ក្រោមយប់ងងឹត ក៏មានពន្លឺរះបញ្ចាំងនាំយកភាពងងឹតចាកឆ្ងាយពីផែនដីនេះវិញដែរ។ ព្រះសូរិយាពណ៍ទឹកមាស់ ដែលរកពណ៍ប្រៀបមិនដូច នាំយកពន្លឺដេីម្បីដាស់ដំណេកមនុស្សអោយភ្ញាក់ឡេីង។ ណាមជូនរេីសខ្លួនតិចៗមានអារម្មណ៍ថាស្ពឹកដៃ បេីកភ្នែកភ្លាម មនុស្សដែលខ្លួនបានឃេីញមុនគេបង្អស់គឺជាមនុស្សដែលខ្លួនជ្រេីសស្រឡាញ់ក្នុងជីវិតនោះដែរ។ ក្មេងប្រុសសក់ពណ៍ត្នោតរលោងស្រិល បបូរមាត់តូចក្រាស់សាច់សខ្ចី ពេលគេងបែបនេះទេីបដឹងថាស្រដៀងទៅនឹងសត្វទន្សាយមួយក្បាល។ ណាមជូនថេីបមាត់គេទាំងគ្រឺតខ្នាញ់បន្តិច សឹមញញឹមអស់សំណេីចជាមួយរឿងកេីតឡេីងយប់មិញ។
គេមិនអាចដកភ្នែក ចេញពីក្មេងប្រុសនេះបានទេ គេសម្លឹងមេីលយូរកាន់តែចង់សម្លឹង សម្លឹងកាន់តែយូរ ក៏ចេះតែឃេីញអនាគតដ៏ល្អជាមួយក្មេងប្រុសម្នាក់នេះ ខ្លួនមិនខុសទេដែលជ្រេីសក្មេងប្រុសម្នាក់នេះដេីរលេីបន្ទាត់ជីវិតជាមួយគ្នានៅថ្ងៃមុខបន្តទៀត
« ត្បិតថាអូនមិនមេនជាមនុស្សដំបូងដែលបងស្រឡាញ់ មិនមេនជាមនុស្សដំបូងដែលបងលុតជង្គង់សុំរៀបការ មិនមេនជាស្នាមថេីបដំបូង មិនមេនជាដៃគូរជីវិតដំបូង តែអូនគឺជាចុងបញ្ចប់របស់បង គឺមានតែអូនម្នាក់គត់ My sunshine kookie!! » ពោលចប់ខ្លួនថេីបថ្ងាស់ជុងហ្គុកមួយខ្សឺតចុងក្រោយ មុននឹងងេីបទៅងូតទឹកស្លៀកពាក់មករៀបចំខោអាវអោយជុងត្រៀមអោយគេទៅធ្វេីការប្រកួតប្រណាំងម៉ូតូ។
ជុងស្រាប់តែបេីកភ្នែក លាយឡំជាមួយនឹងទឹកភ្នែក ស្អប់ណាស់នាយតែងនិយាយពាក្យបែបនេះធ្វេីអោយគេរំភេីបសប្បាយចិត្តនឹងហូរទឹកភ្នែកមករហូត
« ត្រូវ សូម្បីតែបងក៏មិនមេនមនុស្សដំបូងដែលអូនស្រឡាញ់ដែរ តែបងជាមនុស្សចុងក្រោយក្នុងជីវិតអូនដូចគ្នា you is my only sunshine joonie! »
ក្រាក*
« ជុង អូនភ្ញាក់ហេីយមេនទេ? » ណាមជូនចេញមកវិញ ក្នុងឈុតយ៉ាងស្រស់សង្ហារដូចជាតារបង្ហាញម៉ូតដ៏ល្បីត្រៀមនឹងបង្ហាញអោយគេមេីល។ ជុងហ្គុកគេងសម្លឹងមេីលទាំងភ្លឹកស្មារតី ប្រុសនេះច្រេីនតែអាយុទេកុំបាច់មេីលមុខ18សុំចាញ់។ តែគំនិតមួយផុសមកទៀតហេីយគឺ...
« ឆាប់ដូរឈុតចេញភ្លាម!! »
« អៅ មិចក៏អោយបងដូរឈុតអិញ្ចឹង?? »
« បងពាក់ចង់ទៅទាក់ស្រីមេន???»
« តែនេះថ្ងៃប្រណាំងម៉ូតូរបស់អូនណា អោយបងតែងខ្លួនបែបមិច »
« ថាអោយទៅដូរចេញភ្លាម អ..អូយ៎!!! »
ជុងងេីបកំរោលឡេីង ភ្លេចគិតថាភ្នែកខាងក្រោមនោះឈឺស្ពឹកស្រពន់។ ណាមជូនឃេីញអិញ្ចឹងមិនជួយទេមានតែឈរសេីច
« កុំមកឈរសេីច មកពីបងនឹង! »
« មិចបានមកបន្ទោសបង ក្រែងអូនសុំមិនអិញ្ចឹង ដំពូងបងប្រាប់ហេីយថាអូននៅក្រោម ប្រយ័ត្នទៅប្រឡងមិនកេីត តែអូនប្រាប់ថា daddy មួយទៀត មួយទៀតៗខ្លួនឯង!! »
« អាយ៎!! អាសំគីស » គេចាំមាត់ខាងក្រោមទាំងមុខក្រហម ដល់ចឹងទៅគួរអោយស្រឡាញ់ច្រេីនជាង
« ម៉ោះឈប់ខឹងទៅ បងមិនចេះលួងទេ ម៉ោះបងបីទៅងូតទឹក »
រំលងជាងមួយម៉ោងពួកគេទាំងពីរបានរៀបចំខ្លួនរួចរាល់ចុះមកខាងក្រោមល្មម ជុងហ្គុកដេីរប៉ាក់បេុីកទាំងពិបាកមេីល ចុះតាមកាំជណ្តេីរស្រដៀងនឹងជនពិការ ណាមជូនព្យាយាមចូលទៅបីតែជុងហ្គុកឃាត់ព្រោះខ្លាចពួកនោះចំអន់គេ។ មកដល់ក្រោមភ្លាមដូចចិត្តណាស់ មហាមិត្តទាំងបួនក្បាលកំពុងតែទាញទូរស័ព្ទមកថតគេក្រឹមៗ ដូចជាកំពុងថតតារាកំពុងសម្តែងយ៉ាងអិញ្ចឹង
« យូហូ~~ បានសម្រេចហេីយ ទីបំផុតឯងជោគជ័យហេីយអាហ្គុក ដេីរលែងរួចតែម្តង! » ជីមីនចំអន់
« ឃេីញទេទឹកអម្រិតដែលយេីងអោយពូកែយ៉ាងណា...» Jan
« នោះហា៎ ដេីរលេងរួចតែម្តង!! ហាសហា» vio
« អូទំហំប៉ុន្មានដែរ ដេីរលែងរួចនោះ? » brand
ឌឹប៚
ជុងអត់មិនបានទាញស្បែកជេីងគុបពួកគេ ទាំងធ្វេីទឹកមុខអៀនផង ខឹងផង ខ្មាស់ជាមួយណាមជូនផងស្ទេីរតែរលាយខ្លួន។ ណាមជូនខ្ទប់សេីចសឹងតែធ្លាយពោះវៀន
« បងសេីចស្អីដែរ លេីកក្រោយអោយនៅក្រោមម្តងបានដឹង!! »
« មិនបាច់សុំទេអាហ្គុកហេីយ របស់ហែងតូចហា៎ណា នៅក្រោមគេហេីយកូនមាសម្តាយ! » ពួកគេទាំងបួនស្រែកហេីយ រួចក៏រត់ទៅឈរមាត់ទ្វាក្រែងសុីម៉ាស្បែកជេីងទៀត
« ហាសហា...» ណាមជូនសេីចខ្លាំងតែម្តង
« បងសេីចស្អី?? ហឹស!!! »
« គ្មាន...គ្មានអីទេ ម៉ោះទៅញុាំបាយណា ជិតដល់ម៉ោងអូនប្រកួតហេីយ ទៅរួចអត់! »
« ចង់មេីលងាយមេន! អូនច្បាស់ជាទៅរួចអោយតែមានបងនឹងកូនជាFanរបស់អូនទៅគឺបានហេីយ »
ពួកគេញញឹមស្រស់ដាក់គ្នារួចក៏នាំគ្នាស្រស់ស្រូបអាហារពេលព្រឹកជុំគ្នា។
« ម៉ាក់ៗមានឈឺ.កអត់? » Namboសួរ នាំអោយជុងហ្គុកមេីលភ្នែកមេីលមុខកូនរាលដល់ទាំងបួនក្បាលនោះពុងញុកអាហារ
« មេចសួរម៉ាក់ចឹង? »
« គឺយប់មិញពូៗនេះប្រាប់ថាប៉ានាំម៉ាក់សម្តែងរឿង »
« ហេីយនេះកូនទៅមេីលរឿងអី?? »
« គឺរឿងនឹងអត់មានចំណងជេីងទេ លឺតែសម្លេងស្រែករហូត ហេីយចេញតែតួរពីរអ្នកនឹងឯង អូមានទៀតម៉ាក់ ពីរអ្នកនឹងអត់ស្លៀកខោអាវទេ!!! » ចម្លេីយboធ្វេីអោយជុងនោះខឹងណាស់ ខឹងនឹងគ្រាប់បែកមិត្តភក្តិទាំងបួនក្បាលនោះឯង
« ពួកហែងអោយកូនអញមេីលរឿងសិ*មួយអាចោរចង្រៃ!!! »
« វាអត់មានសេដEndingចឹងចេះតែនាំមេីលទៅ មេីលៗដេកលក់បាត់ » ចម្លេីយbranសែនទំនងឆ្លេីយដូចគ្មានជំពាក់អ្នកណាមួយរៀល ជុងហ្គុកខឹងឡេីងមុខក្រហម មុននឹងលេីកដកអំបោសទំហំធំឡេីងមក
« ពួកឯងនាំគ្នាចេញពីផ្ទះអញអោយលឿនបេីមិនចង់បែកក្បាល បំពុលណាស់ពួកអាឯង យ៉ាយ~~»
« អាយ៎~~លោកគីមលារសិនហេីយជួបគ្នាកន្លែងប្រណាំងម៉ូតូ » ពួកគេទាំងបួនរត់វឹងចេញទៅទាំងកាន់ស្បែកជេីងម្នាក់មួយគូរគ្មានសល់មួយក្បាល។ ណាមជូននឹងកូនប្រុសបេីកភ្នែកមេីលម៉ក់ៗ នាយពិតជាំគាំងរកពាក្យតបតរគ្មានទេ
« មិត្តភក្តិអូន កាយរកទៅមួយចក្រវាលនេះ ប្រហែលគ្មានទេ » ណាមជូន
« ហឹសខឹងណាស់ នាំកូនឯងខូចអស់រលីង »
« ហិកហិក »
« សេីចស្អី? »
« សេីចនឹងទឹកមុខអូននឹង ខឹងចឹងដូចទន្សាយ គួរអោយស្រឡាញ់ម្លេះហា៎... »
« ហឹស.! » ជុងហ្គុកងាកមុខចេញតែក៏លួចញញឹមពេលលឺសម្តីនាយដែរ
« ឈប់ខឹងទៅណា...»
« មេននឹងម៉ាក់ៗឈប់ខឹងទៅ »
« ឈប់ខឹងក៏បាន ម៉ោះមកម៉ាក់មកណា...» ជុងបានឆោងដៃពរកូនមកដាក់លេីភ្លៅ ឯនាយណាមជូននោះមិនដឹងជាស្អីដែរ មាត់និយាយថាគេធ្ងន់ តែលេីកគេហោះពីកៅអីទៅដាក់លេីភ្លៅនាយធ្វេីមិនដឹង
« កក់ក្តៅដល់ហេីយ~~» Namboញញឹមក្បួច តែបុិននេះខ្លួននឹងមានក្តីសុខរហូតទៅដោយមិនចាំបាច់ខ្វាយខ្វល់ពីមាត់អ្នកណា។ boទោះគេជាក្មេងខ្ចី តែគំនិតគេក៏មិនមានខ្ចីតាមអាយុដែរ គេសុំត្រឹមមានម៉ាក់ជាប្រុស មានប៉ាដែលជាHeroរបស់គេ គ្រប់គ្រាន់ពេកហេីយ
« ប៉ានឹងម៉ាក់ស្រឡាញ់កូនណា៎កូនbo...»
« កូនក៏ស្រឡាញ់ប៉ានឹងម៉ាក់ដែរ » boទៅថេីបថ្ពាល់លោកទាំងពីរខ្សឺតៗមុននឹងសម្រូតខ្លួនចុះ ពីលេីភ្លៅជុងហ្គុក ក្រាបសំពះបាតជេីងអ្នកទាំងពីរ
« Namboកូនធ្វេីអីនឹងកូន កុំកូនកុំ!! » នាយចង់ឃាត់តែណាមជូនអោបគេជាប់អោយអង្គុយលេីភ្លៅវិញ។ ជុងហ្គុកស្រក់ទឹកភ្នែកតក់ៗលេីផែនថ្ពាល់ មេីលកូនម្នាក់ ដែលពុំជាប់សាច់ឈាមបន្តិចសោះមកសំពះបាតជេីងរបស់គេ
« កូនសុំសំពះ អរគុណម៉ាក់ជុងហ្គុក ដែលម៉ាក់បានមេីលថែរកូនកន្លងមក ទោះកូនមិនមេនជាកូនម៉ាក់ តែម៉ាក់បានបំពេញតួនាទីយ៉ាងល្អបំផុត ម៉ាក់បីកូន បញ្ចុកបាយ ទូន្មានប្រៀនប្រដៅ មិនខ្ពេីមមិនរអេីម ទោះកូនមិនមេនកូនម៉ាក់ក៏ដោយ កូនសុំអរគុណម៉ាក់ណា...»
« ហ្ហឹកកូនប្រុស!! »
« ហេីយកូនសុំសំពះអរគុណដល់ប៉ាៗដូចគ្នា អរគុណប៉ាដែលមេីលថែរកូនតាំងពីកេីតមកដល់ពេលនេះ គ្មានប៉ាក៏គ្មានរូបកូនដែរ អរគុណដល់ក្តីស្រឡាញ់ដែលប៉ាផ្តល់អោយកូន តាមចិត្តកូនមករហូត ប៉ាបានបង្រៀនកូនច្រេីនណាស់ ប៉ាហត់ ប៉ាពិបាក ក៏ប៉ាមិនរអ៊ូដែរ កូនសុំសំពះ កូនសំពះរលឹកគុណដល់អ្នកទាំងពីរណា...» ឃេីញទេ គេជាក្នេងតែគំនិតគេល្អជាងមនុស្សធំរយដង គេដឹងគុណដល់អ្នកដែលបានបង្កេីតគេមក នឹងដឹងគុណដល់អ្នកមេីលថែគេកន្លងមក។ គេសំពះក្បាបក្បាលដល់ជេីងរួចក៏ងេីបមុខមកញញឹមដាក់អ្នកទាំងពីរវិញ
« បេីម៉ាក់hyung heeនៅ កូននឹងសំពះអរគុណគាត់ដែរ ទោះបីជាពេលនេះគាត់នឹងប៉ាៗមិនត្រូវជាអ្វីនឹងគ្នាក៏ដោយ តែយ៉ាងណាគាត់ក៏បានហែលឆ្លងភាពឈឺចាប់បង្កេីតកូនមកដែរ »
« ហ្ហឹកកូនប្រុសម៉ាក់!!! » ជុងរំភេីបចិត្តពេកក្រៃ គេរំភេីបនឹងទង្វេីNamboដែលជាក្មេងដ៏ល្អម្នាក់។ រួចគេបានលេីកកូនមកអោបក្នុងរង្វង់ដៃវិញដោយថែរថេីបទាំងទឹកភ្នែក
« ម៉ាក់ស្រឡាញ់កូនណាស់ កូនរបស់ម៉ាក់ »
« កូនក៏ស្រឡាញ់ម៉ាក់ដែរ ថ្ងៃនេះត្រូវតែឈ្នះដឹងទេ »
« អឹម...ម៉ាក់ត្រូវតែឈ្នះ »
« អូនត្រូវតែឈ្នះណាជុងហ្គុក បងនឹងកូនជាកម្លាំងចិត្តអូន »
« អរគុណបងហេីយណា ដែលជាកម្លាំងចិត្តអូនមករហូតតែ...តែចុះបេីអូនចាញ់ការប្រកួតនោះ? »
« តែអូននឹងឈ្នះបេះដូងបង!! »
« ឆ្កួត ហិហិ » ពួកគេទាំងបីសេីចដាក់គ្នាផ្តល់ស្នាមញញឹមអោយគ្នាពោរពេញដោយពន្លឺស្រស់ដូចជាពណ៍មាស់នៃព្រះអាទិត្យ វាដូចជាពាក្យដែលពួកគេនិយាយប្រាប់គ្នាថា..My Sunshine!!!
( ពន្លឺរបស់ខ្ញុំ )
To be continued...
Thanks you for reading 🙏😘