"ဟိတ် !!"
"အမလေး ဟာ လန့်လိုက်တာ မင်းမင်းရယ်"
"ကျောင်း မှာကျ ငါ့ကို မသိသလိုနဲ့နော်"
"မဟုတ်ပါဘူးဟာ ငါအခန်းဝင်လာတော့ နင့်ကိုမှမမြင်တာ"
"အွန်း အောက်ခန ဆင်းသွားလို့"
ငယ်နဲ့ မင်းမင်းတို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး စကားပြောနေတာကြောင့် ဘေးက ဝသုန်နဲ့ မီသာတို့ အံ့ဩနေလေရဲ့။
"ဟဲ့ ငယ်သွေး နင်နဲ့ လမင်းမောင် ဘယ်လိုလုပ် ဒီလောက်ထိ ရင်းနှီးသွားလဲ"
"ဒီလိုပဲပေါ့"
"နင်ကလဲဟာ အချင်းချင်းကို လျှိုလိုက်တာ"
"နောက်ကျ ပြောပြမှာပေါ့ဟ အရင်ဆုံး သူ့ကို request လုပ်ရအုံးမယ်"
"နင်တို့ နှစ်ယောက် တစ်ခုခုပဲနော်"
"ဟိတ် ဘာတွေလျှောက်ပြောနေလဲ ငရဲတွေကြီးကုန်မယ် မင်းမင်းက ငါ့တွက် အကိုလိုပဲဟဲ့ သိရဲ့လား မပြောလိုက်ချင်ဘူး"
"မသိပါဘူး နင်တို့ဟာကလဲ ရှုပ်လိုက်တာ တော်ပီ ဟိုဟာတွေနဲ့ပဲ သွားအတင်းတုပ်တော့မယ် လာ သွားမယ် ဝသုန်"
"ကြွ ကြွ"
ငယ် ဝသုန်တို့ကို မပြောတာ အကြောင်းရှိလို့ပါ။သူတို့ နှစ်ယောက်က အတင်းစပ်စု တတ်တာကို။မင်းမင်းနဲ့ ဘယ်လိုတွေ့ခဲ့လဲ ဆိုတာ စပြောလိုက်တာနဲ့ မင်းမင်းရဲ့ အကြောင်းကို အစွန်းဆုံးထိ မေးကြေတာမှာလေ။တစ်နေ့ထဲနဲ့ကို ပြောလို့ပီးမှာမဟုတ်ဘူး။ငယ့်ဘေးကနေ အ့လို ဆက်တိုက်လိုက်မေးမှာကို ငယ် မလိုချင်လို့ပါ။
မင်းမင်းနဲ့ ခင်ပီးကတည်းက ငယ် ကျောင်းက အပြန်ဆို ဝသုန်တို့နဲ့ မပြန်ဖြစ်တော့ဘူး။သူတို့ကလဲ သူတို့အဖွဲ့နဲ့ သူတို့ဆိုတော့။မင်းမင်းနဲ့ အိမ်ကို လမ်းလျှောက်ပြန်ရင်း အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောရတာကို ငယ် သဘောကျသည်။ဒါကြောင့်မို့လဲ ကိုသီဟကို ညနေလာမကြိုဖို့ မှာထားရတယ်။
တစ်နေ့ အိမ်ကို ကြီးမြလာလည်တယ်။ငယ်နဲ့ တွေ့တုန်း မုန့်ဟင်းခါး ချက်ကြွေးမယ် ဆိုလို့ မင်းမင်းကိုပါ အိမ်အပါခေါ်လာခဲ့တယ်။ကြီးမြရဲ့ မုန့်ဟင်းခါးလက်ရာက ဘယ်သူမှ လိုက်မမှီတာ တကယ်ပါ။
"ငယ်ငယ်"
"ဟင် ဦးက ဘယ်လိုလုပ် ဒီရောက်နေလဲ…ရုံးမှာ ရှိရမယ်မလား"
"ဒီနေ့ စောဆင်းတာ ကြီးမြ မုန့်ဟင်းခါး စားချင်လို့"
"အ့မို့ မင်းမင်းကိုပါ အိမ်ခေါ်လာမလို့ ငယ် လမ်းလျှောက်ပြန်ခဲ့မာ ဦးပြန်နှင့်"
"ဟာ ငယ်ကလဲ ကိုယ် ကိုယ်တိုင် လာခေါ်တာကို ကိုယ်နဲ့ လိုက်ခဲ့လေ"
"အ့ဆို မင်းမင်းပါ ခေါ်မယ်"
"ကဲ ကလေးလေး သဘောပါဗျာ"
မင်းမင်းနဲ့ ငယ် ဒီလောက်ထိ ရင်းနှီးနေတာကို ဦးသဘောမကျပေမယ့် မင်းမင်းနဲ့ တွေ့ပီးကတည်းက ငယ်က ကျောင်းအသွားနဲ့ အပြန်တွေမှာ အရင်လိုမဟုတ်ဘဲ ပျော်နေတာကြောင့် မတားရက်ခဲ့ဘူး။ဦးက ငယ် ပျော်နေတာကို သက်ဆုံးတိုင်ထိ မြင်ချင်သူပါ။
အ့လိုနဲ့ပဲ မင်းမင်းကိုပါ အိမ်ခေါ်လာခဲ့ပီး အိမ်ထဲ အရောက်
"လမင်းမောင် !"
"မ !"
အိမ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ မြူနှင်းခက်နဲ့ လမင်းမောင်တို့ မျက်နှာချင်းဆုံမိရင်း တစ်ယောက်နာမည် တစ်ယောက် တကာ အံ့ဩနေသည်။
ဘေးက ကြည့်နေတဲ့ ငယ်နဲ့ ဦးကလဲ လမင်းမောင် သုံးလိုက်တဲ့ နာမ်စားကြောင့် စိတ်ထဲ တွေဝေ နေသည်။
"နှစ်ယောက်က အသိတွေလား"
"မဟုတ်ပါဘူး…ဒီတိုင်း အမှတ်မထင် တစ်ခါ ဆုံမိရုံပါ"
ငယ်မေးလိုက်တဲ့ မေးခွန်းကို မြူနှင်းခက် အလန့်တကြား ချက်ချင်း ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
"အွန်း…… ကြီးမြ…"
ငယ် ပြန်ဖြေပီးတာနဲ့ ကြီးမြဆီ တန်းသွားတော့သည်။မင်းမင်းလဲ ငယ့်နောက် လိုက်သွားသည်။
"ဪ မြူနှင်းခက် မြူနှင်းခက် ငါ့ကို စိတ်ထဲလဲ မရှိတော့ဘူး သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်လိုပဲ ခင်တော့မယ်ဆိုတာ သူ့ကြောင့်ကို"
"ဘာတွေလျှောက်ပြောနေလဲ…ဟုတ်မနေဘူး အ့ကလေးကို သိတောင်မသိတာ"
"ဟုတ်ပါပီ ဟုတ်ပါပီ မ တဲ့ အဟားဟား"
"ဟာ ခန့်မင်းထည် နင်နော် မသိပါဘူး ဆိုမှပဲ"
"ဟုတ်ပါပီ ဟုတ်ပါပီ လာ မသိတဲ့ ကလေးနောက် လိုက်သွားရအောင်"
"ခန့်မင်းထည် နင်ဟာလေ…"
မြူနှင်းခက်နဲ့ ခန့်မင်းထည်တို့ စနောက်ကြရင်း မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လာကာ ငယ်ရော မင်းမင်းပါ တူတူ စားသောက်ကြသည်။
"မင်းမင်း မင်းမင်း ဟဲ့ ဟဲ့ ဪ…"
"အော် အမ်း ပြော"
"ဘာတေငိုင်နေတာလဲ နင်ကလဲ"
"ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး ပြောလေ"
"နင် ပီးရင် အိမ်ဘယ်လို ပြန်မလဲလို့ မေးမလို့ လိုက်ပို့ပေးရမလား"
"ရတယ် ဘတ်စ်စီးပီး ပြန်လိုက်မယ်"
"ရလို့လား နင်တစ်ခါမှလဲ ဘတ်စ် မစီးဖူးဘဲနဲ့"
"ရပါတယ် အဆင်ပြေသလိုပေါ့"
"လမင်းမောင် မင်းအိမ်က ****လမ်းမှာမလား"
"ဟုတ်"
"အ့ဆို ဒီကကိုယ့်သူငယ်ချင်းကားနဲ့ လိုက်သွား သူလဲ အပြန် အ့လမ်းသွားစရာ ရှိတယ်တဲ့"
"ဟင် ငါဘယ်တုန်းက ပြောလို့လဲ"
"နင်ပဲ printerစက်ပျတ်လို့ သွားပြင်ရမှာဆို အဲ့လမ်းထဲမှာ ပြင်တဲ့ဆိုင်ရှိတယ် ဟုတ်တယ်မလား လမင်းမောင်"
"ဟုတ် ရှိတယ်"
"ပီးတာပဲလေ မြူ နင်ပဲ ခေါ်သွားလိုက်ပါ ကလေးကို တစ်ယောက်တည်း ပြန်လွှတ်ရင် မကောင်းဘူးလေ ငါတို့က လူကြီးတွေ ဂရုစိုက်ပေးရမှာပေါ့"
"ယောင်္ကျားလေးပဲဟာ ဘသူမှ မဆွဲဘူး"
"မ က ကျတော့်ကို လူဆွဲသွားလဲ မကယ်ဘူးပေါ့"
"ကယ်စရာလား မင်းဘာသာလွတ်အောင် ပြေးလို့ရတာပဲ"
"တကယ်လို့ ကျတော် မပြေးနိုင်ရင်ရော"
"အဲ့တာ မြူ့ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ"
"မ ကတောင် ဂရုမစိုက်တာ ရတယ် ကျတော် တစ်ယောက်တည်း ပြန်လိုက်မယ် ပီးမှ ကျတော့် အလောင်းဘေး လာမငိုနဲ့"
"ကဲ ကဲ ငြင်းမနေနဲ့ မြူ မင်းပဲ ခေါ်သွားလိုက်ပါ လမ်းကြုံချပေးရတာပဲ မပင်ပန်းပါဘူး"
ဦးကြားထဲက ဝင်ဖြတ်လိုက်မှပဲ စကားနိုင်ထိုးပွဲကြီး ပီးသွားတော့တယ်။စားသောက်ပီး ဦးနဲ့ မြူ အလုပ်ကိစ္စပြောနေကြတုန်း ငယ်က မင်းမင်းကို အိမ်အပြင်ဘက် လက်တို့ခေါ်လာခဲ့တယ်။အိမ်ရှေ့ အပင်ကြီးအောက်မှာ
"မင်းမင်း နင်နဲ့ အန်တီမြူတို့ကြားမှာ တစ်ခုခုရှိတယ်မလား"
"ရှိတော့ရော"
"ရှိရင် ပြောပြ သိချင်လို့"
"အချိန်တန်ရင် ပြောမှာပေါ့ နင်နဲ့ ဦးခန့်မင်းထည် အကြောင်းရော မပြောတော့ဘူးလား"
"အချိန်တန်ရင် ပြောမယ်"
မင်းမင်းနဲ့ ငယ် အရမ်းရင်းနှီးတယ် ဆိုပေမယ့် လျှို့ဝှက်ချက်တွေ အများရီးနဲ့ပါ။တစ်ယောက်က မပြောချင်ဘူးဆို ဆက်မမေးပဲ နေလိုက်ကြတယ်။
စကားပြောပီး အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့ကြတယ်။ခနနေတော့ မင်းမင်းက မြူနှင်းခက်ကားပေါ် လိုက်ပါသွားတော့သည်။ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်နေရင်း ဦးက ရုတ်တရက်
"ငယ်"
"ဟင်"
"မနက်ဖြန် ဘာနေ့လဲ"
"Sundayလေ"
"Sunday က ဘာနေ့လဲ"
"Sunday ပါဆို Sunday ပေါ့"
"မဟုတ်ဘူးလေကွာ Sunday ဆို ငယ့်ကျောင်းရော ကိုယ့်ရုံးရော ပိတ်ရက်မလား"
"အွန်း ဟုတ်တယ်လေ ဘာလို့လဲ"
"ကိုယ် ငယ့်ကိုလွမ်းနေပီလေ"
ဦး ခရီးက ပြန်ရောက်ကတည်းက အလုပ်တွေပုံနေတာကြောင့် ငယ်နဲ့ ဝေးနေတာ ကြာပီလေ။
"နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးကို"
"ညနေစောင်းနေပေါ့ ခနနေ ညရောက်ပီ"
"ညရောက်မှလေ နော်"
"ညနေစောင်း ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"အမ်…ဪ နေထိုးတော့ အိုက်တယ်လေ"
"အိမ်က အဲယားကွန်း မရှိလို့လား"
"ဟုတ်သား အမ်…အ့က…"
"ရှုး… ဘာဆင်ခြေမှ မကြားချင်ဘူး"
"အင့် ဘာလုပ်တာလဲ ချပေး"
"အိပ်ရာပေါ်ရောက်ရင် ချပေးမှာ စိတ်ချ"
"ဟွန့် လူယုတ်မာကြီး"
ဦး ငယ့်ကို ချီကာ အပေါ်ထပ်သို့ ခပ်မြန်မြန် တက်သွားသည်။
စောင့်နေကြတဲ့ ဒါဒါလေးတို့ ဆောတီးပါလို့။
စောင့်ဖတ်ပေးကြတဲ့တွက် ကျေးဇူးပါ။voteပေးသွားခဲ့ကြတဲ့ ဒါဒါလေးတို့ကိုလဲ အရမ်းကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ မွချိမွချိ 👉🏻❣️
"ဟိတ္ !!"
"အမေလး ဟာ လန႔္လိုက္တာ မင္းမင္းရယ္"
"ေက်ာင္း မွာက် ငါ့ကို မသိသလိုနဲ႔ေနာ္"
"မဟုတ္ပါဘူးဟာ ငါအခန္းဝင္လာေတာ့ နင့္ကိုမွမျမင္တာ"
"အြန္း ေအာက္ခန ဆင္းသြားလို႔"
ငယ္နဲ႔ မင္းမင္းတို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာေနတာေၾကာင့္ ေဘးက ဝသုန္နဲ႔ မီသာတို႔ အံ့ဩေနေလရဲ့။
"ဟဲ့ ငယ္ေသြး နင္နဲ႔ လမင္းေမာင္ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေလာက္ထိ ရင္းႏွီးသြားလဲ"
"ဒီလိုပဲေပါ့"
"နင္ကလဲဟာ အခ်င္းခ်င္းကို လ်ိႈလိုက္တာ"
"ေနာက္က် ေျပာျပမွာေပါ့ဟ အရင္ဆံုး သူ႔ကို request လုပ္ရအံုးမယ္"
"နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ခုခုပဲေနာ္"
"ဟိတ္ ဘာေတြေလ်ွာက္ေျပာေနလဲ ငရဲေတြႀကီးကုန္မယ္ မင္းမင္းက ငါ့တြက္ အကိုလိုပဲဟဲ့ သိရဲ့လား မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး"
"မသိပါဘူး နင္တို႔ဟာကလဲ ရႈပ္လိုက္တာ ေတာ္ပီ ဟိုဟာေတြနဲ႔ပဲ သြားအတင္းတုပ္ေတာ့မယ္ လာ သြားမယ္ ဝသုန္"
"ႂကြ ႂကြ"
ငယ္ ဝသုန္တို႔ကို မေျပာတာ အေၾကာင္းရိွလို႔ပါ။သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က အတင္းစပ္စု တတ္တာကို။မင္းမင္းနဲ႔ ဘယ္လိုေတြ့ခဲ့လဲ ဆိုတာ စေျပာလိုက္တာနဲ႔ မင္းမင္းရဲ့ အေၾကာင္းကို အစြန္းဆံုးထိ ေမးၾကေတာမွာေလ။တစ္ေန့ထဲနဲ႔ကို ေျပာလို႔ပီးမွာမဟုတ္ဘူး။ငယ့္ေဘးကေန အ့လို ဆက္တိုက္လိုက္ေမးမွာကို ငယ္ မလိုခ်င္လို႔ပါ။
မင္းမင္းနဲ႔ ခင္ပီးကတည္းက ငယ္ ေက်ာင္းက အျပန္ဆို ဝသုန္တို႔နဲ႔ မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။သူတို႔ကလဲ သူတို႔အဖဲြ႔နဲ႔ သူတို႔ဆိုေတာ့။မင္းမင္းနဲ႔ အိမ္ကို လမ္းေလ်ွာက္ျပန္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာရတာကို ငယ္ သေဘာက်သည္။ဒါေၾကာင့္မို႔လဲ ကိုသီဟကို ညေနလာမႀကိဳဖို႔ မွာထားရတယ္။
တစ္ေန့ အိမ္ကို ႀကီးျမလာလည္တယ္။ငယ္နဲ႔ ေတြ့တုန္း မုန႔္ဟင္းခါး ခ်က္ႂကြေးမယ္ ဆိုလို႔ မင္းမင္းကိုပါ အိမ္အပါေခၚလာခဲ့တယ္။ႀကီးျမရဲ့ မုန႔္ဟင္းခါးလက္ရာက ဘယ္သူမွ လိုက္မမွီတာ တကယ္ပါ။
"ငယ္ငယ္"
"ဟင္ ဦးက ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေရာက္ေနလဲ…ရံုးမွာ ရိွရမယ္မလား"
"ဒီေန့ ေစာဆင္းတာ ႀကီးျမ မုန႔္ဟင္းခါး စားခ်င္လို႔"
"အ့မို႔ မင္းမင္းကိုပါ အိမ္ေခၚလာမလို႔ ငယ္ လမ္းေလ်ွာက္ျပန္ခဲ့မာ ဦးျပန္ႏွင့္"
"ဟာ ငယ္ကလဲ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ လာေခၚတာကို ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ေလ"
"အ့ဆို မင္းမင္းပါ ေခၚမယ္"
"ကဲ ကေလးေလး သေဘာပါဗ်ာ"
မင္းမင္းနဲ႔ ငယ္ ဒီေလာက္ထိ ရင္းႏွီးေနတာကို ဦးသေဘာမက်ေပမယ့္ မင္းမင္းနဲ႔ ေတြ့ပီးကတည္းက ငယ္က ေက်ာင္းအသြားနဲ႔ အျပန္ေတြမွာ အရင္လိုမဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ္ေနတာေၾကာင့္ မတားရက္ခဲ့ဘူး။ၪီးက ငယ္ ေပ်ာ္ေနတာကို သက္ဆံုးတိုင္ထိ ျမင္ခ်င္သူပါ။
အ့လိုနဲ႔ပဲ မင္းမင္းကိုပါ အိမ္ေခၚလာခဲ့ပီး အိမ္ထဲ အေရာက္
"လမင္းေမာင္ !"
"မ !"
အိမ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ျမဴႏွင္းခက္နဲ႔ လမင္းေမာင္တို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုမိရင္း တစ္ေယာက္နာမည္ တစ္ေယာက္ တကာ အံ့ဩေနသည္။
ေဘးက ၾကၫ့္ေနတဲ့ ငယ္နဲ႔ ဦးကလဲ လမင္းေမာင္ သံုးလိုက္တဲ့ နာမ္စားေၾကာင့္ စိတ္ထဲ ေတြေဝ ေနသည္။
"ႏွစ္ေယာက္က အသိေတြလား"
"မဟုတ္ပါဘူး…ဒီတိုင္း အမွတ္မထင္ တစ္ခါ ဆံုမိရံုပါ"
ငယ္ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းကို ျမဴႏွင္းခက္ အလန႔္တၾကား ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"အြန္း…… ႀကီးျမ…"
ငယ္ ျပန္ေျဖပီးတာနဲ႔ ႀကီးျမဆီ တန္းသြားေတာ့သည္။မင္းမင္းလဲ ငယ့္ေနာက္ လိုက္သြားသည္။
"ဪ ျမဴႏွင္းခက္ ျမဴႏွင္းခက္ ငါ့ကို စိတ္ထဲလဲ မရိွေတာ့ဘူး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လိုပဲ ခင္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သူ႔ေၾကာင့္ကို"
"ဘာေတြေလ်ွာက္ေျပာေနလဲ…ဟုတ္မေနဘူး အ့ကေလးကို သိေတာင္မသိတာ"
"ဟုတ္ပါပီ ဟုတ္ပါပီ မ တဲ့ အဟားဟား"
"ဟာ ခန႔္မင္းထည္ နင္ေနာ္ မသိပါဘူး ဆိုမွပဲ"
"ဟုတ္ပါပီ ဟုတ္ပါပီ လာ မသိတဲ့ ကေလးေနာက္ လိုက္သြားရေအာင္"
"ခန႔္မင္းထည္ နင္ဟာေလ…"
ျမဴႏွင္းခက္နဲ႔ ခန႔္မင္းထည္တို႔ စေနာက္ၾကရင္း မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္လာကာ ငယ္ေရာ မင္းမင္းပါ တူတူ စားေသာက္ၾကသည္။
"မင္းမင္း မင္းမင္း ဟဲ့ ဟဲ့ ဪ…"
"ေအာ္ အမ္း ေျပာ"
"ဘာေတငိုင္ေနတာလဲ နင္ကလဲ"
"ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ေျပာေလ"
"နင္ ပီးရင္ အိမ္ဘယ္လို ျပန္မလဲလို႔ ေမးမလို႔ လိုက္ပို႔ေပးရမလား"
"ရတယ္ ဘတ္စ္စီးပီး ျပန္လိုက္မယ္"
"ရလို႔လား နင္တစ္ခါမွလဲ ဘတ္စ္ မစီးဖူးဘဲနဲ႔"
"ရပါတယ္ အဆင္ေျပသလိုေပါ့"
"လမင္းေမာင္ မင္းအိမ္က ****လမ္းမွာမလား"
"ဟုတ္"
"အ့ဆို ဒီကကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကားနဲ႔ လိုက္သြား သူလဲ အျပန္ အ့လမ္းသြားစရာ ရိွတယ္တဲ့"
"ဟင္ ငါဘယ္တုန္းက ေျပာလို႔လဲ"
"နင္ပဲ printerစက္ပ်တ္လို႔ သြားျပင္ရမွာဆို အဲ့လမ္းထဲမွာ ျပင္တဲ့ဆိုင္ရိွတယ္ ဟုတ္တယ္မလား လမင္းေမာင္"
"ဟုတ္ ရိွတယ္"
"ပီးတာပဲေလ ျမဴ နင္ပဲ ေခၚသြားလိုက္ပါ ကေလးကို တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လႊတ္ရင္ မေကာင္းဘူးေလ ငါတို႔က လူႀကီးေတြ ဂရုစိုက္ေပးရမွာေပါ့"
"ေယာက်ၤားေလးပဲဟာ ဘသူမွ မဆဲြဘူး"
"မ က က်ေတာ့္ကို လူဆဲြသြားလဲ မကယ္ဘူးေပါ့"
"ကယ္စရာလား မင္းဘာသာလြတ္ေအာင္ ေျပးလို႔ရတာပဲ"
"တကယ္လို႔ က်ေတာ္ မေျပးႏိုင္ရင္ေရာ"
"အဲ့တာ ျမဴ႔ကိစၥမွ မဟုတ္တာ"
"မ ကေတာင္ ဂရုမစိုက္တာ ရတယ္ က်ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လိုက္မယ္ ပီးမွ က်ေတာ့္ အေလာင္းေဘး လာမငိုနဲ႔"
"ကဲ ကဲ ျငင္းမေနနဲ႔ ျမဴ မင္းပဲ ေခၚသြားလိုက္ပါ လမ္းႄကံုခ်ေပးရတာပဲ မပင္ပန္းပါဘူး"
ဦးၾကားထဲက ဝင္ျဖတ္လိုက္မွပဲ စကားႏိုင္ထိုးပဲြႀကီး ပီးသြားေတာ့တယ္။စားေသာက္ပီး ဦးနဲ႔ ျမဴ အလုပ္ကိစၥေျပာေနၾကတုန္း ငယ္က မင္းမင္းကို အိမ္အျပင္ဘက္ လက္တို႔ေခၚလာခဲ့တယ္။အိမ္ေရ႔ွ အပင္ႀကီးေအာက္မွာ
"မင္းမင္း နင္နဲ႔ အန္တီျမဴတို႔ၾကားမွာ တစ္ခုခုရိွတယ္မလား"
"ရိွေတာ့ေရာ"
"ရိွရင္ ေျပာျပ သိခ်င္လို႔"
"အခ်ိန္တန္ရင္ ေျပာမွာေပါ့ နင္နဲ႔ ဦးခန႔္မင္းထည္ အေၾကာင္းေရာ မေျပာေတာ့ဘူးလား"
"အခ်ိန္တန္ရင္ ေျပာမယ္"
မင္းမင္းနဲ႔ ငယ္ အရမ္းရင္းႏွီးတယ္ ဆိုေပမယ့္ လ်ိႈ႔ဝွက္ခ်က္ေတြ အမ်ားရီးနဲ႔ပါ။တစ္ေယာက္က မေျပာခ်င္ဘူးဆို ဆက္မေမးပဲ ေနလိုက္ၾကတယ္။
စကားေျပာပီး အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့ၾကတယ္။ခနေနေတာ့ မင္းမင္းက ျမဴႏွင္းခက္ကားေပၚ လိုက္ပါသြားေတာ့သည္။ဧၫ့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း ဦးက ရုတ္တရက္
"ငယ္"
"ဟင္"
"မနက္ျဖန္ ဘာေန့လဲ"
"Sundayေလ"
"Sunday က ဘာေန့လဲ"
"Sunday ပါဆို Sunday ေပါ့"
"မဟုတ္ဘူးေလကြာ Sunday ဆို ငယ့္ေက်ာင္းေရာ ကိုယ့္ရံုးေရာ ပိတ္ရက္မလား"
"အြန္း ဟုတ္တယ္ေလ ဘာလို႔လဲ"
"ကိုယ္ ငယ့္ကိုလြမ္းေနပီေလ"
ဦး ခရီးက ျပန္ေရာက္ကတည္းက အလုပ္ေတြပံုေနတာေၾကာင့္ ငယ္နဲ႔ ေဝးေနတာ ၾကာပီေလ။
"ေန့ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးကို"
"ညေနေစာင္းေနေပါ့ ခနေန ညေရာက္ပီ"
"ညေရာက္မွေလ ေနာ္"
"ညေနေစာင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အမ္…ဪ ေနထိုးေတာ့ အိုက္တယ္ေလ"
"အိမ္က အဲယားကြန္း မရိွလို႔လား"
"ဟုတ္သား အမ္…အ့က…"
"ရႈး… ဘာဆင္ေျခမွ မၾကားခ်င္ဘူး"
"အင့္ ဘာလုပ္တာလဲ ခ်ေပး"
"အိပ္ရာေပၚေရာက္ရင္ ခ်ေပးမွာ စိတ္ခ်"
"ဟြန႔္ လူယုတ္မာႀကီး"
ဦး ငယ့္ကို ခ်ီကာ အေပၚထပ္သို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ တက္သြားသည္။
ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ဒါဒါေလးတို႔ ေဆာတီးပါလို႔။
ေစာင့္ဖတ္ေပးၾကတဲ့တြက္ ေက်းဇူးပါ။voteေပးသြားခဲ့ၾကတဲ့ ဒါဒါေလးတို႔ကိုလဲ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မြခ်ိမြခ်ိ 👉🏻❣️