Daha önce planını yaptığım gibi şu çocuğu bulmalıyım. Rezef.
O çocuk dediğim gibi gelecek vaad ediyor taş işinde.
Bir kaç gün bekledim böylece etraf sakinleyecekti. Buraya kadar beni aramak için şövalye göndereceklerini kim bilebilirdi.
Ama burada olduğumu tahmin ettiklerini sanmıyorum. Daha önce dışarıda bulunmamış bir soylu kızı nasıl bu kadar uzağa kaçabilir?
Bazenleri insanların seni küçümsemeleri en büyük gücün olur.
Bu şekilde zor durumlardan sıyrılırsan ve gerçek gücünü saklamak korkaklık değil bir strateji olabilir.
Her neyse bu benim için geçerli değil önceki hayatım boyu pek bir özelliğim yoktu.
Eve yarar sağlamak için mükemmel kukla olmak dışında.
Komiktir ki bunu bile yapamadım. Ve Kukla işe yaramadığı için onu çöpe attılar.
Hafif bir kahkaha attıktan ayna da yüzüme baktım. Gerçekten ne zaman her şey bu kadar karmaşıklaştı.
Eğer yanlış hatırlamıyorsam o çocuk buralarda bir yerde kalıyor olacak. Onu bulmak o kadar zor olmasa gerek.
Küçük bir dükkana sahip olduğunu da duymuştum. Bu yüzden biraz etraf dinince onun yanına gideceğim.
*****Raphael (Aisha'nın küçük erkek kardeşi)
Ben Raphael.
Hayatım boyu benzer sözleri duyarak yaşadım.
Ailenin başına geçmem gerektiği için çok çalışmalıydım ve genelde evdeki diğer kişilerle iletişimim pek yoktu.
Ablam benim için hep uzakta oldu. Küçüklüğümüzden beri ikimiz de çok yoğunduk ama asla düşman değildik.
Hatta bir şekilde o bana her zaman daha yakın geldi.
Yemek masasında otururken gözleri hep boştu. Bu ayna da gördüğün görüntüye çok benziyordu.
Saçma bir hedef ile doldurulmuş ve ona odaklanmış. Ama ona öğüt verme hakkına sahip değildim. Çünkü ondan farksızdım.
Ben okula başlayınca aramızdaki fark daha da açıldı. Mesafe uzadıkça ilişkimizde giderek zayıfladı.
Ta ki normalden farklı bir mektup alana kadar. Komik gelmişti, iyi yönde.
Onun farklı tarafını görmüştüm ve hemen cevap yazdım. Sonra giderek daha fazla konuşmaya başladık.
Her şeyin daha iyi olduğunu düşünmeye başlamışken evden bir mektup aldım.
-Raphael sana mektup var!
-Tamam masaya koy sonra bakarım.
-Ama babam göndermiş gibi duruyor.
Zarfın üzerindeki damga bunu kanıtlarcasına bana bakıyordu.
Zarfı açtım ve içindekileri okudukça şokum arttı.
Ablam evden kaçtı!?
Nasıl olur daha yeni mektubunu aldım ve her şey iyi gidiyor diye yazmıştı.
Sonra farkına vardım. Sadece ben buna inanacak kadar aptaldım. O evde bir şeylerin iyi gitmesi zaten saçma olurdu.
Muhtemelen bir olanı vardı ve bunu kimsenin öğrenmemesi için bana söylemedi.
Eğer kaçtıysa ve gelecekte mutlu olacaksa onu sadece destekleyebilirim. Çünkü sadece evlendirilmek için bu kadar çalıştırılmasını ve karşılığında aşağılama almasını ben de istemiyorum.
Eğer elimde olsa... Sadece biraz daha güçlü olsam o veliahtı ezebilirdim. Ama değilim.
Bu yüzden hem kardeşim hem kendim için çalışıp ailenin başına geçmeliyim.
Böylelikle onu koruyabilecek güce eriştiğimde ikimizde mutlu olabiliriz.
İkinci kez mektubu okurken bu sefer şaşkınlığımı atmıştım ve sadece güldüm.
Düğün sabahı kaçmak. Ne kadar cüretkar!
Ve bir kez daha karar verdim.
Güçlenmeliyim!
*****
Camdan aşağıyı izledim ve Betty bu süreçte dışarı alışverişini halletti.
Adrian olsam bile dikkat çekeceğim den dikkatli oluyorum.
Kardeşime yakın zamanda başka bir adla mektup yazacağım. Ama kardeşime giden mektuplar ailem tarafından kontrol ediliyor olabilir.
Çünkü elveda mektubum da sadece ikisine olan nefretimden bahsettim.
Kardeşime karşı olandan değil.
Elimde olsa onu okuldan kaçırır ve yanıma alırdım ama ne beklersin ki...ben hala çok güçsüzüm.
Bu yüzden o lanet olası kişiyi bulup kendime bağlayacağım. Sonra benim sonsuz para kaynağım olacak ve dükkanlar açacağız.
Altın içinde yüzerken kont ailesi sürünecek ve kendime yeni bir başlık alabilirim bile!
Veliahtın tahtını devirecek kadar paraya sahip olmalıyım. Böylece mutlu olabilirim.
Kapının tıklandığını duyduğumda koşarak kapıyı açtım.
Betty dönmüştü.
-Leydim.
-Hadi ama Betty unuttun mu ben artık bir leydi değilim.
-Ama yine de...
-Bana Adrian böylece alışırsın. Dışarıda yanlış konuşursan olacakları düşün.
-Anlaşıldı sir Adrian?
-Evet bu mükemmel.
-Unutma ben senin abinim.
-...
-Buraya iş yapmak için gelen kardeşleriz. Aristokrat olmasak da zenginiz.
-O zaman size abi mi demem gerek.
-Hmm sanırım evet. Öyleyse bana abi de!
-... Leydim ama siz benden çok daha küçük görünüyorsunuz.
...
-O zaman ben mi küçük kardeş oluyorum.
-...
-Tamam sana abla diyeceğim ve sende bana kardeşim de.
-Nasıl isterseniz.
Ailedeki roller belirlendi.
Bundan sonra bir hafta çabucak geçti. Sonunda Rezef ile buluşacağımız gün!
_________
Yazar:Villainesssss