Mr. Badboy and Miss. Goodgirl

Hoofdstuk 36

De dagen in het ziekenhuis zijn voorbij, ik lig nu weer in mijn eigen bed in het internaat. Vanmorgen ben ik ontslagen uit het ziekenhuis na vijf dagen daar te zijn geweest. Iedereen is langs geweest en nu weet ik daardoor weer wat ik aan mijn vrienden heb. Het schoolhoofd heeft besloten de straf van Dylan en mij kwijt te schelden, dat van mij -duidelijk- vanwege mijn hart en dat van Dylan vanwege zijn goeie hulp. Ik hoef aankomende week gelukkig nog niet mee te doen met de lessen, zodat ik goed kan rusten.

De kamerdeur gaat open en Dylan staat daar met zijn oogverblindende glimlach. 'Hij doet het hoor!' zegt hij terwijl hij de sleutel omhoog houdt. Toen ik te horen kreeg dat ik naar huis mocht stond Dylan erop dat hij ook de sleutel van onze kamer kreeg, zodat hij als het nodig is gewoon binnen kan komen. Milou was het er eerst nog niet mee eens, maar we hebben afgesproken dat hij moet kloppen als zij in de kamer is. 'Goed zo, kom hier!' zeg ik enthousiast. Hij loopt naar me toe en kust mijn voorhoofd. Ik schuif iets op, waardoor hij op de rand van het bed kan zitten. 'Hoe ging de wiskundetoets?' vraag ik. Dylan rolt even met zijn ogen en zegt dan: 'Je kent me toch, het wordt vast een tien. Je hebt wel geluk dat je de toetsen van deze week niet hoeft in te halen, schatje.' Ik pak zijn hand. 'Ik ben trots op je! Blijf je vanavond nou nog slapen?' Toen ik vanmorgen terugkwam heb ik even met Dylan en Milou een plan bedacht waardoor Dylan vannacht bij mij zou kunnen slapen. Oké, dat klinkt natuurlijk als het domste plan ooit (nu al), aangezien het daar allemaal mee begon. En toch doen we het. Milou gaat in Dylans bed liggen en Dylan in die van Milou tot de controle is geweest. We doen dan allemaal alsof we slapen en met een dekbed over hun hoofd ziet niemand dat er iets niet klopt. Na de controle gaat Milou weer terug naar onze kamer en kruipt Dylan bij mij in bed. Ja, ook dit klinkt vreemd, maar stel er komt dan toch nog iemand kijken of het bijvoorbeeld goed gaat met me.... Dan worden er in ieder geval geen rare dingen gedacht. Tot zo ver het logeerplan dus. 'Natuurlijk, het kan niet mis gaan,' antwoordt Dylan. Mijn telefoon gaat af en eigenlijk wil ik niet opnemen nu ik alleen ben met Dylan. Als de telefoon al twee keer over is gegaan zegt Dylan: 'Neem nou maar op, er zijn mensen die zich zorgen om je maken. Ik vind het echt niet erg! Ik ga wel even thee voor je zetten in de tussentijd.' Ik knik en neem de telefoon op.
'Met Nova.'
'Hoe is het met mijn lieve zussie?'
'James! Naar omstandigheden goed, wel erg moe maar dat hoort erbij. Zo jammer dat je maar een keer langs kon komen.'
'Ik weet het, het spijt me. Volgende week kom ik langs, het lukte gewoon echt niet met mijn nieuwe werk en alles...'
'Het is al goed, maak je er maar niet druk om! Ik ben nu even met Dylan, vind je het goed als ik je morgenochtend nog even bel?'
'Natuurlijk, geen probleem. Veel plezier, Noof!
'Doeg!'
Ik hang op. Dylan is net klaar met de thee en geeft het kopje aan me. 'Je had echt wel wat langer mogen bellen hoor, dat weet je toch?' Ik kijk extra gefocust naar mijn thee en knik een beetje. 'Ja, weet ik. Is niet nodig.' Dylan gaat weer naast me zitten en pakt het kopje thee uit mijn handen. 'Wat zit je nou dwars? Elke keer als James belt, doe je zo kort.' Ik kijk weer naar beneden, 'Het is niks, echt niet. Ik ben gewoon moe, oké?' Dylan is nog niet overtuigd. 'We weten allebei dat je iets achterhoudt en dat ga je me nu vertellen,' zegt hij dan strenger. Ik zucht en begin dan met vertellen wat me echt dwars zit.