Βρίσκομαι κλεισμένη στο δωμάτιο μου, δίχως να θέλω να αντικρίσω κανέναν, ούτε καν να μιλήσω.
Καθώς ήμουν συγκεντρωμένη στις σκέψεις μου, το κινητό μου άναψε και έκανε έναν ήχο.
Το άρπαξα στην παλάμη μου και κοίταξα την οθόνη.
_.euaa._ : Πως αισθάνεσαι; Καλύτερα; Μήπως θέλεις να έρθω από το σπίτι σου να αράξουμε και να μου πεις επιτέλους τι τρέχει επειδή με έχει φάει η αγωνία;;
Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.
Με ικανοποιεί που νοιάζεται και το δείχνει.
Άλλωστε κανείς δεν μου το έδειξε ποτέ.
Μπήκα στο Instagram και πάτησα την συνομιλία μας.
Τα δάχτυλα μου βρέθηκαν στο πληκτρολόγιο αυτόματα.
_roza_papastaurou: Κάπως καλύτερα ναι..δεν υπάρχει πρόβλημα απλά πες μου τι ώρα για να τελειώσω το διάβασμα
Πάτησα αποστολή και περίμενα υπομονετικά να απαντήσει.
Σε δευτερόλεπτα το κινητό μου δόνησε.
_.euaa._: Έλα μωρέ τώρα με το διάβασμα, κατά της έξι είναι καλά;;
Το κεφάλι μου υψώθηκε στον τοίχο και παρατήρησα πως η ώρα ήταν είδη τρεις το μεσημέρι.
Δεν νομίζω να έχει πρόβλημα η μαμά μου άμα έρθει η Εύα σπίτι.
_roza_papastaurou_: Μια χαρά. Σε περιμένω ❤️
Έστειλα το τελευταίο μήνυμα και απώθεσα το κινητό μου στην επιφάνεια του γραφείου.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και στάθηκα στο ύψος μου.
Κατέβηκα κάτω, αντίκρισα την μαμά μου να ξαπλώνει ήρεμη στον καναπέ προσπαθώντας να ξεκουραστεί βλέποντας τηλεόραση.
Πλησίασα προς το μέρος της και ξερόβηξα σιγανά προκειμένου να τραβήξω την προσοχή της και το κατάφερα.
Το βλέμμα της έπεσε πάνω μου απευθείας.
"Τι είναι Ρόζα;" δήλωσε απλά.
Από την φωνή της μπορούσα να υποψιαστώ πως είναι αρκετά κουρασμένη.
"Θέλω να..σου πω κάτι" ανακοίνωσα διστακτικά.
Με παρότρυνε αμέσως με το χέρι της να συνεχίσω και κοντοστάθηκα παραπάνω.
Ξεροκατάπια άλλη μια φορά.
"Θα έρθει μια φίλη μου στης έξι, δεν πιστεύω να σε ενοχλεί.." είπα ήρεμα.
Η αντίδραση της είναι ήρεμη προς το παρόν.
Καλό αυτό.
"Χαίρομαι που βρήκες φίλη" αποκρίθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη της.
Ορίστε;
"Τ..τι;" τραύλισα μη μπορώντας να πιστέψω αυτό που μόλις άκουσα.
"Τι Ρόζα μου; Είμαι πολύ περήφανη που επιτέλους απέκτησες γνωριμίες, φυσικά να έρθει"
Εντάξει.
Τα έχω δει όλα τώρα.
Δεν περίμενα τέτοια αντίδραση τολμώ να πω.
"Ευχαριστώ.." είπα χαρούμενη και επέστρεψα στο δωμάτιο μου.
Επιτέλους.
Για μια φορά η μαμά μου είναι περήφανη για κάτι.
Είμαι αρκετά ικανοποιημένη που σχεδόν ξέχασα τις σκοτούρες μου.
•
"Θα μου πεις επιτέλους τι τρέχει παιδάκι μου;; Με έχεις και περιμένω μέχρι να αποφασίσεις να μου πεις τι είχες πάθει εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή!" είπε σοβαρή η Εύα.
Ακούμπησε τους γοφούς της στο κρεβάτι μου και περίμενε με περιέργεια.
Δεν γνωρίζω αν επιθυμώ να της μιλήσω για αυτό..δεν την ξέρω πολύ καιρό.
"Απλά.." ξεκίνησα αργά και σταθερά μέχρι που το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο παράθυρο.
Το σώμα του αγοριού δεν άρχισε να αποκαλυφθεί για ακόμη μια φορά και να με ταράξει.
Για άλλη μια φορά, δίχως να φοράει μπλούζα περιφέρεται στο δωμάτιο του, μέχρι στιγμής αντίκρισα την πλάτη του, δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε.
Ο κορμός του γύρισε απότομα και το πρόσωπο του αποκαλύφθηκε στο οπτικό μου πεδίο.
Θεέ μου..
Το στόμα μου άνοιξε λιγάκι, ενώ τα μάτια μου γούρλωσαν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Όχι, όχι όχι..
"Τι τρέχει πάλι;;" ρώτησε αγανακτισμένη η Εύα και σηκώθηκε από την θέση της πλησιάζοντας με.
Κοίταξε από το παράθυρο παρακολουθώντας την σκηνή.
Μόλις αντίκρισε το πρόσωπο του τα όμορφα πράσινα μάτια της γούρλωσαν απότομα.
Γύρισα το κορμί μου προς το μέρος της και άρπαξα τα χέρια της.
Η καρδιά μου ξεκίνησε να πάλλεται εξαιρετικά γρήγορα και ένιωθα πως θα πάθω καρδιακό επεισόδιο.
"Ο Άγγελος ήταν στο ίδιο γυμνάσιο μαζί μου, ζούσε Κρήτη και μου ασκούσε βία, τώρα ήρθε εδώ χωρίς να ξέρω τον λόγο και φοβάμαι απίστευτα πολύ Εύα!" ανέφερα γρήγορα.
Στο βλέμμα της Εύας ήταν ζωγραφισμένο το σοκ.
"Σοβαρά μιλάς;;" αύξησε τον τόνο της φωνής της και έκλεισα το στόμα της με την παλάμη μου με ταχύτητα.
"Μην φωνάζεις" δήλωσα γεμάτη πανικό και αισθάνθηκα πως θα βάλω τα κλάματα επιτόπου.
Το βλέμμα μου στράφηκε ξανά στο παράθυρο.
Παρατήρησα πως το κεφάλι του ήταν έτοιμο να γυρίσει προκειμένου να κοιτάξει απέναντι από το παράθυρο του.
Όχι! Δεν υπάρχει περίπτωση να με δει! Δεν θέλω!
Δεν πρέπει!
Άρπαξα την Εύα και πέσαμε κάτω στο πάτωμα προτού προλάβει να μας αντικρίσει με αυτά τα κατάμαυρα μάτια, τα οποία είναι μόνιμη σκέψη στο μυαλό μου.
"Τι θα κάνω Εύα;" δήλωσα με πίκρα.
Τα δάκρυα μου έκαναν την εμφάνιση τους και γαμώτο..με κοιτάει με λύπη.
Δεν θέλω να με λυπάται.
Τοποθέτησα τις παλάμες μου στο πρόσωπο μου και κάπου εκεί ξέσπασα.
"Ηρέμησε κοριτσάκι μου, σε παρακαλώ.." την άκουσα να λέει γλυκά.
Τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω μου αγκαλιάζοντας με.
Αισθάνθηκα όμορφα ξαφνικά.
Χρειαζόμουν μια αγκαλιά..
"Κάτι θα σκεφτούμε" συμπλήρωσε με καθησυχαστικό τόνο και ένιωσα να χαλαρώνω αλλά ταυτόχρονα σκεφτόμουν τόσο αρνητικά.
Και να σκεφτούμε κάτι δεν αλλάζει το γεγονός πως θα αρχίσει ξανά το δούλεμα.
Ξανά θα με μειώνει, ξανά θα με κάνει να αισθάνομαι σκουπίδι.
•
"Δηλαδή θες να μου πεις πως μπορεί να μην σε έχει αναγνωρίσει;;" απόρησε τρώγοντας το σάντουιτς που μας πρόσφερε πριν λίγο η μαμά μου.
Το σοκ μου δεν είχε περάσει πλήρως.
Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως τον έχω ακριβώς απέναντι μου.
Δεν πρέπει να υποψιαστεί πως κατοικώ ακριβώς.
Αλλιώς την έβαψα..
Έχω την αίσθηση πως έχει καταλάβει ποια είμαι και με αυτή την σκέψη αγχώνομαι ακόμη περισσότερο.
"Εύα..πιθανόν να έχει καταλάβει ποια είμαι. Με κοιτούσε τόσο έντονα εκείνη την ώρα, όμως δεν ξέρω..είμαι σε σύγχυση.." απάντησα με ειλικρίνεια.
Τα δάκρυα μου απειλούσαν να εμφανιστούν ξανά και ο κόμπος στο στομάχι μου δημιουργήθηκε ξαφνικά.
Πονάω..
"Ειι..μην τολμήσεις και κλάψεις ξανά. Είπαμε θα βρούμε λύση γαμώτο, ηρέμησε.." πρόσταξε αυστηρά.
Το χέρι της χάιδεψε τα μαλλιά μου προκειμένου να με χαλαρώσει αλλά δεν έπιασε.
Όλη αυτή η κατάσταση είναι αρκετή για μένα..
"Γεια σας κορίτσια!" η γλυκιά φωνή της Εμμέλειας διέκοψε την ησυχία μας.
Στρέψαμε αμέσως και οι δυο την προσοχή μας πάνω της χαμογελώντας.
"Τι ζουζούνι είσαι εσυυ;;" είπε ξαφνικά η Εύα.
Έβαλε τα χέρια της γύρω από την Εμμέλεια και την πήρε αγκαλιά ακουμπώντας τους γοφούς της πάνω στα πόδια της.
"Πως σε λένε μικρούλα;" ρώτησε γλυκά χαϊδεύοντας το μάγουλο της και η Εμμέλεια μαζεύτηκε με ένα ντροπαλό ύφος.
Η γλυκούλα μου..είναι αρκετά ντροπαλή.
Είχε να μοιάξει.
Ναι για μένα μιλάω..
"Εμμέλεια.." δήλωσε με σιγανή φωνή και με ένα αμήχανο χαμόγελο.
Η Εύα χαμογέλασε πλατιά.
"Είμαι η Εύα, η φίλη της Ρόζας" συστήθηκε και κάνανε την γνωστή χειραψία.
Η Εμμέλεια έδειχνε να χαλαρώνει και να αισθάνεται πιο άνετα μπροστά της.
"Θέλετε να παίξουμε ένα επιτραπέζιο;" πρότεινε η Εμμέλεια και η Εύα και εγώ κοιταχτήκαμε.
Έγνεψα θετικά χαμογελώντας.
Πιθανόν θα με κάνει να ξεχαστώ από όλη αυτή την φάση.
•
"Εε δεν είναι δίκαιο, έχετε συνωμοτήσει εναντίον μου εσείς οι δυο" είπα νευρικά και μετακίνησα το πιόνι μου με ένταση.
Τα γέλια της Εμμέλειας και της Εύας κάλυψαν το δωμάτιο και άρχισα να εκνευρίζομαι περισσότερο.
Δεν γίνεται να κέρδισαν και αυτό τον γύρω.
Εγώ κλασικά είμαι μια ομάδα μόνη μου, καθώς η Εμμέλεια ήθελε να είναι με την Εύα.
"Ζηλεύεις επειδή έχουμε κερδίσει τρεις γύρους ως τώρα" δήλωσε σαν μικρό παιδί η Εύα και της έβγαλα αμέσως γλώσσα.
Ξαφνικά, η φιγούρα την μαμάς μου εμφανίστηκε στο δωμάτιο κάτι το οποίο μας τράβηξε την προσοχή.
"Εύα κορίτσι μου, είναι εννιά μισή. Μήπως θες να σε πάω σπίτι σου να μην περπατάς μόνη;" ρώτησε πρόθημα και πραγματικά απόρησα.
Πρώτη φορά συμπεριφέρεται έτσι κάτι που μου φαίνεται αρκετά περίεργο.. μάλλον θα συμπάθησε σε μεγάλο βαθμό την Εύα.
"Αν δεν σας είναι κόπος.." δήλωσε ευγενικά η Εύα και η μαμά μου έγνεψε θετικά με ένα φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπο της, το βλέμμα της έπεσε αμέσως πάνω μου και στην συνέχεια αποχώρησε.
Δεν καταλαβαίνω τι τρέχει..
"Τέλος πάντων θα πρέπει αναγκαστικά να φύγω" είπε ξαφνικά η Εύα και σηκώθηκε από την θέση της.
"Θα τα πούμε στο σχολείο εμείς" είπα απλά, της έκλεισα το μάτι και έδειξε να καταλαβαίνει αμέσως.
Η Εμμέλεια έπεσε στην αγκαλιά της.
"Να ξανά έρθεις" παρακάλεσε και η Εύα έκανε μια γλυκιά φάτσα.
"Εννοείται μικρούλα, δεν πρόκειται να χαθούμε" απώθεσε ένα χάδι στα μαλλιά της και αποχώρησε από το δωμάτιο.
Κατέβηκα και εγώ κάτω προκειμένου να την συνοδεύσω μέχρι έξω.
Γύρισε το σώμα της προς το μέρος μου και με αγκάλιασε σφιχτά.
"Τα λέμε αύριο και κοίτα να ηρεμήσεις με αυτό το θέμα, κάτι θα σκεφτούμε" ψιθύρισε στο αυτί μου.
Άφησα ένα χαμόγελο να δημιουργηθεί στα χείλη μου και αν και διαλυμένη έγνεψα θετικά δίνοντας της μια ελπίδα ότι προς το παρόν θα το αφήσω πίσω μου και θα χαλαρώσω.
"Να είσαι σίγουρη.." απάντησα με σταθερή φωνή και έδειξε ικανοποιημένη.
Η μαμά μου στάθηκε δίπλα μας περιμένοντας την Εύα για να φύγουν.
Με αντίκρισε με τα μεγάλα μελί μάτια της.
"Μέχρι να γυρίσω να έχετε είδη ξαπλώσει" είπε αυστηρά.
Δεν μίλησα.
Τι να πω άλλωστε μπροστά στην Εύα;;
Την χαιρέτησα και αφού με αποχαιρέτησε και εκείνη τις είδα να απομακρύνονται και στο τέλος η πόρτα να κλείνει.
Πήρα μια βαθιά ανάσα.
Είμαι τόσο διαλυμένη.
Δυστυχώς δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου όλη αυτή την κατάσταση.
Θεέ μου..
Γιατί πρέπει να μου συμβαίνει αυτό γαμώτο;;
Ξέσπασα σε κλάματα για ακόμη μια φορά και έτρεξα στο δωμάτιο μου.
Έπεσα στο μαλακό στρώμα και το κλάμα έγινε έντονο.
Γαμώτο..
•
"Συμβαίνει κάτι; Από χθες είσαι κάπως" δηλώνω στην μαμά μου η οποία στέκεται στην κουζίνα.
Ετοιμάζεται για την δουλειά και τρώει ένα μικρό πρωινό πρώτου φύγει.
"Απλά, πίστευα πως η φίλη σου θα κάτσει για τουλάχιστον δύο ώρες και μετά θα φύγει" απάντησε σοβαρή τρώγοντας.
Δεν έφυγε και τόσο αργά μαμά.
Έλεος με τις παραξενιές σου..
"Δεν έφυγε και τόσο αργά για να το λες αυτό" αντιγύρισα με εξίσου σοβαρό ύφος.
Το βλέμμα της γύρισε αστραπιαία να με κοιτάξει.
"Τι ώρα έπρεπε να φύγει δηλαδή Ρόζα;" ο τόνος της αυξήθηκε.
Έκανα ένα βήμα πίσω.
Με εκνευρίζει.
"Όλα σε πειράζουν" είπα με θάρρος.
Δεν θα μου βγει σε καλό όλο αυτό.
Τα μάτια της γούρλωσαν και πλησίασε απειλητικά προς το μέρος μου.
"Για μιλά καλύτερα νεαρή μου" φώναξε μπροστά μου.
Όχι Ρόζα δεν θα κλάψεις.
"Έχεις ιδέα πως μιλάς εσύ απέναντι μου;; Έχεις ιδέα τι θέματα δημιουργείς; Νιώθω λες και είμαι στον στρατό όχι σε σπίτι!" ύψωσα την φωνή μου αρκετά από όσο θα ήθελα.
Την ένιωσα να σφίγγεται.
Καιρός ήταν να τα ακούσει.
Δεν αντέχω άλλο σε αυτό το σπίτι με μια μάνα που είναι συνέχεια στην τσίτα και δεν μπορείς να αρθρώσεις κουβέντα μπροστά της.
"Μην μου υψώνεις τον τόνο της φωνής σου Ρόζα, γιατί δεν θα τα πάμε καθόλου καλά!" φώναξε ξανά κουνώντας τα χέρια της στον αέρα.
Σε άλλη περίπτωση θα αισθανόμουν φόβο αλλά για κάποιο περίεργο λόγο δεν την φοβάμαι.
"Μαμά, πρέπει να ακούσεις και λίγο πως νιώθω εγώ με όλη αυτή την κατάσταση. Δεν γίνεται να σε νοιάζει μόνο ο εαυτός σου, έχεις και δύο παιδιά!" δεν με ενδιέφερε που της αντιμιλούσα, που της φώναζα.
Αντιθέτως, το χρειαζόμουν.
"Ρόζα, πας γυρεύοντας" είπε πιο ήρεμα, όμως η έκφραση της παρέμεινε άγρια.
"Έχεις καθήσει λίγο να σκεφτείς πως συμπεριφέρεσαι στα παιδιά σου; Έχεις καθήσει να σκεφτείς πως είσαι απέναντι τους; Ή μόνο σε ενδιαφέρει να ακούμε τις διαταγές σου και να είμαστε στρατιωτάκια;;" έπρεπε να τα πω.
Έπρεπε να τα βγάλω από μέσα μου.
Δεν πίστευα πως μιλάω έτσι στην μαμά μου, ποτέ δεν είχα το θάρρος.
Με κοιτούσε σαν χάνος.
Ήταν ακίνητη χωρίς να λέει τίποτα..
"Δεν έχεις ιδέα τι έχω τραβήξει για να σας μεγαλώσω Ρόζα" η φωνή της ήταν έτοιμη να σπάσει.
Το ύφος μου άρχισε να ηρεμεί.
Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο.
"Μπορεί να συμπεριφέρομαι σαν ανίκανη μάνα πολλές φορές αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν σας αγαπάω ή ότι δεν θα έδινα την ζωή μου για εσάς.." μια έκφραση λύπης απλώθηκε στο πρόσωπο της και άρχισα να αισθάνομαι άσχημα.
Τα χέρια μου τυλίχτηκαν γύρω της και την αγκάλιασα.
----------------------------------------------------------------------------------
Δύο κεφάλαια σήμερα!
Πιθανόν να συνεχίσω να ανεβάζω τακτικά, οπότε έχω χρόνο δηλαδή χεχε!
Σχόλιο και αστεράκι <3