Nahahapo akong sumandal sa kama, nanghihina talaga ako kapag ganitong sumasakit ng todo ang ulo ko. At para ngang gusto ko na lang i-umpog sa pader ang ulo ko ng sa gano'n ay mahinto man lang ang sakit na nararamdaman ko. Pero kahit gawin ko pa 'yon sigurado namang hindi mawawala 'yong sakit at wala akong magagawa kung hindi umiyak na lang. Buti na lang din talaga at wala si Phoenix dito ngayon kung hindi sigurado akong mag-aalala 'yon sa akin kapag nakita niya ako sa ganitong sitwasyon.
Yes I'm sick, and I'm dying. And yes again, I'm keeping it to my husband dahil ayokong kaawaan niya ko kapag nalaman niya ang totoo. And no one knew about my sickness asides from my friend Yamileth and the doctor checked me.
I still have lots of dream, still young at the age of twenty two. But I guess hanggang dito na lang talaga, pagod na din ako sa pag-inom ng kung anu-anong gamot kaya tinigil ko na. Pero may mas nakakapagod pa pala doon at 'yon nga ang itago ito sa mga taong nakapalibot sa akin. I don't want to burden Phoenix because I have brain tumor that I'm already dying and I don't like more if he will feel sorry for me. Na kakaawaan niya ako dahil wala na akong pag-asa pang gumaling pa. Na kahit sumailalim pa ako sa operasyon ay wala talaga, na baka 'yon pa ang ikamatay ko agad. Kaya ang magagawa ko na lang ngayon ay i-enjoy ang buhay na mero'n ako. At sana hanggang sa dulo ko kasama ko si Phoenix, kasama ko siya.
After one week..
"Montecristo!" Masigla kong bati ng sagutin ko ang tawag niya. Kagigising ko lang at talaga namang wala pang mumog-mumog o hila-hilamos dahil pagtunog ng telepono ang gumising sa akin. Alas syete na ng umaga at dahil limang oras lang ang pagitan ng oras natin sa oras sa Dubai ay madaling araw na doon. "Teka, bakit gising ka pa? Madaling araw na diyan diba?"
Nahhh, it's only five thirty in the afternoon here in Canada. Gusto sanang isagot ni Phoenix, umaga sa Pilipinas at hyper na hyper na agad ang asawa niya ng ganitong oras. At marahil kung magkasama lang sila ngayong dalawa ay malamang nasa ilalim niya na ito at pinapaungol niya na. "Hindi ka daw pumunta kahapon sa driving lesson mo, tinawagan ko ang driving instructor mo para kamustahin ang estudyante niya."
"Tsk, isang araw lang naman eh. Tsaka ikaw lang naman ang pilit ng pilit sa akin na mag-aral magdrive." Hindi talaga ako nagpunta kahapon dahil may pinuntahan akong importante at hindi ko sasabihin!
"I told you, you need to learn how to drive Avyanna. Tsaka saan ka ba galing kahapon? Hindi ka daw nagpa-drive sa driver natin." Ani ni Phoenix, magaling talagang tumakas itong asawa niya at kung saan-saan pa talaga naglululusot.
"Diyan lang sa gedli-gedli. Don't worry mahal na Montecristo sure namang napasok ako sa kompanya mo." Pag-iiba ko ng usapan, baka mamaya makatikim na naman ako ng sermon sa kanya dahil nag-eeasy easy ako sa driving lesson na 'yan, mahirap na.
"I know, sinabi sa akin ng secretary ko. And that's good Avyanna atleast habang wala ako diyan may pinagkaka-abalahan ka."
Mabuti at may pinagkaka-abalahan ako? Wow! Sa kanya siguro mabuti pero hindi sa akin. "One week ka na diyan, baka naman puwede ka ng umuwi."
Natawa ng mahina si Phoenix lalo pa at alam niya na ang ganitong paawa effect ng asawa. May pa-pouty pouty lips pa talaga itong nalalaman eh. Ipinatong niya sa unan ang laptop at nilakasan ang volume noon. "Malapit na ako umuwi basta matapos ko lang ang lakad ko dito." And honestly I have flight tonight going to U.S, kung puwede niya lang talaga ikuwento. Ilang ospital at kilalang doktor na ang nakausap niya dito at pinuntahan sa Canada pero wala pa din siyang nahahanap at pare-pareho lang ang sinasabi sa kanya ng mga doktor ukol sa sakit ni Avyanna na terminal na nga daw at malubha na ang brain tumor nito. Kung papayag din daw kase ang pasyente na magpa-opera o kaya sumailalim sa chemotherapy wala pa din kasiguraduhan na gagaling ito. And knowing his wife he don't know what her will be reaction if she knew about this. Na heto at humahanap siya ng paraan para gumaling ito at humaba pa ang buhay.
"Malapit, malapit, ay naku basta umuwi ka agad ha? Ikaw din pag heto sumikip mahirap na itong pasukin." Makahulugang sabi ko sa kanya at ewan ko kung magegets niya ba 'yon.
"Avyanna!" Napasandal tuloy si Phoenix sa headboard ng kama nang maunawaan ang sinabi nito sa kanya. "I understand that okay."
"Naks, di na siya slow! Finally, finally!" Masaya kong sabi sa kanya, pero hindi ko nga pala siya dapat puyatin dahil nga madaling araw ngayon sa Dubai at siguradong pagod ang higanteng ito! "Let's talk tomorrow na lang Phoenix pag gising mo. Anong oras na diyan sa Dubai diba? Alam kong pagod ka."
He smiled hearing that from his wife, oo nga pala ang alam ni Avyanna ay nasa Dubai siya at hindi sa Canada. "And you should get up now from the bed and have your breakfast." Sabi niya din dito.
"Sa komapanya mo na ko kakain ng almusal, maliligo na lang ako para makaalis ng maaga." Ewan ko pero lately parang nawawalan ako ng ganang kumain and I know this is one of the symptoms of my brain tumor which I loose my tastebuds.
"Hindi sa office Avyanna, kumain ka diyan bago ka umalis. Wag kang magpapalipas ng gutom." Bilin ni Phoenix.
"Ayie! Ayie Sir!"
#Maribelatentastories