Η Elizabeth προχωρουσε γρήγορα χωρίς να μιλάει χαμένη στις σκέψεις της, με τον Sean πίσω της να ακολουθεί επίσης αμίλητος.
Φτάνοντας σε κάτι ερείπια πιθανότατα ενός ναου, έκανε στην άκρη μερικές πετρες και πήδηξε μέσα στην τρυπα. Σκοτάδι επικρατούσε στον χώρο και η Ελίζαμπεθ έβγαλε ένα σπίρτο και με αυτό άναψε τις δάδες που ήξερε ότι υπήρχαν εκεί.
Μπροστά της εμφανίστηκαν σκάλες με προορισμό προς τα κάτω.
"Αντε θα έρθεις ή θα περιμενω για πολυ;" επιτέλους μίλησε στον άντρα που ακόμα καθόταν απέξω και έλεγχε την περίμετρο. Έπειτα την ακολουθησε και αυτός μέσα στην τρυπα.
Μαζί άρχισαν να κατεβαίνουν τις σκάλες, μετά από λίγα λεπτά φτάσανε σε έναν κυκλικό χώρο με πολλες πόρτες γυρω τους. Δίχως διχασμό η Ελίζαμπεθ άνοιξε την πορτα στα αριστερά της.
Ένα τετράποδο ζώο που έμοιαζε με τίγρη αλλά είχε την ιδιότητα του χαμελεοντα ξεπροβαλε από τον τοίχο. Έτοιμο για μάχη έπεσε πάνω στην Ελίζαμπεθ και ο Σον έβγαλε το μαχαίρι από την τσέπη του.
"Οχι" του είπε η Ελίζαμπεθ και χάιδεψε το ζωάκι που την είχε ρίξει κάτω. Δεν ήταν επιθετικό μόλις κατάλαβε ποιος ήταν. Χαϊδευοταν πάνω στην κοπέλα και ήθελε παιχνίδια. Η Ελίζαμπεθ κατάφερε να σηκωθεί και μαζί με το ζωάκι προχώρησαν σε έναν μακρυ διάδρομο.
Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής η Ελίζαμπεθ καθισε και εισεπνευσε τον αέρα. Κι όμως τόσο κάτω από το έδαφος υπήρχε καθαρός αέρας και ένας υπόγειος θυσαυρος. Ένα μικρό δάσος σαν όαση με μια μικρή λίμνη στο κέντρο. Υπόγεια ζωή.
Οι κάτοικοι την ανακάλυψαν μετά τους βομβαρδισμούς και χτυσανε την νέα τους πολη γυρο του, φροντίζοντας να μην το καταστρέψουν καθώς αυτό τους ζουσε παρέχοντας καθαρό νερό και τροφή.
Το Νέο Ayrith. Όπως ονομαζόταν.
Τα δυο άτομα άφησαν το ζωάκι εκεί και προχώρησαν προς την άλλη άκρη του δάσους όπου υπήρχαν μικρά ξυλινα σπιτακια και σκηνές άλλοτε τριγυρο.
Μέσα από ένα μεγάλο πετρινο σπίτι, ίσως το μοναδικό ανάμεσα στα ξυλινα και τις σκηνές, βγήκε μια γυναίκα σχετικά μεγάλη αλλά όχι πολυ σε ηλικία. Είχε άσπρα ασιμετρα μαλλιά και σχεδόν γκρι μάτια. Πίσω της ξεπροβαλε ένα κεφάλι από ένα μικρό παιδάκι. Είχε τζίντζερ καρε κουρεμένα μαλλιά και επίσης γκρι μάτια όπως η γυναίκα μπροστά της.
Το μικρό παιδί κρατουσε την μάνα της από το πράσινο φόρεμα της με τις χρυσές λεπτομέρειες στους ώμους κοιτώντας την Ελίζαμπεθ και προσπαθώντας να καταλάβει αν βλέπει σωστά ή όχι. Είχε μια φοβισμένη αλλά μπερδεμένη έκφραση στο πρόσωπο της.
Τότε η μεγάλη γυναίκα μίλησε.
"Ελίζαμπεθ. Κόρη μου γυρισες" και έτσι έτρεξε προς την μεγάλη της κόρη φροντίζοντας να απασφαλίσει το χέρι της μικρότερης από το ρουχο της για να μην υπάρξει ατύχημα. Οι δυο γυναίκες αγκαλιάστηκαν. Και η μικρή αποφάσισε πως ήταν μια ευκαιρία για ομαδική αγκαλιά και έτρεξε και εκείνη.
Η Ελίζαμπεθ αφου αγκάλιασε την μάνα της έκανε πίσω και έσκυψε να αγκαλιάσει την μικρή της αδερφη.
"Πως μεγάλωσες θεε μου" είπε η Ελίζαμπεθ και την σήκωσε να την κάνει σβουρες. "Αλλά όσο και να μεγαλώσεις δεν θα σταματήσω ποτέ να είμαι αρκετά δυνατή για να σε σηκώσωω" της είπε παιχνιδιάρικα και η μικρή γέλασε.
"Μου έλειψες" είπε με μια γλυκιά φωνή.
"Και εμένα Sienna μου"
"Βασίλισσα Ember", ο Sean υποκλίθηκε και του έκανε νόημα να σηκωθεί.
"Τώρα που η κόρη μου επέστρεψε όλα θα μπουν σε μια σειρά. Σήμερα φάτε, πιείτε, γλεντηστε γιατί από αυριο πιάνουμε δουλειά. Έρχεται πόλεμος και θα είναι δυσκολος αλλά μπορουμε να κερδίσουμε. Θα παρουμε πισω οτι μας ανήκει" φώναξε στον όχλο που είχε ήδη μαζευτεί και όλοι άρχισαν να ζητωκραυγάζουν.
"Πάμε μεσα, έχεις πολλα να μου πεις" είπε και με ένα νόημα στην κόρη της να την ακολουθήσει έφυγε πρωτη μπροστά.
Λίγες μέρες αργότερα η Alma κάθετε στο μπαλκόνι του νέου διαμερίσματος της με θέα ολόκληρη την πόλη. Ο Cyril έχει ήδη φυγει απο τον πλανήτη και η ίδια έχει αναλάβει την πλήρη εξουσία, καθώς το παιδί του ασχολουνται με τις επιστημονικές ανακαλύψεις τους παρά με την διοίκηση της πολης.
Η ώρα περασμένα μεσάνυχτα, ο ουρανός φέγγει απο τα τρία φεγγάρια και τα άστρα που φαίνονται φωτεινα στον νυχτερινό ουρανό.
Το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι αυτές οι μέρες. Πόσα έγιναν σε ένα μόνο βράδυ. Πόσα έχασε και ποσα κέρδισε.
Προσπαθώντας να βάλει το μυαλό της σε μια τάξη και να αναλάβει την μεγάλη ευθυνη που της άφησαν, δάκρυα δεν άργησαν να τρέξουν απο τα παραξενα μάτια της. Όμως τα σκουπισε αμέσως. Δεν είχε καιρό να φανεί αδυναμη. Ο Cyril την είχε αφήσει σε καιρους πολέμου και ήξερε ότι δεν μπορουσε να το αποτρέψει.
Αυτό που την ανησυχούσε περισσότερο όμως ήταν το πεδίο της μάχης. Οχι όσο για το αν θα βγει ζωντανή από αυτο. Αλλά τι θα γίνει όταν αντικρίσει την παιδική της φίλη απέναντι της και όχι δίπλα της. Τα πράγματα που σκέφτονταν να κάνουν μαζί, τώρα θα τα έκαναν σε αντίθετες πλευρές. Και την πονουσε. Το μόνο άτομο που εμπιστεύτηκε πανω απο την οικογένεια της ήταν αυτό που τώρα έπρεπε να αντιμετωπίσει. Ή ακόμα χειρότερα να εξοντώσει. Ήταν πλέον η απειλή σε κάθε εξουσία, σε κάθε δυναμη και όνειρα που είχε. Σε κάθε της στόχο. Ήταν το εμπόδιο της που δεν ήξερε πως θα μπορουσε να προσπεράσει.
Το μόνο που ήξερε ήταν ότι αν ήθελε την εκδίκηση που τόσα χρόνια αναζητούσε θα έπρεπε να θυσιάσει το άτομο που αγαπάει. Και ας θεωρουσε πως της άξιζε μετά από την προδοσία της. Δεν θα μπορουσε να το κάνει. Ήταν το μόνο πράγμα που αρνείται να εμπεδώσει.
Είχε οδηγηθεί σε τέτοιο αδιέξοδο που οι σκέψεις της την έφερναν σε κατάσταση τρέλας. Έπρεπε να τις σωπάσει συντομα αλλιώς ήξερε πως θα ήταν αυτή που δεν θα είχε αίσιο τέλος.
Πίσω στο νέο Ayrith η Elizabeth κατέβαινε κάτι μεγάλα κυκλικά σκαλιά, προορισμός της. Η παλιά βιβλιοθήκη. Γεμάτη με όσα βιβλία κατάφεραν να σώσουν μετά τους βομβαρδισμούς. Και καινουρια βιβλία γραμμένα με την ιστορία του πλανήτη και του λαού της.
Βέβαια η βιβλιοθήκη είχε και πολλα λογοτεχνικά βιβλία. Πεζά αλλά και ποίησης. Τραγουδια και διάφορα ακόμα.
Πολλα από αυτά ήταν γραμμένα στην γλώσσα τους και άλλα σε διάφορες άλλες γλώσσες, άγνωστες στους ανθρώπους που εισέβαλαν με την βία στην ήρεμη καθημερινότητα τους και την έφεραν πάνω κάτω.
Ήταν υπέροχο πως ένας χώρος καλά κρυμμένος κρατουσε τα μυστικά και την μαγεία πολλιτισμων πλεον χαμένων από την αλαζονεία κάποιων. Από την δίψα τους για εξουσία.
Προχώρησε προς τον αγαπημένο της διάδρομο. Τα παιδικά παραμυθια. Ιστορίες και θρύλοι του πλανήτη της αλλά και άλλων. Ιστορίες που έλεγαν στα παιδιά για να κοιμηθουν ή για να τα τρομάξουν όταν δεν ήταν ήσυχα.
Όμορφες αλλά και τρομακτικές ιστορίες.
Επιασε το αγαπημένο της βιβλίο από το ψηλό ράφι, με την βοήθεια της σκάλας και καθισε σε ένα από τα αναγνωστικα τραπέζια.
Η βιβλιοθήκη ήταν τεράστια. Παντου θεορατα ράφια και αναγνωστικα τραπεζάκια με καρέκλες σε κάθε "διάδρομο". Δεν θα έλεγες ότι αποτελείται ακριβώς από διαδρόμους καθώς χωριζόταν σε τμήματα που έκαναν τετράγωνα γυρω απο τον κεντρικό χώρο με τα τραπέζια. Υπήρχαν ακόμα και μικρά δωμάτια κρυμμένα για όσους ήθελαν την ηρεμία τους. Ο κάθε ένας μπορουσε να έχει από ένα, που θα το μοιραζόταν με άλλον βιβλιοφαγο φυσικα, όπου κρατουσαν τα αγαπημένα τους βιβλία. Η Elizabeth δεν το προτιμούσε, όσο όμορφη ιδέα και να ήταν. Η Alma από την άλλη θα το λάτρευε, σκέφτηκε κοιτώντας προς μια από αυτές τις μυστικές πορτες.
Κουνησε απογοητευμένη το κεφάλι της. Μόνο να μπορουσε να της δείξει την ομορφιά αυτής της κρυμμένης πόλης. Ίσως μια μέρα να τα καταφέρει. Πριν είναι αργά και η κοπέλα που αγαπάει χαθεί στο σκοτάδι της.
Μόνο εκείνη ήξερε ποσο διεστραμμένο μπορουσε να γίνει το μυαλο της και να την παρασύρει. Και μόνο εκείνη μπορουσε να την φέρει πισω στην πραγματικότητα. Και τώρα που έφυγε, φοβάται πως θα την φτάσει στα όρια της.
Άνοιξε το βιβλίο της σε μια προσπάθεια να ξεχάσει τις σκέψεις της. Αλλά ότι και να έκανε οι εικόνες από εκείνη την νύχτα έρχονταν και ξανά έρχονταν στο μυαλό της, χωρίς να την αφήνουν σε ησυχία. Οι τυψεις της που την άφησε πίσω την έτρωγαν. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να την φέρει στο πλευρό της. Να δει το λάθος που κάνει. Δεν αντεχε στην σκέψη να την πολεμήσει.
Ο πόλεμος έρχεται και σίγουρα δεν θέλει την Alma απέναντι της, σε αντίπαλα στρατόπεδα..
1349 λέξεις.
Well guess who's back?
Ένα σχετικά μικρο και emotional κεφάλαιο γεμάτο σκέψεις και μερικές πληροφορίες για εσάς. Μιας και σας έλειψα φαντάζομαι. Ελα παραδεχτείτε το.
Με την δουλειά και όλα μπλα μπλα μπλα δεν είχα καθόλου χρόνο και όρεξη για τίποτα. Αλλά θέλω να ελπίζω ότι τώρα που ηρεμεί θα γυρίσω δυναμικά.
Μου φαίνεται λιγο προχειρο αλλά το μυαλό μου αυτό έκανε οπότε παρτε το για σήμερα.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω 😂 ελπίζω να σας αρέσει. Φιλουμπες. Να είστε καλά παιδάκια και τα λέμε στα επόμενα κεφάλαια. Τώρα αρχίζουν τα ωραία. Σμουτσιςςςς