန်း"
"အင်"
"....."
"မင်းငါ့ကိုရင်ဖွင့်ချင်လား ငါနားထောင်ပေးမယ်"
ငဖြိုးက ခေါင်းလေးငြိမ့်ကာ သူ့ခေါင်းအုံးဆွဲပီး ကျနော့ဘေးမှာလှဲချလိုက်သည်။
"သူက ကျနော့အပေါ်အရမ်းကောင်းတာ
တခါတလေ သူစိတ်အလိုမကျတဲ့အချိန်ကလွဲလို့ပေါ့"
"အဟင်း"
ကျနော်တချက်ပြုံးမိပါသည်။
"သူ ကျနော့အပေါ် ဘယ်နာကျင်မူကိုမဆိုပေးလဲကျနော်ခံနိုင်တယ်
ဒါပေမဲ့ ကျနော်မဟုတ်ဘဲ တခြားတယောက်ကိုပြုံးပြတာ အရေးပေးတာ ဂရုစိုက်တာတွေကို ကျနော်မကြိုက်ဘူး
အဲ့အပြုံးတွေကို ကျနော်တယောက်တည်းပိုင်ချင်တာ အဟက် ကျနော် အတ္တကြီးသွားတယ်မလား"
"မင်းမမှားပါဘူး "
"ကျနော် သူ့ကိုချစ်နေမိတာလားဆိုတာ မသိဘူး "
"ဒါဆို မင်းဖွင့်ပြောဖို့ မကြိုးစားကြည့်တာလဲ"
"မဖြစ်နိုင်လို့ပေါ့ ကျနော်တို့ဘဝ နေနဲ့လလိုဘဲ ဘယ်တော့မှပေါင်းစပ်ခွင့်ရမှာမဟုတ်ဘူး"
"ပေါင်းစပ်ခြင်းတဲ့စိတ်ရှိရင်တော့ ရပါတယ်"
"အင်"
"အိပ်တော့ နောက်ကျနေပီ"
"ကျနော်ကိုဘုန်းဘေးမှာအိပ်လို့ရမလား"
ရတယ် မင်းသဘောလေ"
ကျနော်တို့ကြားက လေထုကတိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည် ။
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
"ကိုဘုန်း နိုးပီလား"
"အင်း"
"ဟန် နိုးနေတာကြာပီလား "
"မကြာသေးပါဘူး မ မနက်စာစားရအောင်လေ"
သူမက ကိုဘုန်းလက်ကိုချိတ်လျက် ရယ်မောစွာ အောက်ထပ်ကိုဆင်းသွားသည်။
"ကျနော်ကအပိုလူ လိုပါဘဲလား အဟက်"
ခြောက်ကပ်စွာရယ်လိုက်ပီး
အောက်ထပ်ကို လိုက်ဆင်းလိုက်သည်။
"ဟင်းတွေက အစုံပါဘဲလား အငယ်လေးချက်ထားတာလား"
"ဗျာ"
သူမသုံးတဲ့ နာမ်စားကြောင့် ကိုဘုန်းကောကျနော်ပါ ကြောင်အစွာ သူမကို
ကြည့်နေမိတော့ သူမက ဖြေရှင်းချက်ကိုလျင်မြန်စွာပေးတော့သည်။
"သြော် မ က ဖြိုးအိမ်ငယ်လို့မခေါ်ချင်လို့လေ အဲ့တာကသူစိမ်းဆန်တယ်မလား ဒါကြောင့်ပါ မ ခေါ်လို့ရတယ်မလား"
"ဟုတ် ရပါတယ်"
"အငယ်လေးက တော်လိုက်တာ"
"အဲ့လိုလဲမဟုတ်ပါဘူး ဟီး"
"ဒါဆို မ မြည်းကြည့်လိုက်အုံးမယ် ဟန်
ရော့ထည့်စားလေ"
ကိုဘုန်းပန်းကန်ထဲကို ငါးထည့်ပေးတာ မြင်တော့ကျနော့လျင်မြန်စွာ ပြန်ယူလိုက်သည် ။သေချာပေါက် ကိုဘုန်းကော ဟိုအမကပါ ကျနော့ကိုကြောင်ကြည့်နေသည်။
"ဟို ကိုဘုန်းက ငါးနဲ့မတည့်လို့ပါ"
"ဟင် ဟန် မ တောင်းပန်ပါတယ် မ တမင်လုပ်တာမဟုတ်ပါဘူး"
"ရပါတယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
"အင် ဒါဆို ဒီအရွက်ကြော်လေးစားနော်"
"ဟုတ် မ"
ထမင်းစားပွဲဝိုင်းမှာတောင် ကျနော်က
ကိုယ်ပျောက်နေသယောင်။
"ငဖြိုးထည့်စားလေ "
ကိုဘုန်းက ကျနော့ပန်းကန်ထဲကို ကြက်သားဟင်းထည့်ပေးလာသည်။
"မင်းကြိုက်တယ်မလား များများစားနော်"
"ဟုတ်"
သုံးယောက်လုံးထမင်းကိုသာ ဆက်စားရင်း ဘာစကားမှမပြောဖြစ်တော့ပေ။
အဟွတ် ဟွတ်!!
"ဟန် ရလား"
"ကိုဘုန်းရလား"
ကျနော်နဲ့ ဟိုအမက တူညီစွာဘေးကသောက်ရေခွက်ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။
"အင်းရတယ် ခဏနော်"
ကိုဘုန်းက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးကမ်းတဲ့ရေခွက်ကို မယူအားဘဲ သန့်စင်ခန်းဘက်ကိုပြေးသွားသည်။
"ဟန် ရရဲ့လားမသိဘူး မ သွားကြည့်လိုက်အုံးမယ် ငယ်လေး"
"ဟုတ် မ"
သူမက ကျနော့ကိုနူတ်ဆက်ပီး ကိုဘုန်းနောက်ကိုလိုက်သွားသည်။
စားပွဲပေါ်က ဟင်းခွက်အချို့နဲ့ ကျနော်က
အသုံးမဝင်စွာကျန်နေခဲ့သည်။
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
"ဟန် နင်ရရဲ့လား ငါပေးတဲ့ဆေးတွေ မသောက်ဘူးလား"
ဝတ်ရည်နဲ့ ကျနော်က ငယ်ငယ်လေးတည်းက ပေါင်းလာတဲ့သူငယ်ချင်းတွေသာ
ကျနော့ရောဂါအကြောင်းကို ပြောပြပီး
သူမကိုအကူညီတောင်းထားရခြင်းပင်။
"အင်"
ဘာ!
"အရမ်းမအော်ပါနဲ့ ကလေးကြားသွားအုံးမယ်"
"နင် ငါပြောတာကို နားမထောင်ရင် ငါ သူ့ကိုအကုန်လုံးပြောလိုက်မှာ"
"အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့ ငါ နားထောင်ပါ့မယ်
ပီးတော့ အခုငါတို့ဟန်ဆောင်စရာမလိုတော့ဘူးထင်တယ်"
"ဘာလို့လဲ"
"ကလေးက မနေ့ညက ငါ့ကိုပြောတယ်
သူချစ်ရမယ့်သူကိုတွေ့နေပီတဲ့"
"....."
"ငါဆေးတွေသောက်လဲ ဘာထူးတော့မှာလဲ ငါ အရာအားလုံးကိုလွတ်ချလို့ရပီ"
"ဟန် နင်ကတော့ဟာ"
"ငါတို့သွားရအောင် အရမ်းကြာနေရင် ကလေးတမျို းထင်နေအုံးမယ်"
"အင်း"
စကားလက်စဖြတ်ပီး မီးဖိုဆောင်ကိုသာပြန်သွားလိုက်သည်။
"မင်း စားပီးသွားပီလား"
"ဟုတ်"
"ဒါဆိုလဲ သွားပြင်ဆင်တော့လေ ကျောင်းသွားရမယ်မလား ငါလိုက်ပို့ပေးမယ်"
"ဟူတ်"
ထမင်းကိုဆက်မစားဘဲတွေဝေစွာထိုင်နေတဲ့ ဟန် ကိုကြည့်ပီး အားမရဖြစ်မိသည်
သူချစ်နေတယ်ဆိုတာ ဟိုကလေးကိုထုတ်ပြောသင့်သည်မဟုတ်လား အခုလိုတေမိလုပ်နေတော့ ပင်ပန်းသည်ကသူပင်
မဖြစ်ပါသူတို့နှစ်ယောက်ကြား ကိုယ်ပါမှဖြစ်တော့မည်။
#ပေါက်စ