ငယ့်နာမည်ကို ခေါ်သံနှင့် အတူ လက်ပေါ်က နွေးထွေးမူးကို ခံစားလိုက်ရသည်။မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဦး...
ဦးကို ချက်ချင်း ထဖက်လိုက်ချင်ပေမယ့်လဲ ခေါင်းထဲက ရီဝေပီး ကိုက်ခဲနေတာကြောင့် ငယ် မထနိုင်ခဲ့။ဦး သိနေတယ် ထင်သည်။ငယ့်ကို ပွေ့ချီကာ အခန်းထဲ ခေါ်သွားပေးသည်။
မွေ့ရာပေါ်မှာ အိပ်ပျော်နေသည့် ငယ့်ရဲ့ နဖူးပြင်ကို တစ်ချက်နမ်းကာ စောင်ခြုံပေးပီး ဦး ထွက်သွားသည်။ခနကြာတော့ ငယ်နိူးလာသည်။ခေါင်းထဲမှာတော့ ရီဝေဝေပင်။နာရီကြည့်လိက်တော့ မနက်3နာရီ ရှိပီ။
"ဦး..."
"ဟင် ငယ် အိပ်မပျော်လို့လား ခေါင်းကိုက်နေသေးလား"
ငယ်က အခန်းတံခါးနားမှ ခေါင်းယမ်းပြရင်း အခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။
"ခုထိ အလုပ်မပီးသေးတာလား"
အလုပ်ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေတဲ့ ဦးရဲ့ ပေါင်ပေါ်မှာ ဦးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်လိုက်ပီး ပုခုံးပေါ်ကို ငယ်ရဲ့ မေးလေးတင်ကာ မေးလိုက်သည်။ဦးကလဲ ငယ့်ကို ပြန်ဖက်ထားပီး
"အွန်း ခနနေပီးပီ "
"ငယ်နဲ့ စကားပြောဖို့ အားလား"
"ကဲ ပြော ဘာပြောချင်လဲ"
"ဦး ငယ့်ကို ဖုံးကွယ်ထားတာ ရှိလား"
ထိုမေးခွန်းကြောင့် ဦးအနည်းငယ် တုန်လှုပ်သွားသည်။
"ဘာလို့လဲ ငယ်"
"ငယ် မေးတာကို ဖြေပါ...မေးခွန်းတွေ ပြန်မမေးနဲ့"
ငယ့်ရဲ့ အသံအနေအထားတွင် ဒေါသများပါလာသည်ကို ဦးသတိမိပါသည်။
"ငယ် မနက်ကျောင်းရှိတယ်မလား သွားအိပ်တော့ မနက်ခေါင်းမူးနေမယ်"
"ဦး စကားလမ်းကြောင်း မလွှဲနဲ့ ငယ် မေးတာကို ဖြေ"
"ငယ်က ဘာကို ဖြေစေချင်တာလဲကွာ"
"ဘာလဲ မေးတာကို မဖြေချင်တာလား မဖြေနိုင်တာလား"
"ငယ် ဘာဖြစ်နေလဲ အဲ့လောက်ထိ မသိချင်ပါနဲ့ကွာ"
ပေါင်ပေါ်ထိုင်နေရာက ငယ် ချက်ချင်း ထရပ်လိုက်ကာ
"ဪ...မသိချင်ပါနဲ့တဲ့လား..ငယ်လဲ အ့လောက် ဦးခန့်မင်းထည်ရဲ့ အကြောင်းတွေ မသိချင်ပါနဲ့ ငယ်နဲ့ ပတ်သက်နေတဲ့ ကိစ္စမို့ သိချင်တာ"
"ဘာကိစ္စလဲ ငယ်နဲ့ ဘာတွေပတ်သက်နေလို့လဲ"
"မသိဘူးပေါ့ ရတယ်လေ ဦးမပြောမှတော့ ငယ်ပြောပြမယ် မေရီဆိုတဲ့ အရင်က ရည်းစားဟောင်း အကြောင်းမပြောပြချင်ဘူးလား"
"ငယ် ဘယ်လိုသိတာလဲ"
"တကယ်လို့ ငယ်သာမသိခဲ့ရင် ဦးကိုယ်တိုင်ပြောပြဖို့ စိတ်ကူးရော ရှိရဲ့လား"
"ကိုယ် ရှင်းပြမယ် ငယ်"
"ဘာကို ရှင်းပြမှာလဲ အဲ့မေရီဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးနဲ့ ရုပ်ချင်းဆင်နေတဲ့ ငယ်သွေးသျှန်ကို အစားထိုးအဖြစ်ခေါ်ထားတယ် ဆိုတာလား"
"အ့လို မဟုတ်ဘူး ငယ် ထင်ရာ လျှောက်မတွေးနဲ့"
"ငယ် ထင်ရာ လျှောက်တွေးတာ မဟုတ်ဘူး ဦးသေချာ စဉ်းစားကြည့်ပေါ့ ငယ်နဲ့ စတွေ့တွေ့ချင်း မေရီလို့ခေါ်တယ် လူကြားသူကြားထဲလဲ အဲ့မေရီ ဟုတ်မဟုတ် သိချင်တာနဲ့ ငယ့်အရှက်ကို မကြည့်ဘဲ ဆွဲလားရမ်းလား လုပ်သေးတယ် ပီး ဦးအခန်းကို ပထမဆုံး ငယ်ဝင်လာတော့ စားပွဲပေါ်မှာ ထောင်ထားတဲ့ဓာတ်ပုံကို ချက်ချင်းမှောက်အုပ်လိုက်တယ် အဲ့ဓာတ်ပုံက သူ့ရဲ့ဓာတ်ပုံမို့လား"
"ဟုတ်တယ် သူ့ဓာတ်ပုံဟုတ်တယ် ဒါမယ့် ငယ်ထင်သလို မဟုတ်ဘူး"
"အ့ဆို ငယ့်ကို ဘာလို့ အိမ်ခေါ်လာလဲ ပြောလေ"
"အစကတော့ ဟုတ်တယ် မေရီနဲ့ တူလို့ ခေါ်လာတာ ဒါမယ့် ကိုယ် ငယ့်ကို တကယ်ချစ်တာပါကွာ"
"ဦးကို ငယ်က ဘယ်လိုယုံရမှာလဲ သူ့ရဲ့ ဓာတ်ပုံတွေ သူ့ရဲ့ စာတွေတောင် ရှိနေသေးတာ ငယ့်ကို သူ့နေရာမှာ အစားထိုးတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ဘယ်လိုယုံရမှာလဲ"
"မဟုတ်ဘူး ငယ် အစားထိုးတာ မဟုတ်ဘူးနော် ငယ် မငိုပါနဲ့ကွာ"
"ငယ့်ကို မထိနဲ့ အမြဲတမ်း ငယ့်ဘဝမှာ ငယ်ချစ်ရတဲ့သူတွေကို ဘယ်တော့မှ မပိုင်ဆိုင်ရဘူး ငယ်သိတယ်"
"ငယ် ကိုယ်က ငယ့်အပိုင်လေကွာ ငယ် ဘာတွေပြောနေလဲ"
"မုန်းတယ် ဦးကို မုန်းတယ် အဟင့်ဟင့်"
ဦးရဲ့ ထိန်းချုပ်ထားတဲ့ ရင်ခွင်ကို တွန်းကာ ငယ် ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ငယ့်အခန်းထဲမှာပဲ လော့ချကာ ခုတင်ဘေးတွေ ထိုင်ငိုနေသည်။
"ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ငယ် ငယ် ခနထွက်ခဲ့ပါအုံး ကိုယ် ရှင်းပြမယ် နော် ငယ် ဒေါက် ဒေါက်"
ဦးရဲ့ အော်ခေါ်နေတဲ့ ဆူညံသံတွေကို ကြားရပေမယ့်လဲ ရင်ဘတ်ထဲက ဒါဏ်ရာ ပိုပိုနာလာသည်။ငယ် မငိုချင်ပေမယ့်လဲ မျက်ရည်များမှာ ထိန်းထားဖို့ ခက်ခဲနေသည်။
"ဒေါက် ဒေါက် ငယ် ငယ် ဟာကွာ ကျစ် သီဟ သီဟ"
ခန့်မင်းထည် ငယ့်အခန်းတံခါးကို ထုနေကတည်းက သီဟနိုးနေတာမို့ ချက်ချင်း ထကာ အပြေးလာရတော့သည်။
"ဟုတ် ဆရာ"
"အခန်းသော့ယူခဲ့ သွား မြန်မြန်"
"ဟုတ်""
"ငယ် ငယ် "
ခန့်မင်းထည် ဆက်တိုက် ခေါ်နေပေမယ့်လဲ အထဲမှ ငိုနေသည့် အသံမှလွှဲ၍ ကျန်တဲ့ အသံမကြားရ။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ငယ်ရဲ့ငိုနေသည့် အသံကိုပင် မကြားရတော့
"ငယ် ငယ် ပြန်ထူးပါအုံး ငယ် ငယ်ရေ သီဟကလဲ ကြာလိုက်တာကွာ သီဟ သီဟ"
"လာပီ ဆရာ လာပီ ဒီမှာ သော့"
"ကြာလိုက်ကွာ မင်းကလဲ"
ချက်ချင်း အခန်းလော့ကို ဖွင်းပီး ဝင်လိုက်တော့ ကုတင်ဘေးတွင် ခွေလဲကျနေသည့် ငယ့်ကို တွေ့လိုက်ရတာမို့ သွေးပျတ်မတတ်ဖြစ်သွားသည်။
"ငယ်! ငယ် ငယ် ထပါအုံး ငယ် သီဟ ခုဆေးရုံသွားမယ် ကားပြင်"
ငယ်ကို့ ပွေ့ချီကာ အောက်ထပ်ကို အပြေးဆင်းပီး ကားထဲ ချက်ချင်းတန်းဝင်သွားတော့သည်။ကိုသီဟာလဲ ခါတိုင်းထက် အရှိန်မြှင့်ကာ မြန်နိုင်သလောက် မြန်မြန် မောင်းတော့သည်။ဦးက လမ်းတစ်လျှောက်လုံး ငယ့်ကို ရင်ခွင်ထဲပွေ့ထကာ စိတ်ထဲတွင် ကိုယ့်ကိုကိုယ်သာ အပြစ်တင်နေမိသည်။
ဆေးရုံ ရောက်ရောက်ချင်း ငယ့်ကို emergency အရင်လုပ်ပေးပီးမှ vipလူနာခန်းသို့ ပြောင်းရွှေ့ခဲ့သည်။
"ဆရာ ကလေး ဘယ်လိုနေလဲ"
"ကောင်းပါတယ် အားနည်းနေတာ ထမင်းသိပ်မစားဘူးထင်တယ် လူက တော်တော်အားပျတ်နေတာကို ဖိအားတွေပေးတော့ ခံနိုင်ရည်မရှိဖြစ်သွားတာပါ စိတ်မပူပါနဲ့ အားဆေးသွင်းပေးထားတယ် မနက် ဒါမှမဟုတ် နေ့လည်လောက်ကျ နိုးလာမှာပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးပါ ဆရာ ကျေးဇူးပါ"
ဆရာဝန် ထွက်သွားတော့မှ လူနာခန်းထဲသို့ ဝင်လာကာ ငယ့်ဘေးတွင် ထိုင်ရင် ငယ့်ကဲ့ မျက်နှာသေးသေးလေးကို ထိကိုင်ရင်း ကြည့်နေမိသည်။
~ငယ်ရယ် ကိုယ်အလုပ်တွေများနေတာကြောင့် ငယ့်ကို ဂရုမစိုက်မိတာ ခွင့်လွှတ်ပါကွာ ကိစ္စကလဲ ငယ်ထင်သလိုမဟုတ်ပါဘူး ငယ် ကိုယ် ငယ့်ကို တကယ်ချစ်တာပါ ကိုယ့်အသက်ထက်ကို ပိုမြတ်နိုးတာပါ ငယ် ယုံအောင် ဘယ်လို သက်သေပြရမလဲ~
အိပ်ရာပေါ်မှာ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်နေသည့် ငယ့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းများမှာ သွေးအားမရှိတာကြောင့် ဖြူဖွေးနေသည်။ငယ်ရဲ့ သိသိသာသာ ကျသွားတဲ့ မျက်နှာလေးကို ခန့်မင်းထည် တစ်ညလုံး ထိုင်နေသည်။
...ငယ့်ကို အရမ်းချစ်တယ် အရမ်းလဲ မြတ်နိုးတယ် မြတ်နိုးလွန်းလို့ ငယ့်တစ်ယောက်ထဲကိုပဲ တန်ဖိုးထားတာပါ ငယ် ယုံပေးပါ...
ငယ့္နာမည္ကို ေခၚသံႏွင့္ အတူ လက္ေပၚက ေနြးေထြးမူးကို ခံစားလိုက္ရသည္။မ်က္လံုးဖြင့္ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ဦး...
ဦးကို ခ်က္ခ်င္း ထဖက္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္လဲ ေခါင္းထဲက ရီေဝပီး ကိုက္ခဲေနတာေၾကာင့္ ငယ္ မထႏိုင္ခဲ့။ဦး သိေနတယ္ ထင္သည္။ငယ့္ကို ေပြ့ခ်ီကာ အခန္းထဲ ေခၚသြားေပးသည္။
ေမြ့ရာေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသၫ့္ ငယ့္ရဲ့ နဖူးျပင္ကို တစ္ခ်က္နမ္းကာ ေစာင္ႃခံုေပးပီး ဦး ထြက္သြားသည္။ခနၾကာေတာ့ ငယ္ႏိူးလာသည္။ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ရီေဝေဝပင္။နာရီၾကၫ့္လိက္ေတာ့ မနက္3နာရီ ရိွပီ။
"ဦး..."
"ဟင္ ငယ္ အိပ္မေပ်ာ္လို႔လား ေခါင္းကိုက္ေနေသးလား"
ငယ္က အခန္းတံခါးနားမွ ေခါင္းယမ္းျပရင္း အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။
"ခုထိ အလုပ္မပီးေသးတာလား"
အလုပ္ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဦးရဲ့ ေပါင္ေပၚမွာ ဦးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္လိုက္ပီး ပုခံုးေပၚကို ငယ္ရဲ့ ေမးေလးတင္ကာ ေမးလိုက္သည္။ဦးကလဲ ငယ့္ကို ျပန္ဖက္ထားပီး
"အြန္း ခနေနပီးပီ "
"ငယ္နဲ႔ စကားေျပာဖို႔ အားလား"
"ကဲ ေျပာ ဘာေျပာခ်င္လဲ"
"ဦး ငယ့္ကို ဖံုးကြယ္ထားတာ ရိွလား"
ထိုေမးခြန္းေၾကာင့္ ဦးအနည္းငယ္ တုန္လႈပ္သြားသည္။
"ဘာလို႔လဲ ငယ္"
"ငယ္ ေမးတာကို ေျဖပါ...ေမးခြန္းေတြ ျပန္မေမးနဲ႔"
ငယ့္ရဲ့ အသံအေနအထားတြင္ ေဒါသမ်ားပါလာသည္ကို ဦးသတိမိပါသည္။
"ငယ္ မနက္ေက်ာင္းရိွတယ္မလား သြားအိပ္ေတာ့ မနက္ေခါင္းမူးေနမယ္"
"ဦး စကားလမ္းေၾကာင္း မလႊဲနဲ႔ ငယ္ ေမးတာကို ေျဖ"
"ငယ္က ဘာကို ေျဖေစခ်င္တာလဲကြာ"
"ဘာလဲ ေမးတာကို မေျဖခ်င္တာလား မေျဖႏိုင္တာလား"
"ငယ္ ဘာျဖစ္ေနလဲ အဲ့ေလာက္ထိ မသိခ်င္ပါနဲ႔ကြာ"
ေပါင္ေပၚထိုင္ေနရာက ငယ္ ခ်က္ခ်င္း ထရပ္လိုက္ကာ
"ဪ...မသိခ်င္ပါနဲ႔တဲ့လား..ငယ္လဲ အ့ေလာက္ ဦးခန႔္မင္းထည္ရဲ့ အေၾကာင္းေတြ မသိခ်င္ပါနဲ႔ ငယ္နဲ႔ ပတ္သက္ေနတဲ့ ကိစၥမို႔ သိခ်င္တာ"
"ဘာကိစၥလဲ ငယ္နဲ႔ ဘာေတြပတ္သက္ေနလို႔လဲ"
"မသိဘူးေပါ့ ရတယ္ေလ ဦးမေျပာမွေတာ့ ငယ္ေျပာျပမယ္ ေမရီဆိုတဲ့ အရင္က ရည္းစားေဟာင္း အေၾကာင္းမေျပာျပခ်င္ဘူးလား"
"ငယ္ ဘယ္လိုသိတာလဲ"
"တကယ္လို႔ ငယ္သာမသိခဲ့ရင္ ဦးကိုယ္တိုင္ေျပာျပဖို႔ စိတ္ကူးေရာ ရိွရဲ့လား"
"ကိုယ္ ရွင္းျပမယ္ ငယ္"
"ဘာကို ရွင္းျပမွာလဲ အဲ့ေမရီဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ရုပ္ခ်င္းဆင္ေနတဲ့ ငယ္ေသြးသ်ွန္ကို အစားထိုးအျဖစ္ေခၚထားတယ္ ဆိုတာလား"
"အ့လို မဟုတ္ဘူး ငယ္ ထင္ရာ ေလ်ွာက္မေတြးနဲ႔"
"ငယ္ ထင္ရာ ေလ်ွာက္ေတြးတာ မဟုတ္ဘူး ဦးေသခ်ာ စဉ္းစားၾကၫ့္ေပါ့ ငယ္နဲ႔ စေတြ့ေတြ့ခ်င္း ေမရီလို႔ေခၚတယ္ လူၾကားသူၾကားထဲလဲ အဲ့ေမရီ ဟုတ္မဟုတ္ သိခ်င္တာနဲ႔ ငယ့္အရွက္ကို မၾကၫ့္ဘဲ ဆဲြလားရမ္းလား လုပ္ေသးတယ္ ပီး ဦးအခန္းကို ပထမဆံုး ငယ္ဝင္လာေတာ့ စားပဲြေပၚမွာ ေထာင္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုကို ခ်က္ခ်င္းေမွာက္အုပ္လိုက္တယ္ အဲ့ဓာတ္ပံုက သူ႔ရဲ့ဓာတ္ပံုမို႔လား"
"ဟုတ္တယ္ သူ႔ဓာတ္ပံုဟုတ္တယ္ ဒါမယ့္ ငယ္ထင္သလို မဟုတ္ဘူး"
"အ့ဆို ငယ့္ကို ဘာလို႔ အိမ္ေခၚလာလဲ ေျပာေလ"
"အစကေတာ့ ဟုတ္တယ္ ေမရီနဲ႔ တူလို႔ ေခၚလာတာ ဒါမယ့္ ကိုယ္ ငယ့္ကို တကယ္ခ်စ္တာပါကြာ"
"ဦးကို ငယ္က ဘယ္လိုယံုရမွာလဲ သူ႔ရဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ သူ႔ရဲ့ စာေတြေတာင္ ရိွေနေသးတာ ငယ့္ကို သူ႔ေနရာမွာ အစားထိုးတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဘယ္လိုယံုရမွာလဲ"
"မဟုတ္ဘူး ငယ္ အစားထိုးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ငယ္ မငိုပါနဲ႔ကြာ"
"ငယ့္ကို မထိနဲ႔ အၿမဲတမ္း ငယ့္ဘဝမွာ ငယ္ခ်စ္ရတဲ့သူေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မပိုင္ဆိုင္ရဘူး ငယ္သိတယ္"
"ငယ္ ကိုယ္က ငယ့္အပိုင္ေလကြာ ငယ္ ဘာေတြေျပာေနလဲ"
"မုန္းတယ္ ဦးကို မုန္းတယ္ အဟင့္ဟင့္"
ဦးရဲ့ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ရင္ခြင္ကို တြန္းကာ ငယ္ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ငယ့္အခန္းထဲမွာပဲ ေလာ့ခ်ကာ ခုတင္ေဘးေတြ ထိုင္ငိုေနသည္။
"ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ငယ္ ငယ္ ခနထြက္ခဲ့ပါအံုး ကိုယ္ ရွင္းျပမယ္ ေနာ္ ငယ္ ေဒါက္ ေဒါက္"
ဦးရဲ့ ေအာ္ေခၚေနတဲ့ ဆူညံသံေတြကို ၾကားရေပမယ့္လဲ ရင္ဘတ္ထဲက ဒါဏ္ရာ ပိုပိုနာလာသည္။ငယ္ မငိုခ်င္ေပမယ့္လဲ မ်က္ရည္မ်ားမွာ ထိန္းထားဖို႔ ခက္ခဲေနသည္။
"ေဒါက္ ေဒါက္ ငယ္ ငယ္ ဟာကြာ က်စ္ သီဟ သီဟ"
ခန႔္မင္းထည္ ငယ့္အခန္းတံခါးကို ထုေနကတည္းက သီဟႏိုးေနတာမို႔ ခ်က္ခ်င္း ထကာ အေျပးလာရေတာ့သည္။
"ဟုတ္ ဆရာ"
"အခန္းေသာ့ယူခဲ့ သြား ျမန္ျမန္"
"ဟုတ္""
"ငယ္ ငယ္ "
ခန႔္မင္းထည္ ဆက္တိုက္ ေခၚေနေပမယ့္လဲ အထဲမွ ငိုေနသၫ့္ အသံမွလႊဲ၍ က်န္တဲ့ အသံမၾကားရသည္။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ငယ္ရဲ့ငိုေနသၫ့္ အသံကိုပင္ မၾကားရေတာ့
"ငယ္ ငယ္ ျပန္ထူးပါအံုး ငယ္ ငယ္ေရ သီဟကလဲ ၾကာလိုက္တာကြာ သီဟ သီဟ"
"လာပီ ဆရာ လာပီ ဒီမွာ ေသာ့"
"ၾကာလိုက္ကြာ မင္းကလဲ"
ခ်က္ခ်င္း အခန္းေလာ့ကို ဖြင္းပီး ဝင္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေဘးတြင္ ေခြလဲက်ေနသၫ့္ ငယ့္ကို ေတြ့လိုက္ရတာမို႔ ေသြးပ်တ္မတတ္ျဖစ္သြားသည္။
"ငယ္! ငယ္ ငယ္ ထပါအံုး ငယ္ သီဟ ခုေဆးရံုသြားမယ္ ကားျပင္"
ငယ္ကို႔ ေပြ့ခ်ီကာ ေအာက္ထပ္ကို အေျပးဆင္းပီး ကားထဲ ခ်က္ခ်င္းတန္းဝင္သြားေတာ့သည္။ကိုသီဟာလဲ ခါတိုင္းထက္ အရိွန္ၿမွင့္ကာ ျမန္ႏိုင္သေလာက္ ျမန္ျမန္ ေမာင္းေတာ့သည္။ဦးက လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုး ငယ့္ကို ရင္ခြင္ထဲေပြ့ထကာ စိတ္ထဲတြင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အျပစ္တင္ေနမိသည္။
ေဆးရံု ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ငယ့္ကို emergency အရင္လုပ္ေပးပီးမွ vipလူနာခန္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ့ခဲ့သည္။
"ဆရာ ကေလး ဘယ္လိုေနလဲ"
"ေကာင္းပါတယ္ အားနည္းေနတာ ထမင္းသိပ္မစားဘူးထင္တယ္ လူက ေတာ္ေတာ္အားပ်တ္ေနတာကို ဖိအားေတြေပးေတာ့ ခံႏိုင္ရည္မရိျွဖစ္သြားတာပါ စိတ္မပူပါနဲ႔ အားေဆးသြင္းေပးထားတယ္ မနက္ ဒါမွမဟုတ္ ေန့လည္ေလာက္က် ႏိုးလာမွာပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါ ဆရာ ေက်းဇူးပါ"
ဆရာဝန္ ထြက္သြားေတာ့မွ လူနာခန္းထဲသို႔ ဝင္လာကာ ငယ့္ေဘးတြင္ ထိုင္ရင္ ငယ့္ကဲ့ မ်က္ႏွာေသးေသးေလးကို ထိကိုင္ရင္း ၾကၫ့္ေနမိသည္။
~ငယ္ရယ္ ကိုယ္အလုပ္ေတြမ်ားေနတာေၾကာင့္ ငယ့္ကို ဂရုမစိုက္မိတာ ခြင့္လႊတ္ပါကြာ ကိစၥကလဲ ငယ္ထင္သလိုမဟုတ္ပါဘူး ငယ္ ကိုယ္ ငယ့္ကို တကယ္ခ်စ္တာပါ ကိုယ့္အသက္ထက္ကို ပိုျမတ္ႏိုးတာပါ ငယ္ ယံုေအာင္ ဘယ္လို သက္ေသျပရမလဲ~
အိပ္ရာေပၚမွာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေနသၫ့္ ငယ့္ရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ ေသြးအားမရိွတာေၾကာင့္ ျဖဴေဖြးေနသည္။ငယ္ရဲ့ သိသိသာသာ က်သြားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ခန႔္မင္းထည္ တစ္ညလံုး ထိုင္ေနသည္။
...ငယ့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ အရမ္းလဲ ျမတ္ႏိုးတယ္ ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ ငယ့္တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ တန္ဖိုးထားတာပါ ငယ္ ယံုေပးပါ...