မ်က္လံုးေလးဝိုင္းစက္ျပဴးက်ယ္၍ သူ႔ကို တအံ့တျသေငး
ၾကည့္ေနတဲ့႐ုပ္ေလးက ဘာ႐ုပ္ေလးလဲ။
ယခုထိ သူေျပာတဲ့စကားကို နားေထာင္ဖို႔ေဝးဆြ၊ ေက်ာက္႐ုပ္
တစ္႐ုပ္လိုရပ္ၿပီး ေခါင္းငံု႔ကာ ကိုယ္ေလးတစ္သိမ့္သိမ့္ျဖစ္ေန
တည္းက သူေလးငိုေနၿပီဆိုတာမသိရေလေအာင္ သူ႐ူးမ
ဟုတ္။
လူပ်ိဳမျဖစ္ခင္တည္းက မိန္းမက်မ္းကိုထံုးလိုေရလိုေႏွာက္ေန
ေအာင္ ကိုယ့္ေတြ႔လက္ေတြ႔ဆင္းခဲ့ဖူးသူမို႔ မိန္းမေတြရဲ႕အ
ထာကိုေနာေက်ၿပီးသား။
သို႔ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕တရားဝင္လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ ဇနီးဆိုသူကို
ေတာ့ နားလည္ဖို႔ခက္ရခက္ခက္၊ သူ႔လို႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာတဲ့
သူတေယာက္ကို မသိက်ိဳးကြၽံျပဳၿပီး အနားလာဖို႔ေတာင္
ဖင္မေခၚေနရတာႀကီးကမဟုတ္တာ။
စဥ္းစားၾကည့္ေလ သူ႔ထက္ဘယ္ေလာက္အသက္ငယ္ဦး
ေတာ့...ေယာက်္ားျဖစ္သူ ဘာလိုခ်င္လဲေတာင္မသိ သူ႔
ေၾကာင့္ေခါင္းပင္ေပါက္သြားရတာက ပတ္တီးအေဖြးသားက
သက္ေသပင္။
"ေဟ်ာင့္!"
"ဟင္...ဟင္လို႔"
"မဟင္ေနနဲ႔...ငါ့သမီးႏို႔ဆာေနတာမျမင္ဘူးလား၊ႏို႔မတိုက္ပဲ
ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ မင္းဘယ္လိုအေမလဲ"
"ဟို..ဟိုဟာ...အ႐ွင္ကေလ ႏို႔မထြက္ဘူး၊ ႏို႔လမ္းေၾကာင္း
ပိတ္ေနတာ...ဒါေၾကာင့္ သခင္မႀကီးတို႔ကႏို႔မႈန္တိုက္ေနရ
တာမို႔ အျပင္ကိုေခၚသြားမလို႔ပါ"
"ေျသာ္!...ႏို႔မထြက္ဘူးဟုတ္လား"
"ဟုတ္...ဟုတ္"
"ႏို႔လမ္းေၾကာင္းလည္းပိတ္ေနတာေပါ့ေနာ္"
"ဟုတ္..ဟုတ္တယ္..ဟီး"
သူ႔ေျပာတာကို ေခါင္းတဆက္ဆက္ၿငိမ့္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း
႐ွင္းျပတာကို ေထာက္ခံေနတဲ့ မင္းအမိန္႔စည္းက ကုတင္ေပၚ
မွ ဒုတိယအေခါက္ဆင္းလာျပန္ၿပီ။
ဟုတ္သားပဲ ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာအမူအရာနဲ႔ ျဖစ္ေနေပမဲ့ ဘာလို႔
မ်ား ႐ိုးအတြက္ စိတ္မေအးနိင္တာလဲ။
"မင္းအက်ီကိုခြၽတ္လိုက္"
"ဟင္! ဟင့္အင္း"
ဟု ျငင္းရင္း ႐ိုး ေခါင္းတြင္တြင္ခါကာ သမီးေလးကိုတင္းက်ပ္
စြာေပြ႔ထားလိုက္ေလ၏။
သမီးေလးေရ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေဖေဖ ရန္က ကာကြယ္ေပး
ပါဦး။
"အျပင္မွာဘယ္သူ႐ွိလဲ အခုခ်က္ခ်င္းဝင္လာခဲ့!"
အမိန္႔ရဲ႕ အသံမာမာခပ္ျပတ္ျပတ္အသံေၾကာင့္ ေဒၚေလးႏြယ္
က ခပ္သုတ္သုတ္ေလး အခန္းထဲဝင္လာသလို အေနာက္မွာ
အိမ္ေဖာ္မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ပါ ကပ္ပါလာေလ၏။
"ဘာမ်ားခိုင္းစရာ႐ွိလို႔လဲ"
"ကေလးကိုေခၚသြား"
"႐ွင္!"
"ငါေျပာတာမၾကားရေအာင္ နားကန္းေနၾကတာလား!ကေလးကို ေခၚသြား...ႏို႔သြားတိုက္လိုက္"
အမေလး...လိပ္ျပာေတြပ်ံၿပီး အသည္းေတြေႂကြသြားသလား
မွတ္ရေအာင္ အမိန္႔ရဲ႕ အာဏာစက္ကျပင္းလြန္းလိုက္တာ
မ်ား...အတူေနရမဲ့ သခြပ္ပန္းေလးအတြက္ေတာ့ မေတြးရဲ
စရာပင္။
ေဒၚေလးႏြယ္ ကစိတ္ထဲေတြးေတာ ရင္တုန္ေနရင္းမွ ႐ိုးရဲ႕
လက္ထဲက သမီးေလးကို ကျပာကယာေပြ႔ခ်ီ လွမ္းယူလိုက္
ေလသည္။
အျမန္မယူရင္လည္း ေနာက္တခါေအာ္ရင္ျဖင့္ တကယ္ႏွလံုး
ေရာဂါရၿပီးေသနိင္ေလသည္။
"ေဟ့...ဒါဘယ္လဲ၊ ျပန္လာခဲ့စမ္း"
ေဒၚေလးႏြယ္တို႔နဲ႔ အတူလိုက္သြားမဲ့ ႐ိုးရဲ႕လက္ကို ျပန္ေဆာင့္ဆြဲကာ သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔နီးသထက္နီးတာထက္ပို
ေအာင္ကပ္ထားရင္း ေဒၚေလးႏြယ္တို႔ဘက္ကို စိုက္ၾကည့္၍..
"မထြက္သြားၾကေသးပဲ...ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ"
"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့"
"ေဒၚေလးႏြယ္....႐ိုးကိုေခၚသြားပါေနာ္..ဟင့္"
ဟု အသံညင္သာ တိုးဖြစြာျဖင့္ ႐ိုးမ်က္ရည္ဝိုင္းေလးေတြနဲ႔
ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ေဒၚေလးႏြယ္မွာ သနားမိေပမဲ့မတတ္နိင္၊
အခ်ိန္တစ္ခုထိပဲ ေစာင့္ပါ႐ိုးရယ္...ေဒၚေလးႏြယ္နဲ႔အတူရြာ
ကိုျပန္မဲ့အခ်ိန္ထိေလးပါပဲ။
"မသြားေသးဘူးလား...ေတာက္!"
"သြားပါၿပီ႐ွင့္"
ေဒၚေလးႏြယ္မွာလည္း လန္႔ေတာင္သြားရသည့္မို႔ တန္းေန
ေအာင္အခန္းထဲက ေျပးရပါေလေတာ့သည္။
"ေၾကာက္..ေၾကာက္တယ္..ဟင့္"
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း၊ မင္းကိုငါ ဘာလုပ္ေနေသးလို႔ေၾကာက္ေနရ
တာလဲ...ဟမ္!"
"မသိဘူး...ေၾကာက္တာပဲသိတယ္၊ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္၊ခုန
ကလည္း အတင္းနမ္းတယ္ဟင့္"
"ဘာလဲ...မင္းမေက်နပ္ဘူးလား၊မေက်နပ္လည္းေစာက္ဂ႐ု
မစိုက္ဘူး..."
"ကိုယ့္ကို အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔လားအမိန္႔"
"က်ဳပ္ဘာသာလုပ္ခ်င္လုပ္မယ္...မလုပ္ခ်င္မလုပ္ဘူးခင္ဗ်ား
ေစာက္ပူမပါဘူး..႐ွင္းလား"
"ဟင့္...လႊတ္ပါ"
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း..ခင္ဗ်ားေသမလို႔႐ုမ္းေနတာလား၊ေစာက္
မ်က္ရည္ကက်လာျပန္ၿပီ"
ဘာလို႔မွန္းပင္မသိ ဒီတေယာက္ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြက ေတြ႔ဖူးသ
မ်ွလူေတြနဲ႔မတူ တမူထူးျခားလြန္း၏။
"ၿဗီ"
သြားၿပီ!..သူေတြ႔သြားေလၿပီလား...ကိုယ္က မိန္းမေတြလို
ဖြံထြားဆူၿဖိဳးတင္းရင္းတဲ့ ႏို႔ေတြမ႐ွိ၊ ျပားခ်ပ္ကပ္ေနတဲ့ ဇီးသီး
ေလးႏွစ္လံုး လာကပ္ေနသလိုေပပဲမလား။
မျဖစ္ေခ်ေတာ့...သူအတင္း႐ုမ္း၍လည္းမရ ႐ွက္ရြံမိသည့္
စိတ္နဲ႔အတူ အနိင္က်င့္ခံေနရသည့္ ခံစားခ်က္က ရင္ထဲဆို႔
နင့္လို႔ မ်က္ရည္ေတြတသြင္သြင္စီးက်ရင္း အသက္႐ႈၾကပ္မ
တတ္ျဖစ္လာေလ၏။
သူ႔ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ မ႐ုမ္းသာမလူးသာ အေပၚပိုင္း႐ွပ္အက်ီအ
ကြက္ေလးကလည္း ျပဲစုတ္လို႔ႏြမ္းေက်လ်က္ သူ႔လက္အ
တြင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ ေရခမ္းေနတဲ့ငါးကန္ထဲက ငါးေလးတစ္
ေကာင္လို အသက္႐ွင္ဖို႔႐ုမ္းကန္ေနရေလ၏။
သို႔ေသာ္လည္း မင္းအမိန္႔စည္းရဲ႕လက္ထဲသို႔က်ေရာက္သြား
တဲ့ သားေကာင္ကျပန္လြတ္႐ိုးထံုးစံမ႐ွိ။
တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ အစားခံရမည္သာ။
"အမိန္႔!"
"ခင္ဗ်ား..ေစာက္ေပါက္ပိတ္ထား"
"ဒုန္း..ဒုန္း!"
"လီးမို႔ တံခါးလာထုေနတာလား၊ Fuck!"
"အမိန္႔! တံခါးဖြင့္စမ္း...အခုခ်က္ခ်င္း"
သခင္မႀကီးရဲ႕ အသံကို အခန္းအျပင္ဘက္ကေန ၾကားလိုက္
ရရင္ပဲ ႐ိုးမွာ အားတတ္သြားရေလၿပီး သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေမာ့
ၾကည့္လိုက္ေလေတာ့ အခဲမေက်ၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့
မ်က္ႏွာေပါက္က ေမး႐ိုးေတြပင္ေထာင္းခနဲ႔။
သခင္မႀကီးက ႐ိုးဘက္မွာခိုင္ခိုင္မာမာရပ္တည္ေနေပးေသး
တာက ႐ိုးအတြက္ ဘုရားေပးတဲ့ဆုပင္။
"ညစာ စားဖို႔လာေခၚတာ...အမိန္႔ကဘြားနဲ႔အတူစားမယ္မို႔
လား"
သခင္မႀကီးက ေလေျပေလးနဲ႔ အမိန္႔ကို စကားနားေထာင္
ေစခ်င္တဲ့ေလသံေလးျဖင့္ ေျပာလည္းေျပာ၍ထပ္ေမးလိုက္
ေသးသည္။
"အမိန္႔...ထမင္းမစားဘူးလား၊ ဘြားကအတူစားဖို႔ေစာင့္ေန
တာကြယ္"
ထိုအခါ..အမိန္႔က မဲ့ျပံဳးေလးႏႈတ္ခမ္းတြန္႔ရံုမ်ွ ျပံဳး၍ လွစ္ဟာ
ေနတဲ့ရင္ဘတ္ေလးကို ေပြ႔ဖက္ထားရာမွ ဆတ္ခနဲ႔ တြန္းထုတ္လိုက္၏။
"လာခဲ့မယ္...ဘြား"
"အဆင့္သင့္အကုန္ျပင္ထားတာမို႔..အခုလာခဲ့ေနာ္အမိန္႔၊သမီးႀကီးနဲ႔ သားမက္ ေတာင္ေစာင့္ေနၾကတာ၊ အမိန္႔နဲ႔အတူ
စားခ်င္လို႔တဲ့ေလ"
႐ိုးမွာေတာ့ အမိန္႔ကိုေငးၾကည့္ေနၿပီး ငိုေတာ့မလိုမ်က္ႏွာေလး
နဲ႔ထပ္မံေခါင္းငံု႔သြား႐ွာေလသည္။
ရဲတင္းလြန္းတာထက္ပိုစြာ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းပံုစံျဖင့္ ႐ိုးကိုျပဳမူတာ
မ်ိဳးလံုးဝမႀကိဳက္၊ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ႐ိုးကအခုခ်ိန္မွာသူျပဳ
သမ်ွႏုေနရမဲ့ဘဝမဟုတ္လား။
ကံၾကမၼာကဆိုးလိုက္ပါဘိ။
"မမေလးတိမ္လႊာက လွလိုက္တာ"
ဒါကေတာ့ ႐ိုးဒီအိမ္ကို စေရာက္ၿပီးတည္းက နားနဲ႔မဆန္႔နိင္
ေလာက္ၾကားရတဲ့ စကားပင္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ငံု႔ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း တစ္ခုမွလွပတာမ႐ွိ။
႐ွပ္အက်ီအကြက္ကို အ႐ိုးထဲစြဲေနေအာင္ဝတ္တတ္သည့္
ခပ္ေထ့ေထ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပင္။
ယခုေတာ့ မိန္းကေလးအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ရေပေလသည္။
႐ွိရင္းစြဲအတိုင္းျမင္ရရင္လည္း မမေလးတိမ္လႊာက တကယ့္
လွတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၊ မ်က္ခံုးေလးေတြတန္းလ်က္
ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးက အခ်ိဳးက်စြာလွပ၏။ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအ
စားမွာလည္း သြယ္လ်လွပ၍ ဘာဝတ္ဝတ္ၾကည့္ေကာင္းေန
တာမ်ိဳး။
"လာၾက...ထမင္းအတူစားဖို႔ေစာင့္ေနၾကတာ"
အမိန္႔ရဲ႕အေမက မတ္တပ္ရပ္၍ ပင္ ျပံဳးကာေခၚလိုက္ေလ
၏။ ကိုယ့္မွာလည္း အေနာက္က ခပ္႐ို႐ို႔ေလး လိုက္ပါလာ
ရေပမဲ့ တခ်က္တခ်က္ အေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ကေစာင္းမဲမဲ
မ်က္ႏွာႏွင့္ ၾကည့္ေလသည့္ အမိန္႔ေၾကာင့္ တံေထြး မ်ိဳခ်မိ
သည္ကအခါခါ။
ၾကာၾကာလည္းမၾကည့္ရဲ အခန္႔မသင့္ရင္ မ်က္ခြက္ထထိုးမိ
ရင္အခက္သား၊ အခုလည္း ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုတကယ္ကိုျမင္
သြားေလလားဟု ေတြးေနမိသည့္စိတ္က ေၾကာက္စိတ္ထက္
ေက်ာ္လြန္ေနသည္မို႔ ပန္းကန္ထဲ ၾကက္သားဟင္းလာထည့္
ေပးမွ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာေလသည္။
"အ႐ွင္..ေနမေကာင္းဘူးလား၊ေခြၽးေစးေတြလည္းျပန္လို႔၊မွန္း
စမ္း"
"ဟို..အ႐ွင္ေနေကာင္းပါတယ္"
အမိန္႔ရဲ႕ေမေမက နဖူးေလးေပၚလက္တင္၍ ၾကင္နာစြာေမး
ေလ၏။
အ႐ွင္မွာ မနည္းပင္စိတ္ထိန္း၍ ျပန္ေျဖေနရ၏။ မ်က္ႏွာခ်င္း
ဆိုင္ကအမိန္႔ကိုၾကည့္ျပန္ေလေတာ့ ခုနလုပ္ရပ္ေတြမလုပ္ခဲ့
သူလို အတိတ္ေမ့ေနသူလိုေအးေအးလူလူ။
႐ိုးမွာသာ သူ႔ေ႐ွ႕ အ႐ွက္ကမ္းကုန္ေအာင္မဲ့ခဲ့ရတာပင္။
"အမိန္႔က ျမန္မာထမင္းဟင္းေဝးကြာေနတဲ့သူမို႔ တိမ္လႊာက
ျပန္လာလာခ်င္း ထမင္းမိန္ေအာင္ကိုယ္တိုင္ခ်က္ထားတာ
စားေကာင္းရဲ႕လား"
"မဆိုးပါဘူး"
"အဟင္း...ဟိုမွာဆိုေရျခားေျမျခားနဲ႔ ေတာ္တန္ရံုျမန္မာထ
မင္းလက္ရာေကာင္းေကာင္းစားရဖို႔ မလြယ္ေလဘူးမလား"
"ဘယ္သူေျပာလဲမ႐ွိဘူးလို႔...မတိမ္လႊာစားခ်င္ရင္ ေန႔ျပန္
ေလယဥ္နဲ႔လိုက္ပို႔ေပးရမလား...ဟိုတေယာက္"
"ဟင္...ေျပာ..ေျပာေလ"
"မစားပဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ခင္ဗ်ား တရားထိုင္ေနတာလား"
"အမိန္႔...ဒါေလးစားၾကည့္ပါဦး..ေျမးေလးအရမ္းႀကိဳက္တာ
မလား"
"ဟုတ္တယ္...ေမေမတို႔ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးေနမွ အတူျပန္ဆံု
ၾကရၿပီးထမင္းလက္ဆံုစားရတာ ၾကည္ႏူးလိုက္တာ"
"ပဲရစ္မွာေက်ာင္းတတ္ရတာ အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား
သား"
"ေျပပါတယ္ေဖေဖ...ပဲရစ္မွာ႐ွိတဲ့အမ်ိဳးေတြနဲ႔သူငယ္ခ်င္း
ေတြကလည္း ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကပါတယ္"
"ဘြားက အမိန္႔လိုေလေသးမ႐ွိေအာင္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ျပဳစုခိုင္း
ထားတာမို႔ အခုလိုၾကားရေတာ့ဝမ္းသာစရာတစ္ခုပါပဲ"
႐ိုးကေတာ့ မိသားစုထမင္းစားဝိုင္းထဲ လူပိုတစ္ခုလိုဘာျပန္
ေျပာရမွန္းမသိ စိတ္ထဲအားငယ္လိုက္တာ..ေျသာ္အေရးထဲ
ဒီၾကက္သားတံုးက အေၾကာမာလိုက္တာ ဘယ္ဘဝကမ်ား
အ႐ိုးရင့္ေနတဲ့ ၾကက္ႀကီးလဲ..အင့္ဟာ။
"ဝွီး! ဗက္"
"ဟင္!"
"အို!"
"ဘုရားေရ!"
ေႏြလယ္ေခါင္ထပ္ၿပီးမိုးႀကိဳးပစ္ခ်သလို အမိန္႔ရဲ႕မ်က္ခြက္
ႀကီးကိုမွ ၾကက္သားဖတ္ႀကီးက အေျပးသြားကပ္ေနတာမ်ား
ဘယ္ႏွဘဝကခြဲခြာေနတဲ့ သားအမိေလမ်ားလား။
အမေလး....ငါ့ဘဝကသိပ္သနားစရာေကာင္းလိုက္ပါဘိ။
"ခင္ဗ်ား...ေသခ်င္ေနတာလား!"
✨✨✨✨✨✨✨
ေနာက္အပိုင္းထပ္ဆက္မယ္ေနာ္....
Uni.....
မျက်လုံးလေးဝိုင်းစက်ပြူးကျယ်၍ သူ့ကို တအံ့တျသေငး
ကြည့်နေတဲ့ရုပ်လေးက ဘာရုပ်လေးလဲ။
ယခုထိ သူပြောတဲ့စကားကို နားထောင်ဖို့ဝေးဆွ၊ ကျောက်ရုပ်
တစ်ရုပ်လိုရပ်ပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ ကိုယ်လေးတစ်သိမ့်သိမ့်ဖြစ်နေ
တည်းက သူလေးငိုနေပြီဆိုတာမသိရလေအောင် သူရူးမ
ဟုတ်။
လူပျိုမဖြစ်ခင်တည်းက မိန်းမကျမ်းကိုထုံးလိုရေလိုနှောက်နေ
အောင် ကိုယ့်တွေ့လက်တွေ့ဆင်းခဲ့ဖူးသူမို့ မိန်းမတွေရဲ့အ
ထာကိုနောကျေပြီးသား။
သို့ပေမဲ့ သူ့ရဲ့တရားဝင်လက်မှတ်ထိုးထားတဲ့ ဇနီးဆိုသူကို
တော့ နားလည်ဖို့ခက်ရခက်ခက်၊ သူ့လိုရုပ်ရည်ချောမောတဲ့
သူတေယာက္ကို မသိကျိုးကျွံပြုပြီး အနားလာဖို့တောင်
ဖင်မခေါ်နေရတာကြီးကမဟုတ်တာ။
စဉ်းစားကြည့်လေ သူ့ထက်ဘယ်လောက်အသက်ငယ်ဦး
တော့...ယောကျ်ားဖြစ်သူ ဘာလိုချင်လဲတောင်မသိ သူ့
ကြောင့်ခေါင်းပင်ပေါက်သွားရတာက ပတ္တီးအေဖြးသားက
သက်သေပင်။
"ဟျောင့်!"
"ဟင်...ဟင်လို့"
"မဟင်နေနဲ့...ငါ့သမီးနို့ဆာနေတာမမြင်ဘူးလား၊နို့မတိုက်ပဲ
ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ မင်းဘယ်လိုအမေလဲ"
"ဟို..ဟိုဟာ...အရှင်ကလေ နို့မထွက်ဘူး၊ နို့လမ်းကြောင်း
ပိတ်နေတာ...ဒါကြောင့် သခင်မကြီးတို့ကနို့မှုန်တိုက်နေရ
တာမို့ အပြင်ကိုခေါ်သွားမလို့ပါ"
"သြော်!...နို့မထွက်ဘူးဟုတ်လား"
"ဟုတ်...ဟုတ်"
"နို့လမ်းကြောင်းလည်းပိတ်နေတာပေါ့နော်"
"ဟုတ်..ဟုတ်တယ်..ဟီး"
သူ့ပြောတာကို ခေါင်းတဆက်ဆက်ငြိမ့်ပြီး အကျိုးအကြောင်း
ရှင်းပြတာကို ထောက်ခံနေတဲ့ မင်းအမိန့်စည်းက ကုတင်ပေါ်
မွ ဒုတိယအခေါက်ဆင်းလာပြန်ပြီ။
ဟုတ္သားပဲ ဆိုတဲ့မျက်နှာအမူအရာနဲ့ ဖြစ်နေပေမဲ့ ဘာလို့
မ်ား ရိုးအတွက် စိတ်မအေးနိင်တာလဲ။
"မင်းအကျီကိုချွတ်လိုက်"
"ဟင်! ဟင့်အင်း"
ဟု ငြင်းရင်း ရိုး ခေါင်းတွင်တွင်ခါကာ သမီးလေးကိုတင်းကျပ်
စွာပွေ့ထားလိုက်လေ၏။
သမီးလေးရေ ဆယ်ကျော်သက်ဖေဖေ ရန္က ကာကွယ်ပေး
ပါဦး။
"အပြင်မှာဘယ်သူရှိလဲ အခုချက်ချင်းဝင်လာခဲ့!"
အမိန့်ရဲ့ အသံမာမာခပ်ပြတ်ပြတ်အသံကြောင့် ဒေါ်လေးနွယ်
က ခပ်သုတ်သုတ်လေး အခန်းထဲဝင်လာသလို အနောက်မှာ
အိမ်ဖော်မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ပါ ကပ်ပါလာလေ၏။
"ဘာများခိုင်းစရာရှိလို့လဲ"
"ကလေးကိုခေါ်သွား"
"ရှင်!"
"ငါပြောတာမကြားရအောင် နားကန်းနေကြတာလား!ကေလးကို ခေါ်သွား...နို့သွားတိုက်လိုက်"
အမေလး...လိပ်ပြာတွေပျံပြီး အသည်းတွေကြွေသွားသလား
မှတ်ရအောင် အမိန့်ရဲ့ အာဏာစက်ကပြင်းလွန်းလိုက်တာ
မ်ား...အတူနေရမဲ့ သခွပ်ပန်းလေးအတွက်တော့ မေတြးရဲ
စရာပင်။
ဒေါ်လေးနွယ် ကစိတ်ထဲတွေးတော ရင်တုန်နေရင်းမှ ရိုးရဲ့
လက်ထဲက သမီးလေးကို ကပြာကယာပွေ့ချီ လှမ်းယူလိုက်
လေသည်။
အမြန်မယူရင်လည်း နောက်တခါအော်ရင်ဖြင့် တကယ်နှလုံး
ရောဂါရပြီးသေနိင်လေသည်။
"ဟေ့...ဒါဘယ်လဲ၊ ပြန်လာခဲ့စမ်း"
ဒေါ်လေးနွယ်တို့နဲ့ အတူလိုက္သြားမဲ့ ရိုးရဲ့လက်ကို ပြန်ဆောင့်ဆွဲကာ သူ့ရင်ဘတ်နဲ့နီးသထက်နီးတာထက်ပို
အောင်ကပ်ထားရင်း ဒေါ်လေးနွယ်တို့ဘက်ကို စိုက်ကြည့်၍..
"မထွက်သွားကြသေးပဲ...ဘာလုပ်နေကြတာလဲ"
"ဟုတ်...ဟုတ်ကဲ့"
"ဒေါ်လေးနွယ်....ရိုးကိုခေါ်သွားပါနော်..ဟင့်"
ဟု အသံညင်သာ တိုးဖွစွာဖြင့် ရိုးမျက်ရည်ဝိုင်းလေးတွေနဲ့
ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဒေါ်လေးနွယ်မှာ သနားမိပေမဲ့မတတ်နိင်၊
အချိန်တစ်ခုထိပဲ စောင့်ပါရိုးရယ်...ဒေါ်လေးနွယ်နဲ့အတူရွာ
ကိုပြန်မဲ့အချိန်ထိလေးပါပဲ။
"မသွားသေးဘူးလား...တောက်!"
"သွားပါပြီရှင့်"
ဒေါ်လေးနွယ်မှာလည်း လန့်တောင်သွားရသည့်မို့ တန်းနေ
အောင်အခန်းထဲက ပြေးရပါလေတော့သည်။
"ကြောက်..ကြောက်တယ်..ဟင့်"
"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း၊ မင်းကိုငါ ဘာလုပ်နေသေးလို့ကြောက်နေရ
တာလဲ...ဟမ်!"
"မသိဘူး...ကြောက်တာပဲသိတယ်၊ ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့နော်၊ခုန
ကလည်း အတင်းနမ်းတယ်ဟင့်"
"ဘာလဲ...မင်းမကျေနပ်ဘူးလား၊မကျေနပ်လည်းစောက်ဂရု
မစိုက္ဘူး..."
"ကိုယ့်ကို အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့လားအမိန့်"
"ကျုပ်ဘာသာလုပ်ချင်လုပ်မယ်...မလုပ်ချင်မလုပ်ဘူးခင်ဗျား
စောက်ပူမပါဘူး..ရှင်းလား"
"ဟင့်...လွှတ်ပါ"
"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း..ခင်ဗျားသေမလို့ရုမ်းနေတာလား၊စောက်
မျက်ရည်ကကျလာပြန်ပြီ"
ဘာလို့မှန်းပင်မသိ ဒီတယောက်ရဲ့မျက်ရည်တွေက တွေ့ဖူးသ
မျှလူတွေနဲ့မတူ တမူထူးခြားလွန်း၏။
"ဗြီ"
သွားပြီ!..သူတွေ့သွားလေပြီလား...ကိုယ္က မိန်းမတွေလို
ဖွံထွားဆူဖြိုးတင်းရင်းတဲ့ နို့တွေမရှိ၊ ပြားချပ်ကပ်နေတဲ့ ဇီးသီး
လေးနှစ်လုံး လာကပ်နေသလိုပေပဲမလား။
မဖြစ်ချေတော့...သူအတင်းရုမ်း၍လည်းမရ ရှက်ရွံမိသည့်
စိတ်နဲ့အတူ အနိင်ကျင့်ခံနေရသည့် ခံစားခ်က္က ရင်ထဲဆို့
နင့်လို့ မျက်ရည်တွေတသွင်သွင်စီးကျရင်း အသက်ရှုကြပ်မ
တတ်ဖြစ်လာလေ၏။
သူ့ရဲ့ရင်ခွင်ထဲ မရုမ်းသာမလူးသာ အပေါ်ပိုင်းရှပ်အကျီအ
ကွက်လေးကလည်း ပြဲစုတ်လို့နွမ်းကျေလျက် သူ့လက်အ
တွင်းမှာ ကိုယ်တိုင် ရေခမ်းနေတဲ့ငါးကန်ထဲက ငါးလေးတစ်
ကောင်လို အသက်ရှင်ဖို့ရုမ်းကန်နေရလေ၏။
သို့သော်လည်း မင်းအမိန့်စည်းရဲ့လက်ထဲသို့ကျရောက်သွား
တဲ့ သားကောင်ကပြန်လွတ်ရိုးထုံးစံမရှိ။
တနည်းနည်းနဲ့တော့ အစားခံရမည်သာ။
"အမိန့်!"
"ခင်ဗျား..စောက်ပေါက်ပိတ်ထား"
"ဒုန်း..ဒုန်း!"
"လီးမို့ တံခါးလာထုနေတာလား၊ Fuck!"
"အမိန့်! တံခါးဖွင့်စမ်း...အခုချက်ချင်း"
သခင်မကြီးရဲ့ အသံကို အခန်းအပြင်ဘက်ကနေ ကြားလိုက်
ရရင်ပဲ ရိုးမှာ အားတတ်သွားရလေပြီး သူ့ရဲ့မျက်နှာကိုမော့
ကြည့်လိုက်လေတော့ အခဲမကျေပြီး မကျေမနပ်ဖြစ်နေတဲ့
မျက်နှာပေါက်က မေးရိုးတွေပင်ထောင်းခနဲ့။
သခင်မကြီးက ရိုးဘက်မှာခိုင်ခိုင်မာမာရပ်တည်နေပေးသေး
တာက ရိုးအတွက် ဘုရားပေးတဲ့ဆုပင်။
"ညစာ စားဖို့လာခေါ်တာ...အမိန့်ကဘွားနဲ့အတူစားမယ်မို့
လား"
သခင်မကြီးက လေပြေလေးနဲ့ အမိန့်ကို စကားနားထောင်
စေချင်တဲ့လေသံလေးဖြင့် ပြောလည်းပြော၍ထပ်မေးလိုက်
သေးသည်။
"အမိန့်...ထမင်းမစားဘူးလား၊ ဘွားကအတူစားဖို့စောင့်နေ
တာကွယ်"
ထိုအခါ..အမိန့်က မဲ့ပြုံးလေးနှုတ်ခမ်းတွန့်ရုံမျှ ပြုံး၍ လှစ်ဟာ
နေတဲ့ရင်ဘတ်လေးကို ပွေ့ဖက်ထားရာမှ ဆတ်ခနဲ့ တွန်းထုတ်လိုက်၏။
"လာခဲ့မယ်...ဘြား"
"အဆင့်သင့်အကုန်ပြင်ထားတာမို့..အခုလာခဲ့နော်အမိန့်၊သမီးကြီးနဲ့ သားမက် တောင်စောင့်နေကြတာ၊ အမိန့်နဲ့အတူ
စားချင်လို့တဲ့လေ"
ရိုးမှာတော့ အမိန့်ကိုငေးကြည့်နေပြီး ငိုတော့မလိုမျက်နှာလေး
နဲ့ထပ်မံခေါင်းငုံ့သွားရှာလေသည်။
ရဲတင်းလွန်းတာထက်ပိုစွာ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းပုံစံဖြင့် ရိုးကိုပြုမူတာ
မျိုးလုံးဝမကြိုက်၊ ဒါပေမဲ့ ခက္တာက ရိုးကအခုချိန်မှာသူပြု
သမျှနုနေရမဲ့ဘဝမဟုတ်လား။
ကံကြမ္မာကဆိုးလိုက်ပါဘိ။
"မမလေးတိမ်လွှာက လွလိုက္တာ"
ဒါကေတာ့ ရိုးဒီအိမ်ကို စရောက်ပြီးတည်းက နားနဲ့မဆန့်နိင်
လောက်ကြားရတဲ့ စကားပင်။
ကိုယ့်ကိုကိုယ်ငုံ့ကြည့်ပြန်တော့လည်း တစ်ခုမှလှပတာမရှိ။
ရှပ်အကျီအကွက်ကို အရိုးထဲစွဲနေအောင်ဝတ်တတ်သည့်
ခပ်ထေ့ထေ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ပင်။
ယခုတော့ မိန်းကလေးအဖြစ် ဟန်ဆောင်ရပေလေသည်။
ရှိရင်းစွဲအတိုင်းမြင်ရရင်လည်း မမလေးတိမ်လွှာက တကယ့်
လှတဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်၊ မျက်ခုံးလေးတွေတန်းလျက်
နှုတ်ခမ်းပါးလေးက အချိုးကျစွာလှပ၏။ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအ
စားမှာလည်း သြယ္လ်လွပ၍ ဘာဝတ်ဝတ်ကြည့်ကောင်းနေ
တာမျိုး။
"လာကြ...ထမင်းအတူစားဖို့စောင့်နေကြတာ"
အမိန့်ရဲ့အမေက မတ်တပ်ရပ်၍ ပင် ပြုံးကာခေါ်လိုက်လေ
၏။ ကိုယ့်မှာလည်း အေနာက္က ခပ်ရိုရို့လေး လိုက်ပါလာ
ရေပမဲ့ တချက်တချက် အနောက်သို့ လှည့်ကြည့်ကစောင်းမဲမဲ
မျက်နှာနှင့် ကြည့်လေသည့် အမိန့်ကြောင့် တံထွေး မျိုချမိ
သည်ကအခါခါ။
ကြာကြာလည်းမကြည့်ရဲ အခန့်မသင့်ရင် မ်က္ခြက္ထထိုးမိ
ရင်အခက်သား၊ အခုလည်း ကိုယ့်ရင်ဘတ်ကိုတကယ်ကိုမြင်
သွားလေလားဟု တွေးနေမိသည့်စိတ်က ကြောက်စိတ်ထက်
ကျော်လွန်နေသည်မို့ ပန်းကန်ထဲ ကြက်သားဟင်းလာထည့်
ပေးမှ အသိစိတ်ပြန်ဝင်လာလေသည်။
"အရှင်..နေမကောင်းဘူးလား၊ချွေးစေးတွေလည်းပြန်လို့၊မှန်း
စမ်း"
"ဟို..အရှင်နေကောင်းပါတယ်"
အမိန့်ရဲ့မေမေက နဖူးလေးပေါ်လက်တင်၍ ကြင်နာစွာမေး
လေ၏။
အရှင်မှာ မနည်းပင်စိတ်ထိန်း၍ ပြန်ဖြေနေရ၏။ မျက်နှာချင်း
ဆိုင်ကအမိန့်ကိုကြည့်ပြန်လေတော့ ခုနလုပ်ရပ်တွေမလုပ်ခဲ့
သူလို အတိတ်မေ့နေသူလိုအေးအေးလူလူ။
ရိုးမှာသာ သူ့ရှေ့ အရှက်ကမ်းကုန်အောင်မဲ့ခဲ့ရတာပင်။
"အမိန့်က မြန်မာထမင်းဟင်းဝေးကွာနေတဲ့သူမို့ တိမ်လွှာက
ပြန်လာလာချင်း ထမင်းမိန်အောင်ကိုယ်တိုင်ချက်ထားတာ
စားကောင်းရဲ့လား"
"မဆိုးပါဘူး"
"အဟင်း...ဟိုမှာဆိုရေခြားမြေခြားနဲ့ တော်တန်ရုံမြန်မာထ
မင်းလက်ရာကောင်းကောင်းစားရဖို့ မလွယ်လေဘူးမလား"
"ဘယ်သူပြောလဲမရှိဘူးလို့...မတိမ်လွှာစားချင်ရင် နေ့ပြန်
လေယဉ်နဲ့လိုက်ပို့ပေးရမလား...ဟိုတယောက်"
"ဟင်...ပြော..ပြောလေ"
"မစားပဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ခင်ဗျား တရားထိုင်နေတာလား"
"အမိန့်...ဒါလေးစားကြည့်ပါဦး..မြေးလေးအရမ်းကြိုက်တာ
မလား"
"ဟုတ်တယ်...မေမေတို့နှစ်တွေအကြာကြီးနေမှ အတူပြန်ဆုံ
ကြရပြီးထမင်းလက်ဆုံစားရတာ ကြည်နူးလိုက်တာ"
"ပဲရစ်မှာကျောင်းတတ်ရတာ အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား
သား"
"ပြေပါတယ်ဖေဖေ...ပဲရစ်မှာရှိတဲ့အမျိုးတွေနဲ့သူငယ်ချင်း
တွေကလည်း စောင့်ရှောက်ကြပါတယ်"
"ဘြားက အမိန့်လိုလေသေးမရှိအောင် စောင့်ရှောက်ပြုစုခိုင်း
ထားတာမို့ အခုလိုကြားရတော့ဝမ်းသာစရာတစ်ခုပါပဲ"
ရိုးကတော့ မိသားစုထမင်းစားဝိုင်းထဲ လူပိုတစ်ခုလိုဘာပြန်
ပြောရမှန်းမသိ စိတ်ထဲအားငယ်လိုက်တာ..သြော်အရေးထဲ
ဒီကြက်သားတုံးက အကြောမာလိုက်တာ ဘယ္ဘဝကမ်ား
အရိုးရင့်နေတဲ့ ကြက်ကြီးလဲ..အင့်ဟာ။
"ဝြီး!ဗက္"
"ဟင်!"
"အို!"
"ဘုရားရေ!"
နွေလယ်ခေါင်ထပ်ပြီးမိုးကြိုးပစ်ချသလို အမိန့်ရဲ့မျက်ခွက်
ကြီးကိုမှ ကြက်သားဖတ်ကြီးက အပြေးသွားကပ်နေတာများ
ဘယ်နှဘဝကခွဲခွာနေတဲ့ သားအမိလေများလား။
အမေလး....ငါ့ဘဝကသိပ်သနားစရာကောင်းလိုက်ပါဘိ။
"ခင်ဗျား...သေချင်နေတာလား!"
✨✨✨✨✨✨✨✨
နောက်အပိုင်းထပ်ဆက်မယ်နော်....