ငယ်ငယ်ကို ဆေးရုံကနေ ကွန်ဒိုထိ ပြန်လိုက်ပို့ပေးလိုက်တယ်…
"နေအုံး ခန"
"ဘာပြောအုံးမှာလဲ"
ကားပေါ်က ဆင်းပီးတဲ့ ငယ်ငယ့်ကို ခန့်မင်းထည် တစ်ယောက် လှမ်းခေါ်လိုက်တာမို့…
"မင်း နာမည် မပြောရသေးဘူးလေ"
ဟုတ်တာပဲ…တစ်လမ်းလုံး ငယ်ငယ် ထိုလူရီးကို စကားမပြောခဲ့ဘူးကို…
"နာမည် သိတော့ ဦးက ဘာလုပ်မှာလဲ"
"မင်းက ဘာလုပ်စေချင်လဲ…ပြောကြည့်ကြည့်လေ"
"…ငယ်သွေးသျှန်"
ငယ်ငယ် မျက်စောင်းလေးတစ်ချက်ထိုးတာ ဘောက်စက်စက်လေး ပြန်ဖြေလိုက်တာမို့ ခန့်မင်းထည် ထိုကလေးမလေးကို သဘောကျရပြန်သည်…ကလေးမလေး တိုက်ခန်းထဲ ဝင်သွားတာကို ကြည့်ပီးမှ အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့သည်…
"ကြီးမြ…ငယ် ပြန်ရောက်ပီ"
"ငယ်ငယ်ရယ် စိတ်ပူလိုက်ရတာ…ဝသုန်တို့ နှစ်ယောက်လာပြောကတည်းက ဖုန်းဆက်တိုက်ဆက်နေတာကွဲ့"
"ငယ့်ဖုန်းက ချယ်သာယူသွားတဲ့ လွယ်အိတ်ထဲ ပါသွားတာကို…"
"အေးပါကွယ်…ဘယ်နေရာတွေ ထိသွားလဲ…"
"ခြေထောက်နဲ့ လက်ပွန်းရုံလေးပါ…ကြီးမြရဲ့"
"တော်သေးတာပေါ့ကွယ်…ငယ်ငယ့်ရဲ့တီတီသာ သိရင် မလွယ်ဘူးကွယ်…ခြေလက်သန့်စင်ပီးရင် လာစားတော့လေ…ကြီးမြ ညနေစာ အဆင်သင့်လုပ်ထားပေးမယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ငယ်ငယ် အပြုံးလေးနဲ့ပင် ကြီးမြကို ပြန်ဖြေခဲ့သည်…ကြီးမြ ငယ်ငယ်ကို တော်တော်လေး ဂရုစိုက်ပေးပါတယ်…
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေချိုးသန့်စင်ပီး အိပ်ခန်းထဲက အလုပ်စားပွဲမှာပဲ ထိုင်နေလိုက်တယ်…ခေါင်းထဲမှာလဲ ကလေးမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးစူပီး လူကို မျက်စောင်းထိုးပီး ကြည့်တာလေးက ပြန်မြင်ယောင်နေတယ်…
|ကလေးရယ်…မင်းလွှမ်းမိုးနိုင်လွန်းတယ်|
နောက်နေ့…
"ငယ်သွေး နင်အိမ်ထဲပဲ နေနေတော့မှာလား…"
"ဘာလို့လဲ အိမ်ထဲနေရတာကမှ အေးအေးချမ်းချမ်း ရှိသေးတယ်…အပြင်ထွက်ရင် ပူကပူသေး…ပီး sundayဆိုတော့ လူရှုတ်မှာ မကြိုက်ပါဘူး"
ငယ်ငယ်က အနေအေးသူရယ်လဲ မဟုတ်ပါဘူး…ဒီတိုင်း လူရှုတ်တာ လူအုပ်ကြားထဲ နေရင် စိတ်ကျဉ်းကျပ်တတ်တာမို့လေ…
"နင်ကလဲ sundayတစ်ရက်အားလို့ အပြင်ထွက်ရမှာကို…" ချယ်သာ ပြောလိုက်သည်မို့ ဝသုန်လဲ ထောက်ခံတော့သည်…
"အေးလေဟယ်…နင့်ကို ကြားရက်တွေခေါ်လဲ လိုက်ချင်တာ မဟုတ်ဘူး…အဲ့တော့ သွားမှာပဲ နင်လိုက်ကို လိုက်ခဲ့ရမယ်…"
"နင်တို့ ဘာသာသွား ငါကတော့ လုံးဝ မလိုက်ဘူးပဲ"
"ငယ်သွေး နင်ကလဲဟာ မညစ်စမ်းနဲ့"
"မညစ်ပါဘူး ခုနကမှ ရေချိုးထားတာ ဟွန့်"
"ငယ်ငယ်ရေ…ငယ်ငယ် ဧည့်သည်ရောက်နေတယ်…ခနထွက်ခဲ့ပါအုံး"
ငယ်ငယ်တို့ ငြင်းခုန်နေကြတုန်း ကြီးမြကလှမ်းခေါ်လိုက်သည်…
"ဟုတ်.ဟုတ် ကြီးမြ လာပီ" |ဘယ်သူပါလိမ့်…ငါ့မှာ နောက်ထပ် အသိလဲ မရှိပါဘူး…|
ငယ်ငယ်ထွက်ကြည့်လိုက်တော့
"ဦး!!"
ခန့်မင်းထည် မျက်ခုံးတစ်ချက် ပင့်ပြသည်…။
"ငယ်ငယ့် အကြွေးရှင်ဆို…ငယ်ငယ် ဘာတွေ လုပ်ထားလဲ"
"ဟန် ဘယ်အကြွေးရှင်လဲ…မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေ"
"အ့လို အကြွေးရှင်မဟုတ်ပါဘူး ကြီးကြီးရဲ့"
ခန့်မင်းထည် ပြောလိုက်မှ ကြီးမြ နားမလည်ဖြစ်သွားသည်…
"ငယ်ငယ် အက်စီးဒင့် ဖြစ်တုန်းက ကျတော့ကားလျော်ကြေး သူမပေးရသေးတာ…"
ငယ်ငယ့်ကို စိုက်ကြည့်ပီး ပြောနေတာကြောင့် ငယ်ငယ် ရှက်အမ်းအမ်း ဖြစ်နေသည်…
|အ့နေ့က သူပဲ လျော်ကြေးပြန်ယူတာဆိုပီး ယူသွားပီးတော့…|ငယ်ငယ် ခေါင်းလေးစိုက်ကာ တွေးနေသည်…ဝသုန်နဲ့ ချယ်သာတို့ကတော့ အခန်းထဲ့မှ ခေါင်းလေးတွေပြူထွက်ကာ ကြည့်နေကြသည်…
"အဲ့လျော်ကြေး လာတောင်းတာ…
ငယ်သွေးသျှန်…"
သူ့နာမည်ကို အသံနိမ့်နိမ့်နဲ့ လေသံလေးရောထည့်ပီး ခေါ်လိုက်တာမို့ ငယ်ငယ့်ရင်ထဲ လှိုက်သွားသည်…
"လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေအကုန်ထည့်ပီး ကိုယ်နဲ့လိုက်ခဲ့ပါ…"
"ဟန်" "ဟင်"
အာမေဍိတ်သံတေ အပြိုင် ထွက်လာကြသည်…ကြီးမြရော ငယ်ငယ်ရော အခန်းထဲက နှစ်ယောက်ကပါ အံ့ဩနေကြတယ်…
"ငယ်က ဘာလို့ လိုက်ခဲ့ရမှာလဲ…"
"မင်း လျော်ကြေးပေးဖို့ ငွေရှိလား"
"ရှိတယ်…တီတီဆီက တောင်းပီးပေးမယ်"
တကယ်တော့ ငယ်ငယ် တီတီဆီက မတောင်းရဲပါ…မတောင်းရက်တာကို ပိုမှန်လိမ့်မည်…တီတီ့ကို ထပ်ဒုက္ခတေ မပေးချင်တော့ဘူး…
"မင်းတီတီမပေးနိုင်လို့ မင်းကိုကိုယ်တိုင် ပေးခိုင်းနေတာလေ…"
"တီတီမပေးနိုင်တာ ဘယ်လိုသိလဲ…"
"မင်းတီတီရဲ့ ခင်ပွန်းက ကိုယ်လက်အောက်က လူပါကွာ…နည်းနည်း စုံစမ်းလိုက်တာပေါ့…မယုံရင် မင်းတီတီကို မေးကြည့်ကြည့်…"
ငယ်ငယ်တီတီ့ကို ချက်ချင်းပဲ ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်တယ်…ကြီးမြနဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကတော့ ငယ်ငယ်လုပ်တာကိုပဲ လိုက်ကြည့်နေကြတယ်…
"ဟလို…"
"တီတီငယ်ငယ့်ကို လူရီးတစ်ယောက် လာခေါ်နေတယ်…"
"ငယ်ငယ် သူနဲ့ လိုက်သွားလိုက်…ငယ်ငယ်မလိုက်ရင် တီတီတို့ မိသားစု ဘဝပျတ်လိမ့်မယ်…"
"တီတီ!!"
"ငယ်ငယ့်ကို တီတီပြောနေတယ်လေ…လိုက်သွားဆို လိုက်သွားပေါ့"
တီတီက ငယ်ငယ့်ကို အရင်ကတည်းက အမိန့်နဲ့ အုပ်ချုပ်လာတာလေ…သူတစ်ခွန်းဆို ငယ်ငယ်မှာ ရွေးပိုင်ခွင့်မရှိပါဘူး…မေမေထားခဲ့တာတွေလဲ သူပဲ အကုန် လက်လွှဲယူသွားတယ်…ဒီကွန်ဒိုကိုလဲ သူ့နာမည်နဲ့ ပြောင်းပီး သိမ်းသွားပီ…ငယ်ငယ့်မှာ ပိုင်ဆိုင်တာ မရှိပါဘူး…
|တီတီအရင်တိုင်းပဲနော်…ငယ်ငယ်အတွက် မတွေးဘူး…ငယ်ငယ် တစ်ခါပဲမြင်ဖူးတဲ့ လူတစ်ယောက်နောက်ကို လိုက်သွားရမှာလား…|ငယ်ငယ် မျက်နှာပျတ်သွားသည်ကို ခန့်မင်းထည်မြင်လိုက်တာမို့…
"ဒေါ်သန့်နှင်းလဲ့ ကျွန်တော် ခန့်မင်းထည်ပါ"
ငယ်ငယ့်လက်ထဲက ဖုန်းကို ဆွဲယူကာ ပြောလိုက်တယ်…ငယ်ငယ်ကတော့ ခေါင်းလေးစိုက်ထားတုန်းပင်…
"ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ သူဌေး"
"ကျတော် သူ့ကို ခေါ်သွားပီ…သူ့ဘက်က စမဆက်သွယ်မချင်း ခများ စမဆက်သွယ်ပါနဲ"
"ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်"
ခန့်မင်းထည် ဖုန်းချလိုက်သည်…ငယ်ငယ့်ကို တစ်ချက်ကြည့်ရင်း…
"သွား လိုအပ်တာလေးတွေ ယူပီး ထွက်ခဲ့တော့…မိနစ်၃၀အတွင်း ပီးေအာင် ပြင်ခဲ့ပါ…ကိုယ် ကားထဲက စောင့်မယ်"
ငယ်ငယ် ပြန်မဖြေပဲ ခေါင်းလေးတစ်ချက် ငြိမ့်ပြသည်…ကြီးမြကလဲ ငယ်ငယ့်ကို ကြည့်ကာ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်…ဒါပေမယ့်လဲ သူနဲ့မဆိုင်တဲ့ကိစ္စမို့ နှုတ်ပိတ်နေလိုက်ပီး ငယ်ငယ့်အတွက် လိုတာလေးတွေ ပြင်ဆင်ပေးလိုက်တယ်…
"ငယ်သွေး နင် ရောက်ရင် လိပ်စာပို့လိုက်နော်…ငါတို့ လာလည်မယ် သိလ့"
"အေးပါ…နင်တို့ ပြန်တော့လေ ငါနောက်မှ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်…"
ငယ်ငယ် ပြောပီးတာနဲ့ အခန်းတံခါးကို လော့ခ်ချကာ ငိုနေမိသည်…ခနလောက်ကြာမှ မျက်နှာပေါ်မှ မျက်ရည်စက်များကို လက်ဖဝပါးနုနုလေးဖြင့် ပြောင်အောင်း သုပ်ရင်း အကျီေတွကို ထည့်နေလိုက်တယ်…ထည့်အပြီး ကြီးမြကို နှုတ်ဆက်ကာ ကွန်ဒိုမှထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်…
ကောင်းကောင်းလေး ဝေဖန်ပေးကြပါအုံးလို့
ပထမဆုံးficလေးမို့ပါ😁ကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော် readerတို့🤍🤍။။။
[ZawGyi] ငယ္ငယ္ကို ေဆးရံုကေန ကြန္ဒိုထိ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးလိုက္တယ္…
"ေနအံုး ခန"
"ဘာေျပာအံုးမွာလဲ"
ကားေပၚက ဆင္းပီးတဲ့ ငယ္ငယ့္ကို ခန႔္မင္းထည္ တစ္ေယာက္ လွမ္းေခၚလိုက္တာမို႔…
"မင္း နာမည္ မေျပာရေသးဘူးေလ"
ဟုတ္တာပဲ…တစ္လမ္းလံုး ငယ္ငယ္ ထိုလူရီးကို စကားမေျပာခဲ့ဘူးကို…
"နာမည္ သိေတာ့ ဦးက ဘာလုပ္မွာလဲ"
"မင္းက ဘာလုပ္ေစခ်င္လဲ…ေျပာၾကၫ့္ၾကၫ့္ေလ"
"…ငယ္ေသြးသ်ွန္"
ငယ္ငယ္ မ်က္ေစာင္းေလးတစ္ခ်က္ထိုးတာ ေဘာက္စက္စက္ေလး ျပန္ေျဖလိုက္တာမို႔ ခန႔္မင္းထည္ ထိုကေလးမေလးကို သေဘာက်ရျပန္သည္…ကေလးမေလး တိုက္ခန္းထဲ ဝင္သြားတာကို ၾကၫ့္ပီးမွ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့သည္…
"ႀကီးျမ…ငယ္ ျပန္ေရာက္ပီ"
"ငယ္ငယ္ရယ္ စိတ္ပူလိုက္ရတာ…ဝသုန္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လာေျပာကတည္းက ဖုန္းဆက္တိုက္ဆက္ေနတာကဲြ႔"
"ငယ့္ဖုန္းက ခ်ယ္သာယူသြားတဲ့ လြယ္အိတ္ထဲ ပါသြားတာကို…"
"ေအးပါကြယ္…ဘယ္ေနရာေတြ ထိသြားလဲ…"
"ေျခေထာက္နဲ႔ လက္ပြန္းရံုေလးပါ…ႀကီးျမရဲ့"
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြယ္…ငယ္ငယ့္ရဲ့တီတီသာ သိရင္ မလြယ္ဘူးကြယ္…ေျခလက္သန႔္စင္ပီးရင္ လာစားေတာ့ေလ…ႀကီးျမ ညေနစာ အဆင္သင့္လုပ္ထားေပးမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ငယ္ငယ္ အႃပံုးေလးနဲ႔ပင္ ႀကီးျမကို ျပန္ေျဖခဲ့သည္…ႀကီးျမ ငယ္ငယ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ဂရုစိုက္ေပးပါတယ္…
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးသန႔္စင္ပီး အိပ္ခန္းထဲက အလုပ္စားပဲြမွာပဲ ထိုင္ေနလိုက္တယ္…ေခါင္းထဲမွာလဲ ကေလးမေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးစူပီး လူကို မ်က္ေစာင္းထိုးပီး ၾကၫ့္တာေလးက ျပန္ျမင္ေယာင္ေနတယ္…
|ကေလးရယ္…မင္းလႊမ္းမိုးႏိုင္လြန္းတယ္|
ေနာက္ေန့…
"ငယ္ေသြး နင္အိမ္ထဲပဲ ေနေနေတာ့မွာလား…"
"ဘာလို႔လဲ အိမ္ထဲေနရတာကမွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရိွေသးတယ္…အျပင္ထြက္ရင္ ပူကပူေသး…ပီး sundayဆိုေတာ့ လူရႈတ္မွာ မႀကိဳက္ပါဘူး"
ငယ္ငယ္က အေနေအးသူရယ္လဲ မဟုတ္ပါဘူး…ဒီတိုင္း လူရႈတ္တာ လူအုပ္ၾကားထဲ ေနရင္ စိတ္က်ဉ္းက်ပ္တတ္တာမို႔ေလ…
"နင္ကလဲ sundayတစ္ရက္အားလို႔ အျပင္ထြက္ရမွာကို…" ခ်ယ္သာ ေျပာလိုက္သည္မို႔ ဝသုန္လဲ ေထာက္ခံေတာ့သည္…
"ေအးေလဟယ္…နင့္ကို ၾကားရက္ေတြေခၚလဲ လိုက္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး…အဲ့ေတာ့ သြားမွာပဲ နင္လိုက္ကို လိုက္ခဲ့ရမယ္…"
"နင္တို႔ ဘာသာသြား ငါကေတာ့ လံုးဝ မလိုက္ဘူးပဲ"
"ငယ္ေသြး နင္ကလဲဟာ မညစ္စမ္းနဲ႔"
"မညစ္ပါဘူး ခုနကမွ ေရခ်ိဳးထားတာ ဟြန႔္"
"ငယ္ငယ္ေရ…ငယ္ငယ္ ဧၫ့္သည္ေရာက္ေနတယ္…ခနထြက္ခဲ့ပါအံုး"
ငယ္ငယ္တို႔ ျငင္းခုန္ေနၾကတုန္း ႀကီးျမကလွမ္းေခၚလိုက္သည္…
"ဟုတ္.ဟုတ္ ႀကီးျမ လာပီ" |ဘယ္သူပါလိမ့္…ငါ့မွာ ေနာက္ထပ္ အသိလဲ မရိွပါဘူး…|
ငယ္ငယ္ထြက္ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့
"ဦး!!"
ခန႔္မင္းထည္ မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္ ပင့္ျပသည္…။
"ငယ္ငယ့္ အႂကြေးရွင္ဆို…ငယ္ငယ္ ဘာေတြ လုပ္ထားလဲ"
"ဟန္ ဘယ္အႂကြေးရွင္လဲ…မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ"
"အ့လို အႂကြေးရွင္မဟုတ္ပါဘူး ႀကီးႀကီးရဲ့"
ခန႔္မင္းထည္ ေျပာလိုက္မွ ႀကီးျမ နားမလည္ျဖစ္သြားသည္…
"ငယ္ငယ္ အက္စီးဒင့္ ျဖစ္တုန္းက က်ေတာ့ကားေလ်ာ္ေၾကး သူမေပးရေသးတာ…"
ငယ္ငယ့္ကို စိုက္ၾကၫ့္ပီး ေျပာေနတာေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ ရွက္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေနသည္…
|အ့ေန့က သူပဲ ေလ်ာ္ေၾကးျပန္ယူတာဆိုပီး ယူသြားပီးေတာ့…|ငယ္ငယ္ ေခါင္းေလးစိုက္ကာ ေတြးေနသည္…ဝသုန္နဲ႔ ခ်ယ္သာတို႔ကေတာ့ အခန္းထဲ့မွ ေခါင္းေလးေတျြပဴထြက္ကာ ၾကၫ့္ေနၾကသည္…
"အဲ့ေလ်ာ္ေၾကး လာေတာင္းတာ…
ငယ္ေသြးသ်ွန္…"
သူ႔နာမည္ကို အသံနိမ့္နိမ့္နဲ႔ ေလသံေလးေရာထၫ့္ပီး ေခၚလိုက္တာမို႔ ငယ္ငယ့္ရင္ထဲ လိႈက္သြားသည္…
"လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြအကုန္ထၫ့္ပီး ကိုယ္နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါ…"
"ဟန္" "ဟင္"
အာေမဍိတ္သံေတ အၿပိဳင္ ထြက္လာၾကသည္…ႀကီးျမေရာ ငယ္ငယ္ေရာ အခန္းထဲက ႏွစ္ေယာက္ကပါ အံ့ဩေနၾကတယ္…
"ငယ္က ဘာလို႔ လိုက္ခဲ့ရမွာလဲ…"
"မင္း ေလ်ာ္ေၾကးေပးဖို႔ ေငြရိွလား"
"ရိွတယ္…တီတီဆီက ေတာင္းပီးေပးမယ္"
တကယ္ေတာ့ ငယ္ငယ္ တီတီဆီက မေတာင္းရဲပါ…မေတာင္းရက္တာကို ပိုမွန္လိမ့္မည္…တီတီ့ကို ထပ္ဒုကၡေတ မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး…
"မင္းတီတီမေပးႏိုင္လို႔ မင္းကိုကိုယ္တိုင္ ေပးခိုင္းေနတာေလ…"
"တီတီမေပးႏိုင္တာ ဘယ္လိုသိလဲ…"
"မင္းတီတီရဲ့ ခင္ပြန္းက ကိုယ္လက္ေအာက္က လူပါကြာ…နည္းနည္း စံုစမ္းလိုက္တာေပါ့…မယံုရင္ မင္းတီတီကို ေမးၾကၫ့္ၾကၫ့္…"
ငယ္ငယ္တီတီ့ကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္တယ္…ႀကီးျမနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ငယ္ငယ္လုပ္တာကိုပဲ လိုက္ၾကၫ့္ေနၾကတယ္…
"ဟလို…"
"တီတီငယ္ငယ့္ကို လူရီးတစ္ေယာက္ လာေခၚေနတယ္…"
"ငယ္ငယ္ သူနဲ႔ လိုက္သြားလိုက္…ငယ္ငယ္မလိုက္ရင္ တီတီတို႔ မိသားစု ဘဝပ်တ္လိမ့္မယ္…"
"တီတီ!!"
"ငယ္ငယ့္ကို တီတီေျပာေနတယ္ေလ…လိုက္သြားဆို လိုက္သြားေပါ့"
တီတီက ငယ္ငယ့္ကို အရင္ကတည္းက အမိန႔္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္လာတာေလ…သူတစ္ခြန္းဆို ငယ္ငယ္မွာ ေရြးပိုင္ခြင့္မရိွပါဘူး…ေမေမထားခဲ့တာေတြလဲ သူပဲ အကုန္ လက္လႊဲယူသြားတယ္…ဒီကြန္ဒိုကိုလဲ သူ႔နာမည္နဲ႔ ေျပာင္းပီး သိမ္းသြားပီ…ငယ္ငယ့္မွာ ပိုင္ဆိုင္တာ မရိွပါဘူး…
|တီတီအရင္တိုင္းပဲေနာ္…ငယ္ငယ္အတြက္ မေတြးဘူး…ငယ္ငယ္ တစ္ခါပဲျမင္ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္သြားရမွာလား…|ငယ္ငယ္ မ်က္ႏွာပ်တ္သြားသည္ကို ခန႔္မင္းထည္ျမင္လိုက္တာမို႔…
"ေဒၚသန႔္ႏွင္းလဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ခန႔္မင္းထည္ပါ"
ငယ္ငယ့္လက္ထဲက ဖုန္းကို ဆဲြယူကာ ေျပာလိုက္တယ္…ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေခါင္းေလးစိုက္ထားတုန္းပင္…
"ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ သူေဌး"
"က်ေတာ္ သူ႔ကို ေခၚသြားပီ…သူ႔ဘက္က စမဆက္သြယ္မခ်င္း ခမ်ား စမဆက္သြယ္ပါနဲ"
"ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္"
ခန႔္မင္းထည္ ဖုန္းခ်လိုက္သည္…ငယ္ငယ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကၫ့္ရင္း…
"သြား လိုအပ္တာေလးေတြ ယူပီး ထြက္ခဲ့ေတာ့…မိနစ္၃၀အတြင္း ပီးေအာင္ ျပင္ခဲ့ပါ…ကိုယ္ ကားထဲက ေစာင့္မယ္"
ငယ္ငယ္ ျပန္မေျဖပဲ ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ ၿငိမ့္ျပသည္…ႀကီးျမကလဲ ငယ္ငယ့္ကို ၾကၫ့္ကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္…ဒါေပမယ့္လဲ သူနဲ႔မဆိုင္တဲ့ကိစၥမို႔ ႏႈတ္ပိတ္ေနလိုက္ပီး ငယ္ငယ့္အတြက္ လိုတာေလးေတြ ျပင္ဆင္ေပးလိုက္တယ္…
"ငယ္ေသြး နင္ ေရာက္ရင္ လိပ္စာပို႔လိုက္ေနာ္…ငါတို႔ လာလည္မယ္ သိလ့"
"ေအးပါ…နင္တို႔ ျပန္ေတာ့ေလ ငါေနာက္မွ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္…"
ငယ္ငယ္ ေျပာပီးတာနဲ႔ အခန္းတံခါးကို ေလာ့ခ္ခ်ကာ ငိုေနမိသည္…ခနေလာက္ၾကာမွ မ်က္ႏွာေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ားကို လက္ဖဝပါးႏုႏုေလးျဖင့္ ေျပာင္ေအာင္း သုပ္ရင္း အက်ီေတြကို ထည့္ေနလိုက္တယ္…ထၫ့္အၿပီး ႀကီးျမကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ကြန္ဒိုမွထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္…
ေကာင္းေကာင္းေလး ေဝဖန္ေပးၾကပါအံုးလို႔
ပထမဆံုးficေလးမို႔ပါ😁ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္ readerတို႔🤍🤍။။။