"Camilla!"
Dinig kong tawag ni Amor sa akin pero hindi na ako lumingon. Narinig ko rin ang pagtawag ni Lolo pero patuloy lang ako sa pagtakbo. Gusto kong makalabas ng mansion nila, gusto kong lumayo, gusto kong mapag-isa pero pagdating ko sa gate hinarang ako ng mga gwardiya.
"Ikaw ba si Camilla?" tanong ng gwardya sa akin, Tumango lang ako sa kanya. Halos hindi ko na siya makita sa dami ng luhang bumalot sa aking mga mata. "Pasensya na pero hindi ka pwedeng lumabas. Maghintay ka muna dito at may maghahatid sayo pauwi sa inyo."
"Apo po ako ni Lolo Ignacio, malapit lang ang bahay namin dito lalakarin ko nalang po." pagmamakaawa ko, putol-putol na rin ang boses ko dahil sa pag-iyak pero lalo lang nila sinara ang gate.
"Pasensya ka na Camilla, pero may tumawag na hindi ka muna papalabasin."
"Bakit hindi ako papalabasin, Kuya?" Wala naman akong kasalanan, gusto ko lang namang makalayo pero bakit hindi nila ako pinapalabas?
Hanggang sa hindi ko namalayang napalakas na pala ang iyak ko at tuluyan na akong humagulhol. Nanghihina akong umupo sa harapan ng mga gwardiya.
"Ayawg hilak Day, wa baya namo ka unsaa. Mawad-an niya mig trabaho ani." (Wag kang umiyak Day, baka isipin nilang may ginawa kami sayo, baka matanggal kami sa trabaho neto.)
"Parang awa niyo na Manong, palabasin niyo na ako." hindi na ako nahihiyang magmakaawa. Wala naman akong ninakaw sa kanila pero bakit kailangan akong pigilan ng mga gwardya?
"Pasensya na Camilla, napag-utusan lang kami." aniya pero sakto namang narinig ko na may motor na papalapit. Paglingon ko nakita ko si Jepoy ang nagmamay-ari nun. Bigla akong nabuhayan ng loob. Agad akong tumayo para salubungin si Jepoy.
"Camilla tara! Ihatid na kita." tawag ni Jepoy sa akin. "Kol, ako na bahala kay Camilla. Nakiusap si Lolo Ignacio na ihahatid ko siya sa bahay nila dahil may tatapusin lang siya."
"Nitawag ang bodyguard ni Senyorito Dong, pahulaton kuno si Camilla diri kay si senyorito ang muhatud niya." (Translate: "Tumawag ang bodyguard ni senyorito, pahintayin daw si Camilla dahil si senyorito Gaston ang maghahatid sa kanya.")
"Si Lolo Ignacio ang nag-utos sa akin Kuya, masama pakiramdam ni Camilla kailangan niyang makainom agad ng maintainance niya." Seryoso si Jepoy ng sinabi niya yun. Napansin ko ang pagtinginan ng mga gwardya pero hindi ko na hinintay kung anong sasabihin nila. Mabilis akong sumampa sa likod ng motor ni Jepoy. Mabuti nalang at binuksan nung isang guwardya ang gate.
Narinig ko pang may sumerbatong sasakyan sa amin pero mabilis na pinatakbo ni Jepoy ang motor niya.
"Humawak ka Camilla." aniya ng makalabas na kami.
"Salamat Poy. Sa bahay mo na lang ako ihatid." sabi ko.
Humawak ako sa balikat niya dahil mabilis ang pagpapatakbo niya sa kanyang motor. Walang sinasabi si Jepoy at tahimik lang akong umiiyak. Malayo-layo na ang narating namin pero sa halip na dalhin niya ako papuntang bahay ibang direksyon ang tinahak ng motorsiklo niya.
Bigla akong kinabahan dahil hindi ito ang daan papunta sa bahay ni Lolo. Sa kabilang bahagi ito ng hacienda, papunta sa dairy farm. Hindi ako nagagwi sa lugar na ito dahil malayo ito sa amin kaya hindi ko alam ang pasikot-sikot.
"Jepoy saan mo ako dadalhin?"nagsimula na akong kabahan pero hindi niya ako sinasagot. Lalo niya pang binilisan ang pagpatakbo niyang ng motor.
Masyadong madilim ang paligid. Ang ilaw lang mula sa motorsiklo niya ang nagbibigay liwanag. Tumingin ako sa likuran, nagbabakasakaling may nakasunod na sasakyan sa amin pero wala.
"Poy!"
"Wag kang malikot, Camilla, baka mahulog ka." kalmado lang ang boses ni Jepoy pero alam kong may kakaiba sa kanya.
"Poy, saan mo ako dalhin? Please Poy, ihinto mo.." niyugyog ko ang balikat niya. Muntik pa kaming mawalan ng balanse dahilan para bumagal ang takbo ni Jepoy. "Ihinto mo Poy kundi tatalon ako." wala na akong pakialam kung mabalian man ako. Alam kong andito kami sa masukal na parte ng hacienda at hindi ko alam kung anong nasa utak ni Jepoy.
Nanginginig na ang aking katawan. Nagsimula na ring manikip ang aking dibdib. Muling bumalik sa alaala ko nung gabing tumakas ako sa isang demonyo.
"Poy! Please!" mariing kong sabi pero parang wala itong narinig. Muli niyang binilisan ang takbo. "Tatalon ako Jepoy, I swear!"
Aktong tatalon na ako sa motor niya ng bigla niyang binagalan ang pagpapatakbo hanggang sa tuluyan na siyang huminto. Mabilis akong bumaba sa motor niya pero mabilis niya din akong nahila at niyakap.
"I'm sorry, Cam. I'm sorry." nanginginig ang boses ni Jepoy. Mahigpit ang pagkakayakap niya sa akin. Nagpupumiglas ako para makawala sa kanya pero lalong humigpit ang pagkakayakap niya.
"Please Cam, wag kang magalit. Nagawa ko lang to dahil sobrang mahal kita Cam. Nasasaktan akong nakikitang nasasaktan ka. Si senyorito Gaston, sasaktan ka lang niya. Hindi ka niya mahal, paiiyakin ka lang. Niloloko ka lang niya, may gusto lang siyang makuha sayo."
"Poy! Ano ba!?" malakas kong sigaw sa kanya. Gusto ko isyang itulak pero walang wala ang lakas ko sa lakas niya. Hindi ko alam kung saan na kami banda. Sobrang madilim sa parteng ito ng hacienda. Naglalakihan ang mga puno.
"Jepoy ano bang nangyayari sayo? Bakit kailangan mong gawin to. Hindi ikaw ito Poy, ibalik mo na ako kay Lolo." pilit pa rin akong kumakawala sa mahigpit niyang pagkakayakap sa akin.
"Ako na lang Cam please, pinapangako ko hindi kita sasaktan." narinig ko ang pagkabasag ng boses niya. " Hindi ako magiging katulad ni senyorito. Ikaw palagi ang uunahan ko. Kapakanan mo ang lagi kong isasaalang alang, piliin mo lang ako, nagmamakaawa ako sayo."
"Jepoy ano ba!" pilit ko siyang tinutulak palayo sa akin, nagpapumiglas ako sa kanya. "Anong nangyayari sayo Poy? Bakit mo ako dinala dito. Please poy maawa ka sa akin, ibalik mo na ako kay Lolo." nagsitayuan na ang mga balahibo ko sa takot lalo ng maamoy ko ang alak mula sa hininga niya.
Alam ko na kahit anong sigaw ang gagawin ko ngayon dito walang makakarinig sa amin. Ang mga tauhan ay nandun sa hacienda nagsisiyahan at hindi ko rin alam kung may mga bahay bang malapit sa parteng ito ng hacienda.Pero hindi ako pwedeng mawalan ng pag-asa. Kailangan kong iligatas ang sarili ko.
"Please Cam, ako nalang. Wala akong ibang babaeng minahal kundi ikaw lang. Mula ng dumating ka dito sayo lang ako nagkagusto Cam. Naghihinatay lang ako ng tamang pagkakataon para masabi sayo ang nararamdaman ko pero mukhang naunahan na ako ni senyorito."
Bahagya siyang lumayo sa akin pero hawak niya parin ang magkabilang balikat ko.
"Poy! Please! please! Nagmamakaawa ako! Magkaibigan tayo Poy wag mong sirain!"
"Ayoko ng kaibigan lang Camilla." doon na lumakas ang boses niya. "Gusto kita at handa akong pakasalan ka. Nakausap ko na si nanay, tutulungan niya tayo. Walang magbabago, ipagpapatuloy mo parin ang pag-aaral mo at ganun din ako hanggang sa makapagtapos tayong dalawa." malakas ko siyang tinulak pero sobrang lakas na Jepoy ni hindi ko man lang siya natinag. Muli niya akong niyakap at binaon niya ang mukha niya sa leeg ko.
Nagsitayuan ang mga balahibo ko ng maramdamn ko ang labi niya sa balat ko. Pakiramdam ko mauulit na naman ang nangyari sa akin nung gabing sumama at nagtiawal ako sa isang demonyo. Nagsisimula ng mamanhid ang aking katawan, nanghihina na ang aking mga tuhod.
"Mahal na mahal kita, Camilla. Mahal na mahal." at tuluyan na nga niya akong hinalikan.
"Poy! Poy! Please. " malakas na ang pag-iyak pero parang walang narinig si Jepoy. Patuloy ito sa paghahalik niya sa akin. Tinutulak ko siya, nagpupumiglas ako pero hindi ko kaya ang lakas niya. Nararamdaman ko na ang labis na panginginig ng aking katawan.
"Parang awa mo na Poy, wag ganito, wag....maawa ka..."pagmamakakawa ko sa kanya pero tuluyan ng nawala si Jepoy sa kanyang sarili. Lalo itong naging mapangahas. Wala na akong maramdaman, namamanhid na pati utak ko.
"Makukuha mo man ang katawan ko pero hindi ang puso ko, Jepoy. Kapag tinuloy mo itong gusto mong mangyari, tuluyan mo na ring kalimutan na naging bahagi ako ng buhay mo. Hinding-hindi kita mapapatawad."
Doon pa ito nahimasmasan at kusang bumitiw sa akin. Nanghihina akong tumingin sa kanya ng lumuhod siya sa aking harapan. Niyakap niya ako sa bewang pero wala na akong maramdaman para sa kanya. Biglang naging maging ang pakiramdam ko.
Ganito ba talaga ang kapalaran ko? Hanggang ganito na lang ba ako? Hanggang kailan paulit-ulit na mangyari ang lahat ng 'to sa akin?
Naramdaman ko ang pagyugyog ng katawan ni Jepoy kasunod nito ang mahihina niyang mga hikbi. Nanatili akong tahimik, pakiramdam ko naubos lahat ng lakas ko pagpupumiglas kanina hanggang sa tuluyan ng lumakas ang pag-iyak niya.
"I'm sorry, Camilla. Hindi ko sinasadya...hindi ko sinasadya. Ayoko lang mawala ka sa akin." naramdaman ko ang pamamasa sa bandang tiyan ko pero nanatili akong walang imik.
"Mahal na mahal kita, Cam. Alam kong wala akong laban pero nagbabasakali ako na baka, baka pwede maging tayo kaya ko nagawa to. Patawarin mo ako, Cam, hindi ko sinasadya."
Iyak ng iyak si Jepoy pero tuluyan ng namanhid ang puso ko para sa kanya. Wala siyang pinagkaiba sa mga taong pinagkatiwalaan ko. Parehas lang sila ng mga demonyo, gustong pagsamantalahan ang kahinaan ko.
Dahan-dahan kong kinalas ang mga bisig niyang nakayakap sa akin. Hindi ito nagprotesta at hinayaan niya ako. Madilim man ang gabi at hindi ko man maaninag ang mga mata niya alam kong nakatingin siya sa akin.
"Simula sa araw na ito, kalimutan mong minsan naging magkaibigan tayo. Hindi ako magrereklamo, hindi ako magsusumbong. Siguraduhin mo lang na wag kang lalapit sa akin. Hinding-hindi ko makakalimutan ang gabing 'to Jepoy. Sana hindi nalang tayo naging magkaibigan."
Hindi ko na hinintay ang sagot niya. Mabilis akong tumalikod sa kanya at tumakbo ng tumakbo ng hindi ko alam kung saan ako pupunta. Narinig kong tinawag niya ako pero hindi na ako lumingon. Gusto kong makalayo sa kanya.
Isa na namang masamang panaginip. Isa na namang masamang pangyayari dahil sa kahinaan ko. Muntik na naman akong napahamak dahil nagtiwala ako.
Sobrang dilim ng paligid. Habol ko na ang aking paghinga. Pagod na ang mga paa ko kakatakbo. Wala akong makikita, takbo lang ako ng takbo ng walang direksyon may narinig akong tumatawag sa akin pero hindi ko alam kong guni-guni ko lang. Lalo akong pumasok sa masukal na kagubatan. Kailangan kong makalayo, kailangan kong magtago.
Hanggang sa marinig ko ang malakas na lagaslas ng tubig. Kung hindi ako nagkakamali nandito ako malapit sa talon. Hindi pa ako nakapunta sa parteng ito ng hacienda. Ang alam ko lang nasa kabilang bahagi ito, malapit sa dairy farm.
Mula dito sa pwesto ko kita ko ang maliliit na ilaw ng mga kabahayan sa mababang bahagi. At nang pakiramdam ko wala ng makakahabol sa akin, doon ko na tuluyang pinakawalan lahat ng emosyon ko.
Kasabay ng pagluha ko ay ang unti-unting pagpatak ng ulan. Parang bumalik lang ako sa dati. Ganito din ang nagyari sa akin noon. Sa tuwing may nangyayaring masama sa akin nakikidalamhati ang langit, nakikisimpatya ang kalikasan.
Palakas ng palakas ang mga hagulhol ko. Pakiramdam ko ako na ang pinaka malas na tao sa buong mundo. Malas ang mukhang to sa akin.
Iyak lang ako ng iyak. Hindi ko alam kung ilang oras na akong nagpapabasa sa ulan. Kulog at kidlat ang aking karamay. Wala akong masisilungan, nanginginig na ang aking katawan sa lamig. Nahihilo na ako, gusto ko pang lumaban pero sumusuko na ang katawan ko.
Humiga ako sa lupa patihaya. Dama ko ang malakas na patak ng ulan sa aking mukha. Hanggang sa unti-unti ng nanlalabo ang aking paningin. Sa huling pagkakataon tumingin ako sa madilim na kalangitan. Biglang kumidlat at si di inaasahang pagkakataon nakita kong muli ang batang lalaki at babae sa panginip ko. Umiiyak silang nakatingin sa akin.
"Keep fighting Yeyen. Don't give up. We love you, princess."
Malungkot akong ngumiti sa kanila. " I love you, too."
Gusto ko pang lumaban pero pagod na ang katawan pati ang utak ko. Dahan-dahan kong pinikit ang aking mga mata pero bago yun may narinig akong yabag ng kabayo. Kasunod nito ang ang-aalalang boses na hindi ko na makilala hanggang sa tuluyan ng bumigay ang aking katawan.
Hindi ko alam kung nanaginip lang ba ako o patay na ako dahil naramdaman kong para akong nakalutang ako sa ere. Gusto kong idilat ang mga mata ko pero sobrang bigat ng talukap ko. Wala akong lakas at nararamdaman ko ang panginginig ng aking katawan.
"Stay still, Baby." narinig kong boses at sunod kong naramdaman na tinatanggal nito ang suot kong damit. Tinabig ko ang kamay niya pero hindi sapat ang lakas ko. Sunod kong naramdaman ang pagkatanggal ng pantalon ko.
"Please, d-dont." hindi ko alam kung may lumabas bang boses mula sa akin.
"Si Gaston ito, Cam." he sounded like him, he smelled like him, he touched like him. But I can't see his face. Am I dreaming? Oh God give me strength, mahina kong dasal pero wala pa rin akong lakas.
"Shhh...stay still, Baby. " he whispered. I felt the warmth of his body as pulled me closer to him. " I won't harm you."
He took my hand and let me hug him. He hugged me back so tight like he's caging me. Then I felt the warmth of his lips on my forehead. He let it rest there for a while . Then he lovwered his head and kissed my eyes, my nose, my lips.
I stifled a moan. I want to push him but my body is too weak. I don't have the strength.
"Senyorito?"
"Yes, Cam, ako to."
I tried my best to open my eyes, pero wala akong makita dahil sobrang dilim.
"Leave..." I tired pushing him but he just hold my hands. Then his lips found its way to my neck.
"I'm sorry, Baby. I didn't know about their plan. I didn't mean to hurt you." His murmuring words but I'm to weak to hear all of it but one thing I'm sure it is Gaston. I am familiar with his body, I am familiar with his skin.
"G-go away." I mumbled.
" Baby, It's me... Gaston. I won't leave you." Then he pulled me more to his body, hugging me more letting me feel his heat. " I'm sorry if I hurt you."
I want to cry but my eyes were so tired from crying.
Why is he even here? He bound to marry someone else.
I gathered all my strength to push him but I can' even lift my hands now. I am too weak.
Then I felt his lips claimed mine. Naramdaman kong pumaibabaw siya sa akin at nagsimulang angkinin ng mga labi niya ang aking katawan. Naramdaman ko ang kamay niyang sinakop ang aking dibdib. Pinasok niya ang dila sa loob ng bibig ko at nagsimulang gumalugad doon. At hindi ko namamalayan na tinutugon ko na pala ang mga halik niya.
Hindi ako nakainom pero pakiramdam ko nalalasing ako. Mas lalo akong naghinga. Lalo kong tinutugon ang mga halik niya.
Lalo niyang pinailalim ang halik. Bawat sulok ng labi ko ay nilalasahan niya. Hindi ko na napigilan ang sariling mapaungol. Hindi ko alam kung nanaginip lang ba ako o totoo na ito.
My body started heating up when his hands travel down my body. He's gently caressing every part of my body hanggang sa maramdaman kong pinaghiwalay niya ang mga binti ko at napalakas ang daing ko ng maramdaman ko ang daliri niyang dahan-dahang nilalaro ang nasa pagitan ng hita ko.
"Senyorito..." mahinang halinghing ang lumabas sa aking bibig. Nagpoprotesta ang utak ko pero hindi ang aking katawan. Lalo lang akong nag-iinit. Bumilis ang galaw ng daliri niya. Nanghihina ako sa kakaibang sensasyong dulot nito sa akin.
Tuluyan na akong bumigay sa kanya ng bumaba ang halik niya mula sa mga labi ko papunta sa aking dibdib at sinakop iyon ng kanyang bibig. He's licking and sucking my mounds at habang sinisipsip niya ito lalo ding bumibilis ang paglabas masok ng daliri niya sa akin. Isang malakas na daing ang aking pinakawalan ng tuluyan kong marating ang rurok ng kaligayahan.
Naramdaman ko ang kahabaan niya ng pomosisyon siya sa ibabaw ko. Sa pagkakataong ito alam kong hindi panaginip ang lahat ng ito. Nararamdaman ko init ng katawan niya at ang matigas niyang pagkalalaki na kumiskis sa aking entrada dahilan para mapaliyad ako.
"I want you, Camilla." bulong niya ng nakatutok ang alaga sa akin.
"Hmmm..." mahinang ungol ang lumabas sa aking bibig bilang tugon.
"Once I put this inside you are mine."
"Put it inside." halos pabulong ko nang sabi. Tuluyan na akong nilamon ng apoy ng pagnanasa.
Isang mabilisang ulos ang kanyang ginawa. Napaigik ako sa sakit sa isang iglap naramdaman kong parang may napunit sa gitna ko at tuluyan ng pinasok ni senyorito ang buong pagkalalaki niya sa akin.
"Gaston Pierre! What the hell are you doing?!"
Napabalikwas ako dahil sa malakas na sigaw at pwersahang pagbukas ng pintuan. Napahawak ako sa ulo ko dahil sobrang sakit pero mas dumoble pa ang sakit ng makita ko ang magkasunod na lalaking nakatayo sa harap ng pintuan si Lolo Ignacio at senyorito Gustavo at...si Annika na ngayon ay umiiyak na.
"Lo, senyorito? " mabilis kong tinakip sa katawan ko ang kumot. " Anong nangyari?" naguguluhan kong tanong dahil hindi ko alam kung nasaan ako. Pagtingin ko sa aking tabi ganun nalang ang pagkagulat ko ng makitang walang saplot sa katawan si senyorito Gaston.
Mabilis kong iniwas ang tingin ko sa kanya ng nagmamadali itong bumangon at bumaba sa kama. May pinulot itong boxers sa sahig at mabilis na sinuot.
Kinuha ni Senyorito ang mga damit ko at binigay sa akin. Basa pa rin ito pero wala akong choice kundi ang suotin ito. Mabilis ang bawat kilos namin dahil tumalikod lang saglit sina Lolo at senyorito Gustavo.
Malamig ang aking katawan dahil sa basang damit pero hindi ko na ito ininda. Pagkatapos kong magdamit muli kong binalot ang aking katawan ng kumot saka ako muling humarap sa kanila.
"Kuya! Lolo! Magpapaliwan--"
Pero bago niya matapos ang sasabihin isang malakas na suntok ang dumapo sa kanyang mukha.
"Kuya let me explain." namumutla na si senyorito Gaston. Palipat-lipat ang tingin niya kay Lolo at sa kapatid niya, hindi alam kung babangon ba o hindi dahil nakaabang ang kamao ni kuya niya.
"Explain? How would you explain this Gaston Pierre!" muli niyang sinuntok sa mukha si Gaston. Hindi ito nakasagot. Pati ako ay hindi rin alam ang sasabihin. Galit na galit ang senyorito Gustavo at alam kong pati si Lolo ay galit din.
"How dare you do this? Hindi ka man lang ba nahiya sa pinaggagawa mo!? How could you do this to the man who treat you like his grandson?!"
Nabaling ang tingin ko kay Lolo at sa unang pagkakataon nakita ko ang pagpatak ng luha mula sa mga mata niya. Gusto kong tumayo at lumapit sa kanya pero wala akong lakas. Wala akong mukhang maihaharap sa kanya. Ang laking kahihiyan nitong ginawa ko.
"Fuck! You're not thinking, Gaston!" malakas na mura ng kuya niya.
Doon nagsink in sa akin ang lahat ng pinaggagawa namin ni senyorito kagabi. Lahat ng nangyari sa pagitan namin ay totoo. Naramdaman ko pa ang pakirot sa gitna ng mga hita ko.
I'm such a disappointment.Isa akong malaking kahihiyan!
Nakita ko ang paghakbang ni Lolo palapit sa akin. Nagtatanong ang mga mata niyang tumingin sa akin. Ni hindi niya tinapunan ng tingin ang senyorito. Tinaggal niya ang jacket na suot niya at pinasuot ito sa akin. Pagkatapos tiningnan niya ako sa mga mata.
"May nangyari ba sa inyo, Camilla?" buo at seryoso ang boses ni Lolo at sa unang pagkakataon nakadama ako ng takot sa kanya. Hindi niya man ipakita sa akin pero alam kong galit ito.
It's very obvious na may nangyari sa pagitan namin ni senyorito pero kita ko sa mga mata ni Lolo na umaasa itong sasabihin kong wala.
Nilipat ko ang tingin ko kay senyorito Gustavo, seryoso at walang emosyon ang mukha nito pero dama ko ang galit niya para sa kapatid. Mariing nakakuyom ang mga kamao niya at nakaigting ang mga panga.
Biglang nalipat ang tingin ko ng marinig ko ang malakas na hikbi mula sa pintuan. Pagtingin ko doon, nakita kong nakahawak si Annika sa damba habang ang isang kamay ay mahigpit na nakahawak sa kanyang dibdib. Puno ng sakit at luhaan ang mga mata niyang nakatingin sa amin.
"Pierre, Love..." she called him in a weak and painful voice but he didn't bother looking back at her. "Love, come here..."
Mariing kong kinagat ang aking labi. Nilipat ang tingin ko kay Gaston. I was expecting that he would come to her but he didn't. Instead, he looked at me intently, his eyes were hopeful. Wala akong nakitang pagsisi sa mga mata niya.
Bumalik sa isipan ko ang nangyari kagabi. Ang dahilan kung bakit andito ako ngayon sa ganitong sitwasyon.
"Pierre, Love, let's go home."
Gaston still not looking at her. Puno ng hinanakit akong tumingin kay Gaston. Anong ginawa niya sa amin ni Annika?
Pinaglalaruan niya lang ba kaming dalawa?
"Love, please..."
"Camilla, magsabi ka ng totoo."ulit ni Lolo. Kasabay ng paglingon ko kay Lolo ay ang pag-uunahan ng mga luha ko. Hindi ko na napigilan ang sariling umiyak.
I'm such a disappointment.
I'm such a mess.
Wala na akong ibang dinala sa kanya kundi kahihiyan. Pagkatapos ng lahat ng pagmamahal at pagtanggap niya sa akin sa buhay niya ito pa ang igaganti ko.
Ang bilis kong binigay ang sarili ko sa isang lalaking ikakasal na sa iba.
Nagpromise ako kay Lolo na hindi ako gagawa ng mga bagay na maaring makakasakit sa kanya pero heto ngayon anong ginawa ko. Hindi lang sakit ang dala ko kundi pati kahihiyan.
Isang malaking eskandalo.
"Camilla."
"Opo, Lo." mahinang sagot ko pero sapat na para marinig nilang lahat. " May nangyari sa amin ni senyorito."
"Fuck Gaston!" malakas na mura ni senyorito Gustavo. Pagkatapos muli niya itong sinuntok ng malakas. Hindi ito lumaban. Hinayaan niya lang na suntukin siya ng kapatid.
Mariin akong napapikit, nanginiginig ang aking katawan. Inaasahan kong sampalin ako ni Lolo pero walang nangyaring ganun. Sa halip, isang mahigpit na yakap ang aking natanggap mula sa kanya. Yakap ng puno ng pagmamahal at pag-uunawa dahilan para lalo akong umiyak.
Tuluyan ko ng pinakawalan kahat ng emosyon ko. Yumakap ako kay Lolo at doon ako umiyak sa dibdib niya. Hiyang-hiya ako sa mga ginawa ko. Hindi ko alam kung anong mukha ang ihaharap ko sa kaniya, sa mga tao dito sa hacienda. Tiyak pagpipiyestahan nila si Lolo. Kawawa ang lolo ko.
"Patawarin mo ako, Lolo." sabi ko habang umiiyak. Wala itong sinabi pero dama ko ang pagyugyog ng balikat niya. Dama ko ang sakit na naramdaman niya dahil sa ginawa ko.
Umiiyak ang lolo Ignacio ko, umiiyak siya dahil sa akin.
"Magbihis ka at umuwi na tayo. Iligpit mo lahat ng gamit mo at aalis na tayo dito." mahina lang ang pagkakasabi ni Lolo nun pero sapat na para marinig naming lahat.
"Lolo IG." Mabilis na tumayo at lumapit si Gaston sa amin pero hindi siya tinapunan ng tingin ni Lolo.
"Magbihis ka na apo." buo at may pinalidad nitong sabi. " Hindi natin kailangang manatili sa lugar na to."
Nakita kong unti-unting binaba ni Gaston ang katawan niya hanggang sa tuluyan na itong lumuhod sa harapan namin ni Lolo. Hinawakan niya ang kamay ko at ang kamay ni Lolo at buong pagmamakaawa siyang tumingin sa amin.Hindi ko na makita ang mga mata niya dahil sa namumuong luha dito.
"Bitawan mo ako senyorito bago ko makalimutang amo ko kayo." mariing sabi ni Lolo sa kanya pero hindi ito nakinig. Lalo niya pang hinawakan ang kamay naming dalawa ni Lolo, puno ng pagmamakaawa ang mga mata niya.
"Let go, Gaston!" malakas na sigaw ng kuya niya pero umiling lang siya. Akmang lalapit ito kay senyorito pero may babaeng pumasok at biglang humila sa kanya palabas.
Naiwan kaming tatlo ni Lolo doon. Hawak ni Lolo ang isang kamay ko at hawak naman ni senyorito ang kabila.
"Wag niyo pong ilayo si Camilla sa akin. Papanagutan ko po ang apo niyo, Lolo IG. Mahal ko si Camilla, papakasalan ko po siya."
Pero hindi paman nakasagot ang Lolo biglang sumigaw si Annika.
"P-Pierre no! Please..." punong-puno ng luha ang mga mata niya nagmamakaawa ang mga tingin kay Gaston. Naglakad ito palapit sa kanya at nanginginig ang kamay niyang inabot si Gaston pero tinabig siya ng lalaki.
"Don't you dare touch me!"
"You're not going to marry her, Pierre." she said and I saw Gaston frowned. "You promised me, Love, you promised me. Sabi mo ako lang ang papakasalan mo, umasa ako sayo Gaston. Hinintay kita ng ilang taon. Wala akong ibang lalaking minahal kundi ikaw lang."
"Tara na, Camilla." aya ni Lolo sa akin pero nabaling ang tingin ko kay Gasto ng marahas itong tumayo.
"Fuck! Annika! What the hell are you saying?!" Nakita ko ang pag-igting ng panga ni Gaston. Matalim ang mga tinging pinukol nito sa babae pero nagpapaawa itong tumingin sa kanya.
"I didn't promise you anything Annika. Matagal na tayong tapos.Alin doon ang hindi mo maintindihan? Pinagbigyan na kita kagabi sa kalokohan mo wag mong sagarin ang pasenya ko."
"I waited for you to marry me, Pierre!"
"I didn't tell you to wait for me. I treated you as my friend and nothing more than that. Kung may papakasalan man ako si Camilla yun. Naiintindihan mo si Camilla yun, dahil siya ang mahal ko. Only her and nothing else. So don't you dare mess around!"
She was flustered but I saw the rage in here eyes when she looked at me.
"I am asking you politely Miss Rodriguez, despite the embarrassment you did for me last night." his jaw clenched as he fisted his hands tigthtly looking while looking at her eyes intently.
"Leave us before I forgot that I once considered you as my friend."
"Love--"
"Stop! I'm so done with you and your trick. I swear if you'll try ruin my relationship with Camilla, I will let you experience hell in my own hands."
____________________________
08-30-2022