"မေမေကတော့လေJiminကိုကြည့်ရတာ
သိပ်စိတ်ချမ်းသာတာပဲ...သားကိုပြောရတာ
မနိုင်ခဲ့လို့သာကြည့်နေရတာ ခုကမှဘဝသိလား
မင်ဂျွန်..နဲ့ သားက သိပ်လိုက်ဖက်တာပဲ..."
ထမင်းစားနေရင်းခေါင်းငြိမ့်ပြကာ
ညစာကိုသာJiminအာရုံစိုက်နေပါ၏။
"ကိုရီးယားပြန်ရောက်တော့သတိတော့
တစ်ခါတလေရမိမှာပေါ့သားရယ်
ဒါကဖြစ်တတ်ပါတယ် သူနဲ့ကနှစ်တွေအများကြီး
အတူတူရှိခဲ့တာဆိုတော့ မေမေနားလည်တယ်
ဒါပေမယ့် သတိရတဲ့အဆင့်မှာပဲထားဖို့တော့
လိုမယ်နော် သူနဲ့သားက မထ်ိုက်တန်လို့ကို
ကံကြမ္မာကသူ့ကိုဖယ်ပေးလိုက်တာ
မေမေတို့ လူဆိုး လူကောင်း စောစောသိရတာ
ကံကောင်းတယ် သိလား"
"Hyung နဲ့ လက်ထပ်ဖို့က အမြန်ကြီး
စီစဉ်ဖို့ လိုအပ်လို့လား...ကျွန်တော်
တစ်ယောက်နဲ့ပြတ်တာမကြာသေးဘဲ..."
"၂နှစ်လေ Jimin...လုံလောက်တယ်..
၂လမှမဟုတ်ဘဲ...Jungkook လိုလူမျိုးက
ပြတ်ပြီး၂ရက်နဲ့တင် နောက်တစ်ယောက်
ထပ်ထားလည်း ထားသင့်တဲ့သူမျိုး"
Jiminသည်အမေဖြစ်သူအားရီဝေဝေကြည့်လာ
သည်။Jimin အမေသည် အတ်ိတ်တချို့ကို
သတိရသွားဟန်တွေးဆဆ။
"မနက်စာကို ဘယ်နှနာရီစားနေမှာလဲ
ကျောင်းနောက်ကျတော့မယ် ပြီးရင်
တစ်ခုခုအဆင်မပြေဖြစ် မင်းပဲစိတ်တိုတာ
တော်တော့မစားနဲ့ လာ..."
"ဟဲ့ စားနေတယ်လေ Jungkook ရယ်
ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ..."
"ကျောင်းနောက်ကျနေပြီဗျ..."
"ကျကျ ငါ့သားလေး ဝအောင်တော့
စားပါစေဦး..."
"ဒါဆို မောင် သွားနှင့်ပြီ မင်းအဆင်ပြေတာနဲ့
လိုက်ခဲ့လိုက်တော့.."
ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်းလာ ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်းပြန်ထွက်
သွားသူနောက် မနက်စာတန်းလန်းကိုထားခဲ့ပြီး
ပြေးလိုက်သွားသူကိုတားမရခဲ့။
သားကို သိပ်နိုင်စားလွန်းခဲ့တာ။သားဟာသူချမှတ်
ထားတဲ့ပုံစံတွေထဲချစ်တဲ့စိတ်တစ်ခုထဲနဲ့
အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ်လိုပဲ။မွေးထားသော
မိဘထက်တောင် သားကိုသူသိပ်စိုးမိုးလွန်းခဲ့ခြင်း
တွေကို အမေတစ်ယောက်အနေနဲ့မကြိုက်နှစ်သက်
စရာဖြစ်ရပ်တွေဖြစ်ခဲ့သည်။
"မောင် မှားလား...ဒီစာသင်ချိန်မမှီရင်ဆရာ
အဆူခံရမှာ မောင်က ဘယ်လိုဆူဆူ
ဘယ်လောက်ဆူဆူခံနိုင်ရည်ရှိပေမယ့်
မင်းခံနိုင်ရည်ရှိလား...မင်း ငိုရင် မောင်ပဲလမ်းပျောက်
မှာလေ...အဲ့တာကြောင့် မောင်မှီအောင်သွားချင်တယ်
မင်းစားဖို့ မောင့်အိတ်ထဲမှာမနက်စာအပြည့်ရှိတယ်
မဆိုးနဲ့လေ ကလေးရယ်..."
"မေမေ့ရှေ့မှာ မအော်နဲ့လေ မေမေက
ဘယ်ကြိုက်ပါ့မလဲ.."
"မောင့်အပိုင်မောင်အော်တာ...ဘယ်သူ့ကို
ဂရုစိုက်နေရမှာလဲ..."
"မောင် က အရမ်း ကြမ်းတမ်းတာပဲ.."
"Bus လာပြီ..."
Busပေါ်တက်ရင်ရှေ့ကအမြဲတက်ရကာ
နေရာကိုJiminမဆုံးဖြတ်ရ။အသင့်တော်ဆုံး
နေရာတစ်ခုကိုရှာဖွေကာအမြဲတမ်းဦးစားပေး
ထိုင်ခိုင်းသည်။မတ်တပ်ရပ်စီးရလျှင်
Jimin သည်ဘယ်သူမှ တစ်မှုန်တစ်စလေးမှ
လာမထိနိုင်အောင်ရင်ခွင်အကြီးကြီးထဲမြုပ်
နေတတ်၏။
အဲ့နှစ်ပိုင်းတွေက ပုံမှန်ရုံးသွားစျေးသွား
လမ်းသွားလမ်းလာများ တစ်ရက်မှ
မခွဲအတူတူကျောင်းသွားခဲ့ကြသော
တက္ကသ်ိုလ်ကျောင်းသားလေးနှစ်ယောက်ကို
အားလုံးရင်းရင်းနှီးနှီးသိခဲ့ကြသည်။
"ချစ်စရာလေး...."
မနက်စောစောပါးတစ်ဖက်ကိုနစ်ဝင်နေအောင်
နမ်းပြီးမှ ကျောပိုးအိတ်ထဲကမနက်စာကို
ထုတ်ကာJeonက စားသည်။
ဘေးက သိပ်ချစ်စရာလေးအတွက်လည်း
ပြင်ဆင်ပေးကာ ကောင်းကောင်းစားနေတာ
ကိုတစိမ့်စိမ့်ကြည့်ပြီးကျောင်းတက်ရသော
မနက်ခင်းတွေသည် တကယ့်ကိုအပူအပင်မဲ့။
"ကျွန်တော် တော်ပြီ..."
"နည်းလိုက်တာ..."
"Weight ချနေတာ..."
"Jimin...အတူတူနေခဲ့တဲ့နှစ်တွေဘယ်လောက်
များများ အဲ့တာကကိန်းဂဏန်းတစ်ခုပဲ
ဘယ်နှနှစ်တောင်အတူတူရှိခဲ့ကြပြီးလို့
ဒီလူကိုပဲ ဆိုတာ မမှန်ဘူး...ကိုယ့်အပေါ်
တကယ်သိတတ်နားလည်ပြီးလေးစားမှုရှိမှ
ကြင်နာမှုရှိမှ ဘဝကလုံခြုံတာ ငယ်ရွယ်တဲ့ဘဝမှာ
အချစ်ကိုရူးလို့ရပေမယ့် အသက်ကြီးလာရင်
ဘဝလုံခြုံမှုနဲ့အေးချမ်းမှုကပဲအရေးကြီးတယ်"
"ကျွန်တော် ခု ဘာလုပ်နေလို့လဲ...
ကျွန်တော် နဲ့ Jungkook က လုံးဝပြီးသွားပြီ
စိတ်ထဲဘာမှမရှိတော့ဘူး ဒါပေမယ့်
မေမေ စကားထဲ ထည့်ထည့်ပြောနေတာက
ပြန်တူးဆွနေသလ်ိုပဲ...ကျွန်တော်ကမေ့နိုင်တယ်
နေနိုင်တယ် မမေ့နိုင်နေတာ မေမေတို့ပဲဖြစ်နေတာ"
"စိတ်မချလို့...ပြန်ပါသွားမှာသိပ်စိုးတာပဲ.."
"မစိုးရိမ်နဲ့ ဘယ်တော့မှပြန်မပါနိုင်တော့ဘူး"
ညစာထမင်းဝိုင်းမှYouTube Video
တစ်ခုကိုကြည့်ပြီးထထွက်သွားသူသည်
ထိုVideo အပေါ်မှာပဲအာရုံတွေအားလုံး
ရောက်သွားပြန်သည်။
ဘယ်လိုနေနေပါလေ သဘောမကျတဲ့
သူနဲ့အတူတူမတွေ့ရတော့ဘဲသင့်တော်တဲ့
သူနဲ့ ဘဝခရီးကိုအတူတူဖြတ်သန်းတော့မည့်
သားသည် လမ်းမှန်ရောက်သွားတာပဲ
ကျေးဇူးတင်ရမည်။
"Min ဘာလုပ်နေလဲ..."
စတွေ့စဉ်ထဲကညတိုင်း မနက်တိုင်းဆက်တတ်သော
တစ်ရက်မှမပျက်ခဲ့သောဖုန်းသည်
ညကိုးနာရီထိုးသည်နှင့်ဝင်လာပြီ။
ဆုံးဖြတ်ထားပြီးတဲ့အရာ ခေါင်းငြိမ့်ထားပြီးတဲ့အရာ
လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တဲ့အရာ မေမေပြောသလို
သင့်တော်ထိုက်တန်တဲ့အရာ။
"ညစာစားပြီးတော့ဖုန်းခဏသုံးတော့မလို့
ခုတော့Hyungနဲ့စကားပြောမယ်လေ"
"ဟုတ်ပြီ..."
အခန်းလိုက်ကာကိုဆွဲဖွင့်ကာကောင်းကင်က
ကြယ်တွေကိုမော့ကြည့်ပြီးဖုန်းပြောဖ်ို့
ပြင်ဆင်သည်။
"Hyung အချစ်ကို ဘယ်တော့လက်ခံမှာလဲ"
"မင်္ဂလာမဆောင်ခင်တစ်နေ့တစ်ရက်တော့
လက်ခံမှာပါ...ကျွန်တော်တို့ဒီလိုလည်း
ချစ်သူတွေပဲဟာကို.."
"ချစ်တယ်စကားလေးပြောဖို့ကို
ခက်နေလိုက်တာကွာ"
"မခက်ပါဘူး..အရမ်းလွယ်တော့လည်း
အထင်သေးမှာစိုးတယ်..."
"သဘောပါဗျာ...ဘယ်လိုဆိုဆိုလက်ထပ်မယ့်
လူတွေဆိုပေမယ့် အချစ်နဲ့ အလှဆင်တော့
ပိုလှတာပေါ့..."
"စကားတတ်တယ်..."
"Min နဲ့မလို့ပါ...ချစ်တယ်နော်..."
"ဟုတ်ကဲ့..."
များစွာသောချိုအီနေသောစကားလုံးတွေသည်
ပျားသကာလိုတစ်ညလုံးနီးပါး။
ရယ်စရာတွေပြောတဲ့အခါ
တခစ်ခစ်ရယ်သံလေးများသည်အခန်းထဲပျံ့လွှင့်
လျှက်။
..................
"သူပြန်လာတယ်ဆို....Jungkook.."
အိပ်ရာထဲ ဟိုတွေးဒီတွေးတွေးနေတုန်း
အခန်းတံခါးအားကြမ်းတမ်းစွာဖွင့်ဝင်လာသော
စကတ်တိုတိုဖြင့်ကောင်မလေးသည်
အလျှင်လိုလာဟန်။
"နင်နဲ့တွေ့ပြီးပြီလား...."
"ပြန်....."
"မပြန်ဘူး!!"
အိပ်ရာပေါ်တက်လာကာနီးကပ်လွန်းသည့်
အနေအထားတစ်ခုကြောင့်Jeonသည်
စိတ်ရှုပ်နေတာမို့တစ်ဖက်ကိုတိုးလိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ...ငါအိပ်တော့မှာ.."
"တွေ့ပြီးပြီလား..."
"တွေ့ပြီးပြီ..."
"အခြေအနေဘယ်လိုလဲ..."
"ငါတို့ပြတ်ခဲ့တာကြာပြီ..ပြတ်ပြီးတဲ့
လူနှစ်ယောက်ပြန်တွေ့တာ ဘာအခြေအနေ
ဖြစ်ရမှာလဲ...."
"ငါကြားတာ Jiminကလက်ထပ်တော့မှာတဲ့
မဖြစ်ဘူးလေ Jungkook သူက နင်
နင်ကသူလေ...၂နှစ်လောက်စိတ်ကောက်ကြပြီးရင်
လည်းတော်တော့လေဟာ...၇နှစ်တောင်
အတူတူရှိလာခဲ့တဲ့အချိန်တွေကဒီလိုအဆုံးသတ်
ကြဖို့လား"
"ဟဲ့ ဟဲ့ သေပြီ ငါ..."
လည်ပင်းကိုဆက်ခနဲကိုင်ကာအနိုင်ကျင့်
သောသူသည် ဘယ်သူမလို့အလျှော့ပေးတယ်
မရှိ။
"စိတ်ကောက်တယ်...ဟုတ်လား
နင်မသေချင်ရင် ငါ့အခန်းထဲက
ထွက်သွားလိုက်တော့"
"မထွက်ဘူး သေပါစေ....နင်အရမ်းချစ်တာ
ပဲဟာ သူလုပ်တာလေးတွေကိုခွင့်လွှတ်ပြီး...."
"သွား!!!!!"
လန့်ကာ အိပ်ရာပေါ်မှပြုတ်ကျသွားသူ
ကောင်မလေးသည်မလျှော့ စကားဆက်ရန်
ပြင်ချ်ိန်တွင်
"သစ္စာဖောက်တာ...ခွင့်လွှတ်စရာမဟုတ်ဘူး
ငါ အဲ့ဒီမျက်နှာနဲ့ဘဝကိုစခဲ့ပြီး
အဲ့ဒီမျက်နှာကိုပဲကြည့်ပြီး ဘဝကိုအဆုံးသတ်ဖို့
တွေးခဲ့တာ...ငါ့အပေါ်လုပ်သွားတဲ့အရာအားလုံးကို
နင်တို့မြင်ရက်သိရက်နဲ့များ..
သူ့မျက်နှာ သူ့အသံ သူ့နာမည်ကြားရုံနဲ့တင်
လူသတ်ချင်တဲ့အထိ မုန်းတယ်...
မုန်းလွန်းမက မုန်းတာမို့ နင့်ပါးစပ်ကိုပိတ်ပြီးပြန်တော့"
"ငါ Jiminကို နင်နဲ့မှမဟုတ်ရင်
ဘယ်သူနဲ့မှမကြည့်တတ်ဘူး
စိတ်လည်းမချဘူး...သူကနင်နဲ့မှဖြစ်မှာငါသိနေတယ်"
"သွားကြည့်လိုက်ပါဦး နင့်လူကို
ငါနဲ့မဖြစ်လို့ ငါ့ကိုထားခဲ့တာပေါ့
ငါနဲ့သူမလိုက်ဖက်ဘူးထင်လို့ပေါ်တင်
သစ္စာဖောက်ခဲ့တာပေါ့...သွားကြည့်
သူအေးဆေးပဲ ရေချယ်....သူပျော်နေတယ်"
မျက်ရည်စီးကြောင်းတစ်ခုစီးလာသည်။
ဝမ်းနည်းသောမျက်ရည်တွေမဟုတ်။
နာကျင်လွန်းသောမျက်ရည်တွေဖြစ်လိမ့်မည်။
"ဟန်ဆောင်နေတာရောမဖြစ်နိုင်ဘူးလား"
"သူ့ဘဝမှာ မကျွမ်းကျင်ဆုံးက
ဟန်ဆောင်ခြင်းပဲ ငါက လိမ်စမ်းပါ
လိမ်လိုက်စမ်း လက်ခံရမှာစိုးလို့ဆိုတာတောင်
ဟန်မဆောင်ခဲ့တဲ့နင့်လူကလေ...."
"သူနောက်တစ်ယောက်လက်ထဲပါသွားမှာ
ကိုနင်နေနိုင်လို့လားJungkook...
သူ့ရဲ့အရာအားလုံး တခြားတစ်ယောက်
ပိုင်ဆိုင်သွားမှာကို နင်ရတာလား.."
"ရတယ်....မရလို့ ပြန်ဆွဲခေါ်ပြီး
ထပ်စောက်ရူးဖြစ်ရဦးမယ့်ဘဝထက်စာရင်
သူနဲ့တန်ရာတန်ရာ ပေါင်းဖက်သွားတော့လည်း
အေးတာပဲ ပြောရရင် ငါလိုစိတ်ဓာတ်နဲ့
သူနဲ့ မတန်နေဘူး.."
"နင့်စိတ်ဓာတ်ကရောဘယ်လောက်ကောင်း
နေလို့လဲ "
"နင်ပြန်မလား မပြန်ဘူးလား..."
အိပ်ရာပေါ်မှဆင်းလာကာJungkook ၏
ဒေါသတွေအဆုံးအထိထွက်နေပြီဆိုတာ
သေချာတာကြောင့် ရေချယ်သည်
လျှင်မြန်စွာပြေးထွက်သွားသည်။
အိမ်တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့်ရေချယ်ခြေလှမ်း
လေးတွေရပ်သွားသည်။
"ရေချယ်......"
"Jungkook ဘာဖြစ်လာတာလဲ.."
လွန်ခဲ့သောသက္ကရာဇ်တစ်ခုက
အိမ်မှာ အမဲသားချက်၍Jungkookဖို့
လာပို့ပေးကာ ပြန်ထွက်မည့်ဆဲဆဲ
ဖြူဖျော့နေသော သူငယ်ချင်းကောင်လေး
သည်မူးလဲတော့မလို။
"ရေချယ်...."
"နင် ဘာဖြစ်လာတာလဲလို့..."
ဝုန်းခနဲလဲကျသွားသောJungkook နှာခေါင်း
မှာသွေးစတွေ။ဆွဲလှုပ်ကာခေါ်သော်လည်း
မရတော့ဘဲ ဆေးရုံကိုအမြန်ပို့ကာ
မနည်းသတိရအောင်ကြိုးစားခဲ့ရသော
အတိတ်တွေ။
သူမအတ္တသိပ်ကြီးပါတယ်။မပြောသင့်ဘူးဆိုတာ
သိပေမယ့် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ကျွန်မသူတို့
နှစ်ယောက်တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်
အသက်လောက်ချစ်တာကိုသိနေတယ်။
ရေချယ်ထွက်ပြေးသွားသည်နှင့်ဒေါသတွေ
နည်းနည်းလျှော့သွားပြီး စ်ိတ်ရှုပ်သွားတာ
ကြောင့်ရေချိုးရန် ရေချိုးခန်းထဲကိုဝင်လိုက်သည်။
၄၅မိနစ်လောက်ရေချိုးပြီးတဲ့အခါသဘက်တစ်ခု
ယူလျှက်အပြင်သို့ပြန်ထွက်လာတော့
ကုတင်ပေါ်တွင် မှောက်ကာ ဖုန်းသုံးနေတဲ့သူ။
ဖွံ့ဖြိုးနေတဲ့အသားစိုင်တချို့ကJeonကိုအမြဲတမ်း
လိုလိုစိန်ခေါ်ခဲ့သည်။
ဖြန်း။
"မောင်!!!! နာတယ်လေ...."
"ဘယ်အချိန်က ရောက်နေတာလဲ"
"မကြာသေးဘူး...ညစာအသားကင်စားချင်လို့
ဝယ်ကျွေး.."
"၁၃ခါနမ်း.."
"အင်း..."
လှဲနေရာမှထကာခုန်တက်လာတာကြောင့်
ဆွဲဖမ်းလိုက်ရသည်။သဘက်ကိုသူကယူကာ
ခေါင်းကိုဆက်သုတ်ပေးနေသည်။
"အပြင်လေးဘာလေးတစ်ပတ်ကိုတစ်ခါ
လောက်တော့ထွက်ရအောင်လေ..
အရင်ကမှသွားဖြစ်သေးတယ်
ခုကပျင်း..."
"အသက်တွေကြီးနေပြီ..ကလေးလိုလိုပဲ
လုပ်မနေနဲ့...မောင် ကလေးနဲ့လက်ထပ်ဖို့
အစီအစဉ်တွေရှယ်ချနေတာ..."
"မောင်က ချစ်ဖ်ို့ကောင်းလိုက်တာ..."
Jeonကနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကိုခပ်ဖွဖွ
စုတ်ယူလိုက်ပြီး အိပ်ရာပေါ်ထိုင်ရက်လေး
နေရာပြန်ချပေးတော့ဖုန်းပြန်သုံးနေတဲ့သူ။
ခါးမှာပတ်ထားသောသဘက်ကိုချွတ်ချကာ
Jeonကဘောင်းဘီဝတ်ရန်ပြင်ဆင်တော့
"မောင့်ရဲ့ ဒီလိုပုံတွေကိုသုံးစရာ
ပြတ်ရင်ရောင်းစားမယ်....Hot တယ်.."
"အေး ရိုက်နော် မင်းဖုန်းထဲအဲ့တာတွေကြီးပဲ...
ဘယ်နေ့အရှက်ကွဲလာလို့ ငါ့ဆီလာမငိုနဲ့..."
"Hideထားတာ..."
"ဘာလုပ်ဖို့ရတနာလ််ိုစုနေတာလဲ..."
"ကြိုက်လို့ပေါ့..."
"ညစ်ပတ်တာက အဆုံးကုန်နေပြီ...
ပေးစမ်း ခုဖျက်မယ်....."
ဘောင်းဘီဝတ်ပြီးသည်နှင့်အိပ်ရာပေါ်ပြေး
တက်လာသောJeonကြောင့်ညစ်ပတ်သူလေးက
လှိမ့်ကာရှောင်တော့သည်။
"မပေးဘူး...ငါကြိုက်တယ် ငါကြိုက်လို့ဆို..."
"ပေးစမ်း!!!!"
လွယ်ကူစွာမိသွားသောခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်
တက်ခွထိုင်ကာ လက်ထဲကဖုန်းကိုလုပြီး
191997ကိုမြန်မြန်နှိပ်တော့ဗိုက်ကကြွက်သား
တွေအပေါ်ထုရိုက်လာသောလက်သေးသေးလေးတွေ။
"ရော့ Wallpaper ထား မင်းညစ်ပတ်တာ
ထက်ငါပိုညစ်ပတ်တတ်တယ်.."
"မထားပါဘူး ငါ့ရည်းစားဟာငါပဲကြည့်မှာ"
"ခုနပြောတော့ရောင်းစားမလို့ဆို...."
"ဘယ်တုန်းကပြော ဘယ်သူပြော...."
ယားတတ်သူလေးကိုအသဲတယားယား
စနောက်တော့ရယ်သံလွင်လွင်လေးများ
သည်အခန်းကျဉ်းလေးထဲကျယ်ကျယ်လောင်လောင်။
"အသားကင်ဆိုင်က စောစောမပိတ်ဘူးမလားကလေး"
"မပိတ်ပါဘူး ဘာလို့..."
"ခဏ ချစ်မလို့..."
"မရဘူး ငါဗိုက်ဆာ ....."
အဆုံးအထိအခြေအနေတွေကိုအသက်၂၀မှာ
ကျူးလွန်ပြီးခဲ့ပြီ။မှားလွယ်သော
အရွယ်လေးတွေဖြစ်တာနဲ့နည်းတူ
အတတ်ကောင်းတွေအားလုံးတတ်ခဲ့ပြီးနေပြီ။
အပိတ်ခံလိုက်ရသောနှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့
ကွေးညွှတ်သွားသောခြေချောင်းလှလှလေးတွေ
ကကဗျာတွေ။ဘဝမှာဒီခန္ဓာလေးတစ်ခုကိုပဲ
မြင် ဒီခန္ဓာလေးတစ်ခုကသာအသက်
အရေးကြီးဆုံးဦးထိပ်ထားကိုးကွယ်ခဲ့သူဟာ
ဒီကောင်လေးတစ်ယောက်ကသာအရာခပ်သိမ်း
ဖြစ်ခဲ့သည်။
အလွတ်ရနေသောခန္ဓာကိုယ်တွေရဲ့ရင်းနှီးမှု
တွေဟာ ကျေညက်နေသောသင်ခန်းစာ
တစ်ခုလိုပဲ။ဒီထက်ပိုနီးစပ်နေသောအရာမျိုးတွေ
ထပ်မရှိတော့သလို ရယ်သံတွေမှ မောဟိုက်သံ
တွေအဖြစ်ပြောင်းလဲသွားသည်။
"ငါ့ကို ခေါက်ဆွဲပါထပ်ဝယ်ကျွေးရမယ်..."
ရင်ဘက်တွေကိုတွန်းကာချွေးစတွေနဲ့
မကူနိုင်မကယ်နိုင်ဖြစ်နေသည့်အချ်ိန်မှာတောင်
မျက်စောင်းနှင့်အစားအပေါ်သစ္စာစောင့်သိမှု
သည် လက်ဖျားခါပါ၏။
"ခေါက်ဆွဲကျွေးရုံနဲ့ ရတာပဲ မဆိုးဘူး..."
"JeonJungkook!!!!!!"
"ချစ်တယ် မောင့်ကလေးလေး.."
နှဖူးလေးကိုမြတ်နိုးခြင်းတွေနဲ့ငုံ့နမ်းတိုင်း
ရှက်တတ်သူသည်မျက်နှာလေးရဲတက်သွားသည်။
Jeonသည် ရေချ်ိုးခန်းတံခါးဝမှာဤမြင်ကွင်း
ကိုကြည့်ကာခြောက်ကပ်ကပ်တစ်ချက်ရယ်လျှက်
စီးကရက်တစ်လိပ်ကိုမီးညှိလိုက်ပြန်သည်။
ဘာခံစားချက်မှမရှိတော့တဲ့မျက်နှာသည်
နောက်တစ်ယောက်နဲ့လက်ထပ်ဖို့အထိကို
တောင်သူ့ကိုအေးအေးလူလူပြောနိုင်တဲ့အထိ
သူ့ကိုအဲ့လောက်တောင်စိတ်ကုန် စိတ်ပျက်ခဲ့တာလား။
"အချစ်မှာ ...အချစ်မှာ အဲ့တာတွေက
တကယ်လိုအပ်ခဲ့လို့လား ကလေးလေးရယ်
မင်းမောင့်အပေါ်ရက်စက်နိုင်လိုက်တာတွေများ.."
ရိုးသားစွာဝမ်းနည်းနေသောနှလုံးသားတစ်ခြမ်း
ကထွက်လာသောစကားလုံးတချို့သည်
ကြေကွဲဖွယ်ရာ။
"နာလိုက်တာတွေ....ခိုင်းနှိုင်းပြစရာစကားတစ်လုံး
တောင်မရှိခဲ့ဘူး....မုန်းတယ် ပြောမပြတတ်
အောင်ပါပဲ....ParkJimin"
အနာလွန်နေသောနှလုံးသားတစ်ခြမ်းကထွက်လာ
သောစကားလုံးတချို့ကတော့ပူပူလောင်လောင်ပဲ။
နာတဲ့စိတ်ကပိုများခဲ့ပါတယ်။
မနာရင်လည်း ရူးနှမ်းနေလို့ပဲ။
...........။
"ေမေမကေတာ့ေလJiminကိုၾကည့္ရတာ
သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲ...သားကိုေျပာရတာ
မနိုင္ခဲ့လို႔သာၾကည့္ေနရတာ ခုကမွဘဝသိလား
မင္ဂၽြန္..နဲ႔ သားက သိပ္လိုက္ဖက္တာပဲ..."
ထမင္းစားေနရင္းေခါင္းၿငိမ့္ျပကာ
ညစာကိုသာJiminအာ႐ုံစိုက္ေနပါ၏။
"ကိုရီးယားျပန္ေရာက္ေတာ့သတိေတာ့
တစ္ခါတေလရမိမွာေပါ့သားရယ္
ဒါကျဖစ္တတ္ပါတယ္ သူနဲ႔ကႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး
အတူတူရွိခဲ့တာဆိုေတာ့ ေမေမနားလည္တယ္
ဒါေပမယ့္ သတိရတဲ့အဆင့္မွာပဲထားဖို႔ေတာ့
လိုမယ္ေနာ္ သူနဲ႔သားက မထ္ိုက္တန္လို႔ကို
ကံၾကမၼာကသူ႔ကိုဖယ္ေပးလိုက္တာ
ေမေမတို႔ လူဆိုး လူေကာင္း ေစာေစာသိရတာ
ကံေကာင္းတယ္ သိလား"
"Hyung နဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔က အျမန္ႀကီး
စီစဥ္ဖို႔ လိုအပ္လို႔လား...ကၽြန္ေတာ္
တစ္ေယာက္နဲ႔ျပတ္တာမၾကာေသးဘဲ..."
"၂ႏွစ္ေလ Jimin...လုံေလာက္တယ္..
၂လမွမဟုတ္ဘဲ...Jungkook လိုလူမ်ိဳးက
ျပတ္ၿပီး၂ရက္နဲ႔တင္ ေနာက္တစ္ေယာက္
ထပ္ထားလည္း ထားသင့္တဲ့သူမ်ိဳး"
Jiminသည္အေမျဖစ္သူအားရီေဝေဝၾကည့္လာ
သည္။Jimin အေမသည္ အတ္ိတ္တခ်ိဳ႕ကို
သတိရသြားဟန္ေတြးဆဆ။
"မနက္စာကို ဘယ္ႏွနာရီစားေနမွာလဲ
ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မယ္ ၿပီးရင္
တစ္ခုခုအဆင္မေျပျဖစ္ မင္းပဲစိတ္တိုတာ
ေတာ္ေတာ့မစားနဲ႔ လာ..."
"ဟဲ့ စားေနတယ္ေလ Jungkook ရယ္
ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ..."
"ေက်ာင္းေနာက္က်ေနၿပီဗ်..."
"က်က် ငါ့သားေလး ဝေအာင္ေတာ့
စားပါေစဦး..."
"ဒါဆို ေမာင္ သြားႏွင့္ၿပီ မင္းအဆင္ေျပတာနဲ႔
လိုက္ခဲ့လိုက္ေတာ့.."
ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းလာ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းျပန္ထြက္
သြားသူေနာက္ မနက္စာတန္းလန္းကိုထားခဲ့ၿပီး
ေျပးလိုက္သြားသူကိုတားမရခဲ့။
သားကို သိပ္နိုင္စားလြန္းခဲ့တာ။သားဟာသူခ်မွတ္
ထားတဲ့ပုံစံေတြထဲခ်စ္တဲ့စိတ္တစ္ခုထဲနဲ႔
အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္လိုပဲ။ေမြးထားေသာ
မိဘထက္ေတာင္ သားကိုသူသိပ္စိုးမိုးလြန္းခဲ့ျခင္း
ေတြကို အေမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔မႀကိဳက္ႏွစ္သက္
စရာျဖစ္ရပ္ေတြျဖစ္ခဲ့သည္။
"ေမာင္ မွားလား...ဒီစာသင္ခ်ိန္မမွီရင္ဆရာ
အဆူခံရမွာ ေမာင္က ဘယ္လိုဆူဆူ
ဘယ္ေလာက္ဆူဆူခံနိုင္ရည္ရွိေပမယ့္
မင္းခံနိုင္ရည္ရွိလား...မင္း ငိုရင္ ေမာင္ပဲလမ္းေပ်ာက္
မွာေလ...အဲ့တာေၾကာင့္ ေမာင္မွီေအာင္သြားခ်င္တယ္
မင္းစားဖို႔ ေမာင့္အိတ္ထဲမွာမနက္စာအျပည့္ရွိတယ္
မဆိုးနဲ႔ေလ ကေလးရယ္..."
"ေမေမ့ေရွ႕မွာ မေအာ္နဲ႔ေလ ေမေမက
ဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ.."
"ေမာင့္အပိုင္ေမာင္ေအာ္တာ...ဘယ္သူ႔ကို
ဂ႐ုစိုက္ေနရမွာလဲ..."
"ေမာင္ က အရမ္း ၾကမ္းတမ္းတာပဲ.."
"Bus လာၿပီ..."
Busေပၚတက္ရင္ေရွ႕ကအျမဲတက္ရကာ
ေနရာကိုJiminမဆုံးျဖတ္ရ။အသင့္ေတာ္ဆုံး
ေနရာတစ္ခုကိုရွာေဖြကာအျမဲတမ္းဦးစားေပး
ထိုင္ခိုင္းသည္။မတ္တပ္ရပ္စီးရလၽွင္
Jimin သည္ဘယ္သူမွ တစ္မွုန္တစ္စေလးမွ
လာမထိနိုင္ေအာင္ရင္ခြင္အႀကီးႀကီးထဲျမဳပ္
ေနတတ္၏။
အဲ့ႏွစ္ပိုင္းေတြက ပုံမွန္႐ုံးသြားေစ်းသြား
လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား တစ္ရက္မွ
မခြဲအတူတူေက်ာင္းသြားခဲ့ၾကေသာ
တကၠသ္ိုလ္ေက်ာင္းသားေလးႏွစ္ေယာက္ကို
အားလုံးရင္းရင္းႏွီးႏွီးသိခဲ့ၾကသည္။
"ခ်စ္စရာေလး...."
မနက္ေစာေစာပါးတစ္ဖက္ကိုနစ္ဝင္ေနေအာင္
နမ္းၿပီးမွ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲကမနက္စာကို
ထုတ္ကာJeonက စားသည္။
ေဘးက သိပ္ခ်စ္စရာေလးအတြက္လည္း
ျပင္ဆင္ေပးကာ ေကာင္းေကာင္းစားေနတာ
ကိုတစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီးေက်ာင္းတက္ရေသာ
မနက္ခင္းေတြသည္ တကယ့္ကိုအပူအပင္မဲ့။
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ၿပီ..."
"နည္းလိုက္တာ..."
"Weight ခ်ေနတာ..."
"Jimin...အတူတူေနခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြဘယ္ေလာက္
မ်ားမ်ား အဲ့တာကကိန္းဂဏန္းတစ္ခုပဲ
ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္အတူတူရွိခဲ့ၾကၿပီးလို႔
ဒီလူကိုပဲ ဆိုတာ မမွန္ဘူး...ကိုယ့္အေပၚ
တကယ္သိတတ္နားလည္ၿပီးေလးစားမွုရွိမွ
ၾကင္နာမွုရွိမွ ဘဝကလုံျခဳံတာ ငယ္ရြယ္တဲ့ဘဝမွာ
အခ်စ္ကို႐ူးလို႔ရေပမယ့္ အသက္ႀကီးလာရင္
ဘဝလုံျခဳံမွုနဲ႔ေအးခ်မ္းမွုကပဲအေရးႀကီးတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ခု ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ...
ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ Jungkook က လုံးဝၿပီးသြားၿပီ
စိတ္ထဲဘာမွမရွိေတာ့ဘူး ဒါေပမယ့္
ေမေမ စကားထဲ ထည့္ထည့္ေျပာေနတာက
ျပန္တူးဆြေနသလ္ိုပဲ...ကၽြန္ေတာ္ကေမ့နိုင္တယ္
ေနနိုင္တယ္ မေမ့နိုင္ေနတာ ေမေမတို႔ပဲျဖစ္ေနတာ"
"စိတ္မခ်လို႔...ျပန္ပါသြားမွာသိပ္စိုးတာပဲ.."
"မစိုးရိမ္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မပါနိုင္ေတာ့ဘူး"
ညစာထမင္းဝိုင္းမွYouTube Video
တစ္ခုကိုၾကည့္ၿပီးထထြက္သြားသူသည္
ထိုVideo အေပၚမွာပဲအာ႐ုံေတြအားလုံး
ေရာက္သြားျပန္သည္။
ဘယ္လိုေနေနပါေလ သေဘာမက်တဲ့
သူနဲ႔အတူတူမေတြ႕ရေတာ့ဘဲသင့္ေတာ္တဲ့
သူနဲ႔ ဘဝခရီးကိုအတူတူျဖတ္သန္းေတာ့မည့္
သားသည္ လမ္းမွန္ေရာက္သြားတာပဲ
ေက်းဇူးတင္ရမည္။
"Min ဘာလုပ္ေနလဲ..."
စေတြ႕စဥ္ထဲကညတိုင္း မနက္တိုင္းဆက္တတ္ေသာ
တစ္ရက္မွမပ်က္ခဲ့ေသာဖုန္းသည္
ညကိုးနာရီထိုးသည္ႏွင့္ဝင္လာၿပီ။
ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးတဲ့အရာ ေခါင္းၿငိမ့္ထားၿပီးတဲ့အရာ
လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့အရာ ေမေမေျပာသလို
သင့္ေတာ္ထိုက္တန္တဲ့အရာ။
"ညစာစားၿပီးေတာ့ဖုန္းခဏသုံးေတာ့မလို႔
ခုေတာ့Hyungနဲ႔စကားေျပာမယ္ေလ"
"ဟုတ္ၿပီ..."
အခန္းလိုက္ကာကိုဆြဲဖြင့္ကာေကာင္းကင္က
ၾကယ္ေတြကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီးဖုန္းေျပာဖ္ို႔
ျပင္ဆင္သည္။
"Hyung အခ်စ္ကို ဘယ္ေတာ့လက္ခံမွာလဲ"
"မဂၤလာမေဆာင္ခင္တစ္ေန႔တစ္ရက္ေတာ့
လက္ခံမွာပါ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီလိုလည္း
ခ်စ္သူေတြပဲဟာကို.."
"ခ်စ္တယ္စကားေလးေျပာဖို႔ကို
ခက္ေနလိုက္တာကြာ"
"မခက္ပါဘူး..အရမ္းလြယ္ေတာ့လည္း
အထင္ေသးမွာစိုးတယ္..."
"သေဘာပါဗ်ာ...ဘယ္လိုဆိုဆိုလက္ထပ္မယ့္
လူေတြဆိုေပမယ့္ အခ်စ္နဲ႔ အလွဆင္ေတာ့
ပိုလွတာေပါ့..."
"စကားတတ္တယ္..."
"Min နဲ႔မလို႔ပါ...ခ်စ္တယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
မ်ားစြာေသာခ်ိဳအီေနေသာစကားလုံးေတြသည္
ပ်ားသကာလိုတစ္ညလုံးနီးပါး။
ရယ္စရာေတြေျပာတဲ့အခါ
တခစ္ခစ္ရယ္သံေလးမ်ားသည္အခန္းထဲပ်ံ႕လႊင့္
လၽွက္။
..................
"သူျပန္လာတယ္ဆို....Jungkook.."
အိပ္ရာထဲ ဟိုေတြးဒီေတြးေတြးေနတုန္း
အခန္းတံခါးအားၾကမ္းတမ္းစြာဖြင့္ဝင္လာေသာ
စကတ္တိုတိုျဖင့္ေကာင္မေလးသည္
အလၽွင္လိုလာဟန္။
"နင္နဲ႔ေတြ႕ၿပီးၿပီလား...."
"ျပန္....."
"မျပန္ဘူး!!"
အိပ္ရာေပၚတက္လာကာနီးကပ္လြန္းသည့္
အေနအထားတစ္ခုေၾကာင့္Jeonသည္
စိတ္ရွုပ္ေနတာမို႔တစ္ဖက္ကိုတိုးလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ...ငါအိပ္ေတာ့မွာ.."
"ေတြ႕ၿပီးၿပီလား..."
"ေတြ႕ၿပီးၿပီ..."
"အေျခအေနဘယ္လိုလဲ..."
"ငါတို႔ျပတ္ခဲ့တာၾကာၿပီ..ျပတ္ၿပီးတဲ့
လူႏွစ္ေယာက္ျပန္ေတြ႕တာ ဘာအေျခအေန
ျဖစ္ရမွာလဲ...."
"ငါၾကားတာ Jiminကလက္ထပ္ေတာ့မွာတဲ့
မျဖစ္ဘူးေလ Jungkook သူက နင္
နင္ကသူေလ...၂ႏွစ္ေလာက္စိတ္ေကာက္ၾကၿပီးရင္
လည္းေတာ္ေတာ့ေလဟာ...၇ႏွစ္ေတာင္
အတူတူရွိလာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကဒီလိုအဆုံးသတ္
ၾကဖို႔လား"
"ဟဲ့ ဟဲ့ ေသၿပီ ငါ..."
လည္ပင္းကိုဆက္ခနဲကိုင္ကာအနိုင္က်င့္
ေသာသူသည္ ဘယ္သူမလို႔အေလၽွာ့ေပးတယ္
မရွိ။
"စိတ္ေကာက္တယ္...ဟုတ္လား
နင္မေသခ်င္ရင္ ငါ့အခန္းထဲက
ထြက္သြားလိုက္ေတာ့"
"မထြက္ဘူး ေသပါေစ....နင္အရမ္းခ်စ္တာ
ပဲဟာ သူလုပ္တာေလးေတြကိုခြင့္လႊတ္ၿပီး...."
"သြား!!!!!"
လန့္ကာ အိပ္ရာေပၚမွျပဳတ္က်သြားသူ
ေကာင္မေလးသည္မေလၽွာ့ စကားဆက္ရန္
ျပင္ခ်္ိန္တြင္
"သစၥာေဖာက္တာ...ခြင့္လႊတ္စရာမဟုတ္ဘူး
ငါ အဲ့ဒီမ်က္ႏွာနဲ႔ဘဝကိုစခဲ့ၿပီး
အဲ့ဒီမ်က္ႏွာကိုပဲၾကည့္ၿပီး ဘဝကိုအဆုံးသတ္ဖို႔
ေတြးခဲ့တာ...ငါ့အေပၚလုပ္သြားတဲ့အရာအားလုံးကို
နင္တို႔ျမင္ရက္သိရက္နဲ႔မ်ား..
သူ႔မ်က္ႏွာ သူ႔အသံ သူ႔နာမည္ၾကား႐ုံနဲ႔တင္
လူသတ္ခ်င္တဲ့အထိ မုန္းတယ္...
မုန္းလြန္းမက မုန္းတာမို႔ နင့္ပါးစပ္ကိုပိတ္ၿပီးျပန္ေတာ့"
"ငါ Jiminကို နင္နဲ႔မွမဟုတ္ရင္
ဘယ္သူနဲ႔မွမၾကည့္တတ္ဘူး
စိတ္လည္းမခ်ဘူး...သူကနင္နဲ႔မွျဖစ္မွာငါသိေနတယ္"
"သြားၾကည့္လိုက္ပါဦး နင့္လူကို
ငါနဲ႔မျဖစ္လို႔ ငါ့ကိုထားခဲ့တာေပါ့
ငါနဲ႔သူမလိုက္ဖက္ဘူးထင္လို႔ေပၚတင္
သစၥာေဖာက္ခဲ့တာေပါ့...သြားၾကည့္
သူေအးေဆးပဲ ေရခ်ယ္....သူေပ်ာ္ေနတယ္"
မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတစ္ခုစီးလာသည္။
ဝမ္းနည္းေသာမ်က္ရည္ေတြမဟုတ္။
နာက်င္လြန္းေသာမ်က္ရည္ေတြျဖစ္လိမ့္မည္။
"ဟန္ေဆာင္ေနတာေရာမျဖစ္နိုင္ဘူးလား"
"သူ႔ဘဝမွာ မကၽြမ္းက်င္ဆုံးက
ဟန္ေဆာင္ျခင္းပဲ ငါက လိမ္စမ္းပါ
လိမ္လိုက္စမ္း လက္ခံရမွာစိုးလို႔ဆိုတာေတာင္
ဟန္မေဆာင္ခဲ့တဲ့နင့္လူကေလ...."
"သူေနာက္တစ္ေယာက္လက္ထဲပါသြားမွာ
ကိုနင္ေနနိုင္လို႔လားJungkook...
သူ႔ရဲ့အရာအားလုံး တျခားတစ္ေယာက္
ပိုင္ဆိုင္သြားမွာကို နင္ရတာလား.."
"ရတယ္....မရလို႔ ျပန္ဆြဲေခၚၿပီး
ထပ္ေစာက္႐ူးျဖစ္ရဦးမယ့္ဘဝထက္စာရင္
သူနဲ႔တန္ရာတန္ရာ ေပါင္းဖက္သြားေတာ့လည္း
ေအးတာပဲ ေျပာရရင္ ငါလိုစိတ္ဓာတ္နဲ႔
သူနဲ႔ မတန္ေနဘူး.."
"နင့္စိတ္ဓာတ္ကေရာဘယ္ေလာက္ေကာင္း
ေနလို႔လဲ "
"နင္ျပန္မလား မျပန္ဘူးလား..."
အိပ္ရာေပၚမွဆင္းလာကာJungkook ၏
ေဒါသေတြအဆုံးအထိထြက္ေနၿပီဆိုတာ
ေသခ်ာတာေၾကာင့္ ေရခ်ယ္သည္
လၽွင္ျမန္စြာေျပးထြက္သြားသည္။
အိမ္တံခါးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ေရခ်ယ္ေျခလွမ္း
ေလးေတြရပ္သြားသည္။
"ေရခ်ယ္......"
"Jungkook ဘာျဖစ္လာတာလဲ.."
လြန္ခဲ့ေသာသကၠရာဇ္တစ္ခုက
အိမ္မွာ အမဲသားခ်က္၍Jungkookဖို႔
လာပို႔ေပးကာ ျပန္ထြက္မည့္ဆဲဆဲ
ျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလး
သည္မူးလဲေတာ့မလို။
"ေရခ်ယ္...."
"နင္ ဘာျဖစ္လာတာလဲလို႔..."
ဝုန္းခနဲလဲက်သြားေသာJungkook ႏွာေခါင္း
မွာေသြးစေတြ။ဆြဲလွုပ္ကာေခၚေသာ္လည္း
မရေတာ့ဘဲ ေဆး႐ုံကိုအျမန္ပို႔ကာ
မနည္းသတိရေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ရေသာ
အတိတ္ေတြ။
သူမအတၱသိပ္ႀကီးပါတယ္။မေျပာသင့္ဘူးဆိုတာ
သိေပမယ့္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ကၽြန္မသူတို႔
ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
အသက္ေလာက္ခ်စ္တာကိုသိေနတယ္။
ေရခ်ယ္ထြက္ေျပးသြားသည္ႏွင့္ေဒါသေတြ
နည္းနည္းေလၽွာ့သြားၿပီး စ္ိတ္ရွုပ္သြားတာ
ေၾကာင့္ေရခ်ိဳးရန္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကိုဝင္လိုက္သည္။
၄၅မိနစ္ေလာက္ေရခ်ိဳးၿပီးတဲ့အခါသဘက္တစ္ခု
ယူလၽွက္အျပင္သို႔ျပန္ထြက္လာေတာ့
ကုတင္ေပၚတြင္ ေမွာက္ကာ ဖုန္းသုံးေနတဲ့သူ။
ဖြံ႕ၿဖိဳးေနတဲ့အသားစိုင္တခ်ိဳ႕ကJeonကိုအျမဲတမ္း
လိုလိုစိန္ေခၚခဲ့သည္။
ျဖန္း။
"ေမာင္!!!! နာတယ္ေလ...."
"ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနတာလဲ"
"မၾကာေသးဘူး...ညစာအသားကင္စားခ်င္လို႔
ဝယ္ေကၽြး.."
"၁၃ခါနမ္း.."
"အင္း..."
လွဲေနရာမွထကာခုန္တက္လာတာေၾကာင့္
ဆြဲဖမ္းလိုက္ရသည္။သဘက္ကိုသူကယူကာ
ေခါင္းကိုဆက္သုတ္ေပးေနသည္။
"အျပင္ေလးဘာေလးတစ္ပတ္ကိုတစ္ခါ
ေလာက္ေတာ့ထြက္ရေအာင္ေလ..
အရင္ကမွသြားျဖစ္ေသးတယ္
ခုကပ်င္း..."
"အသက္ေတြႀကီးေနၿပီ..ကေလးလိုလိုပဲ
လုပ္မေနနဲ႔...ေမာင္ ကေလးနဲ႔လက္ထပ္ဖို႔
အစီအစဥ္ေတြရွယ္ခ်ေနတာ..."
"ေမာင္က ခ်စ္ဖ္ို႔ေကာင္းလိုက္တာ..."
Jeonကႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြကိုခပ္ဖြဖြ
စုတ္ယူလိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚထိုင္ရက္ေလး
ေနရာျပန္ခ်ေပးေတာ့ဖုန္းျပန္သုံးေနတဲ့သူ။
ခါးမွာပတ္ထားေသာသဘက္ကိုခၽြတ္ခ်ကာ
Jeonကေဘာင္းဘီဝတ္ရန္ျပင္ဆင္ေတာ့
"ေမာင့္ရဲ့ ဒီလိုပုံေတြကိုသုံးစရာ
ျပတ္ရင္ေရာင္းစားမယ္....Hot တယ္.."
"ေအး ရိုက္ေနာ္ မင္းဖုန္းထဲအဲ့တာေတြႀကီးပဲ...
ဘယ္ေန႔အရွက္ကြဲလာလို႔ ငါ့ဆီလာမငိုနဲ႔..."
"Hideထားတာ..."
"ဘာလုပ္ဖို႔ရတနာလ္္ိုစုေနတာလဲ..."
"ႀကိဳက္လို႔ေပါ့..."
"ညစ္ပတ္တာက အဆုံးကုန္ေနၿပီ...
ေပးစမ္း ခုဖ်က္မယ္....."
ေဘာင္းဘီဝတ္ၿပီးသည္ႏွင့္အိပ္ရာေပၚေျပး
တက္လာေသာJeonေၾကာင့္ညစ္ပတ္သူေလးက
လွိမ့္ကာေရွာင္ေတာ့သည္။
"မေပးဘူး...ငါႀကိဳက္တယ္ ငါႀကိဳက္လို႔ဆို..."
"ေပးစမ္း!!!!"
လြယ္ကူစြာမိသြားေသာခႏၶာကိုယ္ေလးေပၚ
တက္ခြထိုင္ကာ လက္ထဲကဖုန္းကိုလုၿပီး
191997ကိုျမန္ျမန္ႏွိပ္ေတာ့ဗိုက္ကႂကြက္သား
ေတြအေပၚထုရိုက္လာေသာလက္ေသးေသးေလးေတြ။
"ေရာ့ Wallpaper ထား မင္းညစ္ပတ္တာ
ထက္ငါပိုညစ္ပတ္တတ္တယ္.."
"မထားပါဘူး ငါ့ရည္းစားဟာငါပဲၾကည့္မွာ"
"ခုနေျပာေတာ့ေရာင္းစားမလို႔ဆို...."
"ဘယ္တုန္းကေျပာ ဘယ္သူေျပာ...."
ယားတတ္သူေလးကိုအသဲတယားယား
စေနာက္ေတာ့ရယ္သံလြင္လြင္ေလးမ်ား
သည္အခန္းက်ဥ္းေလးထဲက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္။
"အသားကင္ဆိုင္က ေစာေစာမပိတ္ဘူးမလားကေလး"
"မပိတ္ပါဘူး ဘာလို႔..."
"ခဏ ခ်စ္မလို႔..."
"မရဘူး ငါဗိုက္ဆာ ....."
အဆုံးအထိအေျခအေနေတြကိုအသက္၂၀မွာ
က်ဴးလြန္ၿပီးခဲ့ၿပီ။မွားလြယ္ေသာ
အရြယ္ေလးေတြျဖစ္တာနဲ႔နည္းတူ
အတတ္ေကာင္းေတြအားလုံးတတ္ခဲ့ၿပီးေနၿပီ။
အပိတ္ခံလိုက္ရေသာႏွုတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔
ေကြးညႊတ္သြားေသာေျခေခ်ာင္းလွလွေလးေတြ
ကကဗ်ာေတြ။ဘဝမွာဒီခႏၶာေလးတစ္ခုကိုပဲ
ျမင္ ဒီခႏၶာေလးတစ္ခုကသာအသက္
အေရးႀကီးဆုံးဦးထိပ္ထားကိုးကြယ္ခဲ့သူဟာ
ဒီေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကသာအရာခပ္သိမ္း
ျဖစ္ခဲ့သည္။
အလြတ္ရေနေသာခႏၶာကိုယ္ေတြရဲ့ရင္းႏွီးမွု
ေတြဟာ ေက်ညက္ေနေသာသင္ခန္းစာ
တစ္ခုလိုပဲ။ဒီထက္ပိုနီးစပ္ေနေသာအရာမ်ိဳးေတြ
ထပ္မရွိေတာ့သလို ရယ္သံေတြမွ ေမာဟိုက္သံ
ေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားသည္။
"ငါ့ကို ေခါက္ဆြဲပါထပ္ဝယ္ေကၽြးရမယ္..."
ရင္ဘက္ေတြကိုတြန္းကာေခၽြးစေတြနဲ႔
မကူနိုင္မကယ္နိုင္ျဖစ္ေနသည့္အခ်္ိန္မွာေတာင္
မ်က္ေစာင္းႏွင့္အစားအေပၚသစၥာေစာင့္သိမွု
သည္ လက္ဖ်ားခါပါ၏။
"ေခါက္ဆြဲေကၽြး႐ုံနဲ႔ ရတာပဲ မဆိုးဘူး..."
"JeonJungkook!!!!!!"
"ခ်စ္တယ္ ေမာင့္ကေလးေလး.."
ႏွဖူးေလးကိုျမတ္နိုးျခင္းေတြနဲ႔ငုံ႔နမ္းတိုင္း
ရွက္တတ္သူသည္မ်က္ႏွာေလးရဲတက္သြားသည္။
Jeonသည္ ေရခ်္ိုးခန္းတံခါးဝမွာဤျမင္ကြင္း
ကိုၾကည့္ကာေျခာက္ကပ္ကပ္တစ္ခ်က္ရယ္လၽွက္
စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုမီးညႇိလိုက္ျပန္သည္။
ဘာခံစားခ်က္မွမရွိေတာ့တဲ့မ်က္ႏွာသည္
ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔လက္ထပ္ဖို႔အထိကို
ေတာင္သူ႔ကိုေအးေအးလူလူေျပာနိုင္တဲ့အထိ
သူ႔ကိုအဲ့ေလာက္ေတာင္စိတ္ကုန္ စိတ္ပ်က္ခဲ့တာလား။
"အခ်စ္မွာ ...အခ်စ္မွာ အဲ့တာေတြက
တကယ္လိုအပ္ခဲ့လို႔လား ကေလးေလးရယ္
မင္းေမာင့္အေပၚရက္စက္နိုင္လိုက္တာေတြမ်ား.."
ရိုးသားစြာဝမ္းနည္းေနေသာႏွလုံးသားတစ္ျခမ္း
ကထြက္လာေသာစကားလုံးတခ်ိဳ႕သည္
ေၾကကြဲဖြယ္ရာ။
"နာလိုက္တာေတြ....ခိုင္းႏွိုင္းျပစရာစကားတစ္လုံး
ေတာင္မရွိခဲ့ဘူး....မုန္းတယ္ ေျပာမျပတတ္
ေအာင္ပါပဲ....ParkJimin"
အနာလြန္ေနေသာႏွလုံးသားတစ္ျခမ္းကထြက္လာ
ေသာစကားလုံးတခ်ိဳ႕ကေတာ့ပူပူေလာင္ေလာင္ပဲ။
နာတဲ့စိတ္ကပိုမ်ားခဲ့ပါတယ္။
မနာရင္လည္း ႐ူးႏွမ္းေနလို႔ပဲ။
...........။