“How is he?”
Binalingan ko ng tingin si Haddi bago tipid na ngumiti sa kaniya. Tumabi siya sa akin at dagliang hinaplos ang balikat ko
“Hindi ako sigurado kung okay na siya. Pero kahit papaano naman nakakausap na siya ng maayos unlike kahapon” Sagot ko rito.
Bumuntong hininga siya “Magiging okay din ang isang 'yon. Baka nga bukas or sa makalawa babalik na naman siya sa pagiging maangas niya. You know, his BEAST self!” He said then smiled. Talagang in-emphasize pa niya ang word na 'Beast'
“Wala ka bang pasok ngayon?” Curious kong tanong. Para kasi siyang walang trabaho dahil madalas narito. Silang dalawa ni Kasper actually. Parang ginawa na nga nilang tambayan itong Mansion
“I am the CEO remember. I can go there whenever I want. And besides, nandoon naman si Lurachi, siya na ang bahala” Mayabang nitong saad saka sumandal sa sandalan ng sofa. Napailing na lang ako. Inalis ko ang tingin ko sa kaniya at inilipat sa T.v
Kung kagaya niya lang sana si Don na parang happy go lucky lang. Hindi 'yong parang lagi na lang siyang may problema sa buhay
Hayssss!
Bigla siyang tumahimik kaya muli ko siyang tinignan. Nakapatong na ang kaniyang ulo sa sandalan at nakapikit ang mga mata.
“Haddi” Tawag ko sa kaniya. Mabilis naman siyang nagmulat ng mga mata at tumingin sa akin
“Hm?”
“Tungkol sa ala-alang sinasabi mong nawala sa akin” Bigla siyang napaayos ng upo at seryoso akong tinignan
“N-nakakaalala ka na rin?” Tila may kaba sa tinig nito. Pansin ko 'yon. Mukhang kahit siya ay ayaw ng bumalik pa ang ala-ala ko
Umiling ako “Hindi pa. Pero tama ka. Mas maganda nga siguro na hindi ko na maalala pa” sagot ko saka iniwas ang tingin sa kaniya. Narinig ko ang marahas na pagbuga nito ng hangin
“May isang bagay lang sana akong tatanongin. And I badly want an answer from you, Haddi” Muli ko siyang hinarap “Totoo bang ni-rape ako ni Don Vius noon?” Diretsa kong tanong na saglit niyang ikinatigil
He sighed deeply and looked straight into my eyes. He nodded as an answer
Mapait akong napangiti “How? I mean.... Hindi ba't nasa Canada siya ng halos labing limang taon. Paano 'yon nangyar? H-how did he r-raped m-me?” Pinilit kong palakasin ang loob ko kahit na halos manginig na ang aking kalamnan ng banggitin ko ang salitang 'yon. I don't want to remember what actually happened at that time, but I want to know how it happened. Magkalayo kami ni Don noon kaya naguguluhan ako sa kung paano nangyari 'yon
Hindi siya umimik kaya tinignan ko siya sa mga mata niya na nangungusap “Please Haddi”
“Are you sure?” tumango na lang ako sa kaniya
He sighed and began to speak
“Ang alam ko umuwi siya no'ng 14th birthday mo dahil may aasikasuhin siya dito sa pinas. I don't know what exactly happened before. But, the day after your birthday, no'ng pumunta ako sa Mansion to give my present to you. Nadatnan ko na lang sina Dad at sina Manang na pilit pinapakalma si Vius na nagwawala. Paulit-ulit niyang sinasabi na hindi niya sinasadya yung nagawa niya. At first naguluhan ako. But then nalaman ko na he r-aped you dahil lumabas mismo 'yon sa bibig niya” Saglit siyang tumigil sa pagsasalita at iniiwas ang tingin sa akin. Muli siyang nagpakawala ng marahas na hangin saka Muling nagpatuloy. Tahimik akong naghihintay ng susunod niyang sasabihin
“Ng puntahan kita sa kwarto mo nadatnan kitang tulala habang yakap yakap ni Manang Lumeng. We tried to talk to you many times pero wala kaming narinig na kahit ano mula sa'yo. Ilang linggo kang naging gano'n hanggang sa nag-decide si Dad na ipatingin ka sa Doctor. Sabi ng Doctor nagkaroon ka ng Acute Trauma. Maybe because of what happened between you and Vius. Kaya para magpatuloy ka sa buhay na parang walang nangyari. Dad asked the Doctor to erase some of your memory. Ganoon na rin kay Vius” He looked at me again.
Muli akong napangiti ng Mapait, but this time may kasama ng luha
All this years, akala ko normal ang lahat. Akala ko maayos ang buhay ko. Akala ko lang pala ang lahat
“I'm sorry Sloane. We hid the truth para sa ikabubuti mo” Ramdam ko ang sinseridad sa boses niya. Pinunasan ko ang luha ko at ngumiti sa kaniya. I hold his hand
“Hindi mo kailangang mag-sorry. Wala ka namang ginawang kasalanan sa akin. Kung ano man yong nangyari noon. Dapat na yong ibaon sa limot. Salamat. Salamat sa pagsabi sa akin ng totoo. At least ngayon, hindi na gaanong magulo sa akin” Saad ko saka Muling pinunsan ang luhang Muling tumakas sa mga mara ko
Masakit. Pero kailangan kong tiisin dahil ginusto ko ito. Ginusto kong marinig lahat ng sinabi niya
“You mean, kakalimutan mo na lang 'yon ng gano'n kadali?” Bakas sa tono nito ang pagkagulat dahil sa sinabi ko. Mabilis akong ang-iwas ng tingin sa kaniya
“O-oo. Iyon naman ang dapat, hindi ba?” sagot ko
“Pero-” Bago niya pa man naituloy ang sasabihin niya ay inunahan ko na siya
“Bakit Haddi, ano ba ang dapat kong gawin?” Seryosong tanong ko sa kaniya saka siya muling hinarap. Seryoso din siyang nakatingin sa akin
“Dapat ba akong magalit sa kaniya? Dapat ko ba siyang kamuhian dahil sa ginawa niya? Tapos ano, Haddi. Pareho kaming mahihirapan, ganoon ba dapat?”
“Kung magagalit at kamumuhian ko ba siya may mangyayari ba? Mababago ba non ang nangyari noon? Hindi naman 'diba. Mas lalo lang gugulo ang lahat Haddi. Wala sa teleserye o drama ang buhay ko, Haddi. Walang script na dapat kong sundin. Siguro, kung ibang babae lang ako, baka nag-breakdown na ako sa mga nalaman ko. Baka kinamuhian ko na si Don. Pero hindi ko kaya. Ayokong mas pahirapan pa ang sarili ko pati na rin si Don. It's just a one night sin. Isang g-gabi lang 'yon Haddi. Pero kung paiiralin ko ang Galit ko dahil sa nangyari. Habang buhay akong magdurusa. Mabuti sana kung ako lang...” Iniwas kong muli ang tingin ko sa kaniya. Naramdaman ko naman ang kamay niyang marahan na piniga ang kamay ko
“May magiging mga anak ng kami. I don't want them to grow with a broken family. Ayokong maranasan nila ang naranasan ko na isa lang ang kinagisnang magulang” Sunod sunod na pumatak ang mga luha ko na mabilis ko ring pinunasan
“I-I love him. M-mahal na Mahal ko siya, Haddi. Handa akong tanggapin at kalimutan ang naging kasalanan niya sa akin para sa ikakatahimik ng kalooban niya. Ayoko siyang nakikitang nahihirapan ng ganito dahil sa pagsisisi niya sa nagawa niya sa akin noon” He hold my face and wiped my tears
“Napakabuti ng kalooban mo Sloane. Napaka-swerte ni Vius sa'yo” Saad niya saka niya ako niyakap. Yumakap din ako pabalik sa kaniya
*****
Narito na ako ngayon sa aking silid. Nakaupo sa aking Vanity chair kaharap ng aking Vanity table. Sinusuklay ko ang aking mahabang buhok habang nakaharap sa aking Salamin. Naghahanda na kasi ako para sa aking pagtulog
Hindi ko nga alam kung makakatulog ba ako ng maayos. Hindi ko pa rin kasi maiwasan na hindi isipin ang mga nalaman ko. Pero pinipilit ko naman ang sarili ko na kalimutan na ang mga 'yon.
Gaya nga ng sabi ko, kakalimutan ko ang lahat para sa mga anak ko. Sila ang dapat kong isipin
Natigil ako sa pagsuklay ng marinig ko ang pagbukas ng aking pintuan. Mula sa salamin ay tinignan ko kung sino iyon. Sandali akong natigilan ng makita kong pumasok si Don
“Sloane” Mahina nitong tawag sa aking pangalan. Dahan dahan akong tumayo mula sa aking pagkakaupo at humarap sa kaniya
“Uhm...” Bigla siyang nagbaba ng tingin. Napansin ko rin ang pagsakop ng kaniyang mga palad. Kung titignan ay para siyang bata na may gustong sabihin sa magulang ngunit hindi masabi dahil nahihiya
“C-can I...can I s-sleep here?” Halos pabulong na lang ang huling sinabi nito kaya hindi ko masiyadong narinig
“May kailangan ka?” Pormal kong tanong, pero deep inside ko kinakabahan ako
“Uhm...I—sorry for disturbing you. I..I gotta go” Mabilis itong tumalikod at Muling binuksan ang pinto. Ngunit bago pa man siya tuluyang makalabas ay pinigilan ko na siya
“Octavius!” Tawag ko. Ngayon ko lang siya tinawag sa buo niyang pangalan. Tumigil naman siya ngunit hindi siya lumingon. Nanatili lang siyang nakatayo habang nakahawak sa door knob
Dahan dahan akong naglakad palapit sa kaniya saka siya niyakap mula sa likuran. Ramdam ko ang pagkabigla niya sa ginawa ko dahil bahagyang nanigas ang katawan niya
“Pwede mo ba akong samahan matulog dito sa kwarto ko” Mahina kong sambit. Wala akong nakuhang sagot mula sa kaniya, sa halip ay inalis nito ang mga braso ko saka dahan dahan niya akong hinarap
Inangat ko ng kaunti ang aking ulo para matignan siya sa Mukha.
“A-are you s-sure? Aren't you a-afraid of me? I might d-do—”Hindi ko na pinatapos ang sasabihin niya at mabilis na inilagay ang hintuturo ko sa mga labi niya para tumigil siya sa pagsasalita.
“Hindi ako takot sa'yo. Kahit anong mangyari, pagkakatiwalaan pa rin kita” Saad ko ng nakatitig sa mga mata niya. Napansin ko ang pagkislap ng mata niya kasabay ng pagpatak ng isang butil ng luha
“W-why are you like this? Bakit parang wala lang sa'yo ang n-nagawa ko noon” garalgal ang boses nito. Pilit kong inabot ang Mukha niya para punasan ang luhang tumulo sa pisngi niya
“Dahil nakaraan na iyon. Dapat na 'yong kalimutan” Buong tapang kong sagot. Hinawakan niya ang kamay kong nasa pisngi niya at ibinaba iyon
“No Sloane. Hindi iyon dapat kinakalimutan ng gano'n kadali. It's a big sin. I'm a lawyer. I know the laws. Malaking kasalanan ang nagawa ko sa iyo kaya dapat kong pagbayaran 'yon sa batas. Please, sampahan mo ako ng kaso. Put me in jail” Parang gusto kong umiyak dahil sa sinabi niya. Bakit ba hindi siya makaintindi
Umiling-iling ako
“Ayoko. Kapag nakulong paano na ako...paano na kami. I told you. Hindi na mahalaga sa akin kung ano mang kasalanan ang nagawa mo noon. Ang mahalaga sa akin ay ang makasama ka. Makasama ka namin ng magiging mga anak natin. Mahirap bang intindihin 'yon?”
“But...I–”
“Do you trust me? Pinagkakatiwalan mo na ba ako?” Pagputol ko sa sasabihin niya. Saglit siyang natahimik saka dahan dahang tumango
“M-mahal mo pa ba ako?” Muling tanong ko. Hinawakan niya ang aking mga pisngi
“I love you. At hindi 'yon nawala kahit na kailan, Sloane” Sagot nito na siyang ikinangiti ko. Ipinulupot kong muli ang mga braso ko sa beywang niya at isinadal ang mukha ko sa dibdib niya
“Edi magtulungan tayo. Let's help each other to escape from our darkest past. Let's start all over again Don. Magsimula tayo ulit para sa ikakatahimik ng kalooban nating pareho at para na rin sa mga magiging Anak natin”
*****
Short update 'cause I'm kind'a busy these days. Maraming salamat pa rin sa mga nananatili at naghihintay. You guys are my inspiration. Thank you😘