Mr. Badboy and Miss. Goodgirl

Hoofdstuk 19

'Ze ligt nog even uit te rusten in een aparte kamer, maar alles is goed gegaan. Je mag alvast naar haar toe als je wilt,' zegt de arts tegen mij terwijl we naar de kamer lopen. Ik knik. Als ik de kamer binnenkom ligt Milou daar te slapen. Zachtjes loop ik naar haar toe en pak haar hand. Ze wordt er toch wakker van en glimlacht naar me. 'Je hebt het super gedaan, het is voorbij nu,' zeg ik trots. 'Ja,' zegt ze, 'dankjewel dat je er bent.' Ik voel mijn mobiel in mijn zak trillen. 'Sorry,' zeg ik tegen Milou en ik pak mijn mobiel. Een bericht van Dylan.

Dylan: Geeft niet, tot vanavond! X

Ik glimlach. 'Dylan?' gokt Milou. 'Ja, ik heb hem niets over jou verteld hoor!' antwoord ik. 'Weet ik, zo ben je niet,' zegt zij. 'Hé, wat heb je eigenlijk aan de tweeling verteld?' Milou gaat wat rechterop zitten. 'Oh, dat ik naar even naar de dokter moet voor hoofdpijn,' zegt ze alsof het niets is. Nou ja, zal vast de hele gebeurtenis zijn dat ze er nu zo rustig, bijna ongeboeid over doet. 'Wanneer mag je weg?' vraag ik. 'Als ik er klaar voor ben, dus zullen we gaan? Dan kan ik straks lekker op mijn eigen bed liggen,' antwoordt ze.

Als we terug zijn in het internaat, heeft iedereen gelukkig nog les waardoor we ongezien naar onze kamer kunnen gaan. Milou gaat meteen in bed liggen. 'Ik ben toch best moe van alles,' zegt ze. 'Dan ga je toch even lekker slapen,' antwoord ik. Ze knikt. 'Ik ga even huiswerk maken, dus als je me zoekt ben ik gewoon hier.' Ik ga geen huiswerk maken... Maar ze mag niet weten dat ik een dagboek bijhoud. Ik haal mijn dagboek tevoorschijn en ga op bed zitten.

Lief dagboek,
Ik heb alweer een tijdje niet geschreven, maar dat was ook niet nodig. Vandaag is het baby'tje van Milou verwijderd. Ik vond het best heftig, maar het moest nou eenmaal. Het is zo gek dat ik haar pas een paar weken ken, het voelt echt alsof we al jaren vriendinnen zijn. Sowieso voelt het alsof ik al veel langer in het internaat ben. Met Dylan en mij gaat het ook goed, maar ik vind het nog steeds jammer dat we niet in het openbaar een relatie kunnen hebben. Ik weet niet eens of het wel een echte relatie is, hij heeft me nooit echt gevraagd... Ik moet denk ik gewoon geduld hebben. Oh, de bel gaat. Ik denk dat ik Dylan maar eens ga verrassen!

Ja, dat ga ik doen. Ik scheur een blaadje uit mijn dagboek en schrijf erop: Om 16.00 op onze plek.
Meer niet. Hij weet zelf wel dat dat in zijn kelder is en hij weet ook wel dat het van mij komt. Ik vouw het blaadje een paar keer dubbel, schrijf zijn naam erop en schuif het onder zijn deur door. Nu maar hopen dat hij het leest en niet zijn kamergenoot.