Mr. Badboy and Miss. Goodgirl

Hoofdstuk 7

Ik wordt wakker van een raar geluid en als ik mijn ogen opendoe zie ik een vreemde omgeving. Het bed waar ik in lig is groot en er staat nog een bed tegenover me. Waar ben ik?! 'Goeiemorgen schone slaapster,' ik schrik me kapot van de stem. Natuurlijk! Ik ben in het internaat, ik was het al bijna vergeten. Milou staat op uit haar bed en loopt naar mij toe, 'Hé, rustig maar hoor, kom we moeten over een half uur ontbijten en de lessen beginnen over drie kwartier,' zegt ze. Ik knik maar een beetje, nog steeds aan het bijkomen van de schrik. Uiteindelijk kan ik mezelf ertoe zetten me klaar te maken.

Ik kom de eetzaal binnen met Milou en er is nog niemand. We pakken allebei een dienblad en gaan langs het eten, ik pak een broodje en een glas jus d'orange en Milou pakt een broodje en een glas melk. We gaan aan dezelfde tafel zitten als waar we die avond ervoor ook aan zaten en al snel stroomt de eetzaal langzaam vol. De hele vriendengroep zit nu weer bij ons aan tafel. Wat is het toch heerlijk om ergens bij te horen, ik neem genietend een hapje van mijn broodje. Nou ja, ik dacht dat het míjn broodje was... 'Hé, wat doe jij nou?!' vraagt Jill lachend. Oeps, ik pakte blijkbaar haar broodje, 'Oh sorry ik zat even niet op te letten, neem mijn broodje maar dan,' zeg ik lachend terug. Ik ga rustig verder met eten als ik in mijn ooghoek een heel knap persoon aan zie komen. Dylan. Mijn broodje blijft vlak voor mijn mond hangen, ik kan nog steeds niet geloven dat ik hier pas gisteren ben aangekomen en toen al een soort goed gesprek met hem heb gehad. Dylan kijkt me geïrriteerd aan, jeetje wat is het toch met die jongen. Het zal vast zijn imago zijn waar hij het over had, dus ik laat hem maar. Ik vind het niet leuk, maar hé ik kan er niets aan doen. Ik eet mijn broodje op, want ik zie dat het al bijna kwart voor acht is en dat betekent bijna tijd voor mijn eerste les hier!

'Welkom in mijn les, Nova, kom even voor de klas staan voordat je gaat zitten en stel jezelf even aan iedereen voor,' zegt de lerares tegen me. Ik ga voor het bord staan en wacht even tot iedereen zit en stil is, wat al snel is want iedereen staart naar me. Niet iedereen heeft natuurlijk meteen kennis met mij kunnen maken, dus ik moet het er maar even mee doen. 'Nou hoi, ik ben Nova van Assen en ik ben gisteren aangekomen. Ik deel een kamer met Milou en ik ben zestien jaar, over twee maanden wordt ik zeventien.' Zeg ik snel, ik kijk naar de lerares en die geeft een goedkeurend knikje wat ik opvat als een teken dat ik mag gaan zitten. Er is nog één lege plek over, naast Dylan... Dat kon ook weer niet anders, met een zucht ga ik naast hem zitten en ik probeer vooral geen oogcontact te maken. Blijkbaar denk Dylan er anders over want hij schuift een papiertje naar mij toe. Ik vouw het open:

Nova, sorry dat ik vanmorgen zo boos keek, maar ik denk dat je wel begrijpt dat ik echt niet ineens in een lieve jongen kan veranderen. Dat wil en kan ik niet. Oh en je mag tijdens de les niet praten, daarom dit briefje.

Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aan moet, ik geloof niet dat mensen "slecht" zijn. Iedereen is goed geboren, je kan slecht zijn maar dat ben je dan geworden door iets wat je hebt meegemaakt. En zo te zien heeft Dylan iets meegemaakt wat hem nog steeds pijn doet. Ik kijk naar Dylan en geef hem een knipoog. Dylan glimlacht lichtjes naar me, hij heeft het dus wel in zich.

Als alle lessen zijn afgelopen besluit ik om weer even naar buiten te gaan. Echt niet omdat ik hoop dat ik Dylan weer toevallig tegenkom hoor, nee echt niet. Ach, wat maak ik mezelf wijs. Deze jongen heeft iets interessants en dat vind ik wel leuk. Wacht, nee ik vind hém niet leuk hoor. Oh man ik moet echt stoppen met gesprekken te voeren in mijn eigen hoofd. Ik stap de deur door naar buiten en ja hoor, daar is Dylan weer aan het roken. Hij ziet mij, kijkt om zich heen en wanneer hij ziet dat er niemand anders is komt hij naar me toe. 'Hé, zin in een wandeling?' vraagt hij aan me. 'Ja, prima. Zullen we nu de andere kant op lopen? Dat wil ik ook nog wel eens zien,' antwoord ik. En zo lopen wij richting de andere kant van het landgoed. We komen aan bij een prachtig meertje, het is niet groot, maar mooi is het zeker. Er zwemmen eendjes in en er staan bloemen langs de randen. Ik zie aan Dylan dat hij ervan geniet, wat ik niet had verwacht maar op dit moment kijk ik nergens meer van op bij hem. 'Kom zullen we in het gras zitten?' vraagt Dylan aan me. We gaan in het gras zitten en hij steekt nog een sigaret op. Hij biedt mij ook aan en ik wil nee zeggen, want ik ben eigenlijk heel erg tegen roken... 'Ja, graag,' antwoord ik toch. Waarom weet ik niet, maar ik neem de sigaret aan en neem een trekje. Ik begin meteen te hoesten en Dylan schrikt eerst, maar begint dan keihard te lachen. 'Oh god, je gaat me toch niet vertellen dat dit de eerste keer is dat je rookt, hè?' zegt hij tussen het lachen door. Ik krijg amper lucht dus ik sla met mijn armen om me heen en dan krijgt Dylan door dat hij maar beter iets kan doen. Hij pakt een flesje water uit zijn tas en geeft het aan me terwijl hij met zijn hand, zijn grote hand, over mijn rug wrijft. Ik neem wat slokken en krijg eindelijk weer lucht, nu kan ook ik lachen. 'Jawel, dat ga ik je wel vertellen. Wat schamend dit,' zeg ik lachend. Volgens mij is mijn gezicht echt zo rood als een tomaat, maar op de een of andere manier maakt het me niets uit, want ik voel me op mijn gemak. Dylan kijkt me glimlachend aan, 'Eerlijk gezegd had ik ook al niet verwacht dat je wilde, je bent zo'n goodgirl,' hij steekt zijn tong naar me uit, 'wil je nog een poging wagen?' vraagt hij er grinnikend achteraan. 'Oh nee, vandaag in ieder geval niet meer voor mij,' ik geef hem een speelse duw tegen zijn schouder. 'Oh, vind je dat grappig?' vraagt hij nep arrogant en geeft mij een duw terug. Die duw was iets te hard want ik rol om en hij valt bovenop me. Hij drukt zichzelf iets omhoog, zodat ik niet meer zijn hele gewicht op me heb. 'Ja, dat vind ik grappig,' zeg ik speels en ik rol ons om waardoor ik op hem kom te liggen. Onze gezichten zijn eng dicht bij elkaar. Dylan doet voorzichtig een plukje haar achter mijn oor en duwt mijn hoofd voorzicht iets dichter bij de zijne. Hij duwt zich iets omhoog en we kijken elkaar diep in de ogen aan. Ik houd het niet meer. Onze lippen vinden elkaar. Hij heeft zulke zachte lippen. Ik houd het bij een kusje en glimlach als we weer los zijn van elkaar. Dylan glimlacht lief naar me, 'Dat was niet verkeerd kleintje,' zegt hij. 'Dat was het zeker niet, grote,' zeg ik grijnzend. Ik rol van hem af en zo liggen we nog een tijdje naast elkaar in het gras te praten over van alles en nog wat.