De laatste bel van vandaag en deze week gaat en ik loop zo snel mogelijk het lokaal uit. Op de gang pakt iemand mijn arm vast, waardoor ik niet verder kan lopen. Leerlingen lopen tegen me aan, het voelt net alsof ik weer terug ben op mijn vorige school. Ik haat dit gevoel, ik wil het wegstoppen, laten verdwijnen. Maar ik weet door al die jaren dat ik de leerlingen niet kan veranderen, alleen mezelf. Dus draai ik me om, zo zelfverzekerd mogelijk en ik zie dat het Milou is die mijn arm vastheeft. 'Kun je loslaten?' vraag ik kortaf. Ze laat los. Ik wil me weer omdraaien als ze zegt: 'Het spijt me.' Ik kijk haar recht in haar ogen aan. Ik weet wat deze blik met mensen kan doen, mijn ouders hebben het me vaak genoeg gezegd. Ze zeiden dan "Kijk niet zo, het is alsof je de hel uit je ogen straalt vol haat." Toen werd ik er altijd boos om, omdat ik het oneerlijk vond, maar sinds een paar jaar heb ik gemerkt dat ik er een soort macht mee krijg. 'Wat precies?' vraag ik weer kortaf. 'D-dat ik niet voor je opkwam bij het ontbijt, dat was niet eerlijk van me. Ik had je toen die keer bij onze kamer al beloofd dat je mij er niet meer over zou horen. Ik had er wat van moeten zeggen, of op zijn minst zelf enthousiast op moeten reageren vanmorgen. Het spijt me,' ik zie in haar ogen dat het haar spijt, maar ik kan het niet opbrengen om het haar zo snel te vergeven. Niet na alles wat ik de afgelopen paar weken voor haar heb gedaan. Ik verzacht mijn blik iets. 'Excuses aanvaard, maar ik vergeet dit niet. Niet na alles wat ik voor je heb gedaan, je had best blij voor me kunnen zijn. Als je het niet erg vindt, ik heb nu wat beters te doen.' Nog voordat ze er antwoord op kan geven, draai ik me om en loop ik weg.
'Je moet het niet persoonlijk opvatten, ze wist gewoon niet hoe ze moest reageren,' zegt Dylan tegen me. We zitten op zijn bed en ik heb hem net verteld wat er na de les was gebeurd. 'Ja, maar na alles wat ik voor haar heb gedaan. Dit is gewoon even een klap voor me nu,' antwoord ik. 'Wat heb je voor haar gedaan dan?' vraagt hij verbaasd. Oeps, dit was niet de bedoeling. Een stem in mijn hoofd zegt "Zeg het niet" en een ander stemmetje zegt "Zeg het, ze heeft jou ook verraden." En dan gooi ik het hele verhaal eruit. Dylan onderbreekt me geen een keer, hij zit aandachtig te luisteren. 'Shit zeg, ik had echt niets door. Je had het me kunnen vertellen, dat weet je toch wel?' zegt hij als ik ben uitgepraat. Ik knik. We hebben elkaars handen vast en omdat ik niet goed weet wat ik nu moet zeggen, speel ik zachtjes met zijn vingers. Dat stemmetje in mijn hoofd dat zei dat ik het niet moest vertellen is boos op me. Ik ben boos op mezelf. 'Ik heb haar verraden, nog erger dan zij bij mij deed,' zeg ik dan vlak. Ik kijk recht voor me uit, emotieloos. Vandaag is me allemaal echt te veel en er is maar een ding dat mij kan helpen. Maar een persoon die mij ervan kan weerhouden terug te vallen in mijn oude, slechte gewoontes. Mijn broer. 'Ik moet even bellen,' zeg ik en ik loop zijn kamer uit.