Έχουν περάσει δύο μέρες από την μετακόμιση στο νέο σπίτι, στην νέα πολιτεία. Στο χάος της Αθήνας..
Το σπίτι είναι έτοιμο και πραγματικά είμαι αρκετά ενθουσιασμένη. Το δωμάτιο μου είναι εξίσου υπέροχο και έτσι όπως το ήθελα πάντα, έκανα κάποιες αλλαγές τις οποίες επιθυμούσα και όλα πήγαν άψογα. Η Εμμέλεια έκανε και εκείνη το δωμάτιο όπως ακριβώς το ήθελε με την βοήθεια της μαμάς και της δικής μου φυσικά.
Η μεταφορική έφερε χθες τα τελευταία πράγματα μας, τα οποία τακτοποιήσαμε άμεσα. Με αυτές τις τελευταίες ετοιμασίες, το σπίτι έγινε ένας υπέροχος παράδεισος.
Μπορώ να πω πως είναι πιο όμορφο από το παλιό μας.
•
"Ετοιμαστείτε αύριο, σχολείο" πέταξε στα ξαφνικά η μαμά μου καθώς βλέπαμε ήσυχα τηλεόραση. Γύρισα στιγμιαία το κεφάλι μου κοιτάζοντας την στα μάτια. Γαμώτο, δεν έπρεπε να το πει τόσο απότομα..
Το γνωστό άγχος με κατέβαλε και το στομάχι μου δέθηκε κόμπος. Πρώτη μέρα στο άγνωστο..
Τρέμω και μόνο στην σκέψη. Τα χέρια μου ξεκίνησαν να παίζουν μεταξύ τους και κρύος ιδρώτας έλουσε το τρεμάμενο κορμί μου. Ηρέμησε Ρόζα, ήρεμα δεν χρειάζεται τόσο άγχος..
Μάταια. Το τρέμουλο δεν αποχώρησε. Τόσα παιδιά..
Τόσα άγνωστα παιδιά..
Θα με αντικρίζουν από πάνω μέχρι κάτω και θα αναρωτιούνται από πού ξεφύτρωσα. Το άγχος μου κορυφώθηκε. Αχχ θεέ μου το κανω χειρότερο με αυτές τις αρνητικές σκέψεις αλλά δεν το αντέχω..
Δεν θα αντέξω αν συνεχιστεί ο ίδιος εφιάλτης. Ο ίδιος πανικός. Δεν θέλω να γίνω θέαμα ξανά. Δεν θέλω να γίνω το επίκεντρο που έχουν με σκοπό να το περιπαίζουν.
Δεν θέλω να είμαι το κοριτσάκι που κάθεται σε ένα συγκεκριμένο παγκάκι μόνο του, δίχως να μιλάει με κανέναν και δίχως να του μιλάει κάποιος. Δεν θέλω να είμαι πάλι αυτό το παιδί..
Θέλω όλο αυτό να αλλάξει επιτέλους..
Να δείξω και εγώ την αξία μου. Αλλά ποιον κοροϊδεύω..
Πάντοτε ήμουν δειλή για να το κάνω αυτό..
Τα δάκρυα μου απειλούσαν να βγουν, όμως δεν το θέλω μπροστά στην μαμά μου και στην Εμμέλεια. Δεν επιθυμώ να εξηγώ τον λόγο που κλαίω και δεν θα ενδιαφέρει κανέναν στο κάτω κάτω. Πήρα μια βαθιά ανάσα και κράτησα με νύχια και με δόντια τα δάκρυα μου.
"Εντάξει σε λίγο θα πάμε να κοιμηθούμε" ενημέρωσα και αντίκρισα την Εμμέλεια. Είχε γύρει το κεφάλι της προς το μαξιλάρι και ο ύπνος ήταν έτοιμος να την πάρει στον κόσμο του. Χαμογέλασα ασυναίσθητα. Σηκώθηκα και την πήρα στην αγκαλιά μου. Η μαμά μου στάθηκε στο ύψος της και εκείνη κλείνοντας τα φώτα προκειμένου να πάμε όλοι για ύπνο. Εφόσον ανέβηκα πάνω, τοποθέτησα την Εμμέλεια στο μαλακό στρώμα και την σκέπασα στοργικά. Απώθεσα ένα τρυφερό φιλί στο μαγουλάκι της και επέστρεψα στο δωμάτιο μου. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και στηρίχτηκα πάνω της.
Γαμώτο. Πως θα κοιμηθώ τώρα; Ο ύπνος δεν θα με πιάσει..
Είναι δύσκολο να κοιμηθώ..
Και αυτές οι σκέψεις που βασανίζουν το μυαλό μου κάνουν την κατάσταση ακόμα πιο δυσκολη και επίπονη.
Άφησα ελεύθερο το σώμα μου και ακούμπησε στο στρώμα. Αυτόματα εμφανίστηκε η απόλυτη χαλάρωση και η δροσιά του κρεβατιού με ηρέμησε αρκετά. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από αυτό..
Σκέπασα το σώμα μου και έκλεισα τα μάτια μου προκειμένου να μην σκέφτομαι το παραμικρό. Κουράστηκα να σκέφτομαι. Ήθελα να καθαρίσω το μυαλό μου και να ηρεμήσω επιτέλους.
•
"ΡΟΖΑ!!"
Αναπήδησα μονομιάς. Αυτή αναμφίβολα είναι η φωνή της μαμάς μου, η οποία προέρχεται από την κουζίνα. Κάθε πρωί το ίδιο πράγμα, βλέπετε πρέπει να σηκωθούμε πάντα στην ώρα μας, ούτε λεπτό παραπάνω. Πατάω τα πόδια μου στο κρύο πάτωμα και σηκώνομαι με χίλια ζόρια. Μπορώ να πω πως είχα γλυκό ύπνο στο νέο μου σπίτι.
Διασχίζω τον διάδρομο και ελαφριά βήματα ακούγονται από την απέναντι πλευρά του διαδρόμου.
"Ρόζα! Εγώ είμαι έτοιμη!" αναφώνησε χαρούμενα η Εμμέλεια, δείχνοντας μου την τσάντα της που πάνω της έχει όμορφα σχέδια να την στολίζουν.
"Πήγαινε κάτω να φας και πες την μαμά πως σηκώθηκα για να σταματήσει να ουριάζει" δήλωσα αγανακτισμένη και βγάζοντας μου την γλωσσιτσα της αποχώρησε τρέχοντας.
Μπήκα στο μπάνιο και παρατήρησα το είδωλο μου στον καθρέφτη. Ένα χάλι αντικρίζω μόνο..
Τοποθετώ κρύο νερό στις χούφτες μου και το αγγίζω στο πρόσωπο μου προκειμένου να συνέλθω από τον ύπνο.
Έπλυνα τα δόντια μου και χαμογέλασα μπροστά από τον καθρέφτη. Μμ..ναι σκάω τώρα πρέπει να βιαστώ.
Εφόσον, χτένισα τα μακριά μου μαλλιά και πιάνοντας τα μια κοτσίδα βιαστικά κατέβηκα φουργιόζα κάτω, κυριολεκτικά χοροπηδώντας. Έφτασα με γρήγορα βήματα στην κουζίνα ώσπου το δολοφονικό βλέμμα της μαμάς μου έπεσε απευθείας πάνω μου. Έκατσα διστακτικά στην καρέκλα περιμένοντας να ακούσω το γνωστό κήρυγμα.
"Πως φορές πρέπει να σου υπενθυμίζω νεαρή μου πως πρέπει να σηκώνεσαι αφού χτυπήσει το ξυπνητήρι σου;;" είπε άγρια, σταύρωσε τα χέρια της ακριβώς πάνω από το στήθος της και χτύπησε το πόδι της νευρικά στο έδαφος. Η αλήθεια είναι πως δεν άκουσα καν το ξυπνητήρι, το οποίο βρίσκεται ακριβώς δίπλα και έχω την εντύπωση πως το έκλεισα στον ύπνο μου. Αλλά δεν τολμάω να της το πω, διότι ως γνωστόν θα γίνει έξαλλη.
"Συγνώμη.." απάντησα καθώς έσκυψα το κεφάλι μου γεμάτη ενοχές.
"Άσε τις συγνώμες και φάε γρήγορα, θα αργήσεις. Εγώ φεύγω μαζί με την Εμμέλεια" είπε απότομα. Άρπαξε την Εμμέλεια από το χέρι και με γοργά βήματα αποχώρησαν κλείνοντας την πόρτα με δύναμη. Ωω ρε νεύρα πρωί πρωί..
Κλασικά θα πρέπει να πάω μόνη στο σχολείο και μαντέψτε θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσω το GPS, μιας που δεν ξέρω την τύφλα μου εδώ πέρα που έχω έρθει.
•
Παρατηρώ την καγκελόπορτα του σχολείου. Μου μοιάζει τεράστια και αισθάνομαι πως είμαι τόσο μικροσκοπική. Δεν είναι τίποτα Ρόζα, πανικός σε έχει καταβάλει πάλι..θα περάσει.
Πήρα μια βαθιά ανάσα όμως ο κόμπος στο στομάχι μου δεν λύθηκε ούτε λίγο, είναι δεμένος καλά και είναι αδύνατον να λυθεί προκειμένου να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα. Γαμώ το άγχος σου Ρόζα..
Άγγιξα το χερούλι, την άνοιξα διάπλατα και έκανα το πρώτο βήμα. Την άφησα να κλείσει μόνη της και προχώρησα στο μεγάλο προαύλιο που απλώθηκε μπροστά μου. Τόσα παιδιά. Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην βάλω τα κλάματα. Επιθυμώ να χαλαρώσω, να ηρεμήσω αλλά που τέτοια τύχη. Το άγχος μου δεν αποχωρεί..
Παρέες παιδιών βρίσκονται σε κάθε γωνιά της αυλής.
Μιλάνε, γελάνε, άλλοι φαίνονται νυσταγμένοι, ενώ κάποιοι άλλοι κάθονται μόνοι στα παγκάκια περιμένοντας την παρέα τους να φανεί από στιγμή σε στιγμή. Αισθάνομαι ξένη. Ένιωθα που ένιωθα από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ, τώρα νιώθω ακόμη περισσότερο αυτό το συναίσθημα.
Το κουδούνι χτύπησε. Αναπήδησα από την θέση μου και οι σκέψεις μου ξεπήδησαν από το μυαλό μου. Προχώρησα διαστακτικά προς την κατεύθυνση που πάνε όλα τα παιδιά και ανακάλυψα πως εδώ κάνουν την πρωινή προσευχή, πριν μπουν για μάθημα.
Ωραία ξεκινήσαμε..
•
Τα παιδιά τα οποία γνωρίζουν τα τμήματα τους, κατευθύνθηκαν πάνω, ενώ άλλοι έμειναν κάτω μπαίνοντας στην αίθουσα. Αντίκρισα το γραφείο της διευθύντριας και νιώθοντας τα πόδια μου να κόβονται πλησίασα προς τα εκεί. Τοποθέτησα το χέρι μου στο ξύλινο υλικό και χτύπησα τρεις φορές γρήγορα.
"Περάστε" αναφώνησε μια γυναικεία φωνή μέσα από την πόρτα και δίχως να χάσω άλλον χρόνο εισέβαλα μέσα.
Στάθηκα μπροστά από το γραφείο της και στραβοκατάπια αμήχανα. Τα δάχτυλα μου έπαιζαν μεταξύ τους. Αμηχανία..αυτό νιώθω.
"Καλημέρα κορίτσι μου" είπε χαμογελαστή η διευθύντρια κρατώντας κάτι χαρτιά στα δύο της χέρια.
"Καλημέρα.." ψέλλισα διστακτικά και τα μάτια του έπεσαν πάνω στα γαλάζια δικά της. Είναι αρκετά όμορφη. Έχει ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Φαίνεται ψηλή. Περίεργο πάντως.
"Πως μπορώ να σε βοηθήσω;" ρώτησε ευγενικά και το ζεστό της χαμόγελο με έκανε να μην ντρέπομαι τόσο πολύ πλέον. Άφησα ελεύθερα τα χέρια μου και της ανταπέδωσα το χαμόγελο αυθόρμητα.
"Είμαι η καινούργια μαθήτρια και θα ήθελα να ρωτήσω σε ποιο τμήμα βρίσκομαι" δήλωσα αθώα. Το πρόσωπο της φωτίστηκε και μονομιάς κοίταξε τα υπερβολικά πολλά χαρτιά που κρατούσε.
"Ασφαλώς θα είσαι η Ρόζα Παπασταύρου" ανακοίνωσε. Έγνεψα καταφατικά και το άγχος μου με έναν μαγικό τρόπο αποχώρησε από πάνω μου. Αυτή η γυναίκα είναι τόσο γλυκιά και καλή. Δεν περίμενα τέτοια υποδοχή απο την ίδια την διευθύντρια.
"Είσαι στο Β3 κορίτσι μου, βρίσκεται πάνω, θα βρεις αμέσως την αίθουσα, καλή αρχή και καλή πρόοδο" απάντησε τρυφερά αφήνοντας τα χαρτιά στην επιφάνεια του γραφείου της. Αφού την ευχαρίστησα για τις όμορφες ευχές της, βγήκα από το γραφείο. Με γρήγορα βήματα διέσχισα την μεγάλη σκάλα, με σκοπό να φτάσω στην αίθουσα.
Η ώρα είναι οκτώ μισή και είδη έχω καθυστερήσει. Ελπίζω να δείξει κατανόηση και να μην αρχίσει να ουριάζει σαν υστερικό.
Στάθηκα μπροστά στην αίθουσα που έγραφε με καλλιτεχνικά γράμματα Β3. Το συναίσθημα του άγχους κυρίευσε και στάθηκα ακίνητη να αντικρίζω την κόκκινη πόρτα. Θεέ μου..
Το χέρι μου άγγιξε διστακτικά το κόκκινο μέταλλο και χτύπησα τρεις φορές γρήγορα. Δίχως να ακούσω ούτε ένα περάστε άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα γρήγορα. Αντίκρισα ένα τσούρμο παιδιά να με τρώνε με τα βλέμματα τους και η καθηγήτρια να με κοιτάει σαν να είμαι εξωγήινος. Άφησε το βιβλίο στην έδρα, αντικρίζοντας τα μάτια μου καλά καλά.
"Είσαι η καινούργια σωστά;" συμπέρανε αμέσως. Δίχως να καταφέρω να αρθρώσω λέξη, έγνεψα θετικά.
"Πες μου το όνομα σου λίγο να κοιτάξω άμα σε γράφει στην κατάσταση" συμπλήρωσε. Ο κρύος ιδρώτας δεν άργησε να εμφανιστεί. Με μια βαθιά ανάσα κατάφερα να ξεστομίσω κάτι επιτέλους.
"Ρόζα.. Παπασταύρου" δήλωσα χαμηλόφωνα. Η καθηγήτρια έψαχνε το ονοματεπώνυμο μου στην κατάσταση που κρατούσε το χέρι της. Εγώ απλά στεκόμουν όρθια περιμένοντας να μου επιτρέψει την είσοδο.
"Να! Σε βρήκα" ανακοίνωσε χαμογελώντας. Ανταπέδωσα και εγώ λιγάκι στο χαμόγελο της και άγγιξα το χέρι μου με αμηχανία.
"Καλώς ήρθες λοιπόν. Κάθησε" συνέχισε. Αντίκρισα γύρω μου τις θέσεις. Ανακάλυψα μια θέση στο δεύτερο θρανίο από την μεριά του παραθύρου. Πλησίασα προς τα εκεί, κάθησα δειλά και έβγαλα το βιβλίο που άρμοζε στο μάθημα.
Ψίθυροι έλουσαν ξαφνικά την αίθουσα και διάφορες ματιές με διαπερνούσαν. Η αμηχανία μου χτύπησε για άλλη μια φορά την πόρτα αλλά προτίμησα να μην δώσω σημασία. Προσπάθησα τουλάχιστον.
"Ησυχία παρακαλώ!!" η δυνατή φωνή της καθηγήτριας κάλυψε τους ψιθύρους των παιδιών, οι οποίοι έπαψαν επιτόπου, ή μάλλον έτσι νόμιζα εγώ..