Ο πολλοίς φοβερός ών,
πολλούς φοβείται
Αυτός που προκαλεί φόβο
σε πολλούς, φοβάται πολλούς.
C h r i s t i a n A l c a r d o 🗡️
Ανάμεσα στην Rhaena και στον εν λόγω κηνυγό, υπάρχουν αξιέπαινα κοινά. Το κυριότερο βέβαια, είναι η Φωτιά. Οι bratva, υπέστη μια θανατηφόρα φωτιά και έκρηξη το 2017. Φήμες πλαγιάζουν στην ιδέα πως υπαίτιος είναι ο κυνηγός. Η Rhaena απ' την άλλη αποτελούσε θρύλο, το τελευταίο εξάμηνο στην Νάπολη. Τιμωρούσε και δίκαζε, ανθρώπους που δεν τιμωρήθηκαν ασφαλώς απ' το ανώτατο δικαστήριο δικαιοσύνης. Για αυτό, τους σκότωνε και τους έκαιγε. Αφήνοντας απανθρακωμένα κομμάτια τους.
Για μια στιγμή, εστίασα το γκρίζο φουρτουνιασμένο βλέμμα μου στην πίσω μεριά του λαιμού της.
Μια σταγόνα αίματος έπεται να μου προκαλέσει δυσπιστία. Ακολούθησα το ένστικτο μου και ακούμπησα την σκληροτράχηλη παλάμη μου πάνω στον λαιμό της. «Χτύπησες;» έσπρωξε σιβυλλικά την παλάμη μου από πάνω της και έτριξε τα δόντια της εκνευρισμένη.
«Να μην σε αφορά!»
«Την επόμενη φορά που θα κάνεις μαλακία και θα χτυπήσεις, θα αναγκαστώ να σε ασφαλίσω. Με συγχωρείς καλή μου, αλλά εγώ πονάω για τους υπαλλήλους μου.» τσίμπησα το μάγουλο της μα ανταυτού εκείνη απομακρύνθηκε από κοντά μου.
«Καλά μην κλάψεις κι όλας»
«Θα σου φέρω ένα βιβλίο με τίτλο:Savoir Vivre. Κανόνες συμπεριφοράς. Πως πρέπει να μιλάς με ευγένεια στο αφεντικό σου!» στριφογύρισε τα μάτια της ενοχλημένη όσο παράλληλα τοποθετούσε τις Christian Louboutin, γόβες της.
«Εγώ θα σου αφιερώσω βιβλίο για το τι είναι ο ιδιωτικός μας χώρος! Εκεί που νιώθουμε οικεία και χρειαζόμαστε μια παύση, λίγη ηρεμία. Ξέρεις, αυτό που εσύ δεν κάνεις!»
«Βρε, αφού λατρεύω την παρέα σου. Ξέρεις με κάνεις και γελάω. Πως και δεν πήγες για κλόουν;»
«Ξαφνικά νομίζω πως θέλω να σκίσω το συμβόλαιο σου!» τινάχθηκε και σηκώθηκε όρθια εσπευσμένα ερευνώντας για τα έγγραφα. «Δεν γουστάρω παιχνιδάκια! Κόφτο» επιδέξια στάθηκα μπροστά της ούτως ώστε την προτρέψω απ' το να προβεί σε πράξη που θεωρώ, θα μετάνιωνε μετέπειτα.
«Φύγε, Christian. Φύγε» ηττημένος, αποχώρησα και προχώρησα έως το bar. Έψαξα για την συντροφιά της Genevieve. Η σερβιτόρα του Chàplin, η οποία επιθυμούσε την παρέα μου που και που με το που αντιλήφθηκε την παρουσία μου, με κοίταξε αποσβολωμένη. Αφού, έφτασε κοντά μου τύλιξε την παλάμη της στον σβέρκο μου και τόλμησε να ακουμπήσει τα χείλη της στην βάση του λαιμού μου, μα τελευταία στιγμή την έσπρωξα.
Γούρλωσα ανεπίτρεπτα τα μάτια μου όταν παρατήρησα την μορφή της στην πίστα. Το δαντελωτό φόρεμα της, της παρέδιδε μια αναιδή και ελεύθερη μεριά του εαυτού της. Θα την λιώσω. «Η τύπισσα δεν παίζεται» γέλασε χαιρέκακα ο Julio, καθώς κοίταζε μαγεμένος την Nayra.
«Εσύ πολύ αέρα έχεις πάρει τώρα τελευταία» ανταπάντησα στον Julio. Η Genevieve ετριψε τα χείλη της στο δέρμα του λαιμού μου μα με την υπομονή μου να ξεχειλίζει την σταμάτησα. «Μου 'χεις κολλήσει σαν βδέλλα. Έλεος πια εδώ μέσα» αναθεμάτισα και βλασφίμησα σκυθρωπά.
Κλώτσησα την πόρτα εκνευρισμένος και εκείνη απηύδησε απ' το κακό μου. «Εδώ μέσα δεν θα ντύνεσαι έτσι! Κομμένα τα καπρίτσια σου, κατάλαβες;» χασκογέλασε και δίχως να σεβαστεί τίποτε. Αφαίρεσε από πάνω της το φόρεμα της, και σε κλάσματα του δευτερολέπτου περπατώντας λάγνα φόρεσε την μεταξωτή της στου απαλού ρουζ ρόμπα της. «Συμμαζέψου»
«Συμμαζεψε με εσύ, εκτός αν είσαι δειλός και ούτε αυτό δε μπορείς να κάνεις. Με είδες γυμνή και περιφερόσουν σαν καημένος» βέβαια, λίγο προτού της απαντήσω καταλλήλως μισάνοιξε το στόμα της, κατορθώνοντας για ακόμη μια φορά να με βγάλει έξω απ' τα ρούχα μου. «Εκτός, αν κουνάς την αχλαδιά και δεν σου κάνει κούκου. Ο Eric που δούλευε για εμένα υποδοχή ξέρεις..του άρεσαν οι άντρες. Μπορώ να σας συστήσω αν επιθυμείς»
«Το αν γουστάρω να πηδάω γυναίκες ή, αν με τρέλανες αφού σε είδα γυμνή. Το ξέρω μονάχα εγώ! Αλλά εσύ δεν πρόκειται να το μάθεις κι όλας» γέλασα τρανταχτά στην χλωμή εικόνα του προσώπου της. «Κοίτατην που χλώμιασε και ολόκληρη» ικανοποιημένος προχώρησα και έφυγα με βήμα ταχύ έως το γραφείο μου. Αρκετά ασχολήθηκα μαζί της.
R h a e n a C a s s a n o 🎤
Ταρακούνησα το μπουκάλι του ουισκιού μα δυστυχώς για εμένα όδευε στα τελειώματα του. Έριξα το κορμί μου κατάκοπη στον καφέ δερμάτινο καναπέ μου. Η σαμπάνια που είχε σταλεί στο καμαρίνι μου διέθετε κατευναστικές ιδιότητες πάνω μου, προκαλώντας μου ζάλη.
«Η κυρία Cassano;»
«Η ίδια» ένας άντρας υποθέτω στην ηλικία των τριανταπέντε χρόνων, πέρασε το κατώφλι του δωματίου και στάθηκε με κύρος μπροστά μου. Με την άκρη του ματιού μου, εντόπισα την χρυσή σφυρηλατημένη βέρα του καρφωμένη στο τέταρτο δάχτυλο της δεξιάς παλάμης του. «Πραγματικά..δεν έχω λόγια. Ήσασταν..εκθαμβωτική» με κομμένη την ανάσα ψέλλισα κάποιες ουδέτερες κολακείες που συνήθιζα να ακούω καθημερινώς ιδίως όταν τραγουδούσα στο μαγαζί μου.
«Biliyorum, teşekkürler» το γνωρίζω, ευχαριστώ. Ψέλλισα και του χαμογέλασα βεβιασμένα. «Θες αυτόγραφο; Τι θέλεις και στέκεσαι σαν χάνος;»
«Δεν μπορώ να σταματήσω να σας σκέφτομαι, δηλαδή, λες και μου χεις κάνει μάγια. Και νιώθω ένοχος για αυτό.» ανακάτεψε σχολαστικά τα μαλλιά του περνώντας τα ακροδάχτυλα του ανάμεσα τους.
Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτέ άλλο, πάρα τον τρόπο μου με άγγιζε προ ολίγου ο Christian. Θέλω να κοπανησω το κεφάλι μου στο ντουβάρι του τοίχου. Δεν πρέπει να τον σκέφτομαι. Αλλά ανάθεμα, γιατί; Το στομάχι μου σφίγγεται στην ιδέα του. Στον τρόπο που φέρεται, στις επικοδομητικές κινήσεις του. Ακόμη και στον ανυπόφορο ψυχαναγκασμό απέναντι στη δουλειά του.
«Ωραία και; Αγόρι μου ξέρεις σε πόσους άντρες τυχαίνει να αρέσω; Δεν είσαι ο πρώτος»
«Γιατί είσαι μια τόσο εγωκεντρική σκύλα; Ο κόσμος να γυρνάει πάντα γύρω σου;»
«Ορίστε;» σήκωσα επιδεικτικά το φρύδι μου. Λες και μια τρέλα θόλωνε την κρίση του. Η φήμη και η δόξα, λειτουργούσε βλαβερά στον ανθρώπινο εγκέφαλο και ο συγκεκριμένος έφερε ανούσια αναστάτωση.
«Λέω..πως είσαι ανήθικη! Κλέβεις τα λεφτά του κόσμου!» κινήθηκε προς το μέρος μου μα έχοντας εξαίρετα αντανακλαστικά, έπιασα στην χούφτα μου την κοφτερή λεπίδα μου, εκείνη που έκρυβα στην ζαρτιέρα μου, καρφώνοντας τον στην δεξιά μεριά της κοιλιακής του χώρας.
«Όταν ήρθες εδώ..αδιαφόρησες για τις συνέπειες» εχωσα όσο πιο βαθειά μπορούσα την μεταλλική λεπίδα μου με το πορφυρό του αίμα να λερώνει την μεταξωτή μου ρόμπα. Το βαρύ του νεκρό σώμα έπεσε πάνω μου, και θλιβερά με κοιτούσε καθώς του έπαιρνα την ζωή. Στην επόμενη σου ζωή, να είσαι πιο προσεκτικός.
Η εμφάνιση και δολοφονία αυτού του ανδρός με βρήκε εξαπίνης. Συνήθως είμαι συγκεκριμένη όσον αφορά για το ποιόν θα δολοφονήσω, τον τόπο του φόνου και πως θα ολοκληρώσω το έργο μου. Μα τώρα πανικός με διέβαλλε. Οι αρθρώσεις των ποδιών μου μούδιασαν και οι κλειδώσεις των δαχτύλων μου ασπρισαν εφόσον τα πίεζα στο έπιπλο δίπλα μου.
Άνοιξα διάπλατα την ντουλάπα μου και έψαχνα αγωνιωδώς για τον νέφτι που έκρυβα, εν πάση περιπτώσει συνέβαινε κάτι ξαφνικό.
Η πόρτα αμελλητί άνοιξε διάπλατα. Ο Christian, με το βλέμμα του να εστιάζει ανεπιστρεπτί στην ματωμένη ρόμπα μου, μπήκε αμέσως μέσα και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
«Τι στο διάβολο έγινε εδώ μέσα;» τρομοκρατημένος αυτή την φορά ψέλλισε. «Ποια στον διάβολο είσαι;»
«Απάντησες μόνος σου στην ερώτηση σου. Για αυτό, αντί να ρωτάς χαζομάρες βοήθησε με να ξεφορτωθώ το πτώμα του»
«Ποια είσαι σε ρώτησα!»
«Αχ θεέ μου..με κουράζεις» πέταξα στην άκρη την ρόμπα μου. Φόρεσα κάποια δερματοπάνινα γάντια που είχα στην κατοχή μου. Τοποθέτησα δύο πλαστικές σακούλες με σκοπό να αποκρύψω οποιοδήποτε στοιχείο και έβαλα μερικά πρόχειρα ρούχα, με εκείνα που είχα έρθει το απόγευμα.
«Το πραγματικό μου όνομα είναι Rhaena Cassano. Κόρη του Samael Cassano. Και εγγονή του Francesco. Είμαι τραγουδίστρια. Δεν δουλεύω για κανέναν. Ο τύπος αποπειράθηκε να μου επιτεθεί βέβαια ήμουν σε αυτοάμυνα. Δεν μου αρέσει να κινούμαι απερίσκεπτα ούτε έχω σκοπό να αμαυρίσω τη φήμη σου. Γνωρίζω ποιος είσαι Christian Alcardo, και την δουλειά που κάνεις. Είσαι ο νονός της νύχτας. Κινείς τα νήματα κατά του Υποκόσμου. Όλοι σε φοβούνται αλλά μην ελπίζεις πως θα το κάνω κι εγώ. Τέρμα το κρυφτό!»
«Έλα μαζί μου, τώρα. Κλείδωσε την πόρτα και ακολούθα με» πρόσταξε και άτσαλα με έσπρωξε προς τα έξω. Έβγαλα το κλειδί μέσα απ' την τσέπη του τζίν παντελονιού μου και κλείδωσα το καμαρίνι μου. Τον ακολούθησα πιστά και αφού κατεβήκαμε μερικά σκαλιά φθάσαμε στο υπόγειο του.
Τοποθέτησε το δακτυλικό του αποτύπωμα σε ένα κλειδωμένο ντουλάπι και βρέθηκα αντιμέτωπη με τον παράνομο κόσμο του.
Κάτοχος όπλων, εργαλεία, κατσαβίδια και διαφόρων ειδών μαχαιριών μου τράβηξαν την προσοχή. Έπιασε στην λαβή του, ένα γυάλινο μπουκάλι όπου στην ετικέτα του έγραφε θεϊκό οξύ, και το ακούμπησε με άκρα προσοχή στον πάγκο.
Βέβαια, σε σύγκριση μαζί μου φόρεσε γάντια ελαστικά μιας χρήσης. «Αφού θα συνεργαστούμε. Να μάθεις πως είμαι κύριος στους φόνους μου. Για αυτό, οτιδήποτε κι αν κάνουμε θα ακολουθήσεις τις οδηγίες μου. Διακυβεύουμε πολλά αυτή τη στιγμή.» έβγαλε δύο γκρι ζακέτες μαζι με δύο καπέλα ούτως ώστε να τα φορέσουμε.
Η πόρτα του υπόγειου άνοιξε συστηματικά και παρατήρησα άγνωστες φιγούρες. Υποθέτω..είναι φίλοι του;! «Matteo, χάρηκα. Νομικός σύμβουλος του αγοριού σου δίπλα» μου έκλεισε το μάτι παιχνιδιάρικα. Ο καστανομάλλης φίλος του δίπλα του, κοπάνησε τον αγκώνα του σπρώχνοντας τον. «Alessandro. Ξέρεις hacker φάση, ότι έχει σχέση με υπολογιστές και λογισμικά σε εμένα να έρχεσαι» ψέλλισα ένα ηχηρό εντάξει και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.
«Γνωριστήκανε οι κουμπάρες; Εντάξει;»
«Καλά ντε! Μη μας φας κι όλας» ανταπάντησε ο Matteo και άρπαξε το μπετόνι με την βενζίνη και το γυάλινο μπουκάλι με το θειικό οξύ.
Ο Christian περπάτησε μακριά μου μαζί με τους φίλους του βέβαια τελευταία στιγμή γύρισε και με κοίταξε. «Άντε..θα έρθεις μαζί μας;»
Καθώς θάβαμε το πτώμα του στην πλησιέστερη χωματερή, ένα βέβηλο ψύχος με συντάραξε. Νιφάδες χιονιού τύλιξαν τα κορμιά μας και μια αβάσταχτη δύνη είχε ως αφορμή το τρέμουλο μου. Την ψυχική αδυναμία μου. Οι τέσσερις μας με την βοήθεια του φτυαριού τοποθετούσαμε το χώμα βάζοντας ένα τέλος στην απομόνωση του πτώματος.
Η προκείμενη στιγμή, έφερε στην μνήμη μου αναμνήσεις σκιαιρές.
Έξι χρόνια πριν.
Οι άσπροι μουχλιασμένοι τείχη του νεκροτομείου, με έβαλαν σε μια αδιευκρίνιστη αγωνία. Καυτά δάκρυα πλημμύριζαν ανιαρά στα μάγουλα μου, όσο είχα στο πλάι μου την Angelica. Κρατούσε σφιχτά την παλάμη μου στην χούφτα της καθώς χάιδευε τα μαλλιά μου προσπαθώντας να με καθησυχάσει. Η μητέρα μου, η Malvolia, με κοιτούσε σκληρά και χυδαία.
«Συμφωνα με την νεκροψία, πέθανε από ασφυξία. Βρέθηκαν τρία διαφορετικά, DNA μέσα της και απ' ότι παρατηρείτε και εσείς δέχτηκε αρκετές μαχαιριές σε πολλά σημεία της κοιλιακής της χώρας. Δεν τα κατάφερε.»
«Όχι!» ούρλιαξα.
Τοποθέτησα τις παλάμες μου κρύβοντας το πρόσωπο μου. Τα δάχτυλα μου, τρεμάμενα δεν μπορώ να αντικρίσω την νεκρή μορφή της. Ψέμα. Δεν γίνεται. Δεν μπορώ να το δεχτώ.
Ο υπεύθυνος της νεκροψίας αφαίρεσε το άσπρο σεντόνι, έτσι μπόρεσα να παρατηρήσω το ωχρό της δέρμα. Τα μάτια της κλειστά και τα χείλη της αφυδατωμένα.
«Κοριτσάκι μου..τι σου κάνανε;» τοποθέτησα με δυσκολία τα ακροδάχτυλα μου στο πρόσωπο της. Όχι. Δεν. «Θα ξυπνήσει. Η αδερφή μου ζει! Κατάλαβες; Η αδερφή μου ζει ρε!» φώναξα και ένας λυγμός μου ξέφυγε καθώς γατζώθηκα γύρω της.
Μια μεγάλη παλάμη στον ώμο μου, με ξύπνησε απ' τον γιγαντιαίο λήθαργο μου.
«Τσιγάρο θες;» έβγαλα τα δερμάτινα γάντια και χαμογέλασα μειλίχια στην πρόταση του Matteo.
«Ναι αμέ»
«Λοιπόν, Rhaena. Σωστά; Τι ρόλο βαράς εσύ; Θέλω να πω, τραγουδίστρια δεν είσαι;» μου απευθύνθηκε ο Alessandro αυτή την φορά.
«Ρε βλαμμένε. Ποια τραγουδάει τα βράδια στο μαγαζί;» τον επέπληξε ο Christian.
«Αα ναι ρε! Έχεις γαμάτη φωνή.»
«Ευχαριστώ. Ασχολούμαι έξι χρόνια περίπου.» κοίταξα δηκτικά την θέα της πόλης ευθεία. Τα φώτα της Ιταλίας συνειδητά μου έκλεψαν την ανάσα. Μα ο άντρας στο πλάι μου, εκείνος που φορούσε την ίδια ζακέτα μαζί μου και με βοήθησε να θάψω το επικείμενο θύμα μου, μου έδωσε έναν λόγο να αναπνέω.
«Όχι για να λέτε πως βάζω όποιον κι όποιον στο μαγαζί μου!»
«Τι μόνο στο μαγαζί θα την έχουμε; Ας μπεί στην ομάδα μας. Έχει μυαλό ρε» του πρότεινε ο Matteo.
«Τι;»
«Ως νομικός σύμβουλος της εγκληματικής σου οργάνωσης, σου λέω ρε μαλάκα πως η τύπισσα δεν παίζεται»
«Μέσα!» φώναξε εκείνος και σηκώθηκε άτσαλα όρθιος.
«Κατσε, κάτσε. Τι ακριβώς κάνετε;»
«Θες να βγάλεις χρήματα; » μισάνοιξα άναυδη το στόμα μου. «Ε τότε μη σε νοιάζει» μου χαμογέλασε στοργικά, τοποθέτησε την παλάμη του στον ώμο μου και προχωρήσαμε έως το range rover του.
Και έτσι, εκείνο το ξημέρωμα έκανα την επιλογή μου. Άδραξα τον δρόμο μου στην γή του πόνου.