"I'LL DO IT."
"WHAT THE HELL?! Pumayag ka talaga?" Amie said, asking me for the 20th time habang nasa kotse nya kami. She's the one na mag-uuwi sa'kin dahil may pinuntahan raw somewhere si Jea na hindi naman daw sinabi ni Jea sakanya kung saan.
Talagang ngayon pa sya umalis ah?
Well, baka she's going to enjoy herself.
Pinag-iisipan ko pa nga rin kung paano ko sasabihin sakanya.
"Oo nga, paulit-ulit ka?" Annoyed kong tanong sakanya.
"Init naman ng ulo ng bagong ikakasal na 'to!" Biro nya pa.
"Sige Amie, mag-biro ka pa. Nakaka-asar ka na. Hindi kasi nakaka-tuwa!" Sambit ko sakanya kasabay ng pag-hampas ko sakanya sa braso nya habang nag-mamaneho sya.
"Haynako, so pa'no mo na sasabihin 'to kay Janella? I'm sure na she won't take this well."
"Itanan ko nalang kaya?" Biro ko sakanya.
"G ako dyan, ako bahala sainyo." Sabay nya sa trip ko sabay tawa.
"Pero seriously, pa'no nga?" Seryoso nyang tanong sa'kin this time.
"Actually Amie, ayun nga 'yung ini-isip ko. Hindi ko alam kung pa'no ko sasabihin kay Jea 'to. Napaka dami ko nang kasalanan sakanya. Halos hindi na mabilang sa mga daliri ko 'yung kasalanan ko sakanya."
"Buti naman alam mo? Grabe kaya ginagawa mo dun sa tao. Kailan ba kayo magkakaroon ng tahimik na buhay?"
"To be honest Amie, hindi ko alam. Mukhang hindi talaga kami magkakaroon ng maayos na buhay nang mag-kasama."
"What do you mean?"
"Ewan ko. Basta, bahala na."
Pagka-dating namin sa bahay ko, tinulungan ako ni Amie pumunta dun sa kwarto ko.
Tapos...
May nakita kaming letter and plane ticket.
"Ano 'yan?" Tanong ni Amie. "Ewan ko. Teka babasahin ko."
"Ja-neh, this letter is for you obviously. I'm not good with these but i hope you'd like this. I've been thinking this for so long and do you still remember the time na you're sneaking peek on my computer in your office room? This is the reason. This is my surprise to you. A vacation trip to Hongkong. I also hope that your mom will get better. You're probably there when i wrote this but i hope you both talked the problem out. I'm probably in the Hongkong right now while you read this. Please, come with me. I'll be waiting you tomorrow at the airport, babi. I love you so much and please, take care. I can't wait to see you, Ja-neh."
"Hoy Jane, gago bakit ka umiiyak?" Tanong sa'kin ni Amie.
"Sobrang pure kasi ng letter ni Jea. Mas lalong hindi ko lang alam kung pa'no ko sasabihin sakanya 'yung kanina." Amie hugged me and patted me at my back.
"Amie, ayokong magka-hiwalay pa kami ni Jea." I said.
"Ayoko nang maulit 'yung dati." I cried my heart out.
Mas lalo lang gumulo 'yung isip ko sa letter ni Jea.
"Guys..." We heard Zoe's voice.
I wiped my tears at umalis na sa yakap naming dalawa si Amie.
"Sorry, i heard Jane crying nung pagpasok ko. Ano nangyari? Is everything alright?" Confuse nyang tanong sa'min.
Hindi pa ba nya alam?
Hindi pa ba sinasabi sakanya ni mama?
"I agreed already." Direct to the point kong sambit kay Zoe.
"Agreed saan?" Is she really going to play dumb right now?
Nakita kong sumenyas sakanya si Amie.
"OHHHH. Wha-- why?" Ngumi-ngiti sya pero pinipigilan nya dahil nga alam nya kung sino talaga ang mahal ko at alam nyang ayaw ko.
What the actual fuck.
Ganito ba talaga sya ka-desperada?
Akala ko ba ayaw nya?
Akala ko ba she's going to win me over?
Akala ko ba liligawan nya muna ako?
Hindi naman sa ine-expect kong liligawan nya talaga ako while being with my Jea, pero this s really confusing the shit out of me.
"Diba andun ka kanina, Zoe? Sino ba namang hindi papayag sa ganon ka-pressure na sitwasyon?" Sagot ko sakanya.
"Ah guys, alis muna ako." Sambit ni Amie tapos iniwan nya kaming dalawa ni Zoe sa kwarto ko.
"I'm sorry Jane." Pag-hingi ng apology ni Zoe sa'kin pagka-alis ni Amie.
"Ba't ka nag s-sorry?" Tanong ko.
"This is all my fault." Totoo, pero syempre medyo naawa naman ako kay Zoe kaya...
"Hindi mo kasalanan na may sakit si mama tapos pine-pressure nya tayong mag-pakasal sa isa't-isa. Don't blame yourself."
Naa-asar lang talaga ako sakanya dahil sa bakit sya pa ang kailangan kong pakasalan?
Andyan naman si Jea na matagal nang kakilala ni mama.
Bakit si Zoe pa?
This doesn't make any sense.
"Hayaan mo Jane, matatapos rin lahat 'to. I promise you. Ako ang tatapos nito." What does she mean?
She smiled at me.
Pero anong ibig nyang sabihin na sya ang tatapos nito?
May binabalak ba syang hindi maganda?
"Kung ano man 'yang binabalak mo na hindi maganda, 'wag mo na subukan, Zoe. Wala na rin tayong magagawa, ito na siguro kapalaran natin." Sambit ko sakanya with a sarcastic chuckle.
Hindi ko rin tanggap na sya 'yung paka-kasalan ko.
Pero may magagawa ba 'ko?
Wala.
"I promise you na i will make you safe, Jane. Hindi kita pababayaan."
"Easy, Zoe. Wala pa tayo sa simbahan para mag vows ka." Nac-cringe ako.
She chuckled.
She hugged me while....
She's sobbing?
"Hoy, why are you sobbing? Umiiyak ka ba?" Tanong ko sakanya.
"Wala, wala 'to." She said.
She didn't even deny na umiiyak sya.
After kong mag-tanong kung umiiyak sya, kumawala sya sa yakap namin para punasan ang mga luha nya.
"Hindi nga? Bakit?" Tears of joy kaya?
Pero kilala ko naman si Zoe, bakit sya magkakaroon ng tears of joy in times like these?
Kung saan alam nya na nap-pressure ako?
"Wala. Nalulungkot lang ako kasi ini-isip ko kung deserve mo ba talaga ako?"
"To be honest Jane, hindi ko rin alam kung bakit ako 'yung pinipili ni tita for you. I'm sorry, Jane. I'm so sorry. Hindi mo deserve 'yung ganito. You deserve to marry someone you really love and alam kong hindi ako 'yun."
"Alam mo Zoe, don't say something like that ever again at baka magbago pa isip ko. Pakakasalan kita para gumaling si mama. Siguro naman kung hindi kita talaga kayang mahalin pwede tayo mag divorce 'noh?" I said, joking about it.
"Haha, yes." She answered.
"Sige na, lumabas ka na. Mag p-pack pa ako ng things." Sambit ko sakanya.
"Huh? Are you going somewhere-- Wait... Are you running away?!" That made me chuckle.
Truly.
"Baliw, hindi."
"I'm going to HongKong."
---